Αναρτήσεις
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πάντα ένας πολιτικός που δίχαζε. Σε όλες τις φάσεις της ζωής του, υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που τον στήριξαν, αλλά και άλλοι τόσοι που τον πολέμησαν έντονα. Αυτό βέβαια δεν ήταν τυχαίο, γιατί σε όλες τις φάσεις της ζωής του, φρόντιζε να τραβάει τα φώτα της κοινής γνώμης και την κριτική του κόσμου. Στην αρχή τοπικά στα Χανιά (Από την πρώτη ενασχόλησή του στην ενεργό πολιτική και το ρόλο του στην Κατοχή) και αργότερα στην κεντρική πολιτική σκηνή (ως ουσιαστικά υπαρχηγός στην Ένωση Κέντρου μέχρι την Πρωθυπουργία στα 1990). Αυτό που πάντως τον καθόρισε πολιτικά και τον στιγμάτισε μέχρι το τέλος ήταν η αποστασία και τα Ιουλιανά, στα 1965 (ένα ενδιαφέρον κείμενο για γεγονότα των ημερών εκείνων μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Ήταν το γεγονός που οδήγησε στη συνολική αποσταθεροποίηση της πολιτικής ζωής της χώρας (που προσπαθούσε ακόμα να συνέλθει από τον τραυματικό εμφύλιο) και άνοιξε ορθάνοιχτα την πόρτα στην δικτατορία.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όμως πάνω απ' όλα ήταν πολιτικός παίκτης υψηλών προδιαγραφών. Δεν είναι τυχαίο ότι σε επίπεδο Δυτικής Κρήτης καθόρισε την τύχη της δεξιάς σε σειρά εκλογικών αναμετρήσεων. Εκεί αν και υπήρξαν πολλοί που δεν του συγχώρησαν την αποστασία, απολάμβανε πάντα μιας ιδιότυπης "ασυλίας". Δεν είναι τυχαίο ότι στις εκλογές του 1974 κατέβηκε στον Ν. Χανίων ως ανεξάρτητος, καταλαμβάνοντας τη 2η θέση (με λίγο παραπάνω από 13 χιλιάδες ψήφους) αφήνοντας την ΝΔ 4ο κόμμα (με πάνω από 2 χιλιάδες ψήφους λιγότερους απ' ότι έλαβε ο ίδιος μόνος του), ενώ στα 1977 κατέβηκε ως συναρχηγός (του Παύλου Βαρδινογιάννη πρώην κεντρώου βουλευτή της γνωστής οικογενείας), λαμβάνοντας την πρώτη θέση και επιστρέφοντας ο ίδιος (όπως και ο Παύλος Βαρδινογιάννης στο Ρέθυμνο) στην Βουλή. Το σκηνικό επαναλήφθηκε αργότερα έχοντας την κόρη του Ντόρα Μπακογιάννη στο επίκεντρο αυτή τη φορά: στα 2012, όταν δημιούργησε το ΔΗΣΥ, το κόμμα της έλαβε 12 χιλιάδες ψήφους και την 3η θέση στο νομό Χανίων (καθώς και περίπου 10% στο Ρέθυμνο), ενώ η ΝΔ καταποντίστηκε στην 5η με λίγο παραπάνω από 7,5 χιλιάδες ψήφους (παρότι είχαν στο ψηφοδέλτιο τον ανηψιό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Κυριάκο Βιρβιδάκη). Με λίγα λόγια η δεξιά στα Χανιά δεν "φτουρούσε" χωρίς την ευλογία του επίτιμου...
Επικεντρωθήκαμε στα Χανιά για να εξηγήσουμε το ότι η πόλη δεν είναι η απλή γενέτειρά του ή το μέρος που περνούσε οικογενειακά όλες τις διακοπές του, αλλά ότι ήταν μια περιοχή που είχε πάντα μεγάλη πολιτική επιρροή. Και δεν είναι τυχαίο ότι ήταν η πρώτη περιοχή της Ελλάδας που αποφάσισε να ονοματοδοτήσει ένα δρόμο προς τιμήν του.
Μόνο που το έκαναν λίγο βιαστικά αρκετό καιρό πριν πεθάνει...
Η πρώτη ονοματοδοσία έγινε επί δημαρχίας Κυριάκου Βιρβιδάκη (ανηψιού του επίτιμου), ο οποίος στα πρώτα χρόνια του 2000, μετονόμασε άτυπα την οδό Κυριάκου Μητσοτάκη (πατέρα του Κωνσταντίνου) σε Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (δείτε σχετική φωτογραφία). Την εποχή εκείνη υπήρχαν πολλές αντιδράσεις, κυρίως γιατί πολλοί θεωρούσαν απαράδεκτο και ρουσφετολογικό το να μετονομαστεί δρόμος, ενώ ο τιμώμενος είναι εν ζωή (και αρκετά αμφιλεγόμενος). Η ταμπέλα όμως παρέμεινε και η "Κυριάκου Μητσοτάκη" έγινε "Κωνσταντίνου Μητσοτάκη" κυριολεκτικά σε μια νύχτα.
