Όλα για το ευρώ - η αρχή του τέλους για τα εθνικά κράτη...

Με διαίρεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε δύο πόλους -Βρετανία και γαλλογερμανικό άξονα-, ένα ρευστό σκηνικό με αβέβαιες συνέπειες για την επόμενη ημέρα, και μία Συνθήκη εντός Συνθήκης με σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία και υπερεξουσίες στην Κομισιόν που έρχεται να επισφραγίσει την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, εκείνων που αποφασίζουν με οδηγό Παρίσι και Βερολίνο και εκείνων που εκτελούν, λήγει η δραματική Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών.

Η στενότερη δημοσιονομική ένωση προς διάσωση του ευρώ που φέρει την υπογραφή της Άνγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί οδηγεί την ΕΕ στην πιο ριζική αναδιάρθρωση σε δεκαετίες με τον Ντέιβιντ Κάμερον να ρισκάρει την πολιτική απομόνωση της Βρετανίας με το βέτο που προέβαλε στην αλλαγή της Συνθήκης της Λισαβόνας για αυστηρότερη δημοσιονομική πειθαρχία.


Το ρήγμα ανάμεσα στους πόλους Βρετανίας και Γαλλίας-Γερμανίας οδηγεί σε Διακυβερνητική Συμφωνία, που περιλαμβάνει εκχώρηση εξουσιών εκ μέρους των εθνικών κυβερνήσεων, και υποστηρίζεται από τα 17 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και, όπως τελικώς διεφάνη, όλα τα υπόλοιπα εννέα κράτη-μέλη πλην Βρετανίας.

Η Ουγγαρία, που αρχικώς είχε συνταχθεί με τη Βρετανία, μαζί με Σουηδία, Τσεχία, Δανία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Ρομανία και Βουλγαρία παραπέμπουν το ζήτημα της ένταξης στη δημοσιονομική ένωση στα εθνικά Κοινοβούλια. Η Ιρλανδία -σημαντικός εμπορικός εταίρος της Βρετανίας- ενδεχομένως θα διοργανώσει δημοψήφισμα για την προσχώρηση.

Συνεπώς η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει να οδεύει σε μία Διακυβερνητική Συμφωνία των «26» με τη Βρετανία απέναντί της, συμφωνία που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί έως τον Μάρτιο.

Τα κράτη-μέλη θα υποβάλλουν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή λεπτομερή προγράμματα με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα εφαρμόσουν για να περιορίσουν τα ελλείμματά τους. Την εφαρμογή του προγράμματος που θα υποβάλει κάθε χώρα θα εποπτεύουν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Ο ρόλος της Κομισιόν ενισχύεται σημαντικά και τείνει να μετατραπεί σε ένα υπερυπουργείο Οικονομικών για ολόκληρη την ευρωζώνη. Είναι χαρακτηριστικό ότι προβλέπεται να επιβάλει ακόμη και νέο, διορθωτικό προϋπολογισμό σε χώρες που αποκλίνουν συστηματικά από τους στόχους του προγράμματος σταθεροποίησης που εφαρμόζουν και από τους στόχους του Συμφώνου Σταθερότητας εν γένει.

Σε περίπτωση που παρατηρείται ότι τα κράτη-μέλη ξεπερνούν το ανώτατο από το Σύμφωνο Σταθερότητας προβλεπόμενο όριο 3% του ελλείμματος, οι κυρώσεις θα είναι αυτόματες εκτός κι αν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (στο οποίο βεβαίως θα μετέχουν μόνο οι ηγέτες των κρατών-μελών της Ευρωζώνης) αποφασίσει με αυξημένη πλειοψηφία ότι συντρέχουν μείζονες λόγοι για την απόκλιση.

Σε επείγουσες περιπτώσεις, για την παροχή βοήθειας από τον ESM θα αρκεί η σύμφωνη γνώμη των χωρών που προσφέρουν το 85% των κεφαλαίων του μηχανισμού (και όχι του 100% όπως σήμερα), αρκεί η Κομισιόν και η ΕΚΤ να συμφωνούν ότι απειλείται η οικονομική και χρηματοπιστωτική σταθερότητα στην Ευρωζώνη.

Αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά οι τρεις μεγαλύτερες οικονομίες -Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία- που έχουν περίπου το 85% στη διάθεση κεφαλαίων θα αποφασίζουν για την οικονομική πολιτική σε μία Ευρώπη δύο ταχυτήτων.

Σχόλιο: Επίσημη διαρχία λοιπόν Γαλλίας-Γερμανίας. Σε μια συμφωνία που διακυβεύονται πολλά, όπως η εθνική ανεξαρτησία, θα περίμενε κανείς να υπάρχει μια διαπραγμάτευση με απώτερο σκοπό την προστασία της. Εμείς ως χώρα, έχοντας φτάσει στον απόλυτο πάτο από πλευράς αξιοπρέπειας, δεν καταφέραμε να κάνουμε ούτε αυτό.

Αλήθεια, με πιο δικαίωμα κάποιος ο οποίος δεν εκλέχθηκε (ποτέ και σε κανένα αξίωμα - μικρό ή μεγάλο) αποφάσισε να συνυπογράψει μια αλλαγή που θα επηρεάσει όλες τις μελλοντικές γενιές της χώρας μας, για όσο υπάρχει Ε.Ε. και είμαστε σ' αυτή; Και πως αλήθεια δηλώνει ότι "είναι ικανοποιημένος" τι στιγμή που οποιαδήποτε παρέκλιση θα σημαίνει "αυστηρές" τιμωρίες, ενώ το περίφημο ευρωομόλογο (ο μόνος λόγος για τον οποίο θα μπορούσε κανείς να κάνει τα στραβά μάτια για την επαίσχυντη συμφωνία) εξαφανίστηκε από το τραπέζι των συζητήσεων, πριν καν κάτσει σε αυτό;

Θα μας πείτε - "μα αυτά ζούμε αυτή την περίοδο έτσι κι αλλιώς" και είναι αλήθεια. Όμως με αυτή τη συμφωνία, εξαλείφεται οποιαδήποτε περίπτωση εξόδου από τον έλεγχο και η χώρα μας (για τους λόγους που δεκάδες αναλυτές έχουν γράψει σελίδες επί σελίδων εδώ και δεκαετίες) θα είναι αιωνίως καθηλωμένη σε ένα καθεστώς εποπτείας και ανέχειας. Δεδομένου ότι επειδή δεν παράγουμε ότι μπορεί να προσδώσει πλεόνασμα σ' ένα προϋπολογισμό θα πρέπει αιωνίως οι μισθοί να είναι χαμηλοί, η φορολογία μεγάλη και να κυνηγάμε "επενδυτές" που θα θέλουν να μας "βοηθήσουν" αγοράζοντας έναντι πινακίου φακής τα πάντα.

Και άλλοι συμφώνησαν. Αλλά είχαν τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να πουν ότι θα το περάσουν από την κρίση του λαού είτε έμμεσα (κοινοβούλια) είτε άμεσα (δημοψήφισμα). Εμείς κατευθείαν ναι...Και έτσι το σχέδιο για Γαλλο-γερμανικό έλεγχο (για το οποίο έχουμε γράψει στο παρελθόν εδώ).

Πηγή ειδήσης: "Τα Νέα"