Μόνιμες "αποθήκες ψυχών" η Ελλάδα και η Ιταλία; Μια ακόμα "φαεινή ιδέα" των συν-ευρωπαίων μας...

Γράφει η "Εφημερίδα των Συντακτών" με αφορμή την πρόταση του Ντόναλντ Τουσκ για "κατάργηση" του προγράμματος μετεγκατάστασης προσφύγων στις χώρες της Ε.Ε.:

"Τον Ιανουάριο του 2016 ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ δήλωνε πως στο πεδίο του προσφυγικού «η εικόνα που παρουσιάζει προς τα έξω η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι αρνητική», ενώ είχε στηλιτεύσει τη στάση αρκετών κρατών-μελών της Ενωσης που αρνούνταν να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί για τη φιλοξενία προσφύγων. Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, η εικόνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν παραμένει απλώς αρνητική, αλλά η ηγεσία της εμφανίζεται απολύτως κυνική. Αναφερόμαστε στις δηλώσεις του Ντόναλντ Τουσκ, του Πολωνού προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που αναμένεται να φέρει στο τραπέζι της προσεχούς συνόδου κορυφής μία από τις βασικές προτάσεις των ξενοφοβικών ηγεσιών των χωρών του «Βίζεγκραντ». Ο Τουσκ θα προτείνει να καταργηθεί η υποχρεωτικότητα της συμμετοχής όλων των χωρών στον διαμοιρασμό ευθύνης στο προσφυγικό. Θα επιχειρήσει, δηλαδή, να νομιμοποιήσει ουσιαστικά την απάνθρωπη άρνηση των χωρών αυτών να βοηθήσουν τους πρόσφυγες που αναζητούν στην Ευρώπη ένα ασφαλές μέλλον μακριά από τις εμπόλεμες ζώνες της Μέσης Ανατολής. Η στροφή του... μισού της ευρωπαϊκής ηγεσίας συμπληρώνεται από τις πιέσεις που ασκεί και αναμένεται να εντείνει η Γερμανία προς τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και συγκεκριμένα την Ιταλία και την Ελλάδα. Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας μας, η Ανγκελα Μέρκελ, που ακόμα διαπραγματεύεται για τον σχηματισμό κυβέρνησης στο Βερολίνο, έχει ζητήσει συνάντηση με τον Αλέξη Τσίπρα στο περιθώριο της συνόδου κορυφής. Η ισχυρότερη οικονομία της ευρωζώνης παρακολουθεί καχύποπτα όσα συμβαίνουν στις ελληνικές θάλασσες και στα σύνορα, με φόντο τις δύσκολες ευρωτουρκικές σχέσεις. Οποια κι αν είναι τα κίνητρα πίσω από τον κυνισμό και τις πιέσεις κορυφαίων Ευρωπαίων παραγόντων -ακούγεται πως ο Ντόναλντ Τουσκ επιζητά την επιστροφή του στην πολιτική σκηνή της πατρίδας του-, θα υπάρξουν αρκετοί το επόμενο εξάμηνο που θα απαιτήσουν από την Ευρώπη να σκληρύνει τη στάση της στο ζήτημα των προσφύγων. Απέναντί τους η Ελλάδα πρέπει να αναπτύξει μια πολύπλευρη δραστηριότητα, να οικοδομήσει ακόμα πιο ισχυρές συμμαχίες με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και των Βαλκανίων, ώστε να μην περάσουν τα σχέδια των υπερσυντηρητικών ηγεσιών, που θα οδηγήσουν την Ενωση στην εθνική αναδίπλωση και τη διάλυση."

Τα πράγματα λοιπόν είναι σοβαρά. Η χώρα μας (και η Ιταλία) θα βρεθούν στη γωνία ώστε να υποχρεωθούν να "κρατούν" όσους πρόσφυγες περνούν τα σύνορά τους. Αυτή φυσικά η προσπάθεια δεν είναι καινούργια - είχαμε γράψει σχετικά τον Γενάρη του 2016 για τις πραγματικές διαθέσεις των Ευρωπαίων, στηλιτεύοντας μάλιστα και την παιδιαρώδη προσπάθεια για απονομή Νόμπελ για τους "ήρωες του Αιγαίου"...Αυτό που έχει αλλάξει όμως είναι ότι οι συσχετισμοί είναι πλέον ακόμα χειρότεροι για εμάς απ' ότι ήταν πριν 2 χρόνια περίπου. Η Γερμανία δεν είναι πλέον "δεκτική" και αντίθετα θέλει ν' αρχίσει να "επιστρέφει" πρόσφυγες σε μας. Τι θα γίνουν; Προφανώς και αυτό δεν τους απασχολεί. Μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να επιβιώσουν στην χώρα μας; Όχι, αλλά τι τους νοιάζει; Η έννοια της αλληλεγγύης έχει παρέλθει προ πολλού -κάτι που κατάλαβε ακόμα και ο Αβραμόπουλος...

Η αλήθεια βέβαια είναι μία: Οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που εισήλθαν μαζικά στην Ε.Ε. δεν διακατέχονταν ποτέ από "ευρωπαϊκά ιδεώδη". Η κοινή αγορά, οι χρηματοδοτήσεις, η ελεύθερη διακίνηση προσώπων και η μοναδική ευκαιρία να μπουν σ' ένα ακόμα οργανισμό που ΔΕΝ ανήκει η Ρωσία ήταν αυτό που τους τράβηξε. Άρα η ιδέα και μόνο ν' αναγκαστούν να φιλοξενήσουν μερικές χιλιάδες πρόσφυγες από αραβικές χώρες προφανώς και δεν τους ελκύει. Γι' αυτό και έγραψαν και τις συμφωνίες περί ποσοστώσεων στα παλαιότερα των υποδημάτων τους - εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία της Κομισιόν να επιβάλλει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε άλλον πλην της χώρας μας. Όχι πως ήθελε και εκείνη να "τιμωρήσει" - στο κάτω-κάτω και τα "μεγάλα κεφάλια" προέρχονται από χώρες που ούτε και αυτές θέλουν στρατιές ανθρώπων που έχουν ανάγκη στην πόρτα τους. Καλύτερα να μείνουν αυτοί στην Ελλάδα και την Ιταλία.
Και όπως φαίνεται αυτό θα γίνει κιόλας... 

Γιατί τον κάλεσαν; Μερικές σκέψεις για την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα

Τελικά το πως σκέφτονται αυτοί που καθορίζουν την εξωτερική μας πολιτική δε θα το καταλάβουμε ποτέ. Έχοντας μόλις αφήσει στην άκρη το φιάσκο των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό (για τις οποίες ευθύνεται η τουρκική αδιαλλαξία και η αθλιότητα του διαμεσολαβητή του ΟΗΕ ο οποίος έσυρε την Ελλάδα και την Κύπρο σε εκ του σύννεγης διαπραγματεύσεις σε μια στιγμή που ήξερε ότι οι Τούρκοι τα ήθελαν όλα δικά τους), με τις προσφυγικές ροές από τα τουρκικά παράλια να συνεχίζονται αδιάκοπα, την ένταση στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών να είναι στο κόκκινο λόγω του καταφυγίου που έδωσε σε πολιτικούς πρόσφυγες η χώρα μας μετά το "πραξικόπημα", και τις παραβιάσεις στο Αιγαίο να είναι συνεχείς, είναι απορίας άξιο το γιατί κλήθηκε ο Ερντογάν για επίσημη επίσκεψη στην χώρα μας.

Η δε προετοιμασία της επίσκεψης ήταν - εκνευριστικά - ελλειπής. Οι προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου τόσο απέναντι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όσο και στις κοινές δηλώσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα, δείχνουν ότι δεν μπήκε καμία κόκκινη γραμμή σε καμία περίπτωση. Η' και αν μπήκε δεν τηρήθηκε πράγμα που καταδεικνύει ότι ο Τούρκος Πρόεδρος δεν είχε καταλάβει ότι η χειρονομία καλής θέλησης της ελληνικής πλευράς, ήταν μια ευκαιρία να σοβαρευτεί. Βέβαια ο άνθρωπος δεν είχε κρύψει κάτι - κάνοντας τις ίδιες δηλώσεις περί "τουρκικής μειονότητας", "αρχιμουφτίας" κ.ο.κ. ΠΡΙΝ έρθει. Έδωσε δηλαδή το στίγμα του και αντί εκεί να μπει ένα στοπ, η κυβέρνηση τον άφησε να έρθει στην Ελλάδα και να επαναλάβει τα ίδια.

Βέβαια αν είχαμε ένα σοβαρό Πρωθυπουργό (γιατί Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν έχουμε και το γνωρίζουμε πριν γίνει αυτός ΠτΔ), θα μπορούσε εκείνος ν' απαντήσει ότι αυτός που παραβιάζει συστηματικά - εξ αρχής - τη Συνθήκη της Λωζάννης είναι η Τουρκία, φέρνοντας το παράδειγμα της Ίμβρου, της Τενέδου και της μειονότητας της Κωνσταντινούπολης. Αλλά επειδή κάτι τέτοια εμείς "δεν τα λέμε". το θέμα έμεινε εκεί.

Το αστείο πάντως στην περίπτωση είναι ότι στην πραγματικότητα τον Ερντογάν τον ήθελαν πολύ λίγοι. Στην προσπάθεια όμως του Αλέξη Τσίπρα να φανεί ως "παράγοντας" για την περιοχή και "διαμεσολαβητής" για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, δεν υπάρχουν φραγμοί, με αποτέλεσμα να γίνει ό,τι έγινε.

Ευτυχώς όμως ο Ερντογάν δεν είναι "σοβαρός" και η στάση του εκνεύρισε αρκετούς στις Βρυξέλλες, απομακρύνοντας ακόμα περισσότερο το άνοιγμα ενταξιακών κεφαλαίων στο προσεχές μέλλον. Αυτό παρόλα αυτά δεν πρέπει να μας απασχολεί: Ξέρουμε πολύ καλά ότι όλα τα θέματα που μας απασχολούν  σε σχέση με την Τουρκία, είναι για τους συν-Ευρωπαίους "διμερή". Δεν τους απασχολούν και δεν τους νοιάζουν. Άρα το φίδι από την τρύπα πρέπει να το βγάλουμε μόνοι μας, και τέτοιες επισκέψεις σίγουρα δε βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, αν βέβαια εμείς δεν έχουμε διάθεση για καινούργιες υποχωρήσεις...

"Black Friday" για τους εργαζομένους στα Public

Πριν λίγο καιρό είχαμε αναφέρει για τις συνθήκες εργασίας στα Jumbo, στα H&M και τα καταστήματα Μουστάκας. Σ' αυτή τη λίστα των εκμεταλλευτών έρχεται να προστεθεί και η αλυσίδα των Public, στην οποία καταμαρτυρούνται απαράδεκτες εργασιακές πρακτικές, καθώς και άρνηση πληρωμής δεδουλευμένων - για ποσά που έχουν κατοχυρωθεί με δικαστικές αποφάσεις. Το ρεπορτάζ είναι από το The PressProject αλλά το αναπαράγουμε γιατί τέτοια περιστατικά επιβάλλεται να δημοσιοποιούνται ώστε η κοινή γνώμη ν' ασκεί πιέσεις σε όποιες εταιρείες καταχράζονται την εμπιστοσύνη των πελατών τους και εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους τους...

Η μαρτυρία του Γ.Ζ.
"Εργαζόμουν οκτώ χρόνια ως τεχνικός (στο service), αρχικά στα Multirama Καλαμάτας και έπειτα στα Public αφότου μετονομάστηκαν -πρόκειται για τον ίδιο όμιλο. Οι εργασιακές συνθήκες δεν ανταποκρίνονταν ποτέ σε αυτό που είχαμε υπογράψει. Όταν ξεκίνησα στα Multirama, το 2005, η εταιρεία είχε προσλάβει αρκετό προσωπικό. Μόλις ένα-δυο χρόνια μετά, ξεκίνησαν οι απολύσεις παρόλο που πηγαίναμε καλά και πιάναμε τους στόχους. Στο service, ο στόχος μας ήταν συνήθως 3-4 χιλιάδες ευρώ τζίρο τον μήνα. Μείναμε, έτσι, πολύ λιγότεροι άνθρωποι για ένα κατάστημα 1.000 τετραγωνικών μέτρων που άνοιγε 9 το πρωί και έκλεινε 9 το βράδυ. Τότε μας ζήτησαν να δουλεύουμε κάποια δωδεκάωρα. Δωδεκάωρα που δε δηλωνόντουσαν πουθενά. Υπήρχε ένα πρόγραμμα εργασίας που δηλωνόταν στην Επιθεώρηση Εργασίας και μας έδειχνε κανονικά με το ρεπό μας και το οκτάωρό μας και ένα διαφορετικό πρόγραμμα που το έβαζαν στον πίνακα ανακοίνωσης, το οποίο μας έδειχνε όλους να δουλεύουμε δωδεκάωρο. Στην αρχή ήταν μικρό το κακό, δηλαδή 2-3 δωδεκάωρα τη βδομάδα. Μετά, όμως, κατόπιν εντολής του Περιφερειακού (υπεύθυνος κάποιων καταστημάτων μαζί), αρχίσαμε τα φουλ δωδεκάωρα, τα οποία όσο περίεργο και να σου φανεί, κράτησαν τρία χρόνια. Τρία χρόνια εργαζόμασταν έξι μέρες, από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ με ένα ρεπό τη βδομάδα, ενώ πληρωνόμασταν για οκτάωρο. Τότε πληρωνόμασταν γύρω στα 850 ευρώ και όταν πιάναμε τον στόχο, ο κάθε τεχνικός έπαιρνε ως bonus το 10% του εκάστοτε στόχου. Η δικαιολογία για τα δωδεκάωρα ήταν ότι υπάρχει πρόβλημα και ότι πρέπει να βάλουμε πλάτη οι εργαζόμενοι για να μη χάσουμε τη δουλειά μας. Και από πλάτη έγινε απειλή: «Τι; Δεν πιάσατε τον στόχο σας; Όλοι δωδεκάωρα λοιπόν». Μια φορά μπήκαν κλέφτες και έκλεψαν μερικά Mac μέσα σε αλουμινόχαρτα για να μην χτυπήσει το αλάρμ. Εμείς το δηλώσαμε στον υπεύθυνο και του είπαμε να φωνάξει την αστυνομία γιατί την κλοπή την είχαν καταγράψει οι κάμερες του καταστήματος και υπήρχαν αποδείξεις. Η απάντηση που πήραμε ήταν «Δε θα φωνάξουμε κανέναν. Να προσέχατε. Από αύριο όλοι πάλι δωδεκάωρα» για τιμωρία. Κάποια στιγμή διαμαρτυρηθήκαμε. Πηγαίναμε στον διευθυντή και ρωτάγαμε «Τι θα γίνει;». Η υπόσχεση που παίρναμε για να μας καλμάρουν λίγο, ήταν ότι κάποια στιγμή σαν bonus, θα μας μπουν τα χρήματα για τα δωδεκάωρα. Είχαμε λιώσει. Έπαιρνα έναν μισθό, δεν προλάβαινα όμως να πηγαίνω σπίτι μου ούτε να φάω, έτρωγα μόνο φαγητό απ' έξω μέσα στο service, γυρνούσα να κοιμηθώ και την επόμενη μέρα τα ίδια από την αρχή. Αυτά ίσχυαν σχεδόν σε όλα τα καταστήματα της αλυσίδας. Ψέματα δε θα σου πω.

Τρώγαμε όταν θέλαμε και πηγαίναμε ελεύθερα τουαλέτα όποτε χρειαζόμασταν. Αν μας περιόριζαν και αυτά, νομίζω θα καιγόταν το μαγαζί στο τέλος. Πώς αντέξαμε; Μας κράταγε η καλή πίστη ότι θα τα πληρωθούμε σε μορφή bonus και το ότι μας ζήταγαν να κάνουμε υπομονή γιατί θα προσλαμβάνονταν κι άλλοι εργαζόμενοι.

Μετά για 3-4 μέρες θα σταματούσαν τα δωδεκάωρα, αλλά μετά πάλι φουλ δωδεκάωρα. Η ελπίδα μάς κράταγε και η ανάγκη για να πληρώνουμε τα ενοίκια, το φως, το νερό, να έχουμε να φάμε. Εγώ κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να πάω σε ψυχολόγο γιατί ανέβαζα πίεση και με είχαν πιάσει διάφορα ψυχοσωματικά. Μια μέρα ήρθε η Επιθεώρηση Εργασίας στο μαγαζί. Όταν ρώτησαν τον συνάδελφο τεχνικό Π.Δ. πόσες ώρες δουλεύει, εκείνος απάντησε: «Δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ δωδεκάωρο». Μετά από λίγες μέρες κατέβηκε ο Περιφερειακός και τον απέλυσε. Κάποια στιγμή άλλαξε ένα μέρος της διοίκησης στο κατάστημα. Τότε κληθήκαμε να υπογράψουμε νέες συμβάσεις υπό το μότο «Ή υπογράφεις ή σπίτι σου» και «παραγράφησαν» τα δωδεκάωρα. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι δε μας τα αναγνώριζαν πια ώστε να τα πληρωθούμε έστω αναδρομικά. Τρία χρόνια τέσσερις ώρες υπερωρίες σχεδόν καθημερινά και μας είπαν έτσι απλά: «Ξεχάστε τα». Aν δε με απατά η μνήμη μου, υπογράψαμε όλοι τις συμβάσεις. Τα δωδεκάωρα συνέχισαν, αλλά όχι κάθε μέρα.

 Λίγο αργότερα, το 2012, μεταφερθήκαμε στην κεντρική πλατεία Αριστομένους και μετονομαστήκαμε σε Public. Στα Public ξεκίνησε το καινούριο σύστημα: Αν έπιανες τον στόχο που σου έθεταν ή αν έκανες υπερωρίες, τα πληρωνόσουν με κουπόνια για το σούπερ μάρκετ.
Επίτρεψέ μου να κάνω μια παρένθεση εδώ. Τα Public μάς έλεγαν ότι αυτόν τον μήνα, ό,τι και να γίνει, στόχος σας είναι να πουλάτε την μάρκα Α. Ερχόταν ο καταναλωτής να αγοράσει ένα λάπτοπ και ενώ εγώ ως τεχνικός ήξερα ότι η καλύτερη μάρκα είναι η Β, είχα εντολή πως εσύ πρέπει να φύγεις με προϊόν της μάρκας Α στη σακούλα σου. Δεν είχαμε καν το δικαίωμα να προτείνουμε το σωστό στον πελάτη. Μέσα στα Public είναι και η Wind και είχαμε εντολή, πάση θυσία ο πελάτης να φύγει έχοντας υπογράψει συμβόλαιο στη Wind. Λίγο καιρό μετά, εγώ είπα στον διευθυντή μου ότι δεν αντέχω άλλο και απολύθηκα μετά από κοινή μας συμφωνία ώστε να πάρω την αποζημίωση.

Μερικούς μήνες πριν την απόλυσή μου είχα χάσει τον πατέρα μου και ζήτησα δύο μισθούς που δικαιούμουν για να καλυφθούν τα έξοδα της κηδείας του. Αυτά τα χρήματα μετά τα κράτησαν από την αποζημίωσή μου κατά την απόλυση. Και όταν πια μπήκαμε σε δικαστική διαμάχη, σε μία συνομιλία με τη δικηγόρο μας της το χτύπησαν. Της είπαν, «εμείς όταν χρειάστηκε χρήματα για τον πατέρα του, δεν του τα δώσαμε;». Λες και μου τα χάρισαν, λες και δεν τα είχα δουλέψει. Φεύγοντας, τους ενημέρωσα ότι θα κινηθώ δικαστικά για τα απλήρωτα δωδεκάωρα χρόνων. Στο δικαστήριο Πράγματι, ο Γ.Ζ. και άλλοι δύο εργαζόμενοι των Public Καλαμάτας και Πάτρας αποφάσισαν τελικά το 2014 να κινηθούν δικαστικά, διεκδικώντας με ομαδική αγωγή τα δεδουλευμένα τους από την εταιρεία. Στην πορεία τούς ακολούθησαν κι άλλοι τρεις συνάδελφοί τους. Το πρώτο τους μέλημα, εύλογα ήταν να μαζέψουν στοιχεία που να αποδεικνύουν τα λεγόμενά τους. «Το πρώτο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να φέρουμε μάρτυρες, πρώην συναδέλφους, που ναι μεν δεν ήταν στην αγωγή, αλλά δε θα είχαν πρόβλημα να καταθέσουν. Αυτό έγινε. Το δεύτερο που χρειαζόμασταν ήταν τα προγράμματα από τον πίνακα ανακοινώσεων με τις δωδεκάωρες βάρδιές μας. Δεν είχαμε προνοήσει να τα κρατήσουμε, αλλά όλως τυχαίως ένα παιδί τα είχε βγάλει φωτογραφία οπότε λύθηκε και αυτό. Το τρίτο και βασικότερο ήταν τα αποδεικτικά από τις 5-6 επισκέψεις της Επιθεώρησης Εργασίας. Εκεί είχαμε πρόβλημα γιατί επικαλέστηκαν "προσωπικά δεδομένα". Χρειάστηκε να βγει εισαγγελική παραγγελία για να μας παραδώσει τελικά η Επιθεώρηση τα έγγραφα"
περιγράφει στην τηλεφωνική μας συνομιλία ο πρώην εργαζόμενος των Public, Γ.Ζ. Η υπόθεση εκδικάστηκε στις 30 Μαΐου 2017 στο τμήμα εργατικών διαφορών του Πρωτοδικείου Αθηνών. Στις 8 Νοεμβρίου 2017, οι εργαζόμενοι κέρδισαν τον αγώνα τους. Με την απόφαση 1761/2017, το δικαστήριο τους δικαίωσε, υποχρεώνοντας την εταιρεία να καταβάλει το σύνολο των δεδουλευμένων συν τους τόκους. Αυτό που διεκδικούσαν οι εργαζόμενοι, αλλά δεν τους το αναγνώρισε το δικαστήριο ήταν η αποζημίωση για οδοιπορικά για εκπαιδευτικά ταξίδια στην Αθήνα.
«Χάρηκα πάρα πολύ γιατί είδα ότι έπιασαν τόπο οι κόποι μας και ότι οποιοσδήποτε δουλεύει παραπάνω από όσο έχει συμφωνήσει, έχει τη δυνατότητα να βρει το δίκιο του και αυτό πρέπει να το ξέρουν κι άλλοι εργαζόμενοι» μου λέει ο Γ.Ζ. για την πρώτη του σκέψη μετά το άκουσμα της ετυμηγορίας.

«Η εταιρεία θέλει να τους ρίξει το ηθικό» - «Μοχθήσαμε και δε θα τους τα χαρίσουμε»

Ένα μέρος του ποσού κρίθηκε προσωρινά εκτελεστό, δηλαδή με απλά λόγια, η εταιρεία κλήθηκε να το καταβάλει αμέσως στους πρώην εργαζομένους της που κέρδισαν το δικαστήριο. Μέχρι τη στιγμή που γράφεται το ρεπορτάζ, αυτό δεν έχει συμβεί καθώς η εταιρεία «αρνείται να δώσει τα χρήματα, ενώ αναμένεται να ασκήσει έφεση». Σύμφωνα με τον Γ.Ζ., «Μας πρότειναν προφορικά έναν συμβιβασμό που τον κρίναμε εξευτελιστικό για εμάς και δεν τον δεχτήκαμε. Αντιπροτείναμε να μας δώσουν τα δεδουλευμένα μας και να τους χαρίσουμε τους τόκους, αλλά οι δικηγόροι τής εταιρείας δεν το δέχτηκαν. Ήμασταν ψύχραιμοι και με όλη την καλή διάθεση να έρθουμε σε συμφωνία με την εταιρεία για το πότε θα μας δοθούν τα χρήματα, αλλά δεν αντέχουμε άλλο και αποφασίσαμε να μιλήσουμε για ό,τι συμβαίνει, προς τα έξω».
Σύμφωνα με τη δικηγόρο των πρώην εργαζομένων των Public, Λαμπρινή Κυρίτση, «Η εταιρεία (ως Multirama) έχει καταδικαστεί και το 2013 για απλήρωτα δεδουλευμένα και υπερωριακή απασχόληση, καθώς και το 2014, ενώ εκκρεμούν κι άλλες παρεμφερείς υποθέσεις εις βάρος των Public αυτή τη στιγμή». «Θεωρώ ότι η απόφαση του δικαστηρίου δικαιώνει τους πρώην εργαζομένους και είμαι ικανοποιημένη. Ήταν ένας πολύ δύσκολος αγώνας γιατί είναι μεγάλα καταστήματα και μεγάλος όμιλος και ήθελε πολύ κόπο για να βρούμε τους μάρτυρες και τα έγγραφα που αποτέλεσαν το αποδεικτικό υλικό. Ασκήθηκαν μεγάλες πιέσεις στους μάρτυρες από την εταιρεία. Τώρα περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με την καθυστέρηση της πληρωμής ως προς τα προσωρινώς εκτελεστά ποσά των απολυμένων. Η εταιρεία θέλει να τους αναγκάσει να προβούν σε κατάσχεση. Αυτό συνεπάγεται μεγαλύτερα έξοδα και μεγαλύτερη ταλαιπωρία και έτσι θεωρεί ότι θα τους ρίξει το ηθικό και θα τους αποθαρρύνει» εξηγεί η δικηγόρος. «Μοχθήσαμε και δε θα τους τα χαρίσουμε σε καμία περίπτωση» λέει με σιγουριά ο Γ.Ζ. «Κάποιοι μου έγραψαν στο Facebook, "Μα δεχόσασταν τέτοια πράγματα; Αναξιόπιστο μου ακούγεται." Μα, φοβάσαι να φύγεις, γιατί θα χάσεις και ό,τι σου χρωστάνε. Πώς θα γεμίσεις το ψυγείο σου και πώς θα πας στον γιατρό τα παιδιά σου;» απαντάει ο τεχνικός, που σήμερα έχει το δικό του μαγαζί και όπως τονίζει από μόνος του, φροντίζει να είναι τύπος και υπογραμμός απέναντι στους δικούς του εργαζομένους ως προς την ασφάλιση, τους μισθούς και τα ρεπό τους..."

Η εθνική του μπάσκετ, τα "παράθυρα" και ο Αντετοκούνμπο...

Και ξαφνικά από το πουθενά το μπάσκετ ξαναήρθε στο προσκήνιο χωρίς να είναι εποχή Final 4 ή  ψηφοφορίας All Star Game στο NBA ή καλοκαίρι με μεγάλη μπασκετική διοργάνωση. Οι λόγοι γι' αυτό είναι δύο: η ανάρτηση ενός Έλληνα "καθηγητή" στο Facebook (ο οποίος αμφισβήτησε την ελληνικότητα του Γιάννη Αντετοκούνμπο) και τα προκριματικά του Μουντομπάσκετ στα οποία η εθνική θα κατέβει "λαβωμένη" λόγω της έλλειψης αθλητών του Ολυμπιακού και αυτών που αγωνίζονται στο NBA.

Το θέμα της τοποθέτησης του κ. Μαρκόπουλου (που μέσα σε μια νύχτα τον έμαθε όλη η Ελλάδα) πήρε μεγάλες διαστάσεις - για δύο λόγους: α) ο Γιάννης είναι ένα αγαπημένο παιδί των media και β) οι προβοκατόρικες δηλώσεις πάντα τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας. Έτσι καταλήξαμε μια τοποθέτηση που έγινε στα social media (από έναν άγνωστο, μέχρι πρόσφατα στο πλατύ κοινό, ερευνητή) να γίνει θέμα στα ελληνικά ΜΜΕ, κυρίως λόγω του υποτιθέμενου κύρους και της θέσης του κυρίου αυτού. Σε μια χώρα που μαστίζεται από χίλια προβλήματα δηλαδή, αντί ν' ασχοληθούμε με τα μεγάλα και τα σοβαρά, ασχολούμαστε με μια βλακεία που πετάει κάποιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η έμφαση δε που δίνεται σε τέτοιες βαρύ-ασήμαντες δηλώσεις είναι ακόμα μεγαλύτερη, αν αυτές πηγάζουν και από άγνοια: Από τα γραφόμενα του εν λόγω κυρίου είναι εμφανές ότι αγνοεί το που γεννήθηκε, μεγάλωσε και το τι κουλτούρα έχει ο Γιάννης από την μία, ενώ ο χαρακτηρισμός του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη ως συνεπή "ξένου" είναι το λιγότερο αστείος: O Σοφοκλής όχι μόνο είναι Έλληνας (ακόμα και με τα κριτήρια του κύριου Μαρκόπουλου αφού έχει Έλληνα πατέρα και μεγάλωσε στην Ελλάδα) αλλά δεν είναι καν συνεπής αφού έχει περισσότερες απουσίες από προσκλητήρια της εθνικής απ' όσες οι φοιτητές στο μάθημα που δίδασκε ο κ. Μαρκόπουλος στο πανεπιστήμιο.

