Μερικές σκέψεις για την κατάσταση στην αριστερά...

Σε μια εποχή που οι αντιλαϊκές πολιτικές δείχνουν ν'αποτελούν το μόνο τρόπο σκέψης της κυβέρνησης, που οι επιθέσεις και οι φοροεπιδρομές είναι καθημερινή είδηση, που το ασφαλιστικό και τα εργασιακά έχουν μπει για τα καλά στο "κρεβάτι του Προκρούστη" και που για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά δεν υπάρχει "φως στο βάθος του τούνελ", θα περίμενε κανείς ότι η αριστερά θα αποκτούσε δημοσκοπικά μεγέθη τεράστια και οι ηγέτες της θα αντιλαμβάνονταν την ιστορικότητα της στιγμής σχηματίζοντας ένα κοινό μέτωπο που θα ωφελούσε ουσιαστικά την κοινωνία και την χώρα και που (κυρίως) θα υποχρέωνε την κυβέρνηση ν' ασκήσει ¨κοινωνική πολιτική" που ήταν εξάλλου και ο λόγος για τον οποίο εκλέχθηκε.
Μάταια όμως...
Για το πρώτο βέβαια σημαντικό ρόλο έπαιξαν και τα ΜΜΕ που παρουσίασαν την όλη πολιτική ως μονόδρομο, αφήνοντας στην άκρη τ' αυτονόητα που μπορούσαν να γίνουν και φιμώνοντας ουσιαστικά ακόμα και την ΝΔ (!!!) που μέχρι προ ολίγων μηνών ήταν κυβέρνηση, και η οποία παρουσίασε τη δική της πρόταση για ένα διαφορετικό δρόμο. Έτσι λοιπόν τα οφέλη της αριστεράς παρέμειναν μικρά - ενώ ο κόσμος απογοητεύτηκε εμφανώς και για τις συνεχιζόμενες έριδες μεταξύ των διαφόρων κομμάτων της, είτε αυτά βρίσκονται εντός είτε εκτός κοινοβουλίου. Οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλες τις κινητοποιήσεις, έδειξαν ότι ούτε και το ΚΚΕ κατάλαβε την αξία ενός συνθήματος που το ίδιο χρησιμοποιούσε κατά κόρον στο παρελθόν: "Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος". Έτσι συνέχισε την μοναχική πορεία του, πρεσβεύοντας το "εμείς είμαστε η μόνη αλήθεια".
Ούτε για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί κανείς να πει κάτι θετικό όμως: Η διάσπασή του, λίγους μόνους μήνες μετά από ένα σχετικά καλό εκλογικό αποτέλεσμα, έδειξε του γιατί ο "πολυπόθητος 3ος πόλος" είναι ένα δύσκολο εγχείρημα στην Ελλάδα: Όταν κάποιες ομάδες διαλύονται τόσο σύντομα μετά από μια εκλογική σύμπραξη, δείχνουν ότι ο λόγος που "αγωνίστηκαν" μαζί ήταν απλός και μόνο γιατί μόνοι τους δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρουν.
Έτσι άνθρωποι με ιστορία στην αριστερά, κατάφεραν να χαλάσουν την εικόνα που είχαν δημιουργήσει, λειτουργώντας ως "αριβίστες" - Ποιός αλήθεια πιστεύει ότι η "Δημοκρατική Αριστερά" θα εξέλεγε έστω κι ένα βουλευτή εάν κατέβαινε αυτόνομα στις εκλογές; Παρά την μεγάλη αξία πολλών από τα στελέχη της, δύσκολα θα έπιανε το εκλογικό όριο του 3%, πράγμα που θα την καταδίκαζε στην αφάνεια, παρά τις προσβάσεις που διαθέτουν τα στελέχη της στα ΜΜΕ.
Βέβαια ευθύνες έχουν και αυτοί που έμειναν πίσω, αφού δε φάνηκαν να "καίγονται" ιδιαίτερα από την αποχώρηση των 4 από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ξεχνώντας ότι αριστερά δε σημαίνει ο χώρος που "εγώ είμαι ο αρχηγός και οι άλλοι ακούνε", αλλά ο χώρος που γίνονται συνεχείς ζημώσεις και συζητήσεις με γνώμονα το συμφέρον του λαού και της χώρας.
