Η κατάρρευση του κράτους Προνοίας

Σήμερα αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του Θεόδωρου Διζέλου από το "Παρόν"...Μια ενδιαφέρουσα άποψη για την κατάσταση που διαμορφώνεται στην σημερινή Ευρώπη όσο αφορά το κράτος Προνοίας:
"Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ
Το τέλος του κοινωνικού κράτους που μέχρι τώρα αποτελούσε το κλέος και το καύχημα της Ευρώπης πλησιάζει πλέον αναπόφευκτα. Με αφορμή την κρίση ελλειμμάτων, του δημόσιου χρέους, της ύφεσης, επιταχύνεται η συντριβή του. Ακόμη και στις ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης άρχισε το ξήλωμα των παροχών προς τους αδύναμους πολίτες.

Βέβαια σε ορισμένες χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα, η συντριβή είναι μεγαλύτερη σε έκταση και γρηγορότερη σε χρόνο. Όμως οι παροχές του κοινωνικού κράτους δεν δίνονται ως δωρεά ή ως παραχώρηση προς τους οικονομικά αδύναμους πολίτες. Σχεδόν όλες οι παροχές του κοινωνικού κράτους ήσαν το αποτέλεσμα των θυσιών που υφίστανται οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια της πολύχρονης εργασίας τους. Ήταν αποτέλεσμα του ιδρώτα των εργαζομένων και όχι δωρεάν παραχωρήσεις του οικονομικού κατεστημένου.

Τώρα ο καπιταλισμός δείχνει ένα πρόσωπο απάνθρωπο στο κοινωνικό σύνολο. Η αιτία βρέθηκε. Τα δημοσιονομικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν από την ελίτ του χρηματοπιστωτικού συστήματος, έγιναν αφορμή για τον περιορισμό των παροχών. Η επιχειρηματική ηθική που άλλοτε επικρατούσε και βοήθησε στη θεσμοθέτηση του κράτους πρόνοιας, έχει πλέον εξαλειφθεί. Και σε παγκοσμιοποιημένο επίπεδο έχει κυριαρχήσει ο κερδώος Ερμής. Ειδικά στη χώρα μας, αυτή η συντριβή των κοινωνικών παροχών πήρε τη μορφή καταιγίδας εις βάρος των ασθενών τάξεων. Η σοσιαλιστική μας κυβέρνηση ρίχνει στον Καιάδα τα «περήφανα γηρατειά», όπως τα είχε αποκαλέσει ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου. Και δεν ρίχνονται μόνον αυτά στον Καιάδα. Ρίχνονται και τα νιάτα, αφού δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει ανάπτυξη και αύξηση των θέσεων εργασίας. Και οι εργαζόμενοι μεσαίας ηλικίας βάλλονται από τις ρυθμίσεις που απαιτεί το οικονομικό κατεστημένο, που έχει ξεχάσει την επιχειρηματική ηθική και επιμένει να ριχτεί στην εξαθλίωση το σύνολο του λαού.

Και δεν είναι μόνον το συνταξιοδοτικό που προκαλεί σοκ και δέος. Είναι ακόμη και οι παροχές του ΕΣΥ. Από την 1η Ιουνίου σταμάτησε πλέον, και δεν γνωρίζουμε αν θα επανέλθει, η φαρμακευτική περίθαλψη των ασφαλισμένων. Το ΕΣΥ εξάλλου βρίσκεται σε κατάσταση που δεν εξυπηρετεί καθόλου τους ασθενείς. Ας ζητήσει να πληροφορηθεί η υπουργός Υγείας πόσα τμήματα των δημόσιων νοσοκομείων παραμένουν κλειστά, είτε από έλλειψη του απαραίτητου εξοπλισμού ή από μη προμήθεια αναλώσιμων υλικών ή από την έλλειψη εξειδικευμένου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.

Με τα χάλια που παρατηρούνται στο ΕΣΥ, ο κόσμος σπρώχνεται στις ασφαλιστικές εταιρείες και στα ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα. Τα οποία φυσικά τώρα θα αρχίσουν να θησαυρίζουν, εάν βέβαια συνεχιστεί αυτή η κατάσταση κατάρρευσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ).

