Με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου...

Και όμως πέρασαν πάνω από 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια θυσία που μπορεί να μην έριξε την Χούντα, αλλά της έδωσε ένα ισχυρό χτύπημα - και μάθημα συνάμα: ο λαός μπορεί και να ξυπνήσει και να φέρει "ανάποδα τον ντουνιά". Δυστυχώς όμως οι ίδιοι οι συντελεστές της εξέγερσης κατάφεραν με τις πράξεις τους να φέρουν την χώρα στα σημερινά της χάλια. Ακυρώνει αυτό τα ηρωϊκά νιάτα τους; Όχι - αλλά αυτό μας δίνει ένα μάθημα ακόμα: όσο ήρωας και να είσαι στα νιάτα σου, άλλο τόσο δύσκολο είναι διαχειριστείς την μέση φάση της ζωής σου, ιδιαίτερη αν κατ' αυτήν έχεις να διαχειριστείς και την εξουσία...Βέβαια θα είναι λάθος να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Υπάρχουν πολλοί που αγωνίστηκαν την περίοδο εκείνη και μετά "χάθηκαν" ή έπαιξαν ηθελημένα "δεύτερους" πολιτικούς ρόλους. Δεν ξεπούλησαν όλοι τους αγώνες τους, ούτε τα ιδανικά τους... Γι' αυτούς που το έκαναν όμως, γράφει ο Γ.Αλλαμανής στο "Ποντίκι" τα παρακάτω:

Πάνω από 50 χρόνια πέρασαν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κι οι παρακαταθήκες της μοιάζουν με χαμένο θησαυρό. Είναι θαμμένες σε άγνωστο νησί, μπόλικοι πλαστοί χάρτες πουλήθηκαν ξανά και ξανά από απατεώνες ναύτες σε κορόιδα στεριανούς κι ένα σύνθημα τα τελευταία χρόνια επιμένει με όλο και πιο αδύναμη φωνή ότι «η χούντα δεν τελείωσε το ’73».

Ποιες παρακαταθήκες; Η απεξάρτηση από τους ξένους, πρώτη και καλύτερη. «Έξω οι ΗΠΑ» - «Έξω το ΝΑΤΟ» έγραψαν οι φοιτητές στα αριστερά και στα δεξιά της εισόδου του Μετσόβιου. Κι αμέσως μετά, η οικονομική ευημερία (το ψωμί), η μόρφωση (η Παιδεία), η εμπέδωση και η διαρκής υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών (η ελευθερία).

Η σύγκριση με το μνημονιακό παρόν είναι θλιβερή. Όχι μόνο γιατί αρκετοί από τους πρωτεργάτες του Νοεμβρίου του ’73 – με λίγες τιμητικές εξαιρέσεις – πρωταγωνίστησαν στο διαρκές γιουρούσι για την κατάληψη του κράτους από τη μεταπολίτευση μέχρι το 2010, αλλά και γιατί η απόλυτη αλήθεια και τα δύο φρικτά αδέλφια της, η πλύση εγκεφάλου και ο αυταρχισμός, έχουν εδραιώσει στην Ελλάδα το βασίλειο του μονόδρομου προς τη σωτηρία, των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και της καταστολής.

Βολοδέρνουμε μεσοπέλαγα, 40 χρόνια σε πειρατικό χωρίς πυξίδα. Όσο υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι θα αποβιβαστούμε στο νησί των θησαυρών, πολλοί απ’ το τσούρμο σιωπούσαν και στήριζαν τους καπετάνιους - διαχειριστές. Κάποιοι χάνοι ήταν κι ευχαριστημένοι που έπεφταν στα στόματά τους ψιχουλάκια απ’ το μεγάλο φαγοπότι στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, φαγοπότι που κορυφώθηκε με την ιδεολογική και οικονομική φούσκα του «Αθήνα 2004».

Σήμερα, τα ψέματα τελειώσανε. Ένα θολό success stories καλύπτει σαν πρωινή πάχνη ανατιναγμένες πόλεις, ρημαγμένη ύπαιθρο, μαύρες οθόνες τηλεοράσεων, φθαρμένα πωλητήρια σε εισόδους πολυκατοικιών, πειρατικές σκούνες κι ένα γερμανικό υποβρύχιο που γέρνει. Κυριαρχεί το σοκ της καταστροφής. Τα σκουριασμένα μεγάφωνα σκορπούν φόβο, να μην ξεστραβωθεί ο κόσμος και δοκιμάσει άλλη «λύση» – απ’ αυτές που «δεν υπάρχουν» για τους υπηρέτες της δανειοδοτούμενης ψευδαίσθησης.

Μέχρι το φως του ήλιου να σκορπίσει τον φόβο, για όσους «ατρόμητους» απέμειναν, που ευτυχώς δεν είναι και λίγοι, βάλσαμο είναι οι νέες συλλογικότητες στη βάση της κοινωνίας. Από την παραγωγή μέχρι την τέχνη, από τον συνδικαλισμό μέχρι τον γέροντα της διπλανής πόρτας."