Αναρτήσεις
Μίλησε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην Βουλή με αφορμή την πρόταση μομφής που είχε καταθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την ΕΡΤ. Αυτή ήταν η δεύτερη έκπληξη της βραδιάς - η πρώτη ήταν η εμφάνιση του Αντώνη Σαμαρά, μόλις για 4η φορά τους τελευταίους 14 μήνες.
H ομιλία του αξιαγάπητου Κυριάκου, ήταν η πλέον κυνική και ξεκάθαρη ομολογία, για το ότι για την κυβέρνηση το Μνημόνιο ούτε επαχθές είναι αλλά ούτε κάτι από το οποίο θέλει να ξεφύγουμε ως χώρα. Θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς ως "ευλογία". H φράση του ότι "η κυβέρνηση έχει δρομολογήσει ένα ξεκάθαρο σχέδιο που πηγαίνει πολύ πέρα από τους μνημομονιακούς στόχους", δείχνει κατηγορηματικά για το που πηγαίνουν τα πράγματα - και αυτό το κάπου δεν θα έχει καλό τέλος...
Ξεκινώντας από το κράτος, η αρχική του διαπίστωση ότι στόχος της κυβέρνησης είναι "ένα κράτος φιλικό προς τον πολίτη και τον επιχειρηματία, που θα λειτουργεί με τρόπο ορθολογικό και αποτελεσματικό, με αξιοποίηση των εργαλείων της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης" βρίσκει σύμφωνο κάθε σοβαρό πολίτη που αγαπάει την χώρα του. Κανείς δε θέλει χώρα-μπάχαλο, στην οποία το χαρτοβασίλειο είναι η μοναδική πηγή πληροφόρησης και που κάθε τι για να γίνει χρειάζεται μια τετραετία τουλάχιστον (και το απαραίτητο "φακελάκι").
Όμως λίγο παρακάτω ξεκαθάρισε τους πραγματικούς στόχους του: "υπάρχουν αλλαγές που έχουν ξεκάθαρο ιδεολογικό πρόσημο, όπως η χάραξη νέων ορίων μεταξύ του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τι πρέπει να κάνει το κράτος και τι ο ιδιωτικός τομέας με τι κριτήρια μεταφέρονται οι υπηρεσίες από το κράτος στον ιδιωτικό τομέα", λέγοντας παράλληλα ότι "κι αυτή η συζήτηση θα μπορούσε να γίνει χωρίς ταμπού και ιδεολογικές προκαταλήψεις", επικαλούμενος την χρήση της "Ευρωπαϊκής εμπειρίας" για το σκοπό αυτό.
Κοινώς μας ομολογεί ότι "τώρα που υπάρχει το Μνημόνιο, θα κάνουμε όλα όσα θα θέλαμε να κάνουμε και δεν μπορούσαμε" δηλ. να περάσει σε ιδιωτικά χέρια το μεγαλύτερο κομμάτι του κράτους, δημιουργώντας έτσι με λογιστικά "τρικ" δημοσιονομικά πλεονάσματα.
Αυτό που παραβλέπει να πει ο κύριος Μητσοτάκης όμως είναι ότι το κράτος που ονειρεύεται (ιδιωτικοποιημένες ΔΕΚΟ, ιδιωτική παιδεία, τριμερές συνταξιοδοτικό σύστημα, ιδιωτικοποιημένες τις υποδομές και τα λιμάνια και με αγορά υπηρεσιών από το κράτος όσο αφορά την υγεία και το φορολογικό έλεγχο) δεν είναι ούτε οικονομικό, ούτε ωφέλιμο προς τους πολίτες του. Και αυτό με βάση την Ευρωπαϊκή εμπειρία, αυτή που επιλεκτικά χρησιμοποιούν οι κυβερνώντες στην χώρα μας, ανάλογα με το πότε τους συμφέρει.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπου υπήρξαν ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, οι βασικοί χρηματοδότες του εκσυχρονιστικού προγράμματός τους υπήρξαν το κράτος και οι πολίτες - απλά και άμεσα, χωρίς περιστροφές. "Είτε πληρώνεται, είτε φεύγουμε" ήταν (και είναι) το μήνυμα, με το κράτος να εφαρμόζει την τακτική "σκάσε και κολύμπα", πληρώνοντας. Παράλληλα, το κράτος αναγκάστηκε να σηκώσει το βάρος των συνταξιοδοτικών τους προγραμμάτων, αφού διαφορετικά θα βρισκόταν στη δυσάρεστη θέση ν' αντιμετωπίσει χιλιάδες πρώην εργαζομένους χωρίς συντάξεις. Για να μην αναφερθούμε στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής η οποία κοστίζει τεράστια ποσά - πολύ μεγαλύτερα από το αν ήταν οι εταιρείες αυτές υπό κρατικό έλεγχο.
Αν περάσουμε στις υποδομές, το κράτος στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, τις διατήρησε υπό απόλυτα κρατικό έλεγχο, δίνοντας προνόμια έναντι επενδύσεων. Ακόμα και στις πλέον νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές κυβερνήσεις θεωρείται απαράδεκτο το να υπάρχουν λιμάνια κάτω από ιδιωτικό έλεγχο. Τα δε αεροδρόμια αποτελούν διαφορετική ιστορία αλλά όπου έγινε, έγινε με τρόπο διαφορετικό και αντι-μονοπωλιακό, δίνοντας όμως το δικαίωμα στο ίδιο το κράτος να έχει ποσοστό ελέγχου.
Το κράτος όμως θα συνεχίσει να υπάρχει σε κάποιους τομείς. Διαφορετικά δε θα μπορεί να δικαιολογεί την ύπαρξή του. Έτσι λοιπόν έχουμε ένα μεγαλοφυές σχέδιο το οποίο εκπονείται σε υγεία, παιδεία και διοικητικές υπηρεσίες, σύμφωνα με το οποίο το κράτος θ' αγοράζει υπερτιμολογημένες υπηρεσίες από ιδιωτικές εταιρείες στις οποίες θα δουλεύουν υπάλληλοι με μισθούς πείνας. Έτσι το κράτος θα φαίνεται "μικρό", το κόστος του όμως μακροπρόθεσμα θα είναι μεγαλύτερο, αφού οι υπηρεσίες αυτές - και αυτό ισχύει για όπου εφαρμόστηκαν παρόμοια μέτρα - κοστίζουν πολύ περισσότερο με τα κέρδη να πηγαίνουν στις εταιρείες και όχι στους κακοπληρωμένους και εντελώς απροστάτευτους εργαζομένους. Είναι κάτι τέτοιο απαραίτητο; δε νομίζουμε. Το κράτος μπορεί και πρέπει να έχει λειτουργικές δομές, πληρώνοντας αξιοπρεπείς μισθούς, προσφέροντας δικαιώματα και έχοντας προστατευμένες θέσεις εργασίας. Υπάρχουν παραδείγματα στην Ευρώπη που αποδεικνύουν ότι το σύστημα αυτό μπορεί να λειτουργήσει σωστά και αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος. Το ξεχαρβάλωμα του κράτους που επιχειρείται σήμερα, με αφορμή το Μνημόνιο, δε θα ωφελήσει τα οικονομικά του μακροπρόθεσμα - γιατί πολύ απλά πουθενά που έγιναν τέτοιες κινήσεις, δε συνέβει κάτι τέτοιο.
Το αστείο όμως ξέρετε ποιο είναι; Ότι πλέον ακόμα και η εγχώρια "ελίτ" θα έχει υποβαθμισμένο ρόλο στο καινούργιο σκηνικό, αφού το παιχνίδι θα περάσει στα χέρια των μικρομεσαίων ευρωπαϊκών πολυεθνικών που με τη λογική "δανείζουμε άρα πρέπει να ελέγχουμε" θα πάρουν το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας. Κι έτσι οι Παγκαλομητσοτάκηδες της χώρας μας κατέληξαν να μην είναι ικανοί όχι μόνο να βοηθήσουν τους πολίτες της χώρας που ορκίστηκαν να κυβερνούν σωστά και δίκαια, αλλά ούτε τους φίλους τους. Μόνο που τους τελευταίους δεν είναι να τους λυπάται κανείς - αυτοί "έφαγαν" χρόνια. Αλίμονο σε όλους τους άλλους...
(Για το ψέμα που είπε στην Βουλή περί 900000 δημοσίων υπαλλήλων προ Μνημονίου δε θα σχολιάσουμε. Είτε δε διάβασε τ' αποτελέσματα της απογραφής που το ίδιο το Δημόσιο έκανε, είτε ενημερώνεται μόνο από το "Πρώτο Θέμα". Και τα δύο είναι κατακριταία)...
H ομιλία του αξιαγάπητου Κυριάκου, ήταν η πλέον κυνική και ξεκάθαρη ομολογία, για το ότι για την κυβέρνηση το Μνημόνιο ούτε επαχθές είναι αλλά ούτε κάτι από το οποίο θέλει να ξεφύγουμε ως χώρα. Θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς ως "ευλογία". H φράση του ότι "η κυβέρνηση έχει δρομολογήσει ένα ξεκάθαρο σχέδιο που πηγαίνει πολύ πέρα από τους μνημομονιακούς στόχους", δείχνει κατηγορηματικά για το που πηγαίνουν τα πράγματα - και αυτό το κάπου δεν θα έχει καλό τέλος...
Ξεκινώντας από το κράτος, η αρχική του διαπίστωση ότι στόχος της κυβέρνησης είναι "ένα κράτος φιλικό προς τον πολίτη και τον επιχειρηματία, που θα λειτουργεί με τρόπο ορθολογικό και αποτελεσματικό, με αξιοποίηση των εργαλείων της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης" βρίσκει σύμφωνο κάθε σοβαρό πολίτη που αγαπάει την χώρα του. Κανείς δε θέλει χώρα-μπάχαλο, στην οποία το χαρτοβασίλειο είναι η μοναδική πηγή πληροφόρησης και που κάθε τι για να γίνει χρειάζεται μια τετραετία τουλάχιστον (και το απαραίτητο "φακελάκι").
Όμως λίγο παρακάτω ξεκαθάρισε τους πραγματικούς στόχους του: "υπάρχουν αλλαγές που έχουν ξεκάθαρο ιδεολογικό πρόσημο, όπως η χάραξη νέων ορίων μεταξύ του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τι πρέπει να κάνει το κράτος και τι ο ιδιωτικός τομέας με τι κριτήρια μεταφέρονται οι υπηρεσίες από το κράτος στον ιδιωτικό τομέα", λέγοντας παράλληλα ότι "κι αυτή η συζήτηση θα μπορούσε να γίνει χωρίς ταμπού και ιδεολογικές προκαταλήψεις", επικαλούμενος την χρήση της "Ευρωπαϊκής εμπειρίας" για το σκοπό αυτό.
Κοινώς μας ομολογεί ότι "τώρα που υπάρχει το Μνημόνιο, θα κάνουμε όλα όσα θα θέλαμε να κάνουμε και δεν μπορούσαμε" δηλ. να περάσει σε ιδιωτικά χέρια το μεγαλύτερο κομμάτι του κράτους, δημιουργώντας έτσι με λογιστικά "τρικ" δημοσιονομικά πλεονάσματα.
Αυτό που παραβλέπει να πει ο κύριος Μητσοτάκης όμως είναι ότι το κράτος που ονειρεύεται (ιδιωτικοποιημένες ΔΕΚΟ, ιδιωτική παιδεία, τριμερές συνταξιοδοτικό σύστημα, ιδιωτικοποιημένες τις υποδομές και τα λιμάνια και με αγορά υπηρεσιών από το κράτος όσο αφορά την υγεία και το φορολογικό έλεγχο) δεν είναι ούτε οικονομικό, ούτε ωφέλιμο προς τους πολίτες του. Και αυτό με βάση την Ευρωπαϊκή εμπειρία, αυτή που επιλεκτικά χρησιμοποιούν οι κυβερνώντες στην χώρα μας, ανάλογα με το πότε τους συμφέρει.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπου υπήρξαν ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, οι βασικοί χρηματοδότες του εκσυχρονιστικού προγράμματός τους υπήρξαν το κράτος και οι πολίτες - απλά και άμεσα, χωρίς περιστροφές. "Είτε πληρώνεται, είτε φεύγουμε" ήταν (και είναι) το μήνυμα, με το κράτος να εφαρμόζει την τακτική "σκάσε και κολύμπα", πληρώνοντας. Παράλληλα, το κράτος αναγκάστηκε να σηκώσει το βάρος των συνταξιοδοτικών τους προγραμμάτων, αφού διαφορετικά θα βρισκόταν στη δυσάρεστη θέση ν' αντιμετωπίσει χιλιάδες πρώην εργαζομένους χωρίς συντάξεις. Για να μην αναφερθούμε στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής η οποία κοστίζει τεράστια ποσά - πολύ μεγαλύτερα από το αν ήταν οι εταιρείες αυτές υπό κρατικό έλεγχο.
