Το "Μινιόν" δεν ξαναγυρίζει - όσο και αν θα το θέλαμε...

Για όσους είναι πάνω από 40, και είτε ζούσαν είτε περνούσαν ως επισκέπτες από την Αθήνα, το "Μινιόν" αποτέλεσε ένα σημείο "κατατεθέν" της παιδικής τους ηλικίας. Πολυκαταστήματα υπήρχαν και άλλα (όπως π.χ. αυτό του Δραγώνα - που χάθηκε και αυτό άδοξα και των Αφών Λαμπρόπουλου), αλλά το "Μινιόν" ήταν ξεχωριστό...Ο τελευταίος όροφος του, ο γεμάτος παιχνίδια και η αίθουσα στο "πατάρι" που λάμβαναν μέρος παραστάσεις, συναυλίες και γιορτές κάθε Σαββατοκύριακο (τις μη εορταστικές περιόδους) και καθημερινά (τις εορταστικές), δωρεάν για όλους, σίγουρα θα τους μείνουν αξέχαστα. Το "Μινιόν" ξαναήρθε στην επικαιρότητα, μιας και οι νυν ιδιοκτήτες του, έχοντας μετατρέψει το κτίριο σε γραφεία και διαμερίσματα, το φωταγώγησαν - δίνοντάς του, ένα "εορταστικό" χαρακτήρα. Αμέσως το διαδίκτυο γέμισε με "ειδήσεις" που ως κεντρικό τίτλο είχαν ότι "το Μινιόν επιστρέφει". Προφανώς κάτι τέτοιο δε συμβαίνει - αλλά τα δεκάδες sites που αναμετάδωσαν την είδηση βασίστηκαν στη γενικευμένη νοσταλγία για να μαζέψουν "επισκέψεις"...Το άρθρο του Μιχάλη Τσαμπά, σχολιάζει την "είδηση" - και αξίζει να διαβαστεί...

"Η νοσταλγία είναι ένα από τα πιο έντονα συναισθήματα ενός ανθρώπου. Συνήθως αφορά όμορφες στιγμές που έχει ζήσει κανείς στο παρελθόν. Το μακρινό κυρίως. Κάθε χρόνο, τέτοιες ημέρες, την περίοδο των Χριστουγέννων ένα συγκεκριμένο θέμα έχει περίοπτη θέση στην λίστα με τα viral θέματα. Είτε αφορούν ένα άρθρο σε κάποιο site, είτε μια ανάρτηση στα social media. Και το όνομα αυτού (του viral θέματος ντε...) «Μινιόν». 

Χιλιάδες λέξεις, εκατοντάδες αναρτήσεις, δεκάδες videos αφορούν το πολυκατάστημα – μύθος που μεσουρανούσε στην Αθήνα τις δεκαετίες του '60, του '70 και του '80. Η νοσταλγία χτυπάει... κόκκινο σε ό,τι έχει να κάνει με το απόλυτο meeting point (όπως λένε και στο χωριό μου) εκείνων των δεκαετιών. Μικροί και μεγάλοι. Παιδιά και γονείς. Παππούδες και εγγόνια. Όλοι ζούσαν τον μύθο από τα χρώματα, από τα χιλιάδες παιχνίδια, από τις κυλιόμενες σκάλες. Ειδικά οι τελευταίες, στα παιδικά μάτια έμοιαζαν ως την μεγαλύτερη ανακάλυψη του κόσμου. Σκέψη αρκετή ώστε τα «πάνω – κάτω» να είναι σε μόνιμη βάση. 

Οι φωτογραφίες με την θρυλική σακούλα του «Μινιόν», τα videos με την grande υποδοχή του Άϊ – Βασίλη, οι πόζες των παιδιών μπροστά από τον «γεράκο με την κόκκινη στολή και στην μακριά άσπρη γενιάδα» κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, κάτι σαν έθιμο πια κάνουν την εμφάνισή τους. Κι από κάτω στα σχόλια, οι πάντες έχουν κάτι να θυμηθούν. Ένα περιστατικό, μια αξέχαστη αγορά, ένα αγαπημένο πρόσωπα, την πρώτη τους επίσκεψη. Η νοσταλγία που λέγαμε στην αρχή... Και ξαφνικά πριν μερικά 24ωρα μια φωτογραφία έκανε τον «γύρο του κόσμου». To... copy paste είχε την τιμητική του. Ο ένας μετά τον άλλο. «Το Μινιόν φωταγωγήθηκε», ήταν στο περίπου η λεζάντα που θύμιζε την... πιστολιά του αφέτη ώστε να αρχίσει ο αγώνας των αναμνήσεων. 

Προφανώς και η μοναδική ομοιότητα στις δύο περιπτώσεις του τότε και του σήμερα είναι μόνο το όνομα. Δεν υπάρχει ούτε χρονοκάψουλα, ούτε μηχανή του χρόνου να μας ταξιδέψει, να μας γυρίσει, σε εκείνον τον παράδεισο των μικρών και των μεγάλων. Ένας γίγαντας από σίδερο, ένα θηρίο με γραφεία και εκατοντάδες παράθυρα είναι αυτό που πρόσφατα φωταγωγήθηκε, κυρίως για την φωτογραφία και την λεζάντα αφού ακόμη δεν είναι λειτουργικό. Ένας κολοσσός που σε μερικούς μήνες θα φιλοξενεί γραφεία, υπηρεσίες, διαμερίσματα και καταστήματα μάλλον στο γιγαντιαίο ισόγειο. 

Ενα κτίριο που προφανώς θα δώσει και χρώμα και αίγλη στο καταταλαιπωρημένο κέντρο της πρωτεύουσας. Όμως «Μινιόν» δεν θα είναι. Δεν θα είναι ξανά το χριστουγεννιάτικο στέκι των μικρών, δεν θα είναι ο εμπορικός παράδεισος των μεγάλων. Δεν θα είναι μια εστία αναμνήσεων και διηγήσεων. Το «Μινιόν» ήταν ένα. Και όσοι δεν ξέρετε το γιατί, αναζητήστε το αυτές τις γιορτινές ημέρες με μια βόλτα στον «ιντερνετικό ωκεανό».

Οργή...

 Τα όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη τον τελευταίο καιρό σίγουρα δεν αποτελούν έκπληξη σε όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην περιοχή εδώ και χρόνια. Αυτό όμως που προκαλεί έκπληξη είναι η ένταση του φαινομένου, όπως επίσης και η προθυμία των εμπλεκομένων να προβούν σε μια σειρά από, άνευ προηγουμένου, ακρότητες που δε αιτιολογείται, σε καμία περίπτωση από τα τα γεγονότα.

Δεν έχει νόημα να πούμε τα αυτονόητα: Οι Ισραηλινοί όντως "φυτεύτηκαν" στην περιοχή μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου, αν και ο ερχομός τους είχε προαναγγελθεί τις αρχές του 20ου αιώνα. Όμως είχαν "δικαιώματα" στη συγκεκριμένη περιοχή γιατί κατοικούσαν εκεί ως λαός για αιώνες. Οπότε όταν βρέθηκαν χωρίς πατρίδα μετά τη ναζιστική θηριωδία, ήταν μάλλον λογικό στο να σταλούν εκεί απ' οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη. Αυτό βέβαια δε δικαιολογεί την μονοκρατορία που δημιούργησαν εις βάρος των Παλαιστινίων (πολλοί εκ των οποίων εκείνα τα χρόνια ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι), εκμεταλλευόμενοι την παγκόσμια συμπάθεια και συμπόνια. Η αντίδραση των Αράβων της περιοχής, με μια σειρά ατυχών συγκρούσεων και πολέμων, το μόνο που κατάφερε ήταν να σφίξει τους Παλαιστινίους σε ένα ασφυκτικό κλοιό, δημιουργώντας ένα καθεστώς καταπίεσης που ούτε και οι οι ναζί διώκτες των Εβραίων δε θα μπορούσαν να δημιουργήσουν. Για μια ακόμα φορά δηλαδή, οι μαθητές κατάφεραν να ξεπεράσουν τους δασκάλους τους. 

Σε διάφορα χρονικά σημεία οι δύο πλευρές βρέθηκαν πραγματικά κοντά στο να υπογράψουν μια συμφωνία. Η πολυδιάσπαση όμως των Παλαιστινίων μεταξύ διαφόρων οργανώσεων δε βοήθησε ακόμα και ηγέτες που πραγματικά είχαν κύρος ανάμεσά τους, όπως τον Αραφάτ, να κάνουν ένα έντιμο συμβιβασμό. 

Το γιατί δε έγινε αυτό είναι περίπλοκο και ταυτόχρονα απλό: οι ηγεσίες των αραβικών οργανώσεων που δρουν στην περιοχή, βρίσκουν πειθήνια όργανα και "μάρτυρες του Αλλάχ" ανάμεσα στα στρατόπεδα των προσφύγων της Ιορδανίας, του Λιβάνου και της Αιγύπτου και στις φτωχογειτονιές της Γάζας και της Δυτικής Όχθης.υ  Δέχονται ευχαρίστως εισφορές αγνών (τις περισσότερες φορές) Αράβων (και μη) δωρητών της Αμερικής, της Αυστραλίας και της Ευρώπης για να μπορούν να κάνουν με άνεση μεγάλη ζωή στο Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, πίνοντας στο όνομα του Αλλάχ (και των κορόιδων) που δουλεύουν 12ωρα στα ταξί των Βρυξελλών και τα εστιατόρια της Νέας Υόρκης ή ψωμολυσσάνε στην Γάζα. Καμία από τις μουσουλμανικές χώρες δεν τους "τραβάει το αυτί" γιατί για το Ιράν και την Τουρκία είναι πολύ πιο εύκολο να στρέφει το ευσεβές εσωτερικό ακροατήριο στην μεγάλη ιδέα της προστασίας των "αδερφών μουσουλμάνων" (πράγμα αστείο γιατί οι πιο καταπιεσμένοι Παλαιστίνιοι δεν είναι μουσουλμάνοι αλλά χριστιανοί, αφού είναι διπλά καταπιεσμένοι και ως Άραβες (από τους Ισραηλινούς) και ως Χριστιανοί (από τους μουσουλμάνους), ενώ ο λαός στο εσωτερικό των χωρών τους καταπιέζεται και στερείται βασικών ελευθεριών. Για τη δε Δύση δεν θα πούμε κάτι - ζει στο καθεστώς των τύψεων του Β' Π.Π. και κάνει τα στραβά μάτια, ακόμα και όταν μιλάει για τα όσα γίνονται εκεί (βλ. περίοδο Ανδρέα Παπανδρέου και ΠΑΣΟΚ στην χώρα μας).

Έτσι τα χρόνια πέρασαν σε καθεστώς καταπίεσης, εξευτελισμού και υποτίμησης των Παλαιστινίων από πλευράς των Ισραηλινών, σε μια κατάσταση που δεν τιμάει την ανθρωπότητα. 

Κάπως έτσι φτάσαμε στην "εισβολή" των Παλαιστινίων στις περιοχές των Ισραηλινών στα πέριξ της λωρίδας της Γάζας, όπου οι "αγανακτισμένοι" Παλαιστίνιοι έκαναν πράγματα που όχι μόνο δε δικαιολογούνται με οποιαδήποτε κριτήριο και κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες, αλλά αντίθετα κατάφεραν να δώσουν το έναυσμα για μια αντίδραση από πλευράς Ισραήλ, που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα διέλυε τα πάντα στην περιοχή. Οι τελευταίοι βέβαια, ως ανώτεροι πολεμικά, είναι απόλυτα υπεύθυνοι για τις πράξεις τους. Είχαν τη δυνατότητα να αντιδράσουν στοχευμένα, αλλά αντίθετα προτίμησαν να τσακίσουν 2 εκατομμύρια ανθρώπους, να μην αφήσουν τίποτα όρθιο και να αφήσουν χήρες και ορφανά στο δρόμο.

Αν αφαιρέσουμε οποιαδήποτε θεωρία συνωμοσίας στην άκρη, είναι πολύ δύσκολο να βρούμε ένα πιθανό λόγο για τον οποίο έγινε αυτή η "επίθεση" τη δεδομένη χρονική στιγμή. Πέραν της αναμενόμενης ισραηλίτικης αντίδρασης, εδώ και αρκετό καιρό τα πράγματα στη Λωρίδα της Γάζας ήταν καλύτερα: Πάρα πολλοί Παλαιστίνιοι είχαν πλέον άδειες και δούλευαν (χωρίς προβλήματα) στις Ισραηλίτικες περιοχές, υπήρχε δημιουργία νέων υποδομών στις παλαιστινιακές περιοχές και υπήρχε σαφής διάθεση (θεωρητικά) να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια για εξεύρεση μιας λύσης που θα απεγκλώβιζε τους εκατομμύρια εγκλωβισμένους Παλαιστινίους. Άρα αυτό που έγινε, έκανε κακό και στις δύο πλευρές μεν, αλλά χτύπησε περισσότερο αυτούς που "πονούσαν" ήδη, δηλαδή τους Παλαιστινίους.

Αν όμως αφήσουμε τις θεωρίες συνωμοσίας να καταλάβουν τη σκέψη μας, θα δούμε ότι αυτό που έγινε, βόλευε μια μερίδα "οργισμένων" και από τις δύο πλευρές. Είναι πρακτικά αδύνατο (θα πουν οι συνωμοσιολόγοι) η Μοσάντ η οποία έχει μάτια και ανθρώπους μέσα στα πιο υψηλά κλιμάκια των Παλαιστινιακών οργανώσεων να μην είχε πληροφορίες για τις προετοιμασίες των επιθέσεων: H συγκέντρωση πυραύλων και γενικότερου οπλισμού ήταν τέτοια που θα ήταν αδύνατον να μη υποπέσει της αντίληψης των ισραηλινών μυστικών οργανώσεων, ακόμα και αν βάλουμε στην εξίσωση την αλαζονεία αυτών, περί ισραηλινής πολεμικής ανωτερότητας. Η ομολογία των αιγυπτιακών αρχών ότι υπήρχε σχετική προειδοποίηση συμβάλει στο να πιστέψουμε το ενδεχόμενο ότι ήξεραν αλλά δεν έκαναν κάτι. Από την άλλη προφανώς και δε συνέφερε την Χαμάς (που κυριαρχεί στην περιοχή) η βελτίωση των συνθηκών των κατοίκων της Λωρίδας της Γάζας, αφού σταδιακά θα χάνονταν "οπαδοί" και "πελάτες". Όταν ο κόσμος έχει χρήματα στην τσέπη του και η ζωή του βελτιώνεται, ηρεμεί. Είναι μαθηματικά βέβαιο λοιπόν ότι για κάποιους έπρεπε να προκληθεί το Ισραήλ, πράγμα που έγινε. Εξάλλου τι πιο εύκολο να βρεις ανεγκέφαλους "μάρτυρες" ανάμεσα σε 2 εκατομμυρία καταπιεσμένων; Αίμα για τα κανόνια υπάρχει άφθονο.

