Υπόθεση Κωστόπουλου και βομβιστική επίθεση στον Άγιο Διονύσιο - δύο "διαφορετικές" υποθέσεις με κοινά στοιχεία...

Οι τελευταίες μέρες του 2018 σημαδεύτηκαν από δύο γεγονότα...Το πρώτο ήταν η διαρροή του πορίσματος της ΕΔΕ της Ελληνικής Αστυνομίας για τη στάση των αστυνομικών στην υπόθεση Κωστόπουλου και το δεύτερο ήταν ήταν το τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα στον Άγιο Διονύσιο στο Κολωνάκι. 

Σημειολογικά και τα δύο έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και αν και εκ πρώτης όψεως είναι διαφορετικά εντούτοις έχουν ένα κοινό σημείο: και τα δύο εκφράζουν τις δύο πλευρές του φασισμού που μαστίζουν την ελληνική κοινωνία. Από τη μία έχουμε τον ακροδεξιό φασισμό (που είναι υπαρκτός και ισχυρός μέσα στις τάξεις της ΕΛΑΣ και αντιδρά σε οτιδήποτε διαφορετικό) και από την άλλη έχουμε τον ακροαριστερό/αναρχικό φασισμό, που για πρώτη φορά δρα με τυφλό χτύπημα ενάντια σε ένα ναό, και μάλιστα κοντά σε ώρα λειτουργίας.

Και στις δύο λοιπόν περιπτώσεις έχουμε μια κίνηση πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα. Από την μία είναι η πρώτη φορά που φαίνεται ότι οδηγούνται προς τιμωρία όλοι οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί - και χωρίς μάλιστα η υπόθεση ν' αφορά μαστρωπεία, ναρκωτικά ή λαθρεμπόριο. Επομένως το βήμα είναι θετικό.

Από την άλλη όμως έχουμε ένα πέρασμα από τις μπογιές (για τις οποίες είχαμε γράψει εδώ) και τα γιουχαϊσματα σε μια κίνηση που στρέφεται κατά της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας εκείνων που εκκλησιάζονται. Η βόμβα - μικρής ή μεγάλης ισχύος δεν έχει σημασία - δεν ήταν στρακαστρούκα για να τρομάξει. Είχε σαφή στόχο ανεξάρτητα της (γελοιοτάτης) δικαιολογίας που προσπάθησε να χρησιμοποιήσει η (κακογραμμένη) προκήρυξη που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο ότι "στρέφεται κατά της επικρατούσας θρησκείας". Τα πράγματα είναι σαφή: είναι η πρώτη φορά που το κομμάτι εκείνο του ελληνικού αναρχικού χώρου που ενστερνίζεται τη τρομοκρατία, υιοθετεί ξεκάθαρα μια τζιχαντιστική προσέγγιση ενάντια στον Χριστιανισμό. Μέχρι σήμερα οι τζιχαντιστές ήταν εκείνοι που έβαζαν βόμβες θέλωντας να σκοτώσουν Χριστιανούς στην Αίγυπτο, στην Συρία, στο Ιράκ και στην Τουρκία. Πλέον μπορούν να αισθάνονται λιγότεροι μοναξιά γιατί βρήκαν και κάποιους ηλίθιους στην χώρα μας. Επομένως εδώ το βήμα είναι αρνητικό.

Βέβαια τόσο η ανακούφιση (για το ιδεολογικό άλμα της ΕΛΑΣ) στην πρώτη και η απογοήτευση (για την ιδεολογική κατρακύλα των ισλαμό-τζιχαντιστών του αναρχικού χώρου) στη δεύτερη περίπτωση, μετριάζεται από τις αντιδράσεις των συνδικαλιστικών οργάνων των αστυνομικών και μερίδας του αναρχικού χώρου. Οι μεν λειτουργούν συντεχνιακά παραβλέποντας ότι οι αστυνομικοί και οι ειδικοί φρουροί δεν προσλαμβάνονται για να κλωτσάνε τους πολίτες που είναι πεσμένοι κάτω, οι δε προσπαθούν ν' ανατρέψουν τις ανοησίες της προκήρυξης με "ιδεολογικά" επιχειρήματα.

Βέβαια και στις δύο περιπτώσεις τα πράγματα είναι απλά: Και οι μεν και οι δε αν ήθελάν στην πραγματικότητα να προσφέρουν μια καλή υπηρεσία στον χώρο τους θα έπρεπε να ζητήσουν διερευνήσεις, καταδίκες και να πάρουν αποστάσεις. Με "ήξεις-αφήξεις", δικαιολογίες και μια τυπική προσέγγιση των υποθέσεων (που για την υπόθεση Κωστόπουλου είναι η "διαρροή" του πορίσματος και για την υπόθεση της βόμβας το "ντύσιμό"/καταδίκη της με "ιδεολογικό" μανδύα) η διαδρομή που μένει ν' ακολουθηθεί την επόμενη φορά είναι δυστυχώς μία - προς τον πάτο και μόνο...Αυτό σημαίνει επιστροφή στα χρόνια των Κοτζαμάνηδων και της "ζαρντινιέρας" για την ΕΛΑΣ και δολοφονίες για θρησκευτικούς λόγους για τον αναρχικό χώρο. Το μεν πρώτο το έχουμε ζήσει και θέλουμε να το ξεπεράσουμε, το δε δεύτερο θα αποτελέσει τον απόλυτο ιδεολογικό πάτο για τον αναρχικό χώρο.

Αλλά ας μην έχουμε απαιτήσεις όταν ο πολιτικός κόσμος και στις δύο περιπτώσεις είτε "σφυρίζει αδιάφορα" είτε προσπαθεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά τα γεγονότα...Ουσία μηδέν...

(και για να εξηγούμ

Τι θα συνέβαινε αν ο Άγιος Βασίλης ήταν "κανονικός" άνθρωπος;

Τι θα συνέβαινε αν ο Άγιος Βασίλης ήταν "κανονικός" άνθρωπος και προσπαθούσε στ' αλήθεια να μοιράσει δώρα σε όλα τα παιδιά του κόσμου; Πόσο χρόνο θα χρειαζόταν; Πόση ενέργεια θα ήταν απαραίτητη για να μοιραστούν τα δώρα; Σ' αυτά και άλλα, εξίσου ενδιαφέροντα, "Πρωτοχρονιάτικα" ερωτήματα προσπάθησαν να δώσουν απαντήσεις επιστήμονες του Μ.Ι.Τ.

Εμείς αναπαράγουμε τα γραφήματα από μια παλιότερη έκδοση της εφημερίδας "Τα Νέα"... 

Καλή ανάγνωση!

Και η Σύνοδος των Πρυτάνεων χτενίζεται...

Η αλήθεια είναι ότι πάντα στα πανεπιστήμια της Ελλάδας υπήρχαν καθηγητές χαμηλού επιστημονικού (και νοητικού πολλές φορές) επιπέδου, άνθρωποι που πήραν τις θέσεις τους λόγω γνωριμίας, πολιτικής στήριξης ή συγγένειας, καθώς και εκείνοι που ανέβηκαν λόγω παροχής εξυπηρετήσεων (πολλαπλών ειδών) σε παλιότερους καθηγητές.

Υπήρχαν όμως και ένα μεγάλο μέρος που ήταν πραγματικοί "φάροι" γνώσεων, που ήταν υψηλού πνευματικού βεληνεκούς και που πάνω απ' όλα ήταν και πραγματικοί και φανατικοί δημοκράτες και αγωνιστές - χωρίς καν ν' ανήκουν στην αριστερά.

Ποτέ όμως από ιδρύσεως των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στην Ελλάδα, η χώρα μας δε βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να έχει ένα ιδιαίτερα χαμηλό μέσο όρο - σε όλα τα επίπεδα - όπως αυτό στο οποίο βρίσκεται την τελευταία 15ετία.

Ούτε το "brain drain", ούτε η απογοήτευση λόγω περικοπών δεν μπορούν ν' αποτελέσουν δικαιολογία γι' αυτό. 

Τα όσα συμβαίνουν στα ελληνικά πανεπιστήμια δείχνουν μια κατάσταση οριακή - από πλευράς ηθικής: καθηγητές να παίρνουν ποσοστά από τον (πενιχρό) μισθό των διδακτορικών και μεταπτυχιακών φοιτητών τους που έχουν την τύχη να εισπράττουν υποτροφία, να εμφανίζονται σπανίως στα διδασκόμενα μαθήματά τους, να "μαγειρεύουν" αποτελέσματα, να κάνουν εξωτερική εργασία χρησιμοποιώντας φοιτητές τους ως (άμισθους) μαθητευόμενους τους, να γίνονται τσιράκια τοπικών βουλευτών, περιφερειακών/δημοτικών συμβούλων και κομματαρχών με αντάλλαγμα μια υποστήριξη σε μια μελλοντική θέση στο ακαδημαϊκό τους ίδρυμα, να δίνουν διδακτορικά άνευ εργασίας σε κομματικά φοιτητικά στελέχη, να δίνουν τα εξεταζόμενα θέματα (έναντι αμοιβής) πριν τις εξετάσεις σε φοιτητές ή να εκμεταλλεύονται σεξουαλικά φοιτητές/φοιτήτριες έναντι καλύτερων βαθμών. Για να μη μιλήσουμε για τα όσα τραγελαφικά έγιναν στην περίπτωση της συντρόφου του Πρωθυπουργού η οποία από καθηγήτρια της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης βρέθηκε καθηγήτρια στο ΕΜΠ ή το ότι στην περίοδο κοινωνικής κρίσης που περνάει η χώρα μας, η συντριπτική πλειοψηφία του ακαδημαϊκού δυναμικού της χώρας, παρέμεινε "βουβή" και ανέκφραστη.

Το χειρότερο βέβαια δεν είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν. Το χειρότερο είναι ότι κανείς - από τον ακαδημαϊκό χώρο - δεν κάνει κάτι για "να σπάσει το απόστημα". Και είναι τραγικό ότι πολλές φορές αυτοί οι ίδιοι που κάνουν κάτι από τα όσα αναφέραμε παραπάνω, κατηγορούν τα ίδια τα πανεπιστημιακά ιδρύματα στα οποία εργάζονται για "χαμηλό επίπεδο". 

Το ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια παράγουν - γενικά - καλού επιπέδου αποφοίτους αποτελεί πραγματικό θαύμα, αν λάβει κανείς υπόψιν του - εκτός από τα παραπάνω - την υπεραριθμία των φοιτητών, την κατασπατάληση πόρων και τις κακές υποδομές.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι η σύνοδος των Πρυτάνεων της χώρας, των κορυφών δηλαδή των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της Ελλάδας, σε μια τέτοια κομβική χρονικά περίοδο, θα προσπαθούσε να δώσει απαντήσεις στο ηθικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα ιδρύματα, να ζητήσει στοχευμένη χρηματοδότηση για ν' αντιδράσει στο brain drain και να δώσει μια ώθηση στην ερευνητική δραστηριότητα (που έχει καταλήξει να εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από ευρωπαϊκά προγράμματα) και να ζητάει προώθηση πολιτικών που θα οδηγήσει σε ουσιαστική παραγωγή μαθησιακού έργου. Ή να δει πως θ' αντιμετωπιστεί η επερχόμενη λαίλαπα της δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, η οποία θα μοιράσει την πίτα χρηματοδότησης σε περισσότερους "παίκτες" εντός της χώρας. Ή έστω να βρει τρόπους ώστε να προστατευτεί το πανεπιστημιακό άσυλο τόσο από αυτούς που θέλουν να το καταργήσουν όσο και από εκείνους που χρόνια τώρα το χρησιμοποιούν ως ασπίδα για παρανομίες και καταστροφές.

Έλα μου όμως που αυτά δε φαίνεται ν' αφορούν ή να ενδιαφέρουν τους Έλληνες πρυτάνεις. Το ψήφισμα της συνόδου, αναφέρει τη "δημιουργία ξενόγλωσσων προγραμμάτων" (λογική απαίτηση δεδομένου ότι υπάρχει χώρος και άνεση για καινούργια τμήματα) και την "προσέλκυση διδασκόντων από το εξωτερικό" (αυτό ζητείται την ίδια στιγμή που ζητείται και "άμεση αναπλήρωση των κενών θέσεων που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια"), "την προώθηση κινητικότητας των φοιτητών ακόμα και εκτός των πανεπιστημίων" (δηλαδή κάποιος γράφει χαμηλό βαθμό και περνάει νοσηλευτική αλλά μπορεί να προωθηθεί από τους καθηγητές - με τις γνωστές αδιαφανείς μεθόδους προφανώς που αναφέραμε παραπάνω), "την κάλυψη εξόδων εκτός έδρας" (!!!) κ.ο.κ. Γίνεται και μια αναφορά στο πανεπιστημιακό άσυλο - χωρίς όμως ουσιαστική πρόταση για του τι μπορεί να γίνει.

Καμία καινοτόμος πρόταση δηλαδή πέραν της "παροχής στα ΑΕΙ της δυνατότητας να σχηματίζουν ενεργειακές κοινότητες με στόχο την παραγωγή και ιδιοκατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας" (πράγμα που μπορούν να κάνουν βέβαια τα ΑΕΙ που έχουν εκτάσεις και με το υπάρχον νομικό πλαίσιο με την τοποθέση φωτοβολταϊκών).

Αλλά προφανώς δεν μπορούμε να έχουμε μεγάλες απαιτήσεις από μια ομάδα ανθρώπων που στην πλειοψηφία της, το βασικό της μέλημα είναι η εξασφάλιση εκλόγιμης θέσης στα ψηφοδέλτια των δύο μεγάλων κομμάτων στις επόμενες εκλογές... 