Αν περάσουμε στις υποδομές, το κράτος στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, τις διατήρησε υπό απόλυτα κρατικό έλεγχο, δίνοντας προνόμια έναντι επενδύσεων. Ακόμα και στις πλέον νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές κυβερνήσεις θεωρείται απαράδεκτο το να υπάρχουν λιμάνια κάτω από ιδιωτικό έλεγχο. Τα δε αεροδρόμια αποτελούν διαφορετική ιστορία αλλά όπου έγινε, έγινε με τρόπο διαφορετικό και αντι-μονοπωλιακό, δίνοντας όμως το δικαίωμα στο ίδιο το κράτος να έχει ποσοστό ελέγχου.
Το κράτος όμως θα συνεχίσει να υπάρχει σε κάποιους τομείς. Διαφορετικά δε θα μπορεί να δικαιολογεί την ύπαρξή του. Έτσι λοιπόν έχουμε ένα μεγαλοφυές σχέδιο το οποίο εκπονείται σε υγεία, παιδεία και διοικητικές υπηρεσίες, σύμφωνα με το οποίο το κράτος θ' αγοράζει υπερτιμολογημένες υπηρεσίες από ιδιωτικές εταιρείες στις οποίες θα δουλεύουν υπάλληλοι με μισθούς πείνας. Έτσι το κράτος θα φαίνεται "μικρό", το κόστος του όμως μακροπρόθεσμα θα είναι μεγαλύτερο, αφού οι υπηρεσίες αυτές - και αυτό ισχύει για όπου εφαρμόστηκαν παρόμοια μέτρα - κοστίζουν πολύ περισσότερο με τα κέρδη να πηγαίνουν στις εταιρείες και όχι στους κακοπληρωμένους και εντελώς απροστάτευτους εργαζομένους. Είναι κάτι τέτοιο απαραίτητο; δε νομίζουμε. Το κράτος μπορεί και πρέπει να έχει λειτουργικές δομές, πληρώνοντας αξιοπρεπείς μισθούς, προσφέροντας δικαιώματα και έχοντας προστατευμένες θέσεις εργασίας. Υπάρχουν παραδείγματα στην Ευρώπη που αποδεικνύουν ότι το σύστημα αυτό μπορεί να λειτουργήσει σωστά και αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος. Το ξεχαρβάλωμα του κράτους που επιχειρείται σήμερα, με αφορμή το Μνημόνιο, δε θα ωφελήσει τα οικονομικά του μακροπρόθεσμα - γιατί πολύ απλά πουθενά που έγιναν τέτοιες κινήσεις, δε συνέβει κάτι τέτοιο.
Το αστείο όμως ξέρετε ποιο είναι; Ότι πλέον ακόμα και η εγχώρια "ελίτ" θα έχει υποβαθμισμένο ρόλο στο καινούργιο σκηνικό, αφού το παιχνίδι θα περάσει στα χέρια των μικρομεσαίων ευρωπαϊκών πολυεθνικών που με τη λογική "δανείζουμε άρα πρέπει να ελέγχουμε" θα πάρουν το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας. Κι έτσι οι Παγκαλομητσοτάκηδες της χώρας μας κατέληξαν να μην είναι ικανοί όχι μόνο να βοηθήσουν τους πολίτες της χώρας που ορκίστηκαν να κυβερνούν σωστά και δίκαια, αλλά ούτε τους φίλους τους. Μόνο που τους τελευταίους δεν είναι να τους λυπάται κανείς - αυτοί "έφαγαν" χρόνια. Αλίμονο σε όλους τους άλλους...
(Για το ψέμα που είπε στην Βουλή περί 900000 δημοσίων υπαλλήλων προ Μνημονίου δε θα σχολιάσουμε. Είτε δε διάβασε τ' αποτελέσματα της απογραφής που το ίδιο το Δημόσιο έκανε, είτε ενημερώνεται μόνο από το "Πρώτο Θέμα". Και τα δύο είναι κατακριταία)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου