Αναρτήσεις
Είδηση: Η συμβουλευτική εταιρεία Roland Berger επεξεργάστηκε σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας με άμεση μείωση του χρέους και ευρύ πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων υπό την εποπτεία της ΕΕ, το οποίο φέρεται, σύμφωνα με γερμανικά ΜΜΕ, να έχει παρουσιάσει στη γερμανική κυβέρνηση και την Κομισιόν.
Σύμφωνα με την εβδομαδιαία οικονομική επιθεώρηση WirtschaftsWoche (WiWo), το σχέδιο προβλέπει άμεση μείωση του χρέους της Ελλάδας στο 90% του AΕΠ με τη δημιουργία εταιρείας καταπιστευτικής διαχείρισης τύπου Treuhand' (Τρόιχαντ), υπό τον έλεγχο της Ευρωζώνης, για τις ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα.
Σε αυτήν θα περιέλθουν οι προς ιδιωτικοποίηση φορείς και περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου όπως αεροδρόμια, λιμάνια, αυτοκινητόδρομοι κα, «αλλά όχι πολιτιστικά αγαθά».
Η εταιρία Roland Berger υπολογίζει την αξία τους στα 125 δισ. ευρώ. Προτείναι να διατεθούν τα 60 δις για την αποπληρωμή του χρέους της Ελλάδας προς τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης και το υπόλοιπο να αναλάβει ο προσωρινός μηχανισμός στήριξης EFSF. Με τον τρόπο αυτό το χρέος της Ελλάδας «θα μειώνονταν από το 145% στο 90% του ΑΕΠ» δήλωσε στη WiWo, ο διευθυντής της Roland Berger, Μάρτιν Βίτι.
Το δημοσίευμα της ιστοσελίδας της Wiwo ισχυρίζεται ότι το σχέδιο είναι εν γνώσει του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ο οποίος φέρεται να έχει δηλώσει σχετικά ότι «αυτές οι σκέψεις είναι στη γραμμή που σκεφτόμαστε κι εμείς».
Σχόλιο: Στις περισσότερες δυτικόευρωπαϊκές χώρες, ούτε οι αυτοκινητόδρομοι, ούτε τα λιμάνια είναι ιδιωτικά, ενώ σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις (π.χ. Μ.Βρετανία) είναι τ' αεροδρόμια ιδιωτικοποιημένα, αν και σ' αυτήν την περίπτωση το κράτος διαθέτει ένα ποσοστό ασφαλείας.
Από κει και πέρα είναι εξοργιστικός ο ξεδιάντροπος τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το θέμα: "τόσο κοστίζει η περιουσία στην παρούσα φάση, τόσα θα πάρουμε εμείς από το ξεπούλημα, τόσα θα πάνε εκεί". Είναι βέβαια απίστευτη η πρεμούρα των "συμμάχων" μας για να κάνουν σχέδια για "το καλό μας". Την μια ζητούν εχέγγυα αποπληρωμής (διαβάστε εδώ), την άλλη ζητούν τη δημιουργία υφυπουργείου "ξεπουλήματος", στη συνέχεια προχωρούν σε απαίτηση του οι πωλήσεις να γίνονται από οργανισμό με έδρα στο εξωτερικό, για να καταλήξουμε στην επιβολή "συμβούλων" στο ταμείο αποκρατικοποιήσεων (το οποίο δημιούργησε κατ' απαίτησή τους η κυβέρνηση με προϊστάμενο τον Γιώργο "Πινόκιο" Παπακωνσταντίνου). Παράλληλα δε επιτάσσουν άμεσες πωλήσεις (σχετικό ρεπορτάζ εδώ), με στυλ "αποφασίζομεν και διατάσσομεν".
Η δημόσια περιουσία ανήκει σε όλους και αποτελεί ουσιαστικό ένα από τα λίγα πράγματα που αφήνει παρακαταθήκη η μια γενιά στην άλλη. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα (τόσο από το εξωτερικό, όσο και από το εσωτερικό) ούτε να εκπονεί σχέδια, ούτε μελέτες, πόσο μάλλον να κανονίζει και την μοιρασιά, χωρίς να ρωτήσει τον ελληνικό λαό. Ο κύριος Παπανδρέου δεν έχει τέτοιο δικαίωμα (κανείς δεν του το έδωσε) - το μόνο πράγμα που δικαιούται να πουλήσει είναι η περιουσία του (αν και αμφιβάλουμε αν γνωρίζει τι έχει και τι όχι, θυμηθείτε ένα απίστευτο περιστατικό με πρωταγωνιστή τον ίδιο εδώ).
