"Ήταν πέντε- ήταν έξι" και έγιναν 10: Μια πρώτη προσέγγιση στην εκλογή αρχηγού της Δημοκρατικής Συμπαράταξης

Έχουμε και λέμε λοιπόν...Νίκος Ανδρουλάκης, Kωνσταντίνος Γάτσιος, Φώφη Γεννηματά, Σταύρος Θεοδωράκης, Γιώργος Καμίνης, Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, Γιάννης Μανιάτης, Απόστολος Πόντας, Γιάννης Ραγκούσης, Δημήτρης Τζιώτης. Δέκα υποψήφιοι αρχηγοί (και άλλοι τόσοι ενδιαφερόμενοι που τα παράτησαν τελευταία στιγμή γιατί δεν είχαν τις απαιτούμενες υπογραφές ή φοβήθηκαν να εκτεθούν προτιμώντας να το παίξουν "παράγοντες") για μια συμπαράταξη που ήρθε 4η (ως ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) στις τελευταίες εθνικές εκλογές με 6,29% και που προφανώς έχει μηδενικές ελπίδες να κυβερνήσει αυτόνομα στο (άμεσο) μέλλον...
Γιατί τέτοια πρεμούρα επομένως από τόσους ανθρώπους για την αρχηγία ενός απαξιωμένου πολιτικού σχηματισμού;
Το ερώτημα είναι εύλογο, αλλά η απάντηση είναι απλή: για την εξασφάλιση μεριδίου στην εξουσία. Με βάση τον ισχύοντα εκλογικό νόμο - αλλά και τις δεδομένες πιέσεις των δανειστών που για αρκετά χρόνια ακόμα θα κάνουν κουμάντο στην χώρα μας - είναι εξαιρετικά πιθανό η επόμενη κυβέρνηση να είναι τουλάχιστον δικομματική. Έτσι η θέση του αρχηγού σ' ένα κόμμα που θ' αποτελέσει παρτενέρ είτε της ΝΔ είτε του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο εξασφαλίζει πρόσβαση στον κεντρικό κρατικό μηχανισμό αλλά και καίρια θέση υπουργού: εδώ ο Καμμένος έγινε υπουργός Εξωτερικών (για να μη θυμηθούμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο ως αντιπρόεδρο της κυβέρνησης), δε θα μπορέσει ο Ραγκούσης ή η Φώφη να γίνουν κάτι καλύτερο;
Είναι βέβαια εκ των ουκ άνευ, ότι οι περισσότεροι απ' αυτούς τους 10, που ενδιαφέρονται να σώσουν την κεντροαριστερά (και ας μην είναι ορισμένοι απ' αυτούς κεντροαριστεροί ούτε κατά φαντασία), γνωρίζουν ότι δεν έχουν ελπίδα για εκλογή. Γι' αυτό είναι εξαιρετικά πιθανόν ορισμένοι εξ αυτών, ν' αποσυρθούν υπέρ κάποιων άλλων στην πορεία προς τις κάλπες. Αλλά και αυτό όμως είναι μέρος του παιχνιδιού: μπορεί ο κύριος Τζιώτης ή ο κύριος Κωνσταντινόπουλος να γνωρίζουν ότι δε υπάρχει περίπτωση να πάρει περισσότερες ψήφους από την κυρία Φώφη ή τον κύριο Θεοδωράκη, αλλά παράλληλα όμως γνωρίζουν ότι αν παίξουν το παιχνίδι σωστά μπορεί να κερδίσουν θέση υπαρχηγού ή υπουργού σε μια μελλοντική κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα μόνο 3-4 εξ αυτών έχουν πραγματικές βλέψεις για την καρέκλα του αρχηγού: οι υπόλοιποι είναι εκεί για να χτίσουν "θέση" για την επόμενη μέρα...
Το όλο σκηνικό βέβαια δεν αποτελεί παρά "φτιασίδωμα" ενός κομματικού σχηματισμού που κυβέρνησε για πολλά χρόνια, συνδέθηκε με σκάνδαλα, οδήγησε την Ελλάδα στα μνημόνια και στη συνέχεια διασπάστηκε, πέφτοντας στην απαξίωση. Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι που έφεραν την Ελλάδα ως εδώ (π.χ. Φώφη, Κωνσταντινόπουλος, Ραγκούσης ως πολιτικοί, Ανδρουλιδάκης ως κομματικός νεολαίος που πέρασε απ' όλα τα κομματικά σκαλοπάτια, Καμίνης ως άνθρωπος που υπηρέτησε σε κρατικές θέσεις και στη συνέχεια στην αυτοδιοίκηση, Θεοδωράκης ως συστεμικός δημοσιογράφος), ανασυντάσσονται και επαναπροσδιορίζονται ως "κεντρώοι", θεωρώντας τη "Δημοκρατική Συμπαράταξη" ως "κολυμπήθρα του Σιλωάμ". Υπάρχει όμως ένα "αλλά"...

Ο χώρος του πολιτικού "Κέντρου" που εκπροσωπούνταν από την Ε.Κ./ΕΔΗΚ "απαλλωτριώθηκε" στα τέλη της δεκαετίας του '70 από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ. Στη συνέχεια εξαφανίστηκε πολιτικά (σημείωση: αξίζει να θυμηθούμε ότι στα 1993, το ΠΑΣΟΚ είχε μόλις 12 κεντρογενείς βουλευτές-απομεινάρια της πολιτικής αφομείωσης της προδικτατορικής νεολαίας της ΕΚ και της ΕΔΗΚ), αφήνοντας ένα πολιτικό κενό. Το ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε στην πραγματικότητα ποτέ "κεντρώο" ούτε "κεντροαριστερό". Ήταν στην αρχή "σοσιαλδημοκρατικό" για να μεταλλαχθεί πλήρως αργότερα, μη έχοντας καμία ουσιαστική διαφορά από την "δεξιά" ΝΔ. Επομένως η συμπαράταξη των πρώην και νυν ΠΑΣΟκων με ανθρώπους που δεν έχουν "κεντρώα" πολιτική παρουσία (σημείωση/ξεκαθάρισμα: το να τρωγοπίνεις με την επιχειρηματική ελίτ, να είσαι υπέρ του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και να θεωρείς κοινωνική πολιτική την παροχή ενός γεύματος την μέρα σε αστέγους ΔΕΝ σε κάνει κεντρώο), δεν καλύπτει το (θεωρητικό) κενό που υπάρχει, μεταξύ ΚΚΕ και ΝΔ. Αντίθετα μεγενθύνει το πρόβλημα γιατί καταδεικνύει την μεγάλη πολιτική ένδοια που υπάρχει στο πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδας του σήμερα.
Το ποιος θα κερδίσει την κούρσα πάντως δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα. Θεωρητικά η κυρία Γεννηματά έχει τις περισσότερες πιθανότητες: έχει όνομα και παρουσία χαμηλών τόνων. Όμως στα μάτια των επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων οι κύριοι Καμίνης (κατά πρώτο λόγο) και Θεοδωράκης (κατά δεύτερο) είναι καλύτεροι συνομιλητές. Οι υπόγειες συμμαχίες που θα συναφθούν θα επηρεάσουν περισσότερο το αποτέλεσμα από τις "εμφανείς", αλλά αυτό λίγο μας πειράζει: ως γνωστόν δώσε "ίντριγκα" και "παρασκήνιο" στον Έλληνα και πάρε του την ψυχή...
(Σημείωση: οι εξαιρετικές γελοιογραφίες προέρχονται από την εφημερίδα "Το Ποντίκι").