Αναρτήσεις
Η προβεβλημένη είδηση στο site του in.gr, φαντάζει "αθώα" και θεωρητικά πολύ χρήσιμη - με τίτλο "πως να επιλέξετε ασφαλιστικό σύμβουλο διαβάζουμε":
"Μια ασφαλιστική σύμβαση, ειδικά αν αυτή αφορά τους κλάδους υγείας και ζωής, αποτελεί μια μακροχρόνια δέσμευση. Θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς υπερβολή, ότι επιλέγοντας την ασφαλιστική μας εταιρεία ουσιαστικά επιλέγουμε έναν μακροχρόνιο συνεργάτη από τον οποίο εξαρτάται, ανάλογα με την ασφάλιση, το μελλοντικό μας εισόδημα ή ένα κεφάλαιο στο οποίο μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε περίπτωση ανάγκης. Ειδικά αν αναλογιστούμε πως η αλλαγή ασφαλιστικής είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία, η επιλογή αυτού του συνεργάτη θα πρέπει να γίνει πολύ προσεκτικά και μετά από έρευνα."
Εδώ κάπου σαν ελεύθεροι επαγγελματίες που πληρώνουν γύρω στα 4 χιλιάρικα τον χρόνο στην υποχρεωτική μας, δημόσια ασφάλιση (χώρια τα έξτρα σε γιατρούς που πλέον δεν καλύπτονται από τον ΕΟΠΠΥ, νοσοκομεία, συμμετοχή σε φάρμακα και εξετάσεις), αρχίζουμε "να ανεβάζουμε στροφές". Γιατί θα πρέπει να έχουμε ιδιωτική ασφάλεια, όταν πληρώνουν τόσα κερατιάτικα στη δημόσια ασφάλιση; Γιατί το κράτος δεν κάνει το αυτονόητο, δηλ. να δώσει αξία στα χρήματα που πληρώνουμε - όσοι πληρώνουν πλέον γιατί υπάρχει κόσμος που πλέον ΔΕΝ έχει να πληρώσει - και απαξιώνει το Εθνικό Σύστημα Υγείας ώστε να μας στρέψει σε ιδιωτικές ασφαλίσεις που θα παίρνουν πολλά και θα ψάχνουν ευκαιρίες να ΜΗΝ μας καλύψουν εφευρίσκοντας δεκάδες διαφορετικές δικαιολογίες;
Το άλλο εξοργιστικό ερώτημα είναι το εξής: γιατί το κράτος έχει φτιάξει νομοθετικά ένα σύστημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κάθε "αρπάχτρα" τύπου Ασπίς Πρόνοια που "η αλλαγή ασφαλιστικής είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία" και στην οποία κάποιος μένει σιδεροδέσμιος πληρώνοντας χωρίς να περιμένει κάτι, με τις αποδόσεις και τo να πάρει κανείς τα προσδοκόμενα απλά και γρήγορα να είναι τόσο δύσκολο όσο και το να βρεις τους αριθμούς στο Τζόκερ;
Τα πράγματα βέβαια δεν είναι απλά. Το κυριακάτικο "Παρόν" σημειώνει ότι τα ωφειλόμενα του Δημοσίου στον χώρο της υγείας ξεπερνούν τα 800 εκατομμύρια ευρώ. Σημειώνεται επίσης ότι οι ενοποιήσεις ταμείων θα φέρουν νέες μειώσεις στις παροχές και στις συντάξεις (κάτι που ήδη είναι στην πορεία με το νόμο Λοβέρδου), την ίδια στιγμή που οι εισφορές θ' αυξάνονται - γιατί πολύ απλά οι εργοδοτικές εισφορές θα μειώνονται και από κάπου θα πρέπει να καλυφθεί η χασούρα. Αυτό δε θα γίνει άμεσα, αλλά θα γίνει. Επίσης με το εφάπαξ να οδηγείται σταδιακά σε εξαφάνιση και τις επικουρικές σε εξαϋλωση, προχωρούμε στη δημιουργία μιας ανάγκης για τη δημιουργία ενός σταθερού εισοδήματος για τα γεράματα - μια ανάγκη που πάντα υπήρχε αλλά ποτέ δεν ήταν (τα τελευταία 25 χρόνια) τόσο επιτακτική και τόσο δύσκολο να καλυφθεί... Άρα μπαίνουμε σε καινούργιο φαύλο κύκλο, ο οποίος είναι έτσι φτιαγμένος ώστε να σπρώξει τους πολίτες σε κάτι που δεν μπορούν να πληρώσουν και που δεν έπρεπε να χρειάζονται - στην ιδιωτική ασφάλιση...
Και όλα αυτά με τους πολίτες έρμαια ενός αδιαφανούς ιδιωτικού τομέα, που για να είμαστε ειλικρινείς λειτουργεί εις βάρος των πολιτών ακόμα και σε χώρες που έχουν οργανωμένα "συστήματα ασφαλείας"για τους ασφαλισμένους. Αλλά και εδώ υπάρχει και η μεγάλη αποτυχία του μνημονιακού κατεστημένου: όχι μόνο απορρυθμίζει τους βασικούς τομείς για τους οποίους οι πολίτες πληρώνουν φόρους και εισφορές (υγεία - ασφαλιστικό - κοινωνική πρόνοια - παιδεία) αλλά το κάνει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχει ουσιαστική διέξοδος για τα εκατομμύρια εγκλωβισμένων. Γιατί κύριοι...Δεν έχουμε όλοι άλλα 2-3 χιλιάρικα τον χρόνο να δίνουν στις ασφαλιστικές. Όχι με 700 και 800 ευρώ μισθό τον μήνα - για 10 ώρες δουλειά...
(Για το ότι ο ΔΟΛ θεωρεί αναγκαίο να δημοσιεύει "άρθρα" για την "ανάγκη επιλογής ασφαλιστικού συμβούλου" δεν θα γράψουμε κάτι. Οι άνθρωποι κάποιους εξυπηρετούν. Το θέμα είναι να μην "τσιμπάει" ο κόσμος που διαβάζει...)
"Μια ασφαλιστική σύμβαση, ειδικά αν αυτή αφορά τους κλάδους υγείας και ζωής, αποτελεί μια μακροχρόνια δέσμευση. Θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς υπερβολή, ότι επιλέγοντας την ασφαλιστική μας εταιρεία ουσιαστικά επιλέγουμε έναν μακροχρόνιο συνεργάτη από τον οποίο εξαρτάται, ανάλογα με την ασφάλιση, το μελλοντικό μας εισόδημα ή ένα κεφάλαιο στο οποίο μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε περίπτωση ανάγκης. Ειδικά αν αναλογιστούμε πως η αλλαγή ασφαλιστικής είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία, η επιλογή αυτού του συνεργάτη θα πρέπει να γίνει πολύ προσεκτικά και μετά από έρευνα."
Εδώ κάπου σαν ελεύθεροι επαγγελματίες που πληρώνουν γύρω στα 4 χιλιάρικα τον χρόνο στην υποχρεωτική μας, δημόσια ασφάλιση (χώρια τα έξτρα σε γιατρούς που πλέον δεν καλύπτονται από τον ΕΟΠΠΥ, νοσοκομεία, συμμετοχή σε φάρμακα και εξετάσεις), αρχίζουμε "να ανεβάζουμε στροφές". Γιατί θα πρέπει να έχουμε ιδιωτική ασφάλεια, όταν πληρώνουν τόσα κερατιάτικα στη δημόσια ασφάλιση; Γιατί το κράτος δεν κάνει το αυτονόητο, δηλ. να δώσει αξία στα χρήματα που πληρώνουμε - όσοι πληρώνουν πλέον γιατί υπάρχει κόσμος που πλέον ΔΕΝ έχει να πληρώσει - και απαξιώνει το Εθνικό Σύστημα Υγείας ώστε να μας στρέψει σε ιδιωτικές ασφαλίσεις που θα παίρνουν πολλά και θα ψάχνουν ευκαιρίες να ΜΗΝ μας καλύψουν εφευρίσκοντας δεκάδες διαφορετικές δικαιολογίες;
Το άλλο εξοργιστικό ερώτημα είναι το εξής: γιατί το κράτος έχει φτιάξει νομοθετικά ένα σύστημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κάθε "αρπάχτρα" τύπου Ασπίς Πρόνοια που "η αλλαγή ασφαλιστικής είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία" και στην οποία κάποιος μένει σιδεροδέσμιος πληρώνοντας χωρίς να περιμένει κάτι, με τις αποδόσεις και τo να πάρει κανείς τα προσδοκόμενα απλά και γρήγορα να είναι τόσο δύσκολο όσο και το να βρεις τους αριθμούς στο Τζόκερ;
Τα πράγματα βέβαια δεν είναι απλά. Το κυριακάτικο "Παρόν" σημειώνει ότι τα ωφειλόμενα του Δημοσίου στον χώρο της υγείας ξεπερνούν τα 800 εκατομμύρια ευρώ. Σημειώνεται επίσης ότι οι ενοποιήσεις ταμείων θα φέρουν νέες μειώσεις στις παροχές και στις συντάξεις (κάτι που ήδη είναι στην πορεία με το νόμο Λοβέρδου), την ίδια στιγμή που οι εισφορές θ' αυξάνονται - γιατί πολύ απλά οι εργοδοτικές εισφορές θα μειώνονται και από κάπου θα πρέπει να καλυφθεί η χασούρα. Αυτό δε θα γίνει άμεσα, αλλά θα γίνει. Επίσης με το εφάπαξ να οδηγείται σταδιακά σε εξαφάνιση και τις επικουρικές σε εξαϋλωση, προχωρούμε στη δημιουργία μιας ανάγκης για τη δημιουργία ενός σταθερού εισοδήματος για τα γεράματα - μια ανάγκη που πάντα υπήρχε αλλά ποτέ δεν ήταν (τα τελευταία 25 χρόνια) τόσο επιτακτική και τόσο δύσκολο να καλυφθεί... Άρα μπαίνουμε σε καινούργιο φαύλο κύκλο, ο οποίος είναι έτσι φτιαγμένος ώστε να σπρώξει τους πολίτες σε κάτι που δεν μπορούν να πληρώσουν και που δεν έπρεπε να χρειάζονται - στην ιδιωτική ασφάλιση...
Και όλα αυτά με τους πολίτες έρμαια ενός αδιαφανούς ιδιωτικού τομέα, που για να είμαστε ειλικρινείς λειτουργεί εις βάρος των πολιτών ακόμα και σε χώρες που έχουν οργανωμένα "συστήματα ασφαλείας"για τους ασφαλισμένους. Αλλά και εδώ υπάρχει και η μεγάλη αποτυχία του μνημονιακού κατεστημένου: όχι μόνο απορρυθμίζει τους βασικούς τομείς για τους οποίους οι πολίτες πληρώνουν φόρους και εισφορές (υγεία - ασφαλιστικό - κοινωνική πρόνοια - παιδεία) αλλά το κάνει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχει ουσιαστική διέξοδος για τα εκατομμύρια εγκλωβισμένων. Γιατί κύριοι...Δεν έχουμε όλοι άλλα 2-3 χιλιάρικα τον χρόνο να δίνουν στις ασφαλιστικές. Όχι με 700 και 800 ευρώ μισθό τον μήνα - για 10 ώρες δουλειά...
(Για το ότι ο ΔΟΛ θεωρεί αναγκαίο να δημοσιεύει "άρθρα" για την "ανάγκη επιλογής ασφαλιστικού συμβούλου" δεν θα γράψουμε κάτι. Οι άνθρωποι κάποιους εξυπηρετούν. Το θέμα είναι να μην "τσιμπάει" ο κόσμος που διαβάζει...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου