Αναρτήσεις
Σε μια εποχή που ο πολιτισμός μας είναι αντιστρόφως ανάλογος του παρελθόντος μας (και που το μόνο που έχουμε να επιδείξουμε τα τελευταία χρόνια είναι αξιοπρεπείς παρουσίες σε διεθνή φεστιβάλ ταινιών που λίγοι τις βλέπουν και ακόμα λιγότεροι τις καταλαβαίνουν) ο αθλητισμός είναι ίσως ένα από τα λίγα πράγματα που μας δίνει χαρές.
Μετάλλια και επιτυχίες που βασίζονται κυρίως σε ατομική δουλειά και θυσίες και λιγότερο σε δουλειά από τις ομοσπονδίες - με ελάχιστες εξαιρέσεις. Μια από αυτές είναι το μπάσκετ. Το μπάσκετ που μπορεί μεν να εκφράζετε λόγω της τρέλας των οικογενειών Γιαννακόπουλου και των Αγγελόπουλου (που έχουν φτιάξει ομάδες που είναι σταθερά στις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης) αλλά που στηρίζετε χάρις το σχεδιασμό της ομοσπονδίας, που μπορεί μεν να λειτουργεί σταλινικά (κακώς) και να έχει οργανογράμματα περασμένων δεκαετιών (επίσης κακώς) αλλά παρόλα αυτά επειδή υπάρχει ένας υποτυπώδης σχεδιασμός, ταλέντα συνεχίζουν να παράγονται και έτσι επανδρώνονται επιτυχώς οι εθνικές και οι δυόμιση μεγάλες ομάδες της χώρας (ΟΣΦΠ, ΠΑΟ και οι Πανιώνιος/ΠΑΟΚ).
Παρόλα αυτά η εθνική ομάδα των ανδρών τα τελευταία χρόνια δεν τα πηγαίνει καλά. Οι ατυχείς επιλογές σε προπονητές και οι τραυματισμοί των πρώτων επιλογών στοίχησαν στις 2 τελευταίες διοργανώσεις. Έτσι χρειάστηκε να έρθει μια wild card (με χρηματικό αντίτιμο και τις γνωριμίες του "πατερούλη" Βασιλακόπουλου) για να μπορέσει η Ελλάδα να πάρει μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (και μέσω της συμμετοχής σ' αυτό να "σιγουρέψει" και τη συμμετοχή στα τελικά του ερχόμενου Ευρωμπάσκετ). Η σημασία σ' αυτό τεράστια, αφού μια καλή εμφάνιση θα σημαίνει συμμετοχή στους ερχόμενους Ολυμπιακούς από τους οποίους απουσιάσαμε την προηγούμενη φορά (λόγω της τραγικής μας εμφάνισης απέναντι στην Νιγηρία στο Προολυμπιακό).
Η ομοσπονδία φάνηκε ν' αντιμετωπίζει το πράγμα με τη δέουσα σοβαρότητα - για πρώτη φορά μη αφήνοντας τα πράγματα στην τύχη τους (και στην καλή καρδιά του Βασίλη Σπανούλη ο οποίος έκανε "το κουμάντο" αγωνιστικά τα τελευταία χρόνια - χωρίς πάντως αποτελέσματα ανάλογα της αξίας του): αφήνοντας προσωπικές διαφορές στην άκρη προσέλαβε τον καλύτερο Έλληνα προπονητή (τον Φώτη Κατσικάρη) δίνοντάς του "χώρο" να δουλέψει (έστω και ανεπίσημα μιας και ο προηγούμενος προπονητής δεν έχει δει ακόμα την πόρτα της εξόδου λόγω οικονομικών διαφορών), ήρθε σε επαφή εγκαίρως με τους Έλληνες του ΝΒΑ (οι οποίοι φαίνονται θετικοί καταρχήν στη συμμετοχή τους στο Παγκόσμιο), κανόνισε μια αξιοπρεπή σειρά φιλικών αγώνων και γενικώς "δούλεψε" το έδαφος ώστε η ομάδα να πάει καλά στο επερχόμενο Παγκόσμιο.
Έλα όμως που τα πράγματα πήγαν εκτός σχεδιασμού λόγω των τελικών του Πρωταθλήματος...Εκεί οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, φορτωμένοι από την κακή χρονιά και τον αποκλεισμό από το Ευρωπαϊκό Final Four, κατά τη διάρκεια των τελικών και "απείλησαν" ν' αποσύρουν τους διεθνείς του Ολυμπιακού από τις εθνικές ομάδες. Η πρώτη αφορμή ήταν η "έλλειψη ασφαλιστικών συμβολαίων" για τους παίκτες της εθνικής - κάτι που όπως αποδείκτηκε δεν υφίσταται αφού αυτά υπήρχαν και υπάρχουν σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις, αφήνοντας εκτεθημένους δύο ανθρώπους που θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα λόγω των πραγματικών τους γνώσεων στο αντικείμενο. Η δεύτερη (και σοβαρότερη όπως αποδείκτηκε στην πορεία) αφορμή ήταν ο "δάκτυλος διαιτησίας" στα ηττημένα ματς του Ολυμπιακού. Εκεί το πράγμα ξέφυγε τελείως και η ομάδα του Ολυμπιακού αντί να αποδώσει την ευθύνη στις τραγικές επιλογές ξένων, στους κακούς προπονητικούς χειρισμούς και στην αδυναμία (λόγω κούρασης και τραυματισμών) του Σπανούλη να σηκώσει την ομάδα στις πλάτες του στις δύσκολες στιγμές, έδειξε τον Βασιλακόπουλο ως αιτία της ήττας.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε τις τελευταίες μέρες πριν τις κλήσεις της εθνικής, η ομάδα να έχει γίνει ήδη "μύλος" με διαρροές από διαφόρους ότι "δε θέλουν να μετάσχουν στην εθνική γιατί είναι κουρασμένοι" και μια καχυποψία να καλύπτει τα πάντα για το τι κρύβεται πίσω από αυτές τις ανακοινώσεις και αποφάσεις. Λες και οι Έλληνες που παίζουν στο εξωτερικό ή στο NBA και θα έρθουν είναι "ξεκούραστοι" ή λιγότερο "απαραίτητοι".
Τα πράγματα βέβαια στην πραγματικότητα είναι απλά. Η συμμετοχή στην εθνική ομάδα είναι η ύψιστη τιμή. Κανείς αθλητής ομαδικού αθλήματος δεν μπήκε στο "Πάνθεον" του αθλήματός του χωρίς να έχει κατακτήσει διακρίσεις με την εθνική του ομάδα. Από την άλλη όμως δεν μπορεί ν' αποτελεί "υποχρέωση" από την οποία κάποιος θέλει να "ξεφύγει" χρησιμοποιώντας αστείες δικαιολογίες. Πόσο μάλλον όταν αυτές προέρχονται από ιδιοκτήτες ομάδων - οι οποίοι οι ίδιοι υποτιμούν το υλικό της ομάδας τους γεμίζοντας την με ξένους αμφιβόλου ποιότητας εις βάρος των μπασκετικά ανώτερων Ελλήνων. Ιδιοτελή παιχνίδια δεν χωράνε στην εθνική και δεν πρέπει αυτή να χρησιμοποιείται για την προώθηση σωματειακών συμφερόντων...Έτσι η ευκαιρία για μια καλή εμφάνιση (που φαντάζει πιθανή βάση του υλικού που διαθέτουμε ως χώρα και λόγω του "σοβαρού" προπονητή που θα έχουμε) απομακρύνεται χωρίς ακόμα να έχει παιχτεί ούτε ένα δευτερόλεπτο μπάσκετ...
Το τελευταίο είναι ο λόγος για τον οποίο γράφουμε για το συγκεκριμένο θέμα - για να δείξουμε ότι αν και έχουμε φάει τη μεγαλύτερη "σφαλιάρα" των τελευταίων 40 χρόνων δε δείχνουμε να μπορούμε να καταλάβουμε ότι όταν μας δίνονται ευκαιρίες (τις σπάνιες φορές που αυτό συμβαίνει), θα πρέπει να τις "αρπάζουμε από τα μαλλιά". Εμείς προτιμούμε "να σπέρνουμε ανέμους και να θερίζουμε θύελλες", πληρώνοντας το μεγάλο λογαριασμό στο τέλος και σκεπτόμενοι την ευκαιρία που χάσαμε... Θα μάθουμε άραγε ποτέ;
ΥΓ Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές έγινε γνωστό ότι οι 3 αθλητές του Ολυμπιακού που είχαν κληθεί στην εθνική νέων ανδρών δεν πήγαν στη συγκέντρωση της εθνικής. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι ένας εξ αυτών πήγε σε διεθνές camp στην Ιταλία όπου θα συμμετάσχει σε αγώνες. Για το πόσο μυαλό δεν έχουν ούτε αυτοί, ούτε οι ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού δεν το σχολιάζουμε...
Μετάλλια και επιτυχίες που βασίζονται κυρίως σε ατομική δουλειά και θυσίες και λιγότερο σε δουλειά από τις ομοσπονδίες - με ελάχιστες εξαιρέσεις. Μια από αυτές είναι το μπάσκετ. Το μπάσκετ που μπορεί μεν να εκφράζετε λόγω της τρέλας των οικογενειών Γιαννακόπουλου και των Αγγελόπουλου (που έχουν φτιάξει ομάδες που είναι σταθερά στις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης) αλλά που στηρίζετε χάρις το σχεδιασμό της ομοσπονδίας, που μπορεί μεν να λειτουργεί σταλινικά (κακώς) και να έχει οργανογράμματα περασμένων δεκαετιών (επίσης κακώς) αλλά παρόλα αυτά επειδή υπάρχει ένας υποτυπώδης σχεδιασμός, ταλέντα συνεχίζουν να παράγονται και έτσι επανδρώνονται επιτυχώς οι εθνικές και οι δυόμιση μεγάλες ομάδες της χώρας (ΟΣΦΠ, ΠΑΟ και οι Πανιώνιος/ΠΑΟΚ).
Παρόλα αυτά η εθνική ομάδα των ανδρών τα τελευταία χρόνια δεν τα πηγαίνει καλά. Οι ατυχείς επιλογές σε προπονητές και οι τραυματισμοί των πρώτων επιλογών στοίχησαν στις 2 τελευταίες διοργανώσεις. Έτσι χρειάστηκε να έρθει μια wild card (με χρηματικό αντίτιμο και τις γνωριμίες του "πατερούλη" Βασιλακόπουλου) για να μπορέσει η Ελλάδα να πάρει μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (και μέσω της συμμετοχής σ' αυτό να "σιγουρέψει" και τη συμμετοχή στα τελικά του ερχόμενου Ευρωμπάσκετ). Η σημασία σ' αυτό τεράστια, αφού μια καλή εμφάνιση θα σημαίνει συμμετοχή στους ερχόμενους Ολυμπιακούς από τους οποίους απουσιάσαμε την προηγούμενη φορά (λόγω της τραγικής μας εμφάνισης απέναντι στην Νιγηρία στο Προολυμπιακό).
Η ομοσπονδία φάνηκε ν' αντιμετωπίζει το πράγμα με τη δέουσα σοβαρότητα - για πρώτη φορά μη αφήνοντας τα πράγματα στην τύχη τους (και στην καλή καρδιά του Βασίλη Σπανούλη ο οποίος έκανε "το κουμάντο" αγωνιστικά τα τελευταία χρόνια - χωρίς πάντως αποτελέσματα ανάλογα της αξίας του): αφήνοντας προσωπικές διαφορές στην άκρη προσέλαβε τον καλύτερο Έλληνα προπονητή (τον Φώτη Κατσικάρη) δίνοντάς του "χώρο" να δουλέψει (έστω και ανεπίσημα μιας και ο προηγούμενος προπονητής δεν έχει δει ακόμα την πόρτα της εξόδου λόγω οικονομικών διαφορών), ήρθε σε επαφή εγκαίρως με τους Έλληνες του ΝΒΑ (οι οποίοι φαίνονται θετικοί καταρχήν στη συμμετοχή τους στο Παγκόσμιο), κανόνισε μια αξιοπρεπή σειρά φιλικών αγώνων και γενικώς "δούλεψε" το έδαφος ώστε η ομάδα να πάει καλά στο επερχόμενο Παγκόσμιο.
Έλα όμως που τα πράγματα πήγαν εκτός σχεδιασμού λόγω των τελικών του Πρωταθλήματος...Εκεί οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, φορτωμένοι από την κακή χρονιά και τον αποκλεισμό από το Ευρωπαϊκό Final Four, κατά τη διάρκεια των τελικών και "απείλησαν" ν' αποσύρουν τους διεθνείς του Ολυμπιακού από τις εθνικές ομάδες. Η πρώτη αφορμή ήταν η "έλλειψη ασφαλιστικών συμβολαίων" για τους παίκτες της εθνικής - κάτι που όπως αποδείκτηκε δεν υφίσταται αφού αυτά υπήρχαν και υπάρχουν σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις, αφήνοντας εκτεθημένους δύο ανθρώπους που θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα λόγω των πραγματικών τους γνώσεων στο αντικείμενο. Η δεύτερη (και σοβαρότερη όπως αποδείκτηκε στην πορεία) αφορμή ήταν ο "δάκτυλος διαιτησίας" στα ηττημένα ματς του Ολυμπιακού. Εκεί το πράγμα ξέφυγε τελείως και η ομάδα του Ολυμπιακού αντί να αποδώσει την ευθύνη στις τραγικές επιλογές ξένων, στους κακούς προπονητικούς χειρισμούς και στην αδυναμία (λόγω κούρασης και τραυματισμών) του Σπανούλη να σηκώσει την ομάδα στις πλάτες του στις δύσκολες στιγμές, έδειξε τον Βασιλακόπουλο ως αιτία της ήττας.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε τις τελευταίες μέρες πριν τις κλήσεις της εθνικής, η ομάδα να έχει γίνει ήδη "μύλος" με διαρροές από διαφόρους ότι "δε θέλουν να μετάσχουν στην εθνική γιατί είναι κουρασμένοι" και μια καχυποψία να καλύπτει τα πάντα για το τι κρύβεται πίσω από αυτές τις ανακοινώσεις και αποφάσεις. Λες και οι Έλληνες που παίζουν στο εξωτερικό ή στο NBA και θα έρθουν είναι "ξεκούραστοι" ή λιγότερο "απαραίτητοι".
Τα πράγματα βέβαια στην πραγματικότητα είναι απλά. Η συμμετοχή στην εθνική ομάδα είναι η ύψιστη τιμή. Κανείς αθλητής ομαδικού αθλήματος δεν μπήκε στο "Πάνθεον" του αθλήματός του χωρίς να έχει κατακτήσει διακρίσεις με την εθνική του ομάδα. Από την άλλη όμως δεν μπορεί ν' αποτελεί "υποχρέωση" από την οποία κάποιος θέλει να "ξεφύγει" χρησιμοποιώντας αστείες δικαιολογίες. Πόσο μάλλον όταν αυτές προέρχονται από ιδιοκτήτες ομάδων - οι οποίοι οι ίδιοι υποτιμούν το υλικό της ομάδας τους γεμίζοντας την με ξένους αμφιβόλου ποιότητας εις βάρος των μπασκετικά ανώτερων Ελλήνων. Ιδιοτελή παιχνίδια δεν χωράνε στην εθνική και δεν πρέπει αυτή να χρησιμοποιείται για την προώθηση σωματειακών συμφερόντων...Έτσι η ευκαιρία για μια καλή εμφάνιση (που φαντάζει πιθανή βάση του υλικού που διαθέτουμε ως χώρα και λόγω του "σοβαρού" προπονητή που θα έχουμε) απομακρύνεται χωρίς ακόμα να έχει παιχτεί ούτε ένα δευτερόλεπτο μπάσκετ...
Το τελευταίο είναι ο λόγος για τον οποίο γράφουμε για το συγκεκριμένο θέμα - για να δείξουμε ότι αν και έχουμε φάει τη μεγαλύτερη "σφαλιάρα" των τελευταίων 40 χρόνων δε δείχνουμε να μπορούμε να καταλάβουμε ότι όταν μας δίνονται ευκαιρίες (τις σπάνιες φορές που αυτό συμβαίνει), θα πρέπει να τις "αρπάζουμε από τα μαλλιά". Εμείς προτιμούμε "να σπέρνουμε ανέμους και να θερίζουμε θύελλες", πληρώνοντας το μεγάλο λογαριασμό στο τέλος και σκεπτόμενοι την ευκαιρία που χάσαμε... Θα μάθουμε άραγε ποτέ;
ΥΓ Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές έγινε γνωστό ότι οι 3 αθλητές του Ολυμπιακού που είχαν κληθεί στην εθνική νέων ανδρών δεν πήγαν στη συγκέντρωση της εθνικής. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι ένας εξ αυτών πήγε σε διεθνές camp στην Ιταλία όπου θα συμμετάσχει σε αγώνες. Για το πόσο μυαλό δεν έχουν ούτε αυτοί, ούτε οι ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού δεν το σχολιάζουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου