Η είδηση: Σήμερα το βράδυ ψηφίστηκε τροπολογία με την οποία το υπουργείο Οικονομικών πήρε εξουσιοδότηση να εκπροσωπεί το ελληνικό Δημόσιο για να υπογράφει κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία, ή σύμβαση δανεισμού με την Κομισιόν, το ΔΝΤ ή την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, χωρίς, ωστόσο, τα τελευταία να εισάγονται στη Βουλή «προς κύρωση» (όπως προβλεπόταν στο αρχικό νομοσχέδιο), αλλά προς «συζήτηση και ενημέρωση», καθώς θα «ισχύουν και θα εκτελούνται από της υπογραφής τους».
Η τροποποίηση αυτή, που ζητήθηκε λίγο πριν την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τα επιδόματα αδειών των συνταξιούχων, αιτιολογήθηκε από τον κ. Παπακωνσταντίνου ως αναγκαία «για να μην υπάρξει ασάφεια και καθυστέρηση στο αίτημα εκταμίευσης», καθώς η εκταμίευση των 110 δισ. ευρώ θα πρέπει να γίνει «το συντομότερο δυνατόν». Σύσσωμη η αντιπολίτευση αντέδρασε έντονα στο γεγονός αυτό.
Το σχόλιο: Την τελευταία φορά που έλεγξα το Σύνταγμα, κάτω από το πολίτευμα έλεγε Προεδρευομένη Δημοκρατία - μάλλον αυτό άλλαξε στο ενδιάμεσο και πλέον απόλυτος άρχων είναι ο υπουργός Οικονομικών.
Προκαλεί εντύπωση, πως η κυβέρνηση θεωρεί ότι ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως η σύναψη συμφωνιών με ξένους οργανισμούς, δεν χρειάζεται να περνάει από τη βουλή και μπορεί να λυθεί με ένα απλό πληρεξούσιο. Η αιτιολόγηση του κ. Παπακωνσταντίνου ότι αυτό γίνεται "για να μην υπάρχουν καθυστερήσεις" δεν πείθει: Υπό αυτές τις συνθήκες, ο υπουργός Οικονομικών αποκτά υπερεξουσίες (πράγμα που θα πρέπει να ανησυχεί ακόμα και τον πιο καλοπροαίρετο πολίτη) και μπορεί να κάνει συμφωνίες κατά το δοκούν, απλώς ενημερώνοντας τη βουλή. Στο κάτω-κάτω ο ρόλος της βουλής είναι αυτός: Να εκπροσωπεί τον λαό και να νομοθετεί, οπότε δεν τίθεται θέμα "καθυστέρησης": Κάθε θέμα θα παίρνει όσο χρειάζεται για να βγούν σωστές οι αποφάσεις.
Αυτή η κίνηση βεβαίως γίνεται για μπορέσουν να περαστεί μελλοντικά, "αναίμακτα" για την κυβέρνηση (δηλ. χωρίς διαγραφές - αφού δεν θα γίνονται ψηφοφορίες), το επόμενο πακέτο μέτρων και να γίνονται συμφωνίες χωρίς να χρειάζονται συνεδριάσεις στην βουλή. Η συνταγματικότητα του μέτρου ελέγχεται και χωράει πολλή συζήτηση. Ελπίζουμε κάποιος από τους έγκριτους Συνταγματολόγους της χώρας να μας ενημερώσουν κατά πόσο τέτοιες αποφάσεις έρχονται σε σύγκρουση με το πολίτευμα ή μπορούν να περνούν ως τροπολογίες σε νομοσχέδια.
ναι μεν αλλά.... το επιχείρημα υπέρ είναι ότι η υπογραφή είναι σκόπιμο να συνεπάγεται αμοιβαία δέσμευση και εφαρμογή και όχι δέσμευση υπό αίρεση. Μία επαρκής μέση οδός θα ήταν ο χρονικός περιορισμός της υπερεξουσίας του υπουργού και η θεσμοθέτηση συγκεκριμένου μηχανισμού ελέγχου της χρήσης των εξουσιών αυτών.
ΑπάντησηΔιαγραφήEυχαριστώ τον φίλο/την φίλη για το σχόλιο. Το αντεπιχείρημα όμως από την άλλη είναι ότι αν αύριο μας ζητήσουν κάτι παραπάνω (π.χ. ακίνητα του δημοσίου ως εγγύηση ή σύνταξη στα 70 χρόνια, είσοδο στην εργασία χωρίς μισθό, αύξηση θητείας της κυβέρνησης κ.λπ.) για την εκταμίευση της επόμενης δόσης, αυτός ο οποίος θα πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις δεν είναι ο υπουργός, αλλά το κοινοβούλιο, γιατί το πολίτευμα παραμένει ακόμα δημοκρατία και αποφάσεις δεν μπορεί να παίρνει ο υπουργός μόνος του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν το θέμα ήταν τυπικό καθαρά, θα έπρεπε (όπως λέει ο/η φίλος/η στο σχόλιο) να υπήρχε και χρονικός περιορισμός, συγκεκριμενοποίηση για το ποιές ακριβώς αποφάσεις δύναται να υπογράφει και φυσικά την ύπαρξη ενός μηχανισμού ελέγχου της χρήσης των εξουσιών. Αν οι προθέσεις είναι αγνές, υπάρχει δυνατότητα να διορθωθεί το πρόβλημα με την εγκατάσταση δικλείδων ασφαλείας.
η θεσμοθέτηση συγκεκριμένου μηχανισμού ελέγχου της χρήσης των εξουσιών αυτών ---> Εεεεμ.... Δεν υποτίθεται ότι υπάρχει ήδη αυτός ο μηχανισμός ελέγχου; Και ονομάζεται "συνεδρίαση της Βουλής"; Ο οποίος μηχανισμός τώρα παρακάμπτεται, με μια κίνηση του στυλ "αποφασίζωμεν και διατάσσωμεν";
ΑπάντησηΔιαγραφή