Μια ακόμα απόδειξη του γιατί πρέπει να προσέχουμε τι λέμε στην πολιτική...

Και να που φτάσαμε σ' ένα σημείο, που οι διαπλεκόμενοι, η τρόικα και το σύστημα δε θα περίμεναν να δουν ούτε στα πιο τρελά όνειρά τους. Η κυβέρνηση - της αριστεράς - ν' ανοίγει στους υπαλλήλους της τρόικας, διάπλατα τις πόρτες των υπουργείων (με τις πηγές της κυβέρνησης να διαβεβαιώνουν, χωρίς να τους γιαουρτώνει κανείς, ότι "δε θα συναντούν τον Πρωθυπουργό), να διαλύει τις σχέσεις της με το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί ότι όλα όσα συμβαίνουν αποτελούν κοροϊδία για το λαό, να μην έχει ούτε κόκκινες - ούτε πράσινες - γραμμές και αφού έχει συρθεί στο χειρότερο Μνημόνιο (μέχρι το επόμενο) να ζητιανεύει και να ξεπουλάει τα πάντα για λίγα ευρώ, σαν τελειωμένος ναρκομανής στα πέριξ της πλατείας Αμερικής. Για τη δε ισχύ της συμφωνίας, θα πούμε μόνο αυτό: το "καλό" (όπως προσπαθούν οι πάντες να μας παραμυθιάσουν) ΔΝΤ και η "καλόκαρδη" ΕΚΤ, ζητούν κατάργηση του ΕΚΑΣ όχι σταδιακά αλλά άμεσα, αφού "κοστίζει" στον κρατικό προϋπολογισμό 900 εκ. ευρώ το χρόνο! Λεπτομέρεια: το ΕΚΑΣ δεν το παίρνουν ούτε πλούσιοι, ούτε προνομιούχοι - το παίρνουν λίγοι και απόλυτα έχοντες την ανάγκη. Για τους τροϊκανούς (ή πιο σωστά κουαρτέτο πλέον) όμως που μένουν στο Hilton, αυτά είναι "ψιλά" γράμματα.

Φτάσαμε στο σημείο όπου ο Πρωθυπουργός μας κοροϊδεύει στα μούτρα μας, λέγοντας μας ότι δεν "υποσχέθηκε βόλτα στο δάσος" και ότι "δεν είπε ότι θα σκίσουμε τα Μνημόνια". Ευτυχώς που το ίντερνετ είναι γεμάτο από αναφορές στο "τέλος των Μνημονίων" τόσο από τον ίδιο, όσο και από άλλα στελέχη της κυβέρνησης, λίγο πριν τις τελευταίες εκλογές.

Φτάσαμε στο σημείο η κυβέρνηση  - της αριστεράς πάντα - να κρέμεται από τα χείλη της "Ελληνικός Χρυσός" (που κατέστρεψε την Χαλκιδική και που έφερε ως και το Άγιο Όρος απέναντί της) που υποσχέθηκε "αύξηση των θέσεων εργασίας" και το γεγονός αυτό ν' αντιμετωπίζεται "με χαμόγελα" από μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Στο μεταξύ βέβαια, η εταιρεία συνεχίζει την καταστροφή - ανενόχλητη - παραβλέποντας τις καταδικαστικές αποφάσεις για "σταμάτημα των εργασιών" αφού η κυβέρνηση και τα ΜΑΤ έχουν δουλειά: δέρνουν διαδηλωτές με τον ίδιο ζήλο που έδερναν και πριν, φωνάζοντάς τους (τι ειρωνία) "ψηφίσατε ΣΥΡΙΖΑ ε;".

Φτάσαμε στο σημείο τα λαμόγια που έκαναν κουμάντο και πριν τις εκλογές να συνεχίζουν να έχουν τις ίδιες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, 6 μήνες και κάτι μετά, με ανώτερους υπουργούς να "τσακώνονται" για να βάλουν δικούς τους ανθρώπους - εξυπηρετώντας όσους περισσότερους γίνεται - σε ανώτερες κρατικές θέσεις. Είναι εις γνώσιν μας απίστευτα περιστατικά στην Κρήτη και την Κεντρική Ελλάδα, όπου έχουν μπει "μπλόκα" για να μην μπουν σε θέσεις κλειδιά άξιοι άνθρωποι, ώστε να εξυπηρετηθούν πολιτικοί φίλοι ορισμένων υπουργών. Θα τους βγάλουμε στη φόρα - σημείο προς σημείο αν χρειαστεί. Φτάσαμε δηλαδή στο σημείο όχι μόνο να υπάρχει ατιμωρησία, αλλά να συνεχίζετε το κομματικό ρουσφέτι που κορόιδευε - η αριστερή κυβέρνηση - μέχρι να πάρει τα ψήγματα εξουσίας που έχει στα χέρια της.

Φτάσαμε στο σημείο της έσχατης ξεφτίλας, η κυβέρνηση να έχει την ανάγκη του συστήματος για να επιβιώσει. Να δέχεται αδιακρίτως τη στήριξη όλων εκείνων που θα έπρεπε να είναι στη φυλακή για το ότι η Ελλάδα είναι στο σημείο αυτό που βρίσκεται τώρα και να αποδέχεται - σιωπηρά - το "σπρώξιμο" των ΜΜΕ, που υποτίθεται ότι θα έβαζε σε τάξη "αμέσως".

Πολλοί φοβόμαστε ότι τα χειρότερα δεν τα ζήσαμε, αλλά θα έρθουν. Μακάρι μόνο να τ' αντέξουμε - καλό καλοκαίρι και καλή δύναμη σε όλους μας.

Δύο νέα κόμματα - μηδέν εις το πηλίκον;