Όμως η Κ. Μητσοτάκη στα Χανιά, είναι ένας μικρός δρόμος, κάθετος στην Οδό Ανδρέα Παπανδρέου (πρώην Δημοκρατίας). Στα μάτια πολλών δεν ήταν δυνατόν, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να τιμάται στη γενέτειρα του λιγότερο από ότι ο μεγάλος πολιτικός του αντίπαλος. Έτσι όταν ο πρώην Πρωθυπουργός απεβίωσε έσπευσαν, ταχύτατα και πριν γίνουν καλά-καλά τα 40 του μακαρίτη (τον Ιούλη του 2017), να ζητήσουν μετονομασία της οδού Ακρωτηρίου (του δρόμου που οδηγεί στο αεροδρόμιο της πόλης και καλύπτει ένα μεγάλο οδικό κομμάτι) σε Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τη διαδικασία κίνησαν δύο δημοτικοί σύμβουλοι που είχαν στενή σχέση με την οικογένεια Μητσοτάκη - κάτι που πολλοί στα Χανιά χαρακτήρισαν ως "ντροπή", αφού φαινόταν ως δάκτυλος της οικογένειας. Αυτό προφανώς δεν ήταν αληθές, γιατί αν κάτι χαρακτήριζε την οικογένεια, σε κινήσεις τοπικού επιπέδου, ήταν η "προσοχή". Καλοθελητές όμως υπάρχουν πολλοί και η ανάγκη για εξασφάλιση ψήφων στις δημοτικές ήταν προφανώς εντονότερη της πολιτικής "προσοχής". Η εκκίνηση της διαδικασίας ήταν ιδιαίτερα άκομψη γιατί παράλληλα δεν είχε περάσει ούτε το ελάχιστο χρονικό διάστημα (2-3 χρόνια από το θάνατο του εκλιπόντος) για να γίνει η εκκίνηση της αλλαγής. Η αλλαγή παρότι πέρασε από τα πρώτα στάδια, "σκόνταψε" στο τελευταίο, αφού έγινε σειρά ενστάσεων από συλλόγους και φορείς (λεπτομέρειες εδώ). Η λογική της απόρριψης ήταν ότι ο δρόμος είχε λάβει το όνομά του ως "τιμή" για τους αγώνες των Κρητικών για την ένωση με την Ελλάδα στο Ακρωτήρι Χανίων στα 1897.
Η ηχηρότατη φάπα όμως αυτή δεν πτόησε τους καλοθελητές, ενώ παράλληλα κινητοποίησε τον κομματικό μηχανισμό της τοπικής ΝΔ, που έκανε στόχο ζωής την μετονομασία του δρόμου. Αντί να βρεθεί άλλος δρόμος (ή έστω να συνειδητοποιήσουν κάποιοι ότι δρόμος "Κωνσταντίνου Μητσοτάκη" υπάρχει ήδη στα Χανιά), επανήλθαν έχοντας πιέσει πολιτικά τους πάντες σε τοπικό επίπεδο, προσπαθώντας να εξαλείψουν τα οποιαδήποτε εμπόδια υπήρχαν την πρώτη φορά.
Και επειδή στην Ελλάδα γίνονται θαύματα, η αίτηση καθαρογράφηκε ξανά και επανα-κατατέθηκε. Αυτή τη φορά η αρμόδια επιτροπή "είδε το φως" και θεώρησε ότι τελικά ο δρόμος δεν ονοματοδοτήθηκε αρχικά προς τιμή των αγώνων ενάντια στους Τούρκους, αλλά απλώς γιατί οδηγούσε στο Ακρωτήρι. Οι πολιτιστικοί σύλλογοι της περιοχής αντέδρασαν πάλι (με πολύ συγκεκριμένα επιχειρήματα) αλλά μάταια. Αυτοί τη φορά υπερίσχυσε η ανάγκη για ψήφους από πλευράς της δημοτικής αρχής (που αν και "προοδευτική" στηρίχθηκε "ελαφρώς" από το Μητσοτακέικο), η κινητοποίηση της τοπικής ΝΔ και το πνεύμα "συναίνεσης" που υπάρχει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις.
Έτσι τα Χανιά θα πρωτοτυπήσουν. Στο καλό να πάνε και οι αγώνες του 1897 (στο κάτω-κάτω έχουμε 2018), και η αποστασία και το ότι ο εκλειπών πέθανε μόνο πέρσυ. Η πόλη θα έχει δύο δρόμους "Κωνσταντίνος Μητσοτάκης". Ένα μεγάλο και ένα μικρό. Μπορεί στο μέλλον ν' αποκτήσει και τρίτο, ίσως και 4ο. Γιατί όχι;
Και όχι μόνο θα γίνει ονοματοδοσία, αλλά θα γίνει με τρόπο πανηγυρικό - με γιορτές και πανηγύρια. Ομιλίες και αναψυκτικά. Ελπίζουμε να βρεθεί και κάποιος υποστηρικτής του επίτιμου και να δώσει κανένα πρόβατο ή κατσικάκι, όπως κάνουν σε πανηγύρια. Έτσι θα έχει και κρητικό πιλάφι η υπόθεση. Τουλάχιστον αυτοί που θα πάνε στη γιορτή να χορτάσουν και να ξεχάσουν τα όσα θ' ακούσουν για την υποτιθέμενη "ιστορική ανάγκη" της ονοματοδοσίας.
Αθάνατη Ελλάδα!
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όμως πάνω απ' όλα ήταν πολιτικός παίκτης υψηλών προδιαγραφών. Δεν είναι τυχαίο ότι σε επίπεδο Δυτικής Κρήτης καθόρισε την τύχη της δεξιάς σε σειρά εκλογικών αναμετρήσεων. Εκεί αν και υπήρξαν πολλοί που δεν του συγχώρησαν την αποστασία, απολάμβανε πάντα μιας ιδιότυπης "ασυλίας". Δεν είναι τυχαίο ότι στις εκλογές του 1974 κατέβηκε στον Ν. Χανίων ως ανεξάρτητος, καταλαμβάνοντας τη 2η θέση (με λίγο παραπάνω από 13 χιλιάδες ψήφους) αφήνοντας την ΝΔ 4ο κόμμα (με πάνω από 2 χιλιάδες ψήφους λιγότερους απ' ότι έλαβε ο ίδιος μόνος του), ενώ στα 1977 κατέβηκε ως συναρχηγός (του Παύλου Βαρδινογιάννη πρώην κεντρώου βουλευτή της γνωστής οικογενείας), λαμβάνοντας την πρώτη θέση και επιστρέφοντας ο ίδιος (όπως και ο Παύλος Βαρδινογιάννης στο Ρέθυμνο) στην Βουλή. Το σκηνικό επαναλήφθηκε αργότερα έχοντας την κόρη του Ντόρα Μπακογιάννη στο επίκεντρο αυτή τη φορά: στα 2012, όταν δημιούργησε το ΔΗΣΥ, το κόμμα της έλαβε 12 χιλιάδες ψήφους και την 3η θέση στο νομό Χανίων (καθώς και περίπου 10% στο Ρέθυμνο), ενώ η ΝΔ καταποντίστηκε στην 5η με λίγο παραπάνω από 7,5 χιλιάδες ψήφους (παρότι είχαν στο ψηφοδέλτιο τον ανηψιό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Κυριάκο Βιρβιδάκη). Με λίγα λόγια η δεξιά στα Χανιά δεν "φτουρούσε" χωρίς την ευλογία του επίτιμου...
Μόνο που το έκαναν λίγο βιαστικά αρκετό καιρό πριν πεθάνει...
Η πρώτη ονοματοδοσία έγινε επί δημαρχίας Κυριάκου Βιρβιδάκη (ανηψιού του επίτιμου), ο οποίος στα πρώτα χρόνια του 2000, μετονόμασε άτυπα την οδό Κυριάκου Μητσοτάκη (πατέρα του Κωνσταντίνου) σε Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (δείτε σχετική φωτογραφία). Την εποχή εκείνη υπήρχαν πολλές αντιδράσεις, κυρίως γιατί πολλοί θεωρούσαν απαράδεκτο και ρουσφετολογικό το να μετονομαστεί δρόμος, ενώ ο τιμώμενος είναι εν ζωή (και αρκετά αμφιλεγόμενος). Η ταμπέλα όμως παρέμεινε και η "Κυριάκου Μητσοτάκη" έγινε "Κωνσταντίνου Μητσοτάκη" κυριολεκτικά σε μια νύχτα.
