Κυβερνητικές καθυστερήσεις και η σύγκριση του "παλιού" με το "καινούργιο"

Οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού για "άμεση" κατάθεση νομοσχεδίων, καθησύχασε ελαφρώς μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που πολλά ακούει εδώ και ένα μήνα αλλά λίγα βλέπει.
Οι καθυστερήσεις στις καταθέσεις νομοσχεδίων (από μια ομάδα ανθρώπων που ήταν "έτοιμη να κυβερνήσει" στη θεωρία), τα μπρος-πίσω σε νομοσχέδια που ανακοινώνονται αλλά δεν κατατίθενται σε συνδυασμό με την παραμονή ή ακόμα και την προσέλκυση ανθρώπων που έχουν ταυτιστεί με τα μνημόνια σε κυβερνητικές θέσεις δεν έχουν περάσει "καλά" σε μια μεγάλη μερίδα του κόσμου.
Το ίδιο ισχύει για τις δηλώσεις περί "αυξήσεως του ανταποδοτικού τέλους για την ΕΡΤ", την "αύξηση της έκτακτης εισφοράς σε όσους έχουν να πληρώσουν" και την εισαγωγή του παντελώς αποτυχημένου και επικίνδυνου μέτρου της "κάρτας του πολίτη" που ούτε η ΝΔ δεν ήταν έτοιμη να περάσει με τόσο ευρείες δυνατότητες.
Γιατί δεν κάθονται καλά; Γιατί αν η ΕΡΤ στα χρόνια της σπατάλης επιβίωνε άνετα με το ανταποδοτικό τέλος στο υπάρχον ύψος, μπορεί προφανώς να επιβιώσει και σήμερα. Εκτός αν βέβαια η κυβέρνηση θέλει να "εισπράξει" κάτι παραπάνω γι' άλλες "τρύπες".  Επίσης το ποιοι είναι "έχοντες" είναι σχετικό - και είναι φυσικό να φοβούνται όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες ότι έρχεται νέο "χαράτσι" γι' αυτούς και μάλιστα μέσω ενός μέτρου που ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε ως λάθος ως αντιπολίτευση. Κακά τα ψέμματα είναι η εύκολη λύση, αφού οι πραγματικά έχοντες παρουσιάζονται ως "φτωχοί" παντού... Και γιατί τέλος η "κάρτα του πολίτη" (θυμηθείτε τι γράφαμε εδώ όταν πρωτοπαρουσιάστηκε ως ιδέα), είναι μια ακριβή και κακή ιδέα, που βάζει σε κίνδυνο τα προσωπικά δεδομένα των κατόχων της (αφού τα έχει συγκεντρωμένα και έκθετα σε ένα μέρος) - και αυτό ισχύει είτε το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε το ΠΑΣΟΚ.
Για να μη μιλήσουμε με την παραμονή του Στουρνάρα στη θέση του (ενός ανθρώπου που συνδέθηκε με την πιο σκληρή περίοδο του Μνημονίου), την πρόσληψη της Μνημονιακής Παναρίτη ως "ειδικού συμβούλου" κ.ο.κ. Και για να μην περάσουμε στο ότι παρά τις εξαγγελίες, μέχρι στιγμής πάντα, δεν υπάρχει μείωση των ειδικών συμβούλων και των ειδικών γραμματέων. Όσα ξοδεύονταν πριν, ξοδεύονται και σήμερα. Δυστυχώς.
Επίσης υπάρχει μια αμφισημία για τις ιδιωτικοποιήσεις. Ποιες θα "επανεξεταστούν"; Ποιες θα σταματήσουν; Και άραγε οι ιδιωτικοποιήσεις είναι κακές όταν τις κάνει ο Σαμαράς και καλές όταν τις κάνει ο Τσίπρας; Δε νομίζουμε...
Για να πειστεί ο κόσμος θα πρέπει να υπάρχει ουσία επομένως. Και γρήγορα γιατί η υπομονή δε θα διαρκέσει αιωνίως..

Και φτωχοί και άτιμοι...

Η κυβέρνηση τελικά θυσίασε ως άλλη Ιφιγένεια την αγωνιστικότητά της και δείχνει ότι όλη η επαναστατικότητα της περιορίστηκε στην επιβολή ως κομματικής θέσης την χρήση πολιτικού όρκου στις ορκωμοσίες και στην απουσία γραβάτας από τους άντρες της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Η συνεδρίαση της Κ.Ο. - στην οποία επιχειρήθηκε να εξηγηθούν τ' ανεξήγητα και μαζευτούν τα ασυμμάζευτα - δικαίωσε δυστυχώς τα όσα είπε ο Μανόλης Γλέζος περί "βαφτίσματος", ενώ η δήλωση του υπουργού Οικονομικών περί εκλογικού προγράμματος και του ότι δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι πραγματικά αλάτι στην πληγή της απογοήτευσης όλων μας αφού υπονοούσε ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύει όχι όλη την κυβέρνηση στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η κύρια δύναμη αλλά μόνο όσους υπουργούς του είναι μέλη του κόμματος.

Οι νέες επίσης "κυβερνητικές διαρροές" (τις οποίες ακολουθεί και η νέα κυβέρνηση παρότι τις λοιδορούσε ως αντιπολίτευση) δείχνουν ότι ακόμα και εκείνα τα πραγματικά προοδευτικά μέτρα των 100 δόσεων, της ξεχωριστής διαχείρησης των κόκκινων δανείων, της επανέναρξης των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της επέκτασης του συμβάσεων εργασίας παραπέμπονται στις καλένδες.

Αλλά όλα αυτά θα τα καταπίναμε - αμάσητα - αν ήταν όντως για 4 μήνες ΜΟΝΟ και αν συνοδεύονταν από τα χρήματα των υπολοίπων τελικών δόσεων. "Είναι πολλά τα λεφτά ελληνικέ λαέ" θα έλεγε ως άλλος Καλογήρου, ο Βαρουφάκης και θα τον καταλαβαίναμε.

Όμως ούτε χρήματα παίρνουμε (αφού τα χρήματα θα εκταμιευτούν στο τέλος του 4μήνου), ούτε η ανθρωπιστική κρίση αντιμετωπίζετε (αφού στηρίζετε στην καλή θέληση της εκκλησίας και απλώς θα υπάρχει καλύτερη οργάνωση της διανομής της βοήθειας) ούτε απ' ότι φαίνεται στο 4μηνο θα τελειώσει το πανηγύρι. Χωρίς να θέλουμε να είμαστε μάντεις κακών, η κυβέρνηση φαίνεται καθαρά ότι τα πράγματα δεν τα είχε δουλέψει επαρκώς: ούτε σχέδιο α είχε (δε συζητάμε καν για σχέδιο β), οι συμμαχίες δεν υπήρχαν (ούτε κατά διάνοια), ενώ φαινόταν ξεκάθαρα ότι δεν έχει τη διάθεση να τραβήξει το πράγμα άκρα. Για την έλλειψη σχεδίου η ευθύνη βαραίνει τους συντάκτες του προγράμματος βλ. Βαρουφάκη, Σταθάκη, Τσακαλώτο και Δραγασάκη που πολλά έλεγαν στη θεωρία αλλά στην πράξη ουδέν.

Κυρίως όμως φάνηκε ότι παρά την αρχική ορμή, δεν είχε τη διάθεση να είναι ειλικρινής με τους πολίτες και τον εαυτό της για το τι θα πρέπει πραγματικά να περιμένουμε, όταν τα πράγματα φάνηκαν να πηγαίνουν όπως ΔΕΝ θα θέλαμε να πάνε.

