Το σύνδρομο "Long COVID-19" και η στάση των επιστημόνων και της κοινωνίας μας

Για τους κινδύνους (εντός εισαγωγικών) των εμβολίων κατά του κορωναϊού έχουμε γράψει εδώ αναλυτικά. Προφανώς και στα επιχειρήματα που προβάλουν οι αρνητές δεν υπάρχει λογική και δεν μπορεί να στηριχθεί καμία επιστημονική εξήγηση:

Σε μια χώρα δε που ανά 100 μέτρα υπάρχει κεραία κινητής τηλεφωνίας, τα ασύρματα δίκτυα του ίντερνετ μας έχουν "κυκλώσει", το κάπνισμα είναι ακόμα έντονο στοιχείο της καθημερινότητάς μας, η παχυσαρκία αποτελεί μάστιγα από την παιδική ηλικία και το φαγητό που τρώμε κολυμπάει στα συντηρητικά ή είναι γενετικά μεταλλαγμένο (σε μικρό ή μεγάλο βαθμό), δεν χωράει καμία συζήτηση για το ποιές μπορεί να είναι οι "μακροχρόνιες επιπτώσεις" τους. Προφανώς έχουν σειρά άλλα πράγματα να μας αρρωστήσουν και να μας προκαλέσουν χίλια κακά, βάζοντας ένα "στοπ" στη ζωή μας γρηγορότερα απ' ότι θα έπρεπε.

Για το μεταφυσικό δε χωράει συζήτηση και δεν είναι της παρούσης προφανώς. Και εννοείται ότι σημάδια θα βρει κανείς για οτιδήποτε, αρκεί να ψάξει πραγματικά πολύ.

Ο λόγος της ανάρτησης αυτής είναι γιατί στην χώρα της "φαιδράς πορτοκαλέας" που λέγεται Ελλάδα, πέραν από τους θανάτους (που μέσα σ' όλα τ' άλλα έχουν και μια επιπλέον τραγικότητα όταν συνδεόνται με τον κορωναϊό για τους λόγους που εξηγούμε εδώ), τις νοσηλείες και τις διασωληνώσεις που είναι οι πρώτοι δείκτες που κοιτάζουν όλοι όταν μιλάνε για την πανδημία, παραβλέπούμε κάτι που αφορά πάρα πολλούς απ' αυτούς που νόσησαν. Αυτό ονομάζεται "Long COVID-19" ή "Post acute COVID-19 syndrome" ή σε απλά ελληνικά "σύνδρομο Long-COVID-19".

Το ότι δε μιλάμε γι' αυτό είναι παράδοξο, δεδομένου ότι η Ε.Ε. το έχει αναγάγει σε ένα ιδιαίτερα σοβαρό ζήτημα και έχεις εκδόσει ειδικές οδηγίες για τους εργαζομένους που πάσχουν απ' αυτό και τους εργοδότες τους.

Όταν λέμε "σύνδρομο Long-COVID-19", εννοούμε τα παρατεταμένα συμπτώματα που εμφανίζει (περίπου) ο ένας στους επτά που νόσησαν με κορωνοϊό. Κάποιος, δηλαδή, ο οποίος, ακόμα και αφού αναρρώσει από την οξεία φάση της λοίμωξης, εξακολουθεί να εμφανίζει συμπτώματα όπως είναι η χρόνια κόπωση, η μυϊκή αδυναμία, η κεφαλαλγία, η δυσκολία συγκέντρωσης και η μείωση της μνήμης, η δύσπνοια και άλλα συμπτώματα, που επιμένουν συχνά για 3 και 6 μήνες - και σε πολλές περιπτώσεις (σύμφωνα με την αγγλική βιβλιογραφία η οποία πρωτοπορεί στο συγκεκριμένο τομέα) εώς και 1 χρόνο μετά την ανάρρωση. Το σύνδρομο αφορά όλες τις ηλικιακές ομάδες, ακόμα και παιδιά. Στην Αγγλία με βάση τα υπάρχοντα στατιστικά υπολογίζεται ότι περίπου το 1,5% του πληθυσμού (1 εκατομμύριο περίπου), πάσχουν από το σύνδρομο αυτό.

Τα πιο συχνά συμπτώματα είναι η κόπωση, η επιδείνωση των συμπτωμάτων μετά από σωματική ή πνευματική άσκηση, και πνευματική σύγχυση. Από το φάσμα των συμπτωμάτων άλλα περιλάμβαναν οπτικές ψευδαισθήσεις, τρέμουλο, φαγούρα στο δέρμα, αλλαγές στον εμμηνορροϊκό κύκλο, σεξουαλική δυσλειτουργία, προβλήματα ελέγχου της ουροδόχου κύστεως, έρπητα ζωστήρα, απώλεια μνήμης, θολή όραση, διάρροια και εμβοές.

«Η μνήμη και η γνωστική δυσλειτουργία, που βιώνουν πάνω από το 85% των ερωτηθέντων, ήταν τα πιο διαδεδομένα και επίμονα νευρολογικά συμπτώματα, εξίσου κοινά σε όλες τις ηλικίες και με σημαντικό αντίκτυπο στην εργασία. Οι πονοκέφαλοι, η αϋπνία, ο ίλιγγος, η νευραλγία, οι νευροψυχιατρικές μεταβολές, το τρέμουλο, η ευαισθησία στον θόρυβο και το φως, οι ψευδαισθήσεις (οσφρητική και άλλες), η εμβοή ήταν επίσης κοινά και μπορεί να υποδηλώνουν μεγαλύτερα νευρολογικά προβλήματα που αφορούν τόσο το κεντρικό όσο και το περιφερικό νευρικό σύστημα», Αναφέρεται χαρακτηριστικά σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Lancet από το αγγλικό πανεπιστήμιο UCL.

Για όσους δε νοσήσουν βαριά, υπάρχει κίνδυνος τόσο για ενδοθηλιακές ασθένειες - που επηρεάζουν σοβαρά το καρδιοαγγειακό σύστημα (που είναι εξάλλου το πρώτο που επηρεάζεται από τον κορωναϊό και ας είναι συνήθως τα συμπτώματα του αναπνευστικού εκείνα που στέλνουν τελικά τους ασθενείς στο νοσοκομείο) όσο γι' αναπνευστικές ασθένειες.Αλλά αυτά είναι συνήθη για όσους έχουν μακροχρόνια νοσηλεία ή παραμονή σε ΜΕΘ, ούτως ή άλλως.

Στην Μεγάλη Βρετανία το κράτος ήδη έχει δημιουργήσει και στελεχώσει σχετικές κλινικές, δίνοντας τον τελευταίο καιρό μεγάλο βάρος στα παιδιά και τους νέους. Μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο τραγική μπορεί να γίνει η ζωή για κάποιο νέο που δεν μπορεί να συγκεντρωθεί και να δουλέψει ή ένα παιδί - φαινομενικά υγιές - που νιώθει χρόνια ατονία.

Το αν και πότε "εξαφανίζονται" τελείως είναι ερωτήματα που δεν έχουν ακόμα γενικές απαντήσεις. Όταν όμως βλέπει κανείς επαγγελματίες αθλητές (όπως π.χ. μερικοί που αγωνίζονται στον Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο) που για μήνες δεν μπορούν να πάρουν "τα πόδια τους", μπορεί να καταλάβει κανείς το πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα: Το σίγουρο είναι ότι όσο και να κρατήσουν είναι πολύ.

Στην χώρα όμως της "φαιδράς πορτοκαλέας" κανείς δεν ασχολείται με αυτά. Η χώρα μας έτσι κι αλλιώς έχει ακόμα σχετικά λίγα κρούσματα (και δυσανάλογα πολλούς θανάτους), οι περισσότεροι εκ των οποίων σε ηλικιωμένους, με τους οποίους στην πραγματικότητα δεν ασχολείται κανείς. Αν αισθάνονται ατονία για μήνες, μπορεί να είναι "και της ηλικίας".

Και έτσι ναι μεν, οι νέοι πεθαίνουν δύσκολα από τον κορωναϊό, και συχνά δε νοσηλεύονται, μήπως όμως πρέπει αυτοί που ξεσηκώνουν τον κόσμο ενάντια στον εμβολιασμό θα έπρεπε να σκεφτούν και το σύνδρομο αυτό; 

Το ότι χάρις αυτή τη νοοτροπία (των 40+άρηδων που δεν εμβολιάζονται "από άποψη" ή "από φόβο") οδηγούμαστε στο "χαμήλωμα" του ορίου ηλικίας εμβολιασμού (ακουμπώντας ηλικίες για τις οποίες  πραγματικά ΔΕΝ έχουμε πολλά στοιχεία) και που οδηγούν στη (αντιδημοκρατική από κάθε άποψη) δημιουργία μιας κοινωνίας δύο ταχυτήτων, δεν το συζητάμε καν...

Αλλά όπως ξέρουμε στην χώρα της "φαιδράς πορτοκαλέας" δεν μπορούν να γίνουν σοβαρές συζητήσεις. Μπορούμε να κάνουμε βαρύγδουπες δηλώσεις για 100 χιλιάδες κρούσματα την μέρα τον Αύγουστο και γι' αύξηση του ιικού φορτίου των λυμάτων.

Για το τι σημαίνει να ζεις και να πεθαίνεις από κορωναϊό, δεν μπορεί να γίνει κουβέντα. Γιατί είναι κάτι δύσκολο...