Ένας "υπέροχος" Αύγουστος...

Κι ενώ στα τηλεοπτικά κανάλια είτε βλέπουμε τους λοιμοξιολόγους να σχολιάζουν τις πυρκαγιές, είτε τη θέση τους έχουν πάρει περιβαλλοντολόγοι, και οι Έλληνες αντί να δουν πως θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την καταστροφή τρώγονται για το γιατί επί ΣΥΡΙΖΑ είχαμε νεκρούς στο Μάτι ενώ τώρα έχουν καεί 100 φορές περισσότερα στρέμματα δάσους, καλό είναι να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε το πως φτάσαμε για άλλη μια φορά στο σήμερα, πριν φυσικά προετοιμαστούμε για ν' αποφύγουμε τα χειρότερα αύριο...Γράφει ο Σπύρος Κερκύρας για όλο αυτό που ζούμε:

Δεν πάει πολύς καιρός από τα λόγια αισιοδοξίας που ακούγαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες από ειδικούς και… μη.

Δεν πάει πολύς καιρός από τα λόγια αισιοδοξίας που ακούγαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες από ειδικούς και… μη. Τα κρούσματα του ιού θα μειώνονταν έως εξαφάνισης με τα θαυματουργά εμβόλια, μονοδοσικά ή σε δύο δόσεις δεν είχε σημασία. Τις μάσκες θα τις κρατούσαμε για τις Απόκριες, θα κυκλοφορούσαμε ελεύθερα και θα βλέπαμε ωραία καλοκαιρινά χαμόγελα, δίχως φόβο και μουντάδα. Θα χαμογελούσαμε κι εμείς απαλλαγμένοι από κάθε ανησυχία για τους δικούς μας ανθρώπους και τον εαυτό μας. Τα νοσοκομεία θα άδειαζαν, τα νησιά θα γέμιζαν από την ελληνική νεολαία, από τουρισμό και από ταξιδιώτες κάθε ηλικίας και εθνικότητας.  Οι δουλειές θα ήταν πια πολλές για όλους, χωρίς τηλεργασίες, τηλεδιασκέψεις και… τηλεοράσεις με τον συμπαθή Σωτήρη Τσιόδρα (καλά να είναι πάντοτε ο άνθρωπος) και τους λοιπούς λοιμωξιολόγους. Τα sms θα τα στέλναμε για κανένα ραντεβουδάκι (λέμε τώρα…) ή για κάνα δυο τρια τσιπουράκια με την παρέα. Δεν θα είχαμε καμία έννοια για τις ανακοινώσεις των 6 σχετικά με τον αριθμό των νέων κρουσμάτων, τους νεκρούς, τους ασθενείς στις ΜΕΘ, τα εξιτήρια και τον χάρτη με την κατανομή ανά περιοχή. Θα τα είχαμε βγάλει από τη ζωή μας όλα αυτά. Θα ήταν μια πρόσφατη, αλλά τόσο παλιά ανάμνηση, έτσι θα μας φαινόταν.

Ο Αύγουστος είναι ακόμη στην αρχή και ποιος ξέρει τι άλλο θα φέρει. Η χώρα καταστρέφεται από τις φωτιές και οι υπεύθυνοι (;) πολιτικοί μας έχουν το θράσος να αντιμάχονται σχετικά με τις ευθύνες τους. Μετά το Μάτι (και όλα τα προηγούμενα) κανείς δεν έπρεπε να κοιτάζει πώς θα βγάλει το μάτι του άλλου. Θα έπρεπε να σιγήσουν ή, για να το πούμε πιο κατανοητά, να το βουλώσουν. Μια λέξη μόνο θα έπρεπε να βγαίνει από το στόμα τους: η συγγνώμη. Όμως δεν είναι μόνον οι πολιτικοί άρχοντες ή οι κάθε αρμόδιοι και μη φορείς. Ευθύνη φέρει ο καθένας μας. Όχι φυσικά μόνον ο εμπρηστής ή ο κάθε εγκληματίας. Όσοι δεν φροντίσαμε να προστατεύσουμε τις περιουσίες μας σε επικίνδυνα μέρη για πυρκαγιές. Όσοι σπεύσαμε να φύγουμε από τα καμένα και αφήσαμε τα καημένα τα ζωάκια δεμένα στις αυλές. Το απόλυτο αίσχος από πολλά… δίποδα. Όσοι παρακολουθούμε αμέτοχοι το κάθε δεινό και δεν κάνουμε το παν για να το αντιμετωπίσουμε με τις δικές μας δυνάμεις. Όσοι χάνουμε τον έλεγχο και προσθέτουμε στη σκοτεινή επικαιρότητα εγκλήματα οικογενειακής βίας, επίσης πρωτοφανώς και ανεξήγητα αυξημένα στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα. Όσοι κοιτάζουμε να βγάλουμε τα «σπασμένα» της πανδημίας στις επιχειρήσεις μας με τιμές… Ολυμπιακών Αγώνων 2004 στα προϊόντα ή στις υπηρεσίες που παρέχουμε (αν παρέχουμε…), ειδικά στον τομέα του τουρισμού.  Θυμάστε πώς θα ήταν αυτός ο Αύγουστος; Διαφορετικός. Χαρούμενος. Γεμάτος ελπίδα. Τώρα έχει ξανά μηνύματα με εκκωφαντικό ήχο συναγερμού! Έχει τον φόβο της μετάλλαξης και του ιού Δέλτα, ίσως και κάποιων άλλων γραμμάτων του αλφάβητου σε λίγες εβδομάδες. Έχει ξανά τον Νίκο Χαρδαλιά στις επάλξεις, έχει διαγγέλματα, έχει αντιπαραθέσεις. Έχει ίσως τρίτη δόση εμβολίου στον ορίζοντα. Έχει πάλι μάσκες. Κι όχι μόνον αυτές που είχαμε μάθει να φοράμε και συνεχίζουμε. Τώρα οι μάσκες είναι αντιασφυξιογόνες. Στα πρόσωπα των ηρώων πυροσβεστών και εθελοντών. Έμεινε τίποτε άλλο άραγε;