"Στην υγεία μας ρε παιδιά" (και ας πάνε οι άλλοι να "πνιγούν")

Τον Σπύρο Παπαδόπουλο τον αγαπήσαμε μέσα από τους "Απαράδεκτους". Παίζοντας τον πρώην αριστερό, νυν επιτυχημένο και βολεμένο που κατά καιρούς τον πιάνουν οι τύψεις του για το ότι δεν έκανε τίποτα για να αλλάξει τον κόσμο, έβγαλε αρκετό γέλιο και μαζί με την υπόλοιπη παρέα των "Απαράδεκτων" (κάτω από τη συγγραφική μαεστρία της Δήμητρας Παπαδοπούλου) έκανε μεγάλες επιτυχίες και στο θέατρο.

Στη συνέχεια δυστυχώς τα πράγματα κάπου "κόλλησαν". Οι κινηματογραφικές του επιλογές ήταν μετρίως μέτριες, στην τηλεόραση συνέχισε να παίζει τους ρόλους του κάτω από την ίδια μανιέρα και μόνο στο θέατρο προσπάθησε να κάνει κάτι παραπάνω, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία (με εξαίρεση το "Φιόρο του Λεβάντε"). Αυτό που τον κράτησε όμως στην επικαιρότητα ήταν ο ρόλος του ως παρουσιαστή: στην αρχή με το "Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;" και στη συνέχεια (όταν το τηλεπαιχνίδι μεταφέρθηκε στην ΝΕΤ), έκανε μια ποιοτική εκδοχή των εκπομπών της Σεμίνας Διγενή στο κρατικό κανάλι, παρουσιάζοντας θέματα διαφορετικά απ' αυτά που ασχολούνταν η Σεμίνα στον Alpha και ο Παυλόπουλος στο Alter (που ήταν γενικά ο φτωχός συγγενής του όλου σκηνικού), μ' ένα τρόπο πιο παρεϊστικο και σαφώς πιο ζεστό.

Η αλήθεια είναι ότι η σχέση του με την κρατική τηλεόραση ήταν ιδιαίτερα προνομιακή. Τα κοστολόγια που εγκρίνονταν ήταν αρκετά μεγάλα (για εκπομπές που θα μπορούσαν να είναι και εσωτερικές παραγωγές με χαμηλότερο κόστος), ενώ οι ιδέες του γι' αλλαγές και κάτι το "διαφορετικό" έβρισκαν πάντα δεκτικούς ακροατές στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ σε διοικήσεις όλων των κυβερνήσεων. Αλλά όμως έφερνε καλές θεαματικότητες, οπότε οι όποιες φωνές αντίδρασης υπήρχαν, έπεφταν στο κενό...

Αυτό που ξένισε όμως ήταν η αντίδραση του στο κλείσιμο της ΕΡΤ. Θα περίμενε κανείς, με μία (θεωρητικά) αριστερή-προοδευτική τοποθέτηση και με μια τόσο στενή σχέση με το Ραδιομέγαρο, ότι θα συμμετείχε στις εκδηλώσεις συμπαράστασης - όπως έκαναν ηθοποιοί και τραγουδιστές μέχρι το τέλος. Ότι θα έβγαινε και θα έκανε μια δήλωση συμπαράστασης, ότι θα περνούσε απλώς μια βόλτα από το Ραδιομέγαρο, κάνοντας μια εκπομπή, συμμετέχοντας σε μια συζήτηση.

Όμως όχι. Ο Σπύρος, πιστός στον χαρακτήρα που τον έκανε γνωστό στους "Απαράδεκτους", πήδηξε στην σωστική βάρκα με το που έγινε γνωστό το κλείσιμό της ΕΡΤ, ξεκίνησε αμέσως συζητήσεις για την τηλεοπτική στέγη της επόμενης χρονιάς και τελικά έκλεισε στον Alpha, αλλάζοντας ελάχιστα τον τίτλο της εκπομπής, συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, παρουσιάζοντας τα ίδια θέματα, με τους ίδιους καλεσμένους, κάνοντας τις ίδιες υψηλές θεαματικότητες, σ' ένα σκηνικό χαράς αταίριαστο με το χάλι της χώρας. Και άσε τους άλλους να μαζεύουν τα σπασμένα και τον ίδιο να συνεχίσει να θεωρητικολογεί ενάντια στα κακά του συστήματος. Του οποίου όμως αγαπημένο παιδί υπήρξε και είναι ακόμα ο ίδιος.

Ο "Σπύρος του Πολυτεχνείου" τι θα έλεγε άραγε για όλα αυτά;

(Διευκρινιστική σημείωση: ο Σπύρος δεν είναι μόνος του. Και η Τσόκλη έκανε ταξίδια με χρήματα της κρατικής τηλεόρασης στον κόσμο - επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια ανά τις 5 ηπείρους και η Μπίλιω Τσουκαλά μας έκανε μαθήματα δήθεν πολιτισμού στις εκπομπές της - μεταξύ των άλλων. Αλλά κανείς τους δεν είχε τη δική του θεωρητική τοποθέτηση, ούτε ευνοήθηκε τόσο πολύ οικονομικά από την παρουσία του στην ΕΡΤ. Και κανείς δεν την "έκανε" τόσο γρήγορα...)