Γιατί ο κόσμος δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να γίνουν υπουργοί ο Λαφαζάνης, ο Βαρουφάκης (φέρνοντας ξανά τη Lazaard και την Παναρίτη στα μέσα και στα έξω - τους είχαμε και με τους ΠΑΣΟΚ/ΝΔ) και ο Σταθάκης. Τους ψήφισε γιατί πίστεψε ότι το πρόγραμμά τους εφαρμόζεται, γιατί θέλησε να έρθει κάποιος που θα τιμωρήσει τους υπεύθυνους του Μνημονίου καθώς επίσης και για να επανακτήσει η χώρα μας την εθνική της αξιοπρέπεια.

Αλλά όταν ακούει τον Σόιμπλε να μιλάει απαξιωτικά για την χώρα - και να θεωρεί ως αναφαίρετο δικαίωμά του να έχει λόγο στα πάντα - και κανείς να μην του αντιμιλάει, κανείς δε νιώθει καλά.

Υπάρχει χρόνος γι' αλλαγή πολιτικής. Θέληση όμως;

ΥΓ Η υιοθέτηση ΚΑΙ από τον ΣΥΡΙΖΑ παλαιοκομματικών, κυβερνητικών πρακτικών όπως το να μην κυρώνονται συμφωνίες από την Βουλή είναι απλώς απαράδεκτες. Το επόμενο που μας μένει είναι ν' αρχίσουμε να βλέπουμε σωρούς τα προεδρικά διατάγματα...

Σαραντα-δύο φωτισμένοι Έλληνες απευθύνονται στον ελληνικό λαό

Όλα τα είχαμε δει σ' αυτή την χώρα, αλλά επιστολή που να λέει "μη στεναχωρείται τους Γερμανούς στις διαπραγματεύσεις" δεν είχαμε δει μέχρι σήμερα. Δράστες αυτής της ενέργειας είναι μια παρέα καθοδηγούμενη από τους Νίκο Δήμου, Θάνο Τζήμερο και Μιράντα Ξιαφά- ανθρώπους που καλοπέρασαν τα χρόνια της ευμάρειας και που δύσκολα μπορούν να χαρακτηρισθούν στην πραγματικότητα ως σπουδαίες προσωπικότητες.

Βέβαια δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Να γράφει επιστολή προς τον οποιοδήποτε και να του εφιστά την προσοχή σε ό,τι εκείνος θεωρεί ως σπουδαίο. Αλλά τέτοιες επιστολές έχουν σημασία και ουσία όταν προέρχονται από ανθρώπους που ξέρουν τι συμβαίνει γύρω τους και που έχουν προσφέρει κάτι ουσιαστικό στον τόπο τους. Ακόμα όμως και αν οι υπογράφοντες δεν ανήκουν σ' αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων, τέτοιες επιστολές έχουν να προσφέρουν κάτι όταν προσφέρουν προβληματισμούς που έχουν νόημα.

Ο Τζήμερος όμως και η παρέα του λένε τα δικά τους (η πρωτότυπη σύνταξη και ορθογραφία του κειμένου διατηρείται): "Την ώρα που η κυβέρνηση μάς βομβαρδίζει με όλα τα μέσα ότι αγωνίζεται για την αξιοπρέπεια των πολιτών, εμείς νιώθουμε ότι η αξιοπρέπεια της χώρας προσβάλλεται. Προσβάλλεται όταν για δεύτερη φορά σε μια τετραετία βρίσκεται στη διεθνή ημερήσια διάταξη το θέμα Grexit, δηλαδή η αντιμετώπιση της χώρας μας σαν παρία της Ευρώπης. Προσβάλλεται όταν η κυβέρνηση βγαίνει στη γύρα, ζήτουλας για νέα δανεικά, και συγχρόνως υβρίζει και λοιδορεί τον μεγαλύτερο χρηματοδότη της χώρας μας, που είναι η Γερμανία."

Κατά την άποψη λοιπόν των "ανησυχούντων νοικοκυραίων" (που ξεμπουρδουκλώθηκαν στο φαϊ τα τελευταία 15 χρόνια και τώρα έχασαν τα κόζια) η χώρα ήταν μια χαρά τα τελευταία 5 χρόνια, και λειτουργούσε αξιοπρεπέστατα ως "ισότιμος" εταίρος της Ε.Ε. Τώρα όμως που πήγε ο ΣΥΡΙΖΑ και τόλμησε να μιλήσει, η χώρα μας έγινε αναξιοπρεπής ενώ παράλληλα βγήκε "στη γύρα σα ζήτουλας". Το χειρότερο δε όλων είναι ότι "υβρίζει και λοιδορεί" τον μεγαλύτερο χρηματοδότη της χώρας μας "τη Γερμανία". Ξεπερνώντας το ύφος και το λεξιλόγιο των "σοφών" αυτών Ελλήνων, αναρωτιόμαστε το πως βγήκε το συμπέρασμα περί ύβρεων. Μάλλον εννοούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ "στεναχώρησε" τους Γερμανούς (που είναι καλοί στο να ζητούν πράγματα αλλά τις δικές τους υποχρεώσεις τις ξεχνούν και τις παραγράφουν μονομερώς) πράγμα που στα μάτια τους ισοδυναμεί με ύψιστη ύβρη.

Και αν η ανακοίνωση ξεκινάει έτσι στη συνέχεια σχολιάζονται ως και οι ενδυματολογικές προτιμήσεις της κυβέρνησης - προφανώς ο καθεστωτικός συντηρητισμός τους προτιμάει το φράκο σε τέτοιες περιπτώσεις. Προχωρώντας ο παραλογισμός μεγαλώνει και γίνονται αναφορές σε "κατάργηση των δειλών και ανεπαρκών μέτρων που πάρθηκαν κατά την κρίση" ενώ γίνονται αναφορές σε "αντι-δυτικισμό" με παραλληλισμούς της κυβέρνησης με την Χρυσή Αυγή.

Ξεπερνώντας πάλι τη βλακώδη και επικίνδυνη θεωρία συσχετισμού της Χ.Α. με τον ΣΥΡΙΖΑ και παραβλέποντας ότι η κυβέρνηση αν ήταν αντι-δυτική θα είχε κάνει ήδη στάση πληρωμών ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ, βλέπουμε ξεκάθαρα μια αντίληψη που διαχέεται σε όλο το κείμενο: η χώρα έχει δύο κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνη που κινείται σε κύκλους δεξιώσεων και συζητάει για την κρίση με τον τρόπο που μιλάνε στα καφενεία για την ύπαρξη νερού στο Άλφα Κενταύρου και εκείνους που ζουν όλα εκείνα τα "δειλά μέτρα προόδου" στο πετσί τους. Η πρώτη αξίζει να ζει και να έχει άποψη - την οποία θέλει να επιβάλλει στους υπόλοιπους, η δε πρέπει να περιμένει από τους πάνσοφους "Τζήμερους" αυτής της χώρας να καθορίσουν πολιτικές.

Εξάλλου το λένε και οι ίδιοι οι συντάκτες του κειμένου κάνοντας "έκκληση σε όλους τους Έλληνες δημοκράτες, που πιστεύουν στις ευρωπαϊκές αξίες και στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων για την ανόρθωση της χώρας, να παραμερίσουν άλλες πολιτικές και προσωπικές διαφορές και να ενωθούν σε μια κοινή προσπάθεια για να προσφέρουν στον Έλληνα πολίτη μια εναλλακτική λύση στην απελπιστική αυτή κατάσταση." Η εναλλακτική αυτή - στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πάντα, που στα μάτια τους "καταστρέφει την χώρα" - είναι μια νεοφιλελεύθερη προέκταση των μέτρων Σαμαρά, όπως προφανώς αυτή εκφράστηκε στο e-mail Χαρδούβελη.

Το δε τέλος της ανακοίνωσης δείχνει την "τρικυμία στο κρανίο" που διαποτίζει τους ανθρώπους. Σας το παραθέτουμε με την παράκληση να το διαβάσετε με προσοχή αφού αναφέρεται στην εναλλακτική που ευαγγελίζονται ο Τζήμερος και η παρέα του: "Μια εναλλακτική λύση που είναι απαραίτητη και υπάρχει σε όλες τις προηγμένες δημοκρατίες, αλλά όχι στη δική μας."

Τι θέλει να πει άραγε ο ποιητής; Περιμένουμε διευκρινιστική δήλωση. Αφού οι 42 φωτισμένοι ασχολήθηκαν με μας, ας μας κάνουν την χάρη να μας εξηγήσουν...

(όλο το κείμενο μπορείτε να το βρείτε εδώ).

Πόσο έντιμος μπορεί να είναι ένας μνημονιακός συμβιβασμός;

Οι συνεντεύξεις τύπου μετά τη συνεδρίαση του Eurogroup είχαν μια σουρεαλιστική χροιά. Παρά το ότι στην πραγματικότητα μιλάμε για μια επέκταση του Μνημονίου, τόσο ο κύριος Βαρουφάκης όσο και οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι που μίλησαν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενοι από το αποτέλεσμα, μιλώντας για "επιτυχίες".

Στην πραγματικότητα βέβαια ο μόνος που θα μπορούσε να δηλώσει ευτυχισμένος από το χθεσινό αποτέλεσμα είναι ο κύριος Σόιμπλε και η Γερμανία. Κατάφεραν να μην χάσουν τίποτα (σχεδόν) από τα όσα ζητούσαν, κατέστειλαν μια μεγάλη εξέγερση (την πρώτη μετά από χρόνια) μέσα στην Ευρωζώνη και συνεχίζουν να καθορίζουν τους όρους τους παιχνιδιού.

Η χώρα μας από την άλλη, κατάφερε να ξανακερδίσει φτηνή ρευστότητα για τις τράπεζες, αφού η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αρχίσει να δέχεται και πάλι τα ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρα και θα σταματήσει η ακριβότερη χρηματοδότηση από τον ELA. Ακόμα κέρδισε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει το τετράμηνο για να διαπραγματευτεί τη νέα συμφωνία με τους εταίρους και να μην μιλάμε για συγκεκριμένους στόχους πρωτογενών πλεονασμάτων, που όμως έχει μικρή σημασία αφού το πλεόνασμα είναι ετήσιο και δεν μπορεί να αξιολογηθεί στο 4μηνο που επεκτείνεται η συμφωνία. Πιθανότατα δε να μπορέσει να προωθήσει και τα νομοσχέδια ρύθμισης χρεών προς το Δημόσιο καθώς αυτό των κόκκινων δανείων που θα δώσουν "ανάσες" σε χιλιάδες κόσμου...

Η πραγματικότητα επομένως είναι απλή και πρέπει να είμαστε ειλικρινείς: μπορεί η χώρα μας να κέρδισε λίγο χρόνο αλλά αυτό συνέβει εντός Μνημονίου. Μπορεί να καταργήθηκε η τρόικα αλλά θα οι συνομιλίες θα γίνονται με τους "θεσμούς" δηλ. την τρόικα μετενομασμένη. Μπορεί επίσης τα μέτρα να μην υπαγορεύονται πλέον από τις Βρυξέλλες, αλλά θα πρέπει να εγκριθούν από αυτές (για το 4μηνο που θα γίνει επέκταση της συμφωνίας) - ενώ παραμένει η λογική του "ισοδύναμου" έστω και αχνά. Το κυριότερο όμως είναι ότι άνευ σχεδίου συγκεκριμένου αναστροφής των Μνημονιακών μέτρων και κάλυψης των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας (από την Ρωσία, την Κίνα ή από οπουδήποτε αλλού), δεν υπάρχει δυνατότητα ξεκαθαρίσματος της κατάστασης προς όφελός της χώρας μας.

Αλλά στην πραγματικότητα ο μνημονιακός συμβιβασμός δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά. Ήταν κάποιες αποστροφές στις δηλώσεις του Βαρουφάκη περί μη "δογματικότητας του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων", περί "επωφελών μέτρων" που πηγάζουν από το Μνημόνιο καθώς και περί "χρησιμότητας" των εταίρων. Εκεί ακριβώς χάνεται το παιχνίδι...

Και αποδεικνύεται ότι ναι μεν η κυβέρνηση δεν είναι "ανεύθυνη" αλλά δε δικαιούνταν να κοροϊδεύει τον Φώτη τον Κουβέλη όταν μιλούσε περί "υπεύθυνης αριστεράς"...Ας ελπίσουμε ότι για τη συνέχεια το σχέδιο είναι καλύτερο...

Και κλείνοντας να πούμε και το άλλο: είναι πραγματικά ντροπή για την Ε.Ε. να η εικόνα 17 υπουργών Οικονομικών να αναμένουν από το Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που διαπραγματευόταν με το Γιάνη Βαρουφάκη, να εγκρίνει το κείμενο που θα υπέγραφαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η συνεδρίαση να καθυστερήσει επί μακρόν, ενώ τα πράγματα γίνονται χειρότερα αν σκεφτεί κανείς ότι ο Σόιμπλε δεν περίμενε καν να τελειώσει η διαδικασία για να φύγει. Παρέδωσε το κείμενο και εξαφανίστηκε. Τόσο απλά...

Η επιλογή Παυλόπουλου και η "χαμένη" ευκαιρία γι' αριστερό Πρόεδρο της Δημοκρατίας

H επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου ως ΠτΔ αποτέλεσε έκπληξη για πολλούς και απογοήτευση γι' άλλους. Για τους μεν γιατί πίστευαν ότι το πρόσωπο θα ήταν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος για τους δε γιατί θα προτιμούσαν κάποιο "κεντροαριστερό" πρόσωπο. Στους δε τελευταίους ανήκει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος θα προτιμούσε κάτι "διαφορετικό" όπως έκανε γνωστό με δήλωσή του. Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα - που βγήκε μετά από αλλεπάλληλες συνδιασκέψεις της κεντρικής επιτροπής και της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ - αποτέλεσε μια στρατηγική κίνηση. Μπορεί όντως να ήταν η χαμένη ευκαιρία για "προοδευτικό" Πρόεδρο; Αν ήταν άλλες οι συνθήκες και οι εποχές πιθανόν ναι. Όμως - δυστυχώς - η συγκυρία επέβαλλε μια διαφορετική προσέγγιση στα πράγματα όπως σημειώνει στο "Ποντίκι" ο Δ.Μηλάκας:

"Ο Αλέξης Τσίπρας και οι στενοί συνεργάτες του είχαν αποφασίσει πριν από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές πως θα προτείνουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας υποψήφιο από τον χώρο της Κεντροδεξιάς. Το όνομα του Δημήτρη Αβραμόπουλου έπεσε στο τραπέζι καθώς εξυπηρετούσε τη στρατηγική της κεντροδεξιάς επιλογής και ταυτόχρονα προσέφερε ένα ικανοποιητικό αντίδωρο στην κυβέρνηση: Να τοποθετήσει για πρώτη φορά αριστερό στο Κολέγιο των Επιτρόπων της Ε.Ε. Δυσφορία και αντιδράσεις από το εξωτερικό αλλά και το εσωκομματικό μέτωπο «έκαψαν» την επιλογή Αβραμόπουλου.

Δεν ακύρωσαν ωστόσο την κεντροδεξιά στρατηγική επιλογή, η οποία πανηγυρικά επιβεβαιώθηκε με την εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Από αυτήν την επιλογή ο Αλέξης Τσίπρας αναμένει πολιτικά κέρδη στο εσωτερικό και το εξωτερικό.

Με την επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου, στενού συνεργάτη του γεννήτορα της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή και του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, ο Αλέξης Τσίπρας δημιουργεί «γέφυρα» ανοχής και υποστήριξης με ένα μεγάλο κομμάτι της Κεντροδεξιάς. Με αυτόν τον τρόπο ενισχύει το εσωτερικό μέτωπο σε μια στιγμή κατά την οποία η κυβέρνησή του διαπραγματεύεται με τους δανειστές τις όποιες πιθανότητες αλλαγών στο πρόγραμμα «διάσωσης» που έχει επιβληθεί στη χώρα.

Αυτό το «άνοιγμα» του Αλέξη Τσίπρα, εκτός από τη δεξιά της Ν.Δ., δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστους και τους υπόλοιπους ενδιάμεσους πολιτικούς χώρους. Το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι – παρά το γεγονός ότι δεν στήριξαν την εκλογή του Παυλόπουλου – αντιλαμβάνονται πιεστικά την ηγεμονία που εδραιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά μέχρι την Κεντροδεξιά. Το αν θα αποδώσει η στρατηγική επιλογή του Αλέξη Τσίπρα θα το δείξει ο χρόνος. Αυτός ο χρόνος τον οποίο διαπραγματεύεται να εξασφαλίσει από τους δανειστές (Γερμανούς).

Με πιο απλά λόγια, σε ό,τι έχει να κάνει με το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι, ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να έχει ήδη εξασφαλίσει το πλεονέκτημα. Ωστόσο, η πολιτική κυριαρχία που επιδιώκει η νέα κυβέρνηση θα κριθεί τελικά από το περιθώριο που μπορεί να διεκδικήσει εξασφαλίζοντας μια νέα συμφωνία από τους δανειστές. Όχι μόνο την ενδιάμεση συμφωνία, αλλά και τη μακροπρόθεσμη που θα διαπραγματευθεί τους επόμενους μήνες..."

Η ελληνική πολιτική κακομοιριά

Και καλά...Τους Ισπανούς, τους Ιρλανδούς και τους Πορτογάλους του καταλαβαίνουμε...Έπεσαν στην ανάγκη της τρόικας, την πάτησαν όπως κι εμείς και τώρα βλέπουν την χώρα μας να παλεύει (χωρίς μεγάλη επιτυχία πάντως) ν' αντιστρέψει το κλίμα. Δίνει μια μάχη, δεν κερδίζει ουσιαστικά πολλά πράγματα αλλά τουλάχιστον κερδίζει τις εντυπώσεις και περνάει την αντίληψη στην παγκόσμια κοινή γνώμη ότι με μια πραγματική διάθεση διαπραγμάτευσης, αν μη τι άλλο, πέφτεις με το κεφάλι ψηλά.
Κάτι που ούτε η Ισπανία, ούτε η Ιρλανδία αλλά και ούτε η Πορτογαλία έκαναν μέχρι το τέλος. Ο δε Ραχόι κατέληξε χειρότερος και από τον Σαμαρά, δουλικότερος του Χατζηαβάτη στον Καραγκιόζη.
Και την Μέρκελ την καταλαβαίνουμε. Πάνω που είχε δέσει την ιστορία της κυριαρχίας της στην Ε.Ε. τόσο όμορφα (και περίτεχνα) και ετοίμαζε παρέα με τον Γιούνκερ (τον μεγαλύτερο Ευρωπαίο φαρισαίο των τελευταίων 30 χρόνων) μια επισήμως γερμανοκρατούμενη ευρωζώνη, παρουσιάζεται μια Ελλάδα που ζητάει επαναδιαπραγμάτευση. Δεν έχει σημασία το γιατί, δεν έχει σημασία το πως και πραγματικά δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Το μήνυμα που περνάει, είναι ότι "αφού η Ελλάδα προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι, όλοι μπορούν".

Αυτό όμως που πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε είναι ο Σαμαράς και οι Ποταμίσιοι. Η γελοία ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που επιχαίρει την καταστροφή που έκανε στην χώρα ο Σαμαράς και η παρέα του, αποτελεί ντροπή για τους εμπνευστές της και κυρίως για τους δε υπογράφοντές της: ο κύριος Σαμαράς ξεχνώντας ότι είναι Έλληνας, υπογράφει ένα κείμενο που ζητάει από τους συμπατριώτες του να μην προσπαθήσουν ν' αλλάξουν τις συνθήκες δουλείας στις οποίες ζουν, ζητώντας τους να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο - "Resistance is futile (κάθε αντίσταση μάταιη)" που λένε και στο Σταρ Τρεκ. Είναι δε τόσο εξώφθαλμα αφρόντιστη και εμπνευσμένη που ενώ ξεκινάει γενικά καταλήγει να μιλάει ονομαστικά για τους Σαμαρά και Τσίπρα. Παράλληλα "όλα τα λεφτά" είναι και η ελληνική μετάφραση του κειμένου - βγαλμένη προφανώς από δωρεάν online μεταφραστή...

Για τους δε Ποταμίσιους τι να πεις; Είχαμε τον - τέως πλέον- υπεύθυνο τύπου του κόμματος, ομότιμο καθηγητή κ. Λιαρόπουλο που όσο συνομιλούσε ο κ. Βαρουφάκης με τους Ευρωπαίους έβγαινε στο Facebook και έκανε επιθέσεις στον Υπουργό Οικονομικών (με ύφος Αρτέμη Μάτσα από πολεμική ταινία της δεκαετίας του '60), προχωρήσαμε στον κ. Τσιόδρα που με περισπούδαστο ύφος αναλύει τις αρετές του Μνημονίου και καταλήξαμε στον βουλευτή του κόμματος ηθοποιό (της κακιάς ώρας πραγματικά) Ν.Ορφανό να επιχαίρει που "η Ελλάδα θα γυρίσει στην δραχμή" λέγοντας σ' αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ "καλά να πάθουν". Καταλαβαίνω την πικρία τους και τη στεναχώρια τους που ΔΕΝ είναι σε θέσεις κλειδιά και δεν έχουν υπουργεία στα χέρια τους (όλοι γνωρίζουμε πόσο πολύ ο Σταύρος θα ήθελε να είναι στην κυβέρνηση), αλλά τόση κακία ρε παιδιά; Το ύφος τους και οι αντιδράσεις τους, θυμίζουν κυρά Κατίνα της γειτονιάς που τις παράτησε ο άντρας τους για τη φοιτητριούλα στην απέναντι πολυκατοικία. Λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει...
Ο Σαμαράς είχε εξουσία και την έχασε και φωνάζει, λέγοντας σε όλους τους Ευρωπαίους ότι αυτός ήταν "καλός". Το Ποτάμι ήθελε να μπει στην κυβέρνηση αλλά δεν πρόκανε.
Και ο μεν και οι δε, κάνουν ό,τι μπορούν για να σαμποτάρουν την προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση. Καλή ή κακή, επιτυχημένη ή αποτυχημένη είναι μια προσπάθεια. Κάτι που ούτε ο Σαμαράς έκανε όσο ήταν στην εξουσία, ούτε ο Θεοδωράκης ήταν διαθετημένος να κάνει - με βάση το πρόγραμμά του. Και το κάνουν για να φανούν "μετά Χριστόν προφήτες" και ν' αυτο-δικαιολογηθούν αν τα πράγματα πάνε άσχημα. Αυτό από μόνο του αποτελεί ντροπή και για τους δυο. Ελπίζουμε όταν έρθει η ώρα ο λαός να το θυμηθεί.