Πάντως το χειρότερο δεν είναι αυτό...Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ένας κυβερνητικός βουλευτής που ν' αντιδράει, έστω και για τα μάτια του κόσμου στα σενάρια και τις επιταγές της τρόικας. Αλλά τι περιμένει κανείς; Εδώ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έγινε από υποστηρικτής του δημόσιου χαρακτήρα των πάντων, πωλητής (της κακιάς ώρας), αυτοί θα είναι διαφορετικοί;
(Τη σχετική λίστα με το τι είναι ύπο άμεση εκποίηση μπορείτε να διαβάσετε εδώ).
Και για να μην ξεχνιόμαστε... Νεκρός βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα στο πολυσύχναστο Μοναστηράκι ο Νίκος Κοεμτζής. Το ότι ήταν δύο ώρες πεθαμένος και κανείς δε βρέθηκε να πάρει έστω το 166 τηλέφωνο τα λέει όλα για την κοινωνία στην οποία ζούμε και την οποία αφήνουμε στα παιδιά μας... Ο Κοεμτζής ήταν ένα απομεινάρι μιας Ελλάδας που πέρασε πολλά, νόμιζε ότι έφτασε κάπου και στο τέλος συνετρίβει στα συντρίμμια μιας Ευρώπης που κάθε άλλο παρά ενωμένη είναι. Αντιγράφουμε από το "Έθνος" ένα σχόλιο - "δύο λόγια" του Νικόλα Ζαλμά γι' αυτόν και για την υπόθεση που έφτασε να γίνει και ταινία:
"Όταν, μέσα σε ένα πολύ φορτισμένο κλίμα, η υπόθεση έφθασε στο ακροατήριο, ο πρόεδρος ρώτησε τον κατηγορούμενο, Νίκο Κοεμτζή, γιατί ήθελε τον αδελφό του, να χορέψει μόνος του στην πίστα. Για απάντηση, θα εισπράξει μια ερώτηση:
"Κύριε Πρόεδρε έχετε δεί τον Δημοσθένη να χορεύει ζεϊμπέκικο;"
Οι κουβέντες αυτές, δίνουν μια πρόσβαση, ανοίγουν μια πύλη για να προσεγγίσουμε ένα κόσμο άγνωστο, ανύπαρκτο και ακατανόητο πια, αλλά ταυτόχρονα σηματοδοτούν με ένα τρόπο άμεσο, την ηθική, τις συνήθειες μιας άλλης εποχής.
Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή. Νυκτερινό κέντρο "Νεράιδα", πρώτες ώρες της Παρασκευής, 25ης Φεβρουαρίου του 1973. Οι αδελφοί Κοεμτζή διασκεδάζουν με ένα φίλο τους. Στην παρέα υπήρχαν και δυο γυναίκες, οι οποίες όμως είχαν εκδιωχτεί από τον Νίκο, ύστερα από μια σειρά επεισοδίων. Έτσι μια ένταση προυπήρχε, που μαζί με το οινόπνευμα το οποίο είχε καταναλωθεί ήταν ένας κακός συνδυασμός. Από την παρέα δίδεται μια "παραγελιά". Η πιο αποδεκτή, σήμερα εκδοχή, κάνει λόγο για τις "Βεργούλες". Είναι ένα τραγούδι του Βαμβακάρη που ηχογράφησε για πρώτη φορά ό ιδιος ο Μάρκος το 1940. Στο πάλκο ο Κώστας Καρουσάκης. Υπάρχει πάντως και άλλη μια εκδοχή που κάνει λόγο για το: "Τη ζούλα μου ανεκάλυψαν" σε μουσική Παναγιώτη Σκουρτέλη, πρώτη εκτέλεση Μήτσου Ευσταθίου. Αυτή η εκδοχή, θέλει στο πάλκο τον Τάκη Αθανασιάδη.
