Κι όμως - ήρθε η μέρα που ένας Παπανδρέου έχασε σε εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ!

Τελικά, το προβλεπόμενο έγινε. Ο Νίκος Ανδρουλάκης επικράτησε του Γιώργου Παπανδρέου στο β' γύρο των εκλογών για την Προεδρία του ΚΙΝΑΛ και θα είναι ο επόμενος πρόεδρος του κινήματος. Φάνηκε λοιπόν ότι μπορεί το όνομα Παπανδρέου να ήταν αρκετό για τον τέως Πρωθυπουργό να περάσει στο δεύτερο γύρο, αλλά όχι αρκετό για να νικήσει. 
Κάτι που θα φάνταζε αδιανόητο δηλαδή - συνέβει. Ένας Παπανδρέου έχασε σε εσωτερικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ.

Φάνηκε λοιπόν ξεκάθαρα το ότι η Πρωθυπουργική θητεία του Γιώργου - το "λεφτά υπάρχουν", τα μνημόνια, οι περικοπές, η εθνική ταπείνωση, η επιτροπεία των Γερμανών - καθώς και η εκλογική του "προδοσία" (μέσω της δημιουργίας του ΚΙΔΗΣΟ πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015) έκανε μεγάλη ζημιά στην εικόνα και την υστεροφημία του ανάμεσα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. 

Ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να θυμήσουμε ότι ψηφίστηκε - όντας μοναδικός υποψήφιος - από πάνω από 1 εκατομμύριο πολίτες, στις 8 Φεβρουαρίου του 2004 και εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Παρά τα δυσμενή εκλογικά αποτελέσματα κατάφερε και επανεκλέχθηκε πρόεδρος του κινήματος το 2007 - κερδίζοντας τους Ευάγγελο Βενιζέλο και Κώστα Σκανδαλίδη. Από τότε όμως πέρασαν πολλά χρόνια, και τα όσα συνέβησαν στο ενδιάμεσο, θα έπρεπε να είχαν διδάξει στον Γιώργο ότι όλα τα ωραία πράγματα - όπως π.χ. η εξουσία - έχουν ένα τέλος...

Ο Νίκος Ανδρουλάκης από την άλλη ήταν πάντα ΠΑΣΟΚ. Δεν έφυγε, δεν μεταγράφηκε και δε συζήτησε να πάει αλλού. Ακόμα και όταν το ΠΑΣΟΚ έγινε "Ελιά" και μετά "ΚΙΝΑΛ", αυτός παρέμεινε ΠΑΣΟΚ. Παιδί του κομματικού σωλήνα, με σοβαρή θητεία στην Ευρωβουλή από το 2014, απέφυγε να εκτεθεί αρνητικά την περίοδο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Έχοντας περάσει από διάφορα υψηλά κομματικά πόστα κατάφερε να δημιουργήσει ερείσματα και μηχανισμό στην κομματική βάση. Από τους τρεις βασικούς υποψηφίους, ήταν ο πλέον άφθαρτος και νέος. Μπορεί ο Ανδρέας Λοβέρδος να μπορούσε δυνητικά να φέρει πιο πολλούς "ξένους" ψηφοφόρους ως αρχηγός του κόμματος και ο ΓΑΠ να είναι ένας "Παπανδρέου", αλλά για το μέσο (επαναπομείνοντα) ψηφοφόρο του κόμματος, ο Νίκος Ανδρουλάκης φάνταζε ως πιο κατάλληλος να ηγηθεί της επόμενης μέρας.

Βέβαια κάπου εδώ ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει κι ένα δίκιο. Αν ο Γιώργος Παπανδρέου ΔΕΝ είχε κατέβει, τα πρ
άγματα πιθανότατα να είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο β' γύρο, και εκείνος θα μπορούσε να διεκδικήσει εκεί με μεγαλύτερες αξιώσεις την ηγεσία. Η υποψηφιότητα του Γιώργου (καθώς και η προσπάθειά του να αποσυρθούν οι έτερες υποψηφιότητες) φάνηκε να είναι εκτός τόπου και χρόνου, ήρθε με τρόπο άκομψο (με την αείμνηση Φώφη ετοιμοθάνατη), και συσπείρωσε ένα κόσμο που πιθανότατα θα υποστήριζε περισσότερο τον Ανδρέα Λοβέρδο, παρά τον Νίκο Ανδρουλάκη. Έτσι η εκδικητική (σχεδόν) υποστήριξη του πρώην υπουργού προς το πρόσωπο του ευρωβουλευτή φάνηκε μάλλον ως αναμενόμενη. Και ουσιαστικά καθόρισε και το εύρος της διαφοράς. 

Το ότι ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να κατέβει τελικά στο β' γύρο, παρά το ότι όλες σχεδόν οι εισηγήσεις ήταν εναντίον αυτής της κίνησης, τον τιμάει ως αγωνιστή, αλλά δεν χρειαζόταν. Γιατί η ιστορία θα καταγράψει ότι ένας Παπανδρέου, και πρώην Πρωθυπουργός, έχασε την αρχηγία του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του, με σχεδόν 20% από έναν πρώην γ.γ. της νεολαίας του κόμματός του.

Και αυτό σίγουρα δεν θα τιμάει την εκλογική υστεροφημία του. Αλλά όταν αγωνίζεσαι ένα δύσκολο αγώνα και αποφασίζεις να τον πας μέχρι τέλους, τότε πρέπει να είσαι έτοιμος και για τις συνέπειες. Και ο Γιώργος έκανε αυτό που επέβαλε η συνείδησή του για πολλοστή φορά - και ας ήταν για εξίσου πολλοστή φορά λάθος.

Τα νέα μέτρα κατά της πανδημίας - ούτε νέα, ούτε μέτρα...

  Θα ξεκινήσουμε με το να δηλώσουμε το προφανές: το blog αυτό από την αρχή της διάθεσης των εμβολίων κατά του κορωναϊού ήταν υπέρ του εμβολιασμού, κάτι που επεκτείνεται γενικά ως στάση απέναντι στον εμβολιασμό. Είναι υπέρ της λήψης μέτρων που να προωθούν τον εμβολιασμό ως γενικότερη στρατηγική αντιμετώπισης των ασθενειών γενικά και του κορωναϊού ειδικότερα. Έχουμε δεχτεί επιθέσεις για αναρτήσεις μας ενάντια στους αρνητές και για τα (κατά βάση) αστεία επιχειρήματά τους. Προφανώς και δεν υπάρχει μεταφυσική διάσταση απέναντι στον εμβολιασμό και φυσικά τα περισσότερα από τα εμβόλια που χρησιμοποιούμε σήμερα έχουν χρησιμοποιηθεί στο γενικό πληθυσμό με μελέτες μικρότερες διάρκειας και σαφέστατα μικρότερου δείγματος, και έχουν αναπτυχθεί κάτω από λιγότερο ασφαλείς - εργαστηριακά - συνθήκες. Όντας επιστήμονες όμως, μπορούμε να δεχτούμε το ότι υπάρχουν ερωτήματα σε κρίσιμα ζητήματα όπως π.χ. του γιατί παρότι η μετάλλαξη Δέλτα είναι σε "κυκλοφορία" εδώ και ένα χρόνο, τα κύρια εμβόλια δεν έχουν ακόμα προσαρμοστεί απέναντί της και γιατί δεν προωθείται η απελευθέρωση της πατέντας ή γιατί επιτράπηκε στην Pfizer να κερδοσκοπεί αφήνοντας μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού ακάλυπτο. Αυτό όμως δεν αφήνει περιθώριο αμφισβήτησης για την αναγκαιότητά τους. Είναι το κύριο όπλο μας απέναντι στην πανδημία και αυτό δεν αλλάζει με τίποτα.

Θεωρούμε επίσης ότι η πολιτεία έχει υποχρέωση να προστατεύει τους πολίτες της, χρησιμοποιώντας όποια όπλα διαθέτει. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι όποιες αστοχίες υπάρχουν δε θα κρίνονται, στο όνομα της "συναίνεσης" που είναι αναγκαία για να μπορέσει η χώρα να ξεπεράσει το σκόπελο του κορωναϊού, στον οποίο βρίσκεται ακόμα, 22 μήνες μετά την έναρξη της πανδημίας.

Έτσι είναι νομίζουμε απαραίτητο να κρίνουμε τα πρόσφατα μέτρα που ανακοινώθηκαν για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Αυτά είναι 5, τα εξής 3: α) οι ανεμβολίαστοι δεν μπορούν να μπαίνουν πλέον στην πλειοψηφία των κλειστών χώρων (με εξαίρεση ΜΜΜ, φαρμακεία και αγορές τροφίμων), β) οι μεγάλες ηλικίες (άνω των 60) πρέπει να κάνουν οπωσδήποτε την τρίτη δόση του εμβολίου αν θέλουν το "πάσο" τους να έχει ισχύ πέραν του 6μήνου και γ) θα υπάρχει κυλιόμενο ωράριο εργασίας στο δημόσιο τομέα (και σε κάποιες ιδιωτικές επιχειρήσεις που θα δεχτούν να το εφαρμόσουν). Τα άλλα δύο (η δήθεν ενίσχυση του ΕΣΥ - που θα γίνει χωρίς επένδυση στις υποδομές και χωρίς προσλήψεις και οι μεγάλης έντασης έλεγχοι - που γίνονταν ούτως ή άλλως) είναι εκ των ουκ άνευ.

Τα μέτρα σίγουρα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως τομές, και στην ουσία είναι τουλάχιστον αφελή. Καταρχήν το πρώτο μέτρο (δηλ. η επέκταση της απαγόρευσης εισόδου στους ανεμβολίαστους σε ακόμα περισσότερους χώρους) τιμωρεί όχι τους ανεμβολίαστους, αλλά τους ιδιοκτήτες των κλειστών χώρων. Οι Έλληνες εδώ και καιρό δεν πάνε κινηματογράφο και θέατρο - έχουν βρει καταφύγιο στις online πλατφόρμες και στο ίντερνετ, τα μουσεία τα επισκέπτονται μόνο στη σχολική τους ζωή, πολλά από τα ψώνια τα κάνουν από το ίντερνετ ή έχουν μάθει να λειτουργούν με το "click away", ενώ δυστυχώς η χώρα που γέννησε το "νους υγιής εν σώματι υγιές" έχει σταματήσει ν' αθλείται μαζικά. Για να μην πούμε για τις βιβλιοθήκες. Όσο για τις εξόδους για φαγητό - οι καταστηματάρχες έχουν προνοήσει και οι ανοιχτοί χώροι έχουν "κλείσει" σε μεγάλο βαθμό (ενώ βοηθάει και ο καλός - γενικά - καιρός). Από κει και πέρα ο κόσμος έχει προσαρμοστεί και πλέον μαζεύεται στα σπίτια, πράγμα που δημιουργεί μεγαλύτερους κινδύνους διασποράς...

Για το κυλιόμενο ωράριο δεν έχουμε να πούμε πολλά. Όπως απέτυχε το μέτρο στην προηγούμενη εφαρμογή του, έτσι αναμένεται ν' αποτύχει και τώρα. Από τη στιγμή που η χώρα σε 22 μήνες δεν μπόρεσε να επενδύσει σε βελτίωση των υποδομών και αγορά συρμών και λεωφορείων (έστω και μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων), και ακόμα οι άνθρωποι στοιβάζονται σα σαρδέλες, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε την εποχή που γυριζόταν το "η Θεία από το Σικάγο" τη δεκαετία του 1960, δεν μπορούμε να πούμε κάτι επιπλέον.

Τέλος για τη νέα, 7-μηνη, μέγιστη διάρκεια του "πάσου" για τους άνω των 60 (που προφανώς σύντομα θα επεκταθεί και στους νεότερους) το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι ίσως φέρει τ' αντίθετα αποτελέσματα. Όταν έχει ένα 35% σ' αυτές τις ηλικίες που δεν έχει εμβολιαστεί καθόλου και δεν καταφέρνεις να τους πείσεις, βάζεις στον εαυτό σου δύσκολα με το να προσπαθήσεις να πείσεις και το υπόλοιπο 65% (πολλοί εκ των οποίων εμβολιάστηκαν με πολλή σκέψη) να πάει για 3η φορά για εμβολιασμό...

Για να είμαστε δίκαιοι όμως, η θέση του Κυριάκου και της ομάδας του είναι δύσκολη. Το ότι σε πολλές χώρες της Ευρώπης υπάρχει πρόβλημα είναι γεγονός. Αλλά η αλήθεια είναι ότι μεγάλο πρόβλημα - θετικότητας κρουσμάτων, διασωληνωμένων και θανάτων - έχουν κυρίως και πρωτίστως οι χώρες που έχουν μικρό ποσοστό εμβολιαστικής κάλυψης. Οι χώρες που δεν έχουν πρόβλημα είναι αυτές που εμβολίασαν τους πολίτες τους, ενώ ταυτόχρονα αντιμετώπισαν το πρόβλημα των ΜΜΜ και των συστημάτων υγείας τους. Τα υπόλοιπα είναι προσωρινά μέτρα που δε δικαιολογούνται 22 μήνες μετά. Η ανθρωπότητα είχε 22 μήνες να προσαρμοστεί στην πανδημία και περάσει στην επόμενη μέρα. Αν δεν τα κατάφερε, το πρόβλημα είναι βαθύτερο...

Και κλείνοντας να πούμε και το εξής: δε χρειάζεται η χώρα μας μια ζωή να περιμένει τους άλλους να πάρει σοβαρά μέτρα ή πρωτοβουλίες για το οτιδήποτε. Και όταν λέμε πρωτοβουλίες, δεν εννοούμε κάτι μεγαλύτερης ακόμα σκληρότερης βαναυσότητας απ' ότι έχουν κάνει οι άλλοι, ούτε να υποστηρίζει ότι γίνονται "χιλιάδες νέες προσλήψεις στο ΕΣΥ" που είναι ανανεώσεις συμβάσεων των επικουρικών που λήγουν. Ούτε η μεγαλύτερης έντασης αστυνομοκρατία τιμάει τη δημοκρατία (γιατί αστυνομοκρατία είναι οι έλεγχοι πιστοποιητικών εμβολιασμού στην πόρτα των καταστημάτων), ούτε η κοροϊδία τιμάει τη νοημοσύνη μας.

Γι' αυτό η κυβέρνηση ας ΜΗ μιμηθεί τους Έλληνες ακαδημαϊκούς που αντί για δική τους έρευνα στα θέματα του κορωναϊού κάνουν γραμματειακή δουλειά αποδελτιώνοντας και μεταφράζοντας τις ξένες δημοσιεύσεις. Ας πρωτοτυπήσει.Ας κάνει μια έξυπνη καμπάνια, ας πάει πόρτα-πόρτα σε χωριά, οίκους ευγηρίας, ΚΑΠΗ κ.ο.κ. να εμβολιάσει, ας πάει σε χώρους εργασίας και σε πάρκα, ας κάνει ανοιχτές συζητήσεις κ.λπ. Όλα αυτά ακούσαμε αλλά επί της ουσίας δεν τa είδαμε ποτέ...

Ας αλλάξει όμως το τροπάριο, για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το σκόπελο...Ποτέ δεν είναι αργά - ακόμα και για την Ελλάδα...

Να το πως η "Colonos Hooligans Family" έγινε μια αφορμή για να δούμε ανοιχτά το πρόβλημα της παραβατικότητας ανηλίκων στην χώρα μας

 Η ιστορία της συμμορίας ανηλίκων με το όνομα «Colonos hoοligans family» που είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος στον Άγιο Παντελεήμονα, τα Σεπόλια και τον Κολωνό, με δεκάδες αιματηρές επιθέσεις, δυστυχώς δεν έχει λάβει τις διαστάσεις που θα έπρεπε, παρά τη σοβαρότητά της. 

Οι επιθέσεις αυτές, τις οποίες τα μέλη της συμμορίας βιντεοσκοπούσαν για να δείξουν την ισχύ τους στα θύματά τους, ήταν μεγάλης σκληρότητας και αρκετά καλά οργανωμένες, στοιχεία που καταδεικνύουν ότι η δημιουργία της συμμορίας και η δράση της, ξεπερνάει τα όρια των "ατυχών πειραγμάτων" ή της "συνήθους εφηβικής παραβατικότητας" - όρους που κάποιοι κύκλοι προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν για να δικαιολογήσουν τ' αδικαιολόγητα.

Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που έρχονται στη δημοσιότητα υποθέσεις εφηβικών ή παιδικών συμμοριών. Δυστυχώς αυτές αποτελούν συχνό φαινόμενο στις υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και έχουν πεδίο δράσης τις σχολικές αυλές, τα πάρκα και τις υπόγειες διαβάσεις, που αποτελούν άβατο ακόμα και σε ώρες της ημέρας που η κίνηση μέσα απ' αυτά τα σημεία είναι μεγάλη. Ούτε το φαινόμενο είναι τωρινό - αφού και στο μακρινό παρελθόν υπήρχε παραβατική δράση παιδιών.

