Η ελληνική πολιτική κακομοιριά

Και καλά...Τους Ισπανούς, τους Ιρλανδούς και τους Πορτογάλους του καταλαβαίνουμε...Έπεσαν στην ανάγκη της τρόικας, την πάτησαν όπως κι εμείς και τώρα βλέπουν την χώρα μας να παλεύει (χωρίς μεγάλη επιτυχία πάντως) ν' αντιστρέψει το κλίμα. Δίνει μια μάχη, δεν κερδίζει ουσιαστικά πολλά πράγματα αλλά τουλάχιστον κερδίζει τις εντυπώσεις και περνάει την αντίληψη στην παγκόσμια κοινή γνώμη ότι με μια πραγματική διάθεση διαπραγμάτευσης, αν μη τι άλλο, πέφτεις με το κεφάλι ψηλά.
Κάτι που ούτε η Ισπανία, ούτε η Ιρλανδία αλλά και ούτε η Πορτογαλία έκαναν μέχρι το τέλος. Ο δε Ραχόι κατέληξε χειρότερος και από τον Σαμαρά, δουλικότερος του Χατζηαβάτη στον Καραγκιόζη.
Και την Μέρκελ την καταλαβαίνουμε. Πάνω που είχε δέσει την ιστορία της κυριαρχίας της στην Ε.Ε. τόσο όμορφα (και περίτεχνα) και ετοίμαζε παρέα με τον Γιούνκερ (τον μεγαλύτερο Ευρωπαίο φαρισαίο των τελευταίων 30 χρόνων) μια επισήμως γερμανοκρατούμενη ευρωζώνη, παρουσιάζεται μια Ελλάδα που ζητάει επαναδιαπραγμάτευση. Δεν έχει σημασία το γιατί, δεν έχει σημασία το πως και πραγματικά δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Το μήνυμα που περνάει, είναι ότι "αφού η Ελλάδα προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι, όλοι μπορούν".

Αυτό όμως που πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε είναι ο Σαμαράς και οι Ποταμίσιοι. Η γελοία ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που επιχαίρει την καταστροφή που έκανε στην χώρα ο Σαμαράς και η παρέα του, αποτελεί ντροπή για τους εμπνευστές της και κυρίως για τους δε υπογράφοντές της: ο κύριος Σαμαράς ξεχνώντας ότι είναι Έλληνας, υπογράφει ένα κείμενο που ζητάει από τους συμπατριώτες του να μην προσπαθήσουν ν' αλλάξουν τις συνθήκες δουλείας στις οποίες ζουν, ζητώντας τους να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο - "Resistance is futile (κάθε αντίσταση μάταιη)" που λένε και στο Σταρ Τρεκ. Είναι δε τόσο εξώφθαλμα αφρόντιστη και εμπνευσμένη που ενώ ξεκινάει γενικά καταλήγει να μιλάει ονομαστικά για τους Σαμαρά και Τσίπρα. Παράλληλα "όλα τα λεφτά" είναι και η ελληνική μετάφραση του κειμένου - βγαλμένη προφανώς από δωρεάν online μεταφραστή...

Για τους δε Ποταμίσιους τι να πεις; Είχαμε τον - τέως πλέον- υπεύθυνο τύπου του κόμματος, ομότιμο καθηγητή κ. Λιαρόπουλο που όσο συνομιλούσε ο κ. Βαρουφάκης με τους Ευρωπαίους έβγαινε στο Facebook και έκανε επιθέσεις στον Υπουργό Οικονομικών (με ύφος Αρτέμη Μάτσα από πολεμική ταινία της δεκαετίας του '60), προχωρήσαμε στον κ. Τσιόδρα που με περισπούδαστο ύφος αναλύει τις αρετές του Μνημονίου και καταλήξαμε στον βουλευτή του κόμματος ηθοποιό (της κακιάς ώρας πραγματικά) Ν.Ορφανό να επιχαίρει που "η Ελλάδα θα γυρίσει στην δραχμή" λέγοντας σ' αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ "καλά να πάθουν". Καταλαβαίνω την πικρία τους και τη στεναχώρια τους που ΔΕΝ είναι σε θέσεις κλειδιά και δεν έχουν υπουργεία στα χέρια τους (όλοι γνωρίζουμε πόσο πολύ ο Σταύρος θα ήθελε να είναι στην κυβέρνηση), αλλά τόση κακία ρε παιδιά; Το ύφος τους και οι αντιδράσεις τους, θυμίζουν κυρά Κατίνα της γειτονιάς που τις παράτησε ο άντρας τους για τη φοιτητριούλα στην απέναντι πολυκατοικία. Λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει...
Ο Σαμαράς είχε εξουσία και την έχασε και φωνάζει, λέγοντας σε όλους τους Ευρωπαίους ότι αυτός ήταν "καλός". Το Ποτάμι ήθελε να μπει στην κυβέρνηση αλλά δεν πρόκανε.
Και ο μεν και οι δε, κάνουν ό,τι μπορούν για να σαμποτάρουν την προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση. Καλή ή κακή, επιτυχημένη ή αποτυχημένη είναι μια προσπάθεια. Κάτι που ούτε ο Σαμαράς έκανε όσο ήταν στην εξουσία, ούτε ο Θεοδωράκης ήταν διαθετημένος να κάνει - με βάση το πρόγραμμά του. Και το κάνουν για να φανούν "μετά Χριστόν προφήτες" και ν' αυτο-δικαιολογηθούν αν τα πράγματα πάνε άσχημα. Αυτό από μόνο του αποτελεί ντροπή και για τους δυο. Ελπίζουμε όταν έρθει η ώρα ο λαός να το θυμηθεί.