Δύο άνδρες, αστυνομικοί, σηκώνονται να το χορέψουν. Ο ερμηνευτής προσπαθεί να τους πείσει ότι πρέπει να κατεβούν από την πίστα, διότι το κομμάτι είναι "παραγγελιά". Σύμφωνα με την αφήγηση του Νίκου, όχι μόνον δεν κατέβηκαν, ύψιστη προσβολή για τα έθιμα νύκτας και της εποχής, αλλά προκάλεσαν με τη συμπεριφορά τους, βιαιοπραγώντας πάνω στην Δημοσθένη. Τον πέταξαν πάνω στα σπασμένα γυαλιά από τα πιάτα και τον χτύπησαν. Ήταν η στιγμή που γέννησε το έγκλημα . Κραυγάζοντας "παραγγελιά ρε" ο Κοεμτζής εφορμά εναντίον δικαιών και αδίκων. Με το μαχαίρι προτεταμένο σκοτώνει τρεις αστυνομικούς και τραυματίζει οκτώ θαμώνες.
Στον μικροαστικό συντηριτισμό του στρατιωτικού καθεστώτος, ο Νίκος, φονιάς πια, αμέσως καταλαμβάνει τη θέση του τέρατος, του αιμοβόρου κτήνους, ή "αιμοσταγή λαίλαπα και φρικαλέο κακούργο, τρέφοντα μίσους κατά παντός αστυνομικού οργάνου" όπως τουλάχιστον τον περιέγραψε ο εισαγγελέας της έδρας, τον Νοέμβριο του '73 που τελέστηκε η δίκη.
Είναι όμως ένας άνθρωπος κατατετρεγμένος. Από τα μικρά του υπέφερε απ' ό,τι χιλιάδες σε αυτόν τον τόπο. Οι αριστερές καταβολές του πατέρα του, τον ταλαιπωρούν. Ο ίδιος δεν έχει καμιά συνειδητή πολιτική τάση, ίσως να διατηρεί ένα ασυνείδητο ταξικό ένστικτο. Είναι πάμπτωχος, κατατρεγμένος, μοναχός και όσο ξετυλίγεται η ζωή του, τον στριμώγνουν όλο και περισσότερο. Ένας παμφάγος, εκδικητικός, αδίστακτος μηχανισμός τον καταδιώκει. Δεν αργεί να γλιστρήσει στην παρανομία για μικροκλοπές. Φυλακίζεται. Λίγες μέρες μετά την αποφυλάκιση συμβαίνει το μοιραίο περιστατικό στη "Νεράιδα".
Πέντε 24ωρα πριν ξεσπάσει το "Πολυτεχνείο", καταδικάζεται τρείς φορές σε θάνατο και επτά φορές σε ισόβια. Μερικούς μήνες νωρίτερα , τον Αύγουστο του '72 είχε εκτελεστεί ο Βασίλης Λυμπέρης, ο οποίος είχε καταδικαστεί τέσσερις φορές σε θάνατο. Είχε βάλει φωτιά, στο σπιτικό της γυναίκας του στο Χαλάνδρι, καίγοντας την εν διαστάσει 24χρονη σύζυγο, την 54χρονη πεθερά και τα δυο του παιδιά, ηλικίας 2,5 και ενός έτους.
Ο Κοεμτζής θα ζήσει ως μελλοθάνατος τέσσερα σχεδόν χρόνια. Τον Μάρτιο του '77 η θανατική του ποινή, μετατρέπεται σε ισόβια. Αυτό θα μετατρέψει τον Λυμπέρη στην φιγούρα του τελευταίου Έλληνα που εκτελέστηκε για ποινικό αδίκημα. Αν όμως ο Κοεμτζής, τότε, κέρδισε τη ζωή του, τα σχεδόν 2.000 μερόνυκτα που θα περνούσε στις φυλακές της Κέρκυρας , θα αποδεικνύονταν μια κόλαση. Δια πυρός και σιδήρου πέρασε τα 23 συνολικά χρόνια που βίωσε στα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας.
Το 1979 ο Διονύσης Σαββόπουλος θα γράψει, θα συνθέσει και θα ερμηνεύσει το σπαρακτικό "Μακρύ ζειμπέκικο για τον Νίκο" και θα το συμπεριλάβει στηο άλμπουμ του "Ρεζέρβα". "…Το δικαστήριο λειτουργούσε μέσα εκεί, μα η δικαιοσύνη ήταν απ΄ έξω…" θα τραγουδήσει, ανάμεσα σε άλλα ο μουσουργός. Είναι ένα μακρύ (13+ λεπτά,) τραγούδι, μια ποιητική αποτίμηση των συμβάντων, μια περιγραφή της εποχής, των ηθών, του συστήματος. Ένα χρόνο αργότερα ο Παύλος Τάσιος θα γυρίσει την "Παραγγελιά" και θα οπτικοποίησει το συμβάν με μια κινηματογραφική μεταφορά των γεγονότων.
Ο Κοεμτζής, τελικά αποφυλακίστηκε την τελευταία μέρα του Μαρτίου του 1996. Έκτοτε ζούσε πουλώντας την αυτοβιογραφία του, ένα βιβλίο με τίτλο: "Νίκος Κοεμτζής Το μακρύ ζεϊμπέκικο", πρώτα στην Ευελπίδων, στα δικαστήρια και στη συνέχεια στο Μοναστηράκι. Μέσα από τις σελίδες του, εξιστορεί όλη την περιπέτεια, τις αναποδιές, τα εμπόδια, το έγκλημα, τη σύλληψη, την τιμωρία, το ζόρι της φυλακής.Το κάνει ωμά, χωρίς περιστροφές. Εξ άλλου όταν πέρασε το κατώφλι των φυλακών ήταν αγράμματος.
"…πριν από δύο χρόνια που είχα αποφυλακιστεί από τις φυλακές της Κέρκυρας, είχα κάνει όρκο να μην ξαναπάω φυλακή, γιατί τόσες είναι οι ταπεινώσεις και τα ξεφτιλίσματα που παθαίνει ο άνθρωπος που χάνει τον ευατό του και γίνεται σωστό κουρέλι.."
"αν θέλεις να είσαι καλός κρατούμενος, πρέπει να χάνεις από το δίκιο σου. Τότες μόνον θα έχεις ελπίδες πολλές να βγείς από τη φυλακή. Αν ψάχνεις να βρείς το δίκιο σου, θα πατάς πεπονόφλουδες και θα ταλειπωρείσαι στα πειθερχεία και στις απομονώσεις."
Σε κάθε περίπτωση, η ζωή του δίχασε την κοινωνία. Ακόμα και τώρα υπάρχουν φωνές που τον χαρακτηρίζουν ως ένα στυγερό δολοφόνο, αλλά και άλλες που τον αντιμετωπίζουν σαν ήρωα.(...για τον μοναχικό Νίκο, ...καλό ταξίδι μάγκα, ...αντίο ήρωα, ...θα σαι λεύτερος εκεί που πας, ήταν μερικά από τα πολλά σχόλια που αναρτήθηκαν στο χαώδες διαδίκτυο)
Χθες ο Κοεμτζής, εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο. Λιποθύμησε στο Μοναστηράκι, εκεί που πουλούσε το βιβλίο του, έμεινε δυο ώρες ακίνητος στο πεζοδρόμιο κι όταν μεταφέρθηκε στην Πολυκλινική Αθηνών, διαπιστώθηκε ο θανάτός του.
Δεν είναι ιδιαιτέρως τιμητικό για την κοινωνία μας, ένας άνθρωπος, να ξεψυχά σε ένα πολυσύχναστο σημείο της πρωτεύουσας και επί δίωρο να μην ενδιαφέρεται ο οποιοσδήποτε. Ας εκφραστεί η υποψία ότι αν είχε συμβεί το ίδιο γεγονός, στο ίδιο σημείο, την ίδια ώρα, 40, 30, 20 χρόνια νωρίτερα, η αδιαφορία του κόσμου δεν θα ήταν η ίδια.
Ο Κοεμτζής, υπήρξε ένα αποτύπωμα του τέλους της μετεμφυλιακής περιόδου. Δεν χαρακτηρίστηκε από την πολιτική του δράση.Το στίγμα που αριστερού πατέρα του, ήταν αρκετό για να τον εκτροχιάσει από μια φυσιολογική ζωή. Αυτό ήταν το διαβατήριο που τον έσπρωξε σε ένα αδυσώπητο κόσμο, στα ανίκητα γρανάζια ενός ισχυρού μηχανισμού.
Ίσως οι επόμενες γενιές "νοσταλγήσουν" αυτόν τον μηχανισμό, μπροστά στην βαρβαρότητα εκείνου που τον αντικατέστησε…"
(Ένα παλιότερο σχόλιο-κατάθεση ψυχής για την παρουσίαση του βιβλίου πριν από 3 χρόνια περίπου μπορείτε να διαβάσετε εδώ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου