Αναρτήσεις
Η ιστορία με τον μικρό Jay, το φανατικότερο θαυμαστή του ποδοσφαιριστή της εθνικής μας Γιώργου Σαμαρά, απέδειξε για άλλη μια φορά για το πόσο ωραίος λαός είμαστε όταν θέλουμε καθώς και πως λειτουργούμε όχι με πλάνο και προγραμματισμό, αλλά με ένα σχεδόν παιδικό αυθορμητισμό.
Η αρχική είδηση έκανε το γύρο του κόσμου και ξύπνησε τις ευαίσθητες χορδές μας: ήταν στο τελευταίο αγώνα της σκωτζέζικης Σέλτικ για την περίοδο που μας έληξε, όταν ο Γιώργος Σαμαράς πήγε στις κάτω εξέδρες (χωρίς να περάσει κάγκελα και 1000 αστυνομικούς) και πήρε στην αγκαλιά του τον μικρό Jay, παιδί με σύνδρομο Down, φανατικό οπαδό της ομάδας και θαυμαστή δικό του, και τον πήρε μαζί του στους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας που πανηγύριζαν την κατάκτηση του τίτλου. Στην πορεία μαθεύτηκε ότι η κίνηση αυτή δεν ήταν πρωτόγνωρη για τον μικρό, αφού πολλές φορές στο παρελθόν το παιδάκι έχει τύχει της προσοχής της ομάδας και έρχεται συχνά σ' επαφή με τους αγαπημένους του παίκτες, ενώ ένα βίντεο που τράβηξε ο πατέρας του παιδιού το δείχνει να μπαίνει στο λεωοφορείο της ομάδας, να το χαιρετούν οι ποδοσφαιριστές και αυτός να πιάνει κουβέντα με τον Σαμαρά.
Φανταστείτε κάτι ανάλογο στα ελληνικά γήπεδα. Δεν μπορείτε; Ούτε κι εμείς. Θυμηθείτε πόσες φορές έχετε δει αυθόρμητα Έλληνες ποδοσφαιριστές να έρχονται σ' επαφή με τους φιλάθλους και να κάνουν μια ανάλογη κίνηση ανθρωπιάς μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας. Όχι πολλές - έτσι δεν είναι; Στην Ελλάδα τέτοιες αυθόρμητες ενέργειες σπανίζουν. συνήθως εκείνοι που πάνε σε εκδηλώσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα - τις οποίες όλες σχεδόν οι ομάδες πολύ σωστά κάνουν -σε ιδρύματα και σχολεία είναι οι αιώνιοι αναπληρωματικοί και οι ξένοι που μόλις έχουν έρθει στο σύλλογο. Το όλο σκηνικό αντιμετωπίζεται ως "υποχρέωση", πράγμα που αποτυπώνεται και στο "στήσιμο" της εκδήλωσης καθώς και στον χρόνο παραμονής των συμμετεχόντων σ' αυτήν. Έχετε δοκιμάσει να πιάσετε κουβέντα με κάποιον Έλληνα ποδοσφαιριστή (ή αθλητή) μεσαίου ή μεγάλου βεληνεκούς σε δημοφιλές άθλημα; Δεν ήταν και η πιο ωραία εμπειρία, έτσι;
Αυτό δε σημαίνει ότι οι ξένοι ποδοσφαιριστές είναι "πιο άνθρωποι" από τους δικούς μας. Ούτε καλύτεροι χαρακτήρες. Απλά έχει να κάνει με τον τρόπο που οι ίδιες οι ομάδες βλέπουν τους φιλάθλους τους. Το ποδόσφαιρο είναι διασκέδαση και ο φίλαθλος είναι πελάτης τον οποίο σεβόνται. Και αυτό φαίνεται από την καθαριότητα του γηπέδου μέχρι το πως οι παίκτες έχουν διδαχθεί ν' αντιμετωπίζουν τους φιλάθλους. Και αν έχεις μάθει να σέβεσαι το φίλαθλο, η ανθρωπιά βγαίνει πιο εύκολα και πιο αυθόρμητα.
Βέβαια υπάρχει και η διάσταση της συμπεριφοράς των φιλάθλων. Και στην Σκωτία υπάρχει φανατισμός και αντιπαλότητα, αλλά υπάρχουν και όρια - τα οποία δημοσίως τουλάχιστον - δεν ξεπερνιούνται. Για φανταστείτε έναν μικρό Jay με τον πατέρα του με κασκόλ του Ολυμπιακού να περνάει ανάμεσα σε βάζελους (και αντίστροφα); Δε θέλουμε ούτε να το σκεφτούμε. Στην Μ. Βρετανία δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα. Ο μικρός Jay πηγαίνει και στα εκτός έδρας ματς της ομάδας του, μπαίνοντας στα ίδια τρένα με τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, χωρίς να κινδυνεύει. Γιατί ακόμα και οι πιο φανατικοί των φανατικών ξέρουν αφενός μεν τις συνέπειες που θα έχουν αν κάνουν κάτι και αφετέρου αναγνωρίζουν ότι το ποδόσφαιρο είναι κατά βάση γιορτή. Για να φτάσουν εκεί βέβαια θρήνησαν θύματα, έπεσαν βαριές τιμωρίες σε ομάδες και φιλάθλους... Αλλά και εδώ είχαμε νεκρούς και πρόκληση αναπηριών. Αλλά δε μάθαμε...
Από την άλλη όμως η ιστορία με τον μικρό Jay απέδειξε ότι έχουμε ακόμα ευαίσθητες χορδές. Το βίντεο με τον μικρό Jay να πανηγυρίζει το γκολ του Σαμαρά με την Ακτή Ελεφαντοστού (σε βίντεο, ξανά και ξανά), κινητοποίησε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων και σε μια κίνηση που καμία ομοσπονδία της Αγγλίας ή της Σκωτίας δε θα έκανε ποτέ, είχαμε την ελληνική προσφορά να πάει το παιδάκι και η οικογένεια του στην Βραζιλία ώστε να δει το ίνδαλμά του και την εθνική ν' αγωνίζονται ενάντια στην Κόστα Ρίκα. Τελικά ο μικρός Jay δε θα πάει στο Μουντιάλ, αλλά η κίνηση - που έπρεπε να γίνει - έγινε, εις γνώση μάλιστα των διοικούντων ότι λεφτά δεν υπάρχουν. Αλλά όταν χρειάζεται κάτι βρίσκεται πάντα.
Και έτσι δείξαμε ότι όταν θέλουμε να είμαστε καλοί, είμαστε ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ. Αλλά δυστυχώς αυτό συμβαίνει σπάνια γιατί η μιζέρια και η φαγωμάρα επικρατεί ευκολότερα...Και όχι ρε γαμώτο δε μαθαίνουμε από το ωραίοι είμαστε και πόσο ωραία νιώθουμε τις καλές μας στιγμές για να θέλουμε να τις επαναλαμβάνουμε συχνότερα.
Η αρχική είδηση έκανε το γύρο του κόσμου και ξύπνησε τις ευαίσθητες χορδές μας: ήταν στο τελευταίο αγώνα της σκωτζέζικης Σέλτικ για την περίοδο που μας έληξε, όταν ο Γιώργος Σαμαράς πήγε στις κάτω εξέδρες (χωρίς να περάσει κάγκελα και 1000 αστυνομικούς) και πήρε στην αγκαλιά του τον μικρό Jay, παιδί με σύνδρομο Down, φανατικό οπαδό της ομάδας και θαυμαστή δικό του, και τον πήρε μαζί του στους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας που πανηγύριζαν την κατάκτηση του τίτλου. Στην πορεία μαθεύτηκε ότι η κίνηση αυτή δεν ήταν πρωτόγνωρη για τον μικρό, αφού πολλές φορές στο παρελθόν το παιδάκι έχει τύχει της προσοχής της ομάδας και έρχεται συχνά σ' επαφή με τους αγαπημένους του παίκτες, ενώ ένα βίντεο που τράβηξε ο πατέρας του παιδιού το δείχνει να μπαίνει στο λεωοφορείο της ομάδας, να το χαιρετούν οι ποδοσφαιριστές και αυτός να πιάνει κουβέντα με τον Σαμαρά.
Φανταστείτε κάτι ανάλογο στα ελληνικά γήπεδα. Δεν μπορείτε; Ούτε κι εμείς. Θυμηθείτε πόσες φορές έχετε δει αυθόρμητα Έλληνες ποδοσφαιριστές να έρχονται σ' επαφή με τους φιλάθλους και να κάνουν μια ανάλογη κίνηση ανθρωπιάς μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας. Όχι πολλές - έτσι δεν είναι; Στην Ελλάδα τέτοιες αυθόρμητες ενέργειες σπανίζουν. συνήθως εκείνοι που πάνε σε εκδηλώσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα - τις οποίες όλες σχεδόν οι ομάδες πολύ σωστά κάνουν -σε ιδρύματα και σχολεία είναι οι αιώνιοι αναπληρωματικοί και οι ξένοι που μόλις έχουν έρθει στο σύλλογο. Το όλο σκηνικό αντιμετωπίζεται ως "υποχρέωση", πράγμα που αποτυπώνεται και στο "στήσιμο" της εκδήλωσης καθώς και στον χρόνο παραμονής των συμμετεχόντων σ' αυτήν. Έχετε δοκιμάσει να πιάσετε κουβέντα με κάποιον Έλληνα ποδοσφαιριστή (ή αθλητή) μεσαίου ή μεγάλου βεληνεκούς σε δημοφιλές άθλημα; Δεν ήταν και η πιο ωραία εμπειρία, έτσι;
Αυτό δε σημαίνει ότι οι ξένοι ποδοσφαιριστές είναι "πιο άνθρωποι" από τους δικούς μας. Ούτε καλύτεροι χαρακτήρες. Απλά έχει να κάνει με τον τρόπο που οι ίδιες οι ομάδες βλέπουν τους φιλάθλους τους. Το ποδόσφαιρο είναι διασκέδαση και ο φίλαθλος είναι πελάτης τον οποίο σεβόνται. Και αυτό φαίνεται από την καθαριότητα του γηπέδου μέχρι το πως οι παίκτες έχουν διδαχθεί ν' αντιμετωπίζουν τους φιλάθλους. Και αν έχεις μάθει να σέβεσαι το φίλαθλο, η ανθρωπιά βγαίνει πιο εύκολα και πιο αυθόρμητα.
Βέβαια υπάρχει και η διάσταση της συμπεριφοράς των φιλάθλων. Και στην Σκωτία υπάρχει φανατισμός και αντιπαλότητα, αλλά υπάρχουν και όρια - τα οποία δημοσίως τουλάχιστον - δεν ξεπερνιούνται. Για φανταστείτε έναν μικρό Jay με τον πατέρα του με κασκόλ του Ολυμπιακού να περνάει ανάμεσα σε βάζελους (και αντίστροφα); Δε θέλουμε ούτε να το σκεφτούμε. Στην Μ. Βρετανία δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα. Ο μικρός Jay πηγαίνει και στα εκτός έδρας ματς της ομάδας του, μπαίνοντας στα ίδια τρένα με τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, χωρίς να κινδυνεύει. Γιατί ακόμα και οι πιο φανατικοί των φανατικών ξέρουν αφενός μεν τις συνέπειες που θα έχουν αν κάνουν κάτι και αφετέρου αναγνωρίζουν ότι το ποδόσφαιρο είναι κατά βάση γιορτή. Για να φτάσουν εκεί βέβαια θρήνησαν θύματα, έπεσαν βαριές τιμωρίες σε ομάδες και φιλάθλους... Αλλά και εδώ είχαμε νεκρούς και πρόκληση αναπηριών. Αλλά δε μάθαμε...
Από την άλλη όμως η ιστορία με τον μικρό Jay απέδειξε ότι έχουμε ακόμα ευαίσθητες χορδές. Το βίντεο με τον μικρό Jay να πανηγυρίζει το γκολ του Σαμαρά με την Ακτή Ελεφαντοστού (σε βίντεο, ξανά και ξανά), κινητοποίησε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων και σε μια κίνηση που καμία ομοσπονδία της Αγγλίας ή της Σκωτίας δε θα έκανε ποτέ, είχαμε την ελληνική προσφορά να πάει το παιδάκι και η οικογένεια του στην Βραζιλία ώστε να δει το ίνδαλμά του και την εθνική ν' αγωνίζονται ενάντια στην Κόστα Ρίκα. Τελικά ο μικρός Jay δε θα πάει στο Μουντιάλ, αλλά η κίνηση - που έπρεπε να γίνει - έγινε, εις γνώση μάλιστα των διοικούντων ότι λεφτά δεν υπάρχουν. Αλλά όταν χρειάζεται κάτι βρίσκεται πάντα.
Και έτσι δείξαμε ότι όταν θέλουμε να είμαστε καλοί, είμαστε ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ. Αλλά δυστυχώς αυτό συμβαίνει σπάνια γιατί η μιζέρια και η φαγωμάρα επικρατεί ευκολότερα...Και όχι ρε γαμώτο δε μαθαίνουμε από το ωραίοι είμαστε και πόσο ωραία νιώθουμε τις καλές μας στιγμές για να θέλουμε να τις επαναλαμβάνουμε συχνότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου