Σε μόνιμη οικονομική καραντίνα η Ελλάδα μέχρι το 2030 / Σωρεία συνταγματικών παραβιάσεων από το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο

Είδηση: Σε μόνιμη «καραντίνα» μέχρι το 2030 θα παραμείνει η χώρα μας, με τις χρηματοδοτικές της ανάγκες να ξεπερνούν τα 200 δισ. ευρώ και απαιτούμενο «κούρεμα» τουλάχιστον 50%, για να μπορέσει το δημόσιο χρέος να περιοριστεί μόλις στο 120% του ΑΕΠ προς τα τέλη της δεκαετίας (!).
Οι διαπιστώσεις αυτές περιλαμβάνονται στην εμπιστευτική έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη βιωσιμότητα του χρέους, η οποία βρίσκεται από χθες στα χέρια των ηγετών της ευρωζώνης, οι οποίοι επιχειρούν να λύσουν το ελληνικό και μαζί το ευρωπαϊκό πρόβλημα χρέους.

Η έκθεση διαπιστώνει επιδείνωση της κατάστασης όσον αφορά την Ελλάδα, με την οικονομία να «προσαρμόζεται» μόνο μέσω της ύφεσης και της μείωσης μισθών, παρά μέσω αύξησης της παραγωγικότητας, χάρη στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό σημαίνει πως το δημόσιο χρέος θα παραμείνει υψηλό για αρκετά ακόμη χρόνια και για να αντιμετωπιστεί η βιωσιμότητά του, η Επιτροπή προτείνει γενναίο «κούρεμα», με συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα.

Από το 2013, που η χώρα μας θα επέστρεφε στις αγορές με το πρώτο Μνημόνιο, τώρα η επιστροφή αναβάλλεται επ' αόριστον, η συμφωνία της 21ης Ιουλίου κρίνεται -πριν καλά καλά εφαρμοστεί- ανεπαρκής και οι ανάγκες χρηματοδότησης, με βάση το χειρότερο σενάριο, μπορεί να φθάσουν έως και τα 440 δισ. ευρώ.

Για τη βιωσιμότητα του χρέους η έκθεση προτείνει «κούρεμα» 50%-60%. Με «κούρεμα» της τάξης του 50% το χρέος θα παραμείνει λίγο πάνω από το 120% του ΑΕΠ μέχρι τα τέλη του 2020. Γεγονός που, όπως επισημαίνει η έκθεση, δεδομένου του ότι δεν θα υπάρχει πρόσβαση στις αγορές, σημαίνει ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί επιπλέον χρηματοδότηση περί τα 114 δισ. ευρώ. Για περαιτέρω μείωση του χρέους, για παράδειγμα κάτω του 110% του ΑΕΠ το 2020, θα χρειαστεί, μάλιστα, μεγαλύτερη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, με «κούρεμα» της τάξης του 60% ή και περισσότερο και επιπλέον χρηματοδότηση με 109 δισ. ευρώ. Με άλλα λόγια, η ελληνική οικονομία θα χρειαστεί πάνω από 200 δισ. ευρώ μέσα στα επόμενα χρόνια, για να πετύχει -όπως η ίδια Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαπιστώνει- τη μείωση του χρέους σε επίπεδα που ήδη για άλλες χώρες, όπως η Ιταλία, έχει χτυπήσει συναγερμός. Και αυτό χωρίς να προσμετρηθούν, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η έκθεση, τα κόστη από ενδεχόμενη διάχυση της κρίσης.

Η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν είναι παρά ομολογία αποτυχίας της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Αλλωστε, πριν καταλήξει η έκθεση για τη βιωσιμότητα του χρέους στην παραδοχή για ανάγκη γενναίου «κουρέματος», επισήμανε την επιδείνωση της κατάστασης στην Ελλάδα μετά την τέταρτη αξιολόγηση, την οποία αποδίδει στην έλλειψη διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και την καθυστέρηση εφαρμογής της υποσχεθείσας πολιτικής. Με βάση τη νέα σκληρή πραγματικότητα, η έκθεση προβλέπει για το 2011 ύφεση 5,5% και 3% για το 2012, με την ανάπτυξη να επανέρχεται κατά μέσο όρο στο 1,25% το 2013-14, στο 2,75% το 2015-2020 και στο 1,75% το χρόνο την περίοδο 2021-2030.

Με τέτοιους ρυθμούς ανάπτυξης, το χρέος θα παραμείνει σε πολύ υψηλά επίπεδα και θα αρχίσει να μειώνεται με πολύ αργούς ρυθμούς. Θα φθάσει στο 186% του ΑΕΠ το 2013 και θα μειωθεί μόλις στο 152% του ΑΕΠ στα τέλη του 2020 και στο 130% του ΑΕΠ στα τέλη του 2030 (!). Η Ελλάδα δεν θα επιστρέψει στις αγορές νωρίτερα από το 2021 και οι συσσωρευμένες χρηματοδοτικές της ανάγκες θα φθάσουν περί τα 252 δισ. ευρώ μέχρι το 2020.

Υπάρχει και ένα δεύτερο, χειρότερο σενάριο, που κάνει λόγο για βαθύτερη ύφεση, λόγω της μεγάλης εσωτερικής υποτίμησης, η οποία μπορεί να αυξήσει το χρέος έως και το 208% του ΑΕΠ, παραμένοντας σε υψηλά επίπεδα μέχρι και το 2020 (173% του ΑΕΠ). Με βάση το σενάριο αυτό, η Ελλάδα δεν θα επιστρέψει στις αγορές πριν από το 2027, με τις χρηματοδοτικές της ανάγκες να φθάνουν στα 450 δισ. ευρώ.

Σχόλιο: Την ίδια ώρα που η Γερμανία απαιτεί "νέα μέτρα" (!!!), την ώρα που το ενδεχόμενο κούρεμα ομολόγων θα οδηγήσει εν τέλει σε αύξηση του δημόσιου χρέους (αφού θα οδηγήσει σε κρατικοποίηση των τραπεζών που προφανώς δεν μπορεί να γίνει από ιδία κεφάλαια), βγαίνει στη δημοσιότητα και η έκθεση που παρουσιάζουμε, που δείχνει την ματαιότητα των όσων συμβαίνουν εδώ και 18 μήνες στην χώρα μας. Επίσης αποδεικνύει πως τελικά ούτε το "κούρεμα" θα έχει ουσιαστικά θετικό αντίκτυπο στην χώρα μας, όπως πολύ επιμένουν.

Το ερώτημα επομένως που τίθεται είναι το εξής: γιατί προχωράμε έτσι; Η απάντηση απλή. Γιατί έτσι βολεύει τους "δανειστές-δυνάστες" μας και τις κυβερνήσεις των χωρών τους. Μπορεί να χάσουν χρήματα από τα κεφάλαια τους (τα έχουν πάρει βέβαια σε τόκους), αλλά θα μπορέσουν εκμεταλλευόμενοι τις "ευκαιρίες" που θα παρουσιαστούν (δείτε εδώ λεπτομέρειες), να κάνουν απόσβεση και να δημιουργήσουν προνομιακές "θέσεις" στα Βαλκάνια.

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Προφανώς δεν μπορούμε να δεχτούμε επιτροπεία για τη δημόσια περιουσία και τους προϋπολογισμούς για τα έτη 2012, 2013, 2014 (και βλέπουμε). Προφανώς δεν μπορούμε να μοιράσουμε σε σειρά χωρών τις αρμοδιότητες για τους κύριους τομείς της χώρας όπως αποκαλύφθηκε στον κυριακάτικο τύπο. Το μόνο που πραγματικά μπορούμε να κάνουμε (πέραν από αυτά τα οποία έχουμε σημειώσει εδώ κατά καιρούς και τα οποία και σήμερα έχουν εφαρμογή), είναι να παίξουμε το τελευταίο χαρτί που μας απομένει: διαπραγμάτευση με στόχο την απόσυρση μέτρων που έχουν γονατίσει την ελληνική κοινωνία και που θα φέρουν ανάπτυξη. Η ατελείωτη υποχωρητικότητα δεν οδηγεί πουθενά και απλώς κάνει τα πράγματα χειρότερα για όλους μας.

Και είναι προφανές ότι το ΠΑΣΟΚ δε νομιμοποιείται για τίποτα απ' όσα κάνει. Με ψέμματα βγήκε, με ψέμματα προχώρησε, σε ψέμματα κατέληξε. Και προφανώς η συνέχεια δεν μπορεί να είναι ανάλογη...

Και για να μην ξεχνιόμαστε... Φθάσαμε και σ' αυτό: Να βλέπουμε και να ζούμε ακόμη και την κατάλυση του Συντάγματος μέσα από τις ρυθμίσεις του σχεδίου νόμου «Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία και άλλες διατάξεις εφαρμογής του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015», που ψήφισε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου στη Βουλή.

Ούτε λίγο ούτε πολύ πάνω από 11 «σκαστές» παραβιάσεις του Συντάγματος περιέχει αυτό το «περιβόλι αντισυνταγματικότητας» που κατάντησε να επιβάλλει στους βουλευτές του ο Γιώργος Παπανδρέου. Σε σημείο που να τίθεται πλέον ζήτημα εφαρμογής και του άρθρου 120 του Συντάγματος, του παλιού 1-1-4! Γι' αυτό σήμερα ζούμε μέρες 1965 και βάλε, που ο κόσμος στους δρόμους ζήταγε από τους αποστάτες να φύγουν κακήν κακώς.

Ας δούμε τα «μαργαριτάρια» της αντισυνταγματικότητας, όπως τα έθεσαν στη Βουλή ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο Μάκης Βορίδης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης αλλά και το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής στην εμπεριστατωμένη –πρώτη φορά η έκθεσή του είναι σχεδόν μεγαλύτερη από το νομοσχέδιο– τεκμηρίωσή του.

1. Στο άρθρο 1 παρ. 2 και 10 προβλέπονται μειώσεις των συντάξεων του Δημοσίου και άλλων ασφαλιστικών φορέων. Οι μειώσεις αυτές είναι αντίθετες προς το Σύνταγμα –αφού παραβιάζουν την αξία του ανθρώπου και το κοινωνικό κράτος– αλλά και προς το άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

2. Στο άρθρο 2 παρ. 3 και 4 προβλέπονται μειώσεις των επικουρικών συντάξεων και των εφάπαξ βοηθημάτων. Οι μειώσεις αυτές, ως παντελώς αυθαίρετες, είναι αντίθετες προς το Σύνταγμα, επειδή παραβιάζουν ευθέως την αρχή της ισότητας (άρθρο 4 παρ. 1).

3. Στο άρθρο 5 προβλέπεται η θεσμοθέτηση του «κρατικού υπαλλήλου» και της «κινητικότητας». Αυτό είναι αντίθετο προς το Σύνταγμα (άρθρο 103) αφού:

α. Ο «κρατικός υπάλληλος» δεν ανήκει στις κατηγορίες προσωπικού που αναγνωρίζει το Σύνταγμα.

β. Προσκρούει στις εγγυήσεις για την απόσπαση και τη μετάθεση των δημόσιων υπαλλήλων, στο μέτρο που υποκαθιστά τα συνταγματικώς κατοχυρωμένα υπηρεσιακά συμβούλια από μια ενιαία κεντρική τριμελή επιτροπή, επιλογής του «κ. υπουργού».

4. Στα άρθρα 7 και 28 προβλέπεται ο τρόπος κατάταξης των υπηρετούντων δημόσιων υπαλλήλων στη βαθμολογική κλίμακα. Αυτός ο τρόπος κατάταξης, παντελώς αυθαίρετος, παραβιάζει τη συνταγματικώς κατοχυρωμένη αρχή της ισότητας, ιδίως ως προς το ζήτημα του ελάχιστου χρόνου παραμονής στον κάθε βαθμό.

5. Στο άρθρο 31 παρ. 9 προβλέπεται η κατάργηση κάθε γενικής ή ειδικής ρήτρας ή όρου συλλογικής σύμβασης εργασίας που καθορίζει αποδοχές, πρόσθετες αμοιβές κ.λπ. Η κατάργηση αυτή είναι, κατά πρώτο λόγο, αντισυνταγματική, ως αντίθετη προς τα άρθρα 22 παρ. 2 και 3 και 23 παρ. 1 του Συντάγματος. Και, κατά δεύτερο λόγο, αντίθετη προς 4 Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας. Επιπλέον παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας, που κατοχυρώνει το άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος.

6. Στο άρθρο 33 προβλέπεται, γενικώς, η προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα. Η διαθεσιμότητα αυτή καθορίζεται, αποκλειστικώς, με ηλικιακό κριτήριο. Αλλά αυτό ωθεί στην έξοδο, αδιακρίτως, ό,τι καλύτερο διαθέτει σήμερα η δημόσια διοίκηση από πλευράς στελεχικού δυναμικού. Έτσι όμως αποδιοργανώνεται η δημόσια διοίκηση, πράγμα που δυναμιτίζει την ομαλή συνέχειά της και προσβάλλει το δημόσιο συμφέρον.

7. Στο άρθρο 33 παρ. 12 προβλέπεται ο τρόπος επιλογής προϊσταμένων οργανικών μονάδων που κενώνονται λόγω προσυνταξιοδοτικής διαθεσιμότητας. Επειδή η επιλογή αυτή γίνεται με απλή υπουργική απόφαση, αυτό είναι καταφανώς αντίθετο προς τις συνταγματικώς κατοχυρωμένες αρχές της ισότητας, της αντικειμενικότητας και της αμεροληψίας.

8. Στο άρθρο 34 παρ. 1 εδ. ε' προβλέπεται η εφεδρεία για τους εργαζόμενους με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Όπως όμως η εφεδρεία αυτή οργανώνεται, είναι αντίθετη προς τις ρυθμίσεις του ευρωπαϊκού δικαίου. Και, ειδικότερα, προς τις ρυθμίσεις της οδηγίας 75/29 περί ομαδικών απολύσεων.

9. Στο άρθρο 35 παρ. 4 προβλέπεται η ανάθεση της αξιολόγησης των δημόσιων υπαλλήλων σε ιδιώτες εξωτερικούς συμβούλους. Τούτο όμως προσβάλλει προδήλως τις συνταγματικώς κατοχυρωμένες αρχές της λαϊκής κυριαρχίας και της διάκρισης των εξουσιών.

Διότι η αξιολόγηση των δημόσιων υπαλλήλων αφορά το δημόσιο συμφέρον και πρέπει να γίνεται από κρατικά όργανα, επειδή συνδέεται αναποσπάστως με τον σκληρό πυρήνα του κράτους και, συγκεκριμένα, της δημόσιας υπηρεσίας.

10. Στο άρθρο 37 προβλέπεται η προτεραιότητα των επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων, πράγμα αντίθετο προς το Σύνταγμα που κατοχυρώνει τη συλλογική αυτονομία. Και, μεταξύ άλλων, την κήρυξη συλλογικής σύμβασης εργασίας ως υποχρεωτικής, εφόσον συντρέχουν οι προβλεπόμενοι όροι, ιδίως δε να δεσμεύουν τουλάχιστον το 50% των εργαζομένων.

Με αποτέλεσμα να γεννάται θέμα με το δημόσιο συμφέρον, το οποίο επιτάσσει την ύπαρξη ομοιόμορφων όρων εργασίας σε συγκεκριμένο επαγγελματικό τομέα και την προστασία της συλλογικής ρύθμισης από τον ανεπιθύμητο ανταγωνισμό εκ μέρους επιχειρήσεων που δεν δεσμεύονται αμέσως από τη σύμβαση εργοδοτών και εργαζομένων. Άρα ο ανταγωνισμός των μη συνδικαλισμένων απειλεί την αποτελεσματικότητα της συλλογικής σύμβασης εργασίας.

11. Στο άρθρο 38 προβλέπεται η μείωση του αφορολογήτου ορίου στα 5.000 ευρώ. Τούτο όμως είναι αντίθετο προς το Σύνταγμα, που κατοχυρώνει την ισότητα ενώπιον των φορολογικών βαρών –άρθρο 4 παρ. 5– διότι: Η μείωση του αφορολογήτου ορίου στα 5.000 –από 8.000 ευρώ που είναι σήμερα– βρίσκεται κάτω ακόμη και από το κατώφλι της φτώχειας, όπως αυτό ορίζεται από τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (Δεκέμβριος 2010 με αναφορά στο 2008) που είναι 6.897 ατομικά και 14.484 για το ζευγάρι. Υπάρχει πάγια νομολογία του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου, το οποίο ορίζει ότι δεν μπορεί το αφορολόγητο να είναι χαμηλότερο από το ελάχιστο όριο επιβίωσης του φορολογουμένου (existenxminimum), όπως επιβάλλεται από την αρχή του σεβασμού της αξίας του ανθρώπου, της προστασίας της οικογένειας και του παιδιού και την αρχή της προστασίας του κοινωνικού κράτους. Από τη στιγμή που το κράτος υποχρεούται να διασφαλίσει για τους πολίτες, που δεν διαθέτουν ίδια μέσα, τις ελάχιστες προϋποθέσεις για μια διαβίωση που προσιδιάζει στον σεβασμό της αξίας του ανθρώπου, θα ήταν παράλογο να τους αφαιρεί αυτό που πρέπει να τους επιστρέψει υπό μορφή παροχών κοινωνικής πρόνοιας.

Με βάση όλα αυτά, που τεκμηριώνει όχι μόνον η θεωρία αλλά και η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ας είναι βέβαιοι τόσο οι δημόσιοι υπάλληλοι όσο και οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα: Η αυθαιρεσία δεν θα περάσει. Υπάρχει Δικαιοσύνη που θα προστατεύσει τους εργαζομένους από την επιδρομή στη σταδιοδρομία τους και το εισόδημά τους. Μόνο να μην πέσουν θύματα των «εργατολόγων» των καναλιών, δηλαδή των «εργολάβων» της αγωνίας τους. Και εδώ μπορεί να παίξει μεγάλο ρόλο ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών. Ο πρόεδρός του, ο κ. Γ. Αδαμόπουλος, έχει δώσει θετικά δείγματα γραφής. Περιμένουμε να τα ολοκληρώσει...

Πηγές ειδήσεων: "Παρόν", "Ελευθεροτυπία"