Ένας Σταύρος, ένα Ποτάμι και η κυβέρνηση

Για τον Σταύρο Θεοδωράκη γράψαμε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε επίσημα στην πολιτική σκηνή ως αρχηγός του Ποταμιού (θυμηθείτε τι λέγαμε εδώ), έχοντας πρώτα "πουλήσει" τον καλό του φίλο Ε.Βενιζέλο που τον ήθελε μελλοντικό "αρχηγό" της Ελιάς (με τον Βενιζέλο να παίζει ρόλο "μέντορα" στο όλο εγχείρημα). Η σκανδαλώδης προώθηση του εντός και εκτός συνόρων από επιχειρηματικούς κύκλους με χρήματα και "όραμα", η παρουσίαση του ως νέου "Κουβέλη" (του "υπεύθυνου" δηλαδή πολιτικού που πάει με όλους και όλα για το καλό της Ελλάδας) και η αυτοπροβολή του ως "σωτήρα της χώρας" και ως "βασικού στελέχους" μιας "εθνικής Ελλάδος της πολιτικής" θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως γραφικές αν δεν υπήρχαν "ευοίκωα ώτα" στο εξωτερικό για την παρουσία του στην κυβέρνηση.
Ο ίδιος ήταν τόσο σίγουρος ότι αυτό θα συνέβαινε μετά τις πρόσφατες εκλογές που είχε εκδηλώσει συγκεκριμένες προτιμήσεις για υπουργεία και και θέσεις για στελέχη του κόμματός του, τόσο στον κ. Σαμαρά όσο και στον κ. Τσίπρα.
Η είσοδος των ΑΝ.ΕΛΛ. στην κυβέρνηση προσγείωσε αρκετά τα πράγματα και απέδειξε ότι για τον Αλέξη Τσίπρα ο Σταύρος Θεοδωράκης και η παρέα του δεν αποτελούσαν κυβερνητική επιλογή συνεργασίας - τουλάχιστον στο αρχικό στάδιο όπου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε το πεδίο ανοιχτό και οι επιλογές θα ήταν δικές του.
Όμως η αλήθεια είναι ότι τόσο ο κύριος Θεοδωράκης όσο και οι υποστηρικτές του δεν το έβαλαν κάτω: γνωρίζοντας ότι ο "ελεύθερος" χρόνος της κυβέρνησης θα ήταν περιορισμένος και ότι αυτή θα ήταν αναγκασμένη να κάνει στροφή πολιτικών που θα ερχόταν σε σύγκρουση με το πρόγραμμα συνεργασίας μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛΛ. έκανε αυτό στο οποίο ήταν καλός πάντα: κρατώντας μια δήθεν "προοδευτικά κριτική" στάση απέναντι σε πρόσωπα και πράγματα, άρχισε να πυροβολεί λεκτικά παίρνοντας θέσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν το λιγότερο ως "φιλικές" προς το κατεστημένο, τους δανειστές και τους "εταίρους" μας. Αποκορύφωμα αυτής της τακτικής ήταν η θέση του για τις γερμανικές αποζημιώσεις - χαρακτηριστικό πολιτικής "κακομοιριάς" μεγίστου βαθμού.
Η στάση του αυτή δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από το Βερολίνο και την Κομισιόν, που έχουν βαρεθεί να βλέπουν τον Βαρουφάκη να σηκώνει τα φρύδια όταν ακούει κάτι που δε του αρέσει ή τον Καμμένο να αμφισβητεί την αγάπη που μας έχουν ο Γιούνκερ με τον Ντάισενμπλουμ. Έτσι μπορεί μεν να έχουν σταματήσει οι άμεσες παραινέσεις για αποπομπές και είσοδο του Σταύρου στην κυβέρνηση (χαρακτηριστικό "εταιρικού" θράσους και αποδεικτικό της κατάντιας των προηγούμενων κυβερνήσεων της χώρας μας) οι οποίες κόπηκαν μαχαίρι μετά από κυβερνητικά ανεπίσημα διαβήματα, αλλά οι έμμεσες συνεχίζονται και μάλιστα εντονότατες.
Έτσι τις τελευταίες μέρες, κυκλοφορούν εντοτότατες φήμες σε παραπολιτικούς κύκλους, ότι "ο Σταύρος μιλάει με τον Τσίπρα", ότι "ο Σταύρος ετοιμάζεται να μπει στην κυβέρνηση και τα υπουργεία έχουν συμφωνηθεί", ότι "το Ποτάμι θα υποστηρίξει τον Βαρουφάκη αρκεί να λογικευτεί" και ότι "ο Τσίπρας έχει απομονώσει την Κωνσταντοπούλου, την Δούρου και της Αριστερή Πλατφόρμα και ότι θα προτιμήσει να τους "χάσει" και να πάρει την υποστήριξη του Σταύρου".
Βέβαια η πραγματικότητα είναι άλλη...Η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός δεν έχουν καμία - μα καμία - όρεξη να έχουν τον Σταύρο και τους φίλους του στην κυβέρνηση και να έχουν λόγο στις πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν γίνει κάτι τέτοιο η παρούσα κυβέρνηση θα γίνει όντως "αριστερή παρένθεση" αφού αντί για έναν υπουργό (αυτόν τον Οικονομικών) που μέχρι πρόσφατα έλεγχαν οι δανειστές μας και τα εγχώρια καρτέλ, θα ελέγχουν πολύ περισσότερους.
Είναι αλήθεια πως στο Μέγαρο Μαξίμου αισθάνονται άβολα με την κυρία Κωνσταντοπούλου αφού παραείναι "ανεξάρτητη" και έχει δική της λίστα "πρωτοβουλιών". Είναι αλήθεια επίσης ότι στο Μέγαρο Μαξίμου υπάρχουν άνθρωποι που θα προτιμούσαν μια πιο "εύκαμπτη" στάση όσο αφορά τις αποκρατικοποιήσεις από την Αριστερή Πλατφόρμα. Παρόλα αυτά όμως δεν είναι διαθετιμένοι να τους αφήσουν "εκτός πολιτικών εξελίξεων"- υποκαθιστώντας τους με το "Ποτάμι" - αφού κάτι τέτοιο θα έριχνε εκτός τον κυβερνητικό σχεδιασμό, θα έκρινε τον ΣΥΡΙΖΑ ως ανακόλουθο των προεκλογικών του δεσμεύσεων και θα αποστερούσε την κυβέρνηση από την "hardcore" κομματική του βάση - στην οποία θα ζητήσει να στηριχθεί στις δύσκολες στιγμές που θα έρθουν.
Το πόσο βέβαια θ' αντέξει θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Μέχρι τότε όμως ο κύριος Θεοδωράκης θα συνεχίσει να ονειρεύεται τον ευατό του ως Βενιζέλο και τον Τσίπρα ως Σαμαρά...