Η αριστερά και τ' αριστερόμετρα

Στην Ελλάδα όποιος ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ λογίζεται αυτομάτως ως "αριστερός". Ακόμα καλύτερα θεωρείται σκληροπυρηνικός αν έχει τύχει υποψήφιος τους. Δεν πάει να έχει 500 εργαζομένους και να τους βάζει να δουλεύουν δωρεάν υπερωρίες ή να "ξεχνάει" να τους πληρώσει στην ώρα τους. Δεν πάει να υποστηρίζει την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, μιλώντας τα "κοπρόσκυλα" που "πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν". Δεν πάει ν' απαγορεύει από τους εργαζομένους του ν' απεργήσουν, την ίδια ώρα που αυτός κατεβαίνει στις πορείες ή να κλέβει το Δημόσιο δηλώνοντας λιγότερα έσοδα απ' όσα έχει.

Ο χαρακτηρισμός "αριστερός" παραμένει...

Παραδοσιακά η αριστερά έχει μια αύρα. Μια αύρα δικαιοσύνης και φιλαληθείας. Η αριστερά πάλευε από πάντα για αξιοκρατεία. Για καλύτερες εργασίες εργασίας. Για ισονομία και ισοπολιτεία.

Καταλήξαμε όμως να μένουμε στους τύπους και στα στερεότυπα. Όπου για να είσαι αριστερός πρέπει να βλέπεις διανοουμενίστικες ταινίες, ν' απορρίπτεις πατρίδες και θρησκείες και να τρως σε δήθεν στέκια που κοστίζουν πολλά και προσφέρουν λίγα. Τα στερεότυπα αυτά "άλωσαν" την ουσία και έκαναν πολλούς "αριστερούς" να ξεχάσουν ότι όταν θέλουμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο δε φτάνει να βαφτίσουμε τα παιδιά μας Νεφέλες και Αλέξανδρους ή να ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Πρέπει να στηρίζουμε τους θεσμούς (π.χ. το δημόσιο σχολείο) με τις πράξεις και όχι μόνο με τα λόγια. Πρέπει να εφαρμόζουμε στις δικές μας δουλειές και τη δική μας καθημερινότητα τα όσα ευαγγελιζόμαστε και να μην την "κοπανάμε" με την πρώτη ευκαιρία, χρησιμοποιώντας προφάσεις...

Και αυτό έχει εφαρμογή και στα όσα ευαγγελίζεται η νέα κυβέρνηση.
Η νέα κυβέρνηση που φυσικά ΔΕΝ είναι "αριστερή" με τη στενή έννοια του όρου. Έχει βάση ένα κομμάτι της αριστεράς, αλλά δεν είναι "αριστερή". Και αυτό όχι γιατί ο "συνέταιρος" του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ΑΝΕΛ, αλλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει να είναι "αριστερά" από το 2009, οπότε και άρχισε το άνοιγμα προς την κεντροαριστερά και το καθαρό "κέντρο".

Εκλέχθηκε όμως με ένα πρόγραμμα που έχει αριστερές βάσεις που στη θεωρία επιδιώκει αυτό που ευαγγελίζεται κάθε αριστερό κίνημα που ξεκίνησε αγώνα προς την εξουσία: "ισονομία - ισοπολιτεία - κοινωνική δικαιοσύνη - προστασία των αδυνάτων".

Αυτό δε θα πρέπει να το ξεχνά. Και γι' αυτό θα πρέπει ν' αγωνίζεται. Γι' αυτό λοιπόν θα είναι καλό, να μπουν στην άκρη τα "αριστερόμετρα", να πάψουμε όλοι μας να κοιτάμε τους τύπους και όχι την ουσία, επιδιώκοντας κινήσεις συμβολισμού αντί να προσπαθούμε να πάμε την Ελλάδα μπροστά.

Αριστερός και αριστερή κυβέρνηση δεν γίνεται με το να έχεις στελέχη από το παλιό ΚΚΕ εσωτερικού σε όλες τις θέσεις-κλειδιά (και πρώην καθηγητές που λίγα πρόσφεραν στο διδακτικό τους έργο), ούτε να ορκίζεσαι με πολιτικό όρκο. Θα πρέπει να ενεργοποιείς ανθρώπους ικανούς, που είναι οι καλύτεροι στον τομέα τους και που να μπορούν να μοιραστούν το όραμά σου. Που να βάζουν το "εμείς" πάνω από το "εγώ", μην επιζητώντας δωράκια και πουλώντας εκδουλεύσεις ή δρώντας υπογείως "προγράφοντας" εσωκομματικούς πολιτικούς ή εργασιακούς αντιπάλους. Και πρέπει να κάνεις πράξη στην καθημερινότητά σου τις αρχές και τις αξίες της αριστεράς.

Τότε θα είσαι αριστερός και η κυβέρνηση πραγματικά αριστερή...