Αναδρομικά στους συνταξιούχους και επαναφορά της 13ης σύνταξης - υπάρχει πολιτικός που να θέλει πραγματικά να γίνουν ή όχι;

Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το σε ποια πλευρά ανήκει. Αν διαβάζεις "Αυγή", "Εφημερίδα των Συντακτών", τις ιστοσελίδες και το "Documento" του Βαξεβάνη και μπαίνει σε φιλοσυριζαϊκά μπλόγκ τα πράγματα πάνε τέλεια και ο Θεός ετοιμάζεται να ρίξει 50ευρα από τους ουρανούς. Ο Τσίπρας είναι φοβερός θα λύσει όλα τα προβλήματα της χώρας και όταν το κάνει θα πάει στις ΗΠΑ να βρει ποιος σκότωσε τον Κένεντι και θα ξεσκεπάσει παγκόσμιες συνωμοσίες. Αν όμως διαβάζει "Τα Νέα", το in.gr, ή μπαίνει στο site του Πρώτου

Θέματος τότε τα πράγματα είναι ζοφερά και ό,τι γίνεται συμβαίνει λάθος. Αυτό βέβαια δεν είναι καινούργια υπόθεση - συμβαίνει από πάντα στην Ελλάδα, απλά στα χρόνια της κρίσης τα πράγματα διογκώθηκαν σε βαθμό που πλέον βλέπουμε ανθρώπους ν' αλλάζουν γνώμη για πράγματα τα οποία πίστευαν ακράδαντα μέχρι πριν λίγο καιρό, μόνο και μόνο επειδή η κυβέρνηση υιοθέτησε συγκεκριμένη στάση απέναντι σε κάποιο ζήτημα. Αυτή μπορεί να ήταν ενάντια στα πάγια πιστεύω της μέχρι την προηγούμενη μέρα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία: τόσο οι επικριτές όσο και οι υποστηρικτές της, έχουν πλέον "επαγγελματική" σχέση μαζί της, είναι θετική είτε αρνητική.
Ένα από τα θέματα τα οποία αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα είναι αυτό της επιστροφής των αναδρομικών και του ζητήματος της όχι και τόσο μακρινής επαναφοράς της 13ης σύνταξης (και πιθανόν και του μισθού).
Αποτελεί εξαίρεση γιατί στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο ζήτημα φέρνει σε δύσκολη θέση τόσο την κυβέρνηση όσο και την αντιπολίτευση, αφού κανείς μα κανείς από τους εν δυνάμει κατόχους της εξουσίας δε θέλει ούτε να επιστρέψει τ' αναδρομικά αλλά και να δώσει επιπλέον μισθούς και συντάξεις.
Είναι δηλαδή σα να ζει ο πολιτικός κόσμος της χώρας (και μαζί μ' αυτούς και οι hardcore οπαδοί τους) ένα ιδιότυπο οικονομικό "σύνδρομο της Στοκχόλμης": δημόσια όλοι χαίρονται που τα χρήματα αυτά θα επιστραφούν ή θα δοθούν στους δικαιούχους, αλλά παρασκηνιακά και οι δύο ηγετικές ομάδες των δύο μεγάλων κομμάτων προσπαθούν να βρουν τρόπους ώστε να καθυστερήσουν οι πληρωμές όσο γίνεται περισσότερο - παρά το γεγονός αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις πολιτικές τους διακηρύξεις. Ας μην ξεχνάμε ότι ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει σημαία το θέμα των περικοπών ενώ και η ΝΔ ως αντιπολίτευση είχε εναντιωθεί στις μειώσεις. Και οι δύο είχαν υποσχεθεί αποκατάσταση των αδικιών, όταν τα πράγματα "καλυτερεύσουν".

Το τελευταίο βέβαια είναι αρκετά γενικόλογο. Τι σημαίνει άραγε "καλυτέρευση"; Η θεωρητική έξοδος από τα μνημόνια; Η αύξηση του ΑΕΠ; Η βελτίωση της εικόνας της οικονομίας; Οι προοπτικές για ένα καλύτερο αύριο; Όλα μαζί και τίποτα. Γι' αυτό εξάλλου και ο Τσίπρας (master στην κωλοτούμπα και τον ελιγμό) δεν είχε πάρει πρωτοβουλίες που θα έφερναν οικονομική βελτίωση σε βάθος χρόνου για τα νοικοκυριά και αρέσκονταν σε κοινωνικά επιδόματα μιας χρήσης. Γι' αυτό εξάλλου και η ΝΔ δεν είχε κάνει συγκεκριμένες αναφορές με αριθμητικά παραδείγματα για "όταν γίνει κυβέρνηση".
Κανείς μα κανείς δεν ήθελε να επιβαρύνει τα οικονομικά. Γι' αυτό και η κυβέρνηση πολέμησε λυσσαλέα (σε βαθμό γελοιότητας) τις προσφυγές (παρότι ήξερε πολύ καλά ότι οι περικοπές ήταν άδικες και αντισυνταγματικές) και γι' αυτό και η ΝΔ δεν πήρε θέση λέγοντας "πληρώστε κύριοι από μόνοι σας".
 Ήρθαν όμως οι δικαιώσεις στα δικαστήρια που ανάγκασαν την κυβέρνηση με βαριά καρδιά ν' ανοίξει το πουγκί και ν' αρχίσει να πληρώνει. Με "χαμόγελο" βέβαια (στο κάτω-κάτω αυτό δεν έλεγαν ως αντιπολίτευση ότι θα κάνουν όταν έρθουν στην εξουσία;) αλλά παγωμένο. Και στο βάθος η ΝΔ ν' αναστενάζει αντί να υπόσχεται γενίκευση της αποκάταστασης της αδικίας. Αλλά αυτό που δεν μπορεί να το πει δημόσια ούτε ο Τσακαλώτος, ούτε ο Σταθάκης αλλά ούτε και ο Χατζιδάκις με την Μπακογιάννη, το λένε οι υποστηρικτές τους στους δημόσιους οργανισμούς, στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα, την τηλεόραση και τα sites. Έτσι έχουμε π.χ. από την μία το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή και από την άλλη "Τα Νέα", να λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα: "μη επιστρέψετε τίποτα". "Η απόδοση των παράνομων κρατήσεων δεν πρέπει να γίνει"."Αν πληρωθούν τα παρανόμως παρακρατημένα και επανέλθουν οι επιπλέον μισθοί και συντάξεις, θα βουλιάξει η οικονομία" κ.ο.κ.
Είναι πραγματικά πρωτοφανές να υπάρχει τέτοια σύμπνοια μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ενάντια στην αποκατάσταση μιας τεράστιας οικονομικής αδικίας που συνέβει εις βάρος μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού.
Αλλά βέβαια στην εποχή που ζούμε τέτοιες θέσεις δεν πρέπει να μας προκαλούν εντύπωση: Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ, θέλουν να τα έχουν καλά με τις Βρυξέλλες και μια οικονομική "εκτροπή" (ακόμα και αυτή ήταν απαμενόμενη αφού οι δικαστικές δικαιώσεις θα επέρχονταν κάποια στιγμή, όπως γράφουμε σ' αυτό εδώ τον blog από την αρχή των μνημονίων), έστω και όχι τεραστίου μεγέθους, δεν ήταν υπό καμία προϋπόθεση στην πολιτική τους ατζέντα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεχάσει το επαναστατικό του παρελθόν και η ΝΔ θέλει μια "συγκρατημένη" οικονομία για να ολοκληρώσει τη νεο-φιλελεύθερη λαίλαπα που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι η όλη ιστορία της επιστροφής των αναδρομικών και της επαναφοράς της 13ης σύνταξης θυμίζει ευχές σε συγκεντρώσεις παλιών συμμαθητών άνω των 60: Μπορεί όλοι να εύχονται να πάνε κάποια στιγμή εκδρομή με τα πόδια σε κάποιο βουνό όπως έκαναν όταν ήταν παιδιά, αλλά κανείς στην πραγματικότητα δεν είναι έτοιμος να φορέσει τις αρβύλες και να ξεκινήσει...Όλοι προτιμούν το λεωφορείο... 

Ελληνικό πρωτάθλημα χωρίς Έλληνες - το παράδειγμα του μπάσκετ

Γράφει ο Βασίλης Σαμπράκος για το ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ - τα όσα γράφει μπορούν άνετα να μεταφερθούν και για το ποδόσφαιρο, αλλά και για το βόλλεϋ, με την μόνη εξαίρεση των ομαδικών αθλημάτων να είναι το πόλο που κατά σύμπτωση είναι το άθλημα με τους λιγότερους επιτρεπόμενους ξένους και το άθλημα με τις μεγαλύτερες επιτυχίες σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο για την χώρα:

"Βρέθηκα τις προάλλες να συμμετέχω σε μια συζήτηση που έμοιαζε περίπου με ρητορικό προβληματισμό σε σχέση με την ανάπτυξη του ελληνικού μπάσκετ και την ανάγκη επένδυσης στην βάση, δηλαδή στην διαδικασία της εκπαίδευσης και – κυρίως αυτής – της ανάδειξης νέων παικτών. Μολονότι δεν παρακολουθώ την εξέλιξη του εθνικού πρωταθλήματος στο βαθμό που να εμπιστεύομαι την αντίληψή μου για τους λόγους της στρατηγικής πίσω από την τακτική που ακολουθεί το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς του μπάσκετ, έμεινα στη στάση του ακροατή, απέναντι ίσως στον πιο έμπειρο παράγοντα του εθνικού μπάσκετ, με την αίσθηση ότι ακούω περίπου τα αυτονόητα. Διότι μόνο ως αυτονόητη ακούγεται η αρχή που θα έπρεπε να ακολουθεί ο μέσος σύλλογος που έχει την ομάδα του στην Basket League. 

Θα έπρεπε πρώτη η κοινωνία της διοίκησης στο ελληνικό μπάσκετ, και αναφέρομαι σε αυτούς που ασκούν διοίκηση στους συλλόγους, να δέχεται ως αξίωμα για την εξυπηρέτηση του βασικού επιχειρηματικού συμφέροντός της, δεδομένου ότι ζούμε στην εποχή που οι σύλλογοι προσπαθούν να λειτουργούν ως καλαθοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες, την ανάδειξη νέων παικτών. Το όραμα μιας ΚΑΕ θα έπρεπε να είναι ο συνδυασμός της παρουσίας στην Basket League με την δημιουργία υπεραξιών, δηλαδή την εκπαίδευση και την εξέλιξη παικτών που θα έχουν την προοπτική αφενός να επιδρούν θετικά στην ομαδική απόδοση και την επίτευξη στόχων και αφετέρου να φέρουν κάποια χρήματα στον σύλλογο επειδή η ανέλιξή τους θα λειτουργούσε ως “κράχτης” σε δύο επίπεδα: στην κερκίδα, επειδή οι επιτυχίες θα φέρουν περισσότερα εισιτήρια, και στην ακαδημία, επειδή η λάμψη τους λειτουργεί ως δείγμα ποιότητας της δουλειάς που γίνεται στην ακαδημία τους και αυτή γεμίζει από παιδιά και συνδρομές. 

Προφανώς υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνω στη ζωή του ελληνικού μπάσκετ. Διότι κάπως πρέπει να εξηγείται το γεγονός ότι σήμερα στο Περιστέρι οι 6 εκ των 12 παικτών που έχουν χρησιμοποιηθεί είναι ξένοι, στον Προμηθέα οι 6 εκ των 14 είναι ξένοι, στον Ηφαιστο οι 6 εκ των 12 είναι ξένοι, στον ΠΑΟΚ οι 7 εκ των 13 που έχουν χρησιμοποιηθεί είναι/ήταν ξένοι, στο Λαύριο οι 6 εκ των 13 είναι ξένοι, στον Πανιώνιο οι 8 εκ των 15 που έχουν χρησιμοποιηθεί είναι/ήταν ξένοι, στον Αρη οι 6 εκ των 12, στον Χολαργό οι 6 εκ των 12, στον Κολοσσό οι 7 εκ των 14 είναι/ήταν ξένοι, στην Κύμη οι 6 εκ των 14 είναι/ήταν ξένοι, στο Ρέθυμνο οι 8 εκ των 15 είναι/ήταν ξένοι, στην ΑΕΚ οι 6 εκ των 14 είναι ξένοι. Η δεύτερη ανάγνωση, στα λεπτά συμμετοχής, δείχνει ότι ο βασικός κορμός των ομάδων, δηλαδή ο πυρήνας αυτών που παίρνουν τον περισσότερο χρόνο συμμετοχής είναι οι ξένοι. Κάπως έτσι φτάνουμε άλλωστε να βλέπουμε αγώνες της Basket League δίχως να πατάει, για αρκετό χρόνο, Ελληνας παίκτης το παρκέ. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τι υπάρχει που δεν το καταλαβαίνω; Δεν είναι καθόλου εύκολη η απάντηση στην “γιατί ποδοσφαιροποιήθηκε τόσο το ελληνικό μπάσκετ κορυφής;” ερώτηση. Στο ποδόσφαιρο, στην Superleague κυκλοφορούν πολύ περισσότερα έσοδα, στον βαθμό που να είναι εύκολο στον παρατηρητή να αντιληφθεί ότι οι ΠΑΕ φτιάχνουν προϋπολογισμό με βάσει τα ρεαλιστικά προσδοκώμενα έσοδα, δηλαδή το αντίτιμο του τηλεοπτικού συμβολαίου και τις όποιες εισπράξεις από εισιτήρια. Ακούς δηλαδή ότι μια ΠΑΕ φτιάχνει ρόστερ των 500 χιλιάδων ευρώ και δεν αναρωτιέσαι πού τα βρίσκει τα λεφτά για να πληρώσει. Της φτάνει το τηλεοπτικό συμβόλαιο. Στο μπάσκετ όμως δυσκολεύεσαι πάρα πολύ να βρεις την απάντηση στην “πού τα βρίσκει;” ερώτηση που γεννιέται συνειρμικά όταν ακούς ότι το Περιστέρι κοστίζει περί τα 700 χιλιάδες ευρώ, ο Προμηθέας παραπάνω από 1 εκατ. ευρώ, η ΑΕΚ κοντά στα 2 εκατ. ευρώ, ο Πανιώνιος περί τα 600 χιλιάδες ευρώ, ο Αρης περί τα 450 χιλιάδες ευρώ κλπ. Πώς και από πού βρίσκονται τα έσοδα που χρηματοδοτούν την ζωή των ομάδων; Με τα +- 200 χιλιάδες ευρώ που εξασφάλισαν, η κάθε ομάδα, από το τηλεοπτικό συμβόλαιο με την ΕΡΤ και τα 500 – 2.000 εισιτήρια που πωλούν ανά παιχνίδι; Τι προοπτική έχει και πού βγάζει όλο αυτό που κάνουν με τα “φύγε εσύ, έλα εσύ” των Αμερικάνων παικτών, οι οποίοι έρχονται και φεύγουν προτού προλάβουμε να μάθουμε τα ονοματεπώνυμά τους και τις θέσεις που αγωνίζονται; 