Το θέμα όμως της εθνικής είναι σαφέστατα πιο σοβαρό τόσο από τις δηλώσεις του κύριου Μαρκόπουλου, που στο κάτω-κάτω έχει δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει, όσο και από την υπερβολική έκθεση του στα social media: σε περίπτωση που η εθνική δεν πάει καλά στα προκριματικά κινδυνεύει ν' αποκλειστεί από τα τελικά του ερχόμενου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, που θα σημαίνει και αυτόματο αποκλεισμό και από τους Ολυμπιακούς. Δηλαδή με λίγα λόγια κινδυνεύουμε να δούμε την εθνική εκτός μεγάλων διοργανώσεων μέχρι το 2021 (!!!), υπερβολικά πολλά χρόνια για ένα άθλημα που και το φίλαθλο κοινό αγαπάει και μας έχει συνηθίσει να στέκεται σε υψηλό ανταγωνιστικό επίπεδο. Το πρόβλημα (που δημιουργήθηκε από την αδυναμία συνεργασίας μεταξύ της  Euroleague που διοργανώνει τις μεγαλύτερες διασυλλογικές διοργανώσεις στην Ευρώπη και της FIBA της ομοσπονδίας που εποπτεύει τις διοργανώσεις των εθνικών ομάδων) φέρνει σε δύσκολη θέση κυρίως τις εθνικές των παραδοσιακά ισχυρών χωρών (Ελλάδα, Ισπανία, Τουρκία, Κροατία, Ρωσία, Ιταλία, Σερβία) που λόγω της "εμμονής" της Euroleague να διοργανώσει αγώνες πάνω στους αγώνες των εθνικών ομάδων, θ' αναγκαστούν ν' αγωνιστούν με δεύτερες ή τρίτες επιλογές. Έτσι αθλητές στην περίπτωση της εθνικής μας, αθλητές με μηδενικές παραστάσεις σε υψηλό (εθνικό) επίπεδο και ρολίστες προηγούμενων αποστολών θ' αναγκαστούν ν' αντιμετωπίσουν - με 3 μέρες προπόνηση - τις δεμένες ομάδες της Μ. Βρετανίας και του Ισραήλ. Στην περίπτωση πάντως της χώρας μας, η κατάσταση θα βελτιωθεί στο 2ο παιχνίδι αφού ο Παναθηναϊκός "απελευθερώνει" και τους 4 διεθνείς του (αντί του ενός που θα πάρει μέρος στον πρώτο αγώνα). Αντίθετα ο Ολυμπιακός (αν και θα μπορούσε να προβεί σε αντίστοιχη κίνηση) εμένει σε σκληρή στάση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Αυτό όμως που παραβλέπουν τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και η Euroleague, σ' αυτό το ιδιότυπο "παιχνίδι εξουσίας" πάνω στο εκτός ΝΒΑ μπάσκετ, είναι κάτι πολύ απλό: τον κόσμο στα γήπεδα και τα παιδιά στα προπονητήρια σε ένα "δεύτερο" άθλημα όπως το μπάσκετ, δεν τον φέρνουν οι συλλογικές διοργανώσεις. Είναι ενδεικτικές εξάλλου οι χαμηλές τηλεθεάσεις τόσο των αγώνων της Euroleague, όσο και των εθνικών μας πρωταθλημάτων όλα αυτά τα χρόνια - πλην του Final 4 και των τελικών. Τον κόσμο στα γήπεδα, τα παιδιά στις ομάδες και τα ανοιχτά γηπεδάκια, τον φέρνουν οι επιτυχίες της εθνικής ομάδας. Κάτι δηλαδή μεγαλύτερο από το σύλλογο, που μπορεί να εκφράσει ένα ποσοστό μόνο των ενδιαφερομένων του αθλήματος. Μ' έναν αθλητή που φοράει τη φανέλα με το εθνόσημο μπορεί να ταυτιστεί ο οποιοσδήποτε, κάτι που δε συμβαίνει όταν - ο ίδιος αθλητής - φοράει τη φανέλα του συλλόγου του. Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν και οι ίδιοι οι αθλητές οι οποίοι παίρνουν την αναγνώριση της αξίας τους από τις επιτυχίες που έχουν με την εθνική ομάδα. Και αυτό το είχε πει πιο χαρακτηριστικά απ' όλους ο Παναγιώτης Φασούλας: "η ομάδα μας, μας δίνει το ζειν, αλλά η εθνική μας δίνει το ευ ζειν". Και όποιος κατάλαβε-κατάλαβε...

ΥΓ1. Κάπου εδώ αξίζει κανείς να ρωτήσει τον κύριο Μαρκόπουλο, ποιος είναι περισσότερο Έλληνας: ο Καλάθης που γεννήθηκε στις ΗΠΑ και τα ελληνικά του είναι επιπέδου νηπιαγωγείου και ο "μαύρος" Θανάσης Αντετοκούνμπο που θα πάνε "κουρασμένοι" ν' αγωνιστούν με την εθνική την Δευτέρα ή οι καθαρόαιμοι Έλληνες Παπαπέτρου και Παπανικολάου, που ΔΕΝ θα πάνε και θα δουν το ματς από την τηλεόραση - αν το δουν; Ρητορικό το ερώτημα - αν και χρήσιμο για να καταλάβουν κάποιοι ότι απλουστευμένες προσεγγίσεις δεν χωράνε πάντα στη ζωή μας... 
ΥΓ2 Όσοι είδαν τον αγώνα της Παρασκευής και παρακολούθησαν τ' αποτελέσματα των υπολοίπων αγώνων μπορούν να κατανοήσουν το πόσο κοντά είναι η ήττα (την οποία κανείς θα κουβαλάει μέχρι το τέλος της προκριματικής φάσης) κάτω απ' αυτές τις συνθήκες. Δεν θα πρέπει επίσης κανείς να παραβλέψει την αυταπάρνηση και το πάθος όσων συμμετείχαν χθες στον αγώνα - ανεξάρτητα με τα λάθη, την αστοχία και τις κακές άμυνες. Ήταν τουλάχιστον συγκινητικό να βλέπει κανείς τον Μπουρούση - που διέσχισε την υφήλιο για να πάρει μέρος στον αγώνα - να κάνει τα πάντα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και κυρίως να δίνει θάρρος στους υπόλοιπους. Ήταν επίσης συγκινητικό να βλέπει κανείς τον Βασιλόπουλο - κατ' ουσία απόμαχο και σκιά του σπουδαίου καλαθοσφαιριστή που ήταν κάποτε - να κάνει φανταστικές άμυνες (αλλά και χοντρά λάθη). Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα ακούγεται περισσότερο η εθνική (που έπαιξε με την Μ.Βρετανία) παρά ο Παναθηναϊκός (που κέρδισε με μαγκιά την Ρεάλ). Και ας έπαιζε με Κόνιαρη και Γκίκα...

Bonus η φωτογραφία από την εθνική στο Πανευρωπαϊκό του καλοκαιριού - στα προκριματικά του Μουντομπάσκετ οι περισσότεροι θα λείπουν...

Ο Κουφοντίνας, ο Τεμπονέρας και το μονοπώλιο της στεναχώριας και της θλίψης

Και ξαφνικά ο Δημήτρης Κουφοντίνας αιτήθηκε και πήρε 48ώρη άδεια από τη φυλακή, κάνοντας χρήση του δικαιώματος που του δίνει ο νόμος...
Αυτό είχε αποτέλεσμα να γίνει ένας μικρός χαμός - αλλά με τον πόλεμο που ξέσπασε μέσα από ανακοινώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνεντεύξεις στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις αλλά και τις συζητήσεις - καφενειακού επιπέδου, να δείχνει το μέγεθος του φαρισαϊσμού της ελληνικής κοινωνίας.

Το πόσο "κακός" είναι κανείς και το πόσο πρέπει να μείνει στη φυλακή εξαρτάται από την πολιτική του τοποθέτηση και μόνο...Από την μια έχουμε τη δεξιά σε όλες τις αποχρώσεις της να "κράζει" την απόδοση άδειας - ξεχνώντας όμως τον Καλαμπόκα που αποφυλακίστηκε (κάτι πιο τρανταχτό από την άδεια του Κουφοντίνα) μετά από 7 χρόνια αν και είχε ηγηθεί της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα, αλλά και τους δολοφόνους της Χ.Α. που κοσμούν την ελληνική Βουλή αν και υπόδικοι, με τον αποδεδειγμένα δολοφόνου του Παύλου Φύσσα να κυκλοφορεί ελεύθερος - και από την άλλη έχουμε τους αριστεροσυμπαθούντες να θυμούνται μεν αυτά που ξεχνάει η δεξιά αλλά να παραβλέπουν ότι ο Κουφοντίνας ναι μεν έχει επιδείξει "άριστης διαγωγής", αλλά παραμένει αμετανόητος και πιστός στις ιδέες του, πράγμα που τον κάνει "υψηλού κινδύνου" ώστε να μην επιστρέψει στις φυλακές. Και βέβαια πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο Κουφοντίνας δεν ήταν λαϊκός ήρωας, και ότι ως φέρων της ευθύνης της 17Ν, έχει στις πλάτες του δολοφονίες (πραγματικά) αθώων. Τους ακραίους που τον υποδέχτηκαν με ζητωκραυγές κατά την έξοδό του από τις φυλακές, τους αφήνουμε ασχολίαστους...

Τραγική έλλειψη σοβαρότητας δηλαδή, χωρίς να υπάρχει αναγνώριση ότι θύματα υπάρχουν και στις δύο πλευρές.
Το ενοχλητικό στην όλη ιστορία είναι όμως άλλο: Άτομα αμφιβόλου ηθικής υπόστασης, κουνάνε το δάχτυλο και θεωρούν ότι έχουν μονοπώλιο στην θλίψη (και επομένως) και στην κριτική. Διάφοροι τυχάρπαστοι αλληλοκατηγορούνται, χρησιμοποιώντας άσχετα γεγονότα ως αντεπιχειρήματα, παραβλέποντας την ουσία δηλ. ότι κάποιοι (ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων) χρησιμοποιούν κάποια σωστά ευεργετήματα του νόμου αν και είναι ένοχοι, ώστε να εκτίσουν λιγότερο από την ποινή τους ή να έχουν την αντιμετώπιση αθώου.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και ατυχείς δηλώσεις του τύπου "πολύ φοβάμαι ότι θα πάω και σε άλλες κηδείες αθώων", από ανερχόμενα πολιτικά πρόσωπα του τόπου (όπως ο κ. Μπακογιάννης): τέτοιες δηλώσεις πέραν ότι δυναμιτίζουν το κλίμα και δείχνουν αμετροέπεια (αφού και άλλοι πήγαν σε κηδείες μελών της οικογένειας τους που πέθαναν για τα πολιτικά τους πιστεύω, χωρίς να έχουν θέσεις εξουσίας, χωρίς μάλιστα μετά να εκμεταλλευτούν τις κηδείες αυτές για να ανεβούν πολιτικά) παραβλέπουν μια βασική αλήθεια: Την τρομοκρατία τη θρέφει η καταπίεση, η αδικία και η έλλειψη δικαιοσύνης. Σε μια δημοκρατία που λειτουργεί καλά, που η κοινωνία δίνει τις απαντήσεις, που η δικαιοσύνη τιμωρεί και σωφρονίζει, που οι δομές λειτουργούν σωστά, οι Κουφοντίνες δε μαζεύουν κόσμο στα "προσωρινά" αποφυλακιστήριά τους. Μένουν μόνοι, σε μια γωνία της ιστορίας και εκτίουν την ποινή τους.
Αλλά αυτά δεν αφορούν την χώρα μας - είναι για άλλες χώρες, πιθανότατα και άλλες εποχές.

Κατάργηση της θερινής ώρας λόγω Γερμανίας;

Η αλλαγή της ώρας από θερινή σε χειμερινή και τούμπαλιν δεν είναι χθεσινό φαινόμενο...Μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο φέρνει στο φως τις παρακάτω πληροφορίες:
"...Στην Ελλάδα η θερινή ώρα εφαρμόστηκε για πρώτη φορά, δοκιμαστικά, το 1932 και συγκεκριμένα από τις 6 Ιουλίου μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου όπου τα ρολόγια είχαν τεθεί μία ώρα μπροστά. Στη συνέχεια όμως εγκαταλείφθηκε αυτό επειδή από τις 15 Ιουλίου (π.ημερ.)/28 Ιουλίου (ν.ημερ.) στις 04:00 ώρα, του 1916, τα ρολόγια στην Ελλάδα είχαν τεθεί 25 λεπτά μπροστά στην εισδοχή της ώρας ζώνης. Έτσι η διαφορά σε σχέση με το φως του Ήλιου που καθορίζει και τον πραγματικό χρόνο γινόταν πολύ μεγάλη κυρίως στα δυτικά τμήματα της χώρας και περισσότερο στη Κέρκυρα. Τούτο είχε ως συνέπεια να εγκαταλειφθεί.Στα επόμενα χρόνια είχε υιοθετηθεί η μετατόπιση της ώρας έναρξης λειτουργίας πολλών δημόσιων υπηρεσιών και καταστημάτων κατά μισή ώρα, στη χειμερινή περίοδο.Στη δεκαετία όμως του 1970, μόλις δύο χρόνια μετά την ενεργειακή κρίση που ξέσπασε στην Ευρώπη το 1973 αποφασίστηκε η υιοθέτηση του μέτρου της [θερινής ώρας από μεγάλο μέρος των κρατών της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης τότε και της Ελλάδας με έναρξη το 1975."

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί δεν καταλαβαίνουν το λόγο που γίνεται αυτό αν και είναι εξαιρετικά απλός: η εξοικονόμηση ενέργειας - μια ώρα παραπάνω ύπνος τον χειμώνα κάθε μέρα, σημαίνει λιγότερη κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος, λιγότερες μετακινήσεις κ.ο.κ. Μπορεί να μην χρησιμοποιείται σε πολλές χώρες (μιας και εφαρμόζεται κυρίως στην Ευρώπη), μπορεί να μας αρέσει (γιατί χάνουμε μια ώρα ύπνο το καλοκαίρι), μπορεί η αλλαγή της ώρας να δημιουργεί αρκετά ευτράπελα δύο φορές τον χρόνο, αλλά έχει μια σχετική λογική και στο κάτω-κάτω το έχουμε συνηθίσει...

Όμως αυτό ετοιμάζεται ν' αλλάξει, και ο λόγος είναι απλός: δεν αρέσει στους Γερμανούς. Και επειδή δεν αρέσει στους Γερμανούς, οι γραφειοκράτες της Κομισιόν αποφάσισαν να εξετάσουν την αλλαγή της: "Το θέμα προς το παρόν εξετάζεται, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες" επιβεβαίωσε ένας εκπρόσωπος της ΕΕ. "Μόλις υπάρξει αποτέλεσμα, οι πολίτες θα ενημερωθούν".
Καμία αιτιολόγηση - καμία εξήγηση. "Εξετάζεται" και "θα μάθετε". Πολύ ευγενικό εκ μέρους τους - όχι τίποτε άλλο δηλαδή μην τυχόν και την αλλάξουν χωρίς να μας το πουν και πατήσουμε πηγαίνοντας μια ώρα νωρίτερα ή αργότερα στις δουλειές μας.
Το ότι ο βασικός λόγος που το θέμα "εξετάζεται" είναι η θέληση των Γερμανών δεν είναι ράδιο αρβύλα. Το non-paper που κυκλοφόρησε μαζί με την είδηση έχει αναφορές σε έρευνες γερμανικών ασφαλιστικών ταμείων (που τονίζουν το ότι δεν αρέσει στους Γερμανούς που "δεν καταλαβαίνουν το λόγο που αλλάζει η ώρα"), στο ότι η αλλαγή της ώρας είναι σχετικά πρόσφατη στην Γερμανία (από το 1980 στην τελευταία εφαρμογή της) και στο ότι η εφαρμογή της στην Γερμανία έχει "αμφιλεγόμενα αποτελέσματα").

