Θα υπάρξουν συνδικαλιστικές αντιδράσεις εν' όψη των νέων μέτρων / Αλλαγές στην αυτοδιοίκηση από Καλλικράτη / Εξελίξεις στο θέμα των απεργών πείνας

Είδηση: Σε αναζήτηση πολιτικού διλήμματος που θα διευκολύνει «πρωτοβουλίες» όπως πρόωρες εκλογές ή ανασχηματισμό τύπου ψευδοοικουμενικής εν όψει της Συνόδου Κορυφής της 25ης Μαρτίου, αλλά και σε «πολύμορφες» προσπάθειες για ελεγχόμενες αντιδράσεις των συνδικαλιστικών παρατάξεων ΠΑΣΚΕ και ΠΑΣΚ/ΔΥ έχει αποδυθεί το επιτελείο του Γ. Παπανδρέου, με αμφίβολα μέχρι στιγμής αποτελέσματα.

Ορόσημο για τις όποιες πολιτικές κυρίως εξελίξεις θα αποτελέσει η Σύνοδος Κορυφής, με τα μαντάτα που φτάνουν μέχρι στιγμής ως προς τις κυβερνητικές επιδιώξεις να μην επιτρέπουν αισιοδοξία, οπότε το οικονομικό επιτελείο γνωρίζει ότι νέα, σκληρότερα μέτρα λιτότητας είναι απαραίτητο να ληφθούν, με αυτονόητες τις εκδηλώσεις κοινωνικών αντιδράσεων. Οι οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις όπως προδιαγράφονται εξωθούν στην προετοιμασία της κυβέρνησης, ώστε την επομένη της 25ης Μαρτίου να ξεδιπλωθεί σχέδιο αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, η επιτυχία του οποίου προϋποθέτει «μετρημένες» κοινωνικές αντιδράσεις. Ως προς το πρώτο σκέλος των προτεραιοτήτων της κυβέρνησης, την εξεύρεση δηλαδή ενός επιτυχημένου πολιτικού διλήμματος, η εμπειρία δείχνει ότι μπορούν οι όποιοι επικοινωνιακοί εγκέφαλοι να το πετύχουν.

Παραμονές των εκλογών του 2009 ήταν η δίκαιη οικονομική και κοινωνική πολιτική έναντι της λιτότητας που προανήγγελλε ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, ενώ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 ήταν ή οι υποψήφιοί μας ή εκλογές... Οπότε και σε αυτήν την κρίσιμη καμπή του τέταρτου επικαιροποιημένου Μνημονίου αλλά και της άγριας επίθεσης που εξυφαίνεται κατά των δημοσίων υπαλλήλων και των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ (και όχι για την καταπολέμηση των παθογενειών που υπάρχουν) είναι προφανές ότι κάτι «έξυπνο» θα σερβιριστεί και πάλι...

Εκεί όμως που τα πράγματα για την κυβέρνηση (και την «τρόικα») σκουραίνουν είναι στην ποδηγέτηση και χειραγώγηση των συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ και της ΠΑΣΚ/ΔΥ. «Πρόθυμοι» συνδικαλιστές που θέτουν το κομματικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον των εργαζομένων υπάρχουν, αλλά είναι λίγοι – παρότι σε θέσεις-κλειδιά. Η επίθεση όμως κατά όλων των εργατικών δικαιωμάτων είναι τόσο βίαιη, ώστε κανείς να μην τολμά, ανοικτά τουλάχιστον, να «σεγοντάρει» τις κυβερνητικές επιδιώξεις, παρότι τάζονται πολλά. Ανάμεσα στους φανατικούς πολέμιους κυβέρνησης - «τρόικας» και στους «ξεπουλημένους» συνδικαλιστές, ο μεγάλος όγκος των στελεχών της ΠΑΣΚΕ και της ΠΑΣΚ/ΔΥ κινείται στη λογική της «αντίστασης με μέτρο», ζητώντας με άλλα λόγια και τα μέτρα να μην περάσουν αλλά και να αποφευχθεί η κοινωνική όξυνση. Με αυτήν τη διφορούμενη στάση έρχονται σε αντίθεση τόσο οι συνδικαλιστές, που επιθυμούν πιο δυναμική και αποφασιστική αντίδραση των συνδικάτων, όσο και η συνδικαλιστική δεξιά (ΔΑΚΕ) και αριστερή (ΠΑΜΕ - Αυτ. Παρέμβαση) αντιπολίτευση.

Σημειώνεται σχετικά ότι τόσο ο πρόεδρος της ΔΑΚΕ Ν. Κιουτσούκης όσο και η παράταξη, ολοένα και συχνότερα, θέτουν θέμα απομάκρυνσης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, θεωρώντας ότι δεν έχει την πολιτική νομιμοποίηση της κοινωνίας στις μέχρι σήμερα παράνομες και αντισυνταγματικές συμφωνίες με την «τρόικα». Λίγο πολύ, ανάλογες είναι οι θέσεις και των εκπροσώπων του ΠΑΜΕ (Γ. Πέρρος) και της Αυτ. Παρέμβασης (Γ. Γαβρίλης) στον ιδιωτικό τομέα, όμως οι μεμονωμένες δράσεις τους δυσχεραίνουν και όσους της ΠΑΣΚΕ πράγματι θέλουν να θέσουν φράγμα στα σχέδια κυβέρνησης - «τρόικας».

Η προσοχή όλων είναι στραμμένη τόσο στους δημοσίους υπαλλήλους, που εμφανίζονται να αγωνίζονται διαπαραταξιακά να μην εφαρμοστεί το νέο ενιαίο μισθολόγιο που το Μνημόνιο της ντροπής υπαγορεύει και η κυβέρνηση προωθεί, όσο και στις συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΔΕΚΟ.

Η «καρατόμηση» του πρώην γραμματέα της ΠΑΣΚΕ στον χώρο των συγκοινωνιών Ν. Κουλουμπαρίτση, που κατήγγειλε ότι καθαιρέθηκε ύστερα από κυβερνητικές και κομματικές (με αιχμές κατά του Δ. Ρέππα) παρεμβάσεις γιατί αντέδρασε στη δημιουργία απεργοσπαστικού μηχανισμού, η σιωπή και η αποστασιοποίηση της ηγετικής ομάδας της ΠΑΣΚΕ/ΓΣΕΕ, όπως και η άλλοτε εντονότατη, άλλοτε χαμηλότερων τόνων διαμαρτυρία από προέδρους Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών για την εξέλιξη εντός ΠΑΣΚΕ στον χώρο των συγκοινωνιών, αποδίδουν την εικόνα που επικρατεί αυτήν την ώρα ανάμεσα στους πράσινους συνδικαλιστές. Ποια από τις τάσεις αυτές θα επικρατήσει είναι νωρίς να προβλεφθεί, όμως είναι προφανές ότι η μη συμπαγής στάση των συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ αναχαιτίζει και αποδυναμώνει τη γενικότερη αντίδραση των συνδικάτων.

Στις Ομοσπονδίες που πρόκειται να «υποδεχθούν» σύντομα τα μέτρα λιτότητας και κατάργησης δικαιωμάτων, γίνονται πυρετώδεις διαβουλεύσεις. Οι προειδοποιήσεις για εκτεταμένες απεργιακές αντιδράσεις έρχονται βροχή από την ΟΤΟΕ (Στ. Κούκος), την ΟΜΕ/ΟΤΕ, τη ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ (Ν. Φωτόπουλος), την ΟΜΕ/ΕΥΔΑΠ (Βαγγ. Δημούδης) κ.λπ. Το ζητούμενο είναι η ΠΑΣΚΕ να κρατήσει μέχρι τέλους και να μη μεταβληθεί σε εργαλείο εκτόνωσης της οργής των εργαζομένων η προσέγγιση των εκπροσώπων των άλλων συνδικαλιστικών παρατάξεων.

Πιο βατά συνδικαλιστικά είναι τα πράγματα στον δημοσιοϋπαλληλικό χώρο. Η συσπείρωση γύρω από τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ Σπ. Παπασπύρο (ΠΑΣΚ/ΔΥ) είναι δεδομένη και δεν αμφισβητούνται οι προθέσεις του. Η συνεργασία του κ. Παπασπύρου με τον επικεφαλής της ΔΑΚΕ Ηλ. Ηλιόπουλο (γενικός γραμματέας της ΑΔΕΔΥ), τον εκπρόσωπο της Αυτ. Παρέμβασης Ηλ. Βρεττάκο (αναπληρωτής πρόεδρος), ακόμη και με τον Δημ. Αγκαβανάκη του ΠΑΜΕ κινείται σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα, καθώς δεν υπάρχουν ουσιαστικές αποκλίσεις ούτε στις θέσεις ούτε στους τρόπους αντίδρασης που συζητούνται, ενώ και εντός ΠΑΣΚ/ΔΥ δεν έχουν υπάρξει μέχρι στιγμής διαφοροποιήσεις που να απειλούν τη συνοχή της και πολύ περισσότερο την κοινή και ενιαία αντίδραση των δημοσίων υπαλλήλων απέναντι στις νέες επιθέσεις που σχεδιάζονται σε βάρος του βιοτικού τους επιπέδου (σε 35% υπολογίζεται η μείωση του εισοδήματός τους).

Σχόλιο: Η όλη κατάσταση στον συνδικαλιστικό χώρο αποτελεί ένα σοβαρότατο λόγο για τον οποίο η κυβέρνηση κατάφερε να περάσει τόσα πολλά αντιλαϊκά μέτρα χωρίς να υπάρξουν οι ανάλογες αντιδράσεις: Η ΓΣΕΕ πλήρως κομματικοποιημένη, έχοντας χάσει τη αξιοπιστία της (έχοντας σωρεία μεγαλοσχήμονων στελεχών της να καταλήγουν στα βουλετικά έδρανα ανεβαίνοντας στα οποία ξέχασαν την προέλευση τους), φάνηκε αδύναμη να προστατέψει τα δικαιώματα των εργαζομένων - αφού πλέον εκφράζει ένα μικρό ποσοστό απ' αυτούς. Είναι πραγματικά κρίμα γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα έχει και κατακτήσεις και ιστορία - και είναι καιρός να γυρίσει πίσω για να πάρει παραδείγματα για το αύριο.

Ακόμα όμως κι έτσι βλέπουμε την κυβέρνηση να φοβάται (και δίκαια μάλλον), και ο λόγος είναι απλός: Αυτή τη φορά ο αγώνας που θα δώσουν οι επιμέρους ομοσπονδίες είναι αγώνας επιβίωσης και δε θα χωρέσουν συμβιβασμοί. Έτσι οι κινήσεις για δημιουργία "απεργοσπαστικών" μηχανισμών ή μηχανισμών "κατευνασμού" και "ελέγχου του πλήθους" είναι μάλλον αναμενόμενες. Δεν ξέρουμε κατά πόσο βέβαια θα έχουν αποτέλεσμα, αν και σίγουρα τ' ανταλλάγματα θα είναι ισχυρά. Για το εργατικό κίνημα (και την κοινωνία γενικότερα) θα έχει μεγάλη σημασία η εύρεση κοινής γραμμής απέναντι στην επίθεση που ξεκίνησε πέρσυ και συνεχίζεται αμείωτη φέτος. Σε περίπτωση που βρεθεί ο κόσμος θ' ακολουθήσει - το πρώτο βήμα γι' αυτό θ' αποτελέσει η κοινή κάθοδος όλων στις πορείες. Μόνο ενωμένοι θα μπορέσουμε ν' αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο για περαιτέρω χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας στην χώρα μας.

Είδηση: Οι αλλαγές που επέφερε ο Καλλικράτης έχουν καταγραφεί κατά καιρούς, τόσο αφορά τις περιφέρειες (δείτε εδώ) και τους δήμους (δείτε εδώ). Οι πρώτοι μήνες στο καινούργιο αυτοδιοικητικό καθεστώς (που βγήκε μετά από την πλέον απαξιωμένη εκλογική αναμέτρηση των τελευταίων 50 χρόνων) δείχνουν ότι οδηγούμαστε μάλλον προς το απαισιόδοξο σενάριο, όπως αποτυπώνει το παρακάτω απόσπασμα από το "Δελτίο του ΤΕΕ":



Και για να μην ξεχνιόμαστε... Έληξε η απεργία πείνας των 300 περίπου μεταναστών στο Μέγαρο "Υπατία". Οι μετανάστες απεργοί πείνας έκαναν δεκτή τη νέα, βελτιωμένη πρόταση της κυβέρνησης, η οποία εξασφαλίζει τη νομιμοποίηση όσων διαμένουν στην Ελλάδα για περισσότερα από οκτώ χρόνια και την ένταξη των υπολοίπων σε επ' αόριστον καθεστώς ανοχής. Για το τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην χώρα δεν μπορούμε να ξέρουμε (ανεξάρτητα αν πολλοί μιλούν για νέα κύματα προσφύγων, για αφελληνισμό της χώρας κ.ο.κ.) αν και κίνδυνοι υπάρχουν. Θα πρέπει όμως να πούμε ότι ο όλος χειρισμός του θέματος από την κυβέρνηση ήταν απαράδεκτος αφού στην αρχή έδειξε ένα άτεγκτο χαρακτήρα που στο τέλος φάνηκε να υποχωρεί μετά τον "εκβιασμό". Απαράδεκτη και η στάση των υποστηρικτών των προσφύγων που αντί να δώσουν την πραγματική διάσταση του θέματος (που είναι φυσικά πανευρωπαϊκό και όχι ελληνικό) καταλαμβάνοντας τα γραφεία της Ε.Ε. στην Αθήνα, προτίμησαν την εύκολη λύση της Νομικής (αρχικά) και του Μεγάρου "Υπατία" στη συνέχεια (εκμεταλλευόμενοι την καλοσύνη του ιδιοκτήτη του κτιρίου που δέχτηκε να παραχωρηθεί αυτό στους μετανάστες για να μη γίνει εισβολή της αστυνομίας σε πανεπιστημιακό χώρο). Το αποτέλεσμα ήταν το "μπάχαλο" που "θαυμάσαμε" τις τελευταίες μέρες, δίνοντας την ευκαιρία στην υπόλοιπη Ευρώπη να μας "κουνήσει το δάχτυλο", ενώ έχει τεράστια ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί. Και αυτοί που "θα πληρώσουν τη νύφη" πάλι, θα είμαστε όλοι εμείς...