Όμως η Κ. Μητσοτάκη στα Χανιά, είναι ένας μικρός δρόμος, κάθετος στην Οδό Ανδρέα Παπανδρέου (πρώην Δημοκρατίας). Στα μάτια πολλών δεν ήταν δυνατόν, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να τιμάται στη γενέτειρα του λιγότερο από ότι ο μεγάλος πολιτικός του αντίπαλος. Έτσι όταν ο πρώην Πρωθυπουργός απεβίωσε έσπευσαν, ταχύτατα και πριν γίνουν καλά-καλά τα 40 του μακαρίτη (τον Ιούλη του 2017), να ζητήσουν μετονομασία της οδού Ακρωτηρίου (του δρόμου που οδηγεί στο αεροδρόμιο της πόλης και καλύπτει ένα μεγάλο οδικό κομμάτι) σε Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τη διαδικασία κίνησαν δύο δημοτικοί σύμβουλοι που είχαν στενή σχέση με την οικογένεια Μητσοτάκη - κάτι που πολλοί στα Χανιά χαρακτήρισαν ως "ντροπή", αφού φαινόταν ως δάκτυλος της οικογένειας. Αυτό προφανώς δεν ήταν αληθές, γιατί αν κάτι χαρακτήριζε την οικογένεια, σε κινήσεις τοπικού επιπέδου, ήταν η "προσοχή". Καλοθελητές όμως υπάρχουν πολλοί και η ανάγκη για εξασφάλιση ψήφων στις δημοτικές ήταν προφανώς εντονότερη της πολιτικής "προσοχής". Η εκκίνηση της διαδικασίας ήταν ιδιαίτερα άκομψη γιατί παράλληλα δεν είχε περάσει ούτε το ελάχιστο χρονικό διάστημα (2-3 χρόνια από το θάνατο του εκλιπόντος) για να γίνει η εκκίνηση της αλλαγής. Η αλλαγή παρότι πέρασε από τα πρώτα στάδια, "σκόνταψε" στο τελευταίο, αφού έγινε σειρά ενστάσεων από συλλόγους και φορείς (λεπτομέρειες εδώ). Η λογική της απόρριψης ήταν ότι ο δρόμος είχε λάβει το όνομά του ως "τιμή" για τους αγώνες των Κρητικών για την ένωση με την Ελλάδα στο Ακρωτήρι Χανίων στα 1897.
Η ηχηρότατη φάπα όμως αυτή δεν πτόησε τους καλοθελητές, ενώ παράλληλα κινητοποίησε τον κομματικό μηχανισμό της τοπικής ΝΔ, που έκανε στόχο ζωής την μετονομασία του δρόμου. Αντί να βρεθεί άλλος δρόμος (ή έστω να συνειδητοποιήσουν κάποιοι ότι δρόμος "Κωνσταντίνου Μητσοτάκη" υπάρχει ήδη στα Χανιά), επανήλθαν έχοντας πιέσει πολιτικά τους πάντες σε τοπικό επίπεδο, προσπαθώντας να εξαλείψουν τα οποιαδήποτε εμπόδια υπήρχαν την πρώτη φορά.
Και επειδή στην Ελλάδα γίνονται θαύματα, η αίτηση καθαρογράφηκε ξανά και επανα-κατατέθηκε. Αυτή τη φορά η αρμόδια επιτροπή "είδε το φως" και θεώρησε ότι τελικά ο δρόμος δεν ονοματοδοτήθηκε αρχικά προς τιμή των αγώνων ενάντια στους Τούρκους, αλλά απλώς γιατί οδηγούσε στο Ακρωτήρι. Οι πολιτιστικοί σύλλογοι της περιοχής αντέδρασαν πάλι (με πολύ συγκεκριμένα επιχειρήματα) αλλά μάταια. Αυτοί τη φορά υπερίσχυσε η ανάγκη για ψήφους από πλευράς της δημοτικής αρχής (που αν και "προοδευτική" στηρίχθηκε "ελαφρώς" από το Μητσοτακέικο), η κινητοποίηση της τοπικής ΝΔ και το πνεύμα "συναίνεσης" που υπάρχει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις.
Έτσι τα Χανιά θα πρωτοτυπήσουν. Στο καλό να πάνε και οι αγώνες του 1897 (στο κάτω-κάτω έχουμε 2018), και η αποστασία και το ότι ο εκλειπών πέθανε μόνο πέρσυ. Η πόλη θα έχει δύο δρόμους "Κωνσταντίνος Μητσοτάκης". Ένα μεγάλο και ένα μικρό. Μπορεί στο μέλλον ν' αποκτήσει και τρίτο, ίσως και 4ο. Γιατί όχι;
Και όχι μόνο θα γίνει ονοματοδοσία, αλλά θα γίνει με τρόπο πανηγυρικό - με γιορτές και πανηγύρια. Ομιλίες και αναψυκτικά. Ελπίζουμε να βρεθεί και κάποιος υποστηρικτής του επίτιμου και να δώσει κανένα πρόβατο ή κατσικάκι, όπως κάνουν σε πανηγύρια. Έτσι θα έχει και κρητικό πιλάφι η υπόθεση. Τουλάχιστον αυτοί που θα πάνε στη γιορτή να χορτάσουν και να ξεχάσουν τα όσα θ' ακούσουν για την υποτιθέμενη "ιστορική ανάγκη" της ονοματοδοσίας.
Αθάνατη Ελλάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου