Από τον Φίλη στον Γαβρόγλου ή από τον Άννα στον Καϊάφα

Όταν στην παιδεία μιας χώρας κάνουν κουμάντο ιδεοληπτικοί τότε το μέλλον της είναι μάλλον ζοφερό. Έτσι και αφού περάσαμε τη λαίλαπα Φίλη (για την οποία είχαμε γράψει λεπτομερώς εδώ), αντί να δούμε στη συγκεκριμένη θέση έναν άνθρωπο που να έχει σχέδιο για το αύριο της παιδείας, καταλήξαμε στον Γαβρόγλου: αν και ο συμπολιτευόμενος τύπος τον παρουσίαζε ως άνθρωπο με σχέδιο και διαλλακτικό, στην πράξη τα πράγματα δείχνουν διαφορετικά.

Καταρχήν, αντί να δούμε ένα σχέδιο ουσιαστικό, που να δείχνει το όραμα της κυβέρνησης για τη βελτίωση της παιδείας σε όλα τα επίπεδα - και το οποίο να οδηγεί σε βελτιώσεις στον τρόπο της εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, καλύπτοντας παράλληλα και την ανάγκη για άνοδο του μορφωτικού επιπέδου σε όσους αποφασίζουν να σταματήσουν την εκπαιδευτική τους ζωή στο τέλος του Λυκείου, παρατηρούμε κινήσεις ψηφοθηρικού τύπου  - όπως στην περίπτωση του τρόπου εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Παρατηρούμε κινήσεις που αποσκοπούν στην υποβάθμιση της σημασίας της ύπαρξης κινήτρου για την αριστεία (όπως στην περίπτωση της εφαρμογής από δω και πέρα κλήρωσης για τη σημαία) και μιας περίεργης αντίληψης για ισοτιμία ΑΕΙ και ΤΕΙ (όπως φαίνεται από τις δηλώσεις και το νέο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ).

Κυρίως όμως παρατηρούμε μια αλλαζονική διάθεση απέναντι στο οτιδήποτε τον αφορά καθώς και μια προσέγγιση τύπου "Μαρίας Αντουανέτας" στα θέματα της παιδείας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πρώτου είναι η εξαγορά της στρατιωτικής του θητείας - ο υπουργός σε ηλικία 24 ετών κλήθηκε να υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό για μια θητεία μόλις οκτώ μηνών, ως ομογενής: αν και αριστερός (και θεωρητικά αντι-χουντικός), προτίμησε να την εξαγοράσει για να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό, κάνοντας χρήση του ευεργετικού διατάγματος 720/70 της δικτατορίας για να μην στρατευθεί ως γεννηθείς στην Κωνσταντινούπολη. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, όπως δεν είχε περάσει και στην περίπτωση του Άκη και πολλών άλλων που απέκτησαν δημόσια αξιώματα. Ο ίδιος αντί να προσπαθήσει να δικαιολογηθεί, αντέδρασε αρκετά απότομα δηλώνοντας ότι αυτό είναι ένα "προσωπικό θέμα". Εδώ όμως είναι που ο κύριος Γαβρόγλου κάνει λάθος: εδώ δεν αναφέρεται κανείς στο σεξουαλικό του προσανατολισμό, στο αν επισκέπτεται τους γονείς του ή αν έχει παντρευτεί με πολιτικό ή θρησκευτικό γάμο. Αναφέρεται σε μια υποχρέωση που έχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες που μένουν μόνιμα στην Ελλάδα. Αυτή λοιπόν ο κύριος Γαβρόγλου αποφάσισε να την παρακάμψει κάνοντας χρήση ενός διατάγματος που έκανε νόμο του κράτους (για δικούς της σκοπούς) η Χούντα των Συνταγματαρχών. Είναι δηλαδή μια περίπτωση νόμιμου μεν αλλά μη ηθικού (όπως η περίπτωση offshore - Βουλγαράκη).
Όσο για το 2ο έχουμε την περίπτωση της σύγκρουσής του με μερίδα καθηγητών- διδασκόντων στα ΑΕΙ: με βάση την υπάρχουσα νομοθεσία, αυτοί μπορούν να συμπληρώσουν το μισθό τους διδάσκοντας σε μεταπτυχιακά προγράμματα. Ο υπουργός Παιδείας θέλει να το διακόψει αυτό, θεωρώντας ότι οι μισθοί των καθηγητών είναι "αρκετοί" (παρά τα χαράτσια και τις περικοπές) και ότι τα 800-900 ευρώ που λαμβάνουν αρκούν. Τα ερωτήματα που προκύπτουν βέβαια είναι προφανή: 1) αφού τα 800-900 ευρώ είναι αρκετά γιατί δεν εφαρμόζονται και στην περίπτωση του ίδιου του Γαβρόγλου, των γενικών γραμματεών του, των ειδικών συμβούλων του και των μετακλητών του που έχουν φωτογραφικές θέσεις στο υπουργείο και κάνουν από τη στιγμή της τοποθετησής του μόνιμες διακοπές.
2) θεωρεί ο κύριος Γαβρόγλου ότι κάποιος "νέος επιστήμονας" που είναι έτοιμος να φύγει στο εξωτερικό, θα μείνει στην Ελλάδα για να παίρνει 400 ευρώ τον μήνα διδάσκοντας σε μεταπτυχιακά για 6-7 μήνες τον χρόνο;
και 3) είναι σε θέση κάποιος "νέος επιστήμονας" να διδάξει απευθείας σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα, χωρίς πρότερη διδακτική εμπειρία και άνευ πρακτικής σε προπτυχιακά προγράμματα;

Ο χώρος της παιδείας είναι σαφέστατα προβληματικός. Η δε κατάσταση στα ΑΕΙ και ΤΕΙ μπορεί άνετα να συγκριθεί με την "κόπρα του Αυγείου". Αντί όμως ο κύριος Γαβρόγλου (και ο Αλέξης της καρδιάς μας) να κοιτάξουν να κόψουν τις παράνομες μεθόδου πλουτισμού εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (βλ. χαράτσια σε διπλωματικές, μίζες από υποτροφίες, αγοραπωλησίες θεμάτων εξεταστικών κ.ο.κ.), τις απαράδεκτες πρακτικές τρόπων διδασκαλίας (όπου καθηγητές δεν πατούν ποτέ σε παραδόσεις και στέλνουν τους βοηθούς τους) και αντίληψης (όπου έχουμε διδακτορικούς babysitters και βαστάζους), επικεντρώνονται στο μοίρασμα μιας μικρής - και ουσιαστικής - ανύπαρκτης πίτας.

Πράγμα που μας κάνει να καταλήγουμε στα όσα γράψαμε αρχικά - πήγαμε από τον Φίλη στον Γαβρόγλου, δηλ. από τον Άννα στον Καϊάφα...