Τα σχέδια Γιούνκερ για ισχυρότερη "ένωση" και ο ρόλος της Γερμανίας στην νέα Ευρώπη

Η στάση της Γερμανίας και των συμμάχων της μέσα στην Ευρωζώνη απέναντι στις ελληνικές αξιώσεις για επαναδιαπραγμάτευση και αποπομπή της τρόικας έχουν και μια βαθύτερη αιτία, πέραν του όποιου οικονομικού κόστους και της τήρησης των συμφωνιών. Η εξήγηση δίνεται μέσα από την είδηση και προέρχεται από το in.gr, βασισμένο σε πληροφορίες από τους Financial Times: "Προτάσεις μετασχηματισμού της ζώνης του ευρώ από μια ατελή νομισματική ένωση σε μια ένωση που έχει πιο ολοκληρωμένη θεσμική δομή κατέθεσε στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.
Σύμφωνα με τους Financial Times, ο Γιούνκερ κατέθεσε στους Ευρωπαίους ηγέτες έκθεση η οποία προτείνει υπό τη μορφή «ρητορικών ερωτημάτων» ισχυρότερη ενιαία διακυβέρνηση, πρόσθετες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τη δημιουργία προϋπολογισμού μόνο για την ευρωζώνη, τη δημιουργία κοινοβουλίου μόνο για την ευρωζώνη, αλλά και νέους θεσμούς που θα υπηρετούν το ενιαίο νόμισμα.
Το πλήρες σχέδιο για τα μέτρα ενοποίησης της ζώνης του ευρώ αναμένεται να  εξετασθεί στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου. Ωστόσο, ενδιάμεσα θα έχει ανοίξει ο διάλογος για τις παρεμβάσεις που παρουσίασε χθες ο επικεφαλής της Κομισιόν. Σημειώνεται πως ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχει ήδη προ έτους (Ιανουάριο 2014) προτείνει τη δημιουργία κοινοβουλίου της ευρωζώνης. Οι υποστηρικτές της πρότασης αυτής βλέπουν μια ευκαιρία αντικατάστασης των μονομερών δημοσιονομικών αποφάσεων, μέσα από ένα δημοκρατικό σώμα, το οποίο θα λαμβάνει αποφάσεις με πλειοψηφία.
Το Ευρωκοινοβούλιο δεν μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο, πρώτον επειδή περιλαμβάνει 28 χώρες, πολλές εκ των οποίων δεν θέλουν περαιτέρω πολιτική ή δημοσιονομική ένωση και δεύτερον επειδή έχει σημασία να συμπράξει το εθνικό Κοινοβούλιο."

Απ' ότι φαίνεται λοιπόν η Γερμανία θέλει να προχωρήσει το συντομότερο σε μια τυπική ένωση των χωρών της Ευρωζώνης στις οποίες θα κάνει κουμάντο. Το ότι η Ε.Ε. έχει αποτύχει πλήρως ως ιδέα και ως εφαρμογή - παρά τη σχετική σταθερότητα του ευρώ - με τη λειτουργία της ευρωζώνης να φέρει κυρίαρχει ευθύνη (αφού επικρατεί η λογική και η προστασία των αγορών και όχι των Ευρωπαϊκών λαών) δεν τους απασχολεί, αντιθέτως τους ωθεί στην εφαρμογή του σχεδίου "ενιαία διακυβέρνηση" όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Επαναστατικές κινήσεις τύπου Ελλάδας δεν χωρούν σε ένα τέτοιο σχέδιο: οι Γερμανοί ζητούν απόλυτη υποταγή και πειθαρχία και για να εφαρμοστεί το σχέδιο θα πρέπει να υπάρχει ισχυρό δέσιμο των οικονομιών των χωρών που θα "προχωρήσουν μαζί". Αν οι οικονομικά αδύναμοι (όπως η Ελλάδα) σηκώνουν μπαϊράκι, τι θα κάνουν οι πιο ισχυροί (όπως η Γαλλία); Oι διαπραγματεύσεις θα κρατήσουν παραπάνω, οι απαιτήσεις θα είναι μεγαλύτερες και το σχέδιο για ολοκληρωτική επικράτηση της Γερμανίας - με χρήση της οικονομίας - στις υπόλοιπες χώρες μπορεί να πάει και περίπατο...

Όσο για τη δημιουργία ξεχωριστού κοινοβουλίου για την Ευρωζώνη ας μη γελοιόμαστε: σε μια τέτοια περίπτωση μικρές χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος θα εξαφανιστούν αφού κουμάντο θα κάνουν οι μεγαλύτερες και μάλιστα χρησιμοποιώντας "δημοκρατικές" προφάσεις. Κάτι τέτοιο δεν μας συμφέρει και όποιος ευαγγελίζεται έστω και μια "τυπική" εθνική ανεξαρτησία, θα πρέπει να το καταλαβαίνει...

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τα ελληνικά ομόλογα και το γιατί ο Στουρνάρας πρέπει να πάει σπίτι του...

Κάποιος πρέπει να μιλήσει στον Στουρνάρα. Να τον πάρει με το μαλακό, να του εξηγήσει ότι η ΤτΕ δεν είναι το Ρούπελ του Σαμαριστάν και αυτός ο τελευταίος υπερασπιστής του, να του θυμίσει ότι ο εμφύλιος τελείωσε και ότι ένα κομμάτι της αριστεράς είναι στην κυβέρνηση, να του πει (ήσυχα-ήσυχα) ότι ο ίδιος δεν είναι πλέον Υπουργός Οικονομικών και πως ο ρόλος του είναι θεσμικός και τέλος να του πει (χαμηλόφωνα και επ' ουδενί όχι απότομα) ότι ο πολυαγαπημένος του Αντώνης Σαμαράς δεν είναι πλέον Πρωθυπουργός. Είναι μεγάλο παιδί και όσο και αν του είναι δύσκολο θα πρέπει ν' αντέξει...

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Δεν είναι μόνο γιατί αρνήθηκε να παραδώσει την παραίτησή του όπως του ζητήθηκε - προφανώς γιατί θεωρεί τον εαυτό του "κεφάλαιο" για την χώρα. Ούτε γιατί φρόντισε σε πολλές περιπτώσεις προεκλογικά να λειτουργήσει σαν παλιοκαιρισμένος κομματάρχης. Τα λέμε πολύ απλά γιατί ο ρόλος του στον πρόσφατο αποκλεισμό των ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ είναι το λιγότερο περίεργος...

Σύμφωνα λοιπόν με δημοσίευμα της εφημερίδας "Παρόν", ο Γ. Στουρνάρας (που κατά τα λοιπά θα πρέπει να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας πέραν των δικών του και ανεξάρτητα αν βγάζει σπυράκια όταν ακούει "Τσίπρας") γνώριζε τουλάχιστον από την Κυριακή το σχέδιο για αποκλεισμό των ελληνικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά δεν ενημέρωσε την κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε προ τετελεσμένου γεγονότος το βράδυ τις Τετάρτης, όταν ο Μάριο Ντράγκι του τηλεφώνησε για να τον ενημερώσει σχετικά.

