Αναρτήσεις
Είδηση: Δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι η ελληνική και η σκοπιανή πλευρά καταλήγουν στην ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη», υπό την πιεστική παρέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Η εν λόγω ονομασία φέρεται να καλύπτει την ελληνική απαίτηση περί γεωγραφικού προσδιορισμού, ενώ από την άλλη πλευρά χρησιμοποιείται ευρέως και από τους πολίτες της γειτονικής χώρας στο πλαίσιο της διαφοροποίησης από τη Μακεδονία του Αιγαίου (Ελλάδα) και τη Μακεδονία του Πιρίν (Βουλγαρία), όπως λένε. Η χρήση γεωγραφικών περιοχών ή ποταμών ως συστατικό της επίσημης ονομασίας βρέθηκε επανειλημμένα στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, αναφέρει «άριστα ενημερωμένη δυτική διπλωματική πηγή» που επικαλείται η εφημερίδα.
Η ίδια πηγή περιέγραψε ως καθοριστικό παράγοντα της πορείας προς τη λύση την πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου να εγκαινιάσει απ’ ευθείας συναντήσεις με τον Νίκολα Γκρούεφσκι, οι οποίες, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, «έσπασαν τον πάγο».
Σχετικά με τις πληροφορίες αυτές, ο ευρωβουλευτής της ΝΔ και πρώην εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, Γιώργος Κουμουτσάκος, δήλωσε:
«Η ελληνική κόκκινη γραμμή είναι γνωστή. Σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και γενική ισχύ. Η συγκεκριμένη πρόταση, αν πράγματι είναι έτσι, δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενη. Εμπίπτει κατ' αρχήν σε αυτές τις προδιαγραφές. Όμως, παραμένει άγνωστο το εύρος της χρήσης της. Όπως άγνωστο παραμένει το αν η κυβέρνηση έχει εμπλακεί σε συζητήσεις εκτός πλαισίου του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και σε μυστική διαπραγμάτευση».
Σχόλιο: Αν οι πληροφορίες αυτές ισχύουν η κυβέρνηση στην ουσία χαρίζει το όνομα "Μακεδονία" (και φυσικά των παραγώγων του και σταδιακά και της ιστορίας που φέρει η περιοχή) στους γείτονες, αφού κανείς πρακτικά δεν πρόκειται να χρησιμοποιεί ένα όνομα σιδηρόδρομο στην καθημερινότητά. Επίσης - και επειδή σε κάθε αναφορά του ονόματος δεν θα μπορεί να υπάρχει αστερίσκος του τύπου "ναι μεν λέγεται Μακεδονία αλλά αυτοί οι Μακεδόνες δεν κατοικούν εκεί από αρχαιοτάτων χρόνων αλλά είναι Σλάβοι που έφτασαν εκεί τον 10ο αιώνα, ενώ και το Μοναστήρι(Μπίτολα σήμερα) μέχρι το 1920-30 αποτελούσε κατά βάση ελληνική πόλη, άρα η ιστορία τους ως χώρα ξεκινάει μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο", πολύ σύντομα (και σε συνέχεια της ήδη ισχυρής και ακμάζουσας προπαγάνδας) όποιος αναφέρεται στην ελληνικότητα της Μακεδονίας θα αντιμετωπίζεται είτε ως "εθνικιστής" (που θέλει να κατασπαράξει το μικρό κράτος στα βόρεια της χώρας μας) είτε στην καλύτερη των περιπτώσεων ως "εξωγήινος". Η Ελλάδα αδυνατεί ως χώρα τόσα χρόνια να εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματα της παρουσίας της χώρας μας σε διεθνείς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ) για να επιβάλλει το εθνικό συμφέρον. Η κυβέρνηση έχει καθήκον να προασπίσει πράγματα που σήμερα φαίνονται μακρινά για να προσέξει το μέλλον της χώρας μας (έτσι συμπεριφερόταν στο παρελθόν οι προκάτοχοί τους και σήμερα πληρώνουμε τα λάθη μας) - αφού στο μέλλον θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολύ χειρότερα: Άλλες χώρες ευρωπαϊκές και μη ήταν πιο προσεκτικές ακόμα και όταν προβλήματα προέκυπταν από "συμμάχους" (βλ. διαμάχη Ηνωμένου Βασιλείου - Γαλλίας για την χρήση του ονόματος "Μεγάλη Βρετανία" που οδήγησε την πρώτη χώρα να μη μπει με αυτό το όνομα στην ΕΕ). Γιατί άραγε όλες οι χώρες μπορούν να κοιτούν το συμφέρον τους κι εμείς όχι;
Το 2ο λάθος είναι ότι με την διενέργεια απευθείας μυστικών διαπραγματεύσεων, χάνουμε το χαρτί της διαπραγμάτευσης υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, πράγμα το οποίο θα δημιουργήσει κακό προηγούμενο στο μέλλον για μας - πολύ δύσκολα θα μπορέσουμε στο μέλλον να ζητήσουμε την προστασία του, αφού θα τον έχουμε αγνοήσει στο παρελθόν.
Και τέλος κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: το όνομα στην πραγματικότητα είναι το μικρότερο πρόβλημα. Η εθνική ταυτότητα, η ονομασία της γλώσσας και η κατοχύρωση του ονόματος είναι τα πιο σημαντικά - σε βάθος χρόνου...
Πηγή: "Καθημερινή της Κυριακής"
Η εν λόγω ονομασία φέρεται να καλύπτει την ελληνική απαίτηση περί γεωγραφικού προσδιορισμού, ενώ από την άλλη πλευρά χρησιμοποιείται ευρέως και από τους πολίτες της γειτονικής χώρας στο πλαίσιο της διαφοροποίησης από τη Μακεδονία του Αιγαίου (Ελλάδα) και τη Μακεδονία του Πιρίν (Βουλγαρία), όπως λένε. Η χρήση γεωγραφικών περιοχών ή ποταμών ως συστατικό της επίσημης ονομασίας βρέθηκε επανειλημμένα στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, αναφέρει «άριστα ενημερωμένη δυτική διπλωματική πηγή» που επικαλείται η εφημερίδα.
Η ίδια πηγή περιέγραψε ως καθοριστικό παράγοντα της πορείας προς τη λύση την πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου να εγκαινιάσει απ’ ευθείας συναντήσεις με τον Νίκολα Γκρούεφσκι, οι οποίες, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, «έσπασαν τον πάγο».
Σχετικά με τις πληροφορίες αυτές, ο ευρωβουλευτής της ΝΔ και πρώην εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, Γιώργος Κουμουτσάκος, δήλωσε:
«Η ελληνική κόκκινη γραμμή είναι γνωστή. Σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και γενική ισχύ. Η συγκεκριμένη πρόταση, αν πράγματι είναι έτσι, δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενη. Εμπίπτει κατ' αρχήν σε αυτές τις προδιαγραφές. Όμως, παραμένει άγνωστο το εύρος της χρήσης της. Όπως άγνωστο παραμένει το αν η κυβέρνηση έχει εμπλακεί σε συζητήσεις εκτός πλαισίου του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και σε μυστική διαπραγμάτευση».
Σχόλιο: Αν οι πληροφορίες αυτές ισχύουν η κυβέρνηση στην ουσία χαρίζει το όνομα "Μακεδονία" (και φυσικά των παραγώγων του και σταδιακά και της ιστορίας που φέρει η περιοχή) στους γείτονες, αφού κανείς πρακτικά δεν πρόκειται να χρησιμοποιεί ένα όνομα σιδηρόδρομο στην καθημερινότητά. Επίσης - και επειδή σε κάθε αναφορά του ονόματος δεν θα μπορεί να υπάρχει αστερίσκος του τύπου "ναι μεν λέγεται Μακεδονία αλλά αυτοί οι Μακεδόνες δεν κατοικούν εκεί από αρχαιοτάτων χρόνων αλλά είναι Σλάβοι που έφτασαν εκεί τον 10ο αιώνα, ενώ και το Μοναστήρι(Μπίτολα σήμερα) μέχρι το 1920-30 αποτελούσε κατά βάση ελληνική πόλη, άρα η ιστορία τους ως χώρα ξεκινάει μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο", πολύ σύντομα (και σε συνέχεια της ήδη ισχυρής και ακμάζουσας προπαγάνδας) όποιος αναφέρεται στην ελληνικότητα της Μακεδονίας θα αντιμετωπίζεται είτε ως "εθνικιστής" (που θέλει να κατασπαράξει το μικρό κράτος στα βόρεια της χώρας μας) είτε στην καλύτερη των περιπτώσεων ως "εξωγήινος". Η Ελλάδα αδυνατεί ως χώρα τόσα χρόνια να εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματα της παρουσίας της χώρας μας σε διεθνείς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ) για να επιβάλλει το εθνικό συμφέρον. Η κυβέρνηση έχει καθήκον να προασπίσει πράγματα που σήμερα φαίνονται μακρινά για να προσέξει το