Είναι για πρώτη φορά όμως που έρχεται στην επιφάνεια η δράση μιας ομάδας που όχι μόνο δρούσε με απίστευτο θράσος, αλλά παράλληλα είχε τόσο μεγάλο πεδίο δράσης, ενώ είχε μεγάλο ρεπερτόριο παραβατικών δράσεων. 

Πέραν από σοκ που προκαλεί η δράση τους, ακόμα πιο σοκαριστική είναι η αντίδραση των οικείων των δραστών:  "Έχω μιλήσει μαζί του. Είναι ταλαιπωρημένος, είναι φοβισμένος, ο αδερφός μου δεν είχε ποτέ ξαναπεράσει κάτι τέτοιο στο παρελθόν, γι’ αυτό και έχουμε πέσει από σύννεφα. Δηλαδή δεν έχει δώσει ποτέ ξανά δικαιώματα στο παρελθόν για τέτοιες πράξεις", δηλώνει η αδερφή ενός εκ των ανήλικων δραστών, αδυνατώντας να πιστέψει τη δράση του αδερφού της.  "Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε ακόμη. Και είμαστε σε μια κατάσταση… όλη την ημέρα κλαίμε, οι δικοί μου ανησυχούν πάρα πολύ".

Διαβάζοντας τις παραπάνω δηλώσεις, καθώς και τις καταθέσεις και τις δηλώσεις των θυμάτων, διαπιστώνει κανείς εύκολα, από που ακριβώς ξεκινάει το πρόβλημα καθώς και το γιατί τα μέλη της συμμορίας, είχαν εξαγριωθεί σε τέτοιο βαθμό που να δημιουργούν ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να διακινούν ανοιχτά τα βίντεο από τη δράση τους, χωρίς να φοβούνται κανένα.

Από την μία έχουμε ένα οικογενειακό περιβάλλον, που δε διαπιστώνει ή δε βρίσκει κάτι το επιλήψιμο στο ότι τ' ανήλικα παιδιά που ζουν σε αυτό, ξαφνικά βρίσκονται με χρήματα και ηλεκτρονικές συσκευές που πριν δεν είχαν, ενώ παράλληλα λείπουν υπερβολικά πολλές ώρες από το σπίτι, αρκετές εκ των οποίων νυχτερινές. 

Στη συνέχεια έχουμε τους ίδιους τους δράστες, οι οποίοι έχουν απόλυτη γνώση για τις επιπτώσεις των πράξεων και κινήσεών τους, κάτι που καταγράφεται ξεκάθαρα στη δικογραφία.  Αντίθετα φαίνονται απόλυτα συνειδητοποιημένοι για την ποινική βαρύτητα των ενεργειών τους και ας κάνουν στη συνέχεια δηλώσεις περί "μεταμέλειας" στις αρχές μετά τη σύλληψή τους. 

Από την άλλη έχουμε ένα σχολικό περιβάλλον το οποίο ανέχεται παραβατικές συμπεριφορές και δε ενημερώνει τους γονείς και την αστυνομία, για το ότι παιδιά που είναι μαθητές του σχολείου έχουν κάνει "άντρο ανομίας" (κατά δήλωση των θυμάτων) το σχολικό χώρο. "Με πήρε τηλέφωνο ο διευθυντής, μας είπε κιόλας ότι τον φυγάδευσε ο ίδιος, ότι τον κατέβασε στο πάρκινγκ του σχολείου και τον έβγαλε από την πόρτα του πάρκινγκ που δεν ήταν αυτοί οι τύποι εκεί. Φοβήθηκε αρκετά, κάποιες μέρες δεν πήγε στο σχολείο και δεν ξαναπήγε για εργαστήρια στο ΕΠΑΛ" δήλωσε ο πατέρας ενός 16χρονου θύματος. 

Στο ενδιάμεσο έχουμε και τους δικηγόρους των δραστών που αντί να προσπαθήσουν να λειτουργήσουν βρίσκοντας μια λύση προς το μακροπρόθεσμο όφελος των πελατών τους, αναλώνονται σε τεχνικές λεπτομέρειες, για άτομα για τα οποία υπάρχει ξεκάθαρο οπτικό υλικό: "Δεν μέμφομαι τη δικαιοσύνη για την απόφαση της, εύχομαι η απόφαση που ελήφθη να είναι για καλό των παιδιών. Αρνούμαστε την συμμετοχή μας στο περιστατικό, δεν θέλω να μπω μέσα σε λεπτομέρειες, φαίνεται από την αστυνομία ότι το άτομο που κρατάει το μαχαίρι είναι κάτω των 15 ετών, οπότε δεν μπορεί να προφυλακιστεί βάση του Ποινικού Κώδικα".

Τέλος έχουμε την αστυνομία, η οποία ενώ έχει ανοιχτά τα μάτια για τους αναρχικούς και τους αντι-εξουσιαστές, κάνει ελάχιστα για να χτυπήσει την παραβατικότητα στις μικρές ηλικίες. Είναι αδύνατον να μην είχε υποπέσει στην αντίληψή των αστυνομικών η δράση των ανηλίκων, και να χρειάζεται να καταλήξουν κάποιοι στο νοσοκομείο.

Έχουμε δηλαδή ένα κοινωνικό περιβάλλον που δεν κάνει απολύτως τίποτα για να προλάβει τη γιγάντωση περιστατικών, τα οποία τελικά οδηγούν στη φυλακή ή στο αναμορφωτήριο, άτομα που βρίσκονται σε μετεφηβική ηλικία, καταστρέφοντας το μέλλον τους. Μια σειρά από παράγοντες που αν και δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης, συντελούν ώστε να οδηγηθούμε σε μια κατάσταση που θα πρέπει να μας θλίβει ως κοινωνία.

Προφανώς όμως και πρέπει να υπάρξει τιμωρία και γι' αυτό η υπόθεση έχει ενδιαφέρον, αφού θ' αποτελέσει στο μέλλον, ένα οδηγό αντιμετώπισης και για των άλλων συμμοριών που δρουν σε υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας. 

Ας ελπίσουμε ν' αποτελέσει οδηγό παραδείγματος ώστε ν' αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο και να υπάρχει στο μέλλον δράση νωρίτερα, πριν πάρουν το δρόμο της κατάληξης της συμμορίας ανηλίκων του Κολωνού.

Να το πως ήρθε το τέλος της ΑΝΕΚ, της πρώτης εταιρείας λαϊκής βάσης στην Ελλάδα (ανανεωμένο).

 Η ιστορία της δημιουργίας της "Ανώνυμης Ναυτιλιακής Εταιρείας Κρήτης", που όλοι μας τη μάθαμε ως ΑΝΕΚ, είναι πάνω-κάτω γνωστή.

 Όλα ξεκίνησαν στις 10 Απριλίου του 1967 όταν ο Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου, Ειρηναίος Γαλανάκης, δύο καταξιωμένοι Χανιώτες οικονομολόγοι, ο Κώστας Αρχοντάκης και ο Γιάννης Τζαμαριουδάκης και εκατοντάδες απλοί άνθρωποι, έμποροι, υπάλληλοι, συνταξιούχοι και αγρότες ένωσαν τις δυνάμεις τους σε ένα κοινό όραμα, διέθεσαν το υστέρημά τους για να “γεννηθεί” η ΑΝΕΚ. Ήταν η δυναμική απάντηση των Κρητικών στο αίτημα για εξυγίανση της ακτοπλοϊκής σύνδεσης της μεγαλονήσου με τον Πειραιά.

Αφορμή όμως ήταν το ναυάγιο του “Ηράκλειον”, το οποίο σημάδεψε την Ελλάδα, αλλά κυρίως την Κρήτη και έγινε η αφορμή για πολλές εξελίξεις στον χώρο της ακτοπλοΐας.Σαν αποτέλεσμα του ναυαγίου θεσμοθετήθηκε το απαγορευτικό απόπλου λόγω καιρού, μπήκαν οι πρώτες ιδέες για την δημιουργία των Ναυτιλιακών Εταιρειών Λαϊκής Βάσης, κατέρρευσε ο (τότε) κολοσσός της Ακτοπλοΐας, η εταιρεία των Αφών Τυπάλδου και δημιουργήθηκε η ΑΝΕΚ όντας η πρώτη εταιρεία λαϊκής βάσης σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Είναι γνωστές οι ιστορίες που οι παλιότεροι στα Χανιά περιγράφουν για το πως ο Μητροπολίτης Ειρηναίος, πήγαινε πόρτα-πόρτα για να μαζέψει τις συνδρομές των Χανιωτών και να δημιουργηθεί η εταιρεία, καθώς και το πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι πήγαν κόντρα στο ναυτιλιακό και πολιτικό κατεστημένο, για να μπει το "νερό στ' αυλάκι".

Η δραστηριοποίηση της εταιρείας στο χώρο της επιβατηγού ναυτιλίας ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1970 με τη δρομολόγηση του πρώτου πλοίου της, του ιστορικού «ΚΥΔΩΝ», στη γραμμή Πειραιά – Χανιά. Έκτοτε η ΑΝΕΚ «έπιασε» πολλά λιμάνια, που αποτέλεσαν ορόσημα για την ανάπτυξή της. Το 1987 άνοιξε πανιά για τις διεθνείς θάλασσες, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την παρουσία της στην Αδριατική. Ναυπήγησε καινούργια πλοία και πάνω απ' όλα έγινε η εταιρεία όλων των Χανιωτών, δημιουργώντας ουσιαστικά μονοπώλιο στην γραμμή Πειραιάς - Σούδα, ακόμα και τις περιόδους που άλλες εταιρείες κατέβαζαν καράβι στη γραμμή. Ο τρόπος που στήθηκε έγινε παράδειγμα με αποτέλεσμα ν' ακολουθήσουν παρόμοιες εταιρείες σε άλλες περιοχές της Ελλάδας.

Τα πράγματα όμως πήραν στραβό δρόμο με την εισαγωγή της στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών από το Δεκέμβριο του 1998. Ενώ στην αρχή τα πράγματα πήγαιναν καλά, φάνηκε στην πορεία ότι ο παλιός τρόπος σκέψης και λειτουργίας δεν μπορούσε να είναι το ίδιο επιτυχημένως σ' ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπως αυτό μιας εισηγμένης εταιρείας. Οι δε κινήσεις επέκτασης της εταιρείας σε νέες γραμμές και μέσω εξαγορών, καθώς και οι διαμάχες στο συμβούλιο της εταιρείας, παράλληλα με μια σειρά μη επιτυχημένων, επιχειρηματικά κινήσεων σε ότι αφορά τη διαχείρηση του στόλου της, οδήγησαν σταδιακά την εταιρεία σε μεγάλο δανεισμό, καθώς το χάσιμο της ηγετικής της θέσης στις γραμμές εξωτερικού (αρχικά) και εσωτερικού (στη συνέχεια). Στο τέλος η μετοχοποίηση των χρεών της εταιρείας κατέληξε στον ουσιαστικό έλεγχό της από τις δανείστριες τράπεζες. Δεν είναι τυχαίο ότι η πώλησή της συμμετοχής στην ΝΕΛ (τη Ναυτιλιακή Εταιρεία Λέσβου) έφερε πίσω μόλις το 25% της αρχικής της επένδυσης (3 εκατομμύρια ευρώ το 2004). Τα μεγάλα λειτουργικά έξοδα - σε εποχές που τα περιθώρια κέρδους ήταν ελάχιστα λόγω ναυτιλιακού και αεροπορικού ανταγωνισμού - απλώς χειροτέρεψαν τα πράγματα. 

Τα πράγματα πήγαν τόσο άσχημα που αναγκάστηκε ακόμα και σε μια γραμμή "δική της" - τη γραμμή Πειραιάς - Χανιά - να "μοιραστεί" τα δρομολόγια με μια ανταγωνίστριά της, την Blue Star Ferries (την οποία στο παρελθόν είχε εξαναγκάσει σε απόχώρηση από τη γραμμή λόγω μειωμένης κίνησης).

Τα πράγματα βέβαια τα τελευταία χρόνια πήγαιναν, σχετικά, καλύτερα. Η εταιρεία βελτίωσε την οικονομική της εικόνα, διαχειρίζεται καλύτερα τα δάνειά της, και μάλιστα κατέθεσε πρόταση διαχείρησης με κοινοπρακτικό σχήμα στο Λιμάνι της Ηγουμενίτσας με ισχυρό σύμμαχο, τον Ομιλο Archirodon. Παρόλα αυτά απουσίασε από την διεκδίκηση του μετοχικού ελέγχου της εταιρείας διαχείρισης του Λιμανιού του Ηρακλείου. Αυτό λέει πολλά γιατί εκεί κατέθεσε πρόταση μια εταιρεία που παλιότερα ήταν η μεγαλύτερη της ανταγωνίστρια, η Minoan Lines, μια εταιρεία που για χρόνια ήταν επίσης λαϊκής βάσης, πριν απαξιωθεί πλήρως μετά την αυτοκτονία του Παντελή Σφηνιά, και εξαγοραστεί από τον όμιλο Grimaldi.  

Ο όμιλος Grimaldi καλόβλεπε για χρόνια την εξαγορά της ΑΝΕΚ, αλλά οι εσωτερικές αντιδράσεις για μια τέτοια εξαγορά και ο τεράστιος δανεισμός της εταιρείας, έκανε μια τέτοια εξαγορά αδύνατη.

Όμως σε κάποια στιγμή που τα πράγματα δεν μπορούσαν να πάνε παρακάτω, ήγγικεν η ώρα για το τέλος της ΑΝΕΚ ως αυτόνομης εταιρείας. Έτσι στα 2021 και σε συνεδρίασή του Δ.Σ. της εταιρείας αποφασίστηκε η έναρξη της διαδικασίας συγχώνευσης με απορρόφηση της εταιρείας από την ATTICA. Οι λόγοι πολλοί, όπως ανέφερε σχετικό ρεπορτάζ της "Καθημερινής": "Οι στόχοι είναι πολλοί και πολυεπίπεδοι: ένας είναι να λυθούν τα προβλήματα του ισολογισμού της ΑΝΕΚ, να διασωθεί ένας ιστορικός ακτοπλοϊκός όμιλος και με τη συγχώνευσή της με την Attica να δημιουργηθεί ένας ισχυρότατος ελληνικός παίκτης στην ακτοπλοΐα, η αξία του οποίου σε όρους enterprise value μπορεί να αγγίξει ή και να ξεπεράσει σε ορίζοντα τριών ετών το ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Ο άλλος είναι να διασφαλιστεί η πλήρης και απρόσκοπτη εξυπηρέτηση των συνδέσεων της νησιωτικής με την κυρίως χώρα. Ενας ακόμα είναι να αυξηθεί η αξία των συμμετοχών που έχουν οι μέτοχοι στις δύο εταιρείες και να διασφαλιστεί η αποπληρωμή του υπολοίπου των δανείων που θα φέρει μαζί της η ΑΝΕΚ στην Attica."

Και τα όσα ακολούθησαν με ένα πρόγραμμα εθελουσίας χαμηλής θελκτικότητας, περιορισμό δρομολογίων κ.λπ. δείχνουν μια εικόνα, που δεν συμμερίζεται τις αισιόδοξες ανακοινώσεις (δείτε σχετικά εδώ).

Αυτό ίσως γιατί τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά γιατί όπως γράφει και το Newmoney.gr, σε βάθος χρόνου προβλέπεται εκ νέου πώληση: "Δεν χρειάζεται κληρονομικό χάρισμα για να πεις ότι το πέρασμα της ΑΝΕΚ στην ομπρέλα του Αttica Group είναι το πρώτο πιάτο που θα σερβιριστεί σύντομα, με τα τυπικά να ολοκληρώνονται μέχρι το τέλος του έτους. Το κυρίως πιάτο που θα ακολουθήσει είναι η πώληση της Attica Group για την οποία πρέπει να σας πω ότι πληροφορούμαι από σοβαρές πηγές “πως κόβεται” να την αποκτήσει ο Ναπολιτάνος και αφεντικό των Μινωικών Γραμμών, Εμανουέλ Γκριμάλντι, ο οποίος έχει ξεκινήσει ήδη σχετικές προετοιμασίες για να μπιντάρει με αξιώσεις."

Τα παραπάνω μπορεί επιχειρηματικά να βγάζουν νόημα αλλά παράλληλα προκαλούν και θλίψη. Το όραμα για οικονομικές και ασφαλείς μετακινήσεις μεταξύ της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Κρήτης χάθηκε, και μια εταιρεία που χτίστηκε με το αίμα των Κρητικών κατέληξε να γίνει "μπαλάκι" μεταξύ τραπεζών και "επενδυτών". 

Άραγε τι θα σκεφτόταν ο Μητροπολίτης Ειρηναίος και οι άλλοι πρωτεργάτες της εταιρείας αν ζούσαν;

Αν έχεις χρήματα, είναι πιο εύκολο να είσαι οικολόγος...