Πιο συγκεκριμένα το ρεπορτάζ αναφέρει: "...Αυτή η περίεργη στάση που κράτησε ο κ. Στουρνάρας προκάλεσε έντονη ενόχληση στην κυβέρνηση και, σύμφωνα με πληροφορίες, οι εξηγήσεις που έδωσε στον αντιπρόεδρο Γιάννη Δραγασάκη δεν ήταν ιδιαίτερα πειστικές, αφού είναι γνωστό ότι οι τραπεζίτες του συμβουλίου της ΕΚΤ ενημερώνονται έγκαιρα για τα θέματα συζήτησης πριν από κάθε συνεδρίαση και θεωρείται αδιανόητο να κρατήθηκε «στο σκοτάδι» ο κ. Στουρνάρας και να πληροφορήθηκε τα πάντα, ξαφνικά, την Τετάρτη.

Πολλοί διεθνείς παρατηρητές χαρακτηρίζουν ως «πραξικόπημα» όσα έγιναν την Τετάρτη στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ, με κατάληξη τον αποκλεισμό των ομολόγων από τους χρηματοδοτικούς μηχανισμούς της Φρανκφούρτης, σχεδόν έναν μήνα πριν λήξει η παράταση που είχε δοθεί στο ελληνικό πρόγραμμα.

Οι κεντρικοί τραπεζίτες επικρίνονται -και αυτή την άποψη φέρονται να υιοθετούν ακόμη και μέλη του συμβουλίου της ΕΚΤ- ότι ξεπέρασαν τον ρόλο τους και έκαναν πολιτική, μετατρέποντας την τράπεζα σε έναν μηχανισμό πίεσης της κυβέρνησης ενός κράτους-μέλους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι τραπεζίτες έσπευσαν να βγάλουν την απόφασή τους, επειδή, όπως ανακοινώθηκε, έκριναν προκαταβολικά πως «δεν είναι δυνατό να ολοκληρωθεί επιτυχώς η διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας»!

Δηλαδή, την ώρα που η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους εταίρους ακριβώς για το τι θα γίνει με την αξιολόγηση, αν θα υπάρξει παράταση του προγράμματος ή πρόγραμμα - γέφυρα, οι τραπεζίτες έσπευσαν να προεξοφλήσουν αποτυχία των διαβουλεύσεων 24 ολόκληρες ημέρες πριν εκπνεύσει η παράταση!

Αυτό δεν είναι, όμως, το μόνο παράξενο που συνέβη την Τετάρτη. Οι αποφάσεις δεν λήφθηκαν με ομοφωνία, ούτε καν με μεγάλη πλειοψηφία, αλλά με οριακή πλειοψηφία, αφού το συμβούλιο διχάστηκε. Η πρόταση αποκλεισμού των ομολόγων της Ελλάδας πιθανότατα δεν θα είχε περάσει αν δεν εφαρμοζόταν για πρώτη φορά το σύστημα της εκ περιτροπής ψηφοφορίας των τραπεζιτών.

Σύμφωνα με αυτό το σύστημα, ένας από τους πέντε «ισχυρούς» διοικητές, που έχουν τέσσερις ψήφους και τρεις από τους υπόλοιπους διοικητές εθνικών τραπεζών (που έχουν «μονή» ψήφο) εξαιρούνται από την ψηφοφορία με κλήρωση. Η κλήρωση θύμιζε, όμως, αυτές που γίνονται για τον ορισμό… διαιτητών στο ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, αφού, όλως τυχαίως, αποκλείσθηκαν οι διοικητές των τραπεζών Ελλάδας, Κύπρου, Ιρλανδίας και Γαλλίας, δηλαδή τέσσερις διοικητές που θα καταψήφιζαν την πρόταση αποκλεισμού! Ο κ. Στουρνάρας συμμετείχε σε όλες αυτές τις διεργασίες, αλλά δεν φαίνεται ότι βρήκε κάτι περίεργο ή εξέφρασε κάποια αντίρρηση. Και είναι άγνωστο ποια ενημέρωση έκανε στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης."

Αν τα όσα καταμαρτυρούνται - και απ' ότι φαίνεται - είναι αληθινά, τότε νομίζουμε ότι ο Γ. Στουρνάρας πρέπει να πάει σπίτι του. Αρχικά αρνήθηκε την παραίτηση, προσπαθώντας να περάσει το μήνυμα ότι η ΤτΕ είναι ανεξάρτητη, ότι ο ίδιος είναι ο "καλύτερος" γι' αυτή τη δουλειά και ότι θα διατηρήσει ένα "υπερκομματικό" προφίλ. Τίποτα από τα 3 προφανώς δεν αληθεύουν και βέβαια πρέπει ν' αποχωρήσει γιατί εκτός από μνησίκακος είναι και εθνικά επιζήμιος. Και γι' αυτό και μόνο πρέπει να μας αποχαιρετήσει μια και καλή - και ας τον κάνει ο Σαμαράς σύμβουλό του ή ας γράψει τ' απομνημονεύματά του, ως ο άνθρωπος που παραλίγο να γίνει Πρωθυπουργός (αλά Παπαδήμος) όπως ήθελε η Μέρκελ...

Η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, το "κακό" 30% του Μνημονίου και η διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες

Η είδηση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα..."Το λιμάνι του Πειραιά παραμένει κερδοφόρο για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά βάσει των στοιχείων διακίνησης επιβατών, οχημάτων και φορτίων κατά το 2014 που παρουσίασε η διοίκηση του ΟΛΠ Α.Ε. στο Συμβούλιο Διεύθυνσης της εταιρίας." 

Την ίδια στιγμή διαβάζουμε στο "Πρώτο Θέμα" αλλά και στην "Αυγή" ότι: "...στελεχη του ΥΠΟΙΚ εκφράζουν ρητή θέση υπέρ της ολοκλήρωσης της αποκρατικοποίησης του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς.", παρότι o κύριο Δρίτσας, υφυπουργός Ναυτιλίας σε πρόσφατες δηλώσεις του "επανέλαβε την δέσμευση της κυβέρνησης για σταμάτημα της ιδιωτικοποίησης των ΟΛΠ και ΟΛΘ και την κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα των λιμανιών της χώρας και όπως επεσήμανε μέσα από μια γενικευμένη διαβούλευση τα λιμάνια πρέπει να αναδειχθούν σε στρατηγικούς άξονες" (σύμφωνα με την "Εφημερίδα των Συντακτών").

Αν βγάλουμε στην άκρη το ενδεχόμενο να μην ξέρει ο Δρίτσας, τι κάνει ο Βαρουφάκης (και το αντίθετο) ή το να μας δουλεύουν ψιλό γαζί και οι μεν και δε, μπορούμε να υποθέσουμε ότι προχωράει μια ιδιωτικοποίηση ενός κερδοφόρου οργανισμού, μόνο και μόνο για να ευαρεστηθούν οι Γερμανοί δυνάστες μας και η τρόικα. Έτσι λοιπόν απ' ότι φαίνεται, η χαρά που πήραμε για την καινούργια "αριστερή" κυβέρνηση ήρθε η ώρα να δώσει τη θέση της, στη λύπη ότι τελικά και η αριστερά, θα κάνει ό,τι έκανε η δεξιά απλώς θα το κάνει με τρόπο που θα παρουσιαστεί ως "ανώδυνος" και "προοδευτικός".


Γιατί τι άλλο μπορεί να υποθέσει κανείς όταν τόσο η "Εφημερίδα των Συντακτών" όσο και η "Αυγή" αναφέρονται σε διατήρηση του "70% των μνημονιακών δεσμεύσεων" και σε αντικατάσταση του υπολοίπου 30% από "προτάσεις που θα επεξεργαστεί η κυβέρνηση μαζί με τον ΟΟΣΑ". Αν θυμηθούμε τι έλεγε ο ΟΟΣΑ για την παιδεία στην χώρα μας (λεπτομέρειες εδώ), μπορούμε να υποθέσουμε με αρκετή ασφάλεια για το τι θα εμπεριέχουν αυτές οι προτάσεις που θα παρουσιαστούν από την χώρα μας...Θ' αλλάξει ένα 30% με ένα άλλο "λιγότερο κακό" το οποίο όμως θα κινείται στο ίδιο κλίμα.

Κλείνοντας έχουμε να σχολιάσουμε και κάτι ακόμα: η κυβέρνηση πρέπει να προσέχει τις παρέες της: πριν λίγες μέρες είχαμε την Lazard ως σύμβουλο διαχείρησης χρέους (ναι τη γνωστή Lazard που ενορχήστρωσε το επαίσχυντο PSI που ως αντιπολίτευση κατακεραύνωνε ο ΣΥΡΙΖΑ) και τώρα έχουμε τον ΟΟΣΑ ως "σύμβουλο προτάσεων". Να δούμε και τον Φούχτελ και τον Τόμσεν ως συμβούλους επενδύσεων για να κλείσουμε ως πολιτικά όντα...

Οι "μπάτσοι" να γίνουν αστυνομικοί...

Διαβάζουμε στο "Ποντίκι", με αφορμή τη διαχείρηση των πρώτων συγκεντρώσεων στην χώρα μας, μετά τις εκλογές του Γενάρη: "Άκρως αποτελεσματική κρίνεται η διαχείριση των δύο παράλληλων συγκεντρώσεων χρυσαυγιτών και μελών αντιφασιστικών κινημάτων που διεξήχθησαν στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή τη συμπλήρωση 19 χρόνων από την κρίση των Ιμίων.

«Ποιο ήταν το ζητούμενο; Να μην υπάρξουν τραυματισμοί πολιτών ή αστυνομικών, να μη σημειωθούν έκτροπα, να μην προκληθούν φθορές σε ξένες περιουσίες (αυτοκίνητα, καταστήματα κ.λπ.) και να μην παραμείνει το κέντρο της Αθήνας αποκλεισμένο για ώρες. Όλα αυτά επιτεύχθηκαν σε απόλυτο βαθμό» υποστήριξε στο «Ποντίκι» ανώτερος αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. μεταφέροντας το κλίμα ικανοποίησης που υπάρχει στην ηγεσία.

Βέβαια, τόσο τα έμπειρα στελέχη του αρχηγείου όσο και το υπουργείο Δημόσιας Τάξης γνωρίζουν πως τα «δύσκολα» για τον νέο υπουργό αναπληρωτή βρίσκονται «προ των πυλών».

Οι αλλαγές τις οποίες μελετά ο Γιάννης Πανούσης, κυρίως σε ό,τι αφορά τη διαχείριση μεγάλων διαδηλώσεων από την Ελληνική Αστυνομία, μπορεί να βρίσκουν ανταπόκριση σε μεγάλη μερίδα των ένστολων, δεν σημαίνει όμως πως δεν υπάρχουν και αντιδράσεις.

Ήδη το Σωματείο Ειδικών Φρουρών της Ελληνικής Αστυνομίας (ΣΕΦΕΑΑ), με ανοικτή επιστολή του προς τον Πανούση, άφησε αιχμές για τα γκράφιτι στον φραγμό από κλούβες των ΜΑΤ που έκαναν με σπρέι νεαροί κατά τη διάρκεια της αντιφασιστικής πορείας του περασμένου Σαββάτου.

«Δεν περιγράφει επιτυχία και άκρατη ικανοποίηση για την κοινωνία το γεγονός ότι κάποιοι εργαζόμενοι θα έπρεπε μετά το πέρας της εργασίας τους να επιστρέψουν στη δουλειά τους με οχήματα τα οποία ήταν κατάστικτα ύβρεων και απειλών, γενόμενοι παράλληλα αντικείμενο έντονου σχολιασμού όσων τους είδαν άμεσα και όσων τους είδαν από εικόνες που παρουσιάστηκαν στα ΜΜΕ».

«Δεν θεωρούμε πως προσβλήθηκε η τιμή ή επλήγη το φρόνημα των αστυνομικών από τα γκράφιτι σε τέσσερις κλούβες. Ένα χέρι πλύσιμο και βάψιμο χρειάστηκε να γίνουν» ήταν ο σκωπτικός τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε η ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας το συμβάν.

Η αντίδραση των Ειδικών Φρουρών έχει αιτία. Αφορά την προβλεπόμενη κατάργηση της κατά γενική παραδοχή «προβληματικής» ομάδας ΔΕΛΤΑ και την απορρόφηση σε άλλες υπηρεσίες των αστυνομικών οι οποίοι υπηρετούν εκεί (είναι όλοι ειδικοί φρουροί).

Τα συνεχή κρούσματα βίας, απειθαρχίας και παράβασης καθήκοντος, που φθάνει ή και ξεπερνά τα όρια της ρατσιστικής συμπεριφοράς, των υπηρετούντων στη συγκεκριμένη υπηρεσία αποτελούν «ανοικτή πληγή» για το Σώμα μειώνοντας την αξιοπιστία και εμπιστοσύνη των πολιτών..."

Πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος να γίνει η "αριστερή" κυβέρνηση, κυβέρνηση κωλοτούμπας;