Για τη θέληση των Γάλλων, των Ελλήνων, των Ιταλών ή των Ισπανών ούτε λόγος. Ποιος νοιάζεται γι' αυτούς; Οι Γερμανοί ανασύρουν το θέμα, τους ενοχλεί η αλλαγή, να μην το κουβεντιάσουμε τουλάχιστον; Προφανώς. "Βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα"!
Και για να εξηγούμαστε: προφανώς δεν υποστηρίζουμε τη διατήρηση του μέτρου. Αν υπάρχουν μελέτες ότι δεν ωφελεί, αν υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών διαφωνεί με τη διατήρησή της αλλαγής της ώρας δύο φορές τον χρόνο τότε καλώς να καταργηθεί.
Αλλά το να παρουσιάζεται ως βασικός λόγος της κατάργησης μια έρευνα ενός γερμανικού ασφαλιστικού ταμείου, αυτό μας ξεπερνάει: Είπαμε οι Γερμανοί κάνουν κουμάντο στην Ε.Ε. αλλά όχι και έτσι!

Μερικές σκέψεις για το κλείσιμο του εργοστασίου της Πίτσος στην χώρα μας...

Η είδηση του κλείσιμου του εργοστασίου της Πίτσος στην χώρα μας σηματοδοτεί ένα τέλος εποχής. Μια εταιρεία που ξεκίνησε να λειτουργεί στα 1865 και από το 1959 κατασκευάζει ηλεκτρικές συσκευές στην χώρα μας, εξαγοράστηκε στα 1977 από την Siemens και από τότε λειτουργεί ως θυγατρική της, αλλάζοντας αρκετές ονομασίες τα τελευταία 40 χρόνια.

Παρέμεινε όμως ένα βασικό "όνομα" ηλεκτρικών συσκευών και κατείχε για πολλά χρόνια ένα σημαντικό μερίδιο αγοράς, κατασκευάζοντας παράλληλα συσκευές και για την μητρική της εταιρεία, προς εξαγωγή.

Η αλήθεια είναι όμως ότι η Siemens είχε για κλείσιμο το εργοστάσιο εδώ και καιρό και απλά, ήρθε η στιγμή αυτό να συμβεί, έστω και αν όπως σημειώνει η ανακοίνωση της εταιρείας υπήρξε παράταση ενός έτους (τέλος του 2018 αντί για το 2017) αφού "μεταφέροντας στο εργοστάσιο της Αθήνας παραγωγή μικρότερου εύρους, που είχε αρχικά προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί σε άλλη χώρα, η εταιρεία επιχειρεί να μετριάσει τις συνέπειες για το προσωπικό από την ολοκλήρωση του παραγωγικού κύκλου του εργοστασίου της Αθήνας."

Ως εδώ καλά. Μπορούμε να κατηγορήσουμε την κρίση, την παγκοσμιοποίηση, τους Γερμανούς που προτιμούν να επενδύσουν και να ενισχύσουν το εργοστάσιο που έχουν στην Τουρκία, αντί γι' αυτό στον Ρέντη...Εκεί αυτόματα, κάποιοι άλλοι θα πεταχτούν και θα πουν ότι η εξαγορά της εταιρείας από τους Γερμανούς ίσως να της έδωσε κάποια χρόνια ζωής, αφού άλλες εταιρείες του κλάδου - που δεν εξαγοράστηκαν - έκλεισαν νωρίτερα..."Στην Ελλάδα όλα είναι καταδικασμένα" θ' ακούσουμε. 

Θα στεναχωρηθούμε λίγο και θα πάμε παρακάτω...Εξάλλου τόσες και τόσες επιχειρήσεις κλείνουν στην χώρα μας.

Είναι όμως τα πράγματα τόσο απλά;

Η απάντηση είναι φυσικά αρνητική και εξηγούμαστε: Με τη περίφημη συμφωνία-συμβιβασμό του Ελληνικού Δημοσίου και της Siemens στα 2012 (μια συμφωνία επωφελής για την εταιρεία, για την οποία η τότε κυβέρνηση είχε κατηγορηθεί - και δικαίως - από ολόκληρη την Αντιπολίτευση), η Siemens ήταν υποχρεωμένη μέσω των θυγατρικών της να πραγματοποιήσει επένδυση ύψους 60 εκατ. ευρώ στις εδώ δραστηριότητές της. Μπορεί μεν η συμφωνία να μην είχε ρητή αναφορά στο εργοστάσιο της Πίτσος στον Αγ. Ιωάννη του Ρέντη, αλλά στην ουσία το φωτογράφιζε, αφού αποτελούσε τη μεγαλύτερη παραγωγική διαδικασία του ομίλου στην χώρα μας, η οποία μάλιστα- όπως φαίνεται ξεκάθαρα σε δημοσίευμα του 2014 (από την "Καθημερινή") - βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο. Τότε βέβαια ο επικεφαλής της Siemens A.E. είχε προσπαθήσει να καθησυχάσει τις έντονες αντιδράσεις μιλώντας για "ανυπαρξία προβλήματος βιωσιμότητας του εργοστασίου" (την ίδια ώρα που προσπαθούσε ν' αλλάξει τη συμφωνία προς το χειρότερο για την χώρα μας).

Μερικά χρόνια μετά το εργοστάσιο κλείνει, παρά το ότι οι εργαζόμενοι είχαν ενημερώσει τον πολιτικό κόσμο με επιστολές τους αρκετά νωρίς, με το που έλαβαν την ενημέρωση της εταιρείας για το επικείμενο κλείσιμο. Η αλήθεια είναι - και είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε αυτό - ότι υπήρξαν έντονες πιέσεις (από πολλούς κυβερνητικούς και μη παράγοντες) για ανατροπή της απόφασης, οι οποίες όμως το μόνο που κατάφεραν ήταν η μεταφορά της ημερομηνίας κλεισίματος του εργοστασίου κατά ένα χρόνο και το θελκτικό πακέτο αποχώρησης (με αποζημιώσεις και bonus) - κατά τα πρότυπα της Coca Cola (και του εργοστασίου της στην Β. Ελλάδα).

Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα και έρχονται στο μυαλό μας ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα (ορισμένα από τα οποία έθεσε ακόμα η Ντόρα Μπακογιάννη (!!!) για το συγκεκριμένο θέμα τον Οκτώβρη του 2017: α) γιατί η χώρα μας δεν μετέφερε το ζήτημα εκεί που του αρμόζει - δηλ. σε διακυβερνητικό επίπεδο, ζητώντας από την Γερμανική κυβέρνηση να παρέμβει ώστε η "άτυπη" συμφωνία να τηρηθεί;

β) Γιατί δεν υπήρξε δημοσιοποίηση του προβλήματος και των ενεργειών της κυβέρνησης όταν διαφάνηκε η αδιαλλαξία της μητρικής Siemens ώστε να υπάρξουν πιέσεις από την κοινή γνώμη, στην οποία η Siemens υπολογίζει ιδιαίτερα;

γ) Υπάρχουν ρήτρες για τη μη τήρηση της συμφωνίας και αν ναι πότε θα ξεκινήσει η ενεργοποίησή τους;

δ) Υπάρχει έλεγχος για τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της εταιρείας απέναντι στο Ελληνικό Δημόσιο; Τις έχει τηρήσει/πραγματοποιήσει; 

Όμως υπάρχει και ένα βασικό ερώτημα που αφορά τους εμπνευστές της συμφωνίας:

Γιατί δεν υπήρχε απόλυτη αναφορά του εν λόγω έργου και αντ' αυτού υπήρξε στη συμφωνία μια αόριστη αναφορά επιπλέον επένδυσης με σκοπό την αύξηση του αριθμού των εργαζομένων; Κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να οδηγήσει σε αμφισβήτηση του έργου σε καμία περίπτωση - κάτι που συνέβαινε ήδη από τα 2014, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τις δηλώσεις του τότε επικεφαλούς της Siemens στην Ελλάδα ("μέτοχος της BSH Hellas είναι η γερμανική Siemens κι όχι η ελληνική Siemens με την οποία έγινε η συμφωνία").

Τελικά οι κραυγές για απόδοση ευθυνών καταλήγουν δίκοπο μαχαίρι...Είναι πολύ εύκολο οι κατήγοροι να γίνουν κατηγορούμενοι...

Τι θα μείνει στο τέλος; Μάλλον μόνο το σύνθημα ότι "Πίτσος σημαίνει εμπιστοσύνη", σαν ανάμνηση μιας εποχής που στην Ελλάδα κατασκευάζονταν ψυγεία και κουζίνες...

Περί νομοσχεδίου για την αλλαγή φύλου

Ας ξεκινήσουμε από μια παραδοχή. Το να υπάρχουν διαφοροποιήσεις μέσα σε μια συγκυβέρνηση ή μια κοινοβουλευτική ομάδα αποτελεί δείγμα υγείας. Δεν είναι δυνατόν και δεν πρέπει όλοι οι βουλευτές ενός ή δύο κομμάτων να ψηφίζουν άκριτα ότι ο (ανεγκέφαλος πολλές φορές) νομοθέτης θέλει να επιβάλλει. Ειδικά δε όταν αυτή η κυβέρνηση βασανίζεται από ιδεοληψίες (όπως καταδεικνύει και το παράδειγμα του Υπουργείου Παιδείας), οι οποίες μπαίνουν πάνω από την κοινή λογική και το "κοινό περί δικαίου αίσθημα".

Αυτή η ανάγκη γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν πρόκειται για κυβέρνηση που βασίζεται σε μετεκλογική συνεργασία, η οποία εκπορεύτηκε - θεωρητικά - για να γίνει "γρηγορότερα" και "ομαλότερα" η μετάβαση της χώρας εκτός μνημονίου: είναι εκ των ουκ άνευ ότι στην πορεία μιας τέτοιας - δίχως αύριο - συνεργασίας, πολλοί θα προσπαθήσουν να περάσουν νομοσχέδια που εξυπηρετούν συγκεκριμένες ομάδες ή συντεχνίες (ενάντια πολλές φορές στην κοινή λογική), να υποβοηθήσουν συμφέροντα ή να κάνουν "νόμο" τις απόψεις λίγων - που συγκρούονται με θέματα εθνικά ή που καταρρίπτουν επιστημονικές παραδοχές.
Σε τέτοιες περιπτώσεις επιβάλλεται να υπάρχει κοινοβουλευτικός έλεγχος, εντός και εκτός συγκυβέρνησης.
Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η περίπτωση του νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου. Καταρχήν να πούμε το εξής: το δικαίωμα προσδιορισμού φύλου είναι αναφαίρετο και θα πρέπει να υπάρχει μια σαφής και επιστημονικά τεκμηριωμένη διαδικασία η οποία θα επιτρέπει την αλλαγή χωρίς απαραίτητα να υπάρχει χειρουργική επέμβαση. Η κυβέρνηση όμως πήρε αυτή την ανάγκη νομοθέτησης και τη διάνθισε - μετά από σαφείς πιέσεις των υποτιθέμενων εκπροσώπων μιας κοινωνικής ομάδας που αποτελεί προνομιακό συνομιλητή της - με ένα άρθρο που επιτρέπει σε ανήλικους να κάνουν την αλλαγή αυτή, πριν ενηλικιωθούν. Και εκεί ακριβώς έρχεται το κομβικό ερώτημα: γιατί ορίστηκε τα 15 χρόνια ως όριο; Γιατί όχι 17 (που αποτελεί εξάλλου και το όριο γι' άλλα πράγματα όπως η κατανάλωση αλκοόλ σε δημοσίους χώρους ή η είσοδος σε μπαρ) ή ακόμα και τα 18 όπου είναι η νόμιμη ηλικία τέλεσης γάμου στην Ελλάδα, η ψήφος σε εκλογές ή απόκτηση διπλώματος οδήγησης; Δηλαδή κάποιος είναι ώριμος ν' αλλάξει φύλο στα 15 (κάτι που θα του χαράξει τη ζωή) αλλά όχι να πιεί μια μπύρα, να οδηγήσει αμάξι ή να ψηφίσει. Σοβαροί να είμαστε δηλαδή: Σε μια ηλικία που το άτομο ξεκινά το ταξίδι του σεξουαλικού του προσδιορισμού (και το οποίο σε κάποιες περιπτώσεις είναι δυσκολότερο απ' όσο φαίνεται) θα μπορεί - με την κατάλληλη παραίνεση - να αλλάζει φύλο, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεδομένου ότι η ζωή μας δεν είναι ταινία του Χόλυγουντ με "χάπι έντ", εδώ κάπου κολλάνε και οι (άναρθρες) κραυγές περί "εξυπηρέτησης παιδοφίλων" που ακούστηκαν ιδιαίτερα έντονα το τελευταίο διάστημα.
Καμία επιστημονική τεκμηρίωση (ώστε να μάθουμε και εμείς πως βγήκε το ρημάδι το 15ο έτος της ηλικίας ως όριο), καμία διαβούλευση, καμία διαπραγμάτευση. "Είπαμε 15, θα γίνει 15". Πως/Που/Πότε/Γιατί - δημοκρατικός διάλογος μηδέν. Ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει τους ψήφους του ΛΟΑΤ και όλοι οι υπόλοιποι "να πάνε να...".
Έτσι φτάσαμε στο σημείο να χρειαστεί ν' "απουσιάσουν" 15 βουλευτές (πολλοί εκ των οποίων ήταν στην αίθουσα κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνεδρίασης αλλά κλείστηκαν μαζικά "στις τουαλέτες") για να περάσει ένα παντελώς πρόχειρο και επιστημονικά ατεκμηρίωτο νομοσχέδιο.
Για να υπάρξει κατανόηση της προχειρότητας και της βιασύνης με την οποία κατατέθηκε το εν λόγω "πόνημα", θα επιστήσουμε την προσοχή σε μια ακόμα παράβλεψη του: Σε μια εποχή που η καθημερινή γραφειοκρατία είναι ολοένα και πιο αυξανόμενη (για δήθεν "λόγους" ασφαλείας) δεν υπάρχει σαφής πρόβλεψη για αυτόματη υποχρέωση αλλαγής του φύλου σε όλες τις δημόσιες βάσεις δεδομένων ώστε να διευκολύνεται η ταυτοπροσωπεία του ατόμου που θ' αλλάξει φύλο. Έτσι μια δύσκολη (και φοβερά γενναία) απόφαση αυτό θα δημιουργήσει ένα νέο Γολγοθά, για όποιον κάνει την αλλαγή. Φανταζόμαστε ότι αυτό είναι κάτι που δεν αφορά τον κύριο Κοντονή, και όπως και πάρα πολλά άλλα, ο οποίος θα περιμένει και αυτό να λυθεί "στην καθημερινότητα"...
Δε θα σχολιάσουμε βέβαια τη στάση όλων εκείνων των βουλευτών που και αντίθετη - για το νομοσχέδιο - άποψη είχαν και την εξέφραζαν δημόσια (Μπόλαρης, Μιχελογιαννάκης, Κρεμαστινός κ.ά) αλλά προτίμησαν ν' απέχουν από την ψηφοφορία ώστε να περάσει το νομοσχέδιο, ούτε τους αντίστοιχους της Ε.Κ. και της ΝΔ που ενώ πιθανότατα συμφωνούσαν, προτίμησαν να περάσουν την ώρα τους στο καφενείο ώστε ΚΑΙ να βοηθήσουν την κυβέρνηση ΚΑΙ να μην χάσουν τη θέση τους στην Κ.Ο. του κόμματος τους. Για να μην πούμε για εκείνους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ΔΕΝ συμφωνούσαν αλλά ψήφισαν επειδή ήταν υπουργοί και φοβήθηκαν μην μείνουν "εκτός" στον επόμενο ανασχηματισμό...
Τέλος δε θα γράψουμε τίποτα για την περίφημη "ντροπολογία" που αφορά την υπόθεση της "Τουρκικής Ένωση Θράκης", η οποία "πετάει το μπαλάκι" για την αναγνώρισή του στον Άρειο Πάγο...