μέλλον της χώρας μας (έτσι συμπεριφερόταν στο παρελθόν οι προκάτοχοί τους και σήμερα πληρώνουμε τα λάθη μας) - αφού στο μέλλον θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολύ χειρότερα: Άλλες χώρες ευρωπαϊκές και μη ήταν πιο προσεκτικές ακόμα και όταν προβλήματα προέκυπταν από "συμμάχους" (βλ. διαμάχη Ηνωμένου Βασιλείου - Γαλλίας για την χρήση του ονόματος "Μεγάλη Βρετανία" που οδήγησε την πρώτη χώρα να μη μπει με αυτό το όνομα στην ΕΕ). Γιατί άραγε όλες οι χώρες μπορούν να κοιτούν το συμφέρον τους κι εμείς όχι;
Το 2ο λάθος είναι ότι με την διενέργεια απευθείας μυστικών διαπραγματεύσεων, χάνουμε το χαρτί της διαπραγμάτευσης υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, πράγμα το οποίο θα δημιουργήσει κακό προηγούμενο στο μέλλον για μας - πολύ δύσκολα θα μπορέσουμε στο μέλλον να ζητήσουμε την προστασία του, αφού θα τον έχουμε αγνοήσει στο παρελθόν.
Και τέλος κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: το όνομα στην πραγματικότητα είναι το μικρότερο πρόβλημα. Η εθνική ταυτότητα, η ονομασία της γλώσσας και η κατοχύρωση του ονόματος είναι τα πιο σημαντικά - σε βάθος χρόνου...
Πηγή: "Καθημερινή της Κυριακής"
...οπότε το ερώτημα είναι γιατί η Ελλάδα δε μπόρεσε να οδηγήσει τα πράγματα προς μία "καλύτερη" λύση; Μήπως επειδή το πρόβλημα έχει ήδη παλιώσει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα ήταν ήδη παλιό όταν το ήρθε στην επιφάνεια την δεκαετία του '90. Δεν αντιμετωπίστηκε εξ'αρχής (όταν δηλαδή ο Τίτο δημιούργησε την "Μακεδονία" ως κομμάτι της Γιουγκοσλαβίας) γιατί η τότε Γιουγκοσλαβία δεν είχε καλές σχέσεις με την ΕΣΣΔ και η "Δύση" έκανε ότι μπορούσε για να κάνει τη ζωή της πιο εύκολη: Οι όποιες αντιδράσεις υπήρχαν από την Ελλάδα θάφτηκαν, ενώ και οι δικοί μας πολιτικοί δεν σπουδαιολόγησαν αρκετά το θέμα ενώ ως χώρα είχαμε άλλες σκοτούρες: Πως να στείλουμε πιο πολλούς "αντιφρονούντες" στα ξερονήσια και στις εξορίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα πιο πρόσφατα τώρα και μέχρι ν' ανοίξουν τ' αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών, δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ που σκάλωσαν οι συζητήσεις όταν στις αρχές της δεκαετίας του '90, φτάσαμε κοντά σε μια λύση. Από κει και πέρα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.
Η Ελλάδα ως χώρα δεν δημιούργησε ποτέ διπλωματικές συμμαχίες σ' αυτό το θέμα, ούτε έδωσε την μάχη της ενημέρωσης με τα ιστορικά επιχειρήματα που έχουμε, αφήνοντας την ομογένεια να δώσει ένα μοναχικό αγώνα χωρίς κατευθύνσεις. Παράλληλα δεν ενίσχυσε τις ελληνιστικές σπουδές (θεωρώντας προφανώς ότι οι ιστορικοί είναι με το μέρος μας) ενώ την ίδια ώρα οι σκοπιανοί ξόδεψαν χρόνο και χρήμα για να δημιουργήσουν κλίμα. Και τα κατάφεραν.
Ακόμα όμως και μέχρι σήμερα, πιστεύω ότι τα πράγματα μπορεί να διαφοροποιηθούν αν διαπραγματευτούμε: α) μια ονομασία που δεν θα μπορεί να συμπτυχθεί ως "Μακεδονία" και β) τον μη χαρακτηρισμό της γλώσσας και της ταυτότητας τους ως Μακεδονικές. Αυτό θα μας δημιουργήσει άπειρα προβλήματα στο μέλλον - και δυστυχώς θα είναι πολύ αργά για να διορθωθούν τα πράγματα.