Μετά την αρχική ευφορία - προερχόμενη από τις πρώτες ανακοινώσεις και από τις πρώτες επαφές εντός και εκτός Ελλάδας - παρουσιάστηκε ένα πάγωμα σε όσους εκείνους που πίστεψαν τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίοι βλέπουν μια υπαναχώρηση στα όσα μας είχαν υποσχεθεί...
Κυβερνητικές διαρροές περί "σκανδιναβικού μοντέλου διαχείρησης της δημόσιας περιουσίας" και "τήρηση 67% του προγράμματος μεταρρυθμίσεων" σίγουρα δε βοηθούν την αρχική χαρά από μια διαφορετική διαχείρηση από μια κυβέρνηση της "αριστεράς".
Γιατί αλήθεια τι ουσία θα υπάρχει αν αλλάξει όνομα το ΤΑΙΠΕΔ και γίνει π.χ. ΤΑΙΠΔΠ; Και το ΤΑΙΠΕΔ σε πολλές περιπτώσεις δεν πωλούσε αλλά "νοίκιαζε" περουσιακά στοιχεία για 99 χρόνια. Έτσι κι αλλιώς και τώρα τα έσοδα του Δημοσίου από την δημόσια περιουσία δεν πάνε στα έξοδα του Δημοσίου ένα μεγάλο κομμάτι των οποίων είναι για το ασφαλιστικό; Επομένως ποια αλλαγή φέρει μια τέτοια μετονομασία; Εξάλλου για τους Σκανδιναβούς (και κυρίως τους Νορβηγούς) τα έσοδα προέρχονται κυρίως από τους υδρογονάνθρακες, και τα δικαιώματα που προκύπτουν από τη διαχείρηση τους, κάτι το οποίο εμείς ως χώρα έχουμε μόνο ως θεωρητικό προϊόν και όχι εκμεταλλεύσιμο.
Από κει και πέρα τι σημασία θα έχει αν αλλάξει όνομα το Μνημόνιο και γίνει "Πρόγραμμα Σταθερότητας"; Αν παραμείνει ο στόχος των 150000 απολύσεων; Είναι οι απολύσεις από αριστερούς καλύτερες απ' αυτές που γίνονται από τους δεξιούς; Ακόμα και διαβάζονται μηνύματα συμπαράστασης ή ποιήματα του Καβάφη στους απολυμένους ή οργανώνονται συναυλίες αλληλεγγύης, έχουμε συναίσθηση ότι είναι το ένα και το αυτό. Μπορεί επίσης να δηλώνει ο κύριος Βαρουφάκης ότι "υποχωρήσεις στα εργασιακά και τις αποκρατικοποιήσεις δε θα έχουμε" αλλά αυτό αφήνει έξω το ασφαλιστικό (το οποίο επίσης είναι ένα σοβαρότατο θέμα). Από κει και πέρα τι μένει που να ΜΗΝ καλύπτεται από το Μνημόνιο; Η παιδεία (που κατά ένα περίεργο τρόπο μπήκε στις Μνημονιακές αλλαγές), το φορολογικό και το "άνοιγμα των αγορών". Πιστεύει κανείς ότι ακόμα και αν πάνε οι συντάξεις στα 100 ευρώ θα ευαρεστηθεί η Γερμανία με αυτά; Σοβαροί να είμαστε...
Και φυσικά έχουμε το άλλο θέμα...Διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μια αναντιστοιχία δηλώσεων ακόμα και από εκείνους που θα έπρεπε να είναι σοβαροί. Δηλαδή...Δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε ως χώρα συγκεκριμένη συστοιχία προτάσεων, εκτενώς δημοσιευμένων όσο αφορά του τι θέλουμε να γίνει. Από την μία μιλάμε δημόσια για διαγραφή, μετά υπάρχει διαρροή για ελάφρυνση, μετά έχουμε δημοσιεύματα για κατάργηση του Μνημονίου...Προφανώς και δεν αλλάζουμε (ελπίζουμε δηλαδή) αλλά μήπως να ξέρουμε ως λαός του τι ζητάμε; Γιατί αν υποχωρούμε πριν από την επίσημη έναρξη των διαπραγματεύσεων αλίμονό μας... 
Κλείνοντας δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε ότι αρχικά υπάρχει μια σκληρή στα λόγια αλλά μαλακή στις πράξεις στάση απέναντι στους χρόνια φοροδιαφεύγοντες. Οι εφοπλιστές, οι μεγαλοσχήμονες εργολάβοι κ.λπ. φαίνονται εφησυχασμένοι - οι πρόσφατες δηλώσεις της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών θα πρέπει να μας ανησυχούν. Ας ελπίζουμε ότι και εδώ η κυβέρνηση σκοπεύει να εφαρμόσει τα όσα έλεγε περί φορολογικής δικαιοσύνης...Γιατί όταν ακούμε περί "εθελοντικής συνεισφοράς" και "διατήρηση θέσεων εργασίας" από τους εφοπλιστές που πληρώνουν αναλογικά λιγότερα και από ιδιοκτήτη καφενείου στο ορεινό Ζαγόρι και έχουν 2 Έλληνες σε πληρώματα 50 ατόμων, μάλλον το δούλεμα πάει σύννεφο...

Η αριστερά και τ' αριστερόμετρα

Στην Ελλάδα όποιος ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ λογίζεται αυτομάτως ως "αριστερός". Ακόμα καλύτερα θεωρείται σκληροπυρηνικός αν έχει τύχει υποψήφιος τους. Δεν πάει να έχει 500 εργαζομένους και να τους βάζει να δουλεύουν δωρεάν υπερωρίες ή να "ξεχνάει" να τους πληρώσει στην ώρα τους. Δεν πάει να υποστηρίζει την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, μιλώντας τα "κοπρόσκυλα" που "πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν". Δεν πάει ν' απαγορεύει από τους εργαζομένους του ν' απεργήσουν, την ίδια ώρα που αυτός κατεβαίνει στις πορείες ή να κλέβει το Δημόσιο δηλώνοντας λιγότερα έσοδα απ' όσα έχει.

Ο χαρακτηρισμός "αριστερός" παραμένει...

Παραδοσιακά η αριστερά έχει μια αύρα. Μια αύρα δικαιοσύνης και φιλαληθείας. Η αριστερά πάλευε από πάντα για αξιοκρατεία. Για καλύτερες εργασίες εργασίας. Για ισονομία και ισοπολιτεία.

Καταλήξαμε όμως να μένουμε στους τύπους και στα στερεότυπα. Όπου για να είσαι αριστερός πρέπει να βλέπεις διανοουμενίστικες ταινίες, ν' απορρίπτεις πατρίδες και θρησκείες και να τρως σε δήθεν στέκια που κοστίζουν πολλά και προσφέρουν λίγα. Τα στερεότυπα αυτά "άλωσαν" την ουσία και έκαναν πολλούς "αριστερούς" να ξεχάσουν ότι όταν θέλουμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο δε φτάνει να βαφτίσουμε τα παιδιά μας Νεφέλες και Αλέξανδρους ή να ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Πρέπει να στηρίζουμε τους θεσμούς (π.χ. το δημόσιο σχολείο) με τις πράξεις και όχι μόνο με τα λόγια. Πρέπει να εφαρμόζουμε στις δικές μας δουλειές και τη δική μας καθημερινότητα τα όσα ευαγγελιζόμαστε και να μην την "κοπανάμε" με την πρώτη ευκαιρία, χρησιμοποιώντας προφάσεις...

Και αυτό έχει εφαρμογή και στα όσα ευαγγελίζεται η νέα κυβέρνηση.
Η νέα κυβέρνηση που φυσικά ΔΕΝ είναι "αριστερή" με τη στενή έννοια του όρου. Έχει βάση ένα κομμάτι της αριστεράς, αλλά δεν είναι "αριστερή". Και αυτό όχι γιατί ο "συνέταιρος" του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ΑΝΕΛ, αλλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει να είναι "αριστερά" από το 2009, οπότε και άρχισε το άνοιγμα προς την κεντροαριστερά και το καθαρό "κέντρο".

Εκλέχθηκε όμως με ένα πρόγραμμα που έχει αριστερές βάσεις που στη θεωρία επιδιώκει αυτό που ευαγγελίζεται κάθε αριστερό κίνημα που ξεκίνησε αγώνα προς την εξουσία: "ισονομία - ισοπολιτεία - κοινωνική δικαιοσύνη - προστασία των αδυνάτων".

Αυτό δε θα πρέπει να το ξεχνά. Και γι' αυτό θα πρέπει ν' αγωνίζεται. Γι' αυτό λοιπόν θα είναι καλό, να μπουν στην άκρη τα "αριστερόμετρα", να πάψουμε όλοι μας να κοιτάμε τους τύπους και όχι την ουσία, επιδιώκοντας κινήσεις συμβολισμού αντί να προσπαθούμε να πάμε την Ελλάδα μπροστά.

Αριστερός και αριστερή κυβέρνηση δεν γίνεται με το να έχεις στελέχη από το παλιό ΚΚΕ εσωτερικού σε όλες τις θέσεις-κλειδιά (και πρώην καθηγητές που λίγα πρόσφεραν στο διδακτικό τους έργο), ούτε να ορκίζεσαι με πολιτικό όρκο. Θα πρέπει να ενεργοποιείς ανθρώπους ικανούς, που είναι οι καλύτεροι στον τομέα τους και που να μπορούν να μοιραστούν το όραμά σου. Που να βάζουν το "εμείς" πάνω από το "εγώ", μην επιζητώντας δωράκια και πουλώντας εκδουλεύσεις ή δρώντας υπογείως "προγράφοντας" εσωκομματικούς πολιτικούς ή εργασιακούς αντιπάλους. Και πρέπει να κάνεις πράξη στην καθημερινότητά σου τις αρχές και τις αξίες της αριστεράς.

Τότε θα είσαι αριστερός και η κυβέρνηση πραγματικά αριστερή...