Η προστασία του περιβάλλοντος είναι υπόθεση όλων μας. Αυτό είναι προφανές και δε χωράει αμφισβήτηση. Όμως η αλήθεια είναι ότι όπως και ανάμεσα στις χώρες, έτσι και μέσα στην κοινωνία οι δυνατότητες που υπάρχουν για την καλύτερη προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα, που επιβάλει την περιβαλοντική ευαισθησία, διαφέρουν. Οι πλούσιες χώρες μπορούν να επενδύσουν πιο εύκολα στην "καθαρή" ενέργεια - ή τουλάχιστον πιο εύκολα από τις λιγότερο εύπορες. Το ίδιο συμβαίνει και μέσα στην κοινωνία. Οι πλουσιότεροι έχουν τη δυνατότητα να επενδύσουν σε ενεργειακή αυτονομία και να κάνουν τα σπίτια και τα καταστήματά τους λιγότερο "ενεργοβόρα". Το ίδιο συμβαίνει και με τα οχήματα, όπως μας επισημαίνει στο άρθρο του ο Προκόπης Γιόγιακας:  

"Πρέπει να είσαι πλούσιος για να… θεωρείσαι – και να δείχνεις – πως είσαι ένας άνθρωπος που σέβεται και προστατεύει το περιβάλλον; Τι λέτε; Πρέπει; 

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό αλλά προέκυψε μετά από μια συζήτηση που είχα με τον διευθυντή του ελληνικού τμήματος της περιβαλλοντικής οργάνωσης Greenpeace, Νίκο Χαραλαμπίδη.Αφορμή για τη συζήτηση στάθηκε η συνέντευξη που έδωσε ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Κώστας Καραμανλής στον ραδιοφωνικό σταθμό RealFm ( και στον Νίκο Χατζηνικολάου και τον Αντώνη Δελλατόλα) για τον νέο «Καθαρό Δακτύλιο».Αντιγράφω από την ανακοίνωση του υπουργείου Υποδομών, τα λόγια του αρμόδιου υπουργού στην προαναφερόμενη συνέντευξη: « (…) Τέρμα οι χιλιάδες εξαιρέσεις και κομμένα όλα τα «παραθυράκια». Μέχρι σήμερα υπάρχουν πάρα πολλά αυτοκίνητα τα οποία εξαιρούνται από τον δακτύλιο. Αυτό θα λήξει. Ο μόνος τύπος αυτοκινήτων που θα εξαιρούνται θα είναι τα ηλεκτρικά (…)».Ένα αμιγώς ηλεκτρικό αυτοκίνητο κοστίζει το λιγότερο 30.000 ευρώ (ένα το κρατούμενο). Επιπλέον, μέχρι πρόσφατα το κράτος έλεγε στον κόσμο πως για να κυκλοφορεί στο κέντρο της πόλης έπρεπε να αγοράσει αυτοκίνητα κατηγορίας euro 5 / euro 6 και να εκπέμπουν κάτω από 140 γραμμάρια διοξείδιο του άνθρακα ανά χιλιόμετρο ανεξαρτήτως του καυσίμου που χρησιμοποιούν (βενζίνη, πετρέλαιο, υγραέριο).Κάποιοι πίστεψαν το κράτος και επένδυσαν σε τέτοιου είδους οχήματα (δυο τα κρατούμενα). Επιπλέον, το κράτος, παρά τις αντιδράσεις των περιβαλλοντικών οργανώσεων επέτρεψε (αν δεν κάνω λάθος) το 2011 την πετρελαιοκίνηση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.Πάλι κάποιοι τους πίστεψαν και επένδυσαν (τρία τα κρατούμενα).

Τώρα, όλοι αυτοί δεν θεωρούνται και τόσο «καθαροί» για το περιβάλλον. Την ίδια ώρα, το κράτος επιτρέπει να κυκλοφορούν στους δρόμους λεωφορεία –φουγάρα (!).Πραγματικά αναρωτιέμαι πως αν το δικό μου αυτοκίνητο έβγαζε τη «μαυρίλα» που βγάζουν ορισμένα από τα λεωφορεία, και υπήρχαν σωστοί μηχανισμοί ελέγχου θα με είχαν βάλει μπουζουριάσει (!). Αλλά είπαμε: η χαμένη αξιοπιστία του κράτους… Το έχουμε πλέον συνηθίσει και δεν μας κάνει καμία εντύπωση.

Αυτό όμως είναι απλώς το δένδρο δεν είναι το δάσος. Ο Νίκος Χαραλαμπίδης μου θύμισε μια ιστορία. Όπως μου είπε, όταν πριν από πολλά, πολλά χρόνια εφαρμόστηκε για πρώτη φορά ο δακτύλιος και το μέτρο των μονών ζυγών, κάποιοι « έξυπνοι» προκειμένου να κυκλοφορούν ελευθέρα, αγόρασαν και από ένα σαπάκι (ένα 2ο αυτοκίνητο και όλα μια χαρά).Πάει πουθενά το μυαλό σας; Νομίζω πως ναι. Όποιος έχει τα φράγκα θα βρει μια λύση για να κυκλοφορεί πάντα και παντού… Και όποιος δεν έχει πρόσβαση στο δάνειο για να πάρει το ακριβό ηλεκτρικό μετατρέπεται σε πολίτη 2ης κατηγορίας…

Το ερώτημα που τίθεται είναι « γιατί τώρα»; Επειδή όπως μου λέει η πλευρά του Υποδομών, υπάρχει μια σειρά από θέματα. Ενδεικτικά μου περιέγραψαν.Αδυναμία ελέγχου των αυτοκινήτων τεχνολογίας euro5/euro 6 με συνέπεια πολλά αυτοκίνητα τεχνολογίας euro 4 να έχουν «βαφτιστεί» euro5/euro6 (!). Επιπλέον, εξαιτίας του κορωνοιού, η κίνηση στους δρόμους αυξήθηκε κατακόρυφα και τώρα με την έναρξη των εργασιών για τη Γραμμή 4 του Μετρό η κατάσταση αναμένεται να γίνει αφόρητη. Επειδή ακόμη η χρήση των ΜΜΜ μειώθηκε κατά 40%.-Άρα;-«Άρα, επειδή η κυκλοφορία είναι μια δυναμική διαδικασία καταφεύγουμε σε αυτό το μέτρο».-Και πότε θα εφαρμοστεί;«Βλέποντας και κάνοντας».Συμπέρασμα: το σύστημα ελέγχου μπάζει και αλλάζουμε τεχνολογία αντί να φτιάξουμε το σύστημα…

Επανέρχομαι: ποιος είναι ο στόχος; Η μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης ή η ελεύθερη κίνηση στο κέντρο της πόλης;-«Η ρύπανση δεν έχει όρια, ούτε σύνορα», μου επισημαίνει ο Νίκος Χαραλαμπίδης.Η Αθήνα όπως γράφτηκε πριν από λίγες μέρες σε όλα τα ΜΜΕ, θεωρείται μια από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με τη μεγαλύτερη αναλογία θανάτων σχετιζόμενων με την έλλειψη προσβάσιμου πρασίνου.Ειδικότερα, το 88% του πληθυσμού της Αθήνας (της μητροπολιτικής περιοχής) και της Θεσσαλονίκης εκτιμάται πως δεν πληροί τον ελάχιστο στόχο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για την πρόσβαση των κατοίκων σε κοντινό πράσινο, ούτως ώστε να αποφεύγονται 1.143 θάνατοι τον χρόνο στην πρωτεύουσα και 245 στη συμπρωτεύουσα.Και τι σημαίνει αυτό, θα μου πείτε: επειδή δεν έχουμε πράσινο , δεν πρέπει να πάρουμε κανένα μέτρο; Όχι, δεν λέω αυτό. Επικαλούμαι και πάλι τον Νίκο Χαραλαμπίδη.-«Για να πετύχουμε τους κλιματικούς στόχους πρέπει ταυτόχρονα να δώσουμε έμφαση 1ον) στην πράσινη ενέργεια, 2ον) στην εξοικονόμηση και 3ον) στην αποθήκευση της ενέργειας. Αν δεν το κάνουμε ταυτόχρονα τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Μόνο θα υπάρξουν αντιδράσεις…», μου αναφέρει.

Και συμπληρώνει: « Να σου φέρω ένα παράδειγμα. Σε ό,τι αφορά την εξοικονόμηση, οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν αν ανακαινίζουμε ριζικά (και όχι να αλλάξουμε αλουμίνια) πάνω από 150.000 κτήρια το χρόνο. Εμείς κάνουμε επεμβάσεις σε 30.000. Θέλουμε λοιπόν συνολικό σχέδιο και όχι κινήσεις πανικού για να δείξουμε πως κάτι κάνουμε…»-Κινήσεις πανικού;-«Ναι, πού είναι τα υπόλοιπα μέτρα; Πού υπάρχει το ενιαίο πακέτο παρεμβάσεων;», υποστηρίζει.Τι λέω; Ωχ Θεέ μου…"

Και κερατάδες και δαρμένοι - Να το πως η κυβέρνηση έδωσε 4,3 εκ. στον Ριμπολόβλεφ για τον Σκορπιό

 Όταν έκανε τη διαθήκη του ο Αριστοτέλης Ωνάσης προσπάθησε να βάλει ασφαλιστικές δικλείδες ώστε η περιουσία του να μη φυλλοροήσει και η κόρη του Χριστίνα να μην ξεπουλήσει τα πάντα εντός σύντομου χρονικού διαστήματος.

Ιδιαίτερη μνεία είχε γίνει για τον Σκορπιό - το ιδιωτικό του νησί. Η ιδιαίτερη μνεία που υπήρχε καθόριζε ότι υπήρχε απαγόρευση πώλησης, και αν κάτι τέτοιο συνέβαινε το νησί θα περνούσε είτε στην κατοχή του ελληνικού Δημοσίου (ως θέρετρο διακοπών του εκάστοτε αρχηγού του ελληνικού κράτους), είτε θα γινόταν κατασκήνωση για τα παιδιά των εργαζομένων της Ολυμπιακής. Το ίδιο ίσχυε σε περίπτωση αδυναμίας κάλυψης των εξόδων συντηρήσεως από την πλευρά των κληρονόμων του.

Η εγγονή του όμως φρόντισε να ξεπεράσει το σκόπελο αυτό, "νοικιάζοντας" το νησί στον Ρώσο πολυεκατομμυριούχο Ριμπολόβλεφ. Το ελληνικό κράτος, παρότι ασχολήθηκε με την υπόθεση επί υπουργίας Στουρνάρα, αποφάσισε ν' αφήσει την συναλλαγή (που είχε ύψος 100 εκατομμύρια βρετανικές λίρες) να προχωρήσει, χωρίς να παρέμβει, αποδεχόμενη την καταφανέστατη κοροϊδία...

Δεν έφτανε όμως αυτό: H παρούσα ελληνική κυβέρνηση αποφάσσιε να επιχορηγήσει τα επενδυτικά πλάνα του Ρώσου μεγιστάνα με 4,3 εκ. ευρώ. Συγκεκριμένα, πριν από λίγες ημέρες εγκρίθηκε και από τη Γενική Γραμματεία Ιδιωτικών Επενδύσεων του υπουργείου Ανάπτυξης, το κονδύλι των 4,3 εκατ. ευρώ, που αφορά την επιχορήγηση για την κατασκευή νέου ξενοδοχείου πέντε αστέρων.

Εδώ όμως υπάρχει ηθικό πρόβλημα. Ο Ρώσος μεγιστάνας είναι ο 391ος πιο πλούσιος άνθρωπος αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, με περιουσία που σύμφωνα με το Forbes φτάνει στα 6,7 δισ. δολάρια. Υπήρξε ιδιοκτήτης της Ρωσικής εταιρείας παραγωγής καλιούχου λιπάσματος Uralkali, είναι ιδιοκτήτης της ΑΣ Μονακό και βασικός επενδυτής της Τράπεζας Κύπρου. Δεν είναι φτωχαδάκι δηλαδή...

Η επένδυση είναι σημαντική αλλά δε βοηθάει την ανάπτυξη στην χώρα, λόγου του χαρακτήρα της - πέραν του προφανέστατου δηλ. ότι ο επενδυτής (που συμμετείχε σε μια καταφανέστατη εξαπάτηση του ελληνικού κράτους) δεν έχει την ανάγκη των χρημάτων αυτών: Πρόκειται για έργο συνολικού ύψους 26,6 εκατ. ευρώ, δυναμικότητας 30 δωματίων και 60 κλινών, ενώ η επιφάνειά του ανέρχεται σε 9.420 τ.μ. Το συνολικό ύψος της επένδυσης στον Σκορπιό ανέρχεται όπως γράψαμε και παραπάνω, σε 165 εκατ. ευρώ. Θα διατηρηθούν και υφιστάμενα κτίρια, όπως η λεγόμενη "Ροζ Βίλα" της Χριστίνας Ωνάση, που θα ανακαινιστεί και θα μετατραπεί σε τουριστικό κατάλυμα.Το νέο ξενοδοχείο εντάσσεται στο πλαίσιο της μεγάλης επένδυσης για το VIP Exclusive Club στο νησί. Με απλά λόγια θα φέρνει λίγο κόσμο, που θα μένουν στο νησάκι και μόνο και παρά το ύψος της θα δημιουργήσει λίγες θέσεις εργασίας.

Άλλη μια ¨"πατάτα" δηλαδή από το "παιδί του λαού" τον αγαπητό σε όλους μας Άδωνι Γεωργιάδη.(θυμηθείτε την περίπτωση των απατεώνων τους οποίους υποδεχόταν ως επενδυτές), ο οποίος έχει μια απίστευτη εμμονή με τον τουρισμό ως μοναδικό μοχλό ανάπτυξης στην χώρα. 

Αναμένουμε σχετική ερώτηση στην Βουλή από κάποιο βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου, για το σκεπτικό της επιχορήγησης καθώς και για την ηθική διάσταση του θέματος...

Τα γιουχαϊσματα, η ομπρέλα του Μητσοτάκη και η "περιφρούρηση" της κηδείας του Μίκη από το ΚΚΕ

 Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε ότι - παρά τον πολιτικό αντιαριστερισμό του - θα έπρεπε να μοιάσει στον πατέρα του, όσο αφορά τους (καλούς) επικοινωνιακούς διαύλους του με την αριστερά. Οι κατά καιρούς συναντήσεις του, κυρίως με τον γ.γ. του ΚΚΕ, δείχνουν κάτι τέτοιο, αν και ο ενθουσιασμός του και οι προσπάθειές του δε βρίσκουν την ίδια (θερμή) ανταπόκριση στον κ. Κουτσούμπα, αν και προφανώς δε γνωρίζουμε τι λέγεται όταν δεν τους ακούνε οι πολλοί.

Αυτή η καλή του διάθεση όμως απέναντι στο ΚΚΕ, απέκτησε σύννεφα και αφορμή ήταν το περιστατικό που είδαν πολλοί και σχολίασαν λίγοι, κατά την προσέλευσή του στην Μητρόπολη Αθηνών, για ν' αποτίσει φόρο τιμής στον σπουδαίο Μίκη Θεοδωράκη.

Ως γνωστόν, ο γνωστός μουσικοσυνθέτης αποφάσισε να "ταφεί ως κομμουνιστής" δηλ. να ζητήσει από το ΚΚΕ, να οργανώσει τα της κηδείας του. Αυτό βέβαια δε σήμαινε, όπως πολλοί πίστευαν, μια "πολιτική" κηδεία, τύπου "Καπετάν Φάντης Μπαστούνης" όπου κάποιοι φίλοι, εντός και εκτός εισαγωγικών, μαζεύονται και λένε το μακρύ τους και το κοντό τους. Ο Μίκης ήταν τόσο ξεκάθαρος σε γραπτό κείμενο, για την επιθυμία του για θρησκευτική του κηδεία, που σε αντίθεση με τη σχετική επιθυμία του Χαρίλαου Φλωράκη (που ήθελε και αυτός θρησκευτική αλλά δεν το άφησε γραπτώς), δεν μπορούσε ν' αμφισβητηθεί. Έτσι είχαμε το σουρεάλ σκηνικό το ΚΚΕ, να συνδιαλέγεται τόσο με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όσο και με την Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου, για τα σχετικά των δύο τελετών. 

Αυτό το γεγονός όμως μπέρδεψε σαφέστατα και τον Πρωθυπουργό μας. Γιατί το λέμε αυτό; Προφανώς έχοντας την εμπειρία των ΚΝΑΤ και της (πολύ) σκληρής περιφρούρησης των πορειών που οργανώνει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, νόμιζε ότι ο σύντροφος Κουτσούμπας είτε θα έκανε face-control σε όσους ήθελαν ν' αποτίσουν φόρο τιμής στον μεγάλο μουσουργό είτε θα περιέφερε οικοδόμους στις άκρες των δρόμων πέριξ των δύο ναών και κάθε φορά που κάποιος θα παρεκτρεπόταν (είτε για να κλέψει σειρά, είτε για να "Θέε μου φύλαγε" αποδοκιμάσει την αφεντιά του), θα εισέπραττε επίπληξη και μια "φιλική" σφαλιάρα. 