Το παρασκήνιο και οι επιπτώσεις των ακυρώσεων των πτήσεων της Ryanair στην χώρα μας

Σας παρουσιάζουμε συνοπτικά το παρασκήνιο και τις επιπτώσεις των ακυρώσεων των πτήσεων της Ryanair στην χώρα μας, με τη μορφή ερωταπαντήσεων...

Τι συνέβει ακριβώς με την Ryanair και προχώρησε σε τόσες ακυρώσεις;

Η Ryanair κατάφερε και τα έκανε θάλασσα όσο αφορά των προγραμματισμό των χειμερινών δρομολογίων της, σε συνδυασμό με μια προσπάθεια να "καταργήσει από το παράθυρο" τις άδειες των πιλότων της - στους οποίους είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι φέρεται πολύ άσχημα (διαβάστε σχετικά εδώ). Την πάτησε όμως και εκ των πραγμάτων ήταν υποχρεωμένη: α) είτε να προσλάβει επιπλέον "εποχιακούς" πιλότους, β) είτε να "χρυσοπληρώσει" τους υπάρχοντες ώστε αυτοί να δεχτούν να μην κάνουν διακοπές. Δε θέλησε να κάνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο και έτσι υποχρεώθηκε να ακυρώσει μεγάλο αριθμό δρομολογίων.

Γιατί "χτυπήθηκαν" τόσο έντονα τα περιφερειακά αεροδρόμια;

Τα δρομολόγια της Ryanair τον χειμώνα για μεγάλο μέρος του δικτύου της, είναι κατά κανόνα ζημιογόνα. Γι' αυτό έχει τεράστια σημασία να "γεμίζει" τα αεροπλάνα της - εξ' ου και προσφορές και οι χαμηλές τιμές της σ' αυτές τις περιόδους. Όμως μεγαλώνοντας το στόλο της και αυξάνοντας τα δρομολόγιά της, αυξάνεται επιπλέον και ο αριθμός αυτών των οποίων τη βάζουν "μέσα". Έτσι δεν επαρκούν πλέον τα χρήματα που βγάζει από τις υπηρεσίες εντός και εκτός αεροπλάνου για να καλύψει τη χασούρα, ούτε το "πρακτοριλίκι" ξενοδοχείων και αυτοκινήτων αποδεικνύεται τόσο προσοδοφόρο όσο υπήρχε η πίστη ότι θα συνέβαινε. Επιπλέον δε φτάνουν πλέον οι επιδοτήσεις από Περιφέρειες, Δήμους, Εμπορικούς Συλλόγους - αλλά και τα ίδια τα αεροδρόμια - που εισπράττει κατά περιοχές σε όλη την Ευρώπη. Γι' αυτό εξάλλου και φέτος το κόστος των εισιτηρίων της εταιρείας για την επόμενη καλοκαιρινή περίοδο (2018) για τους δημοφιλείς προορισμούς είναι στα ύψη (περίπου 15-20% πάνω σε σχέση με πέρσυ),  γι' αυτό και η τακτική της ως προς τις χειραποσκευές και την κράτηση θέσεων αλλάζει προς το χειρότερο με σκοπό να εισπράξει περισσότερα χρήματα.
Εκεί ακριβώς παρουσιάζεται και το πρόβλημα για τα ελληνικά περιφερειακά αεροδρόμια: Σε μια άλλη εποχή - μιας μικρότερης Ryanair - η μετάβαση στο καινούργιο ιδιοκτησιακό καθεστώς για τα περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας μας ίσως να είχε μικρότερο αντίκτυπο. Η Fraport όμως δεν είναι ΥΠΑ (μια κρατική δηλ. εταιρεία που κάνει "σκόντο" και παραχωρήσεις μ' ένα τηλεφώνημα), δεν είναι εδώ για να προσφέρει "κοινωνικό έργο", ενώ έχει ακριβά τέλη χρήσης (και μικρά ταμειακά διαθέσιμα επομένως χρειάζεται τα χρήματα και γρήγορα), χρεώνει παραπάνω για τους επιβάτες και δεν είναι τόσο ελαστική όσο το ελληνικό Δημόσιο σε πολλά επίπεδα. Έτσι όταν ήρθε η ώρα να γίνει επιλογή από πλευράς της εταιρείας για το που θα γίνουν οι (αναγκαίες) περικοπές δρομολογίων, η μικρή ελληνική αγορά (η οποία έχει και το μειονέκτημα της ανάγκης πληρώματος που να μιλάει ελληνικά) φάνταζε ως έναν ιδανικό στόχο (μεταξύ των άλλων): μικρή αγορά=λιγότερα παράπονα=λιγότερη στοχοποίηση. Να σημειωθεί ότι η Ryanair είχε από διετίας εκφραστεί δημόσια ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων (διαβάστε σχετικά εδώ), αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα γίνουν μειώσεις δρομολογίων. Και να που δόθηκε η ευκαιρία και τα δρομολόγια ακυρώθηκαν...

Τι εναλλακτικές υπάρχουν;


Και κάπως έτσι ξαναγυρίζουμε στα χρόνια της παλιάς Ολυμπιακής, προ ανοίγματος της αγοράς. Π.χ. Για το δρομολόγιο Χανιά - Αθήνα υπάρχει πλέον μόνο η Aegean, ενώ αν κάποιος θέλει να πετάξει από τα Χανιά στην Θεσσαλονίκη θα πρέπει υποχρεωτικά να πάει μέσω Αθηνών - κάτι που έχει να συμβεί από τα τέλη της δεκαετίας του '80. Για άλλες περιοχές όπου υπάρχουν κάποιες άλλες μικρές εταιρείες (όπως π.χ. η Sky Express, Astra Airlines) υπάρχει μια σχετική εναλλακτική για ορισμένες μέρες της εβδομάδας. Η ουσία όμως είναι ότι η αποχώρηση της Ryanair αφήνει δυσαπλήρωτο κενό - ειδικά σε ότι αφορά τον τουρισμό σε μια δύσκολη χρονικά περίοδο για την χώρα μας.

Τι θα γίνει στο μέλλον;

Είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν πιέσεις από τοπικούς φορείς προς την κυβέρνηση, ώστε να μεσολαβήσει στην Fraport για να δημιουργηθεί ένα πιο "ευνοϊκό κλίμα" για την Ryanair. Είναι πάγια τακτική της ιρλανδικής εταιρείας - σε τέτοιες περιπτώσεις - ν' αφήνει άλλους να κάνουν τη δουλειά γι' αυτήν, ώστε να έχει "το πάνω χέρι" όταν έρθει η ώρα των διαπραγματεύσεων: όπως και να έχει, αν υπάρξει διαμεσολάβηση και συμφωνία, το λογαριασμό θα τον πληρώσουμε εμείς, είτε έμμεσα είτε άμεσα (δια μέσου της τοπικής αυτοδιοικήσης ή του κράτους ή των εμπορικών συλλόγων). Βέβαια με το υπάρχον κλίμα να είναι ιδιαίτερα αρνητικό (και τη Fraport να ζητάει επιστροφή χρημάτων (!!!) λόγω κακής συντήρησης (!!!) των αεροδρομίων πριν την παραλαβή τους), θα πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι.
Η ουσία είναι όμως ότι ο φετεινός χειμώνας έχει χαθεί για την χώρα μας - τα δρομολόγια ακυρώθηκαν και δε θα επανέλθουν: Όποιες συζητήσεις γίνουν θ' αφορούν το επόμενο έτος και βλέπουμε...Εν τω μεταξύ το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να υπάρξουν πιέσεις προς τις άλλες εταιρείες (και κυρίως την Aegean που έχει τη δυνατότητα να διευρύνει το στόλο της και να κλείσει χρονοθυρίδες γρήγορα) ώστε να καλυφθούν κάποια δρομολόγια - εσωτερικού πάντα. Για το εξωτερικό ούτε λόγος βέβαια...

Θα υπάρξει αντίκτυπο στην Ryanair;

Πέραν από μια πτώση της μετοχής της - και ίσως μια περαιτέρω παγίωση της πεποίθησης ότι είναι μια "κακή αλλά ασφαλής εταιρεία" δε νομίζουμε ότι θα υπάρξει άλλη επίπτωση σε πρώτη φάση. Η κοινή γνώμη στην Ευρώπη έχει ήδη την αντίληψη ότι οι απαιτήσεις από την Ryanair θα πρέπει να είναι μικρές, γιατί είναι "φθηνή" (που δεν είναι για την περίοδο που οι απαιτήσεις είναι μεγάλες δηλ. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι - που οι τιμές της είναι ίδιες ή και υψηλότερες με αυτές του ανταγωνισμού). Αυτό που μπορεί να συμβεί όμως μακροπρόθεσμα είναι μια πτώση των κρατήσεων σε βάθος χρόνου: αν ο κόσμος πιστέψει ότι η Ryanair ακυρώνει εύκολα πτήσεις, ίσως να σταματήσει να κάνει κρατήσεις μαζί της 6 ή 7 μήνες αργότερα και να προτιμήσει άλλες εταιρείες. Αυτή είναι μια συνήθεια που μπορεί στην Ελλάδα να μην είναι καθεστώς, συμβαίνει όμως στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, που αποτελούν και τις μεγαλύτερες αγορές της Ryanair. Αυτό θα είναι κάτι που θα πρέπει ν' αντιμετωπίσει η εταιρεία και το οποίο δεν μπορεί να λυθεί ούτε με κουπόνια των 40 ευρώ ούτε με γράμματα από τον ιδιοκτήτη της...

Νίκη Μέρκελ στην Γερμανία και όλα καλά...Ή μήπως όχι;

Η νίκη της Μέρκελ στις γερμανικές εκλογές με την ταυτόχρονη συντριβή του SPD του Μάρτιν Σούλτς, είναι σίγουρα η μία πλευρά του νομίσματος του αποτελέσματος μιας εκλογικής αναμέτρησης που τα είχε όλα - ακόμα και την πρόταση (έστω και στ' αστεία) να ψηφίζουν ΚΑΙ οι Έλληνες (της Ελλάδος) στις γερμανικές εκλογές. Η άλλη είναι η είσοδος στην Βουλή του ακροδεξιού AfD που επιβεβαιώνει ότι οι ακροδεξιές θεωρίες στην Ευρώπη, ήρθαν για να μείνουν και ότι θα καθορίσουν την ατζέντα για πολύ χρονιά. Ο Τάσος Τσακίρογλου γράφει σχετικά στην "Εφημερίδα των Συντακτών" για το αποτέλεσμα:

"Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Δεν έφτανε ο Τραμπ, δεν έφτανε το Brexit, δεν έφταναν οι ξενοφοβικοί ηγέτες σε Ουγγαρία, Πολωνία και Τσεχία, δεν έφτανε η Λε Πεν και ο Βίλντερς, τώρα έχουμε και επισήμως τους (κρυφο;)ναζιστές στη γερμανική βουλή. Δώδεκα χρόνια στο τιμόνι της ατμομηχανής της Ευρώπης, της Γερμανίας, και ο απολογισμός είναι πραγματικά πικρός. Η Άνγκελα Μέρκελ έκανε τα πάντα για να «προστατέψει» τη χώρα της (κατά κύριο λόγο εις βάρος των υπολοίπων), ευνόησε τους βιομήχανους (κυρίως της αυτοκινητοβιομηχανίας), έδωσε τον πρώτο λόγο στις τράπεζες (και στις ντιρεκτίβες της), έπνιξε τον Νότο της Ευρώπης στα πλεονάσματα του Βορρά (ας πρόσεχαν οι τεμπέληδες), επέβαλε λιτότητα και περικοπές στους πλέον ευάλωτους στη χώρα της και αναγόρευσε σε μέτρο των πάντων τις δημοσκοπήσεις (στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή).
Και σήμερα η Ευρώπη εισπράττει τα επίχειρα της μερκελικής πολιτικής: διχασμούς, ξενοφοβία, συντηρητισμό, ανεργία, μιζέρια, διαχείριση και, πλέον, τους νεοναζί του AfD στη βουλή.
Εύγε κυρία Μέρκελ! Μας υποχρεώσατε!
Από την εξίσωση φυσικά δεν πρέπει να βγάλουμε και την κατάπτυστη πολιτική των λεγόμενων σοσιαλδημοκρατών, η οποίοι για χρόνια ήταν το σκυλάκι σαλονιού της κυρίας Μέρκελ. Από τον αδίστακτο Σρέντερ στον ανύπαρκτο Σουλτς η ιστορία του SPD είναι μια αλληλουχία συμβιβασμών, ενοχής και συνέργειας σε μια πολιτική που βύθισε την Ευρώπη στην κρίση χρέους και στην συντηρητική παλινόρθωση. Όταν οι θαυμαστές του Ολοκαυτώματος και υπέρμαχοι των θεωριών της άριας υπεροχής – και ταυτόχρονα θιασώτες του νεοφιλευθερισμού - αλώνουν την Μπούντεσταγκ, όλα είναι σάπια στο βασίλειο της Γιουρολάνδης.
Και ταυτόχρονα αποδεικνύεται ότι ο Μακρόν και η Λεπέν είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και ότι “σωστά” συνυπάρχουν στη Ν.Δ ο νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης με τους ακροδεξιούς Βορίδη και Γεωργιάδη. Αυταρχισμός, συγκεντρωτισμός, ρατσισμός, ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα, ΣΔΙΤ, φράχτες (δημόσιοι και ιδιωτικοί), στρατοί και αστυνομίες δημιουργούν το νεοπαλαιότατο μείγμα πολιτικής που ταλανίζει την Ευρώπη και όχι μόνο.
Και βέβαια χτυπά το καμπανάκι για την Αριστερά, η οποία εμφανίζεται ανίκανη να δημιουργήσει τη δική της “Εναλλακτική”, όχι για τη Γερμανία (όπως το AfD), αλλά για την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο! Η μικροπολιτική προσπάθεια οικειοποίησης της ατζέντας του αντιπάλου απλώς επιτείνει την παρακμή, ενισχύει την απογοήτευση και επεκτείνει την σύγχυση στις υγιείς δυνάμεις, όχι της επιχειρηματικότητας, αλλά της εργασίας και της δημιουργίας, οι οποίες στενάζουν κάτω από τα δεσμά ενός συστήματος που επαναφέρει στη ζωή – σε μορφή ζόμπι – τις πολιτικές δυνάμεις που ευθύνονται για τις τραγωδίες του παρελθόντος.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Κυριάκος, η ΔΕΘ και οι υποσχέσεις για ένα καλύτερο(;) αύριο

