Και φτωχοί και άτιμοι...

Η κυβέρνηση τελικά θυσίασε ως άλλη Ιφιγένεια την αγωνιστικότητά της και δείχνει ότι όλη η επαναστατικότητα της περιορίστηκε στην επιβολή ως κομματικής θέσης την χρήση πολιτικού όρκου στις ορκωμοσίες και στην απουσία γραβάτας από τους άντρες της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Η συνεδρίαση της Κ.Ο. - στην οποία επιχειρήθηκε να εξηγηθούν τ' ανεξήγητα και μαζευτούν τα ασυμμάζευτα - δικαίωσε δυστυχώς τα όσα είπε ο Μανόλης Γλέζος περί "βαφτίσματος", ενώ η δήλωση του υπουργού Οικονομικών περί εκλογικού προγράμματος και του ότι δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι πραγματικά αλάτι στην πληγή της απογοήτευσης όλων μας αφού υπονοούσε ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύει όχι όλη την κυβέρνηση στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η κύρια δύναμη αλλά μόνο όσους υπουργούς του είναι μέλη του κόμματος.

Οι νέες επίσης "κυβερνητικές διαρροές" (τις οποίες ακολουθεί και η νέα κυβέρνηση παρότι τις λοιδορούσε ως αντιπολίτευση) δείχνουν ότι ακόμα και εκείνα τα πραγματικά προοδευτικά μέτρα των 100 δόσεων, της ξεχωριστής διαχείρησης των κόκκινων δανείων, της επανέναρξης των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της επέκτασης του συμβάσεων εργασίας παραπέμπονται στις καλένδες.

Αλλά όλα αυτά θα τα καταπίναμε - αμάσητα - αν ήταν όντως για 4 μήνες ΜΟΝΟ και αν συνοδεύονταν από τα χρήματα των υπολοίπων τελικών δόσεων. "Είναι πολλά τα λεφτά ελληνικέ λαέ" θα έλεγε ως άλλος Καλογήρου, ο Βαρουφάκης και θα τον καταλαβαίναμε.

Όμως ούτε χρήματα παίρνουμε (αφού τα χρήματα θα εκταμιευτούν στο τέλος του 4μήνου), ούτε η ανθρωπιστική κρίση αντιμετωπίζετε (αφού στηρίζετε στην καλή θέληση της εκκλησίας και απλώς θα υπάρχει καλύτερη οργάνωση της διανομής της βοήθειας) ούτε απ' ότι φαίνεται στο 4μηνο θα τελειώσει το πανηγύρι. Χωρίς να θέλουμε να είμαστε μάντεις κακών, η κυβέρνηση φαίνεται καθαρά ότι τα πράγματα δεν τα είχε δουλέψει επαρκώς: ούτε σχέδιο α είχε (δε συζητάμε καν για σχέδιο β), οι συμμαχίες δεν υπήρχαν (ούτε κατά διάνοια), ενώ φαινόταν ξεκάθαρα ότι δεν έχει τη διάθεση να τραβήξει το πράγμα άκρα. Για την έλλειψη σχεδίου η ευθύνη βαραίνει τους συντάκτες του προγράμματος βλ. Βαρουφάκη, Σταθάκη, Τσακαλώτο και Δραγασάκη που πολλά έλεγαν στη θεωρία αλλά στην πράξη ουδέν.

Κυρίως όμως φάνηκε ότι παρά την αρχική ορμή, δεν είχε τη διάθεση να είναι ειλικρινής με τους πολίτες και τον εαυτό της για το τι θα πρέπει πραγματικά να περιμένουμε, όταν τα πράγματα φάνηκαν να πηγαίνουν όπως ΔΕΝ θα θέλαμε να πάνε.

Γιατί ο κόσμος δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να γίνουν υπουργοί ο Λαφαζάνης, ο Βαρουφάκης (φέρνοντας ξανά τη Lazaard και την Παναρίτη στα μέσα και στα έξω - τους είχαμε και με τους ΠΑΣΟΚ/ΝΔ) και ο Σταθάκης. Τους ψήφισε γιατί πίστεψε ότι το πρόγραμμά τους εφαρμόζεται, γιατί θέλησε να έρθει κάποιος που θα τιμωρήσει τους υπεύθυνους του Μνημονίου καθώς επίσης και για να επανακτήσει η χώρα μας την εθνική της αξιοπρέπεια.

Αλλά όταν ακούει τον Σόιμπλε να μιλάει απαξιωτικά για την χώρα - και να θεωρεί ως αναφαίρετο δικαίωμά του να έχει λόγο στα πάντα - και κανείς να μην του αντιμιλάει, κανείς δε νιώθει καλά.

Υπάρχει χρόνος γι' αλλαγή πολιτικής. Θέληση όμως;

ΥΓ Η υιοθέτηση ΚΑΙ από τον ΣΥΡΙΖΑ παλαιοκομματικών, κυβερνητικών πρακτικών όπως το να μην κυρώνονται συμφωνίες από την Βουλή είναι απλώς απαράδεκτες. Το επόμενο που μας μένει είναι ν' αρχίσουμε να βλέπουμε σωρούς τα προεδρικά διατάγματα...