Πόσο ελκυστική μπορεί να είναι αυτή η πρακτική που ακολουθεί η διοίκηση μιας ομάδας για την τοπική κοινωνία στην οποία θεωρητικώς απευθύνεται και προσπαθεί να την πείσει να δώσει σημασία στο όραμα της ομάδας και να πάει στο γήπεδο; Και τι προοπτική μπορεί να έχει για έναν σύλλογο το “είναι τρελός ο πρόεδρος, θα τα χώσει και φέτος”. Κι αν αύριο ο πρόεδρος ξετρελαθεί και πάψει να βάζει από την τσέπη για να αγοράζει την ακριβή ζωή της ομάδας, τι θα της συμβεί της ομάδας και πού θα καταλήξει; Πόσο στέρεο είναι το έδαφος που πατάει; Η ιστορία του μπάσκετ είναι γεμάτη από ομάδες που έγιναν ασανσέρ κάθε φορά που βρήκαν ή έχασαν τον “τρελό τον πρόεδρο”. Πώς γίνεται να μη διδάσκεται κανείς από αυτή; Ναι, ξέρω, οι ατζέντηδες πείθουν τον πρόεδρο ότι ο Αμερικανός αξίζει το “χώσιμο” των χρημάτων περισσότερο από τον Ελληνα και κάπως έτσι τα ρόστερ γεμίζουν με ταβανιασμένους ξένους. Καταλαβαίνω επίσης ότι οι ίδιοι λόγοι που έχουν κάνει τις ΠΑΕ να δείχνουν προτίμηση στους ξένους ποδοσφαιριστές, δηλαδή οι προμήθειες των μεσαζόντων και τα “1 ημίχρονο, 2 τελικό” φαινόμενα τα ζήλεψε το μπάσκετ και τα έβαλε και αυτό στη ζωή του. Είναι όμως όλα αυτά αρκετές εξηγήσεις για την λογική που επικρατεί σήμερα στο ελληνικό μπάσκετ; Κι είναι τόσο κακομαθημένος ο μέσος Ελληνας μπασκετμπολίστας, που ζητά πάντα πολύ υψηλότερο μεροκάματο από τον Αμερικάνο; Είναι, δηλαδή, εξήγηση το ότι τα ξένα εργατικά χέρια είναι φθηνότερα από τα ελληνικά; Ζει και λειτουργεί με όρους οικοδομής το μπάσκετ; Τα περισσότερα από τα παραπάνω ερωτήματα προφανώς είναι ρητορικά. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι οι διοικήσεις των ομάδων κοπανιούνται για να αυξήσουν τους ξένους, δηλαδή να αποκτήσουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν περισσότερους; Αν ήταν στο χέρι τους, θα είχαν ήδη αγοράσει το δικαίωμα να σχηματίζουν ρόστερ μόνο με ξένους. Συμπεριφέρονται σαν να μην μπορούν να αποστασιοποιηθούν και να παρατηρήσουν ψύχραιμα αυτό που συμβαίνει στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών στο ελληνικό μπάσκετ, του οποίου το πρωτάθλημα διαρκώς μικραίνει και σήμερα ζει συρρικνωμένο σε απήχηση και δυναμική. 

Περιμένω να δω την πρώτη ΚΑΕ που θα εμφανιστεί στην Basket League με την διακήρυξη ότι θα βασιστεί σε νεαρούς Ελληνες που θα τους πλαισιώσει από έναν δύο πιο έμπειρους και από έναν δύο αξιόλογους ξένους, για να δω τί αντιμετώπισης θα τύχει από τα media ένα τέτοιο εγχείρημα και κυρίως αν και πόσο θα πείσει μια τοπική κοινωνία για μαζική συμπαράσταση αυτού του σχεδίου. Μέχρι σήμερα έχει αποδειχθεί μάταιη αυτή η προσμονή. Οσο δεν συμβαίνει, και όσο ο μέσος νέος Ελληνας μπασκετμπολίστας παραμένει κομπάρσος, δεν πρόκειται να αλλάξει η ζωή της Εθνικής Ομάδας, εκτός και αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο βρει τον τρόπο να ξαναφορέσει τη φανέλα της. Οσο δεν συμβαίνει, τα γήπεδα της Basket League θα παραμένουν πλατείες των 500, 1000, ή στην καλύτερη 2.000 ανθρώπων, με εξαίρεση φυσικά τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό. Ενα πρωτάθλημα που κάποτε απασχολούσε πάρα πολλούς, που γέμιζαν τα γήπεδά του, σήμερα απασχολεί ελάχιστους. Είναι, προφανώς, επιλογή του. Και επιλογή όλων των υπολοίπων, των πολλών, να μη το παρακολουθούν ούτε ως τηλεοπτικό θέαμα."

Ο Γιάννης (Αντετοκούνμπο), ο Θανάσης, ο Τάκης και όλοι οι άλλοι...

Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας και ο Άλεξ είναι μαύροι. Κατάμαυροι. Ούτε "mixed race", ούτε "μιγάδες". Μαύροι. Πίσσα σκοτάδι.
Επίσης ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας και ο Άλεξ είναι Έλληνες. Όσοι Έλληνας είναι ο Τάκης, ο Άκης, ο Μάκης, εμείς και εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο. Έχουμε τις ίδιες υποχρεώσεις και τα ίδια δικαιώματα απέναντι στο κράτος που λέγετε Ελλάδα.

Το γιατί η οικογένεια Αντετοκούνμπο είναι πάνω απ' όλα Έλληνες (το "-νιγηριανοί" μπήκε πρόσφατα και έχουμε την αίσθηση ότι έχει περισσότερο να κάνει με τακτικές μάρκετινγκ λόγω NBA και εταιρειών παρά με το οτιδήποτε άλλο) έχει να κάνει βασικά με το ότι οι γονείς των παιδιών αποφάσισαν ότι εφόσον ζούσαν στην Ελλάδα, τα παιδιά τους έπρεπε να είναι Έλληνες, και δευτερευόντως γιατί στο δρόμο τους βρέθηκαν άνθρωποι καλοί και δεκτικοί (από τον προπονητή των παιδιών στο Φιλαθλητικό μέχρι τον παπά της ενορίας τους - όσο και αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους) που τους βοήθησαν.
Το τελευταίο δεν μπορεί να το αλλάξει ούτε ο Άκης, ούτε ο Τάκης, ούτε ο Χ οπαδός ή βουλευτής της Χρυσής Αυγής. Ό,τι και να βγουν και να πουν, αν στην οικογένεια αισθάνονται Έλληνες, δε θ' αλλάξει, ούτε θ' αφαιρεθεί η υπηκοότητα απ' αυτούς επειδή κάποιοι αμφισβητούν την ελληνικότητά τους. Αποκτήθηκε με κόπο, ιδρώτα και τρέξιμο και είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι κανένας από την οικογένεια δε θα την "παραδώσει" επειδή ο Χ βουλευτής ή ο Ψ Τάκης (πιθανόν) να το ζητάνε.
Το άλλο θέμα είναι ότι ρατσισμός υπάρχει. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού. Στους Έλληνες δεν αρέσουν οι Σκοπιανοί, οι Αλβανοί, οι Τούρκοι, οι Γερμανοί. Σε κάποιους δεν αρέσουν και οι μαύροι.  Στους Κινέζους δεν αρέσουν οι λευκοί. Στους λευκούς Αμερικανούς δεν αρέσουν οι μαύροι. Στους μαύρους δεν αρέσουν οι λευκοί - Οι Άγγλοι δεν συμπαθούν τους ανατολικο-ευρωπαίους και ούτω καθεξής. Αυτό συμβαίνει για διάφορους λόγους (κατανοητούς ή μη). Προσοχή όμως: δεν ισχύει για όλους τους κατοίκους ή πολίτες μιας χώρας. Εκφράζει πάντα μια μειοψηφία. Δεύτερη έκκληση για προσοχή: ο ρατσισμός είναι δύο ειδών - ο εκδηλωμένος και ο καλυμένος που υφέρπεται εύκολα. Το πρώτο είδος το αντιμετωπίζεις δύσκολα, το δεύτερο μόνο με εκπαίδευση και σκληρή προσπάθεια.
Για το πρώτο είδος πάλι, υπάρχουν νόμοι και διατάξεις. Το τι λέει κανείς στο σπίτι του είναι δικό του πρόβλημα, από τη στιγμή που δεν έγγυται στη σφαίρα του ποινικού δικαίου. Όταν ξεπεραστούν όμως τα όρια που ορίζουν οι νόμοι, υπάρχουν αρχές να επιβάλλουν τους νόμους. Ο Τάκης στην εκπομπή των οπαδών της Θύρας 7 στην τηλεόραση, εξέφρασε μια ρατσιστική άποψη - δημόσια. Είναι δημόσιο πρόσωπο, βγαίνει σ' ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης και μοιραία γι' αυτόν και το κανάλι του, πρέπει να τιμωρηθεί. Υπάρχουν αρμόδια όργανα να επιληφθούν. Σε πρώτη φάση αρκεί ένα βαρύ πρόστιμο στο κανάλι και μια τιμωρία στον Τάκη για να δοθεί το μήνυμα ότι τέτοιες δημόσιες εκφράσεις δεν είναι αποδεκτές και τιμωρούνται. Αυτά αρκούν (σε πρώτο επίπεδο) για να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα.
Το ερώτημα όμως είναι άλλο: αν τιμωρηθούν το κανάλι του Τάκη και ο Τάκης θα σταματήσει να υπάρχει ρατσισμός; Προφανώς όχι. Πολύ φοβόμαστε ότι ακόμα και αν αντιμετωπιστούν οι γενναισιουργές αιτίες του ρατσισμού, πάλι θα υπάρχει ρατσισμός - το διαφορετικό πάντα ελκύει, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Αυτό προφανώς και δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνει κάτι. Η καταδίκη της άποψης είναι θεμιτή και επιβάλλεται να γίνει. Ο ρατσισμός δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτός - αλλά μια τιμωρία και μια απαγόρευση δεν αρκούν από μόνα τους, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος θυματοποίησης του ρατσιστή και η αναγόρευσή του σ΄ ένα είδος "λαϊκού ήρωα". Κάτι που προφανώς δεν αξίζει σε κανένα ρατσιστή ή φασίστα (είτε βρίσκεται στα δεξιά, είτε στ' αριστερά). Πρέπει σαν κοινωνία, να προχωρήσουμε παραπέρα. Και αυτό γίνεται με εκπαίδευση. Όχι μόνο για την πολυ-πολιτισμικότητα (που συνήθως γίνεται με τέτοιο ζήλο χάριν του οποίου ξεχνάμε το δικό μας πολιτισμό), αλλά κυρίως στην αποδοχή και την παραδοχή ότι υπάρχουν άνθρωποι που αν και είναι διαφορετικοί από εμάς, μπορούν και πρέπει (αν λειτουργούν στα πλαίσια του νόμου) να ζήσουν τη ζωή τους δίπλα σε μας. Όμορφα και απλά...
Θα κλείσουμε - με τρία σημεία - γυρίζοντας στους αδερφούς Αντετοκούνμπο, που αποτέλεσαν το λόγο που ξεκίνησε η όλη ιστορία:
1) Ο Θανάσης στο παιχνίδι του είναι εκδηλωτικός, προσηλώνεται στο στόχο, βγάζει ενέργεια και μαχητικότητα. Ίσως να είναι κομμάτι του χαρακτήρα του, και να πηγάζει από τον τρόπο που μεγάλωσε. Ο λόγος που έφτασε εκεί που έφτασε σαν μπασκετμπολίστας, οφείλεται περισσότερο σ' αυτά τα χαρακτηριστικά και στην αθλητικότητά του, παρά στο ότι έχει ταλέντο - υπάρχουν καλύτεροι σουτέρ, καλύτεροι οργανωτές και καλύτερα μπασκετικά μυαλά απ' αυτόν. Αυτά τα χαρακτηριστικά όμως που έχει, ενοχλούν τους αντιπάλους - αθλητές και οπαδούς. Τους μεν εντός, τους δε εκτός. Γι' αυτό εξάλλου και έγιναν τα σχόλια που έγιναν. Αν ο Θανάσης έβγαζε τις καταπληκτικές άμυνες που έβγαλε στον αγώνα με τον Ολυμπιακό με λιγότερο πάθος, ο Τάκης (σαν απογοητευμένος/ερεθισμένος οπαδός του Ολυμπιακού) δε θα μιλούσε πιθανότατα και η ζωή θα συνεχιζόταν. Καλώς όμως και έγιναν τα πράγματα έτσι, μπας και αλλάξει η κατάσταση.
2) Η επίθεση (του Τάκη και άλλων παρόμοιας αντίληψης) στον Θανάση είναι άδικη - πέραν της γενικότερης, ρατσιστικής διάστασης: Ο Θανάσης είναι αυτός που σήκωσε τη σημαία της Ελλάδας στα ντράφτ του ΝΒΑ όταν επιλέχθηκε ο Γιάννης. Ο Θανάσης είναι αυτός που έφερε τον Γιάννη πίσω στην Ελλάδα μετά το περσινό φιάσκο της ανακοίνωσης του τραυματισμού όταν ο τελευταίος ήταν για λόγους μάρκετινγκ στην Κίνα. Ο Θανάσης είναι ο πρώτος που μιλάει για την Ελλάδα, στάζοντας μέλι - παντού. Ο Θανάσης είναι εκείνος που πάει στις κλήσεις της εθνικής πρώτος και καλύτερος, ακόμα και όταν άλλοι (μεταξύ των οποίων ΚΑΙ ο Γιάννης) προφασίζονται δικαιολογίες και περιμένουν από τους δημοσιογράφους που είναι φίλοι τους να κάνουν τη νύχτα-μέρα. Και τέλος ο Θανάσης παίζει με τον ίδιο τρόπο είτε παίζει στον Παναθηναϊκό, είτε στην εθνική (ποιος απ' αυτούς που παρακολουθούν εθνική, δε θυμάται τα παιχνίδια του στο Ευρωμπάσκετ του 2017;) είτε στ' ανοιχτό των Σεπολίων. Δεν επιλέγει αντίδραση ή τρόπο με βάση το ποιος παίζει απέναντί του...
3) Ο Γιάννης με την αντίδρασή του απέναντι στο γεγονός έκανε φάουλ. Ένας άνθρωπος που αποτελεί πρεσβευτή της Ελλάδας στο εξωτερικό, δεν κάνει μείζον θέμα, σ' ένα μέσο που τον παρακολουθούν 2 εκατομμύρια άνθρωποι, μια συμπεριφορά που δεν εκφράζει την πλειοψηφία της πατρίδας του. Δεν είναι όλοι οι Έλληνες ρατσιστές, για να στιγματιστούν. Οι Έλληνες τον στήριξαν στα πρώτα του βήματα στην Αμερική, τον αγαπούν και τον υποστηρίζουν με κάθε τρόπο από την Ελλάδα, τον θεωρούν εκπρόσωπό τους στο εξωτερικό - τον αντιμετωπίζουν σα δικό τους άνθρωπο, παρά το ότι δείχνει εξωτερικά διαφορετικός. Ποιος θα φανταζόταν πριν 20 χρόνια ότι ο πιο προβεβλημένος εκπρόσωπος του ελληνικού αθλητισμού θα ήταν μαύρος και θα γινόταν αποδεκτός από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων; Είναι μια υπέρβαση για την ελληνική κοινωνία, και θα πρέπει να αποτελέσει το πρώτο βήμα ώστε να σπάσει μια μάστιγα και να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω.
Αυτό που θα πρέπει να κάνει ο Γιάννης - και ο κάθε Γιάννης - είναι να γίνει μέρος της λύσης του προβλήματος. Ας γίνει το πρόσωπο μιας αντι-ρατσιστικής καμπάνιας (που θα βοηθούσε πραγματικά) και όχι να παρουσιάζεται σα να προσγειώθηκε από τον Άρη που έμαθε για την ύπαρξη του προβλήματος το πρωϊ που έφτασε. Ας το κάνει όπως πρέπει να γίνεται κάθε τέτοια είδους κίνηση, δηλαδή με σύνεση και υπομονή. Ας βάλει τον εαυτό του μπροστάρη ώστε ν' αλλάξει η κατάσταση. Στο κάτω-κάτω ας διδαχτεί από τον αδερφό του, που αντιμετώπισε το πρόβλημα με λιγότερη φασαρία, αν και ήταν ο θιγμένος της υπόθεσης...Με καταδίκες και αναρτήσεις στο FB, στο Twitter και στο Instagram δε λύθηκε ποτέ, κανένα πρόβλημα...

Βγάζοντας από τη μύγα ξύγκι: Ένα επιπλέον ευρώ "χρέωση" στους λογαριασμούς της ΔΕΗ για το τίποτα...

Και να λοιπόν που η ΔΕΗ αποφάσισε να επιβάλλει νέο χαράτσι στους λογαριασμούς της, με τις "ευλογίες" πάντα του κυριότερου μετόχου της - του Δημοσίου: "Με ένα ευρώ θα επιβαρύνονται από 1ης Δεκεμβρίου οι έγχαρτοι λογαριασμοί ρεύματος της ΔΕΗ, ανακοίνωσε η εταιρεία καλώντας ταυτόχρονα τους πελάτες της να επιλέξουν τη χρήση ηλεκτρονικού λογαριασμού. Σύμφωνα με την εταιρεία το συγκεκριμένο ποσό αντιστοιχεί στο κόστος έκδοσης και αποστολής των λογαριασμών. Διευκρινίζεται επίσης, για τους πελάτες που θα εγγραφούν στο σύστημα του ηλεκτρονικού λογαριασμού (e-bill) ως τις 31.12.2018, και στην περίπτωση που η χρέωση του 1 ευρώ έχει ενσωματωθεί σε λογαριασμό τους, αυτή θα πιστωθεί στον επόμενο λογαριασμό που θα εκδοθεί. Η ΔΕΗ επισημαίνει ακόμη ότι με τον ηλεκτρονικό λογαριασμό βελτιώνεται ο χρόνος και η ποιότητα εξυπηρέτησης των πελατών της, η εξοικονόμηση ανθρώπινων και οικονομικών πόρων, η ουσιαστική ενίσχυση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος ενώ παράλληλα, παραμένει σταθερά προσηλωμένη στο στόχο του εκσυγχρονισμού και της εναρμόνισης της με τις τάσεις της εποχής σε ευρωπαϊκή κλίμακα, για την ηλεκτρονική εξυπηρέτηση."

Όλα αυτά βέβαια που αναφέρονται στην ανακοίνωση και στο δελτίο τύπου της εταιρείας είναι ανοησίες. Ούτε "ο χρόνος εξυπηρέτησης" βελτιώνεται, ούτε και η "ποιότητα εξυπηρέτησης". Η ποιότητα βελτιώνεται με το να μην υπάρχουν διακοπές παροχής και πτώσεις τάσης που προκαλούν προβλήματα και καταστρέφουν συσκευές και αγαθά - και για τα οποία η ΔΕΗ αρνείται να πληρώσει, ακόμα και όταν η ευθύνη είναι 100% δική της. Αυτός που θα ωφεληθεί θα είναι η ίδια εταιρεία, η οποία θα χρεώνει 1 ευρώ για κάτι που της κοστίζει 50 λεπτά και το οποίο είναι υποχρεωμένη να παρέχει δωρεάν στους καταναλωτές: όπως είναι υποχρεωμένοι εκείνοι να πληρώνουν για την κατανάλωση που κάνουν, έτσι και εκείνη είναι υποχρεωμένη να επεξηγεί πως εξηγείται το ποσό που καλούνται να πληρώνουν. Η σύνδεση με την παροχή ρεύματος δεν είναι ακριβώς επιλογή για τον μέσο άνθρωπο (εκτός και αν είναι ερημίτης ή μοναχός). Είναι απαραίτητη για τη διαβίωση. Και το ηλεκτρικό ρεύμα το "απολαμβάνουν" και εκείνοι που είναι άνεργοι και δεν έχουν να πληρώνουν 40άρια σε κινητά και ίντερνετ, και οι παππούδες στο χωριό που είναι ηλεκτρονικά αναλφάβητοι και οι κάτοικοι των ακριτικών νησιών που έχει έχουν σήμα ή παροχή ίντερνετ. Είναι δηλαδή και όλοι εκείνοι που είναι πλήρως ή εν δυνάμει κοινωνικά αποκλεισμένοι και που δεν έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν το "e-billing" ως επιλογή. Είναι επίσης όλοι εκείνοι που είναι "δεμένοι" με τη ΔΕΗ γιατί δεν υπάρχει εναλλακτικός πάροχος και που είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν, όσα τους ζητήσει γιατί διαφορετικά θα πρέπει να φωτίζονται με γεννήτριες ή κεράκια.

Για όλους αυτούς το 1 ευρώ είναι ένα άδικο χαράτσι. Μικρό - στα τόσα που πληρώνει κανείς σ' ένα λογαριασμό της ΔΕΗ το 1 ευρώ δεν κάνει διαφορά - αλλά άδικο. Και το πόσο μικρό είναι, δε δικαιολογεί το να κλείσουμε τα μάτια και το ν' αδιαφορήσουμε. Η ΔΕΗ στο κάτω-κάτω δε νοιάζεται για τους πελάτες της - γιατί θα πρέπει εκείνοι ν' αποδεχτούν ότι φαεινή πρόταση κάνει στην ΔΗΜΟΣΙΑ επιχείρηση κάποιοι φωστήρες που δεν έχουν καμία επαφή με την ελληνική πραγματικότητα;
(Για το συγκεκριμένο θέμα - και έστω και με καθυστέρηση ο Συνήγορος του Πολίτη έκανε το αυτονόητο παρεμβαίνοντας με επιστολή του, υπέρ των πολιτών στην ΔΕΗ, ας ελπίσουμε ότι ο δημόσιος αυτός οργανισμός θα κάνει το αυτονόητο και θα πάρει πίσω το μέτρο).

Μητροπολικό Πάρκο στο Ελληνικό για λίγους...

Η είδηση από το insider.gr είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: "Σε αγοραστές με πολύ υψηλά βαλάντια θα απευθύνονται οι κατοικίες στο νέο Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού μετά την ολοκλήρωση της επένδυσης από την Lamda Development.Oι κατοικίες θα απευθύνονται σε αγοραστές κυρίως του εξωτερικού και θα είναι υπερπολυτελείς, φτιαγμένες από τα πιο σύγχρονα υλικά και θα διαθέτουν όλες τις σύγχρονες τεχνολογίες.Επίσης θα έχουν άπλετη θέα στη θάλασσα, θα διαθέτουν 24ωρη φύλαξη και φυσικά θα βρίσκονται σε ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα της Ευρώπης.Η προπώληση των κατοικιών θα ξεκινήσει με την οριστικοποίηση των σχεδίων κατασκευής του και σχεδόν λίγο μετά την έναρξη των πρόδρομων εργασιών.Στελέχη της Lamda Develorment, εκτιμούν ότι θα υπάρξει μεγάλο ενδιαφέρον από αγοραστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Μέσης Ανατολής.Όσον αφορά τις τιμές πώλησης, θα φτάνουν μέχρι και τα 15.000 ευρώ το τετραγωνικό, την στιγμή που οι κατοικίες στον δήμο του Ελληνικού, έχουν υποχωρήσει μέχρι και τα 2.500 ευρώ το τετραγωνικό.Σύμφωνα με στελέχη της κτηματαγοράς η περίπτωση του πάρκου του Ελληνικού θα ξεφεύγει από του ελληνικούς κανόνες του real estate, όπου η ζήτηση έχει υποχωρήσει στο ναδίρ και οι τιμές έχουν σημειώσει βουτιά.Η κατασκευή του νέου Πάρκου αναμένεται να αναβαθμίσει την γύρω περιοχή και να τονώσει το αγοραστικό ενδιαφέρον τόσο για την περιοχή του Ελληνικού όσο και για τους όμορους δήμους.Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος οι τιμές των κατοικιών πανελλαδικά έχουν υποχωρήσει κατά 41,7% από το τέλος του 2008 μέχρι και το τρίτο τρίμηνο του 2016, με την πτώση να είναι μεγαλύτερη στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα, καθώς στην Αθήνα η κάμψη έχει αγγίξει το 43,8%, ενώ στη Θεσσαλονίκη οι αξίες έχουν καταγράψει απώλειες της τάξεως του 45,6%."

Να λοιπόν που το "μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης", για το οποίο πλήρωσε - και θα πληρώσει - ο ελληνικός λαός για απαλλοτριώσεις και παράπλευρα έργα υποδομής (συν τις όποιες φοροαπαλλαγές και εξυπηρετήσεις έχουν υποσχεθεί οι κυβερνώντες), θα γίνει ώστε μια σειρά από έχοντες να έχουν ένα σπίτι με όμορφη θέα και χώρους αναψυχής. Κάποιοι βέβαια θα πουν "μα θα έρθει συνάλλαγμα στην Ελλάδα" και ότι "θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας". Θα πούμε ότι το μεν συνάλλαγμα θα πάει κατευθείαν στους λογαριασμούς εξωτερικού της Lamda, ενώ οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι κακοπληρωμένες θέσεις security και καθαριστών - σίγουρα όχι αυτές που χρειάζεται η Ελλάδα για να φτάσει στα προ-κρίσης επίπεδα.

Κάπου εδώ θα μπορούσαμε να κάνουμε μια αναλυτική αναδρομή για το τι υποστήριζε ο  ΣΥΡΙΖΑ στα 2012, βασιζόμενος στις κινήσεις πολιτών που έκαναν μεγάλο αγώνα (δείτε εδώ τι γράφαμε την περίοδο εκείνη με αφορμή τις συζητήσεις στην Βουλή). Ακόμα και αν δεχτούμε πως "δε γινόταν αλλιώς", ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε γιατί όχι μόνο δεν κάλυψε τις "7 γκρίζες ζώνες του σχεδίου", αλλά γιατί αυτό θα δημιουργηθεί θα γίνει για τους λίγους και όχι για τους πολλούς.

Αν αυτό είναι η αριστερά που ονειρεύονταν ορισμένοι, τότε αλίμονό μας...

Μια άποψη για το περιστατικό στις Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου

Η δολοφονία-εκτέλεση του του Βορειοηπειρώτη Κωνσταντίνου Κατσίφα στο χωριό Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου, έφερε για άλλη μια φορά στο φως το πως η Αλβανία όσο και αν προσπαθεί να περάσει μια διαφορετική εικόνα δεν είναι ούτε Ευρωπαϊκή, ούτε προηγμένη χώρα. Μπορεί να μην βρισκόμαστε στην δεκαετία του 1980, όπου όποιος δήλωνε Έλληνας και μιλούσε για τον ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, τύγχανε διαπόμπευσης (δεμένος με σκοινί πίσω από περιπολικό της τοπικής αστυνομίας), αλλά ακόμα και σήμερα (με την Αλβανία να βρίσκεται δύο βήματα πριν την Ε.Ε.), τα πράγματα δεν είναι καλύτερα: η αλβανική αστυνομία, παρότι έκανε την "επιχείρηση" που οδήγησε στο θάνατο του ομογενή, μέρα-μεσημέρι δεν τήρησε ούτε τα προσχήματα, σε σημείο που αυτόπτες μάρτυρες να μιλούν για "εν ψυχρώ εκτέλεση". Δεν είναι τυχαίο επίσηες ότι η πρώτη ανακοίνωση του (μη παρόντος στο περιστατικό) Αλβανού Πρωθυπουργού (μέσω twitter) χαρακτήρισε ως "εξτρεμιστή" τον εκλειπόντα, ενώ η κατάθεση μήνυσης προς την αλβανική αστυνομία από την οικογένειας του νεκρού δεν έγινε αποδεκτή (!!!), κρινόμενη ως "απαράδεκτη". Είναι προφανές ότι για το τυπικό της υπόθεσης τόσο η αλβανική κυβέρνηση (η οποία τυγχάνει υπέρμαχος των δικαιωμάτων των Αλβανών εκτός συνόρων της Αλβανίας) όσο και η εισαγγελία Αργυροκάστρου θα έπρεπε να ζητήσουν εξέταση των συνθηκών και να φροντίσουν μια δίκαιη διερεύνηση, αντί να πάρουν θέση, δηλώνοντας ότι όλα "έγιναν καλώς". Αυτά είναι εκ των ουκ άνευ σε μια ευρωπαϊκή χώρα - αλλά άγνωστα στην Αλβανία, που τα πράγματα λειτουργούν σε μαφιόζικο στυλ.
Αλλά τίποτα δεν είναι στην πραγματικότητα τυχαίο.