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί οργή στον κόσμο με τα πεπραγμένα του και τις ψεύτικες υποσχέσεις του, τότε η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη προκαλεί κλάματα για το μέλλον που μας επιφυλάσσεται: O κύριος "δεν-ήξερα-ότι-πρέπει-να-πληρώσω-το-τηλεφωνικό-κέντρο-που-παρήγγειλα", προσπάθησε να κάνει μια "αρχηγικού τύπου" εμφάνιση στη ΔΕΘ, η οποία - υποτίθεται- θα του έδινε τον αέρα του επόμενου Πρωθυπουργού της χώρας.
Πρώτο σχόλιο: είναι σαφές ότι όσο η Ελλάδα είναι στην Ε.Ε. το πλαίσιο δράσης του οποιοδήποτε Πρωθυπουργού είναι περιορισμένο. Το ότι βρισκόμαστε υπό "δημοσιονομική επιτήρηση" το περιορίζει ακόμα περισσότερο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η λύση είναι ξεχαρβάλωμα, ξεπούλημα και περισσότερη - εθελοντική-υποτέλεια...
Λειτουργώντας υπό αυτό το πλαίσιο πάντα, ο κύριος Μητσοτάκης προσπάθησε να το παίξει "προοδευτικός" και "ανοιχτός" σε επενδύσεις και την ιδιωτική πρωτοβουλία που θα φέρουν δουλειές και ανάπτυξη...Μίλησε επίσης για μειώσεις του ΕΝΦΙΑ και των φόρων - Αυτά που νομίζει δηλαδή ότι θέλει ν' ακούσει ο κόσμος...Μετά έκανε και μια βόλτα, έπαιξε ένα διαδραστικό παιχνίδι στην έκθεση, χαιρέτησε τους πάντες (ως και μια κούκλα-μανεκέν σε βιτρίνα καταστήματος ρούχων!!!) και αποχώρησε...
Όλα καλά λοιπόν; Όχι ακριβώς...
Ο τρόπος που έγιναν οι τοποθετήσεις του - γενικόλογες, αστήρικτες και με ιδεοληπτικό τρόπο (πάλι ακούσαμε για "ψηφιακή υπογραφή", για "ιδιωτικά πανεπιστήμια", για κακούς "εργατοπατέρες") - προκάλεσε απογοήτευση ακόμα και στους πιο σκληρούς υποστηρικτές του...Ξέχασε το προφανές ποια: Στη σημερινή Ελλάδα ο κόσμος έχει ξυπνήσει και όταν για μειώσεις φόρων δεν πιστεύει αν δε δει πλήρες οικονομοτεχνικό πλάνο...
Δεύτερο σχόλιο: το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα δεν είναι ότι υπάρχουν "κακοί εργατοπατέρες", είναι ότι δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας που πληρώνουν αξιοπρεπώς, ενώ όπου υπάρχουν θέσεις εργασίας οι εργαζομένοι δουλεύουν σε συνθήκες "γαλέρας" για ψίχουλα. Η λύση επομένως δεν είναι να λέμε "δε θ' ανεχτώ καταπάτηση του εργατικού δικαίου" - η λύση είναι να μάθουμε ΠΩΣ θα γίνει κατορθωτό αυτό από μια κυβέρνηση που συναγελάζεται σε καθημερινή βάση με αυτούς που το καταπατούν. Και προφανώς δεν είναι λύση το να γίνει αδύνατη η διεξαγωγή μιας απεργίας - όπως μας υποσχέθηκε ο κύριος Μητσοτάκης ως "μέλλων Πρωθυπουργός".
Εκεί που πραγματικά χάθηκε "η μπάλα" (και το μέτρο) όμως, ήταν στην περιγραφή της "προώθησης" των επενδύσεων. Ο κύριος Μητσοτάκης δεν τοποθετήθηκε για το μείζον, δηλ. να μας εξηγήσει το αν η ΝΔ θα δίνει άδειες και θα υπογράφει ό,τι του ζητούν οι "επενδυτές" ή θα λαμβάνει υπόψιν της, την υπάρχουσα νομοθεσία και το Σύνταγμα. Οι έμμεσες αναφορές στο "Ελληνικό" και την El Dorado ήταν τουλάχιστον ατυχείς, αφού το πρόβλημα - όπως αναγνωρίζουν οι αντικειμενικοί παρατηρητές και όχι τα παπαγαλάκια - δεν είναι η κυβέρνηση αλλά η θέληση της El Dorado να κάνει ό,τι θέλει - όπως θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα.
Τρίτο σχόλιο: είναι συγκλονιστικό να κατηγορείται η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ - η πλέον ανεκτική και δεκτική σε ιδιωτικοποιήσεις, παραχωρήσεις και "επενδύσεις" από την εποχή του πατρός Μητσοτάκη - για δημιουργία "προσκομάτων". Απλά τόσο στην περίπτωση των μεταλλείων χρυσού, όσο και στην περίπτωση του Ελληνικού (όπως έχουμε αναλύσει εδώ και εδώ), ο κύριος Τσίπρας και η παρέα του υποχρεώνονται από τη νομοθεσία, τις πρότερες θέσεις της και τις περιστάσεις  να ξεψαχνίσουν τις υποθέσεις. Αλλά ο κύριος Μητσοτάκης να μην ανησυχεί - εδώ κοτζάμ ΟΛΠ πωλήθηκε με παράτες και γιορτές, στο Ελληνικό και την Χαλκιδική θα κολλήσουμε;
Δεν ξέρουμε τι θα γράψουν οι εφημερίδες και τα sites ή θ' ακουστεί στα ραδιόφωνα. Δυστυχώς όμως τόσο ο κύριος Μητσοτάκης, όσο και ο κύριος Τσίπρας - που θ' αναμετρηθούν για την Πρωθυπουργία στις επόμενες εκλογές, έδειξαν κατώτεροι των περιστάσεων. Σημάδια των καιρών η έλλειψη σοβαρών ηγετών ή αιτιολόγηση της κατάντιάς μας; Πιθανόν και τα δύο...
Τέταρτο (και τελευταίο) σχόλιο: για τα όσα είπε ο κύριος Μητσοτάκης στην ΔΕΘ περί "δημοκρατίας", δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι. Τα έγραψε όλα ο Νίκος Μπογιόπουλος εδώ.

"Ήταν πέντε- ήταν έξι" και έγιναν 10: Μια πρώτη προσέγγιση στην εκλογή αρχηγού της Δημοκρατικής Συμπαράταξης

Έχουμε και λέμε λοιπόν...Νίκος Ανδρουλάκης, Kωνσταντίνος Γάτσιος, Φώφη Γεννηματά, Σταύρος Θεοδωράκης, Γιώργος Καμίνης, Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, Γιάννης Μανιάτης, Απόστολος Πόντας, Γιάννης Ραγκούσης, Δημήτρης Τζιώτης. Δέκα υποψήφιοι αρχηγοί (και άλλοι τόσοι ενδιαφερόμενοι που τα παράτησαν τελευταία στιγμή γιατί δεν είχαν τις απαιτούμενες υπογραφές ή φοβήθηκαν να εκτεθούν προτιμώντας να το παίξουν "παράγοντες") για μια συμπαράταξη που ήρθε 4η (ως ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) στις τελευταίες εθνικές εκλογές με 6,29% και που προφανώς έχει μηδενικές ελπίδες να κυβερνήσει αυτόνομα στο (άμεσο) μέλλον...
Γιατί τέτοια πρεμούρα επομένως από τόσους ανθρώπους για την αρχηγία ενός απαξιωμένου πολιτικού σχηματισμού;
Το ερώτημα είναι εύλογο, αλλά η απάντηση είναι απλή: για την εξασφάλιση μεριδίου στην εξουσία. Με βάση τον ισχύοντα εκλογικό νόμο - αλλά και τις δεδομένες πιέσεις των δανειστών που για αρκετά χρόνια ακόμα θα κάνουν κουμάντο στην χώρα μας - είναι εξαιρετικά πιθανό η επόμενη κυβέρνηση να είναι τουλάχιστον δικομματική. Έτσι η θέση του αρχηγού σ' ένα κόμμα που θ' αποτελέσει παρτενέρ είτε της ΝΔ είτε του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο εξασφαλίζει πρόσβαση στον κεντρικό κρατικό μηχανισμό αλλά και καίρια θέση υπουργού: εδώ ο Καμμένος έγινε υπουργός Εξωτερικών (για να μη θυμηθούμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο ως αντιπρόεδρο της κυβέρνησης), δε θα μπορέσει ο Ραγκούσης ή η Φώφη να γίνουν κάτι καλύτερο;
Είναι βέβαια εκ των ουκ άνευ, ότι οι περισσότεροι απ' αυτούς τους 10, που ενδιαφέρονται να σώσουν την κεντροαριστερά (και ας μην είναι ορισμένοι απ' αυτούς κεντροαριστεροί ούτε κατά φαντασία), γνωρίζουν ότι δεν έχουν ελπίδα για εκλογή. Γι' αυτό είναι εξαιρετικά πιθανόν ορισμένοι εξ αυτών, ν' αποσυρθούν υπέρ κάποιων άλλων στην πορεία προς τις κάλπες. Αλλά και αυτό όμως είναι μέρος του παιχνιδιού: μπορεί ο κύριος Τζιώτης ή ο κύριος Κωνσταντινόπουλος να γνωρίζουν ότι δε υπάρχει περίπτωση να πάρει περισσότερες ψήφους από την κυρία Φώφη ή τον κύριο Θεοδωράκη, αλλά παράλληλα όμως γνωρίζουν ότι αν παίξουν το παιχνίδι σωστά μπορεί να κερδίσουν θέση υπαρχηγού ή υπουργού σε μια μελλοντική κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα μόνο 3-4 εξ αυτών έχουν πραγματικές βλέψεις για την καρέκλα του αρχηγού: οι υπόλοιποι είναι εκεί για να χτίσουν "θέση" για την επόμενη μέρα...
Το όλο σκηνικό βέβαια δεν αποτελεί παρά "φτιασίδωμα" ενός κομματικού σχηματισμού που κυβέρνησε για πολλά χρόνια, συνδέθηκε με σκάνδαλα, οδήγησε την Ελλάδα στα μνημόνια και στη συνέχεια διασπάστηκε, πέφτοντας στην απαξίωση. Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι που έφεραν την Ελλάδα ως εδώ (π.χ. Φώφη, Κωνσταντινόπουλος, Ραγκούσης ως πολιτικοί, Ανδρουλιδάκης ως κομματικός νεολαίος που πέρασε απ' όλα τα κομματικά σκαλοπάτια, Καμίνης ως άνθρωπος που υπηρέτησε σε κρατικές θέσεις και στη συνέχεια στην αυτοδιοίκηση, Θεοδωράκης ως συστεμικός δημοσιογράφος), ανασυντάσσονται και επαναπροσδιορίζονται ως "κεντρώοι", θεωρώντας τη "Δημοκρατική Συμπαράταξη" ως "κολυμπήθρα του Σιλωάμ". Υπάρχει όμως ένα "αλλά"...

Ο χώρος του πολιτικού "Κέντρου" που εκπροσωπούνταν από την Ε.Κ./ΕΔΗΚ "απαλλωτριώθηκε" στα τέλη της δεκαετίας του '70 από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ. Στη συνέχεια εξαφανίστηκε πολιτικά (σημείωση: αξίζει να θυμηθούμε ότι στα 1993, το ΠΑΣΟΚ είχε μόλις 12 κεντρογενείς βουλευτές-απομεινάρια της πολιτικής αφομείωσης της προδικτατορικής νεολαίας της ΕΚ και της ΕΔΗΚ), αφήνοντας ένα πολιτικό κενό. Το ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε στην πραγματικότητα ποτέ "κεντρώο" ούτε "κεντροαριστερό". Ήταν στην αρχή "σοσιαλδημοκρατικό" για να μεταλλαχθεί πλήρως αργότερα, μη έχοντας καμία ουσιαστική διαφορά από την "δεξιά" ΝΔ. Επομένως η συμπαράταξη των πρώην και νυν ΠΑΣΟκων με ανθρώπους που δεν έχουν "κεντρώα" πολιτική παρουσία (σημείωση/ξεκαθάρισμα: το να τρωγοπίνεις με την επιχειρηματική ελίτ, να είσαι υπέρ του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και να θεωρείς κοινωνική πολιτική την παροχή ενός γεύματος την μέρα σε αστέγους ΔΕΝ σε κάνει κεντρώο), δεν καλύπτει το (θεωρητικό) κενό που υπάρχει, μεταξύ ΚΚΕ και ΝΔ. Αντίθετα μεγενθύνει το πρόβλημα γιατί καταδεικνύει την μεγάλη πολιτική ένδοια που υπάρχει στο πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδας του σήμερα.
Το ποιος θα κερδίσει την κούρσα πάντως δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα. Θεωρητικά η κυρία Γεννηματά έχει τις περισσότερες πιθανότητες: έχει όνομα και παρουσία χαμηλών τόνων. Όμως στα μάτια των επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων οι κύριοι Καμίνης (κατά πρώτο λόγο) και Θεοδωράκης (κατά δεύτερο) είναι καλύτεροι συνομιλητές. Οι υπόγειες συμμαχίες που θα συναφθούν θα επηρεάσουν περισσότερο το αποτέλεσμα από τις "εμφανείς", αλλά αυτό λίγο μας πειράζει: ως γνωστόν δώσε "ίντριγκα" και "παρασκήνιο" στον Έλληνα και πάρε του την ψυχή...
(Σημείωση: οι εξαιρετικές γελοιογραφίες προέρχονται από την εφημερίδα "Το Ποντίκι").

Περί Γιάννη Αντετοκούνμπο...

Κρατούμενο πρώτο: καμία ομάδα NBA δε θέλει οι αθλητές της να παίρνουν μέρος σε προετοιμασίες και τουρνουά εθνικών ομάδων. Προτιμούν να κάνουν ατομικές προπονήσεις, να παίρνουν μέρος σε χορηγικές εκδηλώσεις και να υπογράφουν αυτόγραφα κάνοντας διακοπές. Εξαίρεση αποτελεί η εθνική ομάδα των ΗΠΑ και αυτή υπό προϋποθέσεις. Επομένως είναι μάλλον αυτονόητο ότι οι Μιλγουόκι Μπακς θα προσπαθούσαν να βρουν κάθε ευκαιρία ώστε να απεμπλακεί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο από την εθνική και το Ευρωμπάσκετ - και οι ενοχλήσεις στο γόνατο ήταν απλώς η ευκαιρία.

Κρατούμενο δεύτερο: ο Γιάννης είναι ένας αθλητής με τεράστιο ταλέντο και μεγάλη αγάπη για την εθνική. Δεν χρειάζεται ν' αναλύουμε το από που φαίνεται αυτό - Το έδειξε πέρσυ με τη συμμετοχή του στο προ-ολυμπιακό και το είδαμε και φέτος, με τη διάθεσή του να σηκώσει το βάρος της ομάδας στην προσπάθεια για μετάλλιο και πρόκριση στο Παγκόσμιο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο τρόπος διαχείρισης της υπόθεσης από μέρους του ήταν σωστός. Όταν είσαι μέλος μιας ομάδας, και την αγαπάς πρέπει να το δείχνεις. Αυτό προϋποθέτει να συμμετέχεις στις εκδηλώσεις της, να τη σέβεσαι και να μη δημιουργείς προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν: τι σημαίνει αυτό; Η παρουσία του στην Κίνα - 15 μέρες πριν το Ευρωμπάσκετ - ήταν μια απαράδεκτη κίνηση. Δεν μπορεί οι συναθλητές σου να σκοτώνονται στις προπονήσεις και εσύ που θα σηκώσεις το βάρος της ομάδας να βρίσκεσαι σε ταξίδι αναψυχής - ακόμα και αν δεχτούμε ότι είσαι τραυματίας. Ο ρόλος σου είναι να βρίσκεσαι μαζί με τους υπόλοιπους - ακόμα και στον πάγκο - να εμψυχώνεις και να κατευθύνεις. Επίσης ποτέ - μα ποτέ - δεν ανακοινώνεις αποφάσεις αποχώρησης από τα social media. Όποιος αποδέχεται κάτι τέτοιο, είτε έχει μικρό μυαλό γιατί δεν καταλαβαίνει πως λειτουργούν οι ομάδες, είτε προσπαθεί να πουλήσει εκδούλευση σ' έναν άνθρωπο που δεν την χρειάζεται. Ο ρόλος ενός αθλητή τέτοιου επιπέδου είναι να επικοινωνήσει με τον προπονητή του και τον τιμ μάνατζερ, να συζητήσουν το πρόβλημα και μετά πριν ανακοινώσει οτιδήποτε οπουδήποτε, να πάει στους συμπαίκτες του και να τους μιλήσει. Μετά δε, αν είναι πραγματικά σπουδαίος, μένει μαζί τους - γιατί δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι το πρόβλημα είναι τόσο σοβαρό ώστε να του απαγορεύσει να πάρει μέρος σε οποιαδήποτε φάση του Ευρωμπάσκετ. 

Κρατούμενο τρίτο: Η ομοσπονδία χειρίστηκε λάθος την υπόθεση εθνική από την αρχή. Στηρίχθηκε στην παρουσία Αντετοκούνμπο και των υπολοίπων διεθνών για να κάνει οικονομία και να μην προσλάβει προπονητή που να μιλήσει με τους αθλητές, δε διαχειρίστηκε τους Κουφό-Όγκαστ-Ντόρσεϊ με την πρέπουσα σοβαρότητα (πιστεύοντας ότι η παρουσία του Γιάννη θ' αρκούσε για να έρθουν στην προετοιμασία) και τελικά πλήρωσε μια ανεκτικότητα απέναντι στον Γιάννη και τον Καλάθη (που έχασε το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας στο Καρπενήσι), που επηρέασε το κλίμα της ομάδας.

Η εθνική προφανώς και είναι πάνω απ' όλους. Αλλά το όλο σκηνικό αποδεικνύει ότι τα προβλήματα είναι μεγάλα: δεν είμαστε σίγουροι ότι οι κραδασμοί της αποχώρησης θα μπορέσουν να περιοριστούν, δεδομένου ότι δεν υπάρχει ο προπονητής-προσωπικότητα που θα διαχειριστεί την κατάσταση. Η εθνική ομάδα έχει υποφέρει στο παρελθόν από διαχείριση "ειδικών περιπτώσεων" (βλ. περίπτωση Τσακαλίδη) και προχώρησε μόνο όταν είχαμε αντιμετώπιση όλων το ίδιο (βλ. Γκάλης, Παπαλουκάς).

Από κει και πέρα: τo NBA ως οργανισμός προφανώς δεν πρόκειται ν' αποδεχτεί ότι υπάρχει συνωμοσία, αλλά θα πρέπει να εξηγήσει πως είναι δυνατόν οι μαγνητικές και οι εξετάσεις του Αντετοκούνμπο να είναι καλές στην Ελλάδα και να γίνονται κακές στην Κίνα. Θα πρέπει επίσης να καταλάβουν (όλοι) ότι τέτοια περιστατικά δεν κάνουν καλό σε κανέναν - και ότι η αλαζονική αντιμετώπιση τέτοιων υποθέσεων μακροπρόθεσμα δεν βοηθάει ούτε την εικόνα του Γιάννη (που από την μία δίνει συνεντεύξεις του τύπου "θα πολεμήσουμε για μια σημαία - για μια χώρα" και από την άλλη κατεβαίνει από το αεροπλάνο), ούτε του ΝΒΑ (που φαίνεται να κόβει το δρόμο της συμμετοχής ενός αθλητή με τα εθνικά του χρώματα), ούτε της ομοσπονδίας φυσικά (που φαίνεται να κάνει χατήρια τα οποία στο τέλος πληρώνει)...

Αναμένουμε τα επόμενα επεισόδια του δράματος...
(Επί του πιεστηρίου: Ο Γιάννης έστω και αργά έκανε το σωστό. Πήγε στην προπόνηση της εθνικής, μίλησε στους συμπαίκτες του και στον προπονητή του και δήλωσε ότι θα είναι παρών στο τουρνουά Ακρόπολις. Κάτι δηλαδή που έπρεπε να είχε κάνει εξαρχής - πριν την ανακοίνωση μη συμμετοχής. Ίσως στο μέλλον να μπορέσει να σηκώσει και το ανάλογο ανάστημα στην ομάδα του).

Εις μνήμην Ισαάκ και Σολωμού

H παρούσα ανάρτηση είναι αναδημοσίευση του άρθρου του Μάνου Φραγκιουδάκη από το News24.gr - αξίζει να διαβαστεί, γιατί περιγράφει ένα κομμάτι της νεότερης - και ιδιαίτερα παραγνωρισμένης - ιστορίας του ελληνισμού:
"Λίγο πριν τις 14:30 της 14ης Αυγούστου του 1996, ένας νεαρός Κύπριος, φεύγει από την πορεία που βρισκόταν σε εξέλιξη στην νεκρή ζώνη κοντά στη Δερύνεια και κατευθύνεται στο τουρκικό φυλάκιο. Σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, με ένα τσιγάρο στο στόμα, ανεβαίνει στον ιστό που βρίσκεται κρεμασμένη η τουρκική σημαία. Ακούγονται φωνές φίλων του «Μην πηγαίνεις κοντά ρε. Έλα έξω». Στη συνέχεια, τρεις πυροβολισμοί από την κατεχόμενη πλευρά. Οι σφαίρες τον έχουν βρει στο κεφάλι, στον λαιμό και στο στομάχι. Ο 26χρονος Σολωμός Σολωμού πέφτει νεκρός. «Η κατάσταση στην Κύπρο εκείνη την εποχή ήταν διαφορετική απ’ ότι σήμερα. Ήταν μια περίοδος έντασης και διεκδίκησης να περάσουν οι Έλληνες στα κατεχόμενα. Κι αυτό οδηγούσε κατά καιρούς σε μικροσυγκρούσεις ακραίων στοιχείων του καθεστώτος που χτυπούσαν Έλληνες οι οποίοι ήθελαν να πάνε στην κατεχόμενη γη των πατέρων τους. Δεν δινόταν η δυνατότητα στους Έλληνες να περάσουν την γραμμή όπως σήμερα» θυμάται ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τέσσερις μέρες νωρίτερα, στις 10 Αυγούστου, μια διεθνής διαμαρτυρία, που διοργανώθηκε για την συμπλήρωση 22 χρόνων κατοχής του βόρειου μέρους του νησιού, έφτασε στην Κύπρο. Μοτοσικλετιστές από 12 ευρωπαϊκές χώρες ξεκίνησαν από το Βερολίνο, με τελικό προορισμό την κατεχόμενη Κερύνεια. Μετά από απειλές της τουρκικής πλευράς, τα πλάνα άλλαξαν και αποφασίστηκε η πορεία να μην κατευθυνθεί στην Κερύνεια αλλά να διοργανωθεί εκδήλωση στο Μακάριο Στάδιο. Ορισμένοι από τους μοτοσικλετιστές, ανάμεσά τους και Κύπριοι, διαφωνούν και στις 11 Αυγούστου κατευθύνονται στα κατεχόμενα. Μπαίνοντας στη νεκρή ζώνη του ΟΗΕ, βλέπουν στην «γραμμή του Αττίλα» περίπου 1.000 Τουρκοκύπριους, μεταξύ αυτών και πολλούς «Γκρίζους Λύκους». Λίγη ώρα μετά οι Τουρκοκύπριοι μπαίνουν οπλισμένοι στην νεκρή ζώνη και αρχίζουν να χτυπούν τους Ελληνοκύπριους. Ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ, προσπαθώντας να βοηθήσει έναν Ελληνοκύπριο, εγκλωβίζεται και ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου, τόσο από πολίτες, όσο και –όπως δείχνουν ξεκάθαρα οι φωτογραφίες- από αξιωματούχους του ψευδοκράτους. Δέχεται συνεχόμενα χτυπήματα από πέτρες, γκλομπ, λοστούς και ρόπαλα, μέχρι που αφήνει την τελευταία του πνοή.

«Τότε ήταν ένα είδος δεύτερου Βερολίνου. Δεν μπορούσε να περάσει κανείς. Έτσι λοιπόν, ο Ισαάκ και ο Σολωμού, δοκίμασαν να περάσουν τη γραμμή. Κι εκεί βρέθηκαν απέναντι σε τουρκικό μανιασμένο όχλο που χτύπησε τον Ισαάκ μέχρι θανάτου, ο δε Σολωμός Σολωμού πυροβολήθηκε από τότε ψευδοϋπουργό του καθεστώτος Ντενκτάς, ο οποίος ουδέποτε συνελήφθη ενώ επικηρύχθηκε από την Ιντερπόλ. Επρόκειτο για ηρωικές πράξεις του Σολωμού και του Ισαάκ, οι οποίοι δεν έχουν δικαιωθεί ακόμα γιατί η Κύπρος εξακολουθεί να είναι κατεχόμενη» συνεχίζει ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης. Ο Σολωμός Σολωμού, που δολοφονήθηκε με τρεις σφαίρες, ήταν ξάδελφος του Τάσου Ισαάκ. Αμέσως μετά την κηδεία του 24χρονου στις 14 Αυγούστου, πολλοί από τους παρευρισκόμενους, ανάμεσά τους και ο Σολωμού, αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν πορεία διαμαρτυρίας στη Δερύνεια. Οι εικόνες από τις κάμερες βοήθησαν την αστυνομία να ταυτοποιήσει τους δράστες της δολοφονίας του Σολωμού και στη συνέχεια εκδόθηκε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον Κενάν Ακίν, υπουργό Γεωργίας του ψευδοκράτους και τέσσερις ακόμη αξιωματούχους. Οκτώ χρόνια αργότερα, ο Ακίν παραδέχτηκε ότι εκείνος πυροβόλησε τον Σολωμού, ισχυριζόμενος πως είχε πάρει εντολή από τον επικεφαλής των κατοχικών ειδικών δυνάμεων.

«Βγήκε ένταλμα σύλληψης, αλλά δεν τον συλλαμβάνει κανένας. Κανονικά, έπρεπε να τον συλλάβουν οι αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας κανονικά, διότι είναι δολοφόνος Ελληνοκύπριου πολίτη. Υπάρχει η φωτογραφία του να πυροβολεί, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι αυτό» ξεκαθαρίζει ο κ. Γιαλλουρίδης. Στο ερώτημα γιατί δεν διεκδικήθηκε επαρκώς από τις κυπριακές κυβερνήσεις η σύλληψη του δολοφόνου, ο καθηγητής της Παντείου εξηγεί: «Για να μην οξυνθεί η κατάσταση. Υπάρχει μια θεωρία στην Κύπρο που λέει ότι όσο δεν τους πειράζουμε, δεν οξύνεται η κατάσταση, ενώ στην ουσία το αντίθετο γίνεται. Η τουρκική πλευρά αποθρασύνεται. Θα έπρεπε να είχε υλοποιηθεί το διεθνές ένταλμα σύλληψης, να είχε συλληφθεί ο δολοφόνος, να δικαστεί κανονικά και να καταδικαστεί. Έτσι θα έδειχνε η Κύπρος ότι είναι κράτος δικαίου και όχι φοβισμένη». Όπως λέει, «σήμερα οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Είμαστε απαράδεκτοι. Το Ισραήλ πολλά χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα, κυνηγούσε τους υπευθύνους μέχρι την Αργεντινή και τους έφερνε στο Ισραήλ για να τους δικάσει. Εμείς δεν έχουμε δικάσει κανέναν από αυτούς που εγκλημάτησαν εις βάρος της Κύπρου». Τις επόμενες ημέρες, η κατάσταση στην Κύπρο εξομαλύνθηκε, ενώ το 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Τουρκία και επιδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Σολωμού. «Υπήρξε μια ένταση στη συνέχεια, η οποία δεν οδήγησε σε περαιτέρω κλιμάκωση, αντιθέτως άνοιξε ο Ντενκτάς τα οδοφράγματα και η υπόθεση εξομαλύνθηκε. Δυστυχώς βέβαια αυτό έγινε χωρίς να τιμωρηθεί η τουρκική πλευρά και χωρίς να συλληφθούν οι δολοφόνοι των Ισαάκ και Σολωμού, ενώ ακόμη δεν έχουν δικαιωθεί καθώς η Κύπρος παραμένει υπό κατοχή», ολοκληρώνει ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης."

Το τραγούδι "Πάντα Γελαστοί" γράφτηκε από τον Άλκη Αλκαίου για τον Σολωμό Σολωμού και τον άδικο χαμό του - το παραθέτουμε "εις μνήμην" για έναν Έλληνα που αξίζει να θυμόμαστε:

Από τον Φίλη στον Γαβρόγλου ή από τον Άννα στον Καϊάφα

Όταν στην παιδεία μιας χώρας κάνουν κουμάντο ιδεοληπτικοί τότε το μέλλον της είναι μάλλον ζοφερό. Έτσι και αφού περάσαμε τη λαίλαπα Φίλη (για την οποία είχαμε γράψει λεπτομερώς εδώ), αντί να δούμε στη συγκεκριμένη θέση έναν άνθρωπο που να έχει σχέδιο για το αύριο της παιδείας, καταλήξαμε στον Γαβρόγλου: αν και ο συμπολιτευόμενος τύπος τον παρουσίαζε ως άνθρωπο με σχέδιο και διαλλακτικό, στην πράξη τα πράγματα δείχνουν διαφορετικά.

Καταρχήν, αντί να δούμε ένα σχέδιο ουσιαστικό, που να δείχνει το όραμα της κυβέρνησης για τη βελτίωση της παιδείας σε όλα τα επίπεδα - και το οποίο να οδηγεί σε βελτιώσεις στον τρόπο της εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, καλύπτοντας παράλληλα και την ανάγκη για άνοδο του μορφωτικού επιπέδου σε όσους αποφασίζουν να σταματήσουν την εκπαιδευτική τους ζωή στο τέλος του Λυκείου, παρατηρούμε κινήσεις ψηφοθηρικού τύπου  - όπως στην περίπτωση του τρόπου εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Παρατηρούμε κινήσεις που αποσκοπούν στην υποβάθμιση της σημασίας της ύπαρξης κινήτρου για την αριστεία (όπως στην περίπτωση της εφαρμογής από δω και πέρα κλήρωσης για τη σημαία) και μιας περίεργης αντίληψης για ισοτιμία ΑΕΙ και ΤΕΙ (όπως φαίνεται από τις δηλώσεις και το νέο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ).

Κυρίως όμως παρατηρούμε μια αλλαζονική διάθεση απέναντι στο οτιδήποτε τον αφορά καθώς και μια προσέγγιση τύπου "Μαρίας Αντουανέτας" στα θέματα της παιδείας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πρώτου είναι η εξαγορά της στρατιωτικής του θητείας - ο υπουργός σε ηλικία 24 ετών κλήθηκε να υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό για μια θητεία μόλις οκτώ μηνών, ως ομογενής: αν και αριστερός (και θεωρητικά αντι-χουντικός), προτίμησε να την εξαγοράσει για να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό, κάνοντας χρήση του ευεργετικού διατάγματος 720/70 της δικτατορίας για να μην στρατευθεί ως γεννηθείς στην Κωνσταντινούπολη. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, όπως δεν είχε περάσει και στην περίπτωση του Άκη και πολλών άλλων που απέκτησαν δημόσια αξιώματα. Ο ίδιος αντί να προσπαθήσει να δικαιολογηθεί, αντέδρασε αρκετά απότομα δηλώνοντας ότι αυτό είναι ένα "προσωπικό θέμα". Εδώ όμως είναι που ο κύριος Γαβρόγλου κάνει λάθος: εδώ δεν αναφέρεται κανείς στο σεξουαλικό του προσανατολισμό, στο αν επισκέπτεται τους γονείς του ή αν έχει παντρευτεί με πολιτικό ή θρησκευτικό γάμο. Αναφέρεται σε μια υποχρέωση που έχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες που μένουν μόνιμα στην Ελλάδα. Αυτή λοιπόν ο κύριος Γαβρόγλου αποφάσισε να την παρακάμψει κάνοντας χρήση ενός διατάγματος που έκανε νόμο του κράτους (για δικούς της σκοπούς) η Χούντα των Συνταγματαρχών. Είναι δηλαδή μια περίπτωση νόμιμου μεν αλλά μη ηθικού (όπως η περίπτωση offshore - Βουλγαράκη).
Όσο για το 2ο έχουμε την περίπτωση της σύγκρουσής του με μερίδα καθηγητών- διδασκόντων στα ΑΕΙ: με βάση την υπάρχουσα νομοθεσία, αυτοί μπορούν να συμπληρώσουν το μισθό τους διδάσκοντας σε μεταπτυχιακά προγράμματα. Ο υπουργός Παιδείας θέλει να το διακόψει αυτό, θεωρώντας ότι οι μισθοί των καθηγητών είναι "αρκετοί" (παρά τα χαράτσια και τις περικοπές) και ότι τα 800-900 ευρώ που λαμβάνουν αρκούν. Τα ερωτήματα που προκύπτουν βέβαια είναι προφανή: 1) αφού τα 800-900 ευρώ είναι αρκετά γιατί δεν εφαρμόζονται και στην περίπτωση του ίδιου του Γαβρόγλου, των γενικών γραμματεών του, των ειδικών συμβούλων του και των μετακλητών του που έχουν φωτογραφικές θέσεις στο υπουργείο και κάνουν από τη στιγμή της τοποθετησής του μόνιμες διακοπές.
2) θεωρεί ο κύριος Γαβρόγλου ότι κάποιος "νέος επιστήμονας" που είναι έτοιμος να φύγει στο εξωτερικό, θα μείνει στην Ελλάδα για να παίρνει 400 ευρώ τον μήνα διδάσκοντας σε μεταπτυχιακά για 6-7 μήνες τον χρόνο;
και 3) είναι σε θέση κάποιος "νέος επιστήμονας" να διδάξει απευθείας σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα, χωρίς πρότερη διδακτική εμπειρία και άνευ πρακτικής σε προπτυχιακά προγράμματα;

Ο χώρος της παιδείας είναι σαφέστατα προβληματικός. Η δε κατάσταση στα ΑΕΙ και ΤΕΙ μπορεί άνετα να συγκριθεί με την "κόπρα του Αυγείου". Αντί όμως ο κύριος Γαβρόγλου (και ο Αλέξης της καρδιάς μας) να κοιτάξουν να κόψουν τις παράνομες μεθόδου πλουτισμού εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (βλ. χαράτσια σε διπλωματικές, μίζες από υποτροφίες, αγοραπωλησίες θεμάτων εξεταστικών κ.ο.κ.), τις απαράδεκτες πρακτικές τρόπων διδασκαλίας (όπου καθηγητές δεν πατούν ποτέ σε παραδόσεις και στέλνουν τους βοηθούς τους) και αντίληψης (όπου έχουμε διδακτορικούς babysitters και βαστάζους), επικεντρώνονται στο μοίρασμα μιας μικρής - και ουσιαστικής - ανύπαρκτης πίτας.

Πράγμα που μας κάνει να καταλήγουμε στα όσα γράψαμε αρχικά - πήγαμε από τον Φίλη στον Γαβρόγλου, δηλ. από τον Άννα στον Καϊάφα...

Μερικά λόγια για τον Γιάνη Βαρουφάκη (ανανεωμένο)

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν ήταν ποτέ του πολιτικός με τη στενή έννοια του όρου, αν και βρέθηκε στο πολιτικό προσκήνιο - όπως και ο Κώστας Καζάκης - από την αρχή της κρίσης. Διαπρεπής οικονομολόγος, με καριέρα στο εξωτερικό, ήταν ό,τι έπρεπε για τα ελληνικά ΜΜΕ που έψαχναν για ακαδημαϊκούς που έλεγαν ότι "υπάρχει άλλος δρόμος" πέρα από τα μνημόνια και τις περικοπές. Από την αρχή επέδειξε μια τεράστια άνεση και χρησιμοποίησε μια απλή και κατανοητή γλώσσα. Παράλληλα, τα όσα έλεγε - συνεπικουρούμενος από διαπρεπείς οικονομολόγους του εξωτερικού - έμοιαζαν ως αρκετά σοβαρά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις χαμένες εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 έψαχνε για συγκεκριμένες προτάσεις, για κοστολογημένα μέτρα και κυρίως για ένα πλάνο εξόδου από τα μνημόνια. Οι βαρύγδουπες δηλώσεις είχαν περιοριστεί - ελαφρά πάντα - και είχε περάσει στην εποχή του "τι θα κάνουμε όταν γίνουμε κυβέρνηση". Ο Βαρουφάκης προσεγγίστηκε από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που του υποσχέθηκε έδρα και στη συνέχεια υπουργείο, όταν αυτός παρουσίασε το ρηξικέλευθο σχέδιο του για έξοδο από την κρίση. Σύντομα άρχισε να παίρνει μέρος στις ομάδες εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ, αν και ήταν εμφανές ότι δεν είχε πολλά κοινά σημεία με πάρα πολλούς απ' αυτούς συνοδοιπόρους του. Η ομάδα των "Κρητικών" (Βαρουφάκης, Σταθάκης, Δραγασάκης και σία), παρέα με τον Μηλιό έγιναν το κέντρο της προσοχής τόσο των αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ - όσο και των ΜΜΕ που ήταν φίλα προσκείμενα προς το κόμμα της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Οι εκλογές του 2015 έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και τον Βαρουφάκη ν' αναλαμβάνει το χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου Οικονομικών - μαζί με την εντολή για διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Δεν έχει νόημα ν' αναφερθούμε στα όσα έγιναν την περίοδο εκείνη - απλώς θα πούμε ότι η διαπραγματευτική μας στρατηγική απέτυχε οικτρά, όχι τόσο λόγο έλλειψης θέλησης από ελληνικής πλευράς, όσο λόγω κακής ανάγνωσης των συνθηκών και των δυνατοτήτων, καθώς και λόγω έλλειψης πίστης στο "Σχέδιο Β" του Γιάνη Βαρουφάκη.
Όχι πως τα πράγματα δεν ξεκίνησαν καλά: η πρώτη εντύπωση ήταν θετική, ο Γιάνης είχε ένα αέρα "ευρωπαϊκό" και η διαπραγματευτική του ομάδα ήταν γνωστοί οικονομολόγοι - παγκόσμιου βεληνεκούς. Στη συνέχεια όμως, όταν φάνηκε ξεκάθαρα ότι τόσο ο Γιάνης όσο και ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ είχαν συγκρουσιακή λογική, καθώς και ότι η στάση του Γιάνη στις ευρωπαϊκές συνεδριάσεις δεν ήταν τόσο "φιλική" (ή "υποτακτική" - ανάλογα με το πως βλέπει κανείς τα πράγματα), ο Γιάνης και η ομάδα του μετατράπηκαν σε "μαύρα πρόβατα" και άρχισαν οι πιέσεις προς την Αθήνα γι' αντικατάσταση του. Δε βοήθησε ιδιαίτερα βέβαια και το ότι ο Γιάνης είχε μια "δασκαλίστικη" προσέγγιση στις διαδικασίες, δείχνοντας ένα εκνευρισμό όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως θα θέλαμε (δηλαδή σχεδόν συνεχώς).

Εκεί ακριβώς φάνηκε και η ειδοποιός διαφορά μεταξύ του Γιάνη και των υπολοίπων του υπουργικού συμβουλιού (και του στενού πυρήνα γύρω από τον Πρωθυπουργό): όταν εκείνος παρουσίασε το σχέδιο για παράλληλο σύστημα πληρωμών (λεπτομέρειες εδώ), ήταν απόλυτα σοβαρός και έτοιμος να το εφαρμόσει. Από την άλλη όμως η παρέα Τσίπρα - Δραγασάκη - Φλαμπουράρη - Σταθάκη, όντας επαναστάτες "του γλυκού νερού" δεν ήταν έτοιμοι να εφαρμόσουν οποιαδήποτε εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο θα έβγαζε την χώρα έξω από μια ζώνη "σχετικής ασφάλειας" και εκείνους εκτός κυβέρνησης. Μπορεί ο Βαρουφάκης να πήγε στο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να εφαρμόσει το "Σχέδιο Β" αν τα πράγματα έφταναν να γίνουν εκτός ελέγχου, αλλά ο Τσίπρας φάνηκε ότι δεν είχε ούτε τους ανθρώπους ούτε τη θέληση ν' αλλάξει τα πράγματα: και τον Στουρνάρα άφησε στη θέση του, και στην  ΕΛΣΤΑΤ επέτρεψε να υπάρχουν άτομα της απόλυτης εμπιστοσύνης των δανειστών, και το ΤΑΙΠΕΔ διατήρησε (φέρνοντας μάλιστα να του ηγηθεί έναν άνθρωπο που μέχρι τον Δεκέμβριο του 2014, καταφερόταν ενάντια του Τσίπρα με σκληρές εκφράσεις), ενώ δεν έβαλε χέρι ούτε σε λίστες στις οποίες πιθανότατα περιλαμβάνονταν άτομα που είχαν δοσοληψίες με μαύρο χρήμα, ούτε απέδωσε ευθύνες για τα μνημόνια και τα "κουρέματα" που επέβαλλαν τα τελειωτικά χτυπήματα στ' ασφαλιστικά ταμεία.

Έτσι όταν έφτασαν τα πράγματα στ' άκρα, και τέθηκε επί τάπητος η εφαρμογή του "Σχεδίου Βαρουφάκη", ο Τσίπρας προτίμησε το δημοψήφισμα, δέχτηκε τα capital controls και τον επώδυνο συμβιβασμό.
Σ' αυτό το σκηνικό, ο Γιάνης προφανώς και δεν μπορούσε να παραμείνει. Ανεξάρτητα αν το σχέδιο του ήταν καλό ή κακό, σωστό ή λάθος, είχε κληθεί για ένα συγκεκριμένο λόγο: να διαπραγματευτεί και αν αυτό δεν είχε αποτέλεσμα να προχωρήσει παραπέρα. Υπό αυτές τις συνθήκες ήταν μάλλον καλύτερος επαναστάτης, από τους "επαναστάτες με τα Gucci" του Τσίπρα, που και την κατάσταση έφεραν στ' άκρα, και ξεσήκωσαν το λαό με το δημοψήφισμα αποφασίζοντας στο τέλος να το "παίξουν λαγοί" (από το γνωστό ανέκδοτο).
Το πρόβλημα βέβαια με την αποχώρηση του Γιάνη ήταν ότι ο Γιάνης δεν ήταν πολιτικός. Έτσι αντί να συμπαραταχθεί με όσους πρώην συντρόφους του αποφάσισαν να φύγουν και να πάνε "απέναντι", άρχισε να μιλάει και να λέει αλήθειες και να περιγράφει γεγονότα που προφανώς και θα έφερναν σε δύσκολη θέση τους πρώην συντρόφους του. Τα βιβλία που έγραψε, τα έγραψε νωρίς και έφεραν αμηχανία τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αφού περιγράφουν πρακτικές και συμπεριφορές που "ξεμπροστιάζουν" πρόσωπα με επιρροή και δύναμη. Δείχνουν όμως και κάτι άλλο: ότι οι άνθρωποι που ηγήθηκαν της χώρας μας σε δύσκολες στιγμές, όχι μόνο δεν ήταν έτοιμοι αλλά δεν είχαν τα κότσια να προστατέψουν τα συμφέροντα του λαού.
Οι τοποθετήσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και το κωμικό σχόλιο του Τσίπρα ("εύχομαι στον Γιάνη καλές πωλήσεις στο βιβλίο του") δείχνουν μικρότητα και προσπαθούν να παρακάμψουν το βασικό ερώτημα: "έγραψε αλήθειες ο Βαρουφάκης;".
Δεν τα καταφέρνουν όμως. Ο Βαρουφάκης είπε και έγραψε αλήθειες που πόνεσαν (μερικές μπορούν να διαβαστούν εδώ). Το αν το έκανε για να μεγεθύνει το "εγώ" του ή για να κερδίσει μερικές χιλιάδες ευρώ παραπάνω μέσω του βιβλίου ή για να παρουσιαστεί ως "μετά Χριστόν προφήτης" είναι δευτερεύον. Η ουσία είναι ότι είχε την αξιοπρέπεια (όπως και οι άλλοι) να φύγει όταν είδε το συμβιβασμό. Δεν είχε κανένα λόγο να παραμείνει βουβός, περιμένοντας τα παπαγαλάκια της εξουσίας να του ρίξουν πλήρως το φταίξιμο της καταστροφής ή να κρατήσει τις αναμνήσεις του για να γράψει ένα βιβλίο στα γεράματα.
Η συνέχεια στο βιβλίο ήταν η δημιουργία του ΜΕΡΑ25 (στην Ελλάδα) και του DiEM25 (πανευρωπαϊκά). Το κόμμα του Γιάνη μάζεψε κοντά 1,5 εκατομμύριο ψήφους πανευρωπαϊκά, χάνοντας την έδρα στην Ελλάδα για περίπου 400 ψήφους. Αυτό αποδεικνύει ότι ο Βαρουφάκης έχει ένα ακροατήριο και θα κυνηγήσει να εδραιώσει μι' αυτόνομη πολιτική παρουσία, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Αναμένουμε τη συνέχεια...