Δεν είμαστε μηδενιστές αλλά αν κοιτάξει κανείς τα δύο νέα κόμματα που ανακοινώθηκαν τις τελευταίες μέρες, δεν μπορεί παρά να τον πιάσει μελαγχολία: στο ένα που ονομάζεται "Προοδευτική Ενότητα για το Μέλλον" (την πρώτη ανακοίνωση του οποίου μπορείτε να τη βρείτε εδώ), πρωτοστατεί το πρωτοπαλίκαρο του Γιώργου (Παπανδρέου) Γιάννης Ραγκούσης - παρέα με τους Ντόλιο και Καρανίκα, ανθρώπους που "διέπρεψαν" στις τελευταίες Πασοκικές κυβερνήσεις. Στη διακήρυξη τους (γεμάτη φιλομνημονιακές καινοτοπίες στις οποίες έρχονται 4οι και καταϊδρωμένοι αφού τους έχουν ξεπεράσει ήδη η ΝΔ, το Ποτάμι και το αυθεντικό ΠΑΣΟΚ) δηλώνουν "προβληματισμένοι" γιατί η χώρα δεν ξέφυγε από τα μνημόνια, παρά το ότι "ήταν προγραμματισμένο" - προφανώς θεωρούν ότι οι Σαμαροβενιζέλοι το πήγαιναν μια χαρά το καράβι που λέγεται Ελλάδα - και δηλώνουν έτοιμοι για ν' αλλάξουν τα πράγματα, φτιάχνοντας μάλιστα και ένα gmail e-mail στο οποίο καλούν τον κόσμο να κάνεις προτάσεις και να δηλώσει συμμετοχή. Τρεις πρώην υπουργοί δηλαδή και άλλοι 16 (πανεπιστημιακοί και επαγγελματίες από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ) δεν μπόρεσαν να βάλουν ρεφενέ για να κλείσουν ένα domain και ένα κανονικό e-mail, ούτε κάθισαν να προτείνουν κάτι ουσιαστικό πράγμα που αποδεικνύει για άλλη μια φορά το γιατί φτάσαμε ως εδώ: αν οι (αυτοαποκαλούμενες) "προσωπικότητες του δημόσιου βίου" (όπως τους βάφτισε το in.gr) δεν μπορούν να πρωτοτυπήσουν αλίμονο στους υπόλοιπους - που δεν είναι προσωπικότητες τέτοιου "βεληνεκούς"...
Στο δεύτερο κόμμα τα πράγματα είναι πιο απλά. Δεν είναι ακόμα έτοιμο 100%, αλλά έχει ηγέτη, που φιλοδοξεί να γίνει Σταύρος στη θέση του πραγματικού Σταύρακα. Είναι o Αλέκος Παπαδόπουλος, που τον τελευταίο καιρό δίνει συνεντεύξεις δηλώνοντας τα εξής βαθυστόχαστα: "η ίδρυση του νέου αυτού κόμματος έχει νόημα μόνο εάν θα αιμοδοτήσει το πολιτικό σύστημα με δυναμικούς καινούργιους ανθρώπους από την κοινωνία που έχουν διάθεση να συμβάλουν στους νέους όρους που απαιτούνται για τη διάσωση και τη νέα πορεία της χώρας και όχι παρηκμασμένα κατάλοιπα προγενέστερων περιόδων". O ίδιος προφανώς αυτοπροσδιορίζεται ως "νέος" και "άφθαρτος" και όχι ως "εκσυχρονιστής", πρώην υπουργός  - συνένοχος (ακόμα και αν δεν έλαβε ο ίδιος προσωπικά μέρος) στο πανηγύρι της χαράς και της μίζας.  Και για να μην υπάρχει αμφιβολία για τους στόχους που έχει ως ίδιος για το κόμμα που φτιάχνει, το ξεκαθαρίζει παρακάτω - στην ίδια συνέντευξη που έδωσε στην "Καθημερινή": "τα μεγάλα μεταρρυθμιστικά προγράμματα απαιτούν πειθαρχία, κοινωνικές συμμαχίες και κυρίως, πολιτικό βολονταρισμό. Νομίζω ότι τίποτε από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν διαθέτει η κυβέρνηση. Η μόνη μας ελπίδα είναι η εποπτεία, ο έλεγχος και οι ασφυκτικές πιέσεις των εταίρων. Αλλά με το ζόρι δεν εκσυγχρονίζεται ένας λαός." Με λίγα λόγια φιλοδοξεί να γίνει το "μπουλντόγκ" των δανειστών - ένας Σταύρος δηλαδή ένα κλίκ πιο δεξιά (θυμηθείτε τι γράφαμε εδώ για τη συμμετοχή του Ποταμιού στην κυβέρνηση) που θα ταιριάζει "γάντι" στα σενάρια για "κυβέρνηση ειδικού σκοπού", που διάφοροι κύκλοι προωθούν.
Και για να είμαστε σοβαροί: κανένα από αυτά τα δύο κόμματα δεν φιλοδοξούν να έχουν εκλογική επιτυχία - γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Ελπίζουν όμως στην "τακτοποίησή" τους, σε κυβερνητικές θέσεις όταν υπάρξουν οι προϋποθέσεις, Θα είναι το αντάλλαγμα που θα εισπράξουν για να υπάρξει μια επιφανειακή "πολυσυλλεκτικότητα" έτσι ώστε να πειστεί ο λαός για την ύπαρξη "κοινωνικής συναίνεσης" στα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Ποιος τη χάρη μας Έλληνες...Από σωτήρες άλλο τίποτα...

Ο Μεϊμαράκης,ο Καραμανλής και η αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας

Τ α όσα γίνονται στο κόμμα της Ν.Δ. αποτελούν ενδεικτικό της τραγικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η ελληνική πολιτική σκηνή: μετά το δημοψήφισμα (το οποίο απ' ότι φαίνεται έγινε μόνο και μόνο για να κλείσουν οι τράπεζες και για να παραιτηθεί ο Αντώνης Σαμαράς από την αρχηγία της ΝΔ) το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πορεύεται με "υπηρεσιακό" αρχηγό, ο οποίος ανέλαβε για να διεκπαιρεώσει την υποχρέωση της στήριξης των μνημονιακών μέτρων που θα πρέπει να περάσει η κυβέρνηση μέχρι το φθινόπωρο. Είναι προφανές ότι κανείς "σοβαρός", "νέος" αρχηγός δε θα ήθελε να ξεκινήσει την καριέρα του ως πολιτικός αρχηγός και "εν δυνάμει" Πρωθυπουργός κουβαλώντας τη ρετσινιά ενός ακόμα Μνημονίου. Γι' αυτό εξάλλου υπήρξε και η "συμφωνία" για παραμονή του Μεϊμαράκη στην εξουσία - καθιστώντας τον μακροβιότερο "υπηρεσιακό" αρχηγό αντιπολίτευσης στη νεώτερη πανευρωπαϊκή πολιτική ιστορία.
Η αναγκαστική "απόσυρση" της Ντόρας Μπακογιάννη από την κούρσα για την αρχηγία του κόμματος (μετά τη συμφωνία της με τον Αντώνη Σαμαρά), η αντίδραση των "Καραμανλικών" βουλευτών στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη (η ΝΔ δεν ξεχνά τι σημαίνει Μητσοτακέικο) και η γενική θυμηδία από την πλειοψηφία των κομματικών οργανώσεων απέναντι στις προσπάθειες προώθησης (από ορισμένους κύκλους) του Άδωνι και του Βορίδη ως υποψήφιους αρχηγούς, έχουν στην ουσία στερήσει από την Ν.Δ. από όλους εκείνους που θα ήθελαν ή θα μπορούσαν ν' αναλάβουν τη θέση αυτή.
Εκεί κάπου εμφανίστηκε ο Β. Μεϊμαράκης. Παιδί από τα "σπλάχνα" του κόμματος, με αρκετά καλές σχέσεις με όλες τις κομματικές πτέρυγες, με θητεία στα κομματικά όργανα είχε πάντα τ' όνειρο να γίνει αρχηγός στην "μεγάλη δεξιά παράταξη" στο βάθος του μυαλού του. Αν ήταν βέβαια οι συνθήκες διαφορετικές δε θα έφτανε ούτε στην πόρτα της αρχηγίας: όμως με το καταστατικό να τον καθιστά ως "υπηρεσιακό" αρχηγό και με τη γενικότερη απροθυμία των προβεβλημένων στελεχών να βγουν "μπροστά" φαίνεται ότι η ΝΔ θα πορευτεί μέχρι την επόμενη άνοιξη με τον Βαγγέλη αρχηγό.
Ιδανικός για μια αποστολή δύσκολη όπως αυτή (δηλ. να στηρίξει το μνημόνιο της αριστεράς) και να προετοιμάσει την επόμενη μέρα.
Τα σενάρια πολλά, αλλά ήδη απ' ότι φαίνεται προετοιμάζεται η επάνοδος του "μαρμαρωμένου Πρωθυπουργού" Κωνσταντίνου Καραμανλή του νεότερου, ο οποίος προαλείφεται ως ο "ελευθερωτής" από την "κακή αριστερά" του Τσίπρα και θεωρείται ως ο μοναδικός που θα μπορούσε να "διεμβολίσει" (ξανά) τον μεσαίο χώρο.  Ο Κ. Καραμανλής πιέστηκε ιδιαίτερα να επανέλθει από τώρα - και να προετοιμάσει, με μια κριτική στήριξη των μέτρων, την επιστροφή της ΝΔ στην εξουσία. Όπως ήταν φυσιολογικό όμως εκείνος (σοφά σκεπτόμενος) δε δέχτηκε, αφού θα είχε περισσότερα να χάσει (ως συνοδοιπόρος του Τσίπρα) απ' όσα να κερδίσει. Ο ίδιος δε καίγεται ιδιαίτερα να κάνει την επάνοδο - οι πέριξ όμως αυτού (έχοντας περάσει αρκετά καλά όσο ήταν στην εξουσία) τον πιέζουν σθεναρά, έχοντας βάλει τα μεγάλα μέσα. Το ότι έφυγε όντας προσωπικά σχεδόν "ατσαλάκωτος" για μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, τον καθιστούν "ιδανική" περίπτωση - σε σχέση τουλάχιστον με τους υποψήφιους αντιπάλους του. Ο κόσμος εξάλλου ξεχνάει εύκολα (μεν) ενώ οι δημοσκοπήσεις του προσάπτουν τον χαρακτηρισμό του "καθαρού".
Γι' αυτό και η εκλογή της ΝΔ εξάλλου πάει για την ερχόμενη άνοιξη...Μέχρι τότε η κυβέρνηση θα έχει διανύσει τον μακρύ μνημονιακό δρόμο, θα έχει πάρει τα όποια μέτρα θα έχει υποχρεωθεί να πάρει και αν έχει πετύχει τη αναδιάρθρωση του χρέους, θα υπάρχει μια ελπίδα για κάτι καλύτερο σε 20-30 χρόνια. Θα έχει όμως χρεωθεί αντιλαϊκές πολιτικές και το να χάσει τις εκλογές θα είναι ευκολότερο απ' ότι σήμερα.
Γιατί ας είμαστε σοβαροί: και εκλογές να γίνουν το φθινόπωρο, όλοι οι άλλοι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να χάσουν αφού κανείς δε θα θέλει να είναι στην εξουσία το φετεινό χειμώνα που θα είναι από τους δυσκολότερους που έχει ζήσει η χώρα από την Χούντα μέχρι σήμερα... 

Ο ανασχηματισμός, η συμφωνία και οι επερχόμενες εκλογές...

Με τη συμφωνία να έχει ψηφιστεί από την Βουλή αλλά και από τα περισσότερα από τα κύρια κοινοβούλια των δανειστών και τις τράπεζες ν' ανοίγουν την Δευτέρα, η κατάσταση φαίνεται να ομαλοποιείται.

Όλα αυτά βέβαια μέχρι ν' αρχίσει ο κόσμος να συνειδητοποιεί τις αλλαγές που αυτή θα φέρει στη ζωή όλων μας από αυτή την πρώτη σειρά μέτρων και χωρίς ακόμα να γνωρίζουμε επακριβώς το εύρος του αντίκτυπου, αφού η συγκεκριμενοποίηση των μέτρων θα συνεχιστεί για αρκετό καιρό ακόμα.
Ο Πρωθυπουργός προσπάθησε να σώσει την παρτίδα: έδωσε μια εκ βαθέων, άκρως συναισθηματική συνέντευξη στην ΕΡΤ, κάλεσε στην Βουλή τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να τον στηρίξουν και έκανε ένα ανασχηματισμό που δείχνει ότι οδεύουμε προς εκλογές το φθινόπωρο - στις οποίες θα ξεκαθαρίσει το κόμμα από τις αριστερές του πτέρυγες.
Στη συνέντευξη μίλησε για μια συμφωνία στην οποία δεν πιστεύει, προσπαθώντας όμως να μας πείσει ότι άλλος δρόμος δεν υπήρχε. Βρέθηκε δηλαδή στη θέση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου που όλα αυτά τα χρόνια επέμεναν ότι τα μνημόνια είναι μονόδρομος για την χώρα. Βέβαια οι εν λόγω κύριοι είχαν άδικο - αφού μέχρι το 2012 η χώρα μας είχε εναλλακτικές, τις οποίες στέρησαν οι πρακτικές τους, αλλά μήπως και ο κ. Τσίπρας δεν βρέθηκε σε μια τραγική θέση λόγω του ότι ο όλος σχεδιασμός του κόμματός του στο θέμα "δημόσιο χρέος και δανεισμός" ήταν λανθασμένος; Δεν αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος ότι όταν έλεγε πως "υπάρχει σχέδιο Β" αυτό δεν ίσχυε αφού αν υπήρχε θα έπρεπε αυτό να εφαρμοστεί αντι να συρθούμε σε μια συμφωνία της συμφοράς; Η ευθύνη πέφτει στους ώμους του οικονομικού επιτελείου του: οι κύριοι Σταθάκης, Τσακαλώτος, Μηλιός και Βαρουφάκης, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, είναι υπεύθυνοι ότι στο θέμα της εκπόνησης οικονομικής πολιτικής δικαίωσαν τους αντιπάλους τους που μιλούσαν για πολιτικό καιροσκοπισμό και μη δημιουργίας πλάνου: και στο τέλος, ακόμα και αν υπήρχε "σχέδιο Β" αυτό δεν ήταν στην πραγματικότητα υπαρκτό αφού κανείς δεν φάνηκε να το προκρίνει στην πράξη. Λεπτομέρεια: οι δύο εκ των τεσσάρων βασικών συντελεστών του οικονομικού προγράμματος, παραμένουν στη θέση τους.
Στην Βουλή ο Πρωθυπουργός κάλεσε τους βουλευτές να υπερψηφίσουν τη συμφωνία. Αυτό βέβαια δεν ήταν δυνατό να συμβεί απ' όλους για δύο λόγους: α) ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε μ' ένα πρόγραμμα που ούτε κατά διάνοια δε μοιάζει μ' αυτά που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται στην πράξη - η δε ψήφιση των προαπαιτούμενων βάζει ταφόπλακα και στα όσα λίγα υπήρχε ελπίδα να πραγματοποιηθούν, είναι δε πρώτο βήμα προς μια συμφωνία που δε πρόκειται να βγάλει ποτέ την Ελλάδα από την κρίση και β) η υποστήριξη των μέτρων από το σύνολο σχεδόν της αντιπολίτευσης απελευθέρωνε ένα κομμάτι της κοινοβουλευτικής ομάδας που για λόγους συνειδησιακούς και κοινωνικής έκθεσης δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν τα μέτρα της συμφωνίας. Η υπερψήφιση των μέτρων από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ποτάμι, μπορεί να τον έβγαλαν προσωρινά από τη δύσκολη θέση, τον καταντούν όμως υπόχρεο προς αυτούς: δε γνωρίζουμε πως θα ξεπληρωθεί αυτή η χάρη, αλλά είναι σίγουρο πως η απόδοση ευθυνών για τα προηγούμενα μνημόνια παραπέμπεται στις καλένδες, ενώ πολύ πιθανή θεωρείται και η αποπομπή της κ. Κωνσταντοπούλου από την προεδρία της Βουλής, αφού αποτελεί "κόκκινο πανί" για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
Ο ανασχηματισμός που έγινε, προκάλεσε μελαγχολία τόσο για τα πρόσωπα που αποχώρησαν όσο και γι' αυτά που έμειναν. Π.χ. Πως μπορεί ο κύριος Δρίτσας ή ο κύριος Σκουρλέτης να παραμείνουν στην κυβέρνηση όταν τα όσα θα εφαρμοστούν, συγκρούονται αξιακά με τα όσα πιστεύουν; Η αλλαγή υπουργείου δηλαδή τους απαλλάσει από τις ευθύνες που θα έχουν ως συμμετέχοντες στην κυβέρνηση και ως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν υπερψηφίσει τα μέτρα; Πως μπορεί η κυβέρνηση ν' αποκαλείται "αριστερή" όταν απ' αυτή απουσιάζουν άτομα που μπορούν να εφαρμόσουν αριστερές πολιτικές; Προφανώς το τελευταίο δεν υφίσταται ούτε καν ως ιδέα πλέον - αλλά είναι καλό να τονίζεται για όσους ακόμα το αναφέρουν.
Για τις δε εκλογές, δυστυχώς αποτελούν και αυτές προαπαιτούμενο για την εφαρμογή του κομματιού του Μνημονίου που θα πρέπει να εφαρμοστεί πριν η χώρα καταρρεύσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διχασμένος και ο Αλέξης Τσίπρας θα προσπαθήσει - εξορίζοντας εκτός κοινοβουλίου το κομμάτι της "Αριστερής Πλατφόρμας" που θα παραμείνει στο κόμμα - να πάρει το σύνολο της κοινοβουλευτικής ομάδας κάτω από τον έλεγχό του. Οι εκλογές αυτές θα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί κανείς απ΄αυτούς που θα κατέβουν στις εκλογές δεν μπορεί να έχει αυταπάτες για το τι έχει υπογραφεί να εφαρμοστεί: έτσι ακόμα και αν υποθέσουμε ότι κάποιοι από τους αρνητικά ψηφίσαντες θα μπουν στα ψηφοδέλτια (ως blog αμφιβάλουμε), αυτοί θα είναι υποχρεωμένοι ν' ακολουθήσουν τις κυβερνητικές αποφάσεις (ό,τι και αν αυτές περιλαμβάνουν). Ήδη πάντως το σύστημα έχει αρχίσει να προβάλει τον κ.Τσίπρα ως τον καλύτερο διαχειριστή της κατάστασης - ρίχνοντας το βάρος των λαθών στον κ. Βαρουφάκη, χτυπώντας την κ. Κωνσταντοπούλου, αποδομώντας τον κ. Λαφαζάνη, αφήνει στην άκρη τον Πρωθυπουργό. Αυτό γίνεται για δύο λόγους: α) ο κ. Θεοδωράκης δε πείθει τον λαό ως "αντίβαρο" (προς το παρόν) και β) η Χ.Α. έρχεται από πίσω να εισπράξει την ψήφο όλων των "απογοητευμένων". Επομένως ο μόνος με τον οποίο μπορούν να κάνουν "business" (ευελπιζόμενοι για "ανταποδοτικά οφέλη" στην μοιρασιά της δημόσιας περιουσίας που θ' ακολουθήσει) είναι ο Πρωθυπουργός, ο οποίος θα έχει ανάγκη την συστεμική στήριξη για τα δύσκολα που θα έρθουν. Αν υποκύψει όμως θα χάσει και το τελευταίο ηθικό έρεισμα που θα έχει απέναντι στην κοινωνία. Δυστυχώς, οι άνθρωποι που έχουν μείνει στο πλάι του (Σταθάκης, Παπάς, Σαγιάς, Φλαμπουράρης κ.ο.κ.) είτε αποτελούν ανθρώπους του συστήματος, είτε είναι αριστεροί "παντός καιρού", οπότε δυστυχώς αμφιβάλουμε για το αίσιο τέλος αυτής της διαδρομής. Η δε σταδιακή αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα "αρχηγικό κόμμα" που συντελείται για λόγους επιβίωσης, θα πρέπει ν' απογοητεύει τους εμπνευστές της δημιουργίας ενός μεγάλου "Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς".
Αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό...

Συγχωροχάρτια και σε ποινικές υποθέσεις ζητάει πλέον η τρόικα...

Και το ρεζιλίκι δεν έχει τέλος...Διαβάζουμε στο in.gr σε ρεπορτάζ του Θ.Κουκάκη:
"Πλήρη νομική κάλυψη έδωσε η Βουλή στον επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής με αναδρομική διάταξη που τακτοποιεί το θέμα της παράνομης πρόσληψης δικηγόρου στην ΕΛΣΤΑΤ το 2013, για το οποίο ο Ανδρέας Γεωργίου είχε ελεγχθεί από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Μετά από επιμονή των θεσμών ο πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Γιώργος Χουλιαράκης συμπεριέλαβε στις διατάξεις για τον Κανονισμό Στατιστικών Υποχρεώσεων των φορέων του Ελληνικού Στατιστικού Συστήματος που ψηφίσθηκε χθες από την Βουλή, ειδική διάταξη που προβλέπει πως «δαπάνες για αμοιβή του Νομικού Συμβούλου της ΕΛΣΤΑΤ, που διορίστηκε κατόπιν της προκήρυξης ΓΠ-841/20.11.2013, από το χρονικό διάστημα από 14.2.2014 έως τη δημοσίευση του παρόντος νόμου, θεωρούνται νόμιμες και εκκαθαρίζονται και καταβάλλονται υποχρεωτικά από τον προϋπολογισμό της ΕΛ.ΣΤΑΤ. αμέσως μετά τη δημοσίευση του παρόντος νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως». Η σχετική διάταξη ουσιαστικά απαλλάσσει των ευθυνών του τον κ. Γεωργίου για έκνομες ενέργειες που εντοπίσθηκαν και καταδείχθηκαν από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Σημειώνεται πως η θητεία του κ. Γεωργίου λήγει στις 2 Αυγούστου."

Δεν θα υπήρχε κάποιο πρόβλημα, αν ο κύριος Γεωργίου δε βρισκόταν πίσω από την τεχνητή διόγκωση του ελλείμματος που μας οδήγησε στα μνημόνια (διαβάστε λεπτομέρειες εδώ) ή αν δε θεωρείται ο ένας από τους κύριους ανθρώπους της τρόικας στην χώρα μας - παρακάμπτοντας πολλές φορές την κυβέρνηση και προβάλλοντας στοιχεία που είναι ανακριβή ώστε να γίνονται δυσχερείς οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.

Αλλά ούτε αυτό θα ήταν πρόβλημα αν ο κύριος Γεωργίου ήταν σύννομος στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εξάλλου θα ήταν απρεπές να χτυπηθεί για κάτι που δεν είχε κάνει λάθος, για να υπάρξει αντεκδίκηση για την όλη αναξιοπρεπή και αντεθνική του δράση. Όμως τα πράγματα δεν έχουν έτσι, όπως αναφέρεται παρακάτω στο ρεπορτάζ:

"Η υπόθεση για την οποία ελεγχόταν ο επικεφαλής της Στατιστικής Αρχής αφορούσε στη διαδικασία πρόσληψης δικηγόρου στην ΕΛΣΤΑΤ. Το Νοέμβριο του 2013 ο κ. Γεωργίου αποφάσισε να προσλάβει στην ΕΛΣΤΑΤ δικηγόρο που παρείχε ήδη νομικές υπηρεσίες στην Αρχή και πληρωνόταν με δελτίο παροχής. Έτσι, προκήρυξε διαγωνισμό όπου ζητούσε ο υποψήφιος να έχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στο Δημόσιο Δίκαιο ή εμπειρία και εργασία στις ανεξάρτητες αρχές ή σε ΝΠΔΔ. Η ίδια προκήρυξη ανέφερε πως η επιλογή μεταξύ των υποψηφίων θα γίνει από τον πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ, ο οποίος «θα εξετάσει τις αιτήσεις και τα δικαιολογητικά των υποψηφίων σύμφωνα με την παρούσα προκήρυξη και θα τους καλέσει σε ατομική συνέντευξη προκειμένου να καταλήξει στην απόφασή του». Η εν λόγω προκήρυξη, λόγω του αδιαφανούς της διαδικασίας, παραβίασε το Ν. 4194/2013 που ορίζει ότι η επιλογή υποψηφίων γίνεται από πενταμελή επιτροπή στην οποία συμμετέχουν α) αντιπρόσωπος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, β) Τρεις δικηγόροι που ορίζονται από τον οικείο Δικηγορικό Σύλλογο (εν προκειμένω της Αθήνας) και γ) εκπρόσωπος του ενδιαφερόμενου φορέα (εν προκειμένω της ΕΛΣΤΑΤ). Διαπιστώνοντας ότι δεν τηρήθηκε ο νόμος, το Ελεγκτικό Συνέδριο απέρριψε τρεις φορές το χρηματικό ένταλμα για την πληρωμή του δικηγόρου από την ΕΛΣΤΑΤ, κρίνοντας πως για την πρόσληψη του φερομένου ως δικαιούχου του εντάλματος δεν τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία, ενώ έκρινε πως πρόκειται κατ' ουσία για πρόσληψη δικηγόρου με πάγια αντιμισθία, και όχι νομικού συμβούλου. Τον Ιούνιο του 2014, προ έτους, το Κλιμάκιο Προληπτικού Ελέγχου Δαπανών του Ελεγκτικού Συνεδρίου χαρακτήρισε άκυρη την πρόσληψη του δικηγόρου και έκρινε πως το χρηματικό ένταλμα πληρωμής της ΕΛΣΤΑΤ δεν πρέπει να θεωρηθεί."

Επομένως ο κύριος Γεωργίου ήταν παράνομος. Και γι' αυτό έπρεπε να τιμωρηθεί. Θα μπορούσε βέβαια σ' αυτήν την περίπτωση η παέμβαση Χουλιαράκη να θεωρηθεί μια "εξυπηρέτηση" προς τον πρόεδρο μιας αρχής, ο οποίος αποχωρεί...Αλλά τα πράγματα όμως δεν είναι απλά...Γιατί ο κύριος Γεωργίου δε ζήτησε την "εξυπηρέτηση" από την κυβέρνηση...Αλλά από την ίδια την τρόικα...Σ' αυτούς στο κάτω-κάτω δεν αναφερόταν τόσο καιρό;

"Ο κ. Γεωργίου μη θέλοντας να επικρέμαται η παρανομία του, φέρεται να ζήτησε στα τέλη του 2014 από τους θεσμούς να περιληφθεί στις διατάξεις για τον νέο Κανονισμό Στατιστικών Υποχρεώσεων των φορέων του Ελληνικού Στατιστικού Συστήματος και ρύθμιση για το σχετικό θέμα, ώστε να τακτοποιηθεί η «εκκρεμότητα». Ο πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Γιώργος Χουλιαράκης και οι συνεργάτες τους ενημερώθηκαν για το σχετικό αίτημα μόλις τον προηγούμενο Απρίλιο κατά τις εργασίες του Brussels Group. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες αιφνιδιάσθηκαν διότι η τρόικα τους παρέδωσε έτοιμες και γραμμένες τις διατάξεις για τον Κανονισμό Στατιστικών Υποχρεώσεων, οι οποίες περιελάμβαναν και την επίμαχη διάταξη που ψήφισε η Βουλή. Για το θέμα του δικηγόρου της ΕΛΣΤΑΤ ενήμερος ήταν και ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Σπύρος Σαγιάς ο οποίος συντόνισε την κατάρτιση του νομοσχεδίου που ψήφισε χθες η Βουλή. Πληροφορίες αναφέρουν πως παρά τις αντιρρήσεις που διατύπωσε τελικά απεδέχθη την συμπερίληψη των διατάξεων στο νομοσχέδιο, που καθιστούν αναδρομικά σύννομες τις ενέργειες του κ. Γεωργίου."

Και αυτό όμως δεν θα ήταν το μεγάλο πρόβλημα στην υπόθεση; ένας συνεργάτης των δανειστών ζητάει μια εξυπηρέτηση, για να μην έχει νομικά προβλήματα και λερωμένο ποινικό μητρώο. Αντιδεολογικό και προσβλητικό ναι...Αλλά στο κάτω-κάτω ο πρώτος είναι; Όχι βέβαια...

Το πρόβλημα είναι αλλού; Είναι ότι ο κύριος Γεωργίου, παρότι η θητεία του λήγει, φέρεται ως κύριος υποψήφιος στο να επανέλθει (μετά από συζήτηση, ανοιχτό διαγωνισμό κ.ο.κ. - όπως θέλετε πείτε το) στην προεδρία της αρχής, η οποία θα έχει μεγαλύτερες εξουσίες, μεγαλύτερη ανεξαρτησία και θ' αναφέρεται πλέον ανοιχτά στους "θεσμούς". Σε περίπτωση που είχε στο κεφάλι του μια νομική εκκρεμότητα δε θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως ο επικρατέστερος υποψήφιος - κάτι που τώρα μπορεί να συμβεί.

Έτσι λοιπόν έχουμε μια ωμή παρέμβαση - μικρή θα μας πείτε μπροστά στα όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό, αλλά ιδιαίτερα ενδεικτική για την κατρακύλα μας - στο εσωτερικό της χώρας, και σε ένα θέμα που άπτεται του ποινικού κώδικα. Είναι ντροπή για την κυβέρνηση που συναίνεσε στο να γίνει το χατήρι της τρόικας και συμπεριέλαβε στο Μνημόνιο ένα τέτοιο θέμα. Αυτό και τίποτε άλλο... 

Μερικές σκέψεις για τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου

Μετά από 5 μήνες διαπραγματεύσεων και αγωνιώδη προσπάθεια καταλήξαμε σε μια συμφωνία που αποτελεί ντροπή για την χώρα. Η καταστροφή των εργασιακών δικαιωμάτων, η κατάργηση των συντάξεων, η 7ήμερη εργασία και η ιδιωτικοποίηση των πάντων (στην κυριολεξία) αποτελούν δεδομένα με τα οποία θα πρέπει οι Έλληνες να μάθουν να ζουν. H δε "ανάκληση" νόμων που πέρασαν καταδεικνύουν το ότι η χώρα μας αποδέχτηκε ότι δε δικαιούται να νομοθετεί, ούτε ότι μπορεί να κυβερνάτε αυτόνομα.

Η Ελλάδα μετά από αυτά και χωρίς διαγραφή ή έστω σαφή πρόγραμμα για την απομείωση του χρέους δεν πρόκειται να ορθοποδήσει ποτέ. Θα παραμείνει στο φαύλο κύκλο των μνημονίων για πάρα πολλά χρόνια - και όταν πάψει ν' αποπληρώνει τις δόσεις (πράγμα που θα συμβεί με μαθηματική ακρίβεια αφού οι Έλληνες απλώς δε θα μπορούν να πληρώνουν) και δε θα έχει κάτι να προσφέρει για ξεπούλημα (και παρά το ότι η κυρία Μέρκελ σαφέστατα δήλωσε ότι η ζωή του ταμείου θα είναι "μακρά"), η χώρα μας δυστυχώς θ' αναγκαστεί να φύγει μόνη της από τη ζώνη του ευρώ.

Σημειολογικά, η παρουσία της κυρίας Μέρκελ σε συνέντευξη τύπου - μιλώντας μάλιστα πριν τον Έλληνα Πρωθυπουργό και μαζί με τον πρόεδρο Γιούνγκερ - είναι ένα σαφές μήνυμα προς όλους για το ποιος κάνει κουμάντο στη σημερινή Ευρώπη. Είναι μια ήττα για όλους τους Ευρωπαίους, αλλά ειλικρινά αυτό δεν μας απασχολεί καθόλου, αφού ως χώρα πρέπει να κοιτάξουμε το δικό μας μέλλον το οποίο είναι δυσοίωνο.

Η συμφωνία τοποθετεί τον Αλέξη Τσίπρα σε περίοπτη θέση δίπλα στους κυρίους Παπανδρέου, Παπαδήμο και Σαμαρά. Η ευθύνη του ως Πρωθυπουργού είναι τεράστια γιατί απέτυχε να δει τις αντιδράσεις και τ' αποτελέσματα της παρελκυστικής τακτικής που ακολουθήθηκε - χωρίς να υπάρχει σχέδιο Β από την πλευρά μας. Οι καλές προθέσεις του αδιαμφισβήτητες, αλλά όπως λέει και ένα παλιό ρητό, "ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις". Η μεν εικόνα ενός ταπεινωμένου Πρωθυπουργού - να πασχίζει να κάνει το άσπρο-μαύρο μπροστά σε μια συμφωνία που ούτε ο ίδιος δεν πιστεύει ότι μπορεί να έχει μέλλον - θα μείνει χαραγμένη στις μνήμες μας για καιρό. Η δε ταπείνωση της χώρας μπορεί να έχει διαχρονική δημιουργία αλλά κατέληξε στα χέρια του. Και γι' αυτό θα μείνει στην ιστορία...

Και η ειρωνία της υπόθεσης; Η συμφωνία ανακοινώνεται την 13η Ιουλίου (χωρίς να είναι Τρίτη).
Ελλάδα καληνύχτα...

Ένα βήμα πριν το τέλος...

Η χώρα μας αποδείχτηκε διπλά άτυχη σ' αυτήν περίπτωση: οδηγήθηκε σε μια σειρά μνημονίων από ηγέτες κατώτερους των περιστάσεων, που είτε δεν ήθελαν (βλ. Καραμανλής) είτε δεν μπορούσαν (βλ. Παπανδρέου, Σαμαράς) να κυβερνήσουν. Της χώρας ηγήθηκαν ηγέτες που διορίστηκαν απευθείας από τους δανειστές (βλ. Παπαδήμος) ή που εκλέχθηκαν μεν για να γίνουν περίγελος απ' αυτούς...
Την ίδια στιγμή στην Ευρώπη βρέθηκαν να κάνουν κουμάντο μια σειρά από τεχνοκράτες, με τους εκλεγμένους Ευρωπαίους "άρχοντες" να αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων και να μην έχουν τα κότσια να πάρουν πολιτικές αποφάσεις προς όφελος του οράματος της "ενωμένης Ευρώπης". Η προσήλωση στη δημοσιονομική πειθαρχία (την ίδια στιγμή που στις Βρυξέλλες πραγματοποιείται ένα όργιο διασπάθισης του χρήματος των Ευρωπαίων φορολογούμενων, με κάθε λογής παρατρεχάμενους να λαμβάνουν τεράστιους μισθούς και μπόνους παντός είδους) είχε καταστροφικές συνέπειες στις οικονομίες του νότου, του οποίου οι λαοί λοιδορήθηκαν από τους "σκληρά" εργαζόμενους βορειοευρωπαίους - και όχι μόνο - χωρίς ουσιαστικά κανείς από τους μηρυκάζοντες Ευρωπαίους ηγέτες να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Είναι τουλάχιστον τραγικό, τη στιγμή που το ευρώ επιβιώνει χάρις τη διάθεση πακτωλού χρημάτων από την ΕΚΤ και την Γερμανία, με την Ελλάδα να περνάει δύσκολες ώρες και τις Ισπανία και Πορτογαλία να επιβιώνουν χάρις τις πρότερες καλύτερες διαπραγματεύσεις τους, να υπάρχουν σκέψεις για διεύρυνση (!!!) της ευρωζώνης με ακόμα πιο αδύνατες οικονομικά χώρες να ετοιμάζονται να εισέλθουν σ' αυτήν.

Δεν ξέρουμε αν ο Βαρουφάκης έκανε διαλέξεις στα Eurogroup, αν ο ψεύτης Γιούνγκερ μας θέλει στην ευρωζώνη, αν ο Ολάντ έχει τσακωθεί με την Μέρκελ για εμάς ή αν η Κομισιόν έχει εκπονήσει σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Τα όσα διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες θα έκαναν και τον βαρώνο Μινχάουζεν να κοκκινίζει από ντροπή αφού οι ιστορίες του ωχριούν σε μέγεθος ψεύδους, μπροστά στα όσα γράφουν (και λένε) τα ελληνικά αλλά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ. Δε γνωρίζουμε που σταματάει η αλήθεια και που ξεκινάει το ψέμα.

Αυτό όμως που ξέρουμε καλά - και φαίνεται εξάλλου - είναι ότι η κυβέρνηση έκανε ειλικρινείς προσπάθειες για να γεφυρώσει το χάσμα με τους Ευρωπαίους. Υποχώρησε πολύ, ζητώντας μόνο ένα πράγμα μέχρι τέλους: την απομείωση του χρέους. Γιατί γνωρίζει ότι χωρίς αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει αύριο για την χώρα.

Πολύ φοβόμαστε όμως ότι στο τέλος δεν θα το κερδίσει ούτε αυτό. Η πίεση είναι τεράστια και οι Ευρωπαίοι δε διστάζουν - εν ονόματι των "κανόνων" αλλά στην πραγματικότητα για να μην "χαλάσουν την πιάτσα" και ανοίξουν την όρεξη και σε άλλους λαούς να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο - να παίξουν σε μια ζαριά το ευρώ και την ευρωπαϊκή ενότητα. Δεν είναι όλοι έτσι βέβαια - υπάρχουν λίγες εξαιρέσεις - αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να υποστηρίξει μια αλλαγή που μόνο υγεία θα φέρει στην Ευρώπη.

Έτσι η χώρα μας θα συρθεί σε μια συμφωνία που εν πολλοίς θα μας φέρει ακόμα πιο πίσω απ' ότι είμαστε τώρα. Αν υπάρξει πραγματικό αναπτυξιακό πακέτο, αν υπάρξει απομείωση χρέους, αν καταφέρει να συγκρατήσει τις αποκρατικοποιήσεις και τις μειώσεις στις συντάξεις και αν όλα αυτά "πιάσουν", τότε ίσως υπάρξει ελπίδα. Διαφορετικά, η ευκαιρία της χώρας μας για ένα καλύτερο αύριο θα έχει περάσει ανεπιστρεπτί - και τότε ίσως να είναι πολύ αργά ακόμα και για έξοδο από την ευρωζώνη...

Να το πως το "όχι" έφερε την απομάκρυνση του Βαρουφάκη

Η βραδιά της Κυριακής είχε δύο μεγάλες εκπλήξεις για το σύνολο του ελληνικού λαού. Η πρώτη ήταν το συντριπτικό "όχι" το ελληνικού λαού, που ξεπερνώντας δημοσκοπήσεις, κανάλια και το κοινωνικό κατεστημένο είπε "όχι" στην πρόταση των δανειστών, δίνοντας άλλη μια (πιθανώς την τελευταία) ευκαιρία στον Πρωθυπουργό να τελειώσει την διαπραγμάτευση που άρχισε, εκτιμώντας θετικά τις καλές του προθέσεις και προφανέστατα μη θέλοντας να πάει η χώρα μεσοπρόθεσμα σε εκλογές.

Η δεύτερη έκπληξη ήταν η άμεση απομάκρυνση - παραίτηση του Γ. Βαρουφάκη από το υπουργείο Οικονομικών. Την απόφαση ανακοίνωσε ο ίδιος πρώην υπουργός, αφήνοντας σαφείς αιχμές ότι η αποχώρησή του γίνεται κατόπιν απαίτησης των δανειστών, που «θα "εκτιμούσαν" την... απουσία μου από τις συνεδριάσεις του Eurogroup, κάτι που ο πρωθυπουργός έκρινε ότι ίσως βοηθήσει στην επίτευξη συμφωνίας».

Αυτό βέβαια αποτελεί κοινό μυστικό, εδώ και καιρό - και έτσι αν και ο λαός εξεπλάγη από την αλλαγή στο υπουργείο, οι γνωρίζοντες το ανέμεναν. Οι υπόλοιποι υπουργοί Οικονομικών, θεωρούσαν τον κ. Βαρουφάκη ως πολύ διαφορετικό - έναν αντισυμβατικό ακαδημαϊκό που προτιμούσε ν' αναλύει τις οικονομικές του θεωρίες αντιδρώντας σε πολλά απ' όσα συζητούνταν στις συνεδριάσεις του Eurogroup - και δεν ήταν λίγες οι φορές που η κ. Μέρκελ είχε ζητήσει από τον Πρωθυπουργό να τον "αλλάξει". Γι' αυτό εξάλλου είχε αντικατασταθεί από τον κύριο Τσακαλώτο στις απευθείας διαπραγματεύσεις, ενώ όποτε πήγαινε βρισκόταν υπό την διακριτική εποπτεία κάποιου άλλου (συνήθως του κ. Δραγασάκη).

Ο κ. Βαρουφάκης βέβαια δεν έκανε και χάρη στον εαυτό του με τις πράξεις του. Αγανακτισμένος από τις υποσχέσεις για βοήθεια που δίνονταν κατ' ιδίαν (αλλά άλλαζαν στο Eurogroup) ή τα "ήξεις-αφίξεις" των συνομιλητών του, είχε αρκετά ξεσπάσματα (ο Ντάισενμπλουμ το γνωρίζει αυτό από πρώτο χέρι), ενώ κατέληξε να ηχογραφεί τις συνομιλίες του Eurogroup για να τους "έχει στο χέρι". Έσπασε τον άτυπο κώδικα σιωπής που υπήρχε, μιλώντας απευθείας ο ίδιος και ακυρώνοντας τις δήθεν διαρροές από το "περιβάλλον" ενώ δε δίσταζε ν' αποχωρεί και να μην παρίσταται από δείπνα όταν το περιβάλλον τον ενοχλούσε. Στο εσωτερικό της κυβέρνησης δεν άρεσε που έδινε δεκάδες συνεντεύξεις (είθισται οι Υπουργοί Οικονομικών να είναι πιο "φειδωλοί"), ενώ η εμμονή της στην κυρία Παναρίτη (την οποία σχεδόν πραξικοπηματικά ήθελε να επιβάλλει ως εκπρόσωπο στο ΔΝΤ), δημιούργησε θέμα στις σχέσεις του με τον Πρωθυπουργό.

Η αλήθεια είναι όμως ότι όλα αυτά αν και ενοχλούσαν δεν θα ήταν αρκετά να τον απομακρύνουν από τη θέση του Υπουργού, αν δεν ήταν τόσο επίμονος στο θέμα του χρέους (και δικαιολογημένα) και αν δεν έκανε την αντίδρασή του και τη δυσφορία του τόσο ορατή κάθε φορά που οι δανειστές προσπαθούσαν ν' αποφύγουν το θέμα.

Έτσι φτάσαμε εδώ. Ο Πρωθυπουργός σ' αυτή την χρονική στιγμή, ανακουφισμένος από το "όχι" αλλά γνωρίζοντας ότι πρέπει να υπάρξει συμφωνία άμεσα, αποφάσισε να θυσιάσει τον αγαπημένο του καθηγητή, για να δώσει "ώθηση" στις διαπραγματεύσεις. Αυτό αποτελεί μια κίνηση καλής θέλησης προς τους δανειστές. Αν δε συνδυαστεί με διάθεση περαιτέρω υποχωρητικότητας - αφού το "όχι" είναι δεσμευτικό ως προς το τι "ΔΕΝ" πρέπει να αποδεχτεί, έχει καλώς. Αν όμως συνέβει ως απλά ένα βήμα οπισθοχώρησης, από τα πολλά που θ' ακολουθήσουν τότε έχουμε πρόβλημα...

Κλείνοντας θα θέλαμε να σημειώσουμε και το εξής: η εμμονή των δανειστών γι' αλλαγή του κύριου Βαρουφάκη δείχνει το πόσο χαμηλά έχουμε πέσει ως χώρα. Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα δεν τιμούν ούτε αυτούς, ούτε εμάς και πολύ περισσότερο την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης. Ελπίζουμε τα πράγματα ν' αλλάξουν, γιατί η Ευρώπη δε θα μακροημερεύσει έτσι...

Το δημοψήφισμα και το πως γίνεται η "νύχτα-μέρα" από τα ελληνικά ΜΜΕ

Την ώρα που οι Έλληνες τσακώνονται για το "ναι" και το "όχι" και η Ευρώπη περιμένει τ' αποτελέσματα του ελληνικού δημοψηφίσματος, τα ΜΜΕ δίνουν κυριολεκτικά τα ρέστα τους, εξαφανίζοντας το όποιο προκάλυμμα αντικειμενικότητας είχαν.
Τίτλοι ειδήσεων που προμηνύουν καταστροφή αν οι Έλληνες ψηφίσουν "όχι" την Κυριακή (αμελώντας να μας πουν τι θα γίνει αν ψηφίσουμε "ναι"), βαρυασήμαντα άρθρα γνωστών και αγνώστων που επιμένουν στην ανάγκη του "ναι" γιατί "το όχι σημαίνει έξοδο από το ευρώ" (κάτι που ούτε και ο Σόιμπλε δεν υποστηρίζει), εκτενείς παρουσιάσεις των θιασωτών του "ναι" (ανεξάρτητα από το ποιόν του καθενός απ' αυτούς - μόνο τον πρόεδρο του συλλόγου αρχαιοκαπήλων δεν έχουν βγάλει - γιατί δεν έχει ακόμα τοποθετηθεί επίσημα) με ταυτόχρονο "θάψιμο" αυτών του "όχι", πρωτοσέλιδα για τον Αρμαγεδώνα που έρχεται (με το "Θέμα" να δίνει τον τόνο), διαστρέβλωση ειδήσεων (π.χ. η καταδίκη του δημοψηφίσματος από το Συμβούλιο της Ευρώπης - μια καταδίκη που δεν έγινε ποτέ) που πολλές φορές εξελίσσεται σε διασπορά ψευδών ειδήσεων (π.χ. όριο στα ΑΤΜ 20 ευρώ), ο παραλληλισμός των δύο συγκεντρώσεων της Παρασκευής (ευτυχώς που τα διεθνή μέσα είπαν την αλήθεια) κ.ο.κ.

Η λίστα ατελείωτη. Σε κανένα βέβαια λογικό άνθρωπο όλα αυτά δε θα φαντάζουν περίεργα. Τα ΜΜΕ που χρωστούν δισεκατομμύρια σε εφορίες, σε υπαλλήλους και προμηθευτές και φυσικά στο ίδιο το κράτος, έχουν πολλά να χάσουν από την παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Το "όχι" εν προκειμένω λίγο τους ενδιαφέρει: όχι τόσο γιατί επιχαίρουν για το διχασμό που υπάρχει (αν και δεν μπορούμε να πούμε πως στεναχωριούνται κιόλας) αλλά γιατί γι' αυτά το κυρίαρχο θέμα παραμένει η πτώση της κυβέρνησης και η άνοδος μιας άλλης που θα τους επιτρέψει να συνεχίζουν να μην πληρώνουν, που θα τους αφήσει να έχουν ΔΩΡΕΑΝ τις κρατικές συχνότητες για αρκετό ακόμα χρονικό διάστημα, που θα δώσει το "Ο.Κ." για νέες δανειακές ρυθμίσεις με σκανδαλώδεις όρους και που θα τους αφήσει να προωθήσουν τις "δουλειές" των αφεντικών τους...Το αναφέραμε εξαρχής ό,τι κάτι τέτοιο θα ήταν πιθανό να συμβεί (διαβάστε εδώ) και η δικαίωση έγινε δυστυχώς με το χειρότερο τρόπο - και την χειρότερη δυνατή στιγμή...

Η κυβέρνηση δεν είναι άμοιρη ευθυνών...Και η ευθύνη της είναι μεγάλη για πολλά και κυρίως γιατί δεν προχώρησε σε μια "κάθαρση" που επιτρέπει ακόμα και σήμερα στα κόμματα της διαπλοκής να ελέγχουν τον κρατικό μηχανισμό, τις εργοδοτικές αλλά και εργατικές ενώσεις καθώς και άφθονη πρόσβαση σε χρήματα και υλικό.

Αλλά από αυτό στο να φτάσουμε στο βάφτισμα του άσπρου σε μαύρου και να παραβλέπουμε του τι θα γίνει σε περίπτωση που βγει το "ναί", και να διαστρεβλώνουμε την αλήθεια με τρόπο οφθαλμοφανή, υπάρχει μεγάλη απόσταση...

ΥΓ Το ότι ο Σκάι συνέχισε να κάνει προεκλογικό αγώνα για το "ναι" μετά τις 12 το βράδυ της Παρασκευής, κατά παράβαση της εκλογικής νομοθεσίας, είναι ντροπή και προσβολή προς τη δημοκρατία. Κάποιοι πρέπει να μπουν στη θέση τους και σύντομα...

Η κυβέρνηση, το δημοψήφισμα και η αγαπημένη συνήθεια των Ελλήνων...

Θα πρέπει να ξεκινήσουμε με δύο παραδοχές όσο αφορά το δημοψήφισμα. Η πρώτη είναι ότι τόσο η πλειοψηφία των υποστηρικτών του "ναι" αλλά και αυτών του "όχι" θα προτιμούσαν, ακόμα και σ' αυτή την πολύ δύσκολη ώρα να σηκώσει η κυβέρνηση το βάρος της συμφωνίας, ώστε να έχει μια ακόμα ευκαιρία να "αγανακτήσει" όταν τα μέτρα έρθουν. Ξεβολευτήκαμε όμως άρον-άρον και χωρίς να το θέλουμε - γι' αυτό και υπάρχει τόσο μίσος από ορισμένους απέναντι στον Τσίπρα.

Η δεύτερη - και σημαντικότερη - παραδοχή, είναι ότι για τον μέσο Έλληνα δεν έχει σημασία τι θα βγει την Κυριακή. Δεν τον απασχολεί κατά βάθος, αν το "ναι" σημαίνει μείωση συντάξεων, εξαφάνιση των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει, αν ξεπουληθούν λιμάνια και αεροδρόμια. Δεν τον ενδιαφέρει αν σε 6 μήνες θα πρέπει να υπογραφεί καινούργιο μνημόνιο αφού το χρέος δεν θα απομειωθεί αν βγει το "ναι". Αφού τα κανάλια και οι Ευρωπαίοι έχουν συνασπιστεί κάτω από τη σημαία του Σόιμπλε, και μπροστά έχουν βγει οι Σαμαρο-Βενιζέλοι, με τον Σταύρακα τον Θεοδωράκη να σηκώνει το λάβαρο της υποταγής - και μια σειρά από εγχώρια παπαγαλάκια και εκδότες επιμένουν ότι το "όχι" σημαίνει έξοδο από το Ευρώ (αγνοώντας σκόπιμα ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει - όχι γιατί δε θα το ήθελαν οι Ευρωπαίοι, αλλά γιατί δεν μπορεί να γίνει ακόμα και αν το θέλουμε όλοι μας), γιατί να σκοτιστεί; Κάτι θα ξέρουν αυτοί οι πάνσοφοι...

Δεν τον απασχολεί επίσης, κατά βάθος, το τι θα συμβεί στο "όχι". Παρά το ότι η αβεβαιότητα που φέρνει σκοτώνει και τις καλύτερες προθέσεις...Το τι θα γίνει αν οι Ευρωπαίοι στυλώσουν τα πόδια και δεν υποχωρήσουν. "Υπάρχει σχέδιο" λένε, αλλά κανείς δεν ξέρει έστω και τις αδρές γραμμές του - πλην του Τσίπρα (ελπίζουμε) και του στενού του κύκλου. Έτσι για να μας φύγει η απορία και να μπορούμε να ξέρουμε τι θα περιμένουμε. Γιατί η αλήθεια είναι ότι και οι οπαδοί του "όχι" περιμένουν τα χειρότερα την Δευτέρα, ανεξάρτητα αν είναι έτοιμοι ν' αγωνιστούν για ένα καλύτερο αύριο - αυτό που οι οπαδοί του "ναι" έχουν πλέον αποδεχτεί ότι δεν υπάρχει ελπίδα να γίνει. Αλλά για τους πρώτους η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ενώ για τους δεύτερους έχει πεθάνει (αν υπήρξε ποτέ) και της έχουν κάνει και τα σαράντα.

Λάθη έγιναν από την κυβέρνηση. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν διαπραγματεύτηκε ή ότι δεν προσπάθησε. Σε αντίθεση με τους άλλους που ταξίδευαν, ψώνιζαν, έτρωγαν, υπέγραφαν και γύριζαν (υπάρχουν απίστευτες ιστορίες για το 2ο και το 3ο που αν γραφτούν σε βιβλίο θα γελάσει ο κάθε πικραμένος), αυτοί προσπάθησαν. Αλλά παρουσιάστηκαν εντελώς απροετοίμαστοι για κάτι που - ακόμα και ο φειδωλός σε ειλικρινείς συμβουλές Ε. Βενιζέλος είχε προειδοποιήσει τον Αλέξη Τσίπρα: "οι δανειστές δεν είναι για να τους εμπιστεύεται κανείς". Παρόλα αυτά τους εμπιστεύτηκαν, ακόμα και όταν φάνηκε που οι δανειστές είχαν "πουλήσει" τη συμφωνία της 20ης του Φλεβάρη, όπως επίσης και την σαφέστατη (αλλά προφορική) υπόσχεσή τους ότι θα προχωρήσουν σε απομείωση του χρέους. Γι' αυτό εξάλλου και δεν έκανε δημοψήφισμα νωρίτερα, γι' αυτό και πλήρωνε τις δόσεις κανονικά (χωρίς να έχει φράγκο ουσιαστικά στα ταμεία, εξαντλώντας τα όποια αποθεματικά υπήρχαν), γι' αυτό και διαβεβαίωνε τους πάντες ότι θα υπάρξει λύση. Γι' αυτό εξάλλου και υποχώρησε σημαντικά από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης - πιστεύοντας ότι η απομείωση θα του επέτρεπε να κάνει μια συμφωνία που στη συνέχεια θα άλλαζε προς το καλύτερο προσφέροντας ισοδύναμα και έχοντας μια ανάπτυξη που θα έφερνε μεγαλύτερα έσοδα για το κράτος...

Το ότι δεν είναι συμπαθής η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στους δανειστές είναι προς τιμή της - και το γράφουμε σοβαρά. Ο ρόλος μιας κυβέρνησης δεν είναι να είναι συμπαθής. Είναι να προστατεύει τα πραγματικά συμφέροντα του λαού και της χώρας, όχι του Μπόμπολα και του Βαρδινογιάννη. Ήταν άτυχοι γιατί έπεσαν σε μια περίσταση που οι συντηρητικοί αλωνίζουν στην Ευρώπη και οι σοσιαλιστές δεν είναι σοσιαλιστές - ενώ όσοι υπάρχουν, το παίζουν καλοί γιατί έχουν τα δικά τους προβλήματα. Ήταν άτυχοι γιατί η ΕΚΤ μπορεί να μην τράβηξε την πρίζα στις τράπεζες (κάτι που θα έγειρε νομικές διεκδικήσεις από μεριάς μας) αλλά δε βοήθησε κιόλας να πάμε δημοκρατικά στο δημοψήφισμα...Γι' αυτό εξάλλου επέβαλλε τα capital controls - και η κυβέρνηση τα εφάρμοσε αφού ήξερε ότι διαφορετικά θα καταλήγαμε σε κούρεμα καταθέσεων ανάλογο με αυτό της Κύπρου.

Αυτά όμως είπαμε δεν έχουν σημασία για τον μέσο Έλληνα. Και ο λόγος είναι απλός. Γιατί η όλη κατάσταση έδωσε μια μοναδική ευκαιρία σε όλους μας να διχαστούμε. Γιατί αυτή είναι διαχρονική αλήθεια - αυτό είναι το μόνο πράγμα εκτός της γλώσσας που ενώνει τους Έλληνες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα: Ήμασταν 2000 χρόνια πολυθεϊστές και μετά γίναμε Χριστιανοί - πολύ πιο εύκολα απ' ότι κάποιοι υποστηρίζουν και με ελάχιστη πίεση (στην πραγματικότητα). Ήμασταν λαός που δημιούργησε τη δημοκρατία αλλά πολύ εύκολα αφεθήκαμε στην τυραννία και μετά ξανά στην "ελέω Θεού βασιλεία", για να επιστρέψουμε πάλι στη δημοκρατία. Αλλάζαμε συμμάχους πολύ εύκολα επίσης - ανάλογα με το που ήταν το προσωρινό συμφέρον μας.
Τα μόνα πράγματα που κρατάνε εδώ και χιλιάδες χρόνια, είναι η γλώσσα και η αγάπη του Έλληνα να διχαστεί. Δώσε του ευκαιρία να κάνει εμφύλιο και πάρ' του την ψυχή. Δώσε του ευκαιρία να τσακωθεί με το διπλανό του και θα το κάνει - με χαρά. Δεν πάει να είναι φίλος, συγγενής, αδερφός; Δεν έχει σημασία. Θα χαρεί να μειώσει και να ταπεινώσει.

Έτσι και τώρα. Γέμισε η Ελλάδα από "προδότες" και "φασίστες" - αλλά και "ανεύθυνους". Ανθρώπους που δεν ξέρουν ν' ακούνε τον άλλο και να συζητούν, δεν ξέρουν ν' ανταλλάσσουν απόψεις και κυρίως να είναι έτοιμοι ν' αναγνωρίσουν στον άλλο το δικαίωμα να εκφράσει την άποψή του. Ανθρώπους που ξεχνούν ότι προϋπόθεση της συμμετοχής σε μια συζήτηση είναι και το να πειστεί κανείς ακόμα, αν τα επιχειρήματα του άλλου είναι σοβαρά. Γεμίσαμε από παντογνώστες του Google, που δε κάνουν τον κόπο να ελέγξουν τις πηγές τους και που κάνουν hi-five στον καθρέφτη όταν πετάξουν μια "θανατηφόρα" ατάκα.

Τα ίδια όμως γίνονταν και στην Αρχαία Ελλάδα, τα ίδια και μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, τα ίδια και τα πρώτα χρόνια της ανόδου των Ρωμαίων, τα ίδια και στο Βυζάντιο...Τα ίδια και κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, τα ίδια και μόλις ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος. Τα ίδια και λίγο πριν τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα ίδια και μετά το τέλος του Δευτέρου - τα οποία κράτησαν 30 χρόνια κοντά...Και τώρα μετά από ένα διάλειμμα, όπου το αραλίκι και η ευμάρεια δεν μας έδιναν άλλοθι για να τσακωθούμε, ξαναβρήκαμε δυνάμεις για ν' αρχίσουμε.

Και οι λίγοι που θα βγουν ωφελημένοι από την όλη ιστορία - οι ξένοι "επενδυτές", οι Ευρωπαίοι που οραματίζονται την Ε.Ε. της Γερμανίας και λίγοι εγχώριοι μεγαλοεπιχειρηματίες που θα "τσιμπήσουν" από τα απομεινάρια της χώρας - τρίβουν τα χέρια τους...

Και φυσικά δε φταίει ο Τσίπρας για όλα αυτά...Φταίμε εμείς που αφήνουμε κάποιους να μας κάνουν ό,τι θέλουν και έχουμε πάρει διαζύγιο με το μυαλό μας...

Καλή ψήφο αδέρφια...Και να θυμάστε - α) scripta manem, β) "η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει"...