Ένα βήμα πριν το τέλος...

Η χώρα μας αποδείχτηκε διπλά άτυχη σ' αυτήν περίπτωση: οδηγήθηκε σε μια σειρά μνημονίων από ηγέτες κατώτερους των περιστάσεων, που είτε δεν ήθελαν (βλ. Καραμανλής) είτε δεν μπορούσαν (βλ. Παπανδρέου, Σαμαράς) να κυβερνήσουν. Της χώρας ηγήθηκαν ηγέτες που διορίστηκαν απευθείας από τους δανειστές (βλ. Παπαδήμος) ή που εκλέχθηκαν μεν για να γίνουν περίγελος απ' αυτούς...
Την ίδια στιγμή στην Ευρώπη βρέθηκαν να κάνουν κουμάντο μια σειρά από τεχνοκράτες, με τους εκλεγμένους Ευρωπαίους "άρχοντες" να αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων και να μην έχουν τα κότσια να πάρουν πολιτικές αποφάσεις προς όφελος του οράματος της "ενωμένης Ευρώπης". Η προσήλωση στη δημοσιονομική πειθαρχία (την ίδια στιγμή που στις Βρυξέλλες πραγματοποιείται ένα όργιο διασπάθισης του χρήματος των Ευρωπαίων φορολογούμενων, με κάθε λογής παρατρεχάμενους να λαμβάνουν τεράστιους μισθούς και μπόνους παντός είδους) είχε καταστροφικές συνέπειες στις οικονομίες του νότου, του οποίου οι λαοί λοιδορήθηκαν από τους "σκληρά" εργαζόμενους βορειοευρωπαίους - και όχι μόνο - χωρίς ουσιαστικά κανείς από τους μηρυκάζοντες Ευρωπαίους ηγέτες να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Είναι τουλάχιστον τραγικό, τη στιγμή που το ευρώ επιβιώνει χάρις τη διάθεση πακτωλού χρημάτων από την ΕΚΤ και την Γερμανία, με την Ελλάδα να περνάει δύσκολες ώρες και τις Ισπανία και Πορτογαλία να επιβιώνουν χάρις τις πρότερες καλύτερες διαπραγματεύσεις τους, να υπάρχουν σκέψεις για διεύρυνση (!!!) της ευρωζώνης με ακόμα πιο αδύνατες οικονομικά χώρες να ετοιμάζονται να εισέλθουν σ' αυτήν.

Δεν ξέρουμε αν ο Βαρουφάκης έκανε διαλέξεις στα Eurogroup, αν ο ψεύτης Γιούνγκερ μας θέλει στην ευρωζώνη, αν ο Ολάντ έχει τσακωθεί με την Μέρκελ για εμάς ή αν η Κομισιόν έχει εκπονήσει σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Τα όσα διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες θα έκαναν και τον βαρώνο Μινχάουζεν να κοκκινίζει από ντροπή αφού οι ιστορίες του ωχριούν σε μέγεθος ψεύδους, μπροστά στα όσα γράφουν (και λένε) τα ελληνικά αλλά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ. Δε γνωρίζουμε που σταματάει η αλήθεια και που ξεκινάει το ψέμα.

Αυτό όμως που ξέρουμε καλά - και φαίνεται εξάλλου - είναι ότι η κυβέρνηση έκανε ειλικρινείς προσπάθειες για να γεφυρώσει το χάσμα με τους Ευρωπαίους. Υποχώρησε πολύ, ζητώντας μόνο ένα πράγμα μέχρι τέλους: την απομείωση του χρέους. Γιατί γνωρίζει ότι χωρίς αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει αύριο για την χώρα.

Πολύ φοβόμαστε όμως ότι στο τέλος δεν θα το κερδίσει ούτε αυτό. Η πίεση είναι τεράστια και οι Ευρωπαίοι δε διστάζουν - εν ονόματι των "κανόνων" αλλά στην πραγματικότητα για να μην "χαλάσουν την πιάτσα" και ανοίξουν την όρεξη και σε άλλους λαούς να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο - να παίξουν σε μια ζαριά το ευρώ και την ευρωπαϊκή ενότητα. Δεν είναι όλοι έτσι βέβαια - υπάρχουν λίγες εξαιρέσεις - αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να υποστηρίξει μια αλλαγή που μόνο υγεία θα φέρει στην Ευρώπη.

Έτσι η χώρα μας θα συρθεί σε μια συμφωνία που εν πολλοίς θα μας φέρει ακόμα πιο πίσω απ' ότι είμαστε τώρα. Αν υπάρξει πραγματικό αναπτυξιακό πακέτο, αν υπάρξει απομείωση χρέους, αν καταφέρει να συγκρατήσει τις αποκρατικοποιήσεις και τις μειώσεις στις συντάξεις και αν όλα αυτά "πιάσουν", τότε ίσως υπάρξει ελπίδα. Διαφορετικά, η ευκαιρία της χώρας μας για ένα καλύτερο αύριο θα έχει περάσει ανεπιστρεπτί - και τότε ίσως να είναι πολύ αργά ακόμα και για έξοδο από την ευρωζώνη...