Γι' αυτό κιόλας όταν αποδοκιμάστηκε έντονα κατά την προσέλευσή του στην Μητρόπολη Αθηνών από μερίδα παρεβρισκομένων, έσπευσε να παραπονεθεί στον γ.γ. του ΚΚΕ, νομίζοντας ότι ο τελευταίος απέτυχε να "συγκρατήσει" οπαδούς του κόμματός του. Το τι του είπε ο κ. Κουτσούμπας δεν το γνωρίζουμε πέραν του "δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε το λαό", αλλά γνωρίζοντάς τον τρόπο που σκέφτεται, δε νομίζουμε να τον πήρε ιδιαίτερα στα σοβαρά.

Όπως και να έχει όμως η κίνηση του Πρωθυπουργού μας ήταν προφανώς λανθασμένη και μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον ως "παρεκτροπή" για τρεις λόγους. Και εξηγούμαστε: 

1) Αναλογιζόμενοι το πλήθος κόσμου που πέρασε ν' αποτίσει φόρο τιμής στον Μίκη, θα ήταν σίγουρα πολύ τιμητικό για το ΚΚΕ, να ήταν όλοι οπαδοί του. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, το ΚΚΕ θα ήταν τουλάχιστον μείζον αντιπολίτευση. Επίσης συνήθως τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ υπακούουν στις εντολές του κόμματος και γνωρίζοντας ότι οι εντολές ήταν για "σύνεση και τάξη", σχεδόν αποκλείουμε να ήταν τέτοιοι. Το πιο πιθανόν είναι, οι "αγανακτισμένοι" να ΜΗΝ ήταν οπαδοί του ΚΚΕ: Μπορεί να έρχεται ως έκπληξη στον κ. Πρωθυπουργό, αλλά αυτοί που δεν τον συμπαθούν ΔΕΝ είναι μόνο οι κομμουνιστές. Υπάρχουν άλλοι αριστεροί, κεντροαριστεροί, και κεντρώοι - αλλά ακόμα και δεξιοί - που δεν τον "γουστάρουν" και που σε πρώτη ευκαιρία θα τον γιούχαραν. Εξάλλου το σύνθημα που ακούστηκε ("Ο λαός δεν ξεχνά, Μητσοτάκη κάθαρμα") είναι παλιό και προέρχεται από την εποχή της Αποστασίας και δεν χρησιμοποιείται από το ΚΚΕ.

2) Μπορεί ο ίδιος να δηλώνει "δημοκράτης", αλλά η αντίδρασή του και η αδυναμία του να δεχτεί τα "ου" θυμίζει αντίδραση ηγέτη της συμπαθούς Βόρειας Κορέας. Σε μια δημοκρατία, κρίνονται όλοι οι πολιτικοί ηγέτες και δεδομένων των συνθηκών και του μπάχαλου με τις φωτιές, τα σχολεία και την αντιμετώπιση της πανδημίας, θα πρέπει  να είναι ικανοποιημένος που δε βρέθηκαν παραπάνω άτομα να τον γιουχάρουν - δεν το έκαναν γιατί σεβάστηκαν τον χώρο και τον Μίκη. Θα έπρεπε λοιπόν να χαμογελάσει, να χαιρετήσει και να πάει να κάνει αυτό για το οποίο βρέθηκε εκεί, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

3) Το ΚΚΕ δεν είναι αστυνομία σκέψης και δεν μπορεί βάλει φίμωτρο (όπως σωστά είπε ο κ. Κουτσούμπας) σε κανέναν. Εξάλλου η κηδεία δεν ήταν κομματική εκδήλωση οπαδών του ΚΚΕ. Ήταν κάτι ανοιχτό που απευθυνόταν σε όλους τους Έλληνες, ακόμα και τους "φασίστες" (τ' "αδέρφια" του Μίκη, όπως είχε πει στην περίφημη ομιλία του στο Σύνταγμα στα 2018)...

Το ότι δεν είχαμε επεισόδια, αντεγκλήσεις και υπήρχε τάξη και όχι γενικός χαμός (γιατί οι Έλληνες δεν είναι της υπομονής), πιστώνεται απόλυτα στο ΚΚΕ. Άραγε θα μπορούσε η ΝΔ να τα καταφέρει ανάλογα; Πολύ αμφιβάλουμε...

Και κλείνοντας θα πούμε το εξής: ας βάλουν τα γιουχαϊσματα σε σκέψεις τον κ. Πρωθυπουργό. Για να φτάσουν κάποιοι που έχουν πάει ν' αφήσουν λουλούδι στο φέρετρο ενός νεκρού, να γιουχάρουν τον Πρωθυπουργό, κάτι θα φταίει ή κάνουμε λάθος;

(YΓ Για την ομπρέλα του κύριου Μητσοτάκη γράφτηκαν πολλά, οπότε δεν έχει νόημα τα επαναλάβουμε. Ήταν τουλάχιστον ατυχής ως επιλογή - ήταν σα να πήγαινε με φανελάκι "Heavy metal is the best" ή με σαγιονάρες. Αλλά για να πούμε και του στραβού το δίκιο θα μπορούσε να γράφει και "Συνεργείο ο Μήτσος", "Supermarket Γαλαξίας" ή "Μπύρα ή Heikenen;" οπότε πάλι καλά. Πάντως, μερικές εναλλακτικές για το μέλλον, θα βρείτε παρακάτω - η τελευταία έχει σαφή αναφορά στην ιδιαίτερη πατρίδα του Μίκη και του Πρωθυπουργού και θα ταίριαζε καλύτερα ως φόρος τιμής προς τα Χανιά).

Να το πως ο χαμός του Μίκη δείχνει την πνευματική "φτώχεια" της Ελλάδας.

 Η πνευματική φτώχεια της Ελλάδας, που παρατηρείται έντονα τα τελευταία χρόνια, γίνεται μεγαλύτερη με τον χαμό του Μίκη Θεοδωράκη. Γράφει σχετικά ο Βασίλης Κανέλλης:

Μια φωτογραφία του Μίκη Θεοδωράκη, από τις χιλιάδες που κυκλοφορούν τις τελευταίες ώρες, δείχνει τον σπουδαίο μουσικοσυνθέτη μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Μάνο Κατράκη και τον Γιάννη Ρίτσο.Μια φωτογραφία από αυτές που σε κάνουν περήφανο όταν λες ότι είσαι από την Ελλάδα. Μια φωτογραφία που μπορεί χιλιάδες παιδιά να μην καταλαβαίνουν γιατί οι εικονιζόμενοι δεν είναι… ιερά τέρατα της trap ή του λαϊκοπόπ, αλλά που υπάρχουν χιλιάδες άλλοι οι οποίοι συγκινούνται βλέποντάς την.

H λεζάντα που συνοδεύει τη φωτογραφία είναι απλή: «Με τέτοια προίκα πώς φτωχύναμε έτσι;»Είναι ένα ερώτημα που πλανάται πάνω από τη χώρα, που την κάνουν όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι οι οποίοι δεν ζουν για το εφήμερο.Τώρα που η πόρτα έκλεισε, τώρα που ο Μίκης σφράγισε οριστικά το τέλος μιας σπουδαίας εποχής, ίσως θα πρέπει να αναλογιστούμε όλοι τι είναι η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, ειδικά όμως, πώς πορεύεται η πατρίδα μας την τελευταία 20ετία.Κάνοντας σύγκριση με τις εποχές που έζησε ο Μίκης, ο Ελύτης, ο Κατράκης, ο Ρίτσος ή ο Χατζηδάκης, σε πιάνει θλίψη. Και απότομα έρχεται στο μυαλό σου το ερώτημα: «Πώς κατάντησε η Ελλάδα ενώ είχε τόσο σπουδαίους ανθρώπους;»Με το θάνατο του Μίκη βγήκε από το χαλί αυτό που προσπαθούμε να κρύψουμε χρόνια τώρα.Την πολιτιστική ένδεια της πατρίδας μας η οποία το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι να καταστρέφεται αυτοθαυμαζόμενη για το… ένδοξο παρελθόν της.

Που είναι οι μεγάλοι ποιητές της σημερινής εποχής; Πέθανε κι ο Χριστιανόπουλος, ο τελευταίος των μεγάλων και πλέον έμεινε η ευτέλεια, η ουτιδανότητα.Που είναι οι μεγάλοι μουσικοί, παρά τη σπουδαία παράδοση που έχει η χώρα μας; Θα ξαναβγεί άλλος Μίκης, άλλος Μάνος Χατζηδάκις; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη βλέποντας τη σημερινή ελληνική μουσική σκηνή.Ελάχιστοι ξεχωρίζουν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έχουν παγκόσμια εμβέλεια. Η ελληνική μουσική δεν συγκινεί, δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει παραγωγή σπουδαίων έργων.Το ίδιο και οι τραγουδιστές. Μπορούν να ξαναβγούν φωνές όπως του Μπιθικώτση; Ή του Καζαντζίδη που αδίκησε τον εαυτό του, ή του Μητροπάνου;Ποιος διαδέχεται τον τεράστιο Γιώργο Νταλάρα ή τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τις απίστευτες Αλεξίου και Γαλάνη;Γέμισε η Ελλάδα τραγουδιστές και μουσικούς από τα ριάλιτι, από τις λαϊκοπόπ μουσικές σκηνές κι από τις κλεμμένες από την Αμερική νότες της ροκ, της ραπ ή της τραπ.Καμιά έμπνευση, κανένας μουσικός οργασμός, καμιά διάθεση να ξεφύγουμε από τη μιζέρια που δημιουργεί τηλεοπτικά, μουσικά και τραγουδιστικά υποπροϊόντα.Βλέπεις τον δωρικό Μάνο Κατράκη και τρέμει η ψυχή σου. 

Θυμάσαι τη σπουδαία Μελίνα, την απόλυτη γυναίκα, τραγουδίστρια, ηθοποιό, πολιτικό και θλίβεσαι όταν αντικρίζεις σύγχρονες γυναίκες.Καλλιτέχνιδες ή πολιτικούς που έχουν βουτηχτεί στην φτήνια και την υποκουλτούρα.Βλέπεις τον Ρίτσο, τον Ελύτη, τον Αναγνωστάκη, τον Λειβαδίτη, όλους τους σπουδαίους από τη «γενιά του ’30» και μέχρι τη δεκαετία του ’80, ποιητές και πεζογράφους και αναρωτιέσαι ποιοι εκπροσωπούν σήμερα την Ελλάδα;Μια κυρία που βγάζει εκατομμύρια γράφοντας ανόητα μυθιστορήματα αγάπης ή… ίντριγκας.Κάτι τύποι που καμώνονται ότι είναι ποιητές;

Κάτι… life coaches που γράφουν περισπούδαστες βλακείες περί της ζωής που δεν έχουν ζήσει και οι ίδιοι.Μηδενική παραγωγή καλών ελληνικών βιβλίων που θα μπορούσαν να περάσουν τα σύνορα της χώρας.Πανηγυρίζουμε γιατί βγήκε μια τηλεοπτική σειρά μοναδικής αισθητικής και ουσίας, όπως «Το Νησί» και μετά… το χάος. Η φθήνια είναι παγκόσμιο φαινόμενο, στην Ελλάδα απλά ευδοκιμεί

Τα τηλεσκουπίδια, η αποθέωση του κιτς και η παντελής απουσία παιδείας και σοβαρότητας, βουλιάζουν τη χώρα στην αφάνεια.Μια χώρα που ξεμένει από πνευματικούς ανθρώπους δεν έχει μέλλον. περισσότερο. Το λούμπεν κυριαρχεί στην πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή του τόπου.

Μια χώρα που δεν μπορεί να βγει από την αξιακή κρίση των τελευταίων δεκαετιών, δεν έχει ελπίδα.Η πατρίδα μας που σπαράσσεται από εσωτερικούς εμφυλίους, που δεν ομονοεί ούτε και στον θάνατο του τεράστιου Μίκη, δεν μπορεί να επιβιώσει.Μια χώρα της οποίας αλλοιώθηκε το DNA, αυτό που έβγαζε σπουδαίους ανθρώπους, νομπελίστες, λαμπρούς κι όχι λαμπερούς ηθοποιούς και τραγουδιστές, πνεύματα ελεύθερα και φωτεινά μυαλά, δεν θα μπορέσει να βγει ποτέ από την αφάνεια στην οποία έχει περιέλθει.Οσο η έλλειψη παιδείας, ενός οράματος για τα παιδιά μας και για την πατρίδα μας, θα απουσιάζουν από όλους μας, τόσο η Ελλάδα θα αυτοκτονεί.Και στην αυτοχειρία την ευθύνη έχουμε όλοι, ο καθένας από το δικό του μετερίζι.

Αν θέλουμε, λοιπόν, να ξαναβγάλει η Ελλάδα νέους Θεοδωράκηδες, πρέπει να γίνει ξανά χώρα που θα σέβεται το ιστορικό της παρελθόν και θα χτίζει το δικό της μέλλον.Και που καθένας από εμάς θα κάνει τις προσωπικές του επαναστάσεις μέσα από την εκπαίδευσή του η οποία πρέπει να είναι καθημερινή.Κι όπως έλεγε ο επίσης σπουδαίος και βασανισμένος Χρόνης Μίσσιος: «Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος»Ας μείνουμε τουλάχιστον άνθρωποι. Ας μη γίνουμε τέρατα.Το χρωστάμε στον Μίκη και τους άλλους σπουδαίους Ελληνες.

Να το γιατί απέτυχαν οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν

 Η επάνοδος των Ταλιμπάν στην εξουσία του Αφγανιστάν μετά από - υποτίθεται - 20 χρόνια ηττών στα πεδία των μαχών και περίπου 1 τρις δολλαρίων για τη δημιουργία και ενίσχυση ενός σύγχρονου "κράτους" στην χώρα καταδεικνύει το μέγεθος της αποτυχίας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, σ' ένα πόλεμο που εξαρχής δεν πήγε καλά. Το γιατί συνέβει αυτό, επιχειρεί ν' αναλύσει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος στο παρακάτω άρθρο:

Η αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν, η κατάρρευση της κυβέρνησης της Καμπούλ και η επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία (αν και χωρίς ακόμη να έχουν αποσαφηνιστεί οι όροι της) ήρθε να ολοκληρώσει μια σειρά σημαντικών και σε ορισμένες περιπτώσεις τραγικών λαθών της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Η υπενθύμισή τους δεν αποτελεί παρελθοντολογία, αλλά αναγκαίο βήμα για να καταλάβουμε τους κινδύνους που προκύπτουν όταν πολιτικές επιλογές γίνονται κοντόθωρα και χωρίς να συνυπολογίζονται όλες οι επιπτώσεις.

Όταν το μόνο που ένοιαζε ήταν να ηττηθεί η ΕΣΣΔ

Με μια έννοια τα προβλήματα ξεκινούν ήδη από την εποχή που οι ΗΠΑ στη δεκαετία του 1980 επέλεξαν να στηρίξουν τους μουτζαχεντίν που αντιστέκονταν στη σοβιετική εισβολή του 1979. Η στήριξη αυτή, που μάλιστα είχε συνοδευτεί από μια ολόκληρη «επικοινωνιακή» προβολή τους ως ηρώων της ελευθερίας, είχε μια στοχοθεσία αμιγώς γεωπολιτική.

Οι ΗΠΑ επιδίωκαν απλώς να αποκτήσει και η ΕΣΣΔ το δικό της Βιετνάμ και ως ένα βαθμό το κατάφεραν. Όμως, την ίδια στιγμή διαμόρφωσαν στο Αφγανιστάν το έδαφος ώστε πολιτικές εκδοχές τύπου Ταλιμπάν, που αναδείχτηκαν μέσα από την αντίσταση στους σοβιετικούς, να αποκτήσουν κύρος, οπλισμό και αργότερα να μπουν σε μια τροχιά να διεκδικήσουν την εξουσία, μετά το τέλος της σοβιετικής παρουσίας, την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την ανατροπή της κυβέρνησης της Καμπούλ.

Φάνηκε, δηλαδή, ότι οι ΗΠΑ στην πραγματικότητα δεν στάθμισαν τι επιπτώσεις θα είχε ο τρόπος που στήριξαν αυτές τις δυνάμεις και για τον λαό του Αφγανιστάν αλλά και για τη διεθνή σταθερότητα, εάν σκεφτούμε ότι από τα δίκτυα ξένων μαχητών που πολέμησαν στο Αφγανιστάν προέκυψαν και οργανώσεις όπως η Αλ Κάιντα. 

Μια επέμβαση που ξεπέρασε τον αρχικό σχεδιασμό 

Κάποιες φορές ξεχνάμε ότι η επέμβαση στο Αφγανιστάν δεν έγινε αρχικά για να καταληφθεί το Αφγανιστάν. Ο αρχικός στόχος των ΗΠΑ, τουλάχιστον σε επίπεδο διακηρύξεων, ήταν να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη του 2001, δηλαδή η Αλ Κάιντα που είχε βάση το Αφγανιστάν. Επέλεξαν να κάνουν επέμβαση για την κατάληψη της χώρας, επειδή οι Ταλιμπάν αρνήθηκαν να παραδώσουν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν.  Η γρήγορη κατάληψη των αστικών κέντρων από τους Αμερικανούς και τους συμμάχους σε συνεργασία με τη Βόρεια Συμμαχία που αντιμαχόταν τους Ταλιμπάν φάνηκε να ανοίγει το δρόμο για να μπορέσει το Αφγανιστάν να μπει σε μια τροχιά ανοικοδόμησης.  Όμως, η όλη συνθήκη δεν έπαυε να είναι μια συνθήκη κατοχής. Οι Ταλιμπάν που άντεξαν στην αρχική φάση των επιθέσεων θα αρχίσουν ξανά το αντάρτικό τους. Σε αντίθεση με την ελπίδα των ΗΠΑ ότι τα πράγματα θα τελείωναν σύντομα, η χώρα έμπαινε ξανά στον αστερισμό του πολέμου.  Απέναντι σε αυτό οι ΗΠΑ σταδιακά θα μετατοπιστούν στη στρατηγική της αύξησης της στρατιωτικής παρουσίας τους. Έτσι θα αποφασίσουν να αυξήσουν τη στρατιωτική τους παρουσία το 2009. Η λογική ήταν να μπορέσουν μέσα από την ενίσχυση της παρουσίας τους να τσακίσουν την αντίσταση των Ταλιμπάν και να μπορέσουν να ολοκληρώσουν τη διαδικασία μετάβασης του Αφγανιστάν σε μια δημοκρατική κατεύθυνση. 

 Το αποτέλεσμα ήταν απλώς να παραταθεί το αδιέξοδο. Οι ΗΠΑ να εμπλακούν σε μια παρατεταμένη πολεμική εμπλοκή από την οποία δεν υπήρχε εμφανής διέξοδος και την ίδια στιγμή οι Ταλιμπάν να διατηρούν τις δυνάμεις τους και να πραγματοποιούν επιθέσεις.  Η προσπάθεια να γίνει υπόθεση όλου του ΝΑΤΟ και να διαμορφωθεί μια μεσοπρόθεσμη στρατιωτική παρουσία που θα βοηθούσε τους θεσμούς του Αφγανιστάν να συγκροτηθούν, θα συνέβαλε στην εκπαίδευση και διαμόρφωση αποτελεσματικών αφγανικών ενόπλων δυνάμεων και κάποια στιγμή θα καθιστούσε μη αναγκαία τη ξένη στρατιωτική παρουσία, δεν μπόρεσε να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα.  Η ένοπλη δράση των Ταλιμπάν συνεχιζόταν και ο λαός του Αφγανιστάν συνέχιζε να πληρώνει ακριβό τίμημα σε ζωές, είτε αμάχων, είτε μελών των ένοπλων δυνάμεων και της αστυνομίας.  Ως αποτέλεσμα, οι ΗΠΑ θα αρχίσουν να διαπιστώνουν ότι δεν υπήρχε άλλη λύση από ειρηνευτικές συνομιλίες που να περιλαμβάνουν και τους Ταλιμπάν στην κατεύθυνση της απεμπλοκής από μια αδιέξοδη κατάσταση.  Αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας η συμφωνία που υπέγραψαν στις 29 Φεβρουαρίου 2020 οι ΗΠΑ με τους Ταλιμπάν, που έθετε και τον ορίζοντα της αποχώρησης των αμερικανικών δυνάμεων.  Όλα αυτά δείχνουν ότι οι ΗΠΑ δεν εκτίμησαν τα όρια της στρατιωτικής τους επέμβασης και θεώρησαν εσφαλμένα ότι αρκούσε η αύξηση της στρατιωτικής παρουσίας τους για να μπορέσουν να οδηγήσουν τα πράγματα στην ειρήνευση. 

Η λογική ότι μπορούν να διαμορφωθούν θεσμοί «με ξένη βοήθεια»  

Κομμάτι της αμερικανικής παρουσίας όλα αυτά τα χρόνια και η προσπάθεια να οικοδομηθούν δημοκρατικοί θεσμοί στο Αφγανιστάν αλλά και να ανασυγκροτηθούν οι κρατικές δομές και μηχανισμοί. Ξοδεύτηκαν πολλά χρήματα και στην ανάπτυξη θεσμών της κοινωνίας των πολιτών και στην εκπαίδευση κρατικών λειτουργών και στον εξοπλισμό και την εκπαίδευση των ένοπλων δυνάμεων.  Όμως, όλα αυτά συνδυάστηκαν και με εκτεταμένη διαφθορά και διασπάθιση χρημάτων και θεσμούς που ενίοτε λειτουργούσαν μόνο κατ’ όνομα, ή δεν μπορούσαν να έχουν πραγματική απήχηση σε μια μεγάλη και αντιφατική χώρα όπως είναι το Αφγανιστάν.  Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι ενώ υποτίθεται ότι επιτέλους είχαν διαμορφωθεί αποτελεσματικές και αξιόμαχες αφγανικές ένοπλες δυνάμεις, αυτές στην πραγματικότητα δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν χωρίς την αμερικανική υποστήριξη.  Ως αποτέλεσμα, όταν χρειάστηκε να απαντήσουν στην επέλαση των Ταλιμπάν στην τελευταία φάση αυτές κατέρρευσαν με τις μονάδες να προτιμούν να παραδοθούν (παραδίδοντας και τον οπλισμό τους) παρά να συγκρουστούν με τους Ταλιμπάν.  Άλλωστε, ο τρόπος που εγκατέλειψε τη χώρα ο ίδιος ο πρόεδρος του Αφγανιστάν έδειξε τα όρια μιας «πολιτικής τάξης» που στην πραγματικότητα δεν εκπροσωπούσε τη χώρα και διαμόρφωνε ένα πραγματικό κενό εξουσίας. Αυτό ακριβώς έδειχνε και τα όρια της όποιας ανασυγκρότησης θεσμών στο Αφγανιστάν.

Μια αποχώρηση που θα άφηνε πίσω χάος  

Στο τέλος οι ΗΠΑ κινήθηκαν κατά βάση με το κριτήριο να ολοκληρώσουν την αποχώρησή τους παρά με το τι θα γινόταν στη χώρα.  Ο Μπάιντεν είχε πάρει ούτως ή άλλως την απόφασή του, γιατί ήθελε να εξασφαλίσει την απεμπλοκή των ΗΠΑ από τις κοστοβόρες στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και να επικεντρώσει στον βασικό του στόχο που είναι η οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση των ΗΠΑ.  Μόνο που η αποχώρηση χωρίς εξασφάλιση ότι δεν θα δημιουργείτο χάος στο ίδιο το Αφγανιστάν, χωρίς φροντίδα να ολοκληρωθούν οι πολιτικές διαδικασίες και η διαμόρφωση της επόμενης κυβέρνησης, που ούτως ή άλλως θα έπρεπε να περιλαμβάνει τους Ταλιμπάν, πριν την αποχώρηση των ξένων δυνάμεων, συνολικά χωρίς κάποια πρόνοια ή σχέδιο για το πώς θα πήγαιναν τα πράγματα την επόμενη μέρα, ήταν ουσιαστικά μια ανεύθυνη επιλογή που οδήγησε στην πρόωρη κατάρρευση της κυβέρνησης στην Καμπούλ και μια κατάληψη της πρωτεύουσας και ουσιαστικά της εξουσίας από τους Ταλιμπάν, με μια ευκολία που ούτε οι ίδιοι δεν περίμεναν.  Ουσιαστικά, άλλο ένα λάθος σε μια αλυσίδα στρατηγικών σφαλμάτων.

Ένας "υπέροχος" Αύγουστος...

Κι ενώ στα τηλεοπτικά κανάλια είτε βλέπουμε τους λοιμοξιολόγους να σχολιάζουν τις πυρκαγιές, είτε τη θέση τους έχουν πάρει περιβαλλοντολόγοι, και οι Έλληνες αντί να δουν πως θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την καταστροφή τρώγονται για το γιατί επί ΣΥΡΙΖΑ είχαμε νεκρούς στο Μάτι ενώ τώρα έχουν καεί 100 φορές περισσότερα στρέμματα δάσους, καλό είναι να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε το πως φτάσαμε για άλλη μια φορά στο σήμερα, πριν φυσικά προετοιμαστούμε για ν' αποφύγουμε τα χειρότερα αύριο...Γράφει ο Σπύρος Κερκύρας για όλο αυτό που ζούμε:

Δεν πάει πολύς καιρός από τα λόγια αισιοδοξίας που ακούγαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες από ειδικούς και… μη.

Δεν πάει πολύς καιρός από τα λόγια αισιοδοξίας που ακούγαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες από ειδικούς και… μη. Τα κρούσματα του ιού θα μειώνονταν έως εξαφάνισης με τα θαυματουργά εμβόλια, μονοδοσικά ή σε δύο δόσεις δεν είχε σημασία. Τις μάσκες θα τις κρατούσαμε για τις Απόκριες, θα κυκλοφορούσαμε ελεύθερα και θα βλέπαμε ωραία καλοκαιρινά χαμόγελα, δίχως φόβο και μουντάδα. Θα χαμογελούσαμε κι εμείς απαλλαγμένοι από κάθε ανησυχία για τους δικούς μας ανθρώπους και τον εαυτό μας. Τα νοσοκομεία θα άδειαζαν, τα νησιά θα γέμιζαν από την ελληνική νεολαία, από τουρισμό και από ταξιδιώτες κάθε ηλικίας και εθνικότητας.  Οι δουλειές θα ήταν πια πολλές για όλους, χωρίς τηλεργασίες, τηλεδιασκέψεις και… τηλεοράσεις με τον συμπαθή Σωτήρη Τσιόδρα (καλά να είναι πάντοτε ο άνθρωπος) και τους λοιπούς λοιμωξιολόγους. Τα sms θα τα στέλναμε για κανένα ραντεβουδάκι (λέμε τώρα…) ή για κάνα δυο τρια τσιπουράκια με την παρέα. Δεν θα είχαμε καμία έννοια για τις ανακοινώσεις των 6 σχετικά με τον αριθμό των νέων κρουσμάτων, τους νεκρούς, τους ασθενείς στις ΜΕΘ, τα εξιτήρια και τον χάρτη με την κατανομή ανά περιοχή. Θα τα είχαμε βγάλει από τη ζωή μας όλα αυτά. Θα ήταν μια πρόσφατη, αλλά τόσο παλιά ανάμνηση, έτσι θα μας φαινόταν.

Ο Αύγουστος είναι ακόμη στην αρχή και ποιος ξέρει τι άλλο θα φέρει. Η χώρα καταστρέφεται από τις φωτιές και οι υπεύθυνοι (;) πολιτικοί μας έχουν το θράσος να αντιμάχονται σχετικά με τις ευθύνες τους. Μετά το Μάτι (και όλα τα προηγούμενα) κανείς δεν έπρεπε να κοιτάζει πώς θα βγάλει το μάτι του άλλου. Θα έπρεπε να σιγήσουν ή, για να το πούμε πιο κατανοητά, να το βουλώσουν. Μια λέξη μόνο θα έπρεπε να βγαίνει από το στόμα τους: η συγγνώμη. Όμως δεν είναι μόνον οι πολιτικοί άρχοντες ή οι κάθε αρμόδιοι και μη φορείς. Ευθύνη φέρει ο καθένας μας. Όχι φυσικά μόνον ο εμπρηστής ή ο κάθε εγκληματίας. Όσοι δεν φροντίσαμε να προστατεύσουμε τις περιουσίες μας σε επικίνδυνα μέρη για πυρκαγιές. Όσοι σπεύσαμε να φύγουμε από τα καμένα και αφήσαμε τα καημένα τα ζωάκια δεμένα στις αυλές. Το απόλυτο αίσχος από πολλά… δίποδα. Όσοι παρακολουθούμε αμέτοχοι το κάθε δεινό και δεν κάνουμε το παν για να το αντιμετωπίσουμε με τις δικές μας δυνάμεις. Όσοι χάνουμε τον έλεγχο και προσθέτουμε στη σκοτεινή επικαιρότητα εγκλήματα οικογενειακής βίας, επίσης πρωτοφανώς και ανεξήγητα αυξημένα στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα. Όσοι κοιτάζουμε να βγάλουμε τα «σπασμένα» της πανδημίας στις επιχειρήσεις μας με τιμές… Ολυμπιακών Αγώνων 2004 στα προϊόντα ή στις υπηρεσίες που παρέχουμε (αν παρέχουμε…), ειδικά στον τομέα του τουρισμού.  Θυμάστε πώς θα ήταν αυτός ο Αύγουστος; Διαφορετικός. Χαρούμενος. Γεμάτος ελπίδα. Τώρα έχει ξανά μηνύματα με εκκωφαντικό ήχο συναγερμού! Έχει τον φόβο της μετάλλαξης και του ιού Δέλτα, ίσως και κάποιων άλλων γραμμάτων του αλφάβητου σε λίγες εβδομάδες. Έχει ξανά τον Νίκο Χαρδαλιά στις επάλξεις, έχει διαγγέλματα, έχει αντιπαραθέσεις. Έχει ίσως τρίτη δόση εμβολίου στον ορίζοντα. Έχει πάλι μάσκες. Κι όχι μόνον αυτές που είχαμε μάθει να φοράμε και συνεχίζουμε. Τώρα οι μάσκες είναι αντιασφυξιογόνες. Στα πρόσωπα των ηρώων πυροσβεστών και εθελοντών. Έμεινε τίποτε άλλο άραγε;

Το σύνδρομο "Long COVID-19" και η στάση των επιστημόνων και της κοινωνίας μας

Για τους κινδύνους (εντός εισαγωγικών) των εμβολίων κατά του κορωναϊού έχουμε γράψει εδώ αναλυτικά. Προφανώς και στα επιχειρήματα που προβάλουν οι αρνητές δεν υπάρχει λογική και δεν μπορεί να στηριχθεί καμία επιστημονική εξήγηση:

Σε μια χώρα δε που ανά 100 μέτρα υπάρχει κεραία κινητής τηλεφωνίας, τα ασύρματα δίκτυα του ίντερνετ μας έχουν "κυκλώσει", το κάπνισμα είναι ακόμα έντονο στοιχείο της καθημερινότητάς μας, η παχυσαρκία αποτελεί μάστιγα από την παιδική ηλικία και το φαγητό που τρώμε κολυμπάει στα συντηρητικά ή είναι γενετικά μεταλλαγμένο (σε μικρό ή μεγάλο βαθμό), δεν χωράει καμία συζήτηση για το ποιές μπορεί να είναι οι "μακροχρόνιες επιπτώσεις" τους. Προφανώς έχουν σειρά άλλα πράγματα να μας αρρωστήσουν και να μας προκαλέσουν χίλια κακά, βάζοντας ένα "στοπ" στη ζωή μας γρηγορότερα απ' ότι θα έπρεπε.

Για το μεταφυσικό δε χωράει συζήτηση και δεν είναι της παρούσης προφανώς. Και εννοείται ότι σημάδια θα βρει κανείς για οτιδήποτε, αρκεί να ψάξει πραγματικά πολύ.

Ο λόγος της ανάρτησης αυτής είναι γιατί στην χώρα της "φαιδράς πορτοκαλέας" που λέγεται Ελλάδα, πέραν από τους θανάτους (που μέσα σ' όλα τ' άλλα έχουν και μια επιπλέον τραγικότητα όταν συνδεόνται με τον κορωναϊό για τους λόγους που εξηγούμε εδώ), τις νοσηλείες και τις διασωληνώσεις που είναι οι πρώτοι δείκτες που κοιτάζουν όλοι όταν μιλάνε για την πανδημία, παραβλέπούμε κάτι που αφορά πάρα πολλούς απ' αυτούς που νόσησαν. Αυτό ονομάζεται "Long COVID-19" ή "Post acute COVID-19 syndrome" ή σε απλά ελληνικά "σύνδρομο Long-COVID-19".

Το ότι δε μιλάμε γι' αυτό είναι παράδοξο, δεδομένου ότι η Ε.Ε. το έχει αναγάγει σε ένα ιδιαίτερα σοβαρό ζήτημα και έχεις εκδόσει ειδικές οδηγίες για τους εργαζομένους που πάσχουν απ' αυτό και τους εργοδότες τους.

Όταν λέμε "σύνδρομο Long-COVID-19", εννοούμε τα παρατεταμένα συμπτώματα που εμφανίζει (περίπου) ο ένας στους επτά που νόσησαν με κορωνοϊό. Κάποιος, δηλαδή, ο οποίος, ακόμα και αφού αναρρώσει από την οξεία φάση της λοίμωξης, εξακολουθεί να εμφανίζει συμπτώματα όπως είναι η χρόνια κόπωση, η μυϊκή αδυναμία, η κεφαλαλγία, η δυσκολία συγκέντρωσης και η μείωση της μνήμης, η δύσπνοια και άλλα συμπτώματα, που επιμένουν συχνά για 3 και 6 μήνες - και σε πολλές περιπτώσεις (σύμφωνα με την αγγλική βιβλιογραφία η οποία πρωτοπορεί στο συγκεκριμένο τομέα) εώς και 1 χρόνο μετά την ανάρρωση. Το σύνδρομο αφορά όλες τις ηλικιακές ομάδες, ακόμα και παιδιά. Στην Αγγλία με βάση τα υπάρχοντα στατιστικά υπολογίζεται ότι περίπου το 1,5% του πληθυσμού (1 εκατομμύριο περίπου), πάσχουν από το σύνδρομο αυτό.

Τα πιο συχνά συμπτώματα είναι η κόπωση, η επιδείνωση των συμπτωμάτων μετά από σωματική ή πνευματική άσκηση, και πνευματική σύγχυση. Από το φάσμα των συμπτωμάτων άλλα περιλάμβαναν οπτικές ψευδαισθήσεις, τρέμουλο, φαγούρα στο δέρμα, αλλαγές στον εμμηνορροϊκό κύκλο, σεξουαλική δυσλειτουργία, προβλήματα ελέγχου της ουροδόχου κύστεως, έρπητα ζωστήρα, απώλεια μνήμης, θολή όραση, διάρροια και εμβοές.

«Η μνήμη και η γνωστική δυσλειτουργία, που βιώνουν πάνω από το 85% των ερωτηθέντων, ήταν τα πιο διαδεδομένα και επίμονα νευρολογικά συμπτώματα, εξίσου κοινά σε όλες τις ηλικίες και με σημαντικό αντίκτυπο στην εργασία. Οι πονοκέφαλοι, η αϋπνία, ο ίλιγγος, η νευραλγία, οι νευροψυχιατρικές μεταβολές, το τρέμουλο, η ευαισθησία στον θόρυβο και το φως, οι ψευδαισθήσεις (οσφρητική και άλλες), η εμβοή ήταν επίσης κοινά και μπορεί να υποδηλώνουν μεγαλύτερα νευρολογικά προβλήματα που αφορούν τόσο το κεντρικό όσο και το περιφερικό νευρικό σύστημα», Αναφέρεται χαρακτηριστικά σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Lancet από το αγγλικό πανεπιστήμιο UCL.

Για όσους δε νοσήσουν βαριά, υπάρχει κίνδυνος τόσο για ενδοθηλιακές ασθένειες - που επηρεάζουν σοβαρά το καρδιοαγγειακό σύστημα (που είναι εξάλλου το πρώτο που επηρεάζεται από τον κορωναϊό και ας είναι συνήθως τα συμπτώματα του αναπνευστικού εκείνα που στέλνουν τελικά τους ασθενείς στο νοσοκομείο) όσο γι' αναπνευστικές ασθένειες.Αλλά αυτά είναι συνήθη για όσους έχουν μακροχρόνια νοσηλεία ή παραμονή σε ΜΕΘ, ούτως ή άλλως.

Στην Μεγάλη Βρετανία το κράτος ήδη έχει δημιουργήσει και στελεχώσει σχετικές κλινικές, δίνοντας τον τελευταίο καιρό μεγάλο βάρος στα παιδιά και τους νέους. Μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο τραγική μπορεί να γίνει η ζωή για κάποιο νέο που δεν μπορεί να συγκεντρωθεί και να δουλέψει ή ένα παιδί - φαινομενικά υγιές - που νιώθει χρόνια ατονία.

Το αν και πότε "εξαφανίζονται" τελείως είναι ερωτήματα που δεν έχουν ακόμα γενικές απαντήσεις. Όταν όμως βλέπει κανείς επαγγελματίες αθλητές (όπως π.χ. μερικοί που αγωνίζονται στον Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο) που για μήνες δεν μπορούν να πάρουν "τα πόδια τους", μπορεί να καταλάβει κανείς το πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα: Το σίγουρο είναι ότι όσο και να κρατήσουν είναι πολύ.

Στην χώρα όμως της "φαιδράς πορτοκαλέας" κανείς δεν ασχολείται με αυτά. Η χώρα μας έτσι κι αλλιώς έχει ακόμα σχετικά λίγα κρούσματα (και δυσανάλογα πολλούς θανάτους), οι περισσότεροι εκ των οποίων σε ηλικιωμένους, με τους οποίους στην πραγματικότητα δεν ασχολείται κανείς. Αν αισθάνονται ατονία για μήνες, μπορεί να είναι "και της ηλικίας".

Και έτσι ναι μεν, οι νέοι πεθαίνουν δύσκολα από τον κορωναϊό, και συχνά δε νοσηλεύονται, μήπως όμως πρέπει αυτοί που ξεσηκώνουν τον κόσμο ενάντια στον εμβολιασμό θα έπρεπε να σκεφτούν και το σύνδρομο αυτό; 

Το ότι χάρις αυτή τη νοοτροπία (των 40+άρηδων που δεν εμβολιάζονται "από άποψη" ή "από φόβο") οδηγούμαστε στο "χαμήλωμα" του ορίου ηλικίας εμβολιασμού (ακουμπώντας ηλικίες για τις οποίες  πραγματικά ΔΕΝ έχουμε πολλά στοιχεία) και που οδηγούν στη (αντιδημοκρατική από κάθε άποψη) δημιουργία μιας κοινωνίας δύο ταχυτήτων, δεν το συζητάμε καν...

Αλλά όπως ξέρουμε στην χώρα της "φαιδράς πορτοκαλέας" δεν μπορούν να γίνουν σοβαρές συζητήσεις. Μπορούμε να κάνουμε βαρύγδουπες δηλώσεις για 100 χιλιάδες κρούσματα την μέρα τον Αύγουστο και γι' αύξηση του ιικού φορτίου των λυμάτων.

Για το τι σημαίνει να ζεις και να πεθαίνεις από κορωναϊό, δεν μπορεί να γίνει κουβέντα. Γιατί είναι κάτι δύσκολο... 

Ποιο ήταν άραγε το αποτέλεσμα 20 χρόνων πολέμου στο Αφγανιστάν;

Πέρασαν  κιόλας σχεδόν 20 χρόνια από την έναρξη του (τελευταίου ιστορικά) πολέμου στο Αφγανιστάν, που ξεκίνησε με την επίθεση των ΗΠΑ μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου.

Στα 20 χρόνια που κράτησε ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ προκάλεσαν χιλιάδες αεροπορικές επιδρομές, έριξαν τόνους από βόμβες και προκάλεσαν πραγματικά χιλιάδες νεκρούς. Τελικά, μετά από μερικές βραχυπρόθεσμες νίκες και αλλαγές των κεντρικών θεσμών στο Αφγανιστάν, τελικά η συμφωνία ειρήνης που επιτεύχθηκε τον Φεβρουάριο του 2020 μάλλον ευνόησε τους Ταλιμπάν, παρά τους «στρίμωξε» στη γωνία. Ο βασικός λόγος που έγινε αυτό είναι γιατί οι θεσμοί που εγκατέστησαν οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, όπως η κυβέρνηση που υποστήριζαν οι Σοβιετικοί πριν 40 χρόνια, έχουν μικρό κοινωνικό έρεισμα και δημιουργήθηκαν περισσότερο περιορίζοντας τον χώρο δράσης των Ταλιμπάν, παρά διαλύοντας τον οργανωτικό ή κοινωνικό ιστό που τους έκανε να κερδίσουν τον εμφύλιο το 1992 και να κρατηθούν στην εξουσία πρακτικά 30 χρόνια.Αυτή τη στιγμή οι Ταλιμπάν έχουν καταλάβει ένα ποσοστό από 70% ως 85% του Αφγανιστάν (σύμφωνα με δηλώσεις των ίδιων) και η αφγανική κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβεβαιώσει τι ακριβώς συμβαίνει. Ξέρουμε σίγουρα ότι ελέγχουν σίγουρα τις συνοριακές διελεύσεις με το Ιράν και το Τουρκμενιστάν. Όσοι είναι κοντά στην αφγανική κυβέρνηση και τις ΗΠΑ, αναφέρουν ότι οι Ταλιμπάν έχουν περίπου το 1/3 του Αφγανιστάν, αλλά ούτε αυτό μπορεί κανείς να το διασταυρώσει.

Σύμφωνα με τον σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας του Αφγανιστάν, Χαμντουλά Μοχίμπ, ο εθνικός στρατός και η ασφάλεια του Αφγανιστάν προσπαθούν να ανακάμψουν και δεν πρόκειται να αφήσουν τη χώρα στους Ταλιμπάν. Σε μια προσπάθεια που μοιάζει εντελώς κράτημα του πνιγμένου από τα μαλλιά, η υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας του Αφγανιστάν επέτρεψε ξανά τη δημιουργία τοπικών πολιτοφυλακών. Κάτι που σε πολλούς θυμίζει τον εμφύλιο που ξεκίνησε το 1992 όταν η «κομμουνιστική» κυβέρνηση του Αφγανιστάν υποχώρησε απέναντι στους Ταλιμπάν μετά τον μεγάλο πόλεμο στον οποίο ενεπλάκη και η Σοβιετική Ένωση.

Σαφώς όλοι θα ήθελαν ο εμφύλιος να αποφευχθεί, όμως αυτό είναι το λιγότερο πιθανό σενάριο. Στην ουσία μιλάμε για επιστροφή σε ένα καθεστώς πολέμου μεταξύ φυλών για τον έλεγχο συγκεκριμένων περιοχών.Την αδυναμία της κυβέρνησης και του εθνικού στρατού του Αφγανιστάν να επιβληθούν φαίνεται κυρίως από τις μαζικές διαφυγές στρατιωτικών ομάδων σε γειτονικές χώρες. Για παράδειγμα, νωρίτερα αυτήν την εβδομάδα, περισσότερα από 1.000 μέλη των αφγανικών δυνάμεων ασφαλείας κατέφυγαν στο Τατζικιστάν, το οποίο βρίσκεται βορειοανατολικά του Αφγανιστάν, καθώς οι Ταλιμπάν προέλαυναν καταλαμβάνοντας χωριά χωρίς καν αντίσταση.Η Ρωσία, ως σημαντικός παράγοντας στο μεσανατολικό τα τελευταία χρόνια, επιβεβαιώνει ότι οι Ταλιμπάν έχουν καταλάβει πάνω από τα 2/3 των συνόρων του βορείου Αφγανιστάν και η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα είπε ότι η Μόσχα προτρέπει όλες τις πλευρές στο Αφγανιστάν να «επιδείξουν αυτοσυγκράτηση». Την ίδια στιγμή, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, δήλωνε ότι «Δεν θα στείλω άλλη γενιά Αμερικανών σε πόλεμο στο Αφγανιστάν χωρίς να περιμένουμε λογικά ότι θα πετύχουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα» και σχολίασε ως «πολύ απίθανο» να μπορέσει η αφγανική κυβέρνηση να διατηρήσει τον έλεγχο της χώρας χωρίς πρόβλημα.

Ο επικεφαλής στρατηγός του ΗΒ, Σερ Νικ Κάρτερ, δήλωσε στο BBC ότι υπάρχουν τρία σενάρια για το Αφγανιστάν, αλλά το πιο πιθανό είναι η έλευση εμφυλίου και η διάλυση του κράτους σε περιοχές που ελέγχουν φυλές, όπως ακριβώς έγινε το 1992.Η ημερομηνία – κλειδί για το τί θα γίνει στο Αφγανιστάν είναι η 31η Αυγούστου, όταν και επίσημα κλείνει το κεφάλαιο ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, όταν και οι υπόλοιπες ξένες στρατιωτικές δυνάμεις θα έχουν φύγει και θα έχουν τοποθετηθεί τοποτηρητές, όπως οι Τούρκοι στο αεροδρόμιο της Καμπούλ. Μέχρι τότε το πιο αισιόδοξο σενάριο, να έχει επιτευχθεί κάποιου είδους πολιτική συμφωνία μεταξύ Ταλιμπάν και αφγανικής κυβέρνησης, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας.

Πέντε συν ένας λόγοι για τους οποίους θα θέλαμε να περάσει η εθνική μπάσκετ στους Ολυμπιακούς

 Ο αποκλεισμός της εθνικής από τους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά την ήττα της στον τελικό του Προ-ολυμπιακού τουρνουά του Καναδά μας άφησε μια πικρή γεύση - κυρίως σε όσους από μας ακολούθησαν την ομάδα και ξενύχτησαν για χάρη της. Η αποστολή ήταν εξαρχής δύσκολη, αλλά αφού φτάσαμε μέχρι το τέλος, υπήρχε η ελπίδα ότι τελικά θα καταφέρναμε.

Μιας και το ταξίδι τελείωσε, σας παρουσιάζουμε πέντε συν ένα λόγους που θα θέλαμε να περάσει τη εθνική ομάδα μπάσκετ στους Ολυμπιακούς:

Λόγος 1ος: Ο Ρικ Πιτίνο.

Δεν είναι συχνό φαινόμενο να έχει η εθνική μας ως προπονητή έναν Hall of Famer. Ο Ρικ Πιτίνο ανέλαβε την εθνική αμισθί, για να πραγματοποιήσει ένα από τα λίγα πράγματα που δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα: Να πάει ως πρώτος προπονητής μιας εθνικής ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι συνθήκες φάνταζαν καταπληκτικές αλλά δυστυχώς, η παράταση της σεζόν του ΝΒΑ, οι πολλαπλοί τραυματισμοί βασικών αθλητών και η άρνηση δύο εκ των βασικών στελεχών του σχεδιασμού (Ιωάννης Παπαπέτρου - με πρόφαση τραυματισμο και Τάιλερ Ντόρσεϊ - χωρίς πρόφαση απλώς γιατί ήθελε να "μελετήσει τις επιλογές του"), άλλαξαν το σχεδιασμό και δημιούργησαν προβλήματα στην εφαρμογή του αρχικού πλάνου. Το ότι έφτασε μέχρι τον τελικό του Προολυμπιακού είναι δείγμα της δουλειάς που έκανε στο λίγο διάστημα που έκατσε στον πάγκο, καθώς και στη μεγάλη ικανότητά του να παίρνει το μέγιστο από τους (χαμηλής δυναμικότητας) αθλητές του, δημιουργώντας ένα καταπληκτικό κλίμα. Φανταστείτε μόνο τι θα συνέβαινε αν η εθνική κατάφερνε να περάσει στους Ολυμπιακούς και εκεί είχαμε την ευκαιρία να δούμε μια πραγματική πλήρη εθνική, με ένα πραγματικά καλό προπονητή στον πάγκο της. Απόδειξη της αύρας του ήταν και το γεγονός ότι στην ομάδα συνηπήρξαν ο Νίκος Ρογκαβόπουλος, που έφυγε κάνοντας προσφυγή από την ΑΕΚ έχοντας ως βασικό λόγο το ότι δεν έπαιζε, με τον προπονητή που δεν τον έβαζε να παίξει (τον Ηλία Παπαθεοδώρου) - και αυτό χωρίς προβλήματα.  

Λόγος 2ος: Οι αθλητές της ομάδας.

Αν εξαιρέσει κανείς τον (υπερβολικά χαμηλών δυνατοτήτων) Βασίλη Καββαθά, που κανείς δεν κατάλαβε γιατί κλήθηκε αντί του (πιο έμπειρου και ποιοτικού) Κώστα Κουφού, και ο οποίος είχε μεγάλα προβλήματα με όλους τους (μέτριας ποιότητας και άνω) ψηλούς τους οποίους αντιμετώπισε, σε όλους τους αγώνες από την προετοιμασία και πέρα, αυτοί που κλήθηκαν ήταν ότι καλύτερο υπήρχε διαθέσιμο στις θέσεις του. Αθλητές χαμηλών εώς μετρίων δυνατοτήτων - με εξαίρεση τον Νίκ Καλάθη, τον Κώστα Σλούκα, τον Ντίνο Μήτογλου και (ίσως) τον Γιάννη Παπαγιάννη. Αυτοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, φτάνοντας να χάνουν στις λεπτομέρειες από τον Καναδά των 8 ΝΒΑers και να παιρνούν στον τελικό. Θα ήταν δίκαιο (για την προσπάθεια τους και μόνο) το να τους δινόταν η ευκαιρία να διεκδικήσουν μια θέση στην Ολυμπιακή ομάδα.

Λόγος 3ος: Η απαξίωση του αθλήματος.

Χάρις τη λάθος αντιμετώπιση της εθνικής από την ομοσπονδία, τις ατυχίες της στιγμής (βλ. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2019) και την παραδοχή ότι πλέον "έχει περάσει η εποχή της Ελλάδας" από τα κέντρα αποφάσεων της παγκόσμιας ομοσπονδίας, η εθνική μας ομάδα έχει χρόνια να φέρει μια επιτυχία. Κάτι τέτοιο θα ήταν μια τονωτική ένεση για το άθλημα, το οποίο παραπαίει τα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα. Μια τέτοια επιτυχία μπορεί να έρθει δυστυχώς μόνο από την εθνική - που ενώνει - αφού και δεδομένων της αλλαγής των οικονομικών μεγεθών της Euroleague, κάτι τέτοιο θα ήταν ουτοπία να το περιμέναμε από τις μεγάλες ομάδες, δηλ. του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Γιατί για το πρωτάθλημα καλύτερα ας μην το συζητήσουμε...

Λόγος 4ος: Υπάρχει ανάγκη ν' αλλάξουμε θεώρηση στον τρόπο παιχνιδιού.

Το "σκεπτόμενο μπάσκετ" (δηλ. επίθεση 24 δευτερολέπτων - με πάσες μέχρι να βρεθεί ελεύθερο σουτ) έχει ξεπεραστεί. Το άθλημα έχει γίνει αθλητικό, γρήγορο (με σουτ στα 10 δεύτερα) και η άμυνα έχει γίνει βασικό συστατικό σε όλο το γήπεδο. Δυστυχώς όμως η εθνική μας έχει μείνει πίσω στην αντιμετώπιση του παιχνιδιού, με αποτέλεσμα - ακόμα και όταν είναι καλύτερη στα χαρτιά - να μη φτάνει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων της. Αυτό και όταν είχε στις τάξεις της τον Γιάννη (Αντετοκούνμπο)...Το ανέκδοτο με τα "24 plays" που (υποτίθεται) ότι είχε ο Σκουρτόπουλος στο Παγκόσμιο (με την ομάδα να παίζει τελικά μόνο το "γύρω-γύρω-σουτ") είναι παροιμιώδες. Αυτή θα ήταν μια ευκαιρία για την Ελλάδα να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό και να το καθιερώσει, απελευθερώνοντας πολλούς απ' αυτούς που δυνητικά έχουν τη δυνατότητα να σουτάρουν με ικανοποιητικά ποσοστά. Το "χαλινάρι" που υπάρχει, μπαίνει δυστυχώς από τα παιδικά τμήματα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν αθλητές στις μικρές ηλικίες που να μπορούν να παίξουν το "ένας-με-έναν" και να σουτάρουν από αποστάσεις μεγαλύτερες των 6 μέτρων.

Λόγος 5ος: Μήπως και η ομοσπονδία αποφασίσει ν' αντιμετωπίσει με σοβαρότητα την εθνική ομάδα.

Μπορεί οι εκλογές να είναι προ των πυλών, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχει σιγουριά ότι όποιος τις κερδίσει, θ' αντιμετωπίσει με σοβαρότητα το οικοδόμημα της εθνικής - το οποίο ξεκινάει από το αναπτυξιακό, τις ομάδες παίδων και καταλήγει στην εθνική ανδρών. Δυστυχώς αυτό που συνέβαινε στα παλιά χρόνια της εποχής Βασιλακόπουλου (δηλ. αναπτυξιακά τουρνουά, σκάουτιγκ σε όλη την Ελλάδα και τις ΗΠΑ για ελληνόπουλα με δυνατότητες, σεμινάρια με τους καλύτερους προπονητές κ.ά.) έχει σταματήσει εδώ και καιρό. Η δήλωση "με τέτοια ομάδα δεν χρειαζόμαστε προπονητή" του κ. Βασιλακόπουλου πριν μερικά χρόνια - που συνδυασμένη με την παρουσία στον πάγκο συμπαθών (αλλά περιορισμένων δυνατοτήτων) προπονητών που αναλώνονταν στην εφαρμογή του δόγματος "ας μην στεναχωρήσουμε τον Πρόεδρο", καταδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος. 

Και τέλος...

Λόγος 6ος: Η εθνική μπάσκετ είναι η μεγάλη "επίσημη αγαπημένη".

Ό,τι και να λέμε, το μπάσκετ είναι το εθνικό μας άθλημα. Μπορεί το πόλο να είναι το πιο σταθερό σε επιτυχίες, το ποδόσφαιρο να είναι το παγκόσμια πιο δημοφιλές και το βόλλεϋ να μας έχει δώσει χαρές, αλλά το μπάσκετ είναι το άθλημα που μας πρωτοέβγαλε στους δρόμους, με την εθνική να μας έχει δώσει τις μεγαλύτερες (αγνές) αθλητικές χαρές. Το Euro του 2004 στο ποδόσφαιρο είναι η μεγαλύτερη αθλητική επιτυχία, αλλά το Ευρωμπάσκετ του '87 και η νίκη επί των ΗΠΑ στη Σαϊτάμα είναι οι μεγαλύτερες χαρές που έχουμε βιώσει, αθλητικά, ως Έλληνες.

Πως μια φωτιά κατέστρεψε τον Δραγώνα και ήταν η αρχή του τέλους των ελληνικών πολυκαταστημάτων

 Τα πολυκαταστήματα στο κέντρο της Αθήνας, σημάδεψαν την καταναλωτική δραστηριότητα της χώρας (και όχι μόνο του Λεκανοπεδίου) τη δεκαετία του 1980, μένοντας ζωντανά μέχρι περίπου τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Το Μινιόν, ο Δραγώνας, ο Κλαουδάτος και οι Αφοί Λαμπρόπουλοι έγιναν προορισμοί ταξιδιών για χιλιάδες οικογένειες, που πολλές φορές ταξίδευαν από άλλες πόλεις για να ψωνίσουν και να διασκεδάσουν. Ειδικά το Μινιόν, με τις ποικίλες δράσεις του στον τελευταίο όροφο, έγινε προορισμός για οικογένειες και παιδιά κάθε ηλικίας. Οι τεράστιες ουρές στα πολυκαταστήματα αυτά, την περίοδο των γιορτών ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, ενώ σε πολλές περιπτώσεις το εργασιακό περιβάλλον ήταν ευχάριστο παρά την πίεση που υπήρχε λόγω της μεγάλης προσέλευσης του κόσμου. Το άρθρο του https://www.in.gr/2021/06/30/life/stories/adokso-telos-ton-ellinikon-harrods-katarreysi-enos-emporikou-mythou/ περιγράφει την περίπτωση του Δραγώνα, που ήταν εκείνο που σήμανε την αρχή του τέλους των μεγάλων πολυκαταστημάτων της Αθήνας, με το οριστικό του κλείσιμο στα 1987:

"Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ένα μπαράζ εμπρηστικών επιθέσεων τρομοκρατικού υποβάθρου χτυπά μέσα σε μερικούς μήνες τα πιο γνωστά πολυκαταστήματα της Αθήνας και του Πειραιά τα οποία στα μάτια των δραστών συμβολίζουν τον καπιταλισμό και το κεφάλαιο. Διαδοχικά ονόματα-κολοσσοί για τα ελληνικά δεδομένα, όπως το Μινιόν, ο Κατράντζος, ο Λαμπρόπουλος γίνονται στάχτη και ο Δραγώνας δεν αποτελεί εξαίρεση.

Μάλιστα, τα «παιδιά» των δύο τελευταίων καίγονται την ίδια μέρα, την 7η Ιουλίου 1981. Ημερομηνία που ουσιαστικά σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για την σχεδόν 100ετή παρουσία της οικογένειας στον χώρο του εμπορίου.Ο Γιώργος Δραγώνας, πατριάρχης της επιχείρησης, είχε γεννηθεί στην Ζάκυνθο το 1868. Ακολούθησε τα βήματα του δικού του πατέρα και έγινε καπετάνιος, αλλά όταν σε κάποιο από τα ταξίδια του το καράβι έπιασε Πειραιά, αποφάσισε να αλλάξει ζωή και να «δέσει» στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας που εκείνη την εποχή γνώριζε πρωτοφανή ανάπτυξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα σε περίπου 30-35 χρόνια ο πληθυσμός είχε πενταπλασιαστεί και ο δαιμόνιος επτανήσιος αντιλήφθηκε ότι αυτή η τάση δεν θα σταματούσε.

Χρειάστηκε μόλις μία 5ετία για να στήσει το πρώτο μαγαζί του και να το κάνει το μεγαλύτερο κατάστημα πώλησης ανδρικών ειδών στην πόλη. Το πιλοπωλείο του στην Ακτή Μιαούλη δεν διέθετε στην πελατεία του μόνο καπέλα αλλά και μια σειρά άλλων προϊόντων όπως ζώνες, γιλέκα και αξεσουάρ ένδυσης για τους κυρίους της εποχής. Τεράστια ώθηση στις πωλήσεις έδωσε και το στρατηγικό σημείο στο οποίο στήθηκε η επιχείρηση. Στην ουσία ήταν το τελευταίο πράγμα που έβλεπαν οι καραβιές Ελλήνων που έφευγαν με τα πλοία για να μεταναστεύσουν. Σχεδόν όλοι αποχαιρετούσαν την Ελλάδα και τους δικούς τους για πάντα, παίρνοντας μαζί τους αντικείμενα που θα τους θύμιζαν την πατρίδα και θα είχαν και χρηστικότητα στην καθημερινότητά τους. Και ο Δραγώνας ήταν εκεί για να το προσφέρει.

Από εκείνο το σημείο και μετά επαναλαμβανόταν σχεδόν πάντα η ίδια ιστορία. Σε μια περίοδο γεμάτη κοσμοϊστορικά γεγονότα όπως ο «άτυχος πόλεμο του 1897» ή οι επόμενοι που ακολούθησαν, ο Δραγώνας προσαρμοζόταν και θριάμβευε, ενώ σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούσε πολύ μπροστά από την εποχή του, εισάγοντες καινοτομίες άγνωστες ως τότε στην χώρα.Για παράδειγμα, ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε την έννοια της διαφήμισης, του μάρκετινγκ και των συνεργασιών. Από τις αρχές του 20ου αιώνα κιόλας λειτουργούσε το κατάστημα του Πειραιά επί 24ώρου βάσης, αφού στο λιμάνι η ζωή δεν σταματούσε ποτέ. Παράλληλα είχε έρθει σε συνεννόηση με τους αμαξάδες της περιοχής ζητώντας τους να κάνουν κύκλους στις διαδρομές τους, όταν μετέφεραν τα προϊόντα από το εργοστάσιο μέχρι το κατάστημα. Έχοντας βάλει ρεκλάμα στις άμαξες, έκανε την φίρμα γνωστή σε πολύ περισσότερο κόσμο που ήταν αδύνατο να μην δει το λογότυπό του. Win-win situation, όπως θα λέγαμε σήμερα.Μόλις το 1908 η οικογένεια νιώθει αρκετά δυνατή ώστε να επεκτείνει τις δουλειές της στο κέντρο της Αθήνας. Και μάλιστα πραγματοποιεί το επόμενο βήμα με μεγάλο ρίσκο αφού επιλέγει να εγκατασταθεί στην καρδιά του ανταγωνισμού. Στην οδό Αιόλου που ήταν γεμάτη με ανάλογα καταστήματα, με ένα από αυτά (εκείνο του Λαμπρόπουλου) να στέκεται απέναντί του ήδη από το 1901. Ο Δραγώνας όχι μόνο δεν βγήκε χαμένος από την σύγκριση, αλλά σύντομα μετέφερε ουσιαστικά το επιχειρησιακό κέντρο του στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην σημερινή οδό Μητροπόλεως.

Ήδη από την δεκαετία του ’30 κιόλας, ο Δραγώνας γίνεται το πρώτο κατάστημα που προσφέρει εκπτώσεις, με τους Αθηναίους να σχηματίζουν ουρές κάθε φορά που υπήρχε «εβδομάς υπολοίπων», όπως ονομάζονταν, ενώ η επιχείρηση κατορθώνει να σταθεί στα πόδια της (ή και να αναπτυχθεί ) ακόμη και στα «μαύρα» χρόνια που ήρθαν αργότερα με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κατοχή.Με το ξέσπασμα των Ελληνοϊταλικών συγκρούσεων στο μέτωπο της Αλβανίας. Ο Γιώργος Δραγώνας (που είχε χάσει τον πρωτότοκο γιο του όταν εκείνος ήταν 19 ετών το 1924) βλέπει το δεύτερο και το τρίτο σπλάχνο του, Θεμιστοκλή και Σπύρο, να φεύγουν για την πρώτη γραμμή και παραχωρεί την διεύθυνση της επιχείρησης στον τέταρτο, τον 18χρονο μόλις τότε Λέανδρο.

Κατά την διάρκεια των πρώτων μηνών της σύγκρουσης τα καταστήματα προσφέρουν το περίφημο «πακέτο Δραγώνα» όπου με 50 δραχμές οι μητέρες έστελναν στα παιδιά τους ένα δέμα με δύο ζευγάρια μάλλινες κάλτσες, γάλα και παπούτσια, κασκόλ και άλλα συναφή προϊόντα. Όταν πλέον ήρθε και η Κατοχή, έγιναν γιγαντιαίες προσπάθειες για παροχές στους 500 εργαζομένους (μοιράζονταν και συσσίτια καθημερινά) με μεγάλη μάχη κατά του πληθωρισμού, παρά το γεγονός ότι από τον βομβαρδισμό που είχε προηγηθεί, καταστράφηκε ολοσχερώς το κατάστημα στον Πειραιά. Όμως τόσο η οικογένεια, όσο και το προσωπικό της κατόρθωσαν να βγουν δυνατοί από την μανία του πολέμου.

Στις επόμενες τρεις δεκαετίες η επιχείρηση μπαίνει στην καλύτερή της περίοδο και μεγαλουργεί. Και πάλι φροντίζει να αφουγκραστεί τον ρυθμό της εποχής. Βάζει διαφημίσεις στις αίθουσες της νέας μόδας και μορφής διασκέδασης, τον κινηματογράφο, και τότε γεννιέται και το σλόγκαν που έμεινε στην ιστορία. «Ό,τι θέλει ο λαός στου Δραγώνα ασφαλώς»! Εκείνο το διάστημα εισάγονται νέες καινοτομίες, με θέσπιση 45ώρου (αντί για 48ωρο) εργασίας, με καταστήματα με κυλιόμενες σκάλες, ρουφ γκάρντεν, παιδότοπους και παροχή νέων προϊόντων.

Αυτή η πορεία θα διακοπεί τελικά με βίαιο τρόπο. Η φωτιά του καλοκαιριού του 1981 κάνει στάχτη τα πάντα και αποδεικνύεται «ταφόπλακα». Το κατάστημα είναι μεν ασφαλισμένο, αλλά όχι 100% για εμπρησμό, με αποτέλεσμα να δοθεί μόνο μια μικρή αποζημίωση, την ίδια ώρα που ο Λέναδρος Δραγώνας πληρώνει στους εργαζόμενους την δική του, αναλαμβάνοντας πλήρως το κόστος. Οι τίτλοι τέλους θα μπουν περίπου μια 5ετία αργότερα. Το βάρος της καταστροφής, σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον πια, είναι ασήκωτο. Τα ρολά θα κατέβουν μια για πάντα τον Μάιο του 1987 και το success story ενός αιώνα θα περάσει για πάντα στην ιστορία.

Απαγόρευση της εμπλοκής της πολιτικής στο ποδόσφαιρο; Μόνο στα λόγια για την UEFA!

Η UEFA ζητάει από τις ομάδες και τις ομοσπονδίες που επιτηρεί, ν' αποφεύγουν την έμμεση ή άμεση προώθηση πολιτικών μηνυμάτων σε διεθνείς αγώνες - τόσο επίσημους όσο και "φιλικούς", τόσο των εθνικών ομάδων όσο και των συλλόγων που λειτουργούν υπό την εποπτεία τους. Απαγορεύει επίσης το ανέβασμα πανό, μηνυμάτων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.ο.κ. Το σκεπτικό είναι σωστό, αλλά όπως σημειώνει, με σειρά παραδειγμάτων", ο Αντώνης Φούντης στο "Φως των Σπορ"  η UEFA, συχνά ξεχνάει τη σκληράδα της όσο αφορά τα "πολιτικά μηνύματα" όταν (δεν) τη συμφέρει. Τελικά μάλλον μόνο με τις ομάδες της European Superleague φάνηκε έτοιμη να φτάσει στα άκρα:

Η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία πιπιλάει διαρκώς την καραμέλα ότι «το ποδόσφαιρο δεν πρέπει να μπλέκει με την πολιτική», αλλά δεν τηρεί τίποτα από όσα λέει και κάνει. Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις χωρών, οι επιδείξεις ισχύος των Τούρκων, ο «αλβανικός αετός» και πολλά ακόμη γεγονότα που απομυθοποιούν την «κλίκα της Νιόν».

Οκτώβριος 2019, είναι οι μέρες που ο στρατός της Τουρκίας έχει εισβάλει στα συριακά εδάφη και βομβαρδίζει τους Κούρδους μαχητές αλλά και αμάχους. Η παγκόσμια κατακραυγή δεν συγκινεί τους Τούρκους εισβολείς και όχι μόνο αυτό, αλλά μετά τον αγώνα Τουρκία - Αλβανία οι Τούρκοι διεθνείς χαιρέτησαν στρατιωτικά τον κόσμο ως ένδειξη συμπαράστασης στους συμπατριώτες τους που σκότωναν κόσμο στη Συρία. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στο επόμενο ματς της Εθνικής Τουρκίας στο Παρίσι με τη Γαλλία (1-1) για τα προκριματικά του Γιούρο 2020, ξεσηκώνοντας πάλι θύελλα αντιδράσεων. Συγκεκριμένα στο 81’ ο Αϊχάν σκόραρε και αμέσως μαζί με τους συμπαίκτες του κατευθύνθηκαν στην εξέδρα όπου βρισκόταν ο κύριος όγκος των συμπατριωτών τους. Οι ποδοσφαιριστές του Σενιόλ Γκιουνές παρατάχθηκαν στη σειρά και χαιρέτησαν στρατιωτικά, κάτι που προκάλεσε τις αποδοκιμασίες των Γάλλων θεατών, αλλά τη φρενίτιδα των Τούρκων. Χαιρετώντας με αυτόν τον τρόπο, θεωρούσαν ότι αποτίουν φόρο τιμής στον τουρκικό στρατό…

Ήταν η «απάντηση» του καθεστώτος Ερντογάν στις διαμαρτυρίες των χωρών όλου του κόσμου για τη στρατιωτική εισβολή που έπιασε στον ύπνο άπαντες. Και ήταν εντολή άνωθεν η κίνηση αυτή προκειμένου, όπως έλεγαν Τούρκοι αξιωματούχοι, να ανεβάσουν το φρόνημα του στρατού που δημιουργούσε εκατόμβη νεκρών επί συριακού εδάφους.

Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για την επίσημη Τουρκία να κάνει επίδειξη δύναμης μέσω ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Όλα τα σκληρά καθεστώτα άλλωστε εργαλειοποιούν το ποδόσφαιρο για να τιθασεύσουν τα πλήθη. Πέρα όμως από το τι έκαναν οι Τούρκοι, το μείζον σε ό,τι έχει να κάνει με την μπάλα είναι το εξής: τι έκαναν οι ΟΥΕΦΑ και ΦΙΦΑ; ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ! Η Τουρκία έκανε επίδειξη δύναμης, αλλά οι δύο μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές αρχές του πλανήτη, που ανά πάσα στιγμή αναμασούν την καραμέλα τού «νο πολίτικα», ψέλλισαν κάποιες σαχλαμάρες ότι δήθεν «η πολιτική δεν πρέπει να μπλέξει με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα», τη στιγμή μάλιστα που πρώτες οι ίδιες ασκούν πολιτικές όπου και όπως τις βολεύει. Άλλωστε πόσες φορές δεν έχουν εμπλακεί οι ίδιες στα εσωτερικά χωρών, κάνοντας σημαία τους το «αυτοδιοίκητο» της πλάκας, με το οποίο απειλούν με αποβολές ομοσπονδίες και ομοσπονδίες, με πρώτη και καλύτερη την ΕΠΟ, που όλο την εξυγιαίνουν αλλά δεν μπορεί; Περίπου μια δεκαετία οι δύο αρχές απειλούν το ελληνικό ποδόσφαιρο με αποβολή, αλλά δέκα χρόνια μένουν μόνο στα λόγια…

Αν λοιπόν μια στρατιωτική εισβολή σε ξένο έδαφος χαιρετίζεται στον αγωνιστικό χώρο από τους ποδοσφαιριστές των εισβολέων, ποιο «νο πολίτικα» των ξένων αξιωματούχων; Εκτός κι αν ο στρατιωτικός χαιρετισμός, η εισβολή, οι βομβαρδισμοί, οι νεκροί και η… αποθέωση δεν αποτελούν πολιτική αλλά ηλεκτρονικό παιχνίδι στο «FIFA 2022»!

Γιατί αναφερόμαστε στο «νο πολίτικα» της αμαρτωλής ΟΥΕΦΑ (και ΦΙΦΑ); Γιατί και η κοροϊδία έχει τα όριά της, αλλά οι διεθνείς ποδοσφαιρικές αρχές έχουν απύθμενο θράσος και νομίζουν ότι πείθουν ομάδες, παράγοντες και φιλάθλους…

Η… Κριμαία

Αυτά τα θυμήθηκα με τα κάθε λογής «νο πολίτικα» της ΟΥΕΦΑ, τα οποία επανήλθαν στο προσκήνιο με αφορμή πολλά πρόσφατα περιστατικά, που δείχνουν ότι οι Ευρωπαίοι της Νιόν απλώς βγάζουν τη γλώσσα σε όλους εκείνους που την κατακρίνουν για τα δύο μέτρα και σταθμά της…

Αλήθεια, τι έκανε η περισπούδαστη ΟΥΕΦΑ, η οποία έχει αναγάγει την υποκρισία σε επιστήμη, με το θέμα που προέκυψε λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η τελική φάση του Γιούρο 2020 με τις προκλητικές ενέργειες της Ουκρανίας, που βρήκε τη διοργάνωση ως την ιδανική ευκαιρία να περάσει τα δικά της μηνύματα σε βάρος της μισητής Ρωσίας; ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!

Αρκεί που είχε προβλέψει να μη βρεθούν στον ίδιο όμιλο οι δύο χώρες και να μη διασταυρωθούν στα νοκ άουτ. Αυτό όμως που δεν πρόβλεψε και δεν έκανε το παραμικρό να το διορθώσει ήταν η πρωτοβουλία της ομοσπονδίας της Ουκρανίας (UAF) να προσθέσει στην εμφάνιση των διεθνών της τον χάρτη της χώρας με τη χερσόνησο της Κριμαίας ενσωματωμένη στην Ουκρανία. Όπως ήταν λογικό, η Ρωσία ξεσηκώθηκε, διαμαρτυρήθηκε επίμονα, αναφέρθηκε στο περιβόητο «νο πολίτικα» της ΟΥΕΦΑ, αλλά μηδέν εις το πηλίκο! Το «νο πολίτικα» ξανάγινε γαργάρα. Πού να μπλέκεις;

Το ακόμη δε πιο προκλητικό ήταν ότι το υδατογράφημα στη φανέλα συνοδευόταν από τις εθνικιστικές φράσεις «Δόξα στην Ουκρανία» και «Δόξα στους ήρωες», που αποτελούν χαιρετισμούς του ουκρανικού στρατού. Η επίσημη Ρωσία έκανε λόγο για «πολιτική πρόκληση», αλλά οι μαθητευόμενοι μάγοι της Νιόν δεν ίδρωσαν. Ψέλλισαν κάτι περί μη εμπλοκής της πολιτικής με τον αθλητισμό και καθάρισαν…

Η Βόρεια Μακεδονία

Σαν να μην έφτανε η Ουκρανία, ήρθε με τη σέντρα του πρώτου αγώνα της Βόρειας Μακεδονίας στο Γιούρο η φανέλα της Εθνικής ομάδας της γειτονικής χώρας που ανέγραφε στο σήμα τα αρχικά της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας, χωρίς τον γεωγραφικό προσδιορισμό από τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τι κι αν η ελληνική πλευρά έστειλε επιστολές σε ΟΥΕΦΑ και κυβέρνηση Ζάεφ; Η μόνη που δεν ασχολήθηκε ήταν η ΟΥΕΦΑ! Και όχι μόνο δεν φρόντισε να λύσει το θέμα εδώ και τώρα, αλλά τέσσερις μέρες μετά τις ελληνικές διαμαρτυρίες έκανε τον κόπο να απαντήσει… άλλα αντί άλλων! Ότι τάχα «εμείς σε όλες τις επικοινωνίες μας αποκαλούμε τη Βόρεια Μακεδονία όπως πρέπει», λες και η ελληνική πλευρά παραπονέθηκε για αυτό… Και μέσω της ΜΗ απάντησης η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία μάς «έβαλε και χέρι», γιατί όπως είπε «δεν θα γίνει το ποδόσφαιρο πλατφόρμα πολιτικών αντιπαραθέσεων». Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο…

Μέσα στη φασαρία που ξέσπασε παρενέβη ο πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας, Γκόραν Ζάεφ, που αμέσως μετά το δεύτερο ματς της Εθνικής της χώρας του με γραπτή του δήλωση υποσχέθηκε ότι θα λύσει ο ίδιος προσωπικά το πρόβλημα και πολύ σύντομα. Τι έκανε; Τίποτα. Στο τρίτο ματς με την Ολλανδία η Β. Μακεδονία εμφανίστηκε με τις ίδιες φανέλες και όχι μόνο αυτό. Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, ο Ζάεφ ανέβασε στο τουίτερ ένα σχόλιο που ανέφερε ότι στηρίζει «με πάθος τη Μακεδονία»! Το «Βόρεια» πνίγηκε στα κανάλια του Άμστερνταμ…

Την ίδια στιγμή η ΟΥΕΦΑ «ευαισθητοποιήθηκε» για το θέμα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται και αυτό για παραβίαση του «νο πολίτικα»! Ένα κοινωνικό μήνυμα οι «παπατζήδες» της Νιόν το μετέτρεψαν σε πολιτικό.

Κατά της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας

Η αρχή έγινε όταν ο γκολκίπερ της Εθνικής Γερμανίας Μάνουελ Νόιερ εμφανίστηκε στον αγώνα με την Πορτογαλία με περιβραχιόνιο του αρχηγού στα χρώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Η ΟΥΕΦΑ… παρεξηγήθηκε και ξεκίνησε έρευνα ώστε να τιμωρήσει τον Γερμανό γκολκίπερ. Όμως η γενική κατακραυγή που ξέσπασε στα σόσιαλ μίντια την ανάγκασε να κάνει πίσω και να κλείσει άρον άρον την υπόθεση. Έλα όμως που σειρά πήρε ο δήμαρχος του Μονάχου, ο οποίος στον αγώνα Γερμανία -Ουγγαρία στην «Αλιάντς Αρίνα» ήθελε να φωτίσει το γήπεδο στα χρώματα της κοινότητας;

Οι «χαρτογιακάδες» της Νιόν απάντησαν με ένα ηχηρό «ΟΧΙ» και απέρριψαν το αίτημα που υπέβαλε ο δήμος του Μονάχου. Οι Γερμανοί με το αίτημά τους αυτό ήθελαν να δείξουν την έμπρακτη στήριξή τους στη συγκεκριμένη κοινότητα μετά το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στην Ουγγαρία και απαγορεύει την «προβολή και προώθηση της ομοφυλοφιλίας» για τους ανήλικους κάτω των 18 ετών.

Μόλις έγινε γνωστό το αίτημα, υπήρξε άμεση αντίδραση σε ανώτατο επίπεδο από την κυβέρνηση της Ουγγαρίας, η οποία και απέδωσε καρπούς. Γιατί ως γνωστόν «το ποδόσφαιρο δεν πρέπει να μπλέκει με την πολιτική…».

Πάντως πολλές ποδοσφαιρικές ομάδες δημοσίευσαν στα σόσιαλ μίντια φωτογραφίες στα χρώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αντιδρώντας στην αρνητική στάση της ΟΥΕΦΑ. Ο δε δήμος του Μονάχου αποφάσισε να φωτίσει πολλά κτίρια της πόλης με το ουράνιο τόξο, μετά την «επαίσχυντη» απόφαση της ΟΥΕΦΑ, όπως τη χαρακτήρισε ο Ντίτερ Ράιτερ.

Ο «αλβανικός αετός»

Να ήταν μόνο αυτά τα συμβάντα στα ευρωπαϊκά γήπεδα, με την ΟΥΕΦΑ να σφυρίζει αδιάφορα ή να τιμωρεί παίκτες και συλλόγους κατά το δοκούν;

Στο Μουντιάλ του 2018 στη Ρωσία τρεις Ελβετοί ποδοσφαιριστές, οι Σακίρι, Τζάκα και Λιχτστάινερ, πανηγύρισαν σχηματίζοντας τον «αλβανικό αετό» τα γκολ απέναντι στη Σερβία, στη νίκη τους με 2-1. Προφανώς και ήταν μια κίνηση πολιτική, εθνικιστικού χαρακτήρα. Η ΦΙΦΑ εξέτασε το περιστατικό, αλλά δεν τόλμησε να τιμωρήσει τους τρεις και τους «χάιδεψε» με πρόστιμο, αντί να τους επιβάλει αγωνιστική τιμωρία.

Τον Νοέμβριο του 2013 ο Κροάτης Γιόζιπ Σίμουνιτς μετά τον αγώνα μπαράζ με την Ισλανδία γιόρταζε με τους οπαδούς της Κροατίας και η κάμερα τον συνέλαβε να φωνάζει έναν χαιρετισμό, ο οποίος χρησιμοποιούταν στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου από το φασιστικό κίνημα «Ustase». Το βίντεο έκανε τον γύρο του κόσμου και σοκάρισε τον κόσμο. Η ΦΙΦΑ απαγόρευσε στον Σίμουνιτς τη συμμετοχή σε δέκα αγώνες και ο Κροάτης έχασε το Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014. Από τις λίγες περιπτώσεις όπου η ΦΙΦΑ τιμωρούσε ποδοσφαιριστές, όμως είναι αξιοσημείωτο ότι αυτές οι ποινές συνέβαιναν μέχρι πριν από 5-6 χρόνια. Από το 2015 μέχρι σήμερα ελάχιστες φορές οι ΟΥΕΦΑ και ΦΙΦΑ έδειξαν πυγμή. Εφαρμόζοντας πάντα το «δύο μέτρα και δύο σταθμά», αναλόγως ποιον σύλλογο έχουν απέναντι…

Η φωτογραφία του Οζίλ

Την άνοιξη του 2018 ο Μεσούτ Οζίλ βρέθηκε στο στόχαστρο των γερμανικών μέσων ενημέρωσης, καθότι χρησιμοποιήθηκε πολιτικά από τον Ταγίπ Ερντογάν, όπως άλλωστε και ο Τούρκος μέσος της Σίτι, Ιλκάι Γκουντογκάν.

«Για μένα, η φωτογραφία μου με τον Πρόεδρο Ερντογάν δεν είχε σχέση με την πολιτική ή τις εκλογές, αλλά με τον σεβασμό μου προς το ανώτατο αξίωμα της πατρίδας της οικογένειάς μου. Έχω δύο καρδιές, μία γερμανική και μία τουρκική», σχολίασε ο Οζίλ, αλλά λίγους μήνες μετά ο 31χρονος μέσος θα αποχωρούσε από την Εθνική ομάδα με μία οργισμένη επιστολή.

«Δεν θα παίζω πλέον για τη Γερμανία σε διεθνές επίπεδο, ενώ βιώνω αυτό το αίσθημα ρατσισμού και ασέβειας. Φορούσα τη φανέλα της Γερμανίας με υπερηφάνεια και ενθουσιασμό, αλλά τώρα δεν το κάνω. Όταν οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της γερμανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας με αντιμετωπίζουν έτσι και προσβάλλουν τις τουρκικές ρίζες μου για προπαγάνδα, τότε αυτό δεν πάει άλλο. Αυτός δεν είναι ο λόγος για τον οποίο παίζω ποδόσφαιρο. Ο ρατσισμός δεν πρέπει ποτέ, ποτέ να γίνει αποδεκτός. Είμαι Γερμανός όταν κερδίζουμε, αλλά είμαι μετανάστης όταν χάνουμε».

Η ΟΥΕΦΑ απλώς βολεύτηκε, γιατί θεώρησε το συμβάν εσωτερικό ζήτημα της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Γερμανίας.

Την ίδια περίπου εποχή ένας άλλος ποδοσφαιριστής γινόταν θύμα της πολιτικοποίησης του ποδοσφαίρου. Ο Χενρίκ Μχιταριάν αναγκαζόταν να χάσει τον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ, επειδή η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία τον όρισε στο Αζερμπαϊτζάν, χώρα που έχει διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με την Αρμενία. Ο 30χρονος μέσος φοβήθηκε για την ασφάλειά του και ανακοίνωσε την από κοινού με τον σύλλογο απόφασή του να μην ταξιδέψει στο Μπακού στο κέντρο του γηπέδου χειροκροτούμενος από όλη την Άρσεναλ.

«Έχουμε να κάνουμε με μια κατάσταση παντελώς απαράδεκτη. Κάποιοι άνθρωποι του στερούν τη δυνατότητα να παίξει σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, μια σπάνια ευκαιρία για κάθε παίκτη. Είναι ντροπή και θέλουμε να το δείξουμε ξεκάθαρα στην ΟΥΕΦΑ», θα πει ο υπεύθυνος Επικοινωνίας των «κανονιέρηδων», Βινάι Βενκατέσαμ, αλλά η ΟΥΕΦΑ δεν ίδρωσε. Ποια πολιτική; Έκανε το μακρινό Αζερμπαϊτζάν μέλος της, γιατί μυρίστηκε νέο χρήμα στην ποδοσφαιρική αγορά και αδιαφόρησε πλήρως για τα υπόλοιπα…

(Ένα ακόμα σχετικό άρθρο, αυτή τη φορά για την εφαρμογή του μέτρου στους συλλόγους μπορείτε να βρείτε εδώ).