Το ελληνικό Δημόσιο και η κληρονομιά Μαλινάκη

Για τα σχέδια του κράτους σε σχέση με τις κληρονομιές και τις δωρεές προς το Δημόσιο έχουμε γράψει και άλλες φορές στο παρελθόν (διαβάστε εδώ). τονίζοντας το ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτά που θέλει ο Στουρνάρας και η παρέα του να κάνει, έρχονται σε αντίθεση με τις διαθέσεις των ευεργετών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα κτίρια και τα οικόπεδα των πρεσβειών μας στο Βελιγράδι και την Λευκωσία τα οποία δωρήθηκαν ή παραχωρήθηκαν για συγκεκριμένους σκοπούς (δηλ. την ανέγερση κατοικίας του Έλληνα πρέσβη και της ελληνικής προξενικής αρχής), αλλά οι Χατζηαβάτηδες του Υπουργείου Οικονομικών θεώρησαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να πωληθούν, βάζοντας και σε δικαστικά έξοδα το Δημόσιο και χάνοντας τα οικόπεδα (λόγω της εμμονής τους στην πώληση τους).

Ένα ακόμα τελευταίο παράδειγμα είναι η υπόθεση της κληρονομιάς Μαλινάκη: στις 8 Δεκεμβρίου του 2008 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών ο Χανιώτης επιχειρηματίας και έμπορος Γιώργος Μαλινάκης αφήνοντας πίσω του μια αμύθητη περιουσία με «κληρονόμους» την κοινωνία των Χανίων.

Ο αείμνηστος Μαλινάκης, μέσα από τη διαθήκη του, διέθετε όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία του, η οποία σήμερα αγγίζει τα 4,2 εκ. ευρώ στο Νοσοκομείο Χανίων για την ανέγερση Ψυχιατρικής Πτέρυγας. Το μόνο που ζητούσε είναι να τεθεί στην κύρια είσοδο της πτέρυγας που θα ανεγερθεί μια πλάκα στην οποία να αναφέρεται: "Δωρεά Γεωργίου Γεωργίου Μαλινάκη, εις μνήμη των γονεών του Γεωργίου και Αλεξάνδρας." Και φυσικά να τηρηθεί η διαθήκη με σχολαστικότητα (δηλαδή τα χρήματα να ξοδευτούν γι' αυτό το σκοπό και μόνο), αλλιώς το κληροδότημα θα δοθεί στον Ερυθρό Σταυρό.

Ωστόσο, η ασύλληπτη δωρεά με καταθέσεις ύψους περίπου 3,7 εκ. δολλαρίων, χρυσές λίρες Αγγλίας, ακίνητα σε Χανιά και Αθήνα, παραμένει μέχρι και σήμερα αναξιοποίητη.

Ο λόγος; Μπορεί επισήμως να υπήρξε διαρροή ότι η αιτία ήταν ένας νόμος του 1939 που απαιτούσε κεντρική διαχείριση των χρημάτων, στην πράξη όμως ο λόγος ήταν η εσκεμμένη καθυστέρηση από πλευράς Υπουργείου Οικονομικών που προσπάθησε να διοχετεύσει τα χρήματα αλλού σε αντάλλαγμα μιας "μελλοντικής" κατασκευής της πτέρυγας, κάτι που ερχόταν βέβαια σε αντίθεση με τις επιθυμίες του δωρητή, ο οποίος (ευτυχώς για το νοσοκομείο Χανίων και τους ψυχικά πάσχοντες) είχε βάλει ισχυρές δικλείδες ασφαλείας για την εκτέλεσή της.

Έτσι λοιπόν η κατάργηση του νόμου και η παραδοχή από πλευράς Υπουργείου της "ήττας" του, οδήγησαν σε "ξεμπλοκάρισμα" της διαθήκης. Έτσι υπό το Συμβούλιο Εκτέλεσης που είχε ορίσει ο εκλειπών και την Περιφέρεια Κρήτης που αναλαμβάνει την προώθηση της προκήρυξης του έργου, φαίνεται ότι η καινούργια πτέρυγα θα ανεγερθεί. Αν θ' ανοίξει βέβαια είναι άλλο θέμα...

Το ερώτημα όμως είναι άλλο: τι συμβαίνει με τ' άλλα κληροδοτήματα τα οποία γι' άλλο σκοπό παραχωρήθηκαν στο ελληνικό κράτος και αλλού θα πάνε; Πως είναι δυνατόν να υπάρχει μια συνέχεια σε τέτοιες δωρεές όταν το κράτος φαίνεται αναξιόπιστο απέναντι στους δωρητές του;