Αναλυτική ματιά στην έκθεση για τους μισθούς στο Δημόσιο / Παζάρια Δουβλίνου - Ε.Ε. για μειώσεις χρέους και επιτοκίων

Βγήκε στη δημοσιότητα η μελέτη των εταιρειών Hay Group και Icap Group για το νέο μισθολόγιο και την δυναμική απασχόλησης στο δημόσιο τομέα. Η μελέτη απαρτίζεται από τρία βασικά μέρη. Το πρώτο αφορά στη παρουσίαση της δομής του ισχύοντος μισθολογίου, τόσο των προβλεπόμενων αμοιβών αλλά και των πραγματικών αμοιβών, το δεύτερο μέρος αφορά στη δυναμική της απασχόλησης και η τρίτη ενότητα δημιουργεί τα θεμέλια για το νέο μισθολόγιο.

Στην μελέτη γίνεται αναλυτική αποτύπωση του αριθμού εργαζομένων ανά τομέα του δημοσίου, αναλύονται οι μισθολογικές διαφορές και προτείνεται η ανακατανομή του προσωπικού στο σύνολο της δημόσιας διοίκησης, προκειμένου να γίνουν οι μετατάξεις και οι μετακινήσεις που θα ενισχύσουν τις υποστελεχομένες υπηρεσίες.

Σύμφωνα με το προσχέδιο της εν λόγω μελέτης:

Το μέγεθος της απασχόλησης στο δημόσιο τομέα στην Ελλάδα συμβαδίζει με το αντίστοιχο μέγεθος των ανεπτυγμένων οικονομικά χωρών, ειδικά της ΕΕ. Τονίζεται ωστόσο ότι «το μέγεθος της απασχόλησης δεν αποτελεί από μόνο του ένδειξη «μικρού» ή «μεγάλου» δημόσιου τομέα, στο βαθμό που δεν συνυπολογίζει παράγοντες όπως την αποτελεσματικότητα ή παραγωγικότητα της εργασίας ή την επιλεχθείσα πολιτική εμπλοκής του κράτους στην οικονομική ζωή».
Η μισθολογική δαπάνη ως ποσοστό του ΑΕΠ συμβαδίζει με την αντίστοιχη των ανεπτυγμένων οικονομικά χωρών (ειδικά της ΕΕ) αν και είναι υψηλότερη από το μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ.
Η μέση αμοιβή των απασχολούμενων στον Ελληνικό Δημόσιο τομέα είναι χαμηλότερη σε σχέση με τα μέσα ευρωπαϊκά μεγέθη, ωστόσο η αξία της συγκεκριμένης διαπίστωσης περιορίζεται από την αδυναμία σύγκρισης της αποτελεσματικότητας των δημόσιων τομέων μεταξύ των χωρών.
Όπως επισημαίνεται στην έκθεση, οι μεγαλύτερες αμοιβές -από πλευράς τακτικών προβλεπόμενων αμοιβών, δηλαδή βασικός μισθός, κίνητρο απόδοσης και επιδόματα- δίδονται στο υπουργείο Οικονομικών και ακολουθούν το υπουργείο Εσωτερικών και Δικαιοσύνης (διαβάστε την προηγούμενη μας ανάρτηση εδώ με τους αναλυτικούς πίνακες).

Πλήρη δικαίωση αποτελεί για την ΑΔΕΔΥ το συμπέρασμα της έκθεσης για τις μισθολογικές εξελίξεις στο Δημόσιο ότι το πρόβλημα δεν είναι οι υψηλοί μισθοί.

«Καταρρίπτει τον επί δεκαετίες συντηρούμενο ''μύθο'' περί υψηλής συνολικής μισθολογικής δαπάνης στο δημόσιο τομέα και οδηγεί στο συμπέρασμα ότι βασικό ζητούμενο παραμένει ''η καλύτερη διαχείριση και εξοικονόμηση δημοσίων πόρων - πέραν της μισθολογικής δαπάνης''» τονίζει η ΑΔΕΔΥ σε ανακοίνωσή της.

Ωστόσο, η ΑΔΕΔΥ προειδοποιεί ότι η μελέτη οδηγεί σε νέες μισθολογικές απώλειες, που θα επιδεινώσουν την θέση των υπαλλήλων που ήδη μετρούν απώλειες έως και 25%, σε εκμηδενισμό προσλήψεων, σε νέες απολύσεις συμβασιούχων.

«Τα τρία σενάρια προβολής και εξέλιξης του μισθολογικού κόστους, που δημοσιοποίησαν χθες τα υπουργεία Εσωτερικών και Οικονομικών, οδηγούν σε νέες μισθολογικές απώλειες, εκμηδενισμό των προσλήψεων, απολύσεις συμβασιούχων και τελικά σε ''διάλυση'' των Δημοσίων Υπηρεσιών, με σοβαρότατες επιπτώσεις στην εξυπηρέτηση των πολιτών» επισημαίνει η ΑΔΕΔΥ.

