Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι δημοσκοπήσεις και η "ανταρσία" Τατσόπουλου

Αν ήμασταν στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα μας είχε καταβάλει μεγάλος προβληματισμός - και για πολλούς λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι παρά το ότι η ΝΔ έχει περάσει στην 2η θέση των προτιμήσεων των ψηφοφόρων εδώ και καιρό, το σύστημα επιμένει να την παρουσιάζει σαν 1η δύναμη, μη φοβούμενο ν' αποτρέψει τη δημοσίευση πολλές δημοσκοπήσεις που αποδεικνύουν ότι ο καιρός που η ΝΔ ήταν μπροστά στα γκάλοπ έχει παρέλθει εδώ και καιρό. Χαρακτηριστική ήταν η πρόσφατη δήλωση Κούλογλου (που μπορεί μεν να θεωρείται "αριστερός" αλλά η εγκυρότητα του δεν αμφισβητείται από κανέναν) για "αποσύρσεις" δημοσκοπήσεων που πληρώθηκαν πάντως κανονικά από εκείνους που τις παρήγγειλαν. Αυτό δείχνει ότι παρά τις μεγάλες εκπτώσεις που έχει κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση σε σχέση με τις αρχικές του θέσεις, το σύστημα επιμένει ν' αντιδράει στον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο γίνεται απροκάλυπτα (θυμηθείτε την υπόθεση με τις παραποιήσεις δημοσκοπήσεων εδώ), αλλά θα μπαίναμε σε σκέψεις για το τι μπορεί να συμβεί (και τι είδους πόλεμο μπορεί ν' αντιμετωπίσει) όταν έρθει στην εξουσία... Η κίνηση των "ρεαλιστών" (δηλ. εκείνων που θεωρούν ότι θα πρέπει να γίνουν διαφοροποιήσεις για να γίνει πραγματικότητα η "αριστερή" κυβέρνηση) δε θα πρέπει να αισθάνεται και τόσο καλά γιατί αποδεικνύεται κάτι που γνωρίζουμε ήδη από τις "διαπραγματεύσεις" με την τρόικα: όσο γίνονται υποχωρήσεις χωρίς πραγματικές κόκκινες γραμμές, τόσο οι απαιτήσεις της απέναντι πλευράς (εδώ του πολιτικοκοινωνικού κατεστημένου) μεγαλώνουν. Και γι' αυτό θα πρέπει να υπάρξει μια συνολική αναθεώρηση της στάσης όλων στην Κουμουνδούρου, ώστε να μην συμβεί το παράδοξο δηλαδή να υπάρχει απογοήτευση των υποστηρικτών του κόμματος, πριν αυτό έρθει στην εξουσία.

Ο δεύτερος λόγος που θα ήμασταν σε προβληματισμό έχει να κάνει με το γεγονός ότι συνεχίζει να υπάρχει η έλλειψη μιας ενιαίας γραμμής σε πολλά μέτωπα. Είναι προφανές ότι ζούμε σε δημοκρατία - και σε μια δημοκρατία επιβάλλεται να υπάρχουν προσωπικές απόψεις και αντίληψη επί των πραγμάτων. Είναι απαραίτητο για τη δημοκρατία αφού κοινοβουλευτικός έλεγχος δεν θα πρέπει ν' ασκείται μόνο από την αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση, αλλά και το αντίστροφο, όπως και από τους βουλευτές των κομμάτων προς τις ηγεσίες τους. Όμως δεν είναι δυνατόν όταν το κόμμα έχει κάποια συγκεκριμένα μέτρα στο πρόγραμμά του, να υπάρχουν βουλευτές που υποστηρίζουν ότι σε περίπτωση ερχομού του κόμματός τους στην εξουσία θα γίνουν τα πράγματα "διαφορετικά". Η δίγλωσσία δεν βοηθάει και δίνει "λαβές" σε διάφορους να πουν πολλά. Επίσης - και αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα έπρεπε να έχει ήδη διορθωθεί αλλά παρουσιάζεται ακόμα έντονο - έχουμε πολλές φορές διφορούμενες δηλώσεις που αφήνουν πάλι πολλά ενδεχόμενα ανοιχτά. Θα έπρεπε να είχαν μάθει εδώ και καιρό στην Κουμουνδούρου, ότι οι δηλώσεις τους θα χρησιμοποιηθούν αποσπασματικά και επομένως θα πρέπει να γίνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχει περιθώρια παρερμηνείας. Οι δηλώσεις περί προσλήψεων στο Δημόσιο (που έγινε αναφερόμενη στις περιπτώσεις των "διαθέσιμων" που θ' απολυθούν σε αντίθεση με το Σύνταγμα) έχει "στοιχειώσει" κυριολεκτικά οποιαδήποτε συζήτηση γίνεται περί Δημοσίου.

Ο τρίτος λόγος έχει να κάνει με τους "Τατσόπουλους" και τους "Μουλόπουλους" του κόμματος. Όταν τους προσέγγιζαν από τον ΣΥΡΙΖΑ να ενισχύσουν τα ψηφοδέλτια τους είμαστε σίγουροι ότι γνώριζαν τις απόψεις και κυρίως τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας και των δύο. Το ίδιο ισχύει και για διάφορους άλλους που λειτουργούν το ίδιο παρορμητικά και άνευ προβληματισμού για το αντίκτυπο που έχουν τα όσα λένε και γράφουν στο κόμμα που πλέον εκπροσωπούν ως δημόσια πρόσωπα. Τα δημόσια "ξεκατινιάσματα" (μέσω μάλιστα του επισήμου όργανου του κόμματος δηλ. της Αυγής) δεν τιμούν κανένα και εκθέτουν και τον πολιτικό χώρο που υποτίθεται ότι υποστηρίζουν. Άνθρωποι είμαστε βέβαια και δικαιούμαστε να εκνευριζόμαστε με όσα λένε και κάνουν οι άλλοι. Όμως μήπως κάποια στιγμή θα πρέπει να μπει κι ένα φρένο και να υπάρχει προσοχή για πως εκφράζονται ορισμένοι; Οι λόγοι βέβαια που ο Τατσόπουλος έχει μπει στο στόχαστρο είναι άλλοι: πολλοί τον θεωρούν ως "Δούρειο Ίππο" της "μισητής" ανανεωτικής πτέρυγας που έφυγε (και αναφερόμαστε στην ομάδα Δρέττα και Μπίστη), ενώ υπάρχει κι ένα άλλο κομμάτι που θεωρεί ότι η δημόσια απέχθεια του στις συμμαχίες που επιζητάει η βάση και (ως ένα βαθμό) η ηγεσία του κόμματος, κάνει κακό στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Το ποιός έχει δίκιο βέβαια θα το δείξει μόνο ο χρόνος, αλλά μέχρι τότε τα όσα συμβαίνουν δίνουν ευκαιρίες στους αιωνίως κρατικοδίαιτους, δήθεν δημοσιογράφους που λειτουργούν ως επίσημοι ή άτυποι κυβερνητικοί εκπρόσωποι να λένε τα δικά τους...

Με δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί αυτή τη στιγμή τη μόνη ελπίδα για καθορισμό διαφορετικής πορείας (αφού το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν μεταλλαχθεί πλήρως σε ενιαίο κόμμα του Μνημονίου) κάτι που παραδέχεται δημοσίως και ο Α.Σαμαράς μιλώντας για ένα "μπαμπούλα" Τσίπρα στους Ευρωπαίους εταίρους, θα έπρεπε η στόχευση να γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση. Όμως δυστυχώς όσο συμβαίνουν τα όσα περιγράφουμε παραπάνω και όσο η αξιωματική αντιπολίτευση δείχνει εμμονές με θέματα σημαντικά μεν αλλά όχι επείγοντα (βλ. σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων) που λειτουργούν διχαστικά στην κοινωνία, εκτρέποντας τη συζήτηση από άλλα επείγοντα και καθημερινά, τόσο πιο κοντά ερχόμαστε σε νέες περικοπές και νέα μέτρα, που δεν μπορεί να σηκώσει πια η πλειοψηφία του ελληνικού λαού... Κι αντί να γίνεται θέμα ο λαϊκισμός Σαμαρά με την παροχή δωρεάν Wi-fi ("βρακί δεν έχει ο κώλος μας" το Wi-fi μας μάρανε) ενώ οι συνταξιούχοι στα χωριά καίνε έπιπλα για να ζεσταθούν, ασχολούμαστε με τη διαμάχη Μουλόπουλου- Τατσόπουλου...