Ιδιωτικά "πανεπιστήμια" από το παράθυρο / Έρχεται το τέλος της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό;

Την κατάργηση του άρθρου 16, που βάζει φραγμό στην ιδιωτική εκπαίδευση στη χώρα μας, προωθούν κυβέρνηση και υπουργείο Παιδείας με εντολή της τρόικας. Aυτό θα γίνει διαμέσου της κατάργησης του Διεπιστημονικού Οργανισμού Αναγνώρισης Τίτλων Ακαδημαϊκών και Πληροφόρησης (ΔΟΑΤΑΠ), του μόνου αρμόδιου οργάνου για την ακαδημαϊκή αναγνώριση πτυχίων εξωτερικού, συμπεριλαμβανομένων και των τίτλων των κολεγίων-παραρτημάτων Ιδρυμάτων αλλοδαπής.

Στο Μνημόνιο ορίζεται σαφής απαίτηση για αλλαγή του νόμου λειτουργίας του ΔΟΑΤΑΠ, με σκοπό την «άρση των όποιων περιορισμών αναγνώρισης των επαγγελματικών προσόντων από πτυχία παραρτημάτων ξένων Πανεπιστημίων» (βλ. κολέγια). Ωστόσο, η κατάργησή του, που μελετάται αυτόν τον καιρό από το υπουργείο Παιδείας, θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Θα αρθεί και ο τελευταίος φραγμός για την πλήρη εξομοίωση των ξένων τίτλων με τους ελληνικούς των δημόσιων Πανεπιστημίων, δηλαδή η υποχρέωση της ακαδημαϊκής αναγνώρισης, η οποία συνδέεται άρρηκτα με το άρθρο 16 και την απαγόρευση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Εν ολίγοις, καταργείται στην ουσία του το άρθρο 16, και μάλιστα χωρίς ν' ανοίξει ρουθούνι.

Αυτές τις ημέρες η υπουργός Παιδείας, Αννα Διαμαντοπούλου, έχει στα χέρια της υπόμνημα του ίδιου του προέδρου του ΔΟΑΤΑΠ, με το οποίο προτείνεται η κατάργηση του φορέα. Το σκεπτικό της πρότασής του βασίζεται στα διεθνή δεδομένα, και για την ακρίβεια στο γεγονός ότι σε κανένα μέρος του κόσμου δεν γίνονται ακαδημαϊκές αναγνωρίσεις από κάποιον φορέα, αλλά από τα ίδια τα Πανεπιστήμια και μόνο σε περιπτώσεις συνέχισης σπουδών (μάστερ, διδακτορικό). Εν ολίγοις, αν κάποιος ενδιαφερόμενος ζητήσει να πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές σ' ένα ελληνικό Ιδρυμα, το ζήτημα της αντιστοίχισης των τίτλων που θα έχει στην κατοχή του θα το αντιμετωπίζει το Ιδρυμα υποδοχής και η υπόθεση θα λήγει εκεί. Κάπως έτσι αναμένεται να συμπληρωθεί η μεγάλη επιχείρηση αλλαγής της φυσιογνωμίας των ανώτατων σπουδών στην Ελλάδα.

Η απαλλαγή της υποχρέωσης για ακαδημαϊκή αναγνώριση των τίτλων σπουδών εξωτερικού, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και αυτών που προέρχονται από κολέγια συνεργαζόμενα με Ιδρύματα της αλλοδαπής, ισοδυναμεί με ουσιαστική κατάργηση του άρθρου 16, που απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Ηδη, σύμφωνα με τις κοινοτικές οδηγίες, τα πρώην κολέγια - νυν ΚΕΜΕ, που συνεργάζονται με Ιδρύματα εξωτερικού, θεωρούνται πανεπιστημιακά παραρτήματα.

Επιβάλλεται η επαγγελματική αναγνώριση των τίτλων των αποφοίτων τους και όταν επέλθουν οι προαναφερόμενες αλλαγές, δεν θα υφίσταται καν ζήτημα ακαδημαϊκής αναγνώρισης. Δεν θα θεωρείται απαραίτητη και ως εκ τούτου δεν θα προβλέπονται σχετικοί περιορισμοί και απαγορεύσεις. Στο ίδιο πλαίσιο και η δρομολόγηση του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Πλαισίου Προσόντων (στο οποίο θα προσχωρήσει και η Ελλάδα). Βασική μονάδα μέτρησης δεν είναι οι τίτλοι σπουδών, αλλά μαθησιακά αποτελέσματα, που περιλαμβάνουν κάθε λογής πιστοποιήσεις γνώσεων και δεξιοτήτων.

Ως εκ τούτων, το άρθρο 16 θα μετατραπεί αυτομάτως σε μια ανενεργή, παρωχημένη συνταγματική πρόβλεψη, η οποία θα χρήζει και... αναθεώρησης! Ετσι, τουλάχιστον όπως φαίνεται, υπολογίζει τις εξελίξεις η κυβέρνηση, υπό την πίεση, πλέον, και της τρόικας. Ο δρόμος έχει, ήδη, μισοανοίξει, και με το ίδιο μαγικό κλειδί, δηλαδή, την επαγγελματική αναγνώριση «προσόντων», θα συνεχιστεί η προσπάθεια να ξεκλειδώσουν όλες οι κλειστές πόρτες στην Ελλάδα. Εξ ου και οι εντολές μέσω Μνημονίου, οι οποίες, σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες, οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στις καθυστερήσεις σε ό,τι αφορά τις εκατοντάδες αιτήσεις για αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων ή καλύτερα «προσόντων» από το αρμόδιο, αλλά ουσιαστικά ανενεργό όργανο, το Συμβούλιο Αναγνώρισης Επαγγελματικών Προσόντων (ΣΑΕΠ).

Από τον Οκτώβριο του 2010, οπότε και δημιουργήθηκε, δεν έχει βγάλει καμία απόφαση (σ.σ. μπλοκάρεται με διάφορους τρόπους, όπως με την απουσία εκπρόσωπου του ΤΕΕ κ.ά.). Το γεγονός αυτό έχει εξοργίσει τους Ευρωπαίους, οι οποίοι, σύμφωνα με πληροφορίες, αποφάσισαν να απαιτήσουν πλέον μια άμεση, ριζική και γενικότερη λύση, όπως την αλλαγή όλου του θεσμικού πλαισίου, που θα συμπαρασύρει και τον ΔΟΑΤΑΠ. Αναφέρονται συγκεκριμένα στα 37 παραρτήματα των ξένων Πανεπιστημίων αλλά και στην αλλαγή του νόμου για τον ΔΟΑΤΑΠ.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, το υπουργείο Παιδείας δεν θα προωθήσει άμεσα το σχετικό σχέδιο νόμου. Αλλωστε, θα είναι το τρίτο στη σειρά μετά το σχέδιο για τα ΑΕΙ που επιδιώκεται να πάρει άμεσα το δρόμο για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, και μετά το σχέδιο για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση που ετοιμάζεται πυρετωδώς, ώστε να κατατεθεί, επίσης, το συντομότερο. Σ' αυτό μάλιστα θα περιλαμβάνονται οι τελευταίες αλλαγές σχετικά με τα πρώην κολέγια-νυν ΚΕΜΕ που συνεργάζονται με πανεπιστήμια εξωτερικού.

Σχόλιο: Πως είναι δυνατόν "εκπαιδευτικά κέντρα" που δεν έχουν εργαστήρια και που όλη τους η δραστηριότητα γίνεται σε ένα και μόνο όροφο πολυκατοικίας, με καθηγητές χωρίς διδακτορικά (στηριζόμενοι σε μεταπτυχιακά που απέκτησαν στο "πανεπιστήμιο της ζωής"), που απέκτησαν σύνδεση με αμφιβόλου ποιότητας ιδρύματα του εξωτερικού "δι' αλληλογραφίας" κ.ο.κ. να θεωρούνται ισότιμα ακόμα και με τα χειρότερα ελληνικά; Η κυβέρνηση για πολλοστή φορά δείχνει ότι ο μόνος στόχος της ήταν και είναι η αποδόμηση της χώρας (θυμηθείτε εδώ τα κριτήρια αδειοδότησης των "Κέντρων Μεταλυκειακής Εκπαίδευσης") και στον τομέα της ανώτερης και ανώτατης παιδείας, και ότι παρά τις αντιδράσεις που επέδειξε ως αντιπολίτευση, ακολουθεί των πνεύμα της συνθήκης της Μπολόνια, που υποβαθμίζει πρακτικά και ουσιαστικά την απόκτηση πτυχίου, αφού την ρίχνει στο επίπεδο του "μαθησιακού αποτελέσματος".

