Αναρτήσεις
Η βραδιά της Κυριακής είχε δύο μεγάλες εκπλήξεις για το σύνολο του ελληνικού λαού. Η πρώτη ήταν το συντριπτικό "όχι" το ελληνικού λαού, που ξεπερνώντας δημοσκοπήσεις, κανάλια και το κοινωνικό κατεστημένο είπε "όχι" στην πρόταση των δανειστών, δίνοντας άλλη μια (πιθανώς την τελευταία) ευκαιρία στον Πρωθυπουργό να τελειώσει την διαπραγμάτευση που άρχισε, εκτιμώντας θετικά τις καλές του προθέσεις και προφανέστατα μη θέλοντας να πάει η χώρα μεσοπρόθεσμα σε εκλογές.
Η δεύτερη έκπληξη ήταν η άμεση απομάκρυνση - παραίτηση του Γ. Βαρουφάκη από το υπουργείο Οικονομικών. Την απόφαση ανακοίνωσε ο ίδιος πρώην υπουργός, αφήνοντας σαφείς αιχμές ότι η αποχώρησή του γίνεται κατόπιν απαίτησης των δανειστών, που «θα "εκτιμούσαν" την... απουσία μου από τις συνεδριάσεις του Eurogroup, κάτι που ο πρωθυπουργός έκρινε ότι ίσως βοηθήσει στην επίτευξη συμφωνίας».
Αυτό βέβαια αποτελεί κοινό μυστικό, εδώ και καιρό - και έτσι αν και ο λαός εξεπλάγη από την αλλαγή στο υπουργείο, οι γνωρίζοντες το ανέμεναν. Οι υπόλοιποι υπουργοί Οικονομικών, θεωρούσαν τον κ. Βαρουφάκη ως πολύ διαφορετικό - έναν αντισυμβατικό ακαδημαϊκό που προτιμούσε ν' αναλύει τις οικονομικές του θεωρίες αντιδρώντας σε πολλά απ' όσα συζητούνταν στις συνεδριάσεις του Eurogroup - και δεν ήταν λίγες οι φορές που η κ. Μέρκελ είχε ζητήσει από τον Πρωθυπουργό να τον "αλλάξει". Γι' αυτό εξάλλου είχε αντικατασταθεί από τον κύριο Τσακαλώτο στις απευθείας διαπραγματεύσεις, ενώ όποτε πήγαινε βρισκόταν υπό την διακριτική εποπτεία κάποιου άλλου (συνήθως του κ. Δραγασάκη).
Ο κ. Βαρουφάκης βέβαια δεν έκανε και χάρη στον εαυτό του με τις πράξεις του. Αγανακτισμένος από τις υποσχέσεις για βοήθεια που δίνονταν κατ' ιδίαν (αλλά άλλαζαν στο Eurogroup) ή τα "ήξεις-αφίξεις" των συνομιλητών του, είχε αρκετά ξεσπάσματα (ο Ντάισενμπλουμ το γνωρίζει αυτό από πρώτο χέρι), ενώ κατέληξε να ηχογραφεί τις συνομιλίες του Eurogroup για να τους "έχει στο χέρι". Έσπασε τον άτυπο κώδικα σιωπής που υπήρχε, μιλώντας απευθείας ο ίδιος και ακυρώνοντας τις δήθεν διαρροές από το "περιβάλλον" ενώ δε δίσταζε ν' αποχωρεί και να μην παρίσταται από δείπνα όταν το περιβάλλον τον ενοχλούσε. Στο εσωτερικό της κυβέρνησης δεν άρεσε που έδινε δεκάδες συνεντεύξεις (είθισται οι Υπουργοί Οικονομικών να είναι πιο "φειδωλοί"), ενώ η εμμονή της στην κυρία Παναρίτη (την οποία σχεδόν πραξικοπηματικά ήθελε να επιβάλλει ως εκπρόσωπο στο ΔΝΤ), δημιούργησε θέμα στις σχέσεις του με τον Πρωθυπουργό.
Η αλήθεια είναι όμως ότι όλα αυτά αν και ενοχλούσαν δεν θα ήταν αρκετά να τον απομακρύνουν από τη θέση του Υπουργού, αν δεν ήταν τόσο επίμονος στο θέμα του χρέους (και δικαιολογημένα) και αν δεν έκανε την αντίδρασή του και τη δυσφορία του τόσο ορατή κάθε φορά που οι δανειστές προσπαθούσαν ν' αποφύγουν το θέμα.
Έτσι φτάσαμε εδώ. Ο Πρωθυπουργός σ' αυτή την χρονική στιγμή, ανακουφισμένος από το "όχι" αλλά γνωρίζοντας ότι πρέπει να υπάρξει συμφωνία άμεσα, αποφάσισε να θυσιάσει τον αγαπημένο του καθηγητή, για να δώσει "ώθηση" στις διαπραγματεύσεις. Αυτό αποτελεί μια κίνηση καλής θέλησης προς τους δανειστές. Αν δε συνδυαστεί με διάθεση περαιτέρω υποχωρητικότητας - αφού το "όχι" είναι δεσμευτικό ως προς το τι "ΔΕΝ" πρέπει να αποδεχτεί, έχει καλώς. Αν όμως συνέβει ως απλά ένα βήμα οπισθοχώρησης, από τα πολλά που θ' ακολουθήσουν τότε έχουμε πρόβλημα...
Κλείνοντας θα θέλαμε να σημειώσουμε και το εξής: η εμμονή των δανειστών γι' αλλαγή του κύριου Βαρουφάκη δείχνει το πόσο χαμηλά έχουμε πέσει ως χώρα. Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα δεν τιμούν ούτε αυτούς, ούτε εμάς και πολύ περισσότερο την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης. Ελπίζουμε τα πράγματα ν' αλλάξουν, γιατί η Ευρώπη δε θα μακροημερεύσει έτσι...
Η δεύτερη έκπληξη ήταν η άμεση απομάκρυνση - παραίτηση του Γ. Βαρουφάκη από το υπουργείο Οικονομικών. Την απόφαση ανακοίνωσε ο ίδιος πρώην υπουργός, αφήνοντας σαφείς αιχμές ότι η αποχώρησή του γίνεται κατόπιν απαίτησης των δανειστών, που «θα "εκτιμούσαν" την... απουσία μου από τις συνεδριάσεις του Eurogroup, κάτι που ο πρωθυπουργός έκρινε ότι ίσως βοηθήσει στην επίτευξη συμφωνίας».
Αυτό βέβαια αποτελεί κοινό μυστικό, εδώ και καιρό - και έτσι αν και ο λαός εξεπλάγη από την αλλαγή στο υπουργείο, οι γνωρίζοντες το ανέμεναν. Οι υπόλοιποι υπουργοί Οικονομικών, θεωρούσαν τον κ. Βαρουφάκη ως πολύ διαφορετικό - έναν αντισυμβατικό ακαδημαϊκό που προτιμούσε ν' αναλύει τις οικονομικές του θεωρίες αντιδρώντας σε πολλά απ' όσα συζητούνταν στις συνεδριάσεις του Eurogroup - και δεν ήταν λίγες οι φορές που η κ. Μέρκελ είχε ζητήσει από τον Πρωθυπουργό να τον "αλλάξει". Γι' αυτό εξάλλου είχε αντικατασταθεί από τον κύριο Τσακαλώτο στις απευθείας διαπραγματεύσεις, ενώ όποτε πήγαινε βρισκόταν υπό την διακριτική εποπτεία κάποιου άλλου (συνήθως του κ. Δραγασάκη).
Ο κ. Βαρουφάκης βέβαια δεν έκανε και χάρη στον εαυτό του με τις πράξεις του. Αγανακτισμένος από τις υποσχέσεις για βοήθεια που δίνονταν κατ' ιδίαν (αλλά άλλαζαν στο Eurogroup) ή τα "ήξεις-αφίξεις" των συνομιλητών του, είχε αρκετά ξεσπάσματα (ο Ντάισενμπλουμ το γνωρίζει αυτό από πρώτο χέρι), ενώ κατέληξε να ηχογραφεί τις συνομιλίες του Eurogroup για να τους "έχει στο χέρι". Έσπασε τον άτυπο κώδικα σιωπής που υπήρχε, μιλώντας απευθείας ο ίδιος και ακυρώνοντας τις δήθεν διαρροές από το "περιβάλλον" ενώ δε δίσταζε ν' αποχωρεί και να μην παρίσταται από δείπνα όταν το περιβάλλον τον ενοχλούσε. Στο εσωτερικό της κυβέρνησης δεν άρεσε που έδινε δεκάδες συνεντεύξεις (είθισται οι Υπουργοί Οικονομικών να είναι πιο "φειδωλοί"), ενώ η εμμονή της στην κυρία Παναρίτη (την οποία σχεδόν πραξικοπηματικά ήθελε να επιβάλλει ως εκπρόσωπο στο ΔΝΤ), δημιούργησε θέμα στις σχέσεις του με τον Πρωθυπουργό.
Η αλήθεια είναι όμως ότι όλα αυτά αν και ενοχλούσαν δεν θα ήταν αρκετά να τον απομακρύνουν από τη θέση του Υπουργού, αν δεν ήταν τόσο επίμονος στο θέμα του χρέους (και δικαιολογημένα) και αν δεν έκανε την αντίδρασή του και τη δυσφορία του τόσο ορατή κάθε φορά που οι δανειστές προσπαθούσαν ν' αποφύγουν το θέμα.
Έτσι φτάσαμε εδώ. Ο Πρωθυπουργός σ' αυτή την χρονική στιγμή, ανακουφισμένος από το "όχι" αλλά γνωρίζοντας ότι πρέπει να υπάρξει συμφωνία άμεσα, αποφάσισε να θυσιάσει τον αγαπημένο του καθηγητή, για να δώσει "ώθηση" στις διαπραγματεύσεις. Αυτό αποτελεί μια κίνηση καλής θέλησης προς τους δανειστές. Αν δε συνδυαστεί με διάθεση περαιτέρω υποχωρητικότητας - αφού το "όχι" είναι δεσμευτικό ως προς το τι "ΔΕΝ" πρέπει να αποδεχτεί, έχει καλώς. Αν όμως συνέβει ως απλά ένα βήμα οπισθοχώρησης, από τα πολλά που θ' ακολουθήσουν τότε έχουμε πρόβλημα...
Κλείνοντας θα θέλαμε να σημειώσουμε και το εξής: η εμμονή των δανειστών γι' αλλαγή του κύριου Βαρουφάκη δείχνει το πόσο χαμηλά έχουμε πέσει ως χώρα. Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα δεν τιμούν ούτε αυτούς, ούτε εμάς και πολύ περισσότερο την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης. Ελπίζουμε τα πράγματα ν' αλλάξουν, γιατί η Ευρώπη δε θα μακροημερεύσει έτσι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου