Και η επιμήκυνση του Μνημονίου είναι γεγονός...(αλήθειες και ψέμματα) / Τι περιλαμβάνει το "Σύμφωνο του Ευρώ"

Είδηση: Οι ηγέτες της ευρωζώνης αποφάσισαν να δώσουν μιαν ανάσα στην ελληνική οικονομία με αντάλλαγμα την ανάληψη της υποχρέωσης από τη κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου «να ολοκληρώσει πλήρως και ταχέως» το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δισ. ευρώ, και να εισαγάγει ένα αυστηρό δημοσιονομικό πλαίσιο με την ισχυρότερη δυνατή βάση την οποία θα αποφασίσει η ελληνική κυβέρνηση, όπως αναφέρεται αυτολεξεί στο κείμενο των συμπερασμάτων.

Οι Ευρωπαίοι ικανοποίησαν το αίτημα του κ. Παπανδρέου για επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων ύψους 80 δις (από τα συνολικά 110 που λαμβάνει η χώρα αν προστεθούν κατ τα 30 που διαθέτει το ΔΝΤ) από τα τρία χρόνια που είχε συμφωνηθεί αρχικώς σε μια περίοδο 7,5 ετών κατά μέσο όρο με πρόβλεψη να υπάρξει περίοδος χάριτος τριών ετών.

Συμφώνησαν επίσης να μειώσουν κατά μια ποσοστιαία μονάδα το επιτόκιο του δανείου επιτρέποντας στα μέλη της αποστολής που συνόδευαν τον πρωθυπουργό στις Βρυξέλλες να θριαμβολογήσουν ότι «σήμερα η Ελλάδα εξοικονόμησε 6 δις» από τα τοκοχρεολύσια.

Με αυτά τα δυο «δώρα», οι Ευρωπαίοι επέτρεψαν στον κ. Παπανδρέου να επιστρέψει στην Ελλάδα έχοντας στις αποσκευές του συγκεκριμένα, απτά αποτελέσματα που θα δώσουν παράταση ζωής στην ελληνική οικονομία.

Ποια είναι τα ανταλλάγματα που συμφώνησε να παραχωρήσει η ελληνική κυβέρνηση; Όπως ανέφεραν πηγές από την γερμανική καγκελαρία, η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι αν χρειαστεί είναι έτοιμη να λάβει και παραπάνω μέτρα πέρα από την αυτονόητη δέσμευση της να προχωρήσει σε αποκρατικοποιήσεις ύψους 50 δις ευρώ.

Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν εδώ, το 2012 για παράδειγμα η Ελλάδα έχει δανειοδοτικές ανάγκες 66 δις. Ευρώ. Και αν τα 25 θεωρούνται εξασφαλισμένα επειδή θα απορροφηθούν από το δάνειο των 110 δις, ουδείς ξέρει τι θα συμβεί ένα η χώρα δεν έχει καταφέρει να βγει στις αγορές για να αντλήσει τα υπόλοιπα 41 δις.

Στη περίπτωση που τα spreads εξακολουθήσουν να τρέχουν με «χίλια» ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης, EFSF, θα δώσει τα υπόλοιπα δάνεια που απαιτούνται στην Ελλάδα αγοράζοντας ομόλογα του ελληνικού δημοσίου από την πρωτογενή αγορά.

Και βεβαίως ίσως είναι περιττό να αναφερθεί ότι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής σηματοδοτεί την έναρξη μιας πολυετούς περιόδου τουλάχιστον 10 ετών σκληρής λιτότητας.

Σχόλιο: Όσο και αν παρουσιάζεται ως "εθνική επιτυχία", η επιμήκυνση του χρέους είχε προαποφασιστεί εδώ και καιρό (όπως μπορείτε να δείτε εδώ), παρά το ότι πρόσφατα η Α.Μέρκελ είχε κάνει δηλώσεις περί "λύσης-πακέτου" για να διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους το "Σύμφωνο του Ευρώ" (δείτε παρακάτω). Παραταύτα, ούτε οι αγορές έδειξαν να το λαμβάνουν υπόψιν (πρόσφατο παράδειγμα οι Moody's), ούτε η κατάσταση αναμένεται ν' αλλάξει προς το καλύτερο αφού η χώρα μας θα πρέπει να βρει έτσι κι αλλιώς χρήματα για να καλύψει παλιότερα δάνεια τα οποία λήγουν την επόμενη 3ετία (από που άραγε; ). Ο στόχος βέβαια είναι απλός: Να φανεί ως "εθνική ανάγκη" η εκποίηση της Δημόσιας περιουσίας (δείτε σχετικά εδώ τι ετοιμάζεται), πράγμα στο οποίο η κοινή γνώμη έχει αντιδράσει σθεναρά μέχρι σήμερα. Ακόμα όμως και αυτό να συμβεί το συνεχώς διογκούμενο έλλειμμα και χρέος, δεν πρόκειται να μειωθεί (όπως εξηγείται και αναλυτικά σ' αυτό το άρθρο), αφού η συνεχής αύξησή του θα κάνει ακόμα και τα 50 δις να φαίνονται ως σταγόνα στον ωκεανό - και μετά απ' αυτό δεν θα έχουμε τίποτα ως χώρα να δώσουμε "έναντι". Μήπως λοιπόν αντί να παλεύουμε με χείμαιρες, και εφόσον οι κρατούντες "τρέμουν" την έννοια του "κουρέματος" του χρέους, να κοιτάξουμε σοβαρά ως κράτος την ενίσχυση της Διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (δείτε εδώ σχετικά); Ίσως άλλη λύση να μην υπάρξει.

Καταλήγοντας να πούμε ότι η χώρα μας έχασε. Και έχασε παταγωδώς, γιατί ακόμα και η μείωση του επιτοκίου δεν είναι μεγάλη, ενω η επιμήκυνση σημαίνει καινούργια, σκληρότερα μέτρα (διαβάστε τον προπομπό τους εδώ). Επίσης όπως σωστά αναφέρει ο Γιώργος Δελαστίκ στο "Έθνος" "ο διπλασιασμός του συνολικού χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ διπλασιάζει φυσικά και τους τόκους του. Με την επιμήκυνση λοιπόν η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να πληρώσει διπλάσιους τόκους. Επειδή όμως το επιτόκιο μειώθηκε κατά 1%, η χώρα θα πρέπει να πληρώσει περίπου 80%... περισσότερους τόκους από όσους θα πλήρωνε χωρίς την επιμήκυνση!".

Η μόνη σανίδα σωτηρίας από την Ε.Ε. θα ήταν η απόδοση κεφαλαίων για επαναγορά του χρέους μέσω ενός "ευρωομολόγου". Όμως αυτό θα δυσαρεστούσε την Γερμανία που θα έβλεπε τη θηλειά του "Μνημονίου" να χαλαρώνει. Και γι' άλλη μια φορά, οι κυβερνήσεις της χώρας δεν κοίταξαν το συμφέρον τοων πολιτών, αλλά των "απέναντι". Κάτι που θα το πληρώσουμε όλοι μας.

Είδηση 2η: Το «Σύμφωνο για το Ευρώ» είναι πλέον πραγματικότητα. Σύμφωνα με ένα σχέδιο τελικών συμπερασμάτων οι ηγέτες του ευρώ επιθυμούν να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα και τη σύγκλιση των οικονομικών πολιτικών των χωρών, προκειμένου να αποφύγουν νέες κρίσεις χρέους στο μέλλον.

Οι «17» δεσμεύονται ότι στο μέλλον θα συντονίζουν τις οικονομικές πολιτικές τους, όχι μόνο στον δημοσιονομικό τομέα, αλλά και στον φορολογικό, τον μισθολογικό και τον συνταξιοδοτικό.

«Κάθε χρόνο, τα κράτη μέλη της ευρωζώνης θα συμφωνούν, σε ανώτατο επίπεδο, σε συγκεκριμένες δράσεις, οι οποίες θα πρέπει να επιτευχθούν σε διάστημα 12 μηνών. Η επιλογή των μέτρων πολιτικής που θα πρέπει να εφαρμοστούν σε εθνικό επίπεδο θα αποτελεί ευθύνη των κυβερνήσεων», αναφέρεται στο σχέδιο του «Συμφώνου για το Ευρώ». Στη συνέχεια σημειώνεται ότι αυτές οι δράσεις θα αποτυπώνονται στα Εθνικά Προγράμματα Σταθεροποίησης και Μεταρρυθμίσεων, τα οποία τα κράτη μέλη θα υποβάλλουν ετησίως προς αξιολόγηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στο Συμβούλιο Eurogroup, στο πλαίσιο του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Εξαμήνου.

Ειδικότερα, το Σύμφωνο, εμμέσως πλην σαφώς, ζητεί συγκράτηση των μισθών, καθώς υπογραμμίζει ότι οι χώρες πρέπει «να διασφαλίζουν ότι οι μισθολογικές διευθετήσεις στο δημόσιο τομέα στηρίζουν τις προσπάθειες για ανταγωνιστικότητα στον ιδιωτικό τομέα». Επιπλέον, τονίζει ότι για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, θα αξιολογείται η εξέλιξη των μισθών σε σχέση με την παραγωγικότητα. «Οι μονάδες του μισθολογικού κόστους θα ελέγχονται για μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο» και θα συγκρίνονται με αυτές που ισχύουν σε άλλα κράτη μέλη, αναφέρει το Σύμφωνο. Αυτό θα ισχύει ανά οικονομικό τομέα (βιομηχανία και υπηρεσίες).

Σε ό,τι αφορά την απασχόληση, το Σύμφωνο τονίζει ότι θα πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, οι οποίες θα προωθούν την «ευελιξία με ασφάλεια» (flexicurity) στην αγορά εργασίας, τη μείωση της αδήλωτης εργασίας και τη διαβίου μάθηση. Επίσης, ενθαρρύνονται φορολογικές μεταρρυθμίσεις, όπως η μείωση του φορολογικού κόστους της εργασίας.

Επιπλέον, στο Σύμφωνο επισημαίνεται ότι τα κράτη μέλη θα πρέπει να προωθήσουν μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα των συνταξιοδοτικών συστημάτων τους και των συστημάτων υγείας και πρόνοιας. Σημειώνεται, ότι οι μεταρρυθμίσεις, σε αυτό τον τομέα θα μπορούν να εξαρτηθούν από τη δημογραφική κατάσταση κάθε χώρας. Δηλαδή το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης να είναι συνάρτηση του προσδόκιμου ζωής που ισχύει σε κάθε χώρα.

Όσον αφορά στα δημόσια οικονομικά, οι χώρες καλούνται να υιοθετήσουν μηχανισμούς που θα βάλουν «φρένο στο χρέος» και υποχρεώνονται να λάβουν μέτρα όταν το χρέος ξεπερνά ένα συγκεκριμένο όριο. Τέλος, το Σύμφωνο τονίζει ότι θα πρέπει να υπάρχει συντονισμός των φορολογικών πολιτικών. «Η διαμόρφωση μιας κοινής φορολόγησης για τις επιχειρήσεις θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος για να προχωρήσουμε, προκειμένου να εγγυηθούμε τη συνοχή των εθνικών φορολογικών συστημάτων, σεβόμενοι τις εθνικές στρατηγικές φορολόγησης», αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Σχόλιο: Νομίζουμε ότι η φράση του Καβάφη "αποχαίρετα την την Αλεξάνδρεια που χάνετε", αποτελεί μια πολύ καλή σύνοψη για το τι σημαίνει το "Σύμφωνο του Ευρώ" για το κοινωνικό κράτος, τις συντάξεις, την αγορά εργασίας και τις αποδοχές των πολιτών. Το σύμφωνο αυτό θα δίνει μια πολύ καλή ευκαιρία από δω και πέρα στις εθνικές κυβερνήσεις για σκληρά, αντί-κοινωνικά μέτρα, οχυρωμένα πίσω από "κοινές αποφάσεις". Παραχωρείται δηλαδή επ' αόριστον η εθνική κυριαρχία όλων των χωρών του ευρώ, σε ευαίσθητους τομείς, στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών (οι οποίοι φυσικά δεν θα επηρεάζονται από τα επιβαλλόμενα μέτρα), χωρίς καν να έχουμε κάποιο ουσιαστικό αντάλλαγμα, πέραν μιας πιθανής εύνοιας των αγορών (η οποία θα είναι αχρείαστη έτσι κι αλλιώς σύντομα δεδομένων των αλλαγών που επιχειρούνται στην χρηματοδότηση του χρέους). Όσοι επομένως πίστευαν ότι θα υπήρχε δυνατότητα (σε μια άλλη ζωή προφανώς) για ανατροπή των επαίσχυντων αλλαγών στα εργασιακά (θυμηθείτε τις εδώ), και τις αλλαγές στο ασφαλιστικό (δείτε εδώ) και τους μισθούς (διαβάστε σχετικά εδώ), θα πρέπει ν' αναθεωρήσουν τις απόψεις τους.

Μας προκαλεί βέβαια τεράστια έκπληξη που στο βωμό της συναίνεσης 16 χώρες, αποφάσισαν να παραχωρήσουν τόσα δικαιώματα για τόσα λίγα: Οι προθέσεις της Γερμανίας ήταν γνωστές εδώ και καιρό (διαβάστε σχετικά εδώ) και υπήρχε χρόνος για συγκρότηση μετώπων και ουσιαστικών αντιδράσεων: Και εδώ όπως και στο Μνημόνιο υπήρχε εναλλακτική λύση (το περίφημο "ευρωομόλογο") ενώ η συμμετοχή στην ευρωζώνη είχε ήδη συγκεκριμένες δικλείδες ασφαλείας για το νόμισμα. Επομένως ένα νέο "Σύμφωνο Σταθερότητας" δεν είχε λόγο ύπαρξης πέραν του περαιτέρω ελέγχου των κρατών της ζώνης του Ευρώ.

Μόνες κερδισμένες οι μεγάλες επιχειρήσεις (το "flexicurity" και η μείωση φορολογίας έχουν φτιαχτεί ειδικά γι' αυτές), οι τράπεζες (που θα προστατεύονται πλέον και θεσμικά) και φυσικά χαμένοι οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί που θα σηκώσουν κι άλλο το βάρος για στήριξη ενός οργανισμού (της Ε.Ε.) που δεν του προσφέρει καν το αυτονόητο, δηλαδή το δικαίωμα στην υγεία, την παιδεία και την ασφάλεια των ύστερων χρόνων. Και φυσικά αυτό που μας πονάει είναι ένα: Εμείς ως χώρα, ήμασταν από την αρχή με τους "κακούς".

Πηγή ειδήσεων: "Πρώτο Θέμα", "Έθνος".