Όσοι έχουν περάσει το κατώφλι των ΚΜΕ, ξέρουν πως λειτουργούν και πως το βασικότερο προσόν των "φοιτητών" είναι η έγκαιρη καταβολή των διδάκτρων. Όσο και αν κατανοούμε την ανάγκη απόκτησης ενός πτυχίου, είμαστε της άποψης ότι δεν πρέπει να ισχύει το "πτυχίο να'ναι και ό,τι να'ναι και ας αποκτηθεί όπως να'ναι". Ο τρόπος διδασκαλίας και εξετάσεων σ' αυτά δεν έχει καμία σχέση με το πως γίνονται τα πράγματα στα πανεπιστήμια με τα οποία αυτά συνεργάζονται στο εξωτερικό (το γιατί εκείνα αποδέχονται την κατάσταση αυτή είναι περίπλοκο αλλά βασίζεται στο γεγονός ότι σε χώρες όπως η Μ.Βρετανία το βασικό πτυχίο είναι πλήρως απαξιωμένο από την μία, η απόκτηση εργασίας βασίζεται σε αντικειμενικές - κατά βάση- συνεντεύξεις και όχι σε κρίσεις προσόντων, ενώ τα ιδρύματα αυτά γνωρίζουν ότι ο χώρος στον οποίο κυρίως κατευθύνονται οι πτυχιούχοι γι' απόκτηση σπουδών είναι η Ελλάδα και όχι οι χώρες στις οποίες αυτά έχουν τη βάση τους).

Η απαίτηση πάντως του ΔΝΤ για τέτοιου είδους αλλαγές (που δεν έχουν βέβαια καμία σχέση μ' ελλείμματα και χρέη) τις οποίες είχαμε επισημάνει εδώ διεξοδικά, δείχνει και το γιατί τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα όσο φανταζόμαστε και ότι οι βαθύτεροι στόχοι είναι άλλοι. Το ότι επίσης στην Μ.Βρετανία, την Γαλλία, την Ιταλία και την Γερμανία (χώρες τις οποίες θεωρούμε ότι εκπαιδευτικά συναγωνιζόμαστε) δεν υπάρχουν ουσιαστικά ιδιωτικά πανεπιστήμια θα έπρεπε να προβληματίζει ακόμα και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές τους - αυτό βέβαια αν δεν ανήκουν σε κάποιο "συμβούλιο εκπαίδευσής" τους έναντι αμοιβής, οπότε η εμμονή τους γίνεται κατανοητή.

Και για να μην ξεχνιόμαστε... Αλλαγές ετοιμάζονται και στον τρόπο διεξαγωγής της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό. Το δελτίο τύπου του Υπουργείου Παιδείας (το οποίο αναπαράχθηκε ως είδηση ευρέως από τα ΜΜΕ, χωρίς βέβαια να είναι) μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Επί της ουσίας, ανακοινώνεται το σταδιακό κλείσιμο των ελληνόγλωσσων σχολείων χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα "την μη σύνδεσή τους με το εκπαιδευτικό σύστημα των χωρών υποδοχής". Έχοντας περάσει μεγάλο διάστημα στο εξωτερικό και γνωρίζοντας το πως λειτουργεί η ελληνόγλωσση παιδεία έχουμε να πούμε ότι ο λόγος που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση είναι προσχηματικός. Όσοι πάνε σε ελληνικά σχολεία έχουν ως στόχο το ελληνικό πανεπιστήμιο και όχι αυτό των χωρών υποδοχής τους. Για τους υπόλοιπους υπάρχουν απογευματινά και Σαββατιανά τμήματα-σχολεία για τα οποία μάλιστα η χώρα μας είτε δεν επιβαρύνεται καθόλου είτε αυτό συμβαίνει σε πολύ μικρό βαθμό. Το αν αυτά (όπως και τα ελληνόγλωσσα σχολεία) λειτουργούν σωστά ή όχι - είναι ένα άλλο σημαντικό ζήτημα το οποίο το οποίο χρήζει κουβέντας και αναμόρφωσης. Αλλά το κλείσιμο γίνεται μόνο για οικονομικούς λόγους και αφήνει τους Έλληνες του εξωτερικού στην μοίρα τους (χώρια που η μη λειτουργία ελληνικών σχολείων, δημιουργεί μακροπρόθεσμα πρόβλημα και στην εξωτερική πολιτική). Να τους θυμούνται όμως για να κάνουν "επενδύσεις" (ή "tap in" όπως έλεγε και ο Παπακωνσταντίνου) και να πληρώνουν "ΕΤΑΚ ή ΦΜΑΠ" ξέρουν... Αλήθεια οι Τούρκοι τι κάνουν; Κλείνουν τα σχολεία τους ή ενισχύουν τα υπάρχοντα;

Πηγές ειδήσεων: "Ελευθεροτυπία", "Υπουργείο Παιδείας" / Για την "χαμένη τιμή των πανεπιστημίων" μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Εξαιρετικά επίκαιρο και ενδιαφέρον.