Από κει και πέρα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Σφαγές, βιασμοί και λεηλασίες από την μία πλευρά, βομβαρδισμοί αμάχων από την άλλη. Και αυτοί που έφυγαν για τον άλλο κόσμο, ας πάνε στο καλό και ο Θεός (τους) ας τους συγχωρέσει. Αλλά στα παιδιά που έμειναν ορφανά, κυριολεκτικά στους πέντε δρόμους και στα ερείπια, είναι είναι παιδιά του Ισραήλ είτε της Παλαιστίνης, που θα μείνουν βορά στις ορέξεις και στην εκμετάλλευση εκείνων που τους στέρησαν τους γονείς τους, ποιος θα τους εξηγήσει το γιατί έγινε ό,τι έγινε; Ποιος θα τους δώσει την αγάπη και τη στοργή που έχουν ανάγκη;

Αυτό και μόνο πρέπει να μας προκαλεί οργή...Και το σίγουρο είναι ένα: κάποιοι πρέπει να πληρώσουν. Οι ίδιοι όμως, όχι άλλοι αντ' αυτών...

Η αίσθησή μας είναι ότι τα πράγματα δε θα είναι εύκολα για καμία από τις δύο πλευρές. Από τη μία, η μεν Χαμάς θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της για τους λόγους της επίθεσής της, ενώ από την άλλη το Ισραήλ, ακόμα και αν δεν εύθύνεται για την ισοπέδωση του νοσοκομείου στην Γάζα, θα πρέπει να απαντήσει στην παγκόσμια κοινή γνώμη για το μέγεθος της αντίδρασης. Κάποιοι θα πρέπει να βάλουν και τις δύο πλευρές στη θέση τους, όσο και αν είναι πανίσχυρα τα λόμπι που τους υποστηρίζουν...

Ως κατακλείδα αντιγράφουμε από τη στήλη του Τάκη Θεωδορόπουλου στην Καθημερινή: "Ακόμη κι αν συντριβεί η Χαμάς στη Γάζα, δεν θα εξουδετερωθεί η ιδεολογία της. Και για να αποκρυσταλλωθεί αυτή η ιδεολογία, υπάρχουν ευθύνες και του Ισραήλ, κυρίως της ακροδεξιάς εθνικιστικής πολιτικής του. Από τη μία πλευρά η απανθρωπιά της Χαμάς και από την άλλη η βλακεία του Ισραήλ. Οι παλαιστινιακοί πληθυσμοί της Γάζας είναι όμηροι της Χαμάς. Την ψήφισαν, θα μου πείτε, το 2006. Εκτοτε, δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να την κρίνουν. Ομως η βλακεία του Ισραήλ είναι ότι δεν τους πρόσφερε την εναλλακτική. Ποια θα ήταν σήμερα η μοίρα της Χαμάς αν το Ισραήλ είχε αποδεχθεί τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους; Και ποιο είναι το μέλλον αν το Ισραήλ μετά τις επιχειρήσεις εκκαθαρίσεων στη Γάζα ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους; Αυτή είναι κρατική πολιτική που θα έλεγε και ο Ελί Μπαρναβί. Αν δεν υπάρξει παλαιστινιακό κράτος, οι Παλαιστίνιοι θα παραμείνουν αιχμάλωτοι της τρομοκρατίας της Χαμάς".

Αυτή την Κυριακή ας ψηφίσουμε...

 Το καλοκαίρι που μας πέρασε το ένα τρίτο της Ελλάδας κάηκε και το δεύτερο τρίτο πνίγηκε γιατί ρέματα μπαζώθηκαν και οι κανόνες της βασικής αντιπυρικής προστασίας δεν τηρήθηκαν. Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, οι δημοτικοί και επαρχιακοί δρόμοι θυμίζουν τα "κακοτράχαλα βουνά" της Πίνδου την περίοδο της ελληνικής εποποϊίας κατά την περίοδο του ελληνο-ιταλικού πολέμου με αποτέλεσμα, ένα στα τρία αυτοκίνητα να καταλήγει με ζημιές στο συνεργείο. Αλλού το σκουπίδι πάει σύννεφο, πάρκινγκ δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, δημοτικοί κήποι του 1,5 εκατομμυρίου ευρώ γίνονται πισίνες με την πρώτη καταιγίδα και το καλοκαίρι τα παιδάκια παθαίνουν ηλιάση γιατί οι φωστήρες που ενέκριναν τις μελέτες δε σκέφτηκαν να έχουν δύο δέντρα για σκιά. Αλλού ολόκληρες πόλεις επανασχεδιάζονται με βάση το συμφέρον των τουριστών και όχι των μόνιμων κατοίκων τους. Σε άλλους δήμους ντόπιοι επιχειρηματίες κάνουν δικούς τους συνδυασμούς γιατί ο δήμαρχος δεν τους έκανε το χατήρι να τους δώσει το δικαίωμα να μπαζώσουν μια ολόκληρη παραλία σε περιοχή Natura. 

Σε άλλες περιοχές οι δήμαρχοι δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και "βγάζουν λάδι" άλλους επιχειρηματίες, που με τη σειρά τους έχουν καταλάβει 300 στρέμματα παραλίας έχοντας χτίσει τις Πυραμίδες των Φαραώ μέσα στη θάλασσα. Αλλού πάλι έχουμε δημάρχους-τραμπούκους που χειροδικούν και καταβρέχουν με μάνικες τους δημότες, που τολμούν να τους αντιμιλήσουν. Σε άλλες περιοχές τα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια μετατρέπονται σε λεκτικά "ρίνγκ" από τα οποία απουσιάζει μόνο ο ανίκητος Χαλκ Χόγκαν ή (επί το ελληνικότερο) ο Απόστολος Σουγκλάκος, των παιδικών μας χρόνων. Σε άλλες περιφέρειες εθνικοί οδοί επί σειρά χιλιομέτρων το βράδυ δεν έχουν μια λάμπα αναμμένη, ενώ τα χόρτα και τα καλάμια φτάνουν μέχρι τη μέση. Για να μην πούμε για άλλο Δήμο της χώρας που δημιουργήθηκαν "μεγάλοι περίπατοι" με τους οποίους γελάει ακόμα και ο στενός οικογενειακός κύκλος της οικογένειας του Δημάρχου.

Όσοι δεν ενοχλούνται από τα παραπάνω, όσους τους εκφράζει αυτός ο τρόπος άσκησης εξουσίας και όσοι καλύπτονται με την παρουσία του (αντι-)δημάρχου ή του (αντι-)περιφερειάρχη σε μια κοινωνική τους εκδήλωση, δεν χρειάζεται να διαβάσουν παρακάτω.

Όσοι ενοχλούνται ας συνεχίσουν να διαβάζουν: Όλα τα παραπάνω είναι ζητήματα που η λύση τους ή η αποφυγή τους, δεν αποτελεί ευθύνη μόνο του κεντρικού κράτους. Σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει το περίφημο  "τα παράπονά σας στο δήμαρχο/περιφερειάρχη".

Την Κυριακή έχουμε την μοναδική ευκαιρία να (επι)βραβεύσουμε τους "σωστούς" και να "τιμωρήσουμε" τους ανίκανους. 

Ψηφίζουμε! Οπότε μην καθίσετε σπίτι - πηγαίνεται στο εκλογικό τμήμα και ασκήσετε το εκλογικό σας δικαίωμα. Επιβάλλεται.

Καλή ψήφο σε όλες και όλους!

Το φαινόμενο "Στέφανος Κασσελάκης" και η επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ

 Η υπερψήφιση του Στέφανου Κασσελάκη ως αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ και (επομένως) της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελεί (ως ένα βαθμό) στοιχείο προόδου για την χώρα. Είναι η πρώτη φορά που ένας (δεδηλωμένος) ομοφυλόφιλος ηγείται ενός πολιτικού κόμματος, το οποίο αποτελεί την εν δυνάμει βάση μιας μελλοντικής κυβέρνησης της Ελλάδας. Μακάρι να έρθει μια μέρα που ο σεξουαλικός προσανατολισμός ενός πολιτικού αρχηγού, να μην αποτελεί βαρόμετρο για το αν αυτός είναι κατάλληλος για Πρωθυπουργός. Φοβόμαστε ότι αυτή η μέρα είναι ακόμα μακρυά - αλλά το πρώτο βήμα έγινε. Αν μάθουμε να ψηφίζουμε με βάση την πολιτική αξία κάποιου και μόνο, θα έχουμε πραγματικά προοδεύσει σημαντικά ως χώρα και ως κοινωνία.

Το πρόβλημα με το νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει όμως απ' αλλού: το ότι ήρθε ξαφνικά για να ταράξει τα "νερά" του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να κινητοποιήσει και να πείσει ένα μεγάλο κομμάτι των απλώς ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, που γράφτηκαν και συμμετείχαν στη διαδικασία εκλογής προέδρου, για να τον υπερψηφίσουν.

Αυτό από μόνο του δεν είναι αρνητικό. Αν ο κύριος Κασσελάκης είχε πολιτικό πρόγραμμα, πολιτικές θέσεις και ένα πολιτικό στόχο (πέραν της εκλογής του), θα αποτελούσε (μια) λύση για την έξοδο του ΣΥΡΙΖΑ από το τέλμα στο οποίο έχει πέσει, και το οποίο τον οδήγησει στη μεγαλειώδη ήττα των εκλογών τόσο του Μαϊου όσο και του Ιουνίου.  Το  αρνητικό είναι ότι κατάφερε και έπεισε τόσες χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς να έχει (στην αρχή) τίποτα απ' όλα αυτά. Ένα μέρος απ' αυτά τα απέκτησε στη συνέχεια, δείχνοντας μια καταπληκτική προσαρμοστικότητα, αποκτώντας γνώμη για πράγματα που πριν λίγες μέρες είχε πλήρη (επικίνδυνα πλήρη για την ακρίβεια) άγνοια - όπως  π.χ. για το Κυπριακό. Με συνεχείς ντρίπλες κατάφερε να ξεπεράσει σειρά σκόπελων (που για να είμαστε ειλικρινείς ο ίδιος δημιούργησε για τον εαυτό του), και χρησιμοποιώντας την (πολύ καλή) επικοινωνιακή εικόνα του, κέρδισε. 

Την ίδια στιγμή, το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής θα έπρεπε να είχε ρίξει σε βαθιά περισυλλογή όλο το κομματικό κατεστημένο του ΣΥΡΙΖΑ, από το συμπαθέστατο Ευκλείδη Τσακαλώτο εώς τον (και μέχρι πρότινος Νο2) Νίκο Παππά, που απέτυχαν παταγωδώς να προσελκύσουν ένα αξιοπρεπές ποσοστό από τους φίλους και τα μέλη του κόμματος. Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για την Έφη Αχτσιόγλου, η οποία όμως "το πάλεψε", αλλά φαινόταν ξεκάθαρα το ότι η δυναμική που είχε ήταν κυρίως λόγω της έλλειψης αντιπάλου, που να προέρχεται από τα προβεβλημένα στελέχη του στενού πυρήνα που κυβέρνησε για 4 χρόνια την χώρα, και όχι τόσο λόγω της πολιτικής της πορείας και του προγράμματός της. 

Το αποτέλεσμα θα έπρεπε να είχαν ανοίξει τα μάτια όλων, και να τους επισημάνει το πόσο έξω είχαν πέσει πολιτικά και το πόσο πολύ είχαν αποτύχει να πείσουν - ακόμα και τους δικούς τους ψηφοφόρους - για το σωστό και δίκαιο των πολιτικών τους πεπραγμένων. Θα έπρεπε να τους είχε "ξυπνήσει" το ότι τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ φαινόταν να επιλέγουν, αντί γι' αυτούς, ως αρχηγό κάποιον που μέχρι 6 μήνες πριν, τους ήταν άγνωστος και που δεν θα ήταν βουλευτής για να ασκήσει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, από τα κοινοβουλευτικά έδρανα. Το ότι υποστηρίχθηκε ακόμα και από ανθρώπους που είχαν ιδεολογικές διαφορές με τον πολιτικό του μέντορα, τον Παύλο Πολάκη, δείχνει το πόσο απεγνωσμένη ήταν η βάση για κάτι νέο και διαφορετικό. Εκεί κάπου, αν υπήρχε πολιτικό αισθητήριο, θα έπρεπε να είχε λήξει το ζήτημα και όλοι ν' αλλάξουν πορεία.

Αντί να κάνουν αυτό όμως, κάποιοι άρχισαν τις προσωπικές επιθέσεις - πολλές εκ των οποίων δεν ήταν πάντως αβάσιμες - έχοντας ρίξει το βάρος στο τι είχε πει ο κύριος εσωτερικός πολιτικός τους αντίπαλος και όχι προωθώντας τις δικές τους πολιτικές απόψεις. 

Αυτό δεν (θα έπρεπε να) είναι αριστερά όμως... 

Βέβαια και αυτό που πρεσβεύει ο Κασσελάκης δε φαίνεται να είναι αριστερά. Ξεπερνώντας τους "θείους" και τις "γιαγιάδες" που "τον ήξεραν από μικρό" και τον χαρακτηρίζουν λίγο ως πολύ ως "πρώην οπαδό του Μητσοτάκη" (το οποίο και να ισχύει δεν είναι πρόβλημα - το θέμα δεν είναι τι ήταν πριν από 5 χρόνια, αλλά τι είναι σήμερα), το ζήτημα που παραμένει είναι το πολιτικό του ποιόν, που παραμένει απροσδιόριστο. 

Βέβαια πλέον έχει χρόνο και χώρο ν' αναπτύξει και πρόγραμμα και θέσεις. Αν δεν αποκτήσει, η φωτογένεια του θα ξεθωριάσει, και σε 4 χρόνια το αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές θα είναι το ίδιο με το αποτέλεσμα του Ιουνίου - η ΝΔ και ο Μητσοτάκης θα ξανακερδίσουν. 

Όμως, οι άνθρωποι που τον στηρίζουν, δεν πρόκειται να τον αφήσουν έτσι, γιατί προφανώς δεν τους συμφέρει - αλλά παράλληλα στο χέρι του είναι να ξεκαθαρίσει την "ήρα από το σιτάρι", αφού πολλά (και πολλοί/ές) θα πρέπει ν' αλλάξουν. Οι "καινούργιες" θέσεις δεν θ' αρκέσουν.

Κάπου εκεί θα πρέπει να χωρέσει και το ζήτημα της "αριστεράς". Βέβαια για να είμαι ειλικρινείς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει να είναι "αριστερό" κόμμα εδώ και χρόνια. Έχει όμως τις καταβολές και την ιδεολογική αναφορά, τα οποία δεν πρέπει ν' απωλέσει. Αν τα χάσει, "θα χάσει": Πολλοί θα χρειαστούν μαθήματα πολιτικής ιστορίας, ας ελπίσουμε ότι αυτοί που τα παρακολουθήσουν, θα το κάνουν προσεκτικά.

Όσο για τον Στέφανο Κασσελάκη; Απλώς θα του ευχηθούμε σιδεροκέφαλος. Θα του χρειαστεί...Και η δουλειά θα πρέπει να ξεκινήσει γρήγορα, γιατί οι προκλήσεις (και τα προβλήματα της χώρας) είναι τεράστιες. Όσο δεν υπάρχει αξιόμαχη αξιωματική αντιπολίτευση, η κυβέρνηση θα κάνει πάρτυ - και θα την πληρώνουμε όλοι εμείς

Αυτό το καλοκαίρι ας φύγει και ας μην ξαναγυρίσει...

 Πριν μερικά χρόνια είχαμε γράψει για "το καλοκαίρι που αποτελούσε απόδειξη για τους λόγους για τους οποίους είχαμε ως χώρα καταλήξει, στα χάλια που είχαμε" (τότε). Από τότε περάσαμε πολλά και αν και τίποτα δεν προμήνυε ότι είχαμε και παρακάτω ως χώρα, εμείς καταφέραμε και ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας: Το φετεινό καλοκαίρι είναι απ' αυτά που παλιά θα λέγαμε ότι "πρέπει να φύγει και να μην ξαναέρθει". Αν πάρουμε τις μετρητοίς τα όσα συνέβησαν - καταστροφικά και τραγικά - θα πρέπει μάλλον να ξανασκεφτούμε τα πλάνα μας για το χειμώνα: Aν to καλοκαίρι θεωρηθεί προπομπός για το τελευταίο τρίμηνο της χρονιάς που διανύουμε, τα πράγματα δεν αναμένονται να καθόλου καλά.

Και η αναδρομή ξεκινά: Τα τραγικά καλοκαιρινά γεγονότα ξεκίνησαν τα μεσάνυχτα της 14ης Ιουνίου, όταν στα ανοιχτά της Πύλου συνέβη μία ασύλληπτη τραγωδία. Το αλιευτικό σκάφος Andrianna (το οποίο είχε μετατραπεί σε ένα μεγάλο δουλεμπορικό), είχε ξεκινήσει λίγες μέρες πριν από τη Λιβύη (στις 10 Ιουνίου) μεταφέροντας (σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες) 750 μετανάστες από την Βόρεια Αφρική (και όχι μόνο). Κάτω από άγνωστες μέχρι στιγμής συνθήκες το πλοίο αναποδογύρισε. Ανασύρθηκαν 82 νεκροί, ενώ μόλις 104 κατάφεραν να σωθούν από τις επιχειρήσεις διάσωσης των ελληνικών αρχών. Οι αγνοούμενοι εκατοντάδες...Μέχρι στιγμής, ακόμα αναζητούνται τα ακριβή αίτια της τραγωδίας.

Ο Ιούνιος είχε όμως και συνέχεια...Οι εκλογές της 24ης Ιουνίου αν και δεν είχαν έκπληξη ως προς το νικητή, επιφύλασσαν δυσάρεστη έκπληξη στο ποιοι θα εισέρχονταν στην Βουλή: Οι Σπαρτιάτες ήταν ένα μόρφωμα που ιδρύθηκε το 2017 με επικεφαλής τον Βασίλη Στίγκα με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών. Για ένα μεγάλο διάστημα ήταν ανενεργό μέχρι να προωθηθεί από τα social media του καταδικασμένου Ηλία Κασιδιάρη στον οποίο είχε απαγορευτεί η συμμετοχή στις εθνικές εκλογές. Τα παλαιά δίκτυα της Χρυσής Αυγής έδειξαν να είναι ενεργά ακόμα και μετά την καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης και, εκμεταλλευόμενοι και τη μεγάλη αποχή, οδήγησαν (αφού ενίσχυσαν με υποψηφίους) στην Βουλή τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι με το τρομερό 4,68% εξέλεξαν 12 βουλευτές. Τα όσα έγιναν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού (βλέπε διαμάχη Βασίλη Στίγκα με την κοινοβουλευτική του ομάδα την οποία κατηγόρησε για σχέσεις με την "Greek mafia") κατέδειξαν το πόσο επικίνδυνο είναι το μόρφωμα αυτό - τόσο εντός, όσο και εκτός Βουλής. Προφανώς και αυτή τη φορά δεν υπάρχουν δικαιολογίες - ο λαός ήξερε τι ψήφιζε.

Και ύστερα ήρθε ο Ιούλιος. Στις 18, δεκάδες χιλιάδες στρέμματα δασών και εξοχικές (κατά βάση) κατοικίες καταστράφηκαν μετά το ξέσπασμα μεγάλων δασικών πυρκαγιών στην περιοχή της Ανατολικής Αττικής και περίπου 27 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Αθήνας. Ήταν η πρώτη φορά για το καλοκαίρι του 2023 που μεγάλο κομμάτι της πρωτεύουσας πνίγηκε από τους καπνούς. Την ίδια ακριβώς ημέρα και στην περιοχή της Βοιωτίας, στα Δερβενοχώρια, ξεσπάει νέα πυρκαγιά η οποία κατέκαψε περισσότερα από 100.000 στρέμματα και προκάλεσε ανεπανόρθωτες ζημιές σε πολλά σπίτια και επιχειρήσεις. Η πυρκαγιά ήταν τόσο μεγάλη που την επόμενη μέρα, στις 18 Ιουλίου, η πόλη του Λουτρακίου κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. 

Την ώρα που η προσοχή όλων ήταν στραμμένη στα πύρινα μέτωπα της Αττικής και της Βοιωτίας, στα πευκοδάση της Ρόδου ξεσπάει νέο μέτωπο που οδηγεί άμεσα εκκένωση των χωριών Ελεούσα, Σαλακάνος και Δημήλια. Σύντομα το μέτωπο γιγαντώθηκε καταστρέφοντας επί μέρες τοπία απίστευτης φυσικής ομορφιάς. Στις 22 Ιουλίου περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι, κάτοικοι και τουρίστες, αναγκάζονται να απομακρυνθούν από τις βάσεις τους καθώς η πυρκαγιά απειλούσε άμεσα πια κατοικημένες περιοχές. Στις 23 Ιουλίου απομακρύνονται ακόμα 1200 άνθρωπό από Πεύκη και Κάλαθο ενώ ακυρώνονται πτήσεις από βρετανικές εταιρείες που προσέφεραν πακέτα διακοπών στο νησί. Η πυρκαγιά κατέκαιε επί μέρες το νησί και οι εικόνες αυτού που άφησε πίσω της είναι αποκαρδιωτικές. Μέχρι το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου είχαν καεί 107.000 στρέμματα με νέες εστίες να δημιουργούνται συνεχώς προκαλώντας και επιπλέον καταστροφές. Στις 27 Ιουλίου η έκταση των καμμένων εκτάσεων υπολογίστηκε από τον Κοπέρνικο (δηλαδή το ευρωπαϊκό πρόγραμμα για τη δημιουργία ευρωπαϊκής ικανότητας γεωσκόπησης) στις 206.000 στρέμματα. Υπάρχουν αναφορές ότι ένα ποσοστό κοντά στο 15% της συνολικής έκτασης του νησιού παραδόθηκε στις φλόγες. Το οικονομικό μέλλον του νησιού και αυτό αβέβαιο, όπως και τα δάση του...

Κάπου εκεί είχαμε και ανθρώπινες απώλειες. «Την Τρίτη 25 Ιουλίου 2023 και ώρα 14:52 αεροσκάφος τύπου CL-215 της 355 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών της 112 Πτέρυγας Μάχης, κατέπεσε, κατά τη διάρκεια αεροπυρόσβεσης, στον Πλατανιστό Ευβοίας με συνέπεια τον θανάσιμο τραυματισμό του κυβερνήτη, Σμηναγού (Ι) Χρήστου Μουλά, 34 ετών και του συγκυβερνήτη, Ανθυποσμηναγού (Ι) Περικλή Στεφανίδη, 27 ετών». Η ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους όλων: ο θάνατος των δύο πιλότων βύθισε σε πένθος όλη τη χώρα, ενώ συγκλονιστικές ήταν οι εικόνες στις κηδείες των δύο ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους κατά την προσπάθεια κατάσβεσης μίας εστίας φωτιάς στην Εύβοια.

Στη συνέχεια είχαμε την έκρηξη στην αποθήκη πυρομαχικών στην Νέα Αγχίαλο - που κατέδειξε τα ριζικά προβλήματα που έχουμε ως χώρα στη διαχείρηση κινδύνων και την προστασία εθνικών στόχων, ακόμα και σε καιρό ειρήνης. Αλλά τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα: Στις 7 Αυγούστου είχαμε τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσούρη. αραμονές του παιχνιδιού της ΑΕΚ με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ στο πλαίσιο των προκριματικών αγώνων για την είσοδο στους ομίλους του Champions League. Στην μισοάδεια λόγω ώρας και περιόδου Νέα Φιλαδέλφεια κάνει επιδρομή μία ομάδα Κροατών χούλιγκανς που χτυπούν και σπάνε ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Όπως φάνηκε αργότερα επρόκειτο για μέλη των Bad Blue Boys, σκληροπυρηνικών οπαδών της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, γνωστών για τη νεοναζιστική τους ιδεολογία. Κατά την επιδρομή που έγινε -με στρατιωτική καθώς φάνηκε πειθαρχία- υπάρχουν πολλοί τραυματισμοί ενώ χάνει τη ζωή του ένας οπαδός της ΑΕΚ, ο 29χρονος Μιχάλης Κατσουρής, ο οποίος βρισκόταν στον χώρο γύρω από το γήπεδο της ΑΕΚ. Ο θάνατός του οφείλεται σε τραύμα που προήλθε από μαχαιριά στο χέρι του. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η δολοφονία του Μιχάλη έχει παραμείνει ανεξιχνίαστη. Η τραγική ολιγωρία της Ελληνικής Αστυνομίας εξόργισε την ελληνική κοινωνία που ήταν θεατής σε ακόμα μία τραγωδία που έγινε στο πλαίσιο της οπαδικής βίας, λίγες μέρες μόνο μετά την καταδίκη των δολοφόνων του Άλκη Καμπανού.

Ο Αύγουστος συνεχίστηκε με πυρκαγιές. Αυτή τη φορά στο κέντρο της πύρινης λαίλαπας βρέθηκε η περιοχή του Έβρου. Το τραγικό είναι ότι πύρινα μέτωπα έκαιγαν επί 10 συναπτές μέρες προκαλώντας ανυπολόγιστη φυσική καταστροφή με το πανέμορφο δάσος της Δαδιάς να έχει μετατραπεί, σε ποσοστό πάνω από 50%, σε στάχτη. Όσο η πυρκαγιά μαινόταν ανεξέλεγκτη στην περιοχή του Έβρου, η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μία ακόμα ανθρώπινη τραγωδία με θύματα και πάλι μετανάστες. Η νέα αυτή τραγωδία αποκαλύφθηκε κατά της διάρκεια της επιχείρησης κατάσβεσης της πυρκαγιάς στον Έβρο. Πιο συγκεκριμένα, στην ευρύτερη περιοχή του Άβαντα βρέθηκαν τα απανθρακωμένα σώματα 18 μεταναστών οι οποίοι εγκλωβίστηκαν από τις φλόγες βρίσκοντας έναν τραγικό θάνατο. Κατά την ιατροδικαστική εξέταση, αποδείχθηκε ότι τα σώματα ανήκαν όλα σε άντρες ενώ ανάμεσά τους βρίσκονταν και δύο μικρά παιδιά. Οι σωροί βρέθηκαν σε ομάδες δύο-τριών ατόμων και σε μία απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων.

Και μετά μπήκε ο Σεπτέμβριος...Οι καλοκαιρινές διακοπές έφταναν στο τέλος τους, αλλά οι ανθρώπινες τραγωδίες συνεχίστηκαν. Η Μαγνησία και η Θεσσαλία, "πνίγηκαν" από το νερό κατά τη διάρκεια του περάσματος της κακοκαιρίας "Daniel". Η "βιβλική" καταστροφή είναι τέτοιας έκτασης (διαβάστε σχετικά εδώ) που θα περάσουν μήνες για να μπορέσουν να καθαριστούν οι περιοχές που πλήγησαν - για να μην αναφερθούμε στην αποκατάσταση των ζημιών, η οποία θεωρείται από πολλούς ως αδύνατη...Το δε αντίκτυπο στις τοπικές κοινωνίες είναι ανυπολόγιστο.

Την ίδια περίοδο είχαμε και τη δολοφονία του 36χρονου Αντώνη Καρυώτη, στον καταπέλτη του πλοίου Blue Horizon. Οι δολοφόνοι; Άνθρωποι της διπλανής πόρτας...

Και το σερί ολοκληρώθηκε στις 17 του μήνα, όταν μέλη της ελληνικής ανθρωπιστικής αποστολής στην Λιβυή, όπου είχαν πάει για να παράσχουν αρωγή στην χώρα που επίσης επλήγει από την κακοκαιρία "Daniel", σκοτώθηκαν όταν το λεωφορείο που τους μετέφερε από το αεροδρόμιο της Βεγγάζης στον χώρο όπου συγκεντρώνεται η διεθνής βοήθεια, συγκρούστηκε με όχημα που κινούνταν στην αντίθετη κατεύθυνση.

Και αν για την Πύλο δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον κρατικό μηχανισμό, και αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ευθύνεται για την κακοκαιρία "Daniel" ούτε για το δυστύχημα στην Λιβυή, στα περισσότερα από τα υπόλοιπα, η κυβέρνηση και η κυβερνητική πολιτική φέρουν τεράστια ευθύνη: π.χ. Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν για πυροσβεστικά μέσα, αλλά αντί να προωθείται η οικονομική λύση της σωστής συντήρησης για τα υπάρχοντα, και με δεδομένη της υπάρχουσας τεχνογνωσίας στην ΕΑΒ, αντ' αυτής προωθήθηκε η παραχώρηση του έργου (σε κατώτερη ποιότητα) σε ιδιώτες και ξένες εταιρείες (προφανώς ως πολιτικό "αντάλλαγμα"), με τα γνωστά αποτελέσματα. Λεφτά επίσης ΔΕΝ υπάρχουν για χρηματοδότηση νέων αντιπλυμμηρικών έργων, αλλά πρόσφατα μάθαμε ότι είχαν απενταχθεί άλλα που είχαν προγραμματιστεί να χρηματοδοτηθούν μέσω του ευρωπαϊκού ταμείου ανάκαμψης, λόγω "καθυστέρησης". Για ποιο λόγο υπήρξε αυτή; Για να μην αναφερθούμε στην σπατάλη των υπάρχοντων πόρων και το λάθος σχεδιασμό (που φαίνεται εκ του αποτελέσματος) σε όσα έγιναν και ολοκληρώθηκαν. Θα μπορούσαμε να πούμε και για το τραγικό σχεδιασμό της Υπηρεσίας Πολιτικής Προστασίας, αλλά αυτό αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο από μόνο του, που θα μπορούσε να αποτελεί μέρος του Εγχειριδίου για το πως "ΔΕΝ πρέπει να αντιμετωπίζεται φυσικές καταστροφές". Ευτυχώς που δεν είχαμε και σεισμό! 

Κλείνοντας θα προσπαθήσουμε να προλάβουμε και μια πιθανή ερώτηση από τους αναγνώστες μας, σχετικά με ένα από άσχημα που συνέβησαν το φετεινό καλοκαίρι - δηλαδή το εκλογικό αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών της 24ης Ιουνίου και την άνοδο της ακροδεξιάς. Και εδώ η απάντηση είναι προφανής - το κράτος άμεσα μπορεί να μη φέρει ευθύνη γι' αυτό, αλλά το πολιτικό σύστημα σίγουρα φταίει. Και οι λόγοι εξηγούνται εδώ.

Ας ελπίσουμε πως το φθινόπωρο και ο χειμώνας θα είναι καλύτερα... 

Οι δολοφόνοι της διπλανής πόρτας...

 Πριν λίγο καιρό είχαμε έναν Νεάντερνταλ ιθαγενή, κάτοικο αυτής της χώρας, να επαίρεται στα social media για το ότι είχε πάρει μέρος στη δολοφονική επιδρομή των Κροατών χούλιγκαν (που διέσχισαν την χώρα για να κάνουν ρημαδιό τον χώρο πέριξ του γηπέδου της ΑΕΚ). Και το έκανε τόσο ανάλγητα που στις επίμονες ερωτήσεις αυτών που διάβαζαν τη σχετική ανάρτησή του, απαντούσε υπερήφανα ότι "ήταν εκεί". Ήταν εκεί δηλαδή που τρομοκρατήθηκαν οικογένειες με μικρά παιδιά, που κυνηγήθηκαν γέροντες, που σκοτώθηκε ένας νέος άνθρωπος και που η μανία των ηλιθίων οπαδών ήταν τέτοια που έσπαγαν παιδικά καρότσια. Και αντί να ντραπεί και να κρυφτεί σε μια τρύπα για το υπόλοιπο της (μίζερης) ζωής του, το δήλωνε υπερήφανα.

Και αν αυτό ήταν μια χαρακτηριστική φάση της εποχής μας, το περιστατικό στο λιμάνι του Πειραιά όπου ένας ακόμα άνθρωπος έχασε τη ζωή του, επειδή οι άνθρωποι που πληρώνονται από τις κρατικές επιδοτήσεις και από τα εισιτήρια των επιβατών για να διασφαλίσουν ένα ασφαλές ταξίδι, αποφάσισαν ότι έπρεπε να τον ρίξουν στη θάλασσα, με αποτέλεσμα να πνιγεί. Και όπως γράφει σωστά ο Στέλιος Πουλερές:

"Όσο μας παίρνει ακόμα, καλό είναι να το αποφασίσουμε και να αλλάξουμε το όνομα της χώρας. Να μη λέγεται Ελλάδα, να λέγεται η Χώρα των Ψευδαισθήσεων. Γιατί πλέον, μετά και τον θάνατο του 36χρονου στο Blue Horizon στο Ηράκλειο της Κρήτης, μόνο άμα γεμίζουμε το μέσα μας με ψέματα, αντέχεται το να ζεις, να ξυπνάς και να υπάρχεις σε τούτη τη χώρα. Μια θα είναι η κρατική ανικανότητα, μια η ατομική ανευθυνότητα, μια η εγκληματική μας φύση, πόσα να αντέξεις αν θες να μείνεις στη σωστή πλευρά της ζωής; Ξυπνάς, φωτιές. Κοιμάσαι. Ξυπνάς, πάλι φωτιές. Ξανακοιμάσαι. Ξυπνάς, πλημμύρες και καταστροφές. Κοιμάσαι. Ξυπνάς και διαβάζεις ότι ο άνθρωπος που πνίγηκε στο Blue Horizon, δεν πνίγηκε έτσι μόνος του, δεν έκανε κάποιο απονενοημένο διάβημα, δεν βούτηξε στο νερό παράτολμα, όχι. Προσπάθησε να προλάβει το πλοίο και οι τύποι στην μπουκαπόρτα μαζί με αξιωματικό, τον έσπρωξαν επανειλημμένα για να πέσει στο νερό. Κι όχι σε οποιοδήποτε νερό, αλλά στο σημείο που κινούνται οι μηχανές του πλοίου, οι προπέλες, που κάνουν το νερό να μοιάζει με αδάμαστο κύμα, άρα σε παρασέρνει για πλάκα. Ό,τι κι αν υποστηρίξουν οι εν λόγω στο δικαστήριο, ο 36χρονος πέθανε εξαιτίας τους. Δεν γίνεται να πίστευαν σπρώχνωντάς τον από την πόρτα που είχε πιαστεί, ότι απλά θα πέσει στο νερό και θα κολυμπήσει ακίνδυνα προς τους κάβους για να ανέβει στην προκυμαία. Δεν γίνεται να μη γνώριζαν, όντας τόσα χρόνια στα καράβια, ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, αν όχι να πεθάνει κάποιος, να τραυματιστεί σοβαρά, να χτυπήσει το κεφάλι του, να χάσει τις αισθήσεις του και να πνιγεί;

Κι ακόμα κι αν πιστέψει κάποιος, πάλι ως ψευδαίσθηση, ότι όντως δεν τους πέρασε από το μυαλό, πώς να δικαιολογήσεις μέσα σου τις αντιδράσεις τους όταν έβλεπαν τον άνθρωπο να παλεύει να κρατηθεί στην επιφάνεια για 15 λεπτά και τελικά να ξεψυχάει; Κι η κατηγορία για ανθρωποκτονία επιεικής είναι για αυτό που δείχνει το βίντεο. Γιατί αυτό που δείχνει είναι δολοφονία. Είναι ο άνθρωπος στο νερό και δίνεται εντολή να ξεκινήσουν οι μηχανές. Έγιναν όλα εν πλήρη γνώση και αντίληψη. Είναι από τις φορές που η εικόνα είναι ο πιο αδιάψευστος μάρτυρας. Έχει καμία σημασία αν είχε ή δεν είχε εισιτήριο; Κι αν δεν είχε εισιτήριο, οι εγκληματίες του Blue Horizon που τον έριξαν στο νερό, πότε πρόλαβαν να το μάθουν; Τον είδαν να κρέμεται στην πόρτα και αυτό που σκέφτηκαν πρώτο είναι «το εισιτήριό σας παρακαλώ»; Κι άκουσαν «δεν έχω» και είπαν «ε, ας τον πετάξουμε στο νερό»; Σύμφωνα μάλιστα με τις πληροφορίες, ο άνθρωπος αυτός έτρεχε προς το πλοίο δίχως κάποια βαλίτσα, άρα ακόμα κι αν δεν είχε εισιτήριο δεν θα είχε κανέναν λόγο να γίνει λαθρεπιβάτης. Προφανώς κάτι συνέβαινε. Ίσως να ήταν συγγενείς ή φίλοι στο Blue Horizon και να είχαν το εισιτήριό του. Ελάχιστη σημασία έχει. Τον σκότωσαν."

Αυτό φυσικά είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι εκείνων που όντας στην προκυμαία, μερικά μέτρα μακρυά (όχι στο πλοίο ή απέναντι) και δεν έκαναν ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα, για να τον σώσουν. Κάποιοι φώναξαν σωστά, κάποιοι πήραν τηλέφωνο το λιμεναρχείο (σωστότερα). Κάποιοι απλώς τραβούσαν βίντεο. Θα πήραν τα likes και προφανώς θα είναι ευχαριστημένοι. Είναι όμως και αυτοί συνεργοί στη δολοφονία του άτυχου επιβάτη. Και ας μην το ήθελαν (πιθανώς) ...

Τι κοινό έχουν ο οπαδός, οι ναυτικοί του Blue Horizon και οι "ματάκηδες" με τα κινητά; Είναι τα δημιουργήματα μιας ανάλγητης κοινωνίας που η ανθρώπινη ζωή και τα συναισθήματα των άλλων δεν παίζουν κανένα ρόλο, και που κάποιοι πιστεύουν ότι ακόμα και αν εγκληματίσουν όχι μόνο δε θα τιμωρηθούν αλλά θα βρεθούν και κάποιοι που θα τους χτυπήσουν στην πλάτη, ενθαρρύνοντάς τους να συνεχίσουν. Στο χέρι όλων μας είναι αυτό να σταματήσει...

Τι προβλέπει ο νόμος για τους αιγιαλούς και τις παραλίες

 Με αφορμή το κίνημα της πετσέτας, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι ισχύει με βάση την ισχύουσα νομοθεσία...

Σας παραθέτουμε λοιπόν, τι προβλέπει ο νόμος για τους αιγιαλούς και τις παραλίες:

Τι είναι, για τη νομοθεσία, αιγιαλός και παραλία; 

Αιγιαλός είναι «η ζώνη ξηράς που βρέχεται από τη θάλασσα κατά τις μεγαλύτερες και συνήθεις αναβάσεις των κυμάτων της». Θεωρείται ουσιώδες στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας, που προστατεύεται από την πολιτεία η οποία το διαχειρίζεται σύμφωνα με τη φύση του και τον κοινόχρηστο χαρακτήρα του. Παραλία είναι η ζώνη της ξηράς που ξεκινά από τον αιγιαλό και «συνδέει» την ξηρά με τη θάλασσα. Το πλάτος της καθορίζεται (από το κράτος) σε τουλάχιστον 30 και μέχρι 50 μέτρα από τη γραμμή του αιγιαλού, ενώ επιτρέπεται να είναι μικρότερο ανάλογα με τα γεωμορφολογικά στοιχεία κάθε ακτής και φυσικά, το δομημένο περιβάλλον. 

Σε ποιον ανήκουν ο αιγιαλός και η παραλία; 

Σύμφωνα με το Σύνταγμα, οι αιγιαλοί και οι παραλίες είναι δημόσια (εκτός συναλλαγής) και κοινόχρηστα. Κύριος προορισμός τους, ως κοινόχρηστα, είναι «η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση του κοινού σε αυτά, καθώς και η επικοινωνία της ξηράς με τη θάλασσα, λιμνοθάλασσα, λίμνη ή ποταμό». Εξαίρεση επιτρέπεται μόνο για την εξυπηρέτηση επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος. 

Υπάρχουν ιδιωτικές παραλίες στη χώρα μας; 

Οχι. Κάθε επιχείρηση που γειτνιάζει με παραλία οφείλει να διατηρεί ελεύθερη την πρόσβαση των λουομένων (αν δεν υπάρχει άλλη πρόσβαση) μέσω των εγκαταστάσεών της. Αν με κάποιο τρόπο μια επιχείρηση προσπαθεί να παρεμποδίσει την πρόσβαση των πολιτών στην παραλία (με αποτρεπτικές πινακίδες, περιφράξεις ή φύλαξη) οι πολίτες πρέπει να απευθύνονται στην αστυνομία. Μοναδική εξαίρεση, οι λιγοστές οργανωμένες πλαζ για τις οποίες έχει θεσπιστεί εισιτήριο. 

Τι επιτρέπεται σε αιγιαλούς και παραλίες; 

Ο γενικός κανόνας είναι ότι επιτρέπεται η παραχώρηση της «απλής» χρήσης τους, αλλά όχι η κατασκευή μονίμων εγκαταστάσεων. Η απλή χρήση περιλαμβάνει τα γνωστά ομπρελοκαθίσματα, πλωτές εξέδρες για θαλάσσια σπορ, φουσκωτές «παιδικές χαρές». Σε κάθε περίπτωση, η παραχώρηση (που γίνεται έναντι τιμήματος) δεν πρέπει να επηρεάζει τον κοινόχρηστο χαρακτήρα τους. Η παραχώρηση πραγματοποιείται είτε απευθείας από το υπουργείο Οικονομικών ή από τον δήμο. 

Με ποιους όρους επιτρέπεται να τοποθετούνται ομπρέλες και ξαπλώστρες; 

Η μέγιστη επιτρεπόμενη επιφάνεια δεν μπορεί να ξεπερνά το 50%. Σε μια μεγάλη παραλία μπορούν να υπάρχουν πολλές παραχωρήσεις σε «ομπρελάδες»; Ναι. Αλλά πρέπει να καταλαμβάνουν έως 500 τ.μ. έκαστος και να διατηρούν ανάμεσά τους ελεύθερη ζώνη 100 μέτρων (και συνολικά να καταλάβουν έως το 50% μιας παραλίας). Η υποχρέωση ελεύθερης ζώνης δεν ισχύει για τις περιπτώσεις χρήσης της παραλίας από τις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε επαφή με αυτήν. Το σημείο αυτό άλλαξε με τον νέο νόμο και θα εφαρμοστεί από το 2020.

Καλή δύναμη σε όσους αντιδρούν και δεν υποχωρούν!

Θυμάται άραγε κανείς το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015;

Ήταν 27 Ιουνίου του 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε τον ελληνικό λαό προ των ευθυνών του ζήτησε ν' αποφασίσει αν θα ήθελε ν' αποδεχτεί τις πρόταση των Ευρωπαίων εταίρων μας για "μεταρρυθμίσεις" (που οδηγούσαν σε ευρύ ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και ουσιαστικό έλεγχο του ελληνικού κράτους από την περίφημη τρόικα επ' άπειρον), στο περίφημο δημοψήφισμα, που θα διεξαγόταν στις 5 του Ιούλη. 

Μέχρι να φτάσουμε στην 5η Ιουλίου είχαν ήδη έρθει τα πάνω κάτω: το Eurogroup δεν παρατείνει το πρόγραμμα που έληγε στις 30 Ιουνίου, ο κόσμος αποσύρει μαζικά τις καταθέσεις του, οι Τράπεζες εκπέμπουν SOS, ο Μάριο Ντράγκι δεν συναινεί σε αύξηση του ποσού ρευστότητας μέσω ELA, τα capital controls είναι γεγονός από τις 28 Ιουνίου και μετά. Μέσα σε κλίμα μεγάλης πόλωσης, τα επόμενα 24ωρα φέρνουν αντιμέτωπους τους υποστηρικτές του «μένουμε Ευρώπη» κι εκείνους του «μεγάλου και περήφανου "όχι"» που ζήτησε ο Αλέξης Τσίπρας από το Σύνταγμα, στις 3 του Ιούλη.

Τα σενάρια για το τι θα συνέβαινε αν δεν αποδεχόμασταν ως λαός τις προτάσεις των δανειστών έδιναν και έπαιρναν. Τα ΜΜΕ έδιναν ρεσιτάλ κινδυνολογίας (ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα μπορείτε να διαβάσετε εδώ), η δε πόλωση τεράστια: τέτοιου μεγέθους πολιτικές αντιπαραθέσεις ακόμα και μέσα σε κατά τ' άλλα αγαπημένες οικογένειες είχαμε να δούμε από τις αρχές τις δεκαετίας του 1980, με τους μεν οπαδούς του "Όχι" να χαρακτηρίζουν τους δε οπαδούς του "Ναι" ως "προδότες", ενώ από την άλλη, οι οπαδοί του "Ναι" χαρακτήριζαν ως "ανεύθυνους" τους οπαδούς του "Όχι".  

Παρόλα αυτά, οι κάλπες του, πρώτου μετά το 1974, δημοψηφίσματος αναδεικνύουν σε μεγάλο νικητή το «όχι», δίνοντάς του ποσοστό 61,31%.  Και αυτό παρόλο τις αντίθετες προβλέψεις των δημοσκόπων, τις ατέλειωτες ουρές και την ταλαιπωρία στα ΑΤΜ για 60 ευρώ ημερησίως. Ήταν δε τόσο μεγάλη η αντίδραση του κόσμου που το "Όχι" νίκησε σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες της χώρας, χωρίς πάντως μεγάλη μερίδα του τότε υπουργικού συμβουλίου να κάνει κάποιο ιδιαίτερο αγώνα υπέρ της άρντησης στις προτάσεις των δανειστών. Από την άλλη η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έκαναν και αυτοί ότι μπορούσαν αλλά μάταια- Ποιος θα ξεχάσει το σύνθημα "μένουμε Ευρώπη" και τις συγκεντρώσεις με το σαμπανιζέ κρασί; 

Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος έφεραν χαρές και πανηγύρια. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους χορούς και τα γλέντια στο Σύνταγμα το βράδυ της 5ης Ιουλίου;

Και μπορεί οι δανειστές να έσπευσαν να προβλέψουν την καταστροφή υπήρχαν όμως και κάποιοι που μας είπαν μπράβο...

Οι πρόεδροι της Αργεντινής, Κούβας, Βενεζουέλας, και Βολιβίας συνεχάρησαν την ελληνική κυβέρνηση για το αποτέλεσμα του Όχι στο δημοψήφισμα, ενώ υπήρξε και επιστολή του Φιντέλ Κάστρο προς τον Αλέξη Τσίπρα. Ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν συνεχάρη τον ελληνικό λαό για τη στάση υπευθυνότητας που κράτησε. Ο Υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε ότι η Ρωσία δεν επιθυμεί μια διαιρεμένη Ευρώπη αλλά διευκρίνισε ότι η Γερμανία το είχε παρακάνει με την ηγεμονική στάση που κρατάει στην ΕΕ. Ο Πρωθυπουργός της Κίνας Λι Κετσιάνγκ συνεχάρη τηλεφωνικώς τον Αλέξη Τσίπρα και κάλεσε την Ελλάδα να εκμεταλλευθεί την περίσταση και να δεχτεί τη χείρα βοηθείας που της τείνει η Κίνα. Ο Υπουργός Οικονομικών Λου Τζίπινγκ δήλωσε ότι η Ελλάδα κράτησε πολύ υπεύθυνη στάση στις πιο δύσκολες ώρες.

Τη συνέχεια όμως τη θυμόμαστε όλοι...Λίγες μέρες αργότερα, ο Αλέξης Τσίπρας, συνεπικουρούμενος από τη γαλλική κυβέρνηση προετοίμασε σειρά προτάσεων με στόχο να κάμψει τους δανειστές. Η άρνησή τους ήταν εκωφαντική και έτσι ο Αλέξης Τσίπρας σύρθηκε σε διαπραγματεύσεις που στην ουσία ενταφίασαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αφού το αποτέλεσμά τους οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο. 

Οι αντιδράσεις τόσο εντός ελληνικού κοινοβουλίου όσο και στον ελληνικό λαό ήταν κατά πλειοψηφία αρνητικές. Ο κύριος λόγος ήταν ότι το μνημόνιο συνεργασίας που τελικώς υπογράφτηκε ήταν σχεδόν παρόμοιο με αυτό που είχε απορριφθεί στο δημοψήφισμα, λίγες ημέρες νωρίτερα. Χαρακτηριστικές ήταν οι κοινωνικές αντιδράσεις τις ημέρες ψήφισης των λεγόμενων "προαπαιτουμένων" με αποκορύφωμα τη διαδικασία ψήφισης στη Βουλή του μνημονίου, στις 13 Αυγούστου του 2015. Παρόλα αυτά, το τρίτο πακέτο στήριξης εγκρίθηκε από 222 βουλευτές, με πάνω από 40 τελικά κυβερνητικούς βουλευτές να το καταψηφίζουν ή να δηλώνουν παρών...Υπήρχαν όμως οι "Μένουμε Ευρώπη" βουλευτές που κάλυψαν το κενό εκείνων που καταψήφισαν.

Υπό τέτοιες συνθήκες, η διάλυση της Βουλής και η δημιουργία της ΛΑΕ από τους αποχωρίσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν μάλλον αναμενόμενη. Όπως αναμενόμενη ήταν και η εκ νέου επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ. 

Πολλοί κατηγόρησαν τον Αλέξη Τσίπρα ότι κατέφυγε στο δημοψήφισμα γιατί πίστευε ότι ο κόσμος θα ψήφιζε "Ναι" και έτσι η συμφωνία με τους δανειστές θα γινόταν "αναίμακτα" αφού θα είχε "αποφασίσει ο λαός". Κάτι τέτοιο όμως δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Ο τότε Πρωθυπουργός της χώρας πίστευε ειλικρινά ότι το "Όχι" θα του έδινε ένα διαπραγματευτικό όπλο - τη θέληση του ελληνικού λαού να πάει το πράγμα "μέχρι τέλους". Έπαιξε και έχασε όμως - και μαζί με εκείνον και όλοι εμείς - γιατί οι δανειστές πίστεψαν ότι δεν είχε διάθεση να κάνει κάτι τέτοιο, και είχαν δίκιο.

Το αν εκανε καλά ή όχι θα το κρίνει η ιστορία. Το σίγουρο όμως είναι ένα: Μετά από 8 χρόνια, κανείς δε θέλει να θυμάται το δημοψήφισμα. Ούτε αυτοί που το προκάλεσαν, ούτε εκείνοι που αντέδρασαν σ' αυτό και πολλοί περισσότερο αυτοί που τσακώθηκαν με αγαπημένους φίλους και συγγενείς, υποστηρίζοντας την μία ή την άλλη επιλογή. Για ένα βράδυ όμως τουλάχιστον, νιώσαμε αντάξιοι  των προγόνων μας, και είπαμε ως λαός" ένα "μεγάλο όχι" και ας έγινε αυτό στη συνέχεια "ναι"...

Έξι σκληρές αλήθειες, σχετικές το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιουνίου

Κλείνοντας ένα ακόμα κύκλο αναρτήσεων, σχετικές με την εκλογική αναμέτρηση και την εκλογική διαδικασία, θα θέλαμε να παρουσιάσουμε μια σειρά από σκληρές αλήθειες-διδάγματα, που μάθαμε με το κλείσιμο της κάλπης και την ανακήρυξη του τελικού αποτελέσματος. Ας ελπίσουμε ότι ο προοδευτικός χώρος θα μάθει και θ' ανακάμψει, για το καλό της χώρας.

Αλήθεια 1η: Η ελληνική κοινωνία έχει συντηρητικοποιηθεί (το ίδιο και η ευρωπαϊκή).

Ανεξάρτητα με το τι λέγεται περί "κοινωνικής" προόδου, ένα σημαντικότατο κομμάτι της κοινωνίας δε θέλει ανοιχτά σύνορα, δε θέλει οικονομικούς μετανάστες από την Ασία και την Αφρική, θεωρεί ότι κάποια κοινωνικά ζητήματα (π.χ. ο γάμος των ομοφυλοφίλων) δεν είναι "της παρούσης", ενώ θεωρεί προδοσία την Συμφωνία των Πρεσπών (ενώ παράλληλα φοβάται κάτι αντίστοιχο ότι θα συμβεί και με την Τουρκία) και ψηφίζει ανάλογα, το κόμμα που θέτει (ή ΔΕ θέτει ως προτεραιότητα) τα ζητήματα αυτά. Η ακροδεξιά ψήφος δεν είναι πια ψήφος διαμαρτυρίας - είναι θέμα πολιτικής τοποθέτησης και αυτό θα πρέπει να το αποδεχτούμε ως κοινωνία, και να δούμε, αν και εφόσον, υπάρχει τρόπος αλλαγής κατεύθυνσης. Αυτό είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο, που δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια και "ενημερώσεις". Όποιος το κατάλαβε, έχει ελπίδες επιβίωσης...

Αλήθεια 2η: Η κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ το 2015 και το 2019 έχει ευθύνη για τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας.

Το 2012 και το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε ένα βήμα (αρχικά) και κατέκτησε (στο τέλος) την εξουσία, υποσχόμενος "αλλαγές" και "σκίσιμο των Μνημονίων". Δεν έκανε ουσιαστικά ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ενώ με την υπέρμετρη προσήλωση στα Μνημόνια και με την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, έστρεψε μια μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του, είτε στην ακροδεξιά, είτε στη ΝΔ. Η δε "Συμφωνία των Πρεσπών" σφράγιζε το τέλος του φλέρτ του, με τον πατριωτικό χώρο μια και καλή. Κυρίως όμως, δημιούργησε στη συνείδηση μιας μερίδας των ψηφοφόρων, ότι δεν υπάρχει "εναλλακτική", αφού και "η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ κάνει τα ίδια".

Αλήθεια 3η: Ο Ηλίας Κασιδιάρης έβαλε με μια δήλωσή του, ένα κόμμα στη Βουλή.

Χωρίς καμία απολύτως προβολή, χωρίς ουσιαστικά οικονομική υποστήριξη από πουθενά και χωρίς πλήρεις συνδυασμούς σε πάρα πολλές εκλογικές περιφέρειες, οι "Σπαρτιάτες" μπήκαν στην Βουλή, εμφανιζόμενοι στις δημοσκοπήσεις μόνο το τελευταίο δεκαπενθήμερο πριν τις εκλογές. Εδώ φάνηκε καθαρά το πόσο ανούσια ήταν η νομοθέτηση που έγινε για την αποτροπή συμμετοχής του Ηλία Κασιδιάρη στις εκλογές (αφού στην ουσία τον ηρωποιήσε), καθώς και το πόσο θλιβερή δουλειά έκανε ο Άρειος Πάγος όταν "ξεψάχνιζε" τα κόμματα και τους συνδυασμούς τους, πριν την ανακήρυξη των υποψηφίων. Απόδειξη για το τελευταίο είναι η ανερυθρύαστη παραδοχή για τη σχέση των "Σπαρτιατών" με τον Ηλία Κασιδιάρη, στις πρώτες δηλώσεις του αρχηγού των πρώτων, ως κοινοβουλευτικού κόμματος. 

Είναι δε σημαντικό να τονίσουμε την τεράστια πολιτική δύναμη που, δυστυχώς, έχει ο Ηλίας Κασιδιάρης στα πολιτικά πράγματα στην χώρα μας.  Αν ένας άνθρωπος με μια πολιτική του δήλωση δίνει 5% σε ένα ανύπαρκτο κόμμα (δίνοντας το "καύσιμο" όπως χαρακτήρισε ο δήθεν επικεφαλής των "Σπαρτιατών"), φανταστείτε πόσο πολύ περισσότερο μπορεί να επηρεάσει αν έχει χρήματα, χρόνο και βήμα (τα οποία θα έχει αφού οι "Σπαρτιάτες" μπήκαν στη Βουλή). 

(Για το ότι έκανε προεκλογικό αγώνα απ' το κελί του, παρά τις απαγορεύσεις, δεν έχουμε να πούμε κάτι  - τα γράφει όλα ο Βασίλης Κανέλλης εδώ).

Αλήθεια 4η: ο κόσμος αδιαφορεί για τις εκλογές.

Έχουμε γίνει "masters" στην αντίδραση από τον καναπέ. Και όχι μόνο πλέον δε συμμετέχουμε σε πορείες, απεργίες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας αλλά πλέον δεν πάμε ούτε να ψηφίσουμε. Διαβάσαμε και ακούσαμε πολλά για τους εκλογικούς καταλόγους, αλλά αν στα 2023 θεωρούμε ότι οι 5 υπεραιωνόβιοι ανά τμήμα είναι πρόβλημα, τι συνέβαινε αλήθεια τις εποχές που η συμμετοχή ήταν 75% και 80% με εκλογικούς καταλόγους που ανανεώνονταν κατά περίσταση με το "μάτι", που η συμμετοχή στις εκλογές γινόταν χωρίς τμήματα ετεροδημοτών ή αποδήμων και που η μεταδημότευση ήταν θέμα "ταμπού" και πραγματικά πολύ χρονοβόρα; 

Απλά λοιπόν ο κόσμος δε νοιάζεται ποιος θα τον εκπροσωπήσει και ποιος θα τον κυβερνήσει. Γι' αυτό βεβαίως και γίνονται όσα γίνονται γύρω μας, γι' αυτό και συνεχίζουμε να έχουμε φαγοπότια με το Δημόσιο χρήμα, γι' αυτό και το ΕΣΥ και η παιδεία βουλιάζουν, γι' αυτό και κάποιοι χτίζουν καριέρες βασιζόμενοι στους φόβους αυτών που ψηφίζουν. 

Αλήθεια 5η: Πρέπει να προετοιμαστούμε για πολλά χρόνια δεξιάς διακυβέρνησης. 

Το χτεσινό εκλογικό αποτέλεσμα είναι οδυνηρό για τον προοδευτικό κόσμο: Από την μία ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος από το 2012 είναι ο βασικός αντίπαλος της ΝΔ πόλος, υπέστη βαριά ήττα, και θα χρειαστεί να πάρει υπαρξιακές αποφάσεις, οι οποίες δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ, που μέχρι το 2009 αποτελούσε το βασικό κορμό του προοδευτικού πόλου, έχει ένα ισχνό διψήφιο ποσοστό (όπως λέει εύστοχα και το meme με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που κυκλοφόρησε μετά τις εκλογές του Μαϊου, "εγώ το 11,75% το άφηνα μπουρμπουάρ στην κάλπη"). Το τοπίο είναι δυσοίωνο αφού τα δύο κομμάτια της κεντροαριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ακόμα και αν τα αθροίσουμε, υπολείπονται δέκα μονάδες της ΝΔ. Αυτό τα λέει όλα. Κι επειδή το πιθανότερο είναι από αύριο να αλληλοσκοτώνονται για την πρωτοκαθεδρία στην αντιπολίτευση, το μέλλον προβάλλει σκοτεινό.

Αλήθεια 6η: Ο,τι και να λέμε το τουρκικό προξενείο την έκανε τη δουλειά του. 

Και οι δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που υποστήριξε το τουρκικό προξενείο, εκλέχθηκαν και θα είναι στην επόμενη Βουλή στις επάλξεις. Θα εκπροσωπούν την μειονότητα, μιλώντας (αναληθώς) συλλήβδην για "Τούρκους". "Συγχαρητήρια" στη ΝΔ που κατάφερε να στρέψει την δημόσια κουβέντα προς τα άκρα δεξιά, και στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν κατάφερε να βρει δυο σοβαρούς ανθρώπους, που να βασίζονται στην αξία τους και στην προσφορά τους στην τοπική κοινωνία για να μαζέψουν ψήφους, από την μειονότητα να τον εκπροσωπήσουν.  

Ένα σχόλιο για τη διαφημιστική καμπάνια της ΝΔ για τους απόδημους Έλληνες

Αν μπει κανείς στο ίντερνετ χρησιμοποιώντας VPN ή από το εξωτερικό, θα διαπιστώσει ότι η ΝΔ έχει δημιουργήσει μια τεράστια καμπάνια με διαφημιστικές καταχωρήσεις σε ιστοσελίδες, προσπαθώντας να επικοινωνήσει το "τεράστιο" έργο της στους (ελάχιστους) απόδημους ψηφοφόρους ("Η ΝΔ γράφει ιστορία για τη διασπορά")...

Η κατάσταση μπορεί να χαρακτηριστεί ως τραγελαφική αφού αν πιστέψει κανείς τα όσα υποστηρίζονται στη διαφημιστική της καμπάνια, θα νομίζει ότι και το που το ζουν οι ομογενείς, το χρωστάνε στη "φωτισμένη" ηγεσία του Κυριάκου...

Θα δούμε μερικά απ' αυτά - για να διασκεδάσουμε παρέα...

Διαφημιστικό Banner 1 - "Η ψήφος των αποδήμων υπάρχει χάρις τη Νέα Δημοκρατία - θ' αγωνιστούμε και για την επιστολική ψήφο".

Καταρχήν η καθιέρωση της ψήφου των ομογενών στον τόπο κατοικίας τους, αποτελεί διακομματική απόφαση. Είναι αποτέλεσμα συναίνεσης και επομένως δεν μπορεί να την "καπηλευτεί" κανείς. Το ότι ψηφίστηκε επί Ν.Δ. δεν είναι αποτέλεσμα των δικών της αγώνων. Για να είμαστε μάλιστα σωστοί ιστορικά, το ζήτημα της ψήφου των Ελλήνων εκλογέων του εξωτερικού ξεκινάει ήδη από το 1975, όταν συζητείτο το Σύνταγμα στην Ε΄ Αναθεωρητική Βουλή. Μάλιστα, κατά τις συζητήσεις, σύσσωμη η τότε αντιπολίτευση, προεξαρχούσης της τότε Ενωμένης Αριστεράς και ιδιαίτερα του ΚΚΕ, ζητούσε από την τότε κυβερνητική πλειοψηφία της Ν.Δ. η διάταξη του άρθρου 54 παρ. 3 εδ. β΄ Συν, που προέβλεπε για πρώτη φορά στη συνταγματική ιστορία της χώρας τη δυνατότητα νομοθετικής καθιέρωσης της δυνατότητας άσκησης του εκλογικού δικαιώματος στον τόπο κατοικίας των κατοίκων του εξωτερικού, να περιέχει συνταγματική εντολή προς τον κοινό εκλογικό νομοθέτη και όχι απλή ευχέρεια. Στο αίτημα αυτό συμπορεύονταν κορυφαίοι συνταγματολόγοι όπως οι Δ. Τσάτσος και Γ. Παπαδημητρίου.

Βέβαια τα πράγματα άλλαξαν από τότε (και δεδομένης της πίστης ότι οι ομογενείς είναι "συντηρητικοί" ψηφοφόροι), και έτσι για χρόνια υπηρξε μια ομοφωνία άρνησης της απόδοσης του δικαιώματος αυτού, σε ψηφοφόρους όμως που ΕΧΟΥΝ δικαίωμα ψήφου όταν βρίσκονται στην Ελλάδα (καθότι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους). 

Το ότι καταλήξαμε στο 2023 να θεωρούμε "υπέρβαση" μια συμφωνία μεταξύ των κομμάτων για κάτι τόσο απλό, είναι ανάξιο σχολιασμού.

Όσο αφορά το ζήτημα της "επιστολικής ψήφου" να υπενθυμίσουμε απλώς ότι ουσιαστικά δεν υπήρξε συζήτηση για να εφαρμοστεί - προφανώς γιατί κάτι τέτοιο είναι ενάντια στην εκλογική κουλτούρα του Έλληνα (και αφήνει πολλά περιθώρια επηρεασμού κλπ)...

Διαφημιστικό Banner 2-"Ψηφιοποιήσαμε τις πρεσβείες και τα προξενεία μας - Μyconsulive.gr".

Ψηφιοποίηση ονομάζεται η ηλεκτρονική διασύνδεση των προξενείων και των πρεσβειών με τις δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα, το οποίο ναι μεν επιταχύνει διαδικασίες, αλλά δεν το λες και κατόρθωμα στο 2023. Επίσης να πούμε ότι η υπηρεσία Myconsulive.gr (με την οποία κάνεις διαδικτυακά ραντεβού με τις προξενικές αρχές) είναι όντως μια πρόοδος, αλλά δεδομένου ότι χρειάζονται επιπλέον βεβαιώσεις για τα πιστοποιητικά (π.χ. τη θεώρηση της συνθήκης της Χάγης) για τα ραντεβού που γίνονται μέσω αυτής της υπηρεσίας, που επιβαρύνουν σημαντικά τους ομογενείς (περίπου 25-30 Ευρώ ανά έγγραφο), καθιστούν προτιμότερα τα κανονικά ραντεβού.

Και μια και αναφερόμαστε στα προξενεία και τις πρεσβείες, το βασικό τους γνώρισμα δεν είναι η ψηφιοποίηση αλλά η παντελής αδιαφορία προς τους άτυχους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό. Μπορεί από το 2015 η διαδικασία ραντεβού να έχει βελτιωθεί αισθητά αλλά όταν π.χ. ζητούνται περίπου 400 σελίδες εγγράφων για ν' αποδειχθεί ότι ένα παιδί που έχει γεννηθεί από Έλληνες γονείς στο εξωτερικό, δικαιούται αναβολής στράτευσης και δεν υπάρχει σαφής εγκύκλιος δικαιολογητικών με αποτέλεσμα αυτό να εξαρτάται από το διακριτικό σαδισμό των κατά τόπους προξενικών αρχών (π.χ. στην Μ. Βρετανία η προξενική αρχή θέλει ετήσια εκκαθαριστικά και μηνιαίες μισθολογικές καταστάσεις και από τους δύο γονείς για τουλάχιστον 11 χρόνια πριν το 19ο έτος του ατυχούς άρρενα ομογενούς, μηνιαίες τραπεζικές κινήσεις για το ίδιο διάστημα καθώς και πιστοποιητικό γέννησης και αποδεικτικά φοίτησης από το νηπιαγωγείο και πέρα ενώ στο Καζαχστάν χρειάζονται απλώς αποδεικτικά εργασίας και αποδείξεις φοίτησης και πιστοποιητικά γέννησης), ακόμα και το παιδί και οι γονείς του είναι δηλωμένοι κάτοικοι εξωτερικού φορολογικά στην Ελλάδα. Για να μην πούμε ότι η μόνη επαφή του προξενείου με τους ελληνικούς συλλόγους και τα ελληνικά σχολεία (περισσότερα παρακάτω γι' αυτό) είναι η ετήσια υπενθύμιση ότι "όσα παιδιά κλείνουν το 19ο έτος της ηλικίας τους πρέπει να κλείσουν γραφείο με το στρατολογικό γραφείο της κοντινότερης τους προξενικής αρχής".

Διαφημιστικό Banner 3: "Δημιουργούμε προγράμματα για τη διάσωση και διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας".

Εδώ γελάνε και οι πέτρες...Το υπουργείο Παιδείας γενικά και η κυρία Κεραμέως έχει δώσει ρεσιτάλ αναλγησίας στο θέμα της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό. 

Τα παραδείγματα είναι πολλά ακόμα και για χώρες που υπάρχει παράδοση ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης - ακόμα και σ' αυτά που βρίσκονται εντός της Ε.Ε. Τα παράπονα πολλά για την Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η κοινή συνισταμένη είναι παντού η ίδια - η Ελλάδα είναι απούσα, δε δίνει χρήματα και μόνο όπου υπάρχει έντονη κυπριακή παροικία, τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, αφού η Κύπρος καλύπτει το κενό της "μαμάς Ελλάδας"...Για τα προγράμματα που "δημιουργεί" ο Κυριάκος και η παρέα του ας μην το συζητήσουμε: απλώς δεν υπάρχουν...

Καλή ψήφο σε όλους!

Λίγα λόγια για τον Γιάννη Μαρκόπουλο

 Ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες, ο Γιάννης Μαρκόπουλος έφυγε από τη ζωή, έφυγε χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Για τη σπουδαία καριέρα του, θα μπορέσετε να διαβάσετε αναλυτικά αλλού. Τα τραγούδια που έγραψε αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν όσο λίγων άλλων - αν εξαιρέσει κανείς τους Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και Ξαρχάκο, είναι λίγοι εκείνοι που μπορούν να πουν ότι παρουσίασαν τόσο ολοκληρωμένο έργο, με τόση μεγάλη απήχηση. Τα τραγούδια του ήταν λαϊκά, όχι γιατί είχαν μπουζούκια και μπαγλαμάδες, αλλά γιατί γράφτηκαν και απευθύνθηκαν στο λαό. Και ο λαός τα αγκάλιασε.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος ήταν στο πάνθεον των σπουδαίων Ελλήνων συνθετών, αλλά αυτό που τον ξεχώριζε από τους άλλους ήταν η άμεση σχέση του με την παράδοση. Χωρίς να αντιγράψει, εμπνεύστηκε από αυτήν και κατόρθωσε κάτι που μέχρι αυτόν ήταν αδιανόητο - να κάνει την παράδοση σύνθημα. Ο κύκλος τραγουδιών του με τίτλο "Τα Ριζίτικα" έγινε σύμβολο αντίστασης. Μπορεί να στάθηκε τυχερός γιατί δούλεψε έχοντας ως βάση του την αγάπη του για την Κρήτη και την μουσική της παράδοση, και γιατί βρήκε στα πρόσωπα του Χαράλαμπου Γαργανουράκη και του αρχάγγγελου της Κρήτης, του Νίκου Ξυλούρη, τις δύο προσωπικότητες που σήκωσαν το βάρος των τραγουδιών αυτών, με όλη τους τη σημασία, όχι μόνο ερμηνευτικά αλλά και αξιακά. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος δεν είχε την ατυχία του Μίκη Θεοδωράκη (του οποίου ο κύριος ερμηνευτής βρέθηκε να τραγουδά τον ύμνο της Χούντας), και αν και δεν έγινε σύμβολο της Αντίστασης όπως ο Μίκης, στάθηκε στο ύψος του, με την ανάλογη αξιοπρέπεια, στην δύσκολη περίοδο που πέρασε η χώρα μας στα χρόνια της Δικτατορίας. 

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος ήταν πολιτικοποιημένος αλλά ποτέ κανείς δεν τον χαρακτήρισε για τις πολιτικές του απόψεις, κάτι που του στοίχησε γιατί δημιούργησε έλλειμμα υποστήριξης όταν το πολιτικό τραγούδι υποχώρησε. Ήταν βαθιά δημοκράτης και πάνω απ' όλα Έλληνας. Είχε μια τεράστια αγάπη για την Αρχαία Ελλάδα και τον ελληνισμό, κάτι που φαίνεται στα έργα του, κυρίως τα συμφωνικά. Ήταν επίσης μπροστά από την εποχή του μουσικά, κάτι που επίσης δεν εκτιμήθηκε από το πλατύ κοινό, αφού το κοινό έμεινε στα σπουδαία τραγούδια που έγραψε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980. 

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Ήμασταν τυχεροί που ακούσαμε τα τραγούδια του και που τον θαυμάσαμε στις συναυλίες του. Μακάρι και οι επόμενες γενιές να έχουν ανάλογη τύχη, με παρόμοιους συνθέτες που θα πάνε την μουσική μας μπροστά, και που θα τους παραδόσουν αξίες και αρχές, που θα μπορέσουν να τους βοηθήσουν να προοδέψουν...

Τι μάθαμε από την εκλογική αναμέτρηση της 21ης Μαϊου

 Οι χθεσινές εκλογές μπορεί να είναι οι πρώτες στην Μεταπολίτευση, όπου η διαφορά μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης αυξήθηκε αντί να μειωθεί (ενώ τα κόμματα παρέμειναν τα ίδια), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μας έδωσαν την ευκαιρία να γίνουμε σοφότεροι σε αρκετούς τομείς της πολιτικής μας ζωής...

Προσπαθήσαμε ν' αξιολογήσουμε μερικούς από αυτούς:

α) Υπάρχουν πολιτικοί που η έννοια "τσίπα" δε σημαίνει απολύτως τίποτα.

Αναφερόμαστε στον υπουργό Μεταφορών και βουλευτή Σερρών κ. Καραμανλή. Σε μια οποιαδήποτε άλλη Δυτική χώρα ο κ. Καραμανλής θα ήταν, στην καλύτερη των περιπτώσεων σπίτι του, και στην χειρότερη στη φυλακή. Αντ' αυτού όμως, επανεξελέγηκε πανηγυρικά, με 18 χιλιάδες συνοπίτες του να τον τιμούν με την ψήφο τους. Ο άνθρωπος που άφησε τον ελληνικό σιδηρόδρομο στην πικρή του μοίρα, και ο οποίος λίγες μέρες πριν την τραγωδία των Τεμπών ζητούσε από την αντιπολίτευση να ζητήσει συγγνώμη γιατί έκανε ερωτήσεις στην Βουλή που αμφισβητούσαν την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, επανεξελέγη πανηγυρικά. Ξαναεκτέθηκε λοιπόν και ο λαός των Σερρών τον τίμησε. Δεν του έφτανε όμως αυτό, παρά φρόντισε να κάνει και δηλώσεις, λοιδορώντας τον κ. Τσίπρα, προφανώς από την αγανάκτησή του που στοχοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Σοβαρότης μηδέν, αξιοπρέπεια το ίδιο. Ελπίζουμε μόνο να μην ισχύει στις Σέρρες αυτό που λένε στην Κρήτη: "Κοντά στους χωριανούς, και ο δήμαρχος".

β) Οι ψηφοφόροι κινούνται εκδικητικά.

Από την μία έχουμε τον Ανδρέα Λοβέρδο των 90 χιλιάδων σταυρών (μέχρι πριν μερικά χρόνια) και από την άλλη έχουμε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Γιάννη Οικονόμου και τον γνωστό Μπάμπη Παπαδημητρίου (που ξεκίνησε ως αντιμνημονιακός και κατέληξε μνημονιακότερος του Σόιμπλε). Και οι τρεις τους απέτυχαν να εκλεγούν (αν και ο Οικονόμου πιθανότατα θα τα καταφέρει στις εκλογές του Ιουνίου με βάση το μπόνους των εδρών), αν και ήταν προβεβλημένα στελέχη. Ο λόγος: Οι ψηφοφόροι των κομμάτων τους μάλλον βαρέθηκαν το φλερτ του πρώτου με την ΝΔ, και το "ύφος" των άλλων δύο, θεωρώντας ότι και οι τρεις έκαναν περισσότερο κακό παρά καλό στις παρατάξεις τους. Έτσι τους έστειλε (έστω και για λίγο) σπίτι τους.

γ) Μπορεί κάποιος να ψηφίζει "Χρυσή Αυγή" σε μια εκλογική αναμέτρηση, και στην επόμενη την Πλεύση Ελευθερίας.  

Μπορεί κάποιοι ακροδεξιοί να ψήφισαν τον Φαήλο Κρανιδιώτη και κάποιοι άλλοι την "Νίκη", αλλά είναι πασιφανές ότι ένα σημαντικό ποσοστό εξ αυτών στήριξαν την Πλεύση Ελευθερίας. Ίσως να θαυμάζουν το άγριο βλέμμα της και τις κορώνες της εντός και εκτός Βουλής, ή το σποτ με το αυτοκίνητο από τα χρόνια της ΛΑΕ. Ακροδεξιά δεν είναι, αλλά τους μάγεψε...

δ) Οι παραθρησκευτικές οργανώσεις μπορούν (σχεδόν) να βάζουν ολόκληρα κόμματα στην Βουλή

Η "Νίκη" ήταν ένα κόμμα χωρίς προβολή, χωρίς πλήρεις συνδυασμούς, χωρίς γνωστούς υποψηφίους. Και όμως έφτασε μια ανάσα, πριν την είσοδό της στην Βουλή. Κάποτε οι παραθρησκευτικές οργανώσεις έβγαζαν τον Στέλιο Παπαθεμελή βουλευτή στην Θεσσαλονίκη (που πάντως είχε και πολλούς προσωπικούς ψήφους όντας βουλευτής με έντονη δράση) αλλά κόμματα ολόκληρα (10 έδρες δηλαδή στην απλή αναλογική) ποτέ. Και όμως αυτό παραλίγο να γίνει το 2023 - ανεβάζοντας τον πήχυ εντυπωσιακά.

ε) Η αποχή είναι στο 40+% αλλά αυτό δε σημαίνει και κάτι για ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος

Με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ που έκανε ένα σχετικό τηλεοπτικό σποτ και το ΚΚΕ που έκανε σχετικές (αλλά χλιαρές αναφορές), η αποτροπή της αποχής δεν θεωρήθηκε ως σημαντικό πολιτικό ζήτημα (και) σε αυτές τις εκλογές. Προφανώς κάποιοι θεωρούν θεμιτό 4 στους 10 συμπατριώτες μας να μην πηγαίνουν στην κάλπη για να ψηφίσουν. Προφανώς και δεν είναι, αφού απλώς επιτρέπουν σε κάποιους άλλους ν' αποφασίζουν για εκείνους. Αλλά μάλλον κάτι τέτοιο δεν απασχολεί τους απέχοντες...

στ) Η μειονότητα ξαναψήφισε με το βλέμμα προς την Άγκυρα

Πρωτογράψαμε σχετικά το 2014, αλλά θα το επαναλάβουμε. Η ψήφος της μουσουλμανικής μειονότητας είναι πάντα ιδιαίτερη. Αλλά όσο τα κόμματα κατεβάζουν μειονοτικούς υποψηφίους που είναι απευθείας κατευθυνόμενοι και χρηματοδοτούμενοι από την Άγκυρα, ο Έβρος δεν πρόκειται να δει προκοπή. Αλλά εφόσον οι "ψήφοι πέφτουν", δεν ιδρώνει το αυτί πολλών...

και τέλος,

ζ) Πολλοί συμπατριώτες μας θα ήθελαν δουν τον εαυτό τους στην Βουλή

Μπορεί η Ένωση Κεντρώων να έχασε περίπου 0,9%  από την εκλογική της δύναμη (χάνοντας από το κόμμα του γνωστού αντιεμβολιαστή κ. Κούβελα και έχοντας 4 χιλιάδες μόνο ψήφους διαφορά από το "Κϊνημα των Φτωχών" του Παύλου Κοντογιαννίδη που δεν κατέβασε συνδυασμούς σε μεγάλο μέρος της εκλογικής επικράτειας), αλλά μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μας, όχι μόνο ίδρυσε κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές αλλά εκτέθηκαν ως υποψήφιοι στις εκλογές. Έτσι φαίνεται ότι μπορεί η αποχή να είναι υψηλή, αλλά όσοι ενδιαφέρονται, ενδιαφέρονται πάρα πολύ, σε βαθμό που θέλουν να εκπροσωπήσουν τους υπόλοιπους...Κορυφαίος πάντως όλων ήταν ο κύριος Δημοσθένης Βεργής ο οποίος πήρε μόνο μια ψήφο, στην Α' Αθηνών και δηλώνει ότι θέλει να τον/την γνωρίσει και τον/την κεράσει!  

(Για τις συσπειρώσεις και τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων μπορείτε να διαβάσετε εδώ).

Νύχτες "εκλογικής αγωνίας" από το 1981 μέχρι σήμερα - με χιουμοριστική διάθεση

Εκλογές έρχονται και για να ελαφρύνουμε το κλίμα, αναδημοσιεύουμε μια παλιότερη συνέντευξη του κ. Δρυμιώτη (της Δέλτα Πληροφορικής) στον Σταμάτη Ζούλα από την "Καθημερινή" στην οποία περιγράφονται ενδιαφέρουσες ιστορίες από το 1981 μέχρι σήμερα: 

"Για να τον αιφνιδιάσω του ζήτησα εξ αρχής να θυμηθεί την πιο τρελή ιστορία που του έρχεται στο μυαλό. Χαμογέλασε και το γεύμα άρχισε. «Με πάτε στο 1981, την πρώτη χρονιά που αναλάβαμε το δύσκολο έργο να μεταδώσουμε τα αποτελέσματα. Ο αείμνηστος Μαν. Κεφαλογιάννης, θείος του σημερινού βουλευτή, είχε ένα δικό του άνθρωπο στο υπουργείο και γύρω στις 11 το βράδυ μπήκε στο γραφείο και μου ζήτησε να του πω αν βγαίνει. Τι να κάνω, ανέτρεξα σε ό, τι στοιχεία είχα και του είπα ότι δεν εκλέγεται. Υστερα από δύο ώρες, όμως, ξανάδα τις ψήφους και διαπίστωσα ότι βγαίνει. Φώναξα αμέσως τον άνθρωπό του και του είπα να πάρει τηλέφωνο τον Κεφαλογιάννη και να του πει τα καλά νέα. Προς έκπληξή μας όμως το σήκωσε η γυναίκα του. «Τελικά βγαίνει!», της λέει εκείνος. «Τι είναι αυτά που μου λες και σε ποιον να τα πρωτοπώ», φώναξε η σύζυγος. «Ο Μανώλης από τη στενοχώρια του έχει πάρει βάλιουμ και κοιμάται και ο πασοκτζής απέναντι έχει βάλει ένα αρνί και το σουβλίζει από τη χαρά του».

Δεκάδες εξώδικα

Η ιστορία του Μαν. Κεφαλογιάννη, ο οποίος για να ευχαριστήσει τον Δρυμιώτη του έφερε λίγες μέρες αργότερα ένα τεράστιο κεφάλι κρητικής γραβιέρας, είναι σταγόνα στον ωκεανό των αναμνήσεων που έχει ο γνωστός τεχνοκράτης από τις εκλογές. «Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα εξώδικα έχουν φτάσει στο γραφείο μου. Κυρίως από δημάρχους οι οποίοι πάντα ήθελαν να παίρνουν το επίσημο χρίσμα από τη Ν. Δ. και το ΠΑΣΟΚ, αλλά στην παρουσίαση των αποτελεσμάτων να εμφανίζονται ανεξάρτητοι για να κερδίζουν αντίπαλες ψήφους. Μπορεί να έχω και 50 εξώδικα, επειδή πάντα στη «Δέλτα» εμμέναμε να τους βάζουμε χρώματα στις κάρτες για να καταλαβαίνουν οι τηλεθεατές ποιος στηρίζεται από ποιον».

«Αλλη φορά πάλι, το ΚΚΕ με το ζόρι ήθελε να εκλέξει ένα βουλευτή στη θέση κάποιου άλλου που είχε από καραμπόλα μπει στη Βουλή. Εις μάτην προσπαθούσαμε να τους πείσουμε ότι δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε διαφορετικά τον εκλογικό νόμο επειδή κατά λάθος τα κουκιά έβγαλαν άλλον σύντροφο. Μια ακόμη ιστορία που δεν ξεχνώ είναι το πώς αναγγέλθηκε στον Ανδρέα Παπανδρέου από τον Τσοχατζόπουλο μια ήττα του στις ευρωεκλογές. «Πρόεδρε ο Δρυμιώτης μου λέει ότι βγάζουμε σκάρτο 39» του είπε στο τηλέφωνο, λες και έφταιγα εγώ...».

Η πιο χαριτωμένη όμως ιστορία που μου διηγήθηκε αφορά τον αείμνηστο Κων. Καραμανλή. «Στις πρώτες «τεχνολογικές» εκλογές του 1981 ο υπολογιστής που χρησιμοποιήθηκε ανήκε στην Τράπεζα Πίστεως και κάποια εφημερίδα έγραψε ότι ο διοικητής της Γιάννης Κωστόπουλος θα μάθαινε πρώτος το αποτέλεσμα. Την ίδια μέρα δέχθηκα τηλεφώνημα από την Προεδρία της Δημοκρατίας. Ο Καραμανλής ήθελε οπωσδήποτε να βάλουμε τερματικό στο γραφείο του για να μάθει και εκείνος πρώτος τα μαντάτα. Τηλεφώνησα στον αρμόδιο διευθυντή του ΟΤΕ και μου είπε πως καθώς έμεναν μόλις δύο μέρες για τις εκλογές, ακόμη και ο Θεός να «κατέβαινε» δεν προλάβαινε να στήσει γραμμή. Το διεμήνυσα στην Προεδρία και λίγο αργότερα έλαβα τηλεφώνημα εγώ πλέον από τον διευθυντή του ΟΤΕ. Ηταν πολύ ταραγμένος. Μου είπε ότι δέχθηκε τηλεφώνημα από τον ίδιο τον... «Θεό» και με ρώτησε πού ακριβώς θέλαμε να τοποθετήσουμε τερματικό» …

Αλησμόνητο του έχει μείνει από τις ίδιες εκλογές και ένα ακόμη συμβάν που δεν ήταν γνωστό μέχρι σήμερα. «Οι διορισμένοι νομάρχες της Ν. Δ., για να μη στενοχωρήσουν το κόμμα τους, έστελναν την πρώτη ώρα της συγκέντρωσης των ψήφων μόνον τα αποτελέσματα που ήταν θετικά για τη Ν. Δ. η οποία ώς τις 9 προηγείτο! Ευτυχώς είχαμε αντιληφθεί ότι το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε κατά κράτος και δεν μεταδώσαμε ποτέ τα στοιχεία αυτά ούτε στους πολίτες ούτε στον Καραμανλή»...

Η φάμπρικα με τα σήματα κυκλοφορίας αυτοκινήτων

Καθώς ο Ανδρέας Δρυμιώτης είχε την τύχη να διατελέσει προσφάτως και σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου σε θέματα τεχνολογίας, η συζήτηση ήταν αναπόφευκτο να μη μείνει μόνον στις εκλογές. Και δεν έκρυψε την τεράστια απογοήτευσή του για το γεγονός ότι στην κρίσιμη αυτή θέση, ελάχιστα απ' όσα θα ήθελε και θεωρεί αυτονόητα για τον εκσυγχρονισμό του Δημοσίου κατόρθωσε να πετύχει. «Τεχνολογικές λύσεις απλούστατες, αλλά και πολύ φτηνές που μπορούν να αποφέρουν τεράστια εξοικονόμηση πόρων και οφέλη στο Δημόσιο δεν προχωρούν γιατί οι αρμόδιοι φοβούνται να βάλουν την υπογραφή τους, αρνούμενοι να καταλάβουν ότι η μόνη λύση για να καμφθούν οι δυσλειτουργίες του Δημοσίου είναι οι συνέργειες ή και η ανάθεση των έργων σε υγιείς ιδιωτικές εταιρείες». Καίτοι τον προκαλώ, δεν θέλει να εκθέσει τώρα κάποιον υπουργό που διεκδικεί την ψήφο μας και προτιμά να αναφερθεί σε ένα παράδειγμα από το παρελθόν που είναι όμως πολύ χαρακτηριστικό.

Ιδού πώς μου το περιέγραψε. «Μέχρι το 1992, όταν αγόραζες ένα αυτοκίνητο, οι μαντράδες σε συμβούλευαν να δώσεις λάθος διεύθυνση. Ξέρετε γιατί; Για να μην φτάνουν τα ειδοποιητήρια στα σπίτια και να μπορούν οι οδηγοί να μην πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας ισχυριζόμενοι στους αστυνομικούς, όταν τους σταματούσαν, ότι δεν έφτασε ποτέ το γράμμα από το υπουργείο. Ο Στέφανος Μάνος που ήταν πάντα πρακτικό μυαλό, όταν κατάλαβε το 1992 τα τεράστια ποσά που έχανε το Δημόσιο από αυτή τη μαζική απάτη, έκανε ένα διαγωνισμό και είπε το εξής απλό: Αυτό είναι το πρόβλημα, έτσι κλέβουν το κράτος κι όποια ιδιωτική εταιρεία βρει τη λύση θα αναλάβει το έργο. Προσέξτε. Δεν υπέδειξε τη λύση, αλλά έκανε διαγωνισμό διερευνώντας τη λύση. Πήραμε το έργο με τη «Δέλτα Πληροφορική» αντιγράφοντας το ελβετικό σύστημα. Το οποίο ήταν απλούστατο.

Εισαγάγαμε τα γνωστά έγχρωμα αυτοκόλλητα σηματάκια μιας χρήσεως από την Ελβετία, μια υπηρεσία του υπουργείου τα μετρούσε και κατόπιν υποχρεώναμε τους οδηγούς να τα προμηθευτούν από τις τράπεζες και να τα τοποθετούν στα παρμπρίζ. Οσα δεν αγοράζονταν, επιστρέφονταν και καταστρέφονταν παρουσία μας στο υπουργείο. Ξέρετε πόσα χρήματα κέρδισε τότε το Δημόσιο; Δισεκατομμύρια. Και ξέρετε τι απέγινε; Το σύστημα αυτό καίτοι λειτουργούσε θαυμάσια, κάποιοι ιθύνοντες του Δημοσίου σκέφτηκαν να το τρέξουν μόνοι τους. Με συνέπεια σήμερα το σύστημα να έχει ατονήσει, το Δημόσιο να ξαναχάνει εκατομμύρια ευρώ και να υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες ότι έχει στηθεί ακόμη και φάμπρικα που προμηθεύει φθηνότερα τα σήματα»...

Οι επικείμενες εκλογές μπορεί να αποδειχθούν απρόβλεπτες

Ο Ανδρέας Δρυμιώτης είχε τη σπάνια τύχη να είναι από τους πρώτους Ελληνες που σπούδασαν στη δεκαετία του '60 αυτό που στη χώρα μας ονόμαζαν τότε «ηλεκτρονικοί διερευνητές». Ενα σεμινάριο στην Αγγλία για τους «αρχαίους» ακόμη υπολογιστές και ένας φωτισμένος Πέρσης καθηγητής ονόματι Νούσιν ήταν η αφορμή για να εγκαταλείψει την καριέρα του πολιτικού μηχανικού που είχε σπουδάσει στο ΕΜΠ. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ο ήδη παγκοσμίου φήμης αρχιτέκτονας Κων. Δοξιάδης τον προσέλαβε αμέσως στην εταιρεία του, έχοντας ήδη διαβλέψει ότι το μέλλον περνούσε μέσα από την τεχνολογία.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1969, ο Ανδ. Δρυμιώτης βρέθηκε να χειρίζεται έναν UNIVAC 1107. Τον ακριβότερο ίσως υπολογιστή της εποχής (κόστισε το αστρονομικό ποσό των 500.000 δολαρίων) για τον οποίο ο Δημ. Ψαθάς που εκλήθη με ομάδα δημοσιογράφων να τον... γνωρίσουν, έγραψε την επομένη στα «Νέα» ότι αισθάνθηκε «ένα φοβερό... κόμπλεξ μπροστά στον γίγαντα της μνήμης, των γνώσεων, των ιλιγγιωδών υπολογισμών και προ παντός του «αλάθητου», που είναι πραγματικότητα και όχι όπως εκείνο του Πάπα»! Αναπόφευκτο ήταν η εταιρεία «Ηλεκτρονικοί Διερευνηταί Δοξιάδη Α. Ε.» που στο μεσοδιάστημα διέπρεπε σε εκπονήσεις πολεοδομικών μελετών ανά την υφήλιο, να αναλάβει το 1981 και την επεξεργασία των εκλογικών αποτελεσμάτων.

«Αλήθεια οι πολιτικοί αρχηγοί της εποχής πώς αντιμετώπισαν το γεγονός ότι μια ιδιωτική εταιρεία θα αναλάμβανε να εκδώσει αποτελέσματα;», ρωτώ. «Ειδικώς το ΠΑΣΟΚ με τρομερή δυσπιστία. Ο Παπανδρέου, μάλιστα, φοβούμενος ότι επρόκειτο ίσως περί μιας τεχνολογικής... συνωμοσίας του Καραμανλή και του Ράλλη για να κερδίσει και πάλι η Δεξιά τις εκλογές, συγκρότησε εκτάκτως επιτροπή ειδικών, η οποία υπέβαλε την εταιρεία μας σε δεκάδες δοκιμές για να πειστεί ότι τα στοιχεία όντως έμπαιναν στο σύστημα και δεν τα μαγείρευαν οι υπολογιστές. Επείσθησαν για την αξιοπιστία μας μόνον όταν είδαν τον χάρτη να πρασινίζει στην νεοεισαχθείσα τότε στην Ελλάδα έγχρωμη τηλεόραση».

Ελάχιστοι, μάλλον, θυμούνται ότι η πρώτη απόπειρα εμπλοκής της τεχνολογίας με τις εκλογές, ήταν το 1977. Ο Παύλος Μπακογιάνης ήταν ο πρώτος που διερεύνησε τη δυνατότητα να γίνουν οι εκλογές με υπολογιστές. Το μόνο κομπιούτερ όμως που θα μπορούσε να διαχειριστεί τόσα στοιχεία ήταν της ΚΥΠ. Ο Μπακογιάννης έκρινε ευλόγως ότι δεν θα ήταν ιδανική λύση και το έργο ανατέθηκε σε μεγάλη ξένη εταιρεία. Ωστόσο την κρίσιμη Κυριακή και ύστερα από μισή ώρα προσπάθειας των τεχνικών να βάλουν τα στοιχεία στους υπολογιστές, το σύστημα γονάτισε. Με συνέπεια, η καταμέτρηση να γίνει και πάλι με χαρτί και μολύβι. Καθώς, μάλιστα, η κυβέρνηση είχε επαναπαυθεί στην τεχνολογία, χρειάστηκε μια ολόκληρη εβδομάδα για να καταμετρηθούν οι ψήφοι των βουλευτών, με συνέπεια να μην μπορεί να ορκίσει κυβέρνηση ο Καραμανλής καθώς ουδείς γνώριζε τις κοινοβουλευτικές ομάδες.

Κάπως έτσι ο τότε υπουργός Εσωτερικών Χριστόφορος Στράτος πήρε τη μεγάλη απόφαση να προχωρήσει σε διαγωνισμό πριν από τις εκλογές του 1981 και το έργο να αναλάβει η εταιρεία «Ηλεκτρονικοί Διερευνηταί Δοξιάδη», που μετεξελίχθηκε το 1984 σε «Δέλτα Πληροφορική» και τα τελευταία χρόνια -έπειτα από συγχωνεύσεις και διασπάσεις- στη γνωστή μας Singular Logic.

Νούμερο στην επιθεώρηση

Τα χρόνια αυτά βέβαια μόνον εύκολο δεν ήταν οι τεχνοκράτες να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτικών. «Τι να πρωτοθυμηθώ;», αναρωτιέται ο Δρυμιώτης. «Οτι δεν ήθελαν να μεταδίδουμε συγκριτικά αποτελέσματα με προηγούμενες εκλογές για να μη βλέπουν οι πολίτες τις απώλειες; Οτι το 1986 από λάθος κάποιου τεχνικού κάηκαν την παραμονή των εκλογών όλα τα μηχανήματα επειδή έστειλαν από τη γεννήτρια του υπουργείου 380 αντί 220 Volt; ΄Η το πιο αστείο που συνέβη στις ευρωεκλογές του 1984; Τότε η ΕΟΚ είχε εκδώσει μια οδηγία να μην μεταδοθούν αποτελέσματα μέχρι να κλείσουν οι κάλπες σε όλες τις χώρες και οι δικοί μας υπουργοί το πήραν τοις μετρητοίς. Με συνέπεια να φτάσει η ώρα 11 το βράδυ και να μην μας επιτρέπουν να πούμε το παραμικρό, ανησυχώντας μήπως επηρεάσουμε τα αποτελέσματα της... Ιρλανδίας! Δεν θα το θυμάστε, αλλά λόγω της βραδυπορίας μας εκείνη τη χρονιά, μάς έκαναν μέχρι και νούμερο στην επιθεώρηση».

Ένα σχόλιο για την ψήφο των ομογενών στις εκλογές της χώρας

 Την περίοδο των μνημονίων (2009-2012) υπολογίζεται ότι μετανάστευσαν από την χώρα πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο στο εξωτερικό. Η πλειοψηφία αυτών ήταν νέοι - κατά βάση απόφοιτοι πανεπιστημίου, παίρνοντας μαζί τους όχι μόνο τις ελπίδες του για το μέλλον, αλλά και την οικογένειά τους, δηλαδή συζύγους, παιδιά ακόμα και τους ηλικιωμένους γονείς τους σε αρκετές περιπτώσεις, σε βάθος χρόνου. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα στην χώρα μας. Καθαρή μείωση του πληθυσμού κοντά στο ένα εκατομμύριο, και μεγάλη μείωση στις μικρές ηλικίες. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν το μέλλον της χώρας, που αν και δε θα έκαναν μια μεγάλη αλλαγή στη δημογραφική γήρανση της χώρας, θα της έδιναν τουλάχιστον μερικά χρόνια ώστε να αντιστρέψει την καθοδική πορεία που ακολουθείται. 

Αν βάλουμε σε αυτό το μισό εκατομμύριο (που στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτερο), όλους εκείνους που έφυγαν μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες μέχρι σήμερα, έχουμε χοντρικά περίπου 700 με 800 χιλιάδες, και αν επεκτείνουμε ακόμα περισσότερο το παράθυρο επιλεξιμότητας (με βάση τα κριτήρια εγγραφής στους εκλογικούς καταλόγους των Ελλήνων του εξωτερικού), ξεπερνάμε το ένα εκατομμύριο Ελλήνων που θα μπορούσαν να ψηφίσουν από τον τόπο κατοικίας τους. 

Τελικά εγγράφηκαν σε αυτούς τους καταλόγους περίπου 29 χιλιάδες συμπολίτες μας. Υπήρχαν χώρες που υποτίθεται ότι υπάρχει ισχυρή ομογένεια (π.χ. Αλβανία) και δε μαζεύτηκαν καν 40 άνθρωποι ώστε να γίνει εκλογικό κέντρο, με αποτέλεσμα αυτοί να κληθούν να πάνε στην Βουλγαρία για να ψηφίσουν (πράγμα που προφανώς δεν πρόκειται να συμβεί). Στο Ηνωμένο Βασίλειο, υπάρχουν ολόκληρες περιοχές (π.χ. Ουαλία) που υπάρχουν 3 παροικιακά ελληνικά σχολεία και δε βρέθηκαν επίσης 40 αιτούμενοι για να γίνει εκλογικό κέντρο, με αποτέλεσμα αυτοί να κληθούν να πάνε στο Λονδίνο. 

Και πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Αυτή τη φορά το κράτος δεν ευθύνεται. Η διαδικασία ήταν απλούστατη και γρήγορη. Υπήρχε πλειάδα επιλογών για τα αποδεικτικά μόνιμης διαμονής και η εντολή που υπήρχε ήταν "αν υπάρχει αμφιβολία, η αίτηση γίνεται δεκτή". Με λίγα λόγια το κράτος ήθελε να δοθεί η δυνατότητα σε όποιον το ήθελε, να ψηφίσει στην χώρα διαμονής του.

Το πρόβλημα όμως είναι άλλο. Γιατί καταλήξαμε η εγγραφή στους καταλόγους να γίνει περίπου από το 3% αυτών που είχαν το δικαίωμα να το κάνουν; Γιατί υπάρχει τέτοια απαξίωση και (προφανώς) αδιαφορία; Γιατί τόσοι συμπατριώτες μας δε θεωρούν σημαντικό να εκφράσουν την προτίμηση ή ακόμα και την αντίθεση ή την οργή τους με το κομματικό κατεστημένο;

Εδώ έχει προφανώς ρόλο το σύστημα. Δεν έχει δείξει ποτέ πραγματικά ενδιαφέρον για τους Έλληνες του εξωτερικού. Τους θυμάται μόνο την περίοδο των εκλογών και όταν αυτή περάσει, περνάνε και αυτοί στην λήθη.

Βέβαια όλοι αυτοί που δεν έκαναν τον κόπο να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους των Ελλήνων του εξωτερικού, έχουν ευθύνη. Αύριο-μεθαύριο θα χρειαστούν ένα χαρτί από μια προξενική αρχή. Αν δεν έχουν δηλωθεί, δε θα μπορούν να γκρινιάζουν αν χρειαστεί να ταξιδέψουν 4-5 ώρες για να πάρουν αυτό το χαρτί που θα θέλουν, αφού το κοντινότερο προξενείο θα είναι πολλές ώρες μακριά και όχι κοντά σε αυτούς ακόμα και αν στην πραγματικότητα στην περιοχή τους ζουν χιλιάδες Έλληνες.  Μετά θα κάνουν οικογένεια, πιθανόν παιδιά. Πως θα μπορούν να διεκδικήσουν μια πιο ανθρώπινη διαδικασία (και όχι περί τις 130-140 σελίδες σε δικαιολογητικά όπως είναι, κατά μέσο όρο, αυτή τη στιγμή) για να πάρουν τα παιδιά τους το πολυπόθητο χαρτί μόνιμης κατοικίας στο εξωτερικό που χρειάζεται για βασικές διαδικασίες όπως π.χ. για την αναβολή στράτευσης. Το κράτος δυστυχώς, έχει μάθει να λειτουργεί υπό το φόβο της αντίδρασης: μη δηλωμένος + μη διεκδίκηση = αδιαφορία από το κράτος.  

To ίδιο βέβαια ισχύει και γι' αυτούς που δεν ψηφίζουν στην Ελλάδα, δεν αντιδρούν, αλλά έχουν απαιτήσεις από το κράτος και κατηγορούν την (όποια) κυβέρνηση...

Παιδιά τα πράγματα είναι απλά: Όποιος δεν ψηφίζει, δε δικαιούται να μιλάει γιατί αφήνει τους άλλους ν' αποφασίσουν γι' αυτόν. Γι' αυτό ψηφίστε! 

Καλή ψήφο σε όλους!