Σχόλιο: Να λοιπόν που ακόμα και η μελέτη που παρήγγειλε η ίδια η κυβέρνηση λέει αυτά που λέμε εδώ και καιρό σ' αυτό το blog: Ούτε το Δημόσιο είναι τεράστιο, ούτε οι μισθοί είναι "τεράστιοι". Η μελέτη βέβαια θάφτηκε επιμελώς από την πλειοψηφία των ΜΜΕ όπως ήταν αναμενόμενο, αφού δεν παρουσιάζει τα πράγματα όπως ήθελαν πολλοί τόσα χρόνια να πιστεύουμε πως είναι. Τα προβλήματα βέβαια του Δημόσιου τομέα είναι μεγάλα και πρέπει να λυθούν, αλλά διαφορετικά ανά κλάδο και υπουργείο: Πρέπει ν' αντιμετωπιστούν ξεχωριστά και όχι συνολικά μια και η "ενιαία λύση" που επιχειρείται θα φέρει αντίθετα από τ' αποτελέσματα που προσμένει ο μέσος Έλληνας πολίτης (για την κυβέρνηση δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας - ο στόχος (δηλ. η ιδιωτικοποίηση των πάντων)είναι προφανής). Η ΑΔΕΔΥ δικαιούται ν' ανησυχεί (διαβάστε εδώ την ανακοίνωσή της) και το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ενιαίο μισθολόγιο το οποίο προετοιμάζεται (διαβάστε εδώ σχετικά): Είναι η συνολικότερη υποβάθμιση του Δημοσίου τομέα που θα δημιουργήσει μια στρατιά κακοπληρωμένων, απογοητευμένων και ανήσυχων για το μέλλον τους δημοσίους υπαλλήλους. Το Δημόσιο πρέπει να έχει και ρόλο, μπορεί να παράγει έργο, λειτουργώντας ως μοχλός ανάπτυξης αρκεί να υποστηριχθεί και να του δοθούν οι ευκαιρίες να λειτουργήσει - όπως δηλαδή συμβαίνει στην υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη, στην οποία θέλουμε ν' ανήκουμε. Αν η κάθε κυβέρνηση το χρησιμοποιεί για εξυπηρέτηση ημετέρων και ως πεδίο ασκήσεως θα συνεχίσουμε να έχουμε τη σημερινή άσχημη κατάσταση (σε πολλά σημεία του) με λιγότερο παραγόμενο έργο (αφού το κίνητρο της επιβίωσης που αναμένεται να επικρατήσει θα είναι ισχυρότερο της προσφοράς) - και οι υπόλοιπες αλλαγές που προωθούνται (διαβάστε εδώ), μαζί με τον κίνδυνο των απολύσεων, θα επιτείνουν το πρόβλημα.
Παράλληλα, μπορεί ο κ. Ραγκούσης να υποστηρίζει ότι "στόχος μας δεν είναι, και σε καμία περίπτωση δεν προχωρούμε στο νέο μισθολόγιο για να πετύχουμε περικοπή του μισθολογικού κόστους", αλλά το επικαιροποιημένο Μνημόνιο (διαβάστε σχετικά εδώ) φανερώνει την πραγματική αιτία της βιασύνης των μέτρων αυτών. Μπορεί ο Μίκης Θεοδωράκης να λέει σωστά ότι "ανήκουμε στην Ελλάδα", αλλά αυτοί που κάνουν κουμάντο στην χώρα μας, ανήκουν αλλού δυστυχώς.

Και για να μην ξεχνιόμαστε... Οι πρόσφατες εκλογές στην Ιρλανδία οδήγησαν σε κατάρρευση της κυβέρνησης που οδήγησε την χώρα αυτή στο Μνημόνιο και έφεραν στην εξουσία κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ Εργατικών και ενός άλλου κόμματος της κεντροδεξιάς που εκλέχθηκαν υποσχόμενοι "επαναδιαπραγμάτευση" του Μνημονίου. Οι Βρυξέλλες αν και απέρριψαν το αίτημα των νικητών των ιρλανδικών εκλογών για τη διαγραφή μέρους του χρέους των τραπεζών της χώρας, φαίνονται θετικές
απέναντι στο αίτημα για μείωση του επιτοκίου με το οποίο δανείζεται το Δουβλίνο από την τρόικα με τον Όλι Ρεν να δηλώνει "Το θέμα πρόκειται να συζητηθεί στο πλαίσιο της ίδιας της στρατηγικής της Ε.Ε. γιά την ευρωζώνη της". Η Ιρλανδία σύρθηκε στο Μνημόνιο όπως και εμείς (με αυτούς όμως να κάνουν την επαίσχυντη κίνηση της πληρωμής των τραπεζών με χρήματα από τις μελλοντικές συντάξεις τους) αλλά τουλάχιστον εκείνοι διεκδικούν δυναμικά την αλλαγή προς το καλύτερο. Άλλη μία διαφορά στα τόσα που χωρίζουν την χώρα μας και τη δική τους...