Η Αλβανία (έχοντας γίνει χώρα-δορυφόρος της Τουρκίας στα Βαλκάνια) εδώ και μερικά χρόνια, πέρασε από την ανοχή της ελληνικής μειονότητας (την περίοδο που τα ελληνικά μειονοτικά κόμματα είχαν βουλευτές και δημάρχους) στην πλήρη εκδίωξή της. Ειδικά στην παρούσα περίοδο Ράμα, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο αφού, από την μια έχουμε μαζικές απαλλοτριώσεις και κατασχέσεις ελληνικών περιουσιών,  και από την άλλη προσπάθεια αποχαρακτηρισμού σειράς χωριών της Βορείου Ηπείρου από μειονοτικά ώστε να μη διδάσκεται η ελληνική γλώσσα και ιστορία στα σχολεία της περιοχής. Η δε προσπάθεια αφελληνισμού της Βορείου Ηπείρου (με εποικισμό της ελληνικής μειονοτικής ζώνης από Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου, που φεύγουν "διωκόμενοι" - από τους συμπατριώτες τους μάλλον - από εκεί), είναι εντονότατη με ταυτόχρονη προσέγγιση μερίδας των μειονοτικών με αντάλλαγμα εξουσία και χρηματισμό.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία είναι εθνική. Αυτό τους δίνει συγκεκριμένα προνόμια όπως και αντίστοιχες υποχρεώσεις από πλευράς του αλβανικού κράτους. Τα περισσότερα απ' αυτά παραμένουν στα χαρτιά - ακόμα και σήμερα.
Έτσι φτάσαμε στο πρόσφατο περιστατικό. Δεν έχει σημασία αν ο νεκρός ήταν εθνικιστής ή χρυσαυγίτης. Η αλβανική αστυνομία - με βάση τους αυτόπτες μάρτυρες - μπορούσε να διαχειριστεί το θέμα καλύτερα και να μην υπάρχει απώλεια ζωής. Αλλά στην "ευρωπαϊκή" Αλβανία δεν χωράει ελληνική μειονότητα και όποιος "φωνάζει" πρέπει να σιωπήσει. Είτε με τον έναν (βλ. εκδίωξη) είτε με τον άλλο τρόπο (βλ. θάνατο). Και έτσι ένας "εξτρεμιστής" γίνεται "μάρτυρας", και δίκαια...Και για να συγκρίνουμε: πολλές φορές σε επισκέψεις υπουργών της Τουρκίας έχουμε "αυθόρμητους" πανηγυρισμούς με πυροβολισμούς σε γιορτές και πανηγύρια από μειονοτικούς. Ποτέ η ελληνική αστυνομία δεν "επενέβη", ούτε σκότωσε κανέναν. Αν το είχε κάνει τι θα γινόταν άραγε;
(Και για να κλείσουμε το θέμα. Δεν τιμάει την ΕΛΑΣ η άμεση υιοθέτηση της θέσης της αλβανικής πλευράς ότι "ο θάνατος δεν έγινε για το κατέβασμα της σημαίας". Αυτόπτες μάρτυρες δηλώνουν το αντίθετο (δηλ. υποστηρίζουν ότι ο διαπληκτισμός έγινε γιατί ο Κατσίφας σημαιοστόλιζε το χωριό του με ελληνικές σημαίες, όπως κάθε χρόνο και οι αστυνομικές αρχές τον είχαν "προειδοποιήσει" ότι θα πλήρωνε γι' αυτό). 
Επίσης πρέπει να πούμε ότι ο Κατσίφας δεν είναι ο μόνος που έχει πεθάνει τα τελευταία χρόνια επειδή είναι Έλληνας. Τον Αύγουστο του 2010 είχαμε και τον Αριστοτέλη Γκούμα, ο οποίος σκοτώθηκε από Αλβανούς εθνικιστές επειδή μιλούσε ελληνικά στην Χειμάρρα - με το δολοφόνο του να τιμωρείται με 8 χρόνια φυλάκιση και ν' αποφυλακίζεται στα 3...
Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι για την άνοδο Ράμα και τον τρόπο με τον οποίο πήρε ψήφους από την ελληνική μειονότητα - εις βάρος των μειονοτικών συνδυασμών- έχουν τεράστια ευθύνη και επιφανείς Βορειοηπειρώτες της Ελλάδας, όπως ο Λεωνίδας Σαμπάνης, ο Φώτης Στρακόσια και οι αδερφοί Δήμα, που φρόντισαν να τον υποστηρίξουν προεκλογικά. Ειλικρινά ελπίζουμε να το έχουν μετανιώσει.) 

Να το πως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δημιουργεί αντιδράσεις ακόμα και μετά θάνατον...

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πάντα ένας πολιτικός που δίχαζε. Σε όλες τις φάσεις της ζωής του, υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που τον στήριξαν, αλλά και άλλοι τόσοι που τον πολέμησαν έντονα. Αυτό βέβαια δεν ήταν τυχαίο, γιατί σε όλες τις φάσεις της ζωής του, φρόντιζε να τραβάει τα φώτα της κοινής γνώμης και την κριτική του κόσμου. Στην αρχή τοπικά στα Χανιά (Από την πρώτη ενασχόλησή του στην ενεργό πολιτική και το ρόλο του στην Κατοχή) και αργότερα στην κεντρική πολιτική σκηνή (ως ουσιαστικά υπαρχηγός στην Ένωση Κέντρου μέχρι την Πρωθυπουργία στα 1990). Αυτό που πάντως τον καθόρισε πολιτικά και τον στιγμάτισε μέχρι το τέλος ήταν η αποστασία και τα Ιουλιανά, στα 1965 (ένα ενδιαφέρον κείμενο για γεγονότα των ημερών εκείνων μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Ήταν το γεγονός που οδήγησε στη συνολική αποσταθεροποίηση της πολιτικής ζωής της χώρας (που προσπαθούσε ακόμα να συνέλθει από τον τραυματικό εμφύλιο) και άνοιξε ορθάνοιχτα την πόρτα στην δικτατορία.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όμως πάνω απ' όλα ήταν πολιτικός παίκτης υψηλών προδιαγραφών. Δεν είναι τυχαίο ότι σε επίπεδο Δυτικής Κρήτης καθόρισε την τύχη της δεξιάς σε σειρά εκλογικών αναμετρήσεων. Εκεί αν και υπήρξαν πολλοί που δεν του συγχώρησαν την αποστασία, απολάμβανε πάντα μιας ιδιότυπης "ασυλίας". Δεν είναι τυχαίο ότι στις εκλογές του 1974 κατέβηκε στον Ν. Χανίων ως ανεξάρτητος, καταλαμβάνοντας τη 2η θέση (με λίγο παραπάνω από 13 χιλιάδες ψήφους) αφήνοντας την ΝΔ 4ο κόμμα (με πάνω από 2 χιλιάδες ψήφους λιγότερους απ' ότι έλαβε ο ίδιος μόνος του), ενώ στα 1977 κατέβηκε ως συναρχηγός (του Παύλου Βαρδινογιάννη πρώην κεντρώου βουλευτή της γνωστής οικογενείας), λαμβάνοντας την πρώτη θέση και επιστρέφοντας ο ίδιος (όπως και ο Παύλος Βαρδινογιάννης στο Ρέθυμνο) στην Βουλή. Το σκηνικό επαναλήφθηκε αργότερα έχοντας την κόρη του Ντόρα Μπακογιάννη στο επίκεντρο αυτή τη φορά: στα 2012, όταν δημιούργησε το ΔΗΣΥ, το κόμμα της έλαβε 12 χιλιάδες ψήφους και την 3η θέση στο νομό Χανίων (καθώς και περίπου 10% στο Ρέθυμνο), ενώ η ΝΔ καταποντίστηκε στην 5η με λίγο παραπάνω από 7,5 χιλιάδες ψήφους (παρότι είχαν στο ψηφοδέλτιο τον ανηψιό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Κυριάκο Βιρβιδάκη). Με λίγα λόγια η δεξιά στα Χανιά δεν "φτουρούσε" χωρίς την ευλογία του επίτιμου...

Επικεντρωθήκαμε στα Χανιά για να εξηγήσουμε το ότι η πόλη δεν είναι η απλή γενέτειρά του ή το μέρος που περνούσε οικογενειακά όλες τις διακοπές του, αλλά ότι ήταν μια περιοχή που είχε πάντα μεγάλη πολιτική επιρροή. Και δεν είναι τυχαίο ότι ήταν η πρώτη περιοχή της Ελλάδας που αποφάσισε να ονοματοδοτήσει ένα δρόμο προς τιμήν του.
Μόνο που το έκαναν λίγο βιαστικά αρκετό καιρό πριν πεθάνει...
Η πρώτη ονοματοδοσία έγινε επί δημαρχίας Κυριάκου Βιρβιδάκη (ανηψιού του επίτιμου), ο οποίος στα πρώτα χρόνια του 2000, μετονόμασε άτυπα την οδό Κυριάκου Μητσοτάκη (πατέρα του Κωνσταντίνου) σε Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (δείτε σχετική φωτογραφία). Την εποχή εκείνη υπήρχαν πολλές αντιδράσεις, κυρίως γιατί πολλοί θεωρούσαν απαράδεκτο και ρουσφετολογικό το να μετονομαστεί δρόμος, ενώ ο τιμώμενος είναι εν ζωή (και αρκετά αμφιλεγόμενος). Η ταμπέλα όμως παρέμεινε και η "Κυριάκου Μητσοτάκη" έγινε "Κωνσταντίνου Μητσοτάκη" κυριολεκτικά σε μια νύχτα.
Όμως η Κ. Μητσοτάκη στα Χανιά, είναι ένας μικρός δρόμος, κάθετος στην Οδό Ανδρέα Παπανδρέου (πρώην Δημοκρατίας). Στα μάτια πολλών δεν ήταν δυνατόν, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να τιμάται στη γενέτειρα του λιγότερο από ότι ο μεγάλος πολιτικός του αντίπαλος. Έτσι όταν ο πρώην Πρωθυπουργός απεβίωσε έσπευσαν, ταχύτατα και πριν γίνουν καλά-καλά τα 40 του μακαρίτη (τον Ιούλη του 2017), να ζητήσουν μετονομασία της οδού Ακρωτηρίου (του δρόμου που οδηγεί στο αεροδρόμιο της πόλης και καλύπτει ένα μεγάλο οδικό κομμάτι) σε Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τη διαδικασία κίνησαν δύο δημοτικοί σύμβουλοι που είχαν στενή σχέση με την οικογένεια Μητσοτάκη - κάτι που πολλοί στα Χανιά χαρακτήρισαν ως "ντροπή", αφού φαινόταν ως δάκτυλος της οικογένειας. Αυτό προφανώς δεν ήταν αληθές, γιατί αν κάτι χαρακτήριζε την οικογένεια, σε κινήσεις τοπικού επιπέδου, ήταν η "προσοχή". Καλοθελητές όμως υπάρχουν πολλοί και η ανάγκη για εξασφάλιση ψήφων στις δημοτικές ήταν προφανώς εντονότερη της πολιτικής "προσοχής". Η εκκίνηση της διαδικασίας ήταν ιδιαίτερα άκομψη γιατί παράλληλα δεν είχε περάσει ούτε το ελάχιστο χρονικό διάστημα (2-3 χρόνια από το θάνατο του εκλιπόντος) για να γίνει η εκκίνηση της αλλαγής. Η αλλαγή παρότι πέρασε από τα πρώτα στάδια, "σκόνταψε" στο τελευταίο, αφού έγινε σειρά ενστάσεων από συλλόγους και φορείς (λεπτομέρειες εδώ). Η λογική της απόρριψης ήταν ότι ο δρόμος είχε λάβει το όνομά του ως "τιμή" για τους αγώνες των Κρητικών για την ένωση με την Ελλάδα στο Ακρωτήρι Χανίων στα 1897.
Η ηχηρότατη φάπα όμως αυτή δεν πτόησε τους καλοθελητές, ενώ παράλληλα κινητοποίησε τον κομματικό μηχανισμό της τοπικής ΝΔ, που έκανε στόχο ζωής την μετονομασία του δρόμου. Αντί να βρεθεί άλλος δρόμος (ή έστω να συνειδητοποιήσουν κάποιοι ότι δρόμος "Κωνσταντίνου Μητσοτάκη" υπάρχει ήδη στα Χανιά), επανήλθαν έχοντας πιέσει πολιτικά τους πάντες σε τοπικό επίπεδο, προσπαθώντας να εξαλείψουν τα οποιαδήποτε εμπόδια υπήρχαν την πρώτη φορά.
Και επειδή στην Ελλάδα γίνονται θαύματα, η αίτηση καθαρογράφηκε ξανά και επανα-κατατέθηκε. Αυτή τη φορά η αρμόδια επιτροπή "είδε το φως" και θεώρησε ότι τελικά ο δρόμος δεν ονοματοδοτήθηκε αρχικά προς τιμή των αγώνων ενάντια στους Τούρκους, αλλά απλώς γιατί οδηγούσε στο Ακρωτήρι. Οι πολιτιστικοί σύλλογοι της περιοχής αντέδρασαν πάλι (με πολύ συγκεκριμένα επιχειρήματα) αλλά μάταια. Αυτοί τη φορά υπερίσχυσε η ανάγκη για ψήφους από πλευράς της δημοτικής αρχής (που αν και "προοδευτική" στηρίχθηκε "ελαφρώς" από το Μητσοτακέικο), η κινητοποίηση της τοπικής ΝΔ και το πνεύμα "συναίνεσης" που υπάρχει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις.
Έτσι τα Χανιά θα πρωτοτυπήσουν. Στο καλό να πάνε και οι αγώνες του 1897 (στο κάτω-κάτω έχουμε 2018), και η αποστασία και το ότι ο εκλειπών πέθανε μόνο πέρσυ. Η πόλη θα έχει δύο δρόμους "Κωνσταντίνος Μητσοτάκης". Ένα μεγάλο και ένα μικρό. Μπορεί στο μέλλον ν' αποκτήσει και τρίτο, ίσως και 4ο. Γιατί όχι;
Και όχι μόνο θα γίνει ονοματοδοσία, αλλά θα γίνει με τρόπο πανηγυρικό - με γιορτές και πανηγύρια. Ομιλίες και αναψυκτικά. Ελπίζουμε να βρεθεί και κάποιος υποστηρικτής του επίτιμου και να δώσει κανένα πρόβατο ή κατσικάκι, όπως κάνουν σε πανηγύρια. Έτσι θα έχει και κρητικό πιλάφι η υπόθεση. Τουλάχιστον αυτοί που θα πάνε στη γιορτή να χορτάσουν και να ξεχάσουν τα όσα θ' ακούσουν για την υποτιθέμενη "ιστορική ανάγκη" της ονοματοδοσίας.
Αθάνατη Ελλάδα!

Ελλάδα - ο παράδεισος της πολιτικής ανοησίας

Ακούγεται έντονα το τελευταίο καιρό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα καταθέσει πρόταση μομφής ενάντια της κυβέρνησης με αφορμή το Σκοπιανό και την αποτυχία των Σκοπιανών να "διευθυτήσουν" το ζήτημα με το πρόσφατο αποτυχημένο δημοψήφισμα. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνει άμεσα (δεδομένου ότι η προηγούμενη πρόταση μομφής είχε γίνει τον Ιούνιο), οπότε θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο, μέχρι να δούμε πάλι τους πατέρες του έθνους να ξυφουλκούν...

Είναι απορίας άξιον βέβαια το να μάθουμε το που πραγματικά αποσκοπεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή το ποιος τον συμβουλεύει ότι μια τέτοια κίνηση είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει ο ίδιος πολιτικά στον τόπο.

Στην πραγματικότητα, και όπως έχει δείξει η μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία, το μόνο πράγμα που καταφέρνει κανείς με τέτοιες κινήσεις είναι να ενισχυθεί η κυβέρνηση, αφού παρατηρούνται "αυτόματα αντανακλαστικά" τόσο από πλευράς βουλευτών, όσο και από πλευράς οπαδών...

Αν ήθελε ο Κυριάκος ν' αφήσει το στίγμα του θα μπορούσε να κάνει τέσσερα - απλά - πράγματα: 1ον) να τονίσει ότι θεωρεί τη συμφωνία άκυρη και πως μια τέτοια κίνηση θα πρέπει να νομοποιηθεί από τα 2/3 της Βουλής ή από το λαό, με απευθείας δημοψήφισμα. Να παρουσιάσει με νομικά επιχειρήματα πως θα καταστήσει άκυρη τη συμφωνία αν αυτή ψηφιστεί. 2) Να δημιουργήσει νομικά προσκόμματα ώστε αυτή να μην έλθει στην Βουλή στην παρούσα σύνθεσή της. 3) Να ζητήσει εκλογές με αφορμή την συμφωνία και 4) να εξηγήσει στον κόσμο (και τους Ευρωπαίους συμμάχους του) το γιατί διαφωνεί με τη συμφωνία και τι αλλαγές χρειάζονται ώστε να γίνει αποδεκτή.

Από τα 4 αυτά πράγματα έχει πραγματοποιήσει (αρκετά αναιμικά όμως) μόνο το 3ο. Αντίθετα έχοντας πραγματοποιήσει το λάθος του Ιουνίου (όπου με την πρόταση μομφής έδωσε πολιτική ζωή αρκετών μηνών στην κυβέρνηση), και αντί να μάθει από το προηγούμενο λάθος του, ετοιμάζεται να επαναλάβει το ίδιο. Έτσι θ' αναλώσουμε τους επόμενους δύο μήνες (και κάτι) ασχολούμενοι με κινήσεις εντυπωσιασμού και έλλειψη ουσίας. 

Ότι γίνεται δηλαδή εδώ και χρόνια στην χώρα μας. Δεν είναι τυχαίο πως από τις προτάσεις μομφής που έχουν γίνει μεταπολιτευτικά στην χώρα μας, ελάχιστες είχαν σοβαρό λόγο, που επιζητούσε το "κάτι παραπάνω" από το συνήθη κοινοβουλευτικό έλεγχο.

Σε αντίθεση με τον Κυριάκο, ο Αλέξης αποδεικνύει ότι δεν έχει πρόβλημα να χρησιμοποιήσει τακτικές του παρελθόντος και είναι έτοιμος ν' αποδεχτεί το πολιτικό δώρο του αντιπάλου του. Πολιτικοί κύκλοι του Μαξίμου αναφέρουν ότι ο Αλέξης είναι έτοιμος να μετατρέψει την πρόταση μομφής σε ψήφο εμπιστοσύνης, κινώντας πρώτος τη διαδικασία. Ο στόχος διπλός: να εμφανιστεί ενισχυμένος και να "εξαναγκάσει" τους παρέχοντες ψήφο εμπιστοσύνης να ψηφίσουν και την Συμφωνία αφού τα δύο αυτά θα "συνδυαστούν" με κάποιο μαγικό τρόπο (απ' αυτούς που μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χρησιμοποιεί). 

Μ' αυτά και μ' αυτά θα συνεχίσουμε να ζούμε στον παράδεισο της πολιτικής ανοησίας, όπου κανείς από τους δύο εν δυνάμει Πρωθυπουργούς δεν μπορεί να δώσει έστω και ένα μικρό ψίγμα ελπίδας στον κόσμο...

Και λίγη πολιτική ιστορία...

Καταρχήν ας εξηγήσουμε το πως λειτουργεί το σύστημα: Την πρόταση μομφής (ή δυσπιστίας όπως λέγεται "σωστά") εισάγει με αίτησή της στον Πρόεδρο της Βουλής η Αντιπολίτευση και πρέπει να είναι υπογεγραμμένη από τουλάχιστον 50 βουλευτές. Μετά την υποβολή της πρότασης δυσπιστίας, η Βουλή διακόπτει τις εργασίες, εκτός αν η κυβέρνηση ζητήσει να αρχίσει αμέσως η σχετική συζήτηση, που πρέπει να περατωθεί το αργότερο τη δωδεκάτη νυκτερινή της τρίτης ημέρας από την έναρξή της, με ονομαστική ψηφοφορία. Η πρόταση δυσπιστίας γίνεται δεκτή μόνο αν εγκριθεί από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των Βουλευτών, δηλαδή να συγκεντρώσει τουλάχιστον 151 ψήφους. Νέα πρόταση δυσπιστίας μπορεί να υποβληθεί μόνο με την πάροδο εξαμήνου από την απόρριψη της προηγούμενης, εκτός αν υπογράφεται από την πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών. Αν πρόταση δυσπιστίας γίνει δεκτή, η κυβέρνηση χάνει τη «δεδηλωμένη» και οφείλει να υποβάλλει την παραίτησή της, όπως και κάθε υπουργός εναντίον του οποίου υποβλήθηκε πρόταση δυσπιστίας και έγινε δεκτή. 

Η κοινοβουλευτική ιστορία της μεταπολίτευσης έχει δείξει ότι καμία κυβέρνηση δεν «έπεσε» από πρόταση δυσπιστίας. Σε στενή συνάφεια με την πρόταση δυσπιστίας είναι η πρόταση εμπιστοσύνης (άρθρο 84 του Συντάγματος και άρθρο 141 του Κανονισμού της Βουλής). Τη ζητά η κυβέρνηση από τη Βουλή και για να γίνει δεκτή χρειάζεται την έγκριση της απόλυτης πλειοψηφίας των παρόντων βουλευτών, που δεν μπορεί να είναι μικρότερη των δύο πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

 

Οι προτάσεις δυσπιστίας που έχουν υποβληθεί κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης είναι οι εξής έντεκα τον αριθμό: 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης Παπανδρέου (4-7 Ιουνίου 1988):

Στις 4 Ιουνίου 1988 ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, κατέθεσε την πρώτη πρόταση δυσπιστίας μετά τη Μεταπολίτευση κατά της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου για την εξωτερική πολιτική και την οικονομία. Μετά από τριήμερη σκληρή μάχη στη Βουλή (5-7 Ιουνίου), η πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης απορρίφθηκε με ψήφους 123 «υπέρ» και 157 «κατά». 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης Παπανδρέου (11-13 Μαρτίου 1989): Στις 11 Μαρτίου 1989 ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπέβαλε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, σχετικά με το σκάνδαλο Κοσκωτά. Η πρόταση δυσπιστίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης απορρίφθηκε με ψήφους 123 «υπέρ» και 155 «κατά». 19 βουλευτές απείχαν της ψηφοφορίας, ενώ ένας δήλωσε «παρών». Μεταξύ των απόντων ήταν και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Γεώργιος – Αλέξανδρος Μαγκάκης, Ρούλα Κακλαμανάκη και Αντώνης Τρίτσης, οι οποίοι διαγράφηκαν από το κίνημα με απόφαση του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης Μητσοτάκη (27-29 Μαρτίου 1993): Πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας για τους χειρισμούς της στο Σκοπιανό κατέθεσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Ανδρέας Παπανδρέου, στις 27 Μαρτίου 1993. Η πρόταση απορρίφθηκε τα μεσάνυχτα της 29ης Μαρτίου, με 145 ψήφους «υπέρ» και 152 «κατά». Δύο βουλευτές δήλωσαν «παρών». 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης Παπανδρέου (8-11 Ιανουαρίου 1996): Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Μιλτιάδης Έβερτ, κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου στις 8 Ιανουαρίου του 1996 με το επιχείρημα της ακυβερνησίας της χώρας, λόγω της παρατεταμένης νοσηλείας του πρωθυπουργού στο «Ωνάσειο». Η πρόταση απορρίφθηκε με 118 ψήφους «υπέρ» και 168 «κατά», ενώ καταμετρήθηκαν και 10 λευκές ψήφοι. 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά του Υπουργού Παιδείας (14-16 Ιανουαρίου 1999): Η πρώτη πρόταση δυσπιστίας κατά Υπουργού στη Μεταπολίτευση κατατέθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1999 από την αντιπολιτευόμενη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή. Αφορούσε τον Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Γεράσιμο Αρσένη, με αφορμή την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και την αναταραχή στην Παιδεία. Η πρόταση απορρίφθηκε από την κυβερνητικής πλειοψηφία. «Υπέρ» ψήφισαν 127 βουλευτές (ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΝ και ανεξάρτητοι) και «κατά» 163 (ΠΑΣΟΚ και οι ανεξάρτητοι Στέφανος Μάνος και Βασίλης Κοντογιαννόπουλος). 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Γιάννου Παπαντωνίου (30 Ιανουαρίου – 1 Φεβρουαρίου 2001): Στις 30 Ιανουαρίου 2001 η αντιπολιτευόμενη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας κατά του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, Γιάννου Παπαντωνίου, σχετικά με την πορεία του χρηματιστηρίου. «Υπέρ» ψήφισαν οι 125 βουλευτές της Ν.Δ. και του ΣΥΝ και «κατά» οι 154 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. «Παρών» δήλωσε το ΚΚΕ και ο βουλευτής Γιώργος Καρατζαφέρης. 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Γιώργου Αλογοσκούφη (8-12 Ιουνίου 2005): O Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, κατέθεσε αιφνιδιαστικά στη Βουλή πρόταση δυσπιστίας κατά του υπουργού Οικονομίας, Γιώργου Αλογοσκούφη, για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής απάντησε αμέσως, ζητώντας την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης της Βουλής προς την κυβέρνησή του και την έλαβε στις 12 Ιουνίου με 165 ψήφους «υπέρ» και 120 «κατά» (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ). Από την ψηφοφορία απείχαν οι βουλευτές του ΚΚΕ. 

Πρόταση Μομφής κατά της Κυβέρνησης Καραμανλή (2-4 Φεβρουαρίου 2007): Στις 2 Φεβρουαρίου 2004 το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης Καραμανλή, με αφορμή το άρθρο 16 του Συντάγματος για τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Η πρόταση απορρίφθηκε με ψήφους 122 «υπέρ» και 164 «κατά», σε σύνολο 286 ψηφισάντων. «Κατά» της πρότασης ψήφισαν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, καθώς και οι ανεξάρτητοι βουλευτές, Στέλιος Παπαθεμελής και Πέτρος Μαντούβαλος. «Υπέρ» της πρότασης ψήφισαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι ανεξάρτητοι βουλευτές Γιάννος Παπαντωνίου και Στέφανος Μάνος και οι 6 βουλευτές του Συνασπισμού, ενώ οι βουλευτές του ΚΚΕ απείχαν της ψηφοφορίας. 

Πρόταση Μομφής κατά της Κυβέρνησης Καραμανλή (26-28 Μαρτίου 2008): Πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας κατέθεσε στις 26 Μαρτίου 2008 το ΠΑΣΟΚ για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που συζητείτο στη Βουλή. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου άσκησε κριτική στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, με αιχμή την «υπονόμευση του βασικού δικαιώματος σε αξιοπρεπείς συντάξεις». Το αποτέλεσμα της ονομαστικής ψηφοφορίας που διενεργήθηκε τα μεσάνυχτα της 28ης Μαρτίου ήταν: 138 «ναι», 152 «όχι» και 10 «παρών» από τους βουλευτές του ΛΑΟΣ. 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης Σαμαρά (7-10 Νοεμβρίου 2013): Με αφορμή την «αυταρχική αστυνομική επέμβαση στην ΕΡΤ» (7 Νοεμβρίου 2013), ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας κατά της δικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά «για τις διαρκείς παραβιάσεις της δημοκρατικής νομιμότητας και τη δεινή οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία εξαιτίας της βάρβαρης οικονομικής πολιτικής». H πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ απορρίφθηκε τα μεσάνυχτα της 10ης Νοεμβρίου με 124 ψήφους «υπέρ» (ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ) και 153 «κατά» (Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ), ενώ 17 βουλευτές δήλωσαν «παρών» (ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητοι). Η βουλευτής Πέλλας του ΠΑΣΟΚ Θεοδώρα Τζάκρη υπερψήφισε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και διαγράφηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του Κινήματος. 

Πρόταση Δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης Τσίπρα (16 Ιουνίου 2018): Με 153 ψήφους κατά κι 127 ψήφους υπέρ απορρίφθηκε μετά από ονομαστική ψηφοφορία η πρόταση μομφής που κατέθεσε η Ν.Δ. για το ζήτημα της συμφωνίας για το Μακεδονικό. Κατά της συμφωνίας ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝ.ΕΛ., με την εξαίρεση του βουλευτή των ΑΝ.ΕΛ. Δ. Καμμένου που διαγράφηκε από την Κ.Ο. του κόμματος. Υπέρ της πρότασης μομφής ψήφισαν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης με την εξαίρεση του ΚΚΕ που απείχε από την ψηφοφορία, έχοντας αποχωρήσει νωρίτερα από την συζήτηση. Υπέρ της πρότασης μομφής ψήφισαν κι οι ανεξάρτητοι βουλευτές Στ. Παναγούλης, Ν. Μίχος, Γ. Κατσιαντώνης και Δ. Κουκούτσης. Από την ψηφοφορία απείχαν οι ανεξάρτητοι βουλευτές Κ. Παπακώστα, Ν. Νικολόπουλος, Χ. Θεοχάρης και Κ. Μπαρμπαρούσης. Απών ήταν κι ο Γ. Σαχινίδης από την Χρυσή Αυγή. Ο βουλευτής του Ποταμιού Σπ. Δανέλλης υπερψήφισε την πρόταση μομφής, έσπευσε όμως να δηλώσει ότι αυτό δεν ισχύει και για την συμφωνία για το Μακεδονικό.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Σκοπιανοί...

Το δημοψήφισμα στα Σκόπια για τη συμφωνία των Πρεσπών αποδεικνύει για πολλοστή φορά το που έχουν γραμμένη τη δημοκρατία οι Ευρωπαίοι: Ένας λαός (οι Σκοπιανοί) συμμετείχε κατά περίπου στο 1/3 του συνόλου των εκλογέων για την κύρωση ή όχι μιας συμφωνίας που θ' αλλάξει - τόσο σ' αυτούς όσο και σε μας - τη ζωή. Με βάση το υπάρχον Σύνταγμα των Σκοπίων το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θεωρείται άκυρο, αφού η συμμετοχή ήταν κάτω του 50%.

Η συμμετοχή δεν ήταν απλώς μικρή για ένα τόσο σοβαρό θέμα - ήταν τραγικά χαμηλή.
Το γιατί δεν μας αφορά στην πραγματικότητα αν και έχει εξήγηση: οι σκληροί εθνικιστές (αρκετοί εκ των οποίων είναι απόγονοι των Ελλήνων "αποκλεισμένων" πολιτικών προσφύγων, οι οποίοι λόγω αμάθειας και πολιτικής πλύσης εγκεφάλου κατέληξαν να γίνουν "Μακεδόνες"), υποκύπτοντας στις πιέσεις όλου του Δυτικού κόσμου, αντί να συμμετέχουν στο δημοψήφισμα και να καταψηφίσουν την πρόταση Ζάεφ, αποφάσισαν να απόσχουν, δίνοντας του έτσι το δικαίωμα για μια ακόμα "προσπάθεια" επικύρωσης της συμφωνίας - στην Σκοπιανή βουλή.
Βέβαια για τον "πολιτισμένο" κόσμο - τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε., τον Ο.Η.Ε. κ.ο.κ. το ότι τα 2/3 του εκλογικού σώματος γύρισαν την πλάτη στον Ζάεφ και τη συμφωνία του, ήταν "ψιλά γράμματα". Σα να μην είχαν διαβάσει το ποσοστό συμμετοχής (και τις καταγγελίες για νοθεία - τις οποίες δεν μπορούμε ν' αποκλείσουμε αν δούμε το χουντικού τύπου αποτέλεσμα υπέρ του "ναι"), βγήκαν να "χαιρετήσουν" το αποτέλεσμα και να μιλήσουν για "καινούργιες μέρες"...

Όσοι (και όταν) μίλησαν για το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής (μεταξύ των οποίων και η δική μας κυβέρνηση), θυμήθηκαν να πουν ότι "έτσι κι αλλιώς δεν ήταν προαπαιτούμενο η έγκριση της συμφωνίας από το δημοψήφισμα".
Αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον - όχι γιατί τυπικά δεν έχουν άδικο - αλλά γιατί αυτή την μικρή λεπτομέρεια απέφευγαν ν' αναφέρουν, όλοι όσοι μιλούσαν για τη διαδικασία κύρωσης της συμφωνίας από πλευράς των Σκοπίων. Σ' αυτές τις παρουσιάσεις - τοποθετήσεις, το θετικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος φαινόταν ως "αδιαπραγμάτευτο" προαπαιτούμενο. Και αυτό δικαιολογεί απόλυτα την παρέλαση όλου του συρφετού των αξιωματούχων και πολιτικών του "Δυτικού" κόσμου από τα Σκόπια, καθώς και την απροκάλυπτη τοποθέτησή τους, υπέρ του "ναι".
Όταν όμως ανακοινώθηκε το ποσοστό συμμετοχής, το δημοψήφισμα έγινε ξαφνικά "συμβουλευτικού" χαρακτήρα και ένα "εσωτερικό ζήτημα".
Αν ήταν βέβαια τα πράγματα τόσο απλά δε θα είχαμε τόσες επισκέψεις στήριξης, ούτε τόσα χρήματα από Ευρώπες και Αμερικές να παρέχονται στις διαφημιστικές καμπάνιες για τη ψήφιση του "ναι".
Ό,τι έγινε - έγινε όμως.
Ο Ζάεφ και οι σύμμαχοί του δεν το βάζουν κάτω - ζητούν "συναίνεση", ώστε να κυρωθεί η "καταπληκτική" (για τους Σκοπιανούς) συμφωνία. Και θα πάει στην Σκοπιανή βουλή για να ζητήσει κύρωση ούτως ή άλλως...

Και η Ελλάδα τι κάνει; Παρακολουθεί και δεν παίρνει θέση. Ο Αλέξης είναι με το στυλό στο χέρι - για να υπογράψει την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ (που απ' ότι φαίνεται θα προχωρήσει ούτως ή άλλως όπως διαβάζουμε εδώ) και την Ε.Ε.  Τα όσα αποκαλύφθηκαν πρόσφατα από την "Καθημερινή" για τα πρακτικά των συνομιλιών, δεν τιμούν καθόλου τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας, και φαίνεται καθαρά το πως ενήργησε ενάντια στο συμφέρον και τις ανάγκες της χώρας.
Αλλά όπως γράψαμε και στον τίτλο, "ευτυχώς υπάρχουν και οι Σκοπιανοί", και έτσι αν η συμφωνία "χαλάσει", δε θα οφείλεται στον Αλέξη, ούτε στον "Μακεδονομάχο" Καμμένο, ούτε στον αξιαγάπητο Ζουράρι (που πάντως έχει δίκιο όταν λέει ότι "οι Σκοπιανοί είναι αναξιόπιστοι" και πως "δεν αποκλείεται αύριο να ξαναλλάξουν το Σύνταγμά τους")... Θα οφείλεται στο ότι οι γείτονές μας, έχοντας μάθει από τους Τούρκους, είναι αχόρταγοι και τα θέλουν όλα δικά τους...

Εισοδηματικά κριτήρια ΚΑΙ στο φάρμακο...

Στα 2015, και στα ψιλά των εφημερίδων, πρωτοπέρασε η είδηση ότι το "υπουργείο Υγείας επεξεργάζεται σενάρια για κλιμακωτή συμμετοχή στη δαπάνη για τα φάρμακα χρησιμοποιώντας εισοδηματικά κριτήρια" (εφημερίδα "Τα Νέα" 1/4/2015). Λόγω της ημέρας που πρωτοεμφανίστηκε η είδηση, αυτή αντιμετωπίστηκε ως "Πρωταπριλιάτικο αστείο".

Το ρεπορτάζ όμως παραήταν εκτεταμένο και κατατοπιστικό για να είναι ψεύτικο..."Τα στοιχεία που αφορούν τη συμμετοχή των ασφαλισμένων στη φαρμακευτική τους αγωγή δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης ότι χρόνο με τον χρόνο οι πολίτες βάζουν το χέρι τους πιο βαθιά στην τσέπη. Ειδικότερα, προ κρίσης δεν ξεπερνούσε το 10% μεσοσταθμικά, ενώ σήμερα αγγίζει το 25,8% και σε κάποιες περιπτώσεις το 32%. Ετσι, από 415 εκατομμύρια ευρώ που ήταν η συμμετοχή των ασφαλισμένων το 2012, το 2013 αυξήθηκε στα 559 εκατομμύρια ευρώ και το 2014 έφθασε στα 622 εκατομμύρια ευρώ. Μάλιστα η συμμετοχή των πολιτών αυξάνεται παρά το γεγονός ότι οι τιμές των φαρμάκων έχουν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια. Οι οικονομολόγοι της Υγείας αναγνωρίζουν μεν την αλματώδη οικονομική επιβάρυνση των ασφαλισμένων, προειδοποιούν ωστόσο ότι εάν εφαρμοσθεί ένα σύστημα που θα βασίζεται αποκλειστικά στα εισοδηματικά κριτήρια θα είναι «τρύπιο», χωρίς αποτελεσματικότητα, λόγω και της αυξημένης φοροδιαφυγής. Και σχολιάζουν ότι με τον τρόπο αυτόν θα «επιβραβεύονται» οι πολίτες που αποκρύπτουν τα έσοδά τους και, αντίστοιχα, θα τιμωρούνται οι έντιμοι." σημείωνε και μάλλον δίκαια...

Τα χρόνια πέρασαν, ο ΣΥΡΙΖΑ εν τω μεταξύ ψήφισε το 3ο μνημόνιο, ξαναέκανε εκλογές, υπέγραψε συμφωνίες για το "Μακεδονικό", παρέδωσε το λιμάνι του Πειραιά στους Κινέζους, τ' αεροδρόμια της χώρας σε ξένους "επενδυτές", καθώς και το σύνολο της δημόσιας περιουσίας στο υπερταμείο - κοινώς έκανε όλα όσα έλεγε ότι ΔΕΝ θα κάνει.

Τι πιο φυσιολογικό λοιπόν, όταν τελείωσε η λίστα αυτών που ΔΕΝ θα έκανε, να επιστρέψει στη λίστα με όσα (επιβαρυντικά για τον μέσο πολίτη) ήθελε να εφαρμόσει. Στο ενδιάμεσο βέβαια - και με τα διάφορα μέτρα της "κακής" ΝΔ στον τομέα της υγείας να έχουν παραμείνει και επί του "αριστερού" ΣΥΡΙΖΑ - το κόστος της φαρμακευτικής δαπάνης για τους ασφαλισμένους πολίτες έφτασε να υπολογίζεται στο 1 δισ. ευρώ (!!!) για το 2018. Και αυτό αφορά μόνο τα συνταγογραφούμενα φάρμακα. Γιατι σ' αυτά πρέπει να προστεθούν περίπου τα 400 εκατομμύρια (330 εκ. ο τζίρος για το 2016) τα οποία ξοδεύονται για τα Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (ΜΗΣΥΦΑ) – τα οποία δεν αποζημιώνονται από τον ΕΟΠΥΥ. Και αυτό διότι η απελευθέρωση των τιμών τους έχει προκαλέσει… τσουνάμι αυξήσεων στα εν λόγω σκευάσματα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ασθενείς. 

Αυτά όμως προφανώς και δεν αρκούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι και επισήμως πλέον το υπουργείο Υγείας επεξεργάζεται σχέδιο σύμφωνα με το οποίο η έκπτωση  στη συμμετοχή (0% / 10% / 25% επί της παρούσης) θα γίνεται με βάση τη χρονιότητα της πάθησης, την ηλικιακή ομάδα και το οικονομικό status των πολιτών. 

Βέβαια όπως έχει αποδειχθεί στο πρόσφατο παρελθόν, το ποιος θεωρείται "προνομιούχος" από τον ΣΥΡΙΖΑ και ποιος όχι, δεν ταιριάζει πάντα με τα όσα πιστεύει ο υπόλοιπος κόσμος. Έτσι το πιο πιθανό είναι σ' αυτή την "αναμόρφωση" του συστήματος, όλοι εκείνοι που πληρώνουν μεγάλες εισφορές στο ασφαλιστικό σύστημα, να κληθούν να πληρώνουν σχεδόν ολόκληρο το ποσό της συνταγής, όσοι φορολογούνται να πληρώνουν το μισό και μόνο οι μη έχοντες εισόδημα (καθώς και όσοι φοροδιαφεύγουν από ανάγκη ή από άποψη) και έχουν μακροχρόνια ασθένεια να μην πληρώνουν τίποτα ή σχεδόν τίποτα.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Πολύ απλά ότι μέχρι πριν μερικά χρόνια (ακόμα και εν καιρού μνημονίου), η συμμετοχή στα φάρμακα σχετικά με μακροχρόνια νοσήματα ήταν μηδενική. Επομένως αυτή η αλλαγή πλέον να οδηγεί σε επιπλέον βάρη, σε όσους συμμετέχουν ΗΔΗ σ' αυτά.

Ο tempora, o mores, την ίδια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ το παίζει γαλαντόμος με τα λεφτά του "δήθεν" πλεονάσματος...
Αλλά βέβαια υπάρχει και άλλη προσέγγιση του ζητήματος: πολλοί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ονειρεύονται επαναστάσεις. Την επανάσταση βέβαια δεν την έκαναν (απέναντι στους δανειστές) όταν μπορούσαν και τους έδωσε τη δύναμη ο λαός - αλλά αυτό είναι άλλου Μάρξ κεφάλαιο. Όμως επανάσταση με γεμάτη τσέπη είναι δύσκολο να γίνει - οπότε το σκεπτικό τους είναι πονηρό: εξαθλίωση και υπερφορολόγηση ώστε ο λαός να απηυδήσει και να ξεσηκωθεί, ώστε να γίνει η πολυπόθητη επανάσταση...

Από την πρεσβεία του Ιράν στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στα Εξάρχεια: να το πως ο Ρουβίκωνας άρχισε να χάνει "τ' αυγά και τα καλάθια"

Ο Ρουβίκωνας αποτελεί ένα μοναδικό παράδοξο από μόνος του: είναι η πρώτη, οργανωμένη αντεξουσιαστική οργάνωση στον κόσμο η οποία αποτελεί ημι-κρατική οντότητα. Η ηγεσία της αποτελεί προνομιακό συνομιλητή στελεχών της κυβέρνησης, σε βαθμό που το μόνο πράγμα που δε συμβαίνει είναι να παίρνει απευθείας χρηματοδότηση από τα κρατικά ταμεία.
Σε αντίθεση με τις τρομοκρατικές οργανώσεις που έδρασαν και ζουν στην χώρα μας, οι πράξεις της οργάνωσης αυτής - στη συντριπτική τους πλειοψηφία - είναι μη βίαιες κατά ατόμων. Λειτουργούν καταδρομικά, φωνάζουν ή γράφουν συνθήματα, κάνουν "θόρυβο" (ενίοτε και ζημιές) και αποχωρούν.