Στη χώρα μας απειλείται ακόμα και η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και η εξασφάλιση των σημερινών θέσεων εργασίας. Και ήδη έχει επέλθει η μείωση των καθαρών αμοιβών στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Και όλα αυτά δικαιολογούνται από την κρίση δημόσιου χρέους, ελλειμμάτων και ύφεσης. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πειραματόζωο του καπιταλισμού, για να μετρηθεί η αντοχή του λαού στα μέτρα που προγραμματίζει η νέα τάξη πραγμάτων στην οικονομία. Και ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του γνωρίζουν πολύ καλά ότι πυροβολούν τον λαό. Αλλά φοβούνται και την απώλεια της εξουσίας, καθώς διαπιστώνουν ότι ηγέτες οι οποίοι τάσσονται κόντρα στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς και της παγκοσμιοποίησης, κατασυκοφαντούνται και το κατεστημένο επιδιώκει μετά μανίας να τους εξοντώσει πολιτικά. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα του Σαρκοζί, ο οποίος πρώτος ξεσηκώθηκε ενάντια στα βρώμικα παιχνίδια του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος και με επιμονή ζήτησε τη θεσμοθέτηση οργάνων ελέγχου για τον περιορισμό της καταστρεπτικής δραστηριότητας αυτών των επιχειρήσεων. Βρίσκεται τώρα κάτω από τις συνεχείς επιθέσεις των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που έχουν συμμαχήσει με τις κάθε είδους επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Μέχρι τώρα η Πολιτεία ήταν εγγυητής της δράσης του κοινωνικού κράτους και χρηματοδοτούσε κάθε πρωτοβουλία που είχε στόχο την ανακούφιση των οικονομικά αδύναμων πολιτών. Και σε κάθε διαφωνία των φορέων της εργοδοσίας και των εργαζομένων μεσολαβούσε ως διαιτητής, προσφέροντας πολλές φορές βοήθεια στους αδικημένους. Είχε θεσπίσει το οκτάωρο της απασχόλησης, την υποχρεωτική ασφάλιση των εργαζομένων, τις εθνικές και κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας για τη διασφάλιση της σταθερότητας του εργατικού εισοδήματος και την εμπέδωση αισθήματος βεβαιότητας για το μέλλον των εργαζομένων. Σήμερα όλα αυτά κινδυνεύουν. Το οκτάωρο εργασίας στον ιδιωτικό τομέα έχει προ πολλού εξαφανιστεί. Μόνο ως ανάμνηση το θυμούνται οι εργαζόμενοι. Η υποχρεωτική ασφάλιση έχει αντικατασταθεί, κατά μεγάλο και απαράδεκτο ποσοστό, από τη μαύρη και αδήλωτη εργασία. Και συνεχώς βαδίζουμε προς το τέλος των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι οποίες προβλέπεται να αντικατασταθούν από ατομικές συμβάσεις. Έτσι αποδεικνύεται ότι το κράτος συμπράττει στην αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Κι αυτό συμβαίνει σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Και δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι το ίδιο το κράτος πούλησε σχεδόν όλες τις επιχειρήσεις κοινωνικής ωφέλειας που πρόσφεραν διάφορες παροχές στο σύνολο, με ελάχιστο κέρδος για τις ίδιες και με μεγάλη ωφέλεια προς τους πολίτες. Θυμηθείτε την παλιά ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ και την τιμολογιακή πολιτική που ασκούσαν όταν ήταν κρατικές επιχειρήσεις. Μέσα στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να τοποθετηθούν και οι κρατικοποιήσεις που θα πραγματοποιήσει η κυβέρνηση τώρα και στο μέλλον, καθώς και οι δέσμες των μέτρων μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού μας συστήματος και των εργασιακών σχέσεων που είναι βέβαιο ότι θα ληφθούν πολύ σύντομα. Έτσι θα έχουμε πλήρη κονιορτοποίηση του κοινωνικού κράτους με «σοσιαλιστική» πρωτοβουλία. Άλλωστε η ευφυϊα του κατεστημένου είναι ότι εναποθέτει την κατάργηση των κοινωνικών παροχών ή τον δραστικό περιορισμό τους σε σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Που μπορούν άνετα πλέον να χαρακτηριστούν κοινωνικά ανάλγητες. Δυστυχώς οι νεοσοσιαλιστές παρουσιάζονται αφομοιωμένοι από την ανύπαρκτη πλέον ηθική που έπρεπε να διέπει την πολιτική και την οικονομία.
Το δημοκρατικό μας πολίτευμα δυστυχώς προσφέρεται για κάθε είδους απάνθρωπες μεταρρυθμίσεις. Η κρατική εξουσία είναι παραδομένη στη διαπλοκή και στη διαφθορά. Το ίδιο και οι πολιτικοί. Οι «λαδιάρηδες» πολιτικοί εμφανίζονται «κεκαθαρμένοι στην κολυμβήθρα της λαϊκής κυριαρχίας» του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Μέσω της διεξαγωγής εκλογών που πολλές φορές σηματοδοτεί την αποτυχία μιας κυβέρνησης, όπως έγινε με τις βουλευτικές εκλογές της 5ης Οκτωβρίου του 2009. Με την ψήφο του ο κυρίαρχος λαός ελαφρύνει το βάρος των κυβερνήσεων. Γι' αυτό και οι παρανομίες που διαπράττουν τα μέλη μιας κυβέρνησης παραγράφονται μετά τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών. Έτσι το βάρος των κυβερνήσεων και η ευθύνη τους ελαφρύνεται, σχεδόν μηδενίζεται, και ανενόχλητες προχωρούν σε πράξεις έντονα αποδοκιμαζόμενες. Αυτό το σύστημα της παραγραφής των όποιων ανομημάτων των εκλεγμένων θεσμικών οργάνων του δημοκρατικού μας πολιτεύματος πρέπει σύντομα να αναθεωρηθεί. Αυτή θα ήταν η μεγάλη μεταρρύθμιση που θα σταμάταγε τον κατήφορο της κρατικής εξουσίας στη λήψη μέτρων ενάντια στα συμφέροντα των πολλών και εξυπηρετικά στα συμφέροντα των ολίγων. Αλλά με λύπη μας διαπιστώνουμε ότι η ασυδοσία δεν είναι μόνον πρόβλημα της αγοράς και γενικά του οικονομικού μας συστήματος, αλλά και του πολιτικού μας συστήματος.

Στους απάνθρωπους θεσμούς που προσπαθεί να επιβάλει η παγκοσμιοποίηση και η ελεύθερη οικονομία, η υποταγή, φυσικά, δεν είναι καθολική. Υπάρχουν και δυνάμεις που αντιδρούν στην τυφλή αφοσίωση των κελευσμάτων του παγκόσμιου πολιτικοοικονομικού συστήματος. Το παράδειγμα το ζήσαμε πριν από μερικές ημέρες όταν στο Υπουργικό Συμβούλιο ορισμένοι υπουργοί έφτασαν στο σημείο να θέλουν να χειροδικήσουν εναντίον του υπουργού Οικονομικών για το θέμα των νέων αποκρατικοποιήσεων. Είναι ενδεικτικό ότι και σε τούτη τη χώρα, που κρατάει τα σκήπτρα της διαφθοράς, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι και πολιτικοί που διαθέτουν σύνεση και σωφροσύνη και ανθίστανται στην πλήρη υποταγή σε όσα επιβάλλει η διαπλοκή. Όμως το μέλλον αυτών των υγιών προσωπικοτήτων δεν φαίνεται να είναι ρόδινο. Φαίνεται πλέον φανερά ότι η άλωση του πολιτικού συστήματος και των εκλεγμένων κυβερνήσεων γίνεται με πολύ μελετημένα προγράμματα εξαγοράς (όπως π.χ. στην περίπτωση της Ζήμενς) και με μαύρο χρήμα που δυστυχώς δεν αφήνει ίχνη της διακίνησής του ούτε και οσμή των επιδιώξεών του. Αυτοί που προκάλεσαν τη σημερινή οικονομική κρίση και την κατάρρευση των αδύναμων οικονομιών, είναι και οι πρωταγωνιστές της διαπλοκής και της διαφθοράς.

Εάν η κυβερνητική και η πολιτική εξουσία γενικά δεν απογαλακτιστεί από τους θεσμούς που δημιούργησε η παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς, δεν πρόκειται με καμία μεταρρύθμιση να σταματήσει η εξαφάνιση του κράτους πρόνοιας. Η ύπαρξη των κρατών και της κυβερνητικής εξουσίας δεν είναι μονόδρομος στην προσπάθεια αύξησης μόνον των κερδών της πλουτοκρατίας. Το κράτος πρέπει να ακολουθεί αμφίδρομη πολιτική και οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να αποβλέπουν στην ενίσχυση της υπέρ των αδυνάτων συμπεριφοράς του κράτους. Η οικοδόμηση της «υπέρ των αδυνάτων Πολιτείας» είναι ένα ιδανικό που δύσκολα μπορεί να κατακτηθεί."


Και για να μην ξεχνιόμαστε... Πριν από δύο περίπου μήνες ο Γιώργος Δελαστίκ είχε γράψει ένα άρθρο στο οποίο αναρωτιόταν γιατί ενώ άλλες χώρες χρωστούν πιο πολλά από μας (και αναλογικά και σε απόλυτα νούμερα), εμείς είμαστε μονίμως "στην γωνία". Μετά τις πρόσφατες προβλέψεις για το αρνητικό μέλλον της οικονομίας της Μ.Βρετανίας φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Διαβάστε το εδώ.