Και δυστυχώς τα πρόσφατα γεγονότα δείχνουν ότι δεν έμαθαν καλά το μάθημά τους: Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου αποτελούσαν μια τεράστια ευκαιρία να καταγάγει η αριστερά μια τεράστια νίκη, τόσο σε ποσοστά όσο (και κυρίως σ'αυτό) στην παρουσίαση μιας ουσιαστικά εναλλακτικής πρότασης ενάντια στα όσα συμβαίνουν γύρω μας, παρουσιάζοντας εαυτόν ενωμένη, συσπειρώνοντας γύρω της τους δυσαρεστημένους πολίτες. Μάταια όμως και πάλι: Το ΚΚΕ συνεχίζει να πιστεύει "400 κομμάτα, 2 πολιτικές", ενώ η Δημοκρατική Αριστερά αποφάσισε να παρουσιαστεί ως αριστερό δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ, λέγοντας πως "οι εκλογές αυτές δεν κρίνουν το Μνημόνιο" (συμφωνούμε σ' ότι δεν θα έπρεπε - αλλά τα τελευταία 60 χρόνια, και οι αυτοδιοικητικές εκλογές χαράζουν πολιτική και δείχνουν τη διάθεση του λαού, κάτι που φαντάζομαι θα γνωρίζει τουλάχιστον ο κος Κουβέλης), συμπράτοντας μαζί του εκλογικά σε πολλούς δήμους και περιφέρειες, προκειμένου να δηλώνει μετά περιχαρής ότι "ο λαός μας ακολουθεί". Οι δε εναπομείναντες στον ΣΥΡΙΖΑ, έχασαν μια ιστορική ευκαιρία για ένα μεγάλο ποσοστό στην περιφέρεια Αττικής αφού οι περί του Αλαβάνου διαφώνησαν στην (πολύ καλή) υποψηφιότητα του Α.Μητρόπουλου (γνωστού εργατολόγου-προερχομένου από το ΠΑΣΟΚ) και αποφάσισαν να κατεβάσουν δικό τους υποψήφιο, μη αποδεχόμενοι τη συμβιβαστική πρόταση για συμμετοχή όλων των κορυφαίων στο ψηφοδέλτιο.
Είναι βέβαια απαράδεκτο, άνθρωποι με τόση πολιτική πείρα να προχωρούν σε τέτοιες κινήσεις, πιστεύοντας ότι η κοινωνία θα τους επικροτήσει. Είναι επομένως βέβαιο ότι ο μόνος λόγος που προχωρούν σ' αυτές τις κινήσεις είναι η οριστική διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ ή στην καλύτερη των περιπτώσεων η επιστροφή στην εξουσία του μικροκόσμου του κόμματος της ομάδας αυτής.
Και ποιός ωφελείται από αυτά τα τεκταινόμενα; Ο δικοματισμός φυσικά, τον οποίο υποτίθεται ότι "χτυπά" αλύπητα η αριστερά - ο καθένας ξεχωριστά βέβαια γιατί όλοι μαζί δεν μπορούνε... . Είναι προφανές ότι ποτέ ο λαός δε θ' ακολουθήσει μαζικά ένα χώρο με τον οποίο ναι μεν συμφωνεί αλλά από την άλλη βλέπει ότι δεν μπορεί να κρατηθεί ενιαίος χωρίς να διασπαστεί. Όταν τα καταφέρει, θα υπάρξει αλλαγή στην χώρα. Μέχρι τότε όμως θα εφαρμόζονται Μνημόνια και ο λαός θα κλαίει την μοίρα του, ενώ η αριστερά θα τσακώνεται για το ποιός είναι ποιο αριστερός και για το που θα μπει μια τελεία σε μια εκλογική διακήρυξη που δε θα δημοσιευτεί ποτέ.

Μια ενδιαφέρουσα σειρά άρθρων (επί του θέματος) μπορείτε να βρείτε εδώ.