Οι χώροι που επιλέγουν έχουν σχέση με την επικαιρότητα και δεν είναι - συνήθως - "δύσκολοι" (με ορισμένες ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Κατά καιρούς έχουν βρεθεί στο στόχαστρό τους κακά φυλασσόμενες πρεσβείες, δικηγορικά γραφεία, υπουργεία, υπηρεσίες και εσχάτως εκκλησίες. Τις προκηρύξεις τους τις ανεβάζουν στο Indymedia (το οποίο μέχρι πρόσφατα λειτουργούσε μέσω server ανωτάτου κρατικού εκπαιδευτικού ιδρύματος για να έχει μια σχετική προστασία και να μην υπάρχει φόβος να "πέσει") και συνήθως έχουν ένα σκεπτικό - αν και όχι πάντα ξεκάθαρο ή λογικό για τον πολύ κόσμο.
Τον τελευταίο καιρό οι κινήσεις τους έχουν πυκνώσει, φέρνοντας σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση η οποία κατηγορείται ότι στέλνει την αστυνομία μονίμως καθυστερημένη στα μέρη που επιδράμουν.

Αυτό προφανώς και δεν μπορεί να είναι αληθινό - απλά συμβαίνει να υπάρχει μια διαφορά φάσης όπως συμβαίνει συνήθως στην χώρα μας με τους πολίτες που θέλουν άμεση επέμβαση της αστυνομίας.
Ο Ρουβίκωνας είναι αλήθεια ότι προσπαθεί να δώσει κοινωνικό "στίγμα" στις πράξεις του. Προσπαθεί να αντιδράσει στα κακώς κείμενα και το κάνει κατευθύνοντας τα βέλη του σ' εκείνους που πιστεύει ότι φταίνε: Στους δικηγόρους, στην κυβέρνηση, στην αστυνομία, στο Ιράν (μέσω της πρεσβείας του), στην Ε.Ε.
Δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση (με τη στενή έννοια του όρου) "για να βγάλει κάποιους από την μέση": προσπαθεί να φέρει κάποια θέματα στην επιφάνεια με το δικό του τρόπο.
Το πρόβλημα όμως είναι αλλού:  Δεν έχει να προτείνει λύσεις. Πρόσφατα έκανε καταδρομική επίθεση σε εκκλησία στα Εξάρχεια. Καμιά 30αριά μέλη του έκαναν ντου, διέκοψαν τη λειτουργία, φώναξαν συνθήματα και αποχώρησαν. Σύμφωνα με την "προκήρυξη" ο λόγος που το έκαναν ήταν γιατί η ενορία εκείνη αποφάσισε να κάνει έξωση σε κάποιους στους οποίους είχε παραχωρήσει σπίτι (πληρώνοντας η ίδια ενοίκιο αντί γι' αυτούς στον ιδιοκτήτη του ακινήτου). Η κίνηση αυτή (όπως και πολλές τελευταία) έχει πολλά φάουλ και εξηγούμε το γιατί:
α) Το ακίνητο δεν είναι της ενορίας. Νοικιάστηκε για ένα χρονικό διάστημα (εξαρχής με ημερομηνία λήξης) από την ενορία σε χαμηλή τιμή ώστε ν' αποτελέσει ένα είδος κοινωνικής κατοικίας. Ο ιδιοκτήτης αποφάσισε (για δικούς του λόγους) ν' αξιοποιήσει το ακίνητό του και αρνήθηκε να την ανανεώσει χωρίς να υπάρχει σημαντική αύξηση στην τιμή. Το ποσό δεν μπορούσε να το διαθέσει η εκκλησία (η οποία όντως τελεί σοβαρό φιλανθρωπικό έργο στην περιοχή) και κάπου εκεί αυτή η δράση ήταν γραφτό να σταματήσει.
β) Η ενορία δεν έχει τα έσοδα που είχε κάποτε. Η κρίση έχει χτυπήσει όλους εκείνους που έδιναν απλόχερα (παλιότερα) τον οβολό τους. Η ενορία ΔΕΝ έχει δική της ακίνητη περιουσία για να έχει έσοδα, πλούσιοι κάτοικοι στην περιοχή δεν υπάρχει για ν' απευθυνθεί και πρέπει να κάνει πολλά με λίγα.
γ) Η παροχή κατοικίας γίνεται αρκετά χρόνια, αλλά ο Ρουβίκωνας δεν την στήριξε ποτέ μέσω των συλλογικοτήτων που ελέγχει, ούτε την επικρότησε όταν έπρεπε, ώστε να παρακινήσει άλλους να το κάνουν (αν έχουμε ως δεδομένο ότι τα ηγετικά της στελέχη δεν μπορούν να το κάνουν οι ίδιοι). Ποτέ δε μαζεύτηκε ούτε μισό ευρώ, ούτε όταν ακόμα τους έγινε γνωστό (πριν μερικούς μήνες) ότι θα σταματούσε. Γνώριζαν ότι η εκκλησία δεν μπορούσε να συνεχίσει να στηρίζει αυτή τη δράση με το νέο αυξημένο ενοίκιο, αλλά επέμεναν να στρουθοκαμηλίζουν, λέγοντας το γνωστό (αναρχικό) τροπάριο πέρι της πλούσιας εκκλησίας, το οποίο δεν ισχύει. Όχι γιατί δεν έχει περιουσία η εκκλησία στην χώρα μας, αλλά γιατί αυτή: α) δεν είναι ισοδύναμα κατανεμημένη και υπάρχουν Μητροπόλεις που μπορούν να κάνουν πολλά γιατί έχουν (ανεξάρτητα αν αυτό συμβαίνει ή όχι) αλλά και άλλες που δεν έχουν, β) μεγάλο κομμάτι της είναι δεσμευμένο από το κράτος (με βάση το νόμο Τρίτση από τις αρχές της δεκαετίας του 1980) και δεν αποδίδει (εδώ και χρόνια) και γ) σ' αυτή δεν έχει πρόσβαση η κάθε περιφερειακή ενορία. Το κατά τόπους φιλανθρωπικό έργο γίνεται με πόρους της κάθε ενορίας και μόνο εκτός και αν είναι γενική δράση στην οποία κάποιες φορές συνεισφέρει και η οικεία Μητρόπολη. Αυτά είναι γνωστά στον Ρουβίκωνα εδώ και πάρα πολύ καιρό.
δ) Ο παπάς της εν λόγω ενορίας έχει καλέσει εδώ και καιρό (και εγκαίρως) τους αναρχικούς της περιοχής να συζητήσουν μαζί για να βρεθεί μια λύση στο θέμα - αν μπορεί αυτό να συμβεί. Η λογική όμως των αναρχικών είναι ότι "με παπάδες δε μιλάμε" και αντ' αυτού προτιμήθηκε το "ντου". Πως θα βοηθήσει αυτό τους ανθρώπους που θα ξαναμείνουν άστεγοι, είναι άγνωστο...
Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά εδώ και καιρό στον Ρουβικώνα και τα ηγετικά του στελέχη. Και όπως στο παρελθόν τους επικροτήσαμε για την άμεση παρέμβασή τους και τη δράση τους ενάντια στους ναρκεμπόρους των Εξαρχείων και τους προαγωγούς του Πεδίου του Άρεως (που ανάγκασε και την αστυνομία ν' ασχοληθεί - έστω και προσωρινά - με τα εν λόγω θέματα), έτσι και τώρα πρέπει να πούμε ότι κάποιες φορές τα συνθήματα και τα τρικάκια δε βοηθούν. Ούτε οι μπογιές και οι επιθέσεις στην πρεσβεία του Ιράν οδηγούν κάπου (παρά μόνο στις δυσμενείς μεταθέσεις των εμπλεκομένων αστυνομικών).
Κανείς οργανισμός (ιδιωτικός ή δημόσιος) δεν μπορεί να κάνει φιλανθρωπίες με το ζόρι, ειδικά όταν δεν έχει. Με εκφοβισμούς και συνθήματα σε χώρο προσευχής την ώρα λειτουργίας που είναι μέσα παππούδες και μαμάδες με μωρά δεν υπάρχει ουσιαστική υποστήριξη του σκοπού ή κέρδος σε ότι αφορά τη δημιουργία κλίματος συμπάθειας από την κοινή γνώμη - μόνο κάποιοι ανεγκέφαλοι μπορεί να πουν μπράβο ή να γίνουν "hi-five" στα μπαρ της Καλλιδρομίου.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις χρειάζονται δράσεις και συνεργασία με όποιον μπορεί και θέλει. Μόνο έτσι θα ξεπεραστεί το τέλμα. Αλλά αυτό είναι πολύ προχωρημένο, ακόμα και για τους new-age αναρχικούς του Ρουβίκωνα.

"Καλώς μας ήρθε το δολλάριο" ή το γιατί ο Αλέξης δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς στην ΔΕΘ...

Το έχουν γράψει πολλοί, αλλά χρειάζεται να το επισημάνουμε: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερή. Είναι ένα κράμα ΠΑΣΟΚ και νεοφιλελευθερισμού που ακολουθεί τις επιταγές των δανειστών και προσπαθεί να τα έχει καλά με τους Αμερικανούς γιατί πιστεύει ότι έτσι θα εισπράξει πόντους για την ελάφρυνση του χρέους - αν και όποτε έρθει αυτή. Μπορεί κάποιοι άνθρωποι στον ΣΥΡΙΖΑ να θεωρούν ότι είναι αριστεροί επειδή οραματίζονται ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια και άφησαν την επιλογή φύλου στα 14 ή επειδή δεν ορκίζονται με θρησκευτικό όρκο, αλλά η αλήθεια είναι πικρή - καμία αριστερά (και ειδικά του χώρου από τον οποίο ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ) δε θα κυβερνούσε με τον δουλοπρεπή και ξεπουληματικό τρόπο που ακολουθεί η παρούσα κυβέρνηση.

Έτσι νομίζουμε ότι η κριτική για τον τρόπο με τον οποίο υποδέχτηκε ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση του (μαζί με τον κ.Μπουτάρη και την ΔΕΘ) την Αμερικανική αντιπροσωπεία στην Θεσσαλονίκη είναι άδικη - δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, με βάση το πως έχει πορευτεί μέχρι σήμερα. Βέβαια στα μάτια κάποιων αριστερών φάνηκε ως ντροπιαστικός ο άκρατος σημαιοστολισμός (που θύμιζε όλιγον τι Τρούμπα την εποχή του ερχομού του Αμερικάνικου στόλου ή στην καλύτερη περίπτωση πανηγύρι σε χωριό τον Δεκαπενταύγουστο), ή η σπουδή με την οποία ο Πρωθυπουργός επισκεύτηκε ΟΛΑ τα περίπτερα των αμερικανικών εταιρειών στην ΔΕΘ ή ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο ευχαρίστησε τους Αμερικάνους (αλήθεια γιατί τους ευχαρίστησε; Κατάλαβε κανείς;).
Για εμάς όμως ήταν απόλυτα δικαιολογημένος, και η όλη του στάση αναμενόμενη: Εδώ ο άνθρωπος πήγε και υπέγραψε με τιμές και φανφάρες το ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά - ενάντια στο οποίο τα 2/3 των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ Αττικοβοιωτίας έχτισαν τις πολιτικές του καριέρες και που ήταν το 1ο πράγμα για το οποίο ξέσκιζε τα ρούχα του (ως Αρχηγός Αντιπολίτευσης ο ίδιος ότι ΔΕΝ θα έκανε - και δε θα ευχαριστούσε εκείνους που θεωρεί ότι θα "ξεκολλήσουν" την οικονομία με το συνάλλαγμά τους και τις επενδύσεις τους; Σοβαροί να είμαστε...
Τι να έκανε δηλαδή; Να φώναζε "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" ή "Yankees go home"; Ή να έφτυνε στα πόδια του Αμερικανού πρέσβη μόλις των έβλεπε - σα γνήσιος "αριστερός"; Ούτε στα όνειρά του (αν και εκεί ίσως μπορεί).
Βέβαια θα μπορούσε να υπάρξει και μια μέση οδός ακόμα και για τα δικά του (χαμηλά) μέτρα: π.χ. θα μπορούσαν ν' αποφευχθούν οι υπερβολές όπως αυτών που έγιναν στον ύμνο των ΗΠΑ στην ΔΕΘ, στη διάρκεια του οποίου το μόνο που δεν έκανε ο Τσίπρας ήταν να βάλει το χέρι στην καρδιά - αν και βέβαια στην αρχή είχε το γνωστό βαριεστημένο ύφος του. Αλλά στο κάτω-κάτω Έλληνες δεν είμαστε; Μας αρέσει η υπερβολή και ο Αλέξης (μαζί με τους συμβούλους του) δεν μπορούν ν' αποτελέσουν εξαίρεση.
Κι έτσι ο Αλέξης από τις πορείες προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία στα χρόνια της Αντιπολίτευσης έφτασε να χιλιο-ευχαριστεί την χώρα αυτή ως Πρωθυπουργός και να παίρνει ως δωράκια - φανέλες και κονκάρδες.
Τρέμουμε τι θα γίνει αν του χρόνου είναι Πρωθυπουργός και είναι η Γερμανία τιμώμενη χώρα στην ΔΕΘ. Μέχρι και την Γερμανική σημαία θα περάσει στους ώμους του και θα μάθει απέξω το Das Lied der Deutschen. Ή τιμάς ή δεν τιμάς στο κάτω-κάτω...
Αν ήταν τα πράγματα αλλιώς - και οι ΗΠΑ βοηθούσαν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ την χώρα μας (π.χ. αν πίεζαν τους Σκοπιανούς σε μια συμφωνία προς όφελός μας, αν ΔΕΝ άφηναν τους Τούρκους να κάνουν ό,τι κάνουν στο Αιγαίο και αν ΔΕΝ είχαν συμφωνήσει να τους πουλήσουν τα F-35, αν είχαν πιέσει το ΔΝΤ ώστε να προσφέρει μια ουσιαστική ελάφρυνση στο χρέος αντί να ζητούν μειώσεις μισθών- ξεπουλήματα - περικοπές, αν βοηθούσαν στο να λυθεί ΔΙΚΑΙΑ το Κυπριακό κ.ο.κ.), τότε θα τα καταλαβαίναμε όλα και θα λέγαμε: "Αμάρτησε για την χώρα του, μπράβο του!". Επειδή όμως τίποτε απ' αυτά δε συμβαίνει, θα πούμε ότι απλώς είναι υπερβολικός και προσέγγισε τον εξευτελισμό.
Αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά - και προφανώς όχι και η τελευταία. Τα χειρότερα έρχονται...
Για να βοηθήσουμε πάντως την κατάσταση και επειδή ο Πρωθυπουργός μας δεν το έχει το αγγλικό, μερικά απλά μαθήματα αγγλικής από την ταινία "Καλώς μας ήρθε το δολλάριο" που ταιριάζει γάντι με την περίσταση: