(ανανεωμένο) Πολιτικές εξελίξεις - Κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ με ΝΔ, ΛΑΟΣ και Μπακογιάννη;

Και να λοιπόν που αποδεικνύεται γι' άλλη μια φορά ότι η καρέκλα της Βουλής είναι πάνω από πατρίδες, από ιδανικά (σοσιαλιστικά και μη) και πιστεύω. Η κυβέρνηση Παπανδρέου πήρε ψήφο εμπιστοσύνης, ακόμα και από εκείνους (βλ. Καϊλή, Παπανδρέου κ.ά) που μέχρι το απόγευμα υποστήριζαν "ότι η κυβέρνηση αυτή δεν έχει μέλλον" και πως "πρέπει να γίνει κυβέρνηση με στόχο τις εκλογές".

Αντί λοιπόν για δημοψηφίσματα, εκλογές ή οτιδήποτε αστείο ή σοβαρό ακούστηκε τις τελευταίες μέρες, και μετά τη αρχικά διαφαινόμενη άρνηση Σαμαρά για συμμετοχή σε κυβερνητικό σχήμα («Οι μάσκες έπεσαν. Ο κ. Παπανδρέου απέρριψε το σύνολο της πρότασής μας. Οι ευθύνες που επωμίζεται είναι τεράστιες. Μόνη λύση οι εκλογές» ήταν οι χαρακτηριστικές δηλώσεις του) φτάσαμε τελικά σε μια συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τους προθύμους (δηλ. ΛΑΟΣ και Δημοκρατική Συμμαχία) που δήλωσαν "έτοιμοι" να συνεισφέρουν με την ψήφο τους, στο θέατρο του παραλόγου που παίζεται στην χώρα μας, συν τη ΝΔ που υπέκυψε τελικά στις άνωθεν πιέσεις. Πρώτος "εθελοντής" απ' όλους ο κύριος Καρατζαφέρης που μόνο την σκούφια του δεν πέταξε στην προοπτική συνεργασίας, και που αφού πέταξε μια-δυο εθνοπατριωτικές κορώνες, δήλωσε "καλώς ορίσατε στη λογική".

Γιατί όμως η ΝΔ έδειχνε αντίθετη αρχικά στην όποια πρόταση συνεργασίας; Γιατί κατά τον κύριο Σαμαρά (και μάλλον για όσους κατάφεραν ν' ακολουθήσουν τον ειρμό της πρότασης Παπανδρέου) αυτή ήταν σαφές ότι δεν οδηγούσε σε εκλογές, ενώ οι δύο προϋποθέσεις που τέθηκαν για να ψηφίσει το κόμμα του τη δανειακή σύμβαση, δεν εκπληρώνονταν. Οι προϋποθέσεις αυτές ήταν, πρώτον, να έρθει η σύμβαση προς έγκριση ξεχωριστά από τα συνοδευτικά μέτρα (πράγμα που για κόμμα εξουσίας είναι μάλλον περίεργη ως πρόταση) και, δεύτερον, να μην επιδιωχθεί η κύρωσή της με αυξημένη πλειοψηφία, καθώς από το Σύνταγμα, όπως είπε, προβλέπεται ότι η πλειοψηφία των 180 βουλευτών αφορά σε θέματα εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας (πράγμα που όμως υπάρχει στην ουσία ως όρος στην σύμβαση).

Γιατί υπήρξε τελικά αλλαγή στάσης από την ΝΔ; Οι πιέσεις από το εξωτερικό ήταν τεράστιες, μιας και η συμμετοχή της σε κυβέρνηση θεωρούνταν απαραίτητη για δοθεί νομιμοποίηση σε ένα σχήμα που διαφορετικά δεν θα μπορέσει να εξυπηρετήσει τους σκοπούς για τους οποίους θα δημιουργηθεί (δηλ. την εγγύηση των μέτρων που θα έρθουν με τη νέα δανειακή σύμβαση). Οι εγχώριοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης (βλ. "Πρώτο Θέμα", "Έθνος", "Mega") πίεσαν προς αυτήν την κατεύθυνση, το ίδιο και παράγοντες από την ΕΕ και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (στο οποίο ανήκει η συντηρητική παράταξη της χώρας μας).

Μόνο με μια ευρύτερη κυβέρνηση θα μπορούσε να περάσει η άποψη στην κοινή γνώμη ότι "τα μέτρα που συμφωνήθηκαν είναι προς το συμφέρον της χώρας", ενώ σε περίπτωση ψήφισης της σύμβασης και των μέτρων από 180+ βουλευτές, η δανειακή σύμβαση (η 2η για να μην ξεχνιόμαστε) νομιμοποιείται και συνταγματικά. Η πρώτη βέβαια παραμένει στον αέρα αλλά στα όσα θα έρθουν, τα συμφωνηθέντα της 1ης θα είναι ψιλά γράμματα. Έτσι τελικά ο Α.Σαμαράς δεν επέμεινε στις απόψεις του (να θυμηθούμε ότι υπήρχαν και φωνές συνεργασίας στο κόμμα του, με προεξάρχοντα τον κ. Μητσοτάκη που πολύ θα ήθελε να συγκυβερνήσει την Ελλάδα με την αδερφή του).

Σημαντικά ερωτήματα πάντως παραμένουν όπως ποιες θα είναι οι κινήσεις της κυβέρνησης που θα σχηματιστεί, το πότε θα γίνουν εκλογές (19/2 απ' ότι φαίνεται) και κυρίως κάτω από ποιες συνθήκες...Πάντως το δημοψήφισμα αποδεικνύεται όντως "πυροτέχνημα" όπως είχαμε επισημάνει προ καιρού. Και όπως επισημαίνει το πρωτοσέλιδο της "Ελευθεροτυπίας", "το μαγείρεμα άρχισε" - κυρίως για την επόμενη μέρα. Οι βουλευτές πάντως του ΠΑΣΟΚ μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι: για 3-4 ακόμα μήνες, θα παίρνουν το μισθό τους...

Και για να μην ξεχνιόμαστε... Αντιγράφουμε από τη σημερινή Sportday ένα άρθρο του Μιχάλη Τσώχου για την ψηφοφορία στην Βουλή και τη σημασία της. Αξίζει να το διαβάσετε: "Οι πολιτικοί διαμαρτύρονται και ενίστανται (σωστά) για τους κινδύνους της απαξίωσης των θεσμών και της πολιτικής από τους πολίτες. Την ίδια ώρα δηλώνουν μπροστά από τη Βουλή ή και από τα έδρανά της ότι θα στηρίξουν με την ψήφο τους τον Παπανδρέου, αρκεί να παραιτηθεί… Το σύνθημα «να καεί, να καεί το … η Βουλή», είναι αλήθεια ότι είναι ένα πολύ άσχημο σύνθημα που μπορεί, αν γίνει συνείδηση για κάποιους πολίτες αυτής της χώρας και όχι σύνθημα-πυροτέχνημα, να εξελιχθεί σε ό,τι πιο επικίνδυνο έχει ακουστεί. Οι επιθέσεις και κυρίως οι πράξεις βίας σε βάρος βουλευτών ασφαλώς και είναι ένα απολύτως επικίνδυνο φαινόμενο που μπορεί να μας οδηγήσει σε άλλους δρόμους ή μπορεί να μας έχει αναγκάσει να ξηλώσουμε σε ένα πρωί όλους τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων για τον... φόβο των Ιουδαίων.
Σε όλα αυτά τα φαινόμενα, λοιπόν, οι πολιτικοί ζητούσαν επιτακτικά και με πολύ έντονο και αυστηρό ύφος να καταδικάζονται τέτοιου είδους φαινόμενα και να προσέχουμε όλοι μας, ώστε να μην παίζουμε με τους δημοκρατικούς θεσμούς. Πρόκειται για τους ίδιους πολιτικούς, τα ίδια ακριβώς φυσικά πρόσωπα, που δεν σέβονται απολύτως τίποτα. Πρόκειται για τους βουλευτές που γράφουν τους θεσμούς στα παλιά τους τα παπούτσια. Εκτός και αν ένας από τους βασικότερους κανόνες της Βουλής, η «ψήφος εμπιστοσύνης», δεν είναι για σεβασμό.
Διότι χθες οι βουλευτές είτε στο προαύλιο της Βουλής, μιλώντας στα κανάλια, είτε από το βήμα της Βουλής (ακόμα χειρότερα) δήλωναν: «Δίνω ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, αρκεί να παραιτηθεί». Αν αυτό δεν είναι μέγιστη ασέβεια στους θεσμούς, αν αυτό δεν είναι ανάλογο με αυτό που λέει ο πιτσιρικάς που βράζει το αίμα του, «να καεί, να καεί το ... η Βουλή», τότε τι ακριβώς είναι;
Με τους Ελληνες τα δύο τελευταία 24ωρα να είναι καρφωμένοι στους τηλεοπτικούς δέκτες τους, προκειμένου να δουν τι θα συμβεί σε αυτόν τον τόπο, το να ακούν τους βουλευτές να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια θεσμούς, κυβερνήσεις, πρωθυπουργούς και ό,τι άλλο έπρεπε να προασπίζει τη Δημοκρατία, τι διάολο περιμένουν να κάνει ο πιτσιρικάς που θα τους δει αύριο μεθαύριο μπροστά του;
Πόσο ηλίθιος πρέπει να αισθάνεται ο κάθε Ελληνας που κάθεται και βλέπει αυτόν που τον εκπροσωπεί, τον κυβερνά και αποτελεί τη δική του έκφραση Δημοκρατίας, τον βουλευτή δηλαδή, να λέει «θα δώσω ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, αρκεί να παραιτηθεί». Πόσο χειρότερο είναι αυτό, από εκείνο που λέει ο πολίτης «δεν πληρώνω τίποτα και κανέναν, αν δεν φέρετε πίσω τα κλεμμένα». Ποιος είναι ο πιο επικίνδυνος για αυτόν τον τόπο, ο πολίτης που λέει «δεν πληρώνω, αν δεν επιστραφούν τα κλεμμένα» ή ο δημοκρατικά εκλεγμένος εκπρόσωπός του που λέει «δίνω ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, με την προϋπόθεση ότι θα παραιτηθεί»; Και εκτός από επικίνδυνος, με το χέρι στην καρδιά, ποιος από τους δύο σάς μοιάζει ο πιο λογικός, ο πιο ηθικός, ο πιο σωστός απέναντι στη Δημοκρατία και τους θεσμούς;
Αυτό που περιγράφεται ως πολιτική κρίση στον τόπο, είναι αυτό ακριβώς που κάνουν τα δύο τελευταία 24ωρα οι βουλευτές (προφανώς όχι όλοι) αυτού του κοινοβουλίου. Οσο βλέπει τέτοιους ο κόσμος τόσο (πραγματικά δυστυχώς) θα μεγαλώνει ο αριθμός αυτών που θα φωνάζουν και θα το εννοούν «να καεί, να καεί το … η Βουλή». Διότι, όταν εσύ, ο βουλευτής, την έχεις γραμμένη και αυτή και τους θεσμούς της στα παλιά σου τα παπούτσια, ο λαός θα θέλει να την… κάψει (ξαναλέω: δυστυχώς). Οταν ο πολιτικός διάλογος περιλαμβάνει λέξεις όπως «σπουδαρχίδης» (έχοντας ψάξει στο λεξικό την ερμηνεία της, είναι άλλη από αυτή που δημιουργούν οι ακουστικές εντυπώσεις, αλλά χρησιμοποιείται μόνο και μόνο για τις ακουστικές εντυπώσεις), και «κωλοτούμπες», και «καλτσοδέτες» και άλλα παρόμοια, τι ακριβώς περιμένουν να τους πει ο λαός; Οταν μεταξύ τους αποκαλούνται μπροστά στις κάμερες με αυτόν τον τρόπο, πώς περιμένουν να τους αποκαλούν οι πολίτες και ποιον ακριβώς σεβασμό επιζητούν;
Δυστυχώς, το ανέκδοτο που ήταν Νο1 χθες στο twitter, «εσύ πού θα... αλλάξεις κυβέρνηση απόψε;» -κατά το «εσύ πού θα κάνεις αλλαγή χρόνου απόψε;»-, είναι ένα ανέκδοτο που το κυκλοφόρησαν οι ίδιοι οι βουλευτές αυτού του τόπου, αυτοί που κάνουν ό,τι μπορούν για να πάψει ο κόσμος να σέβεται τους ίδιους, τους θεσμούς και την (πολύ φοβάμαι, ξανά δυστυχώς) Δημοκρατία. Και αυτή είναι μία μάλλον πιο σημαντική ιστορική ευθύνη όλων αυτών, μεγαλύτερη και από την ιστορική ευθύνη της έκτης δόσης. Αυτοί οι κύριοι αν συνεχίσουν με αυτόν τον ρυθμό, δεν ξέρω αν θα οδηγήσουν τη χώρα στην πτώχευση, αλλά ξέρω ότι θα οδηγήσουν τη χώρα όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία στην απαξίωση της Δημοκρατίας και των θεσμών της. Και αυτό είναι ένα πολύ μεγαλύτερο βάρος από το βάρος της έκτης ή της έβδομης ή της όγδοης δόσης."