Οι νεκροί των Τεμπών ως “δυσφήμιση για την πατρίδα μας" και μια απάντηση στην κυρία Βόζενμπεργκ

Δυόμιση χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών και η ελληνική δικαιοσύνη συνεχίζει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Ζώντας σε ένα παράλληλο σύμπαν, συνεχίζοντας την ίδια τακτική που ακολούθησε στη δίκη της Χρυσής Αυγής, κινείται με ρυθμούς τόσο αργούς, που θα πρόσβαλλαν και τις χελώνες.

Αλλά και οι ρυθμοί να ήταν γρηγορότεροι, είναι προφανές ότι εδώ και καιρό, έχει χάσει κάτι βασικό: την εμπιστοσύνη του λαού. Ο λαός που μπορεί να κάνει χίλια λάθη, αλλά κατά βάθος δεν είναι κορόιδο: έχει καταλάβει πολύ καλά (βλέπε σκάνδαλα Novartis, Siemens, υποκλοπών, υποθέσεις Φύσσα και Τσαλικίδη καθώς και δεκάδες άλλες), ότι η δικαιοσύνη κάθε άλλο παρά "τυφλή" είναι, ενώ ειδικά όταν υπάρχει πολιτικό συμφέρον, το "κοινό περί δικαίου αίσθημα" πάει περίπατο. Με την πολιτική πίεση για κατευνασμό και κουκούλωμα να έχει ξεπεράσει τα όρια, είναι προφανές που θα καταλήξει το ζήτημα, όταν η υπόθεση τελεσιδικήσει. Αν και οι δικαστικές αρχές στην χώρα μας δεν ήταν ποτέ πραγματικά ανεξάρτητες και αδέκαστες (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δίκες των δοσίλογων στην μετακατοχική Ελλάδα), στα 2024 δεν υπάρχουν δικαιολογίες για την μη απόδοση δικαιοσύνης. Αυτό που προφανώς δεν κατανοούν οι Έλληνες δικαστές είναι ότι η έλλειψη εμπιστοσύνης σε αυτούς, είναι τραγικό για τη δημοκρατία, γιατί η Δικαιοσύνη είναι βασικός πυλώνας του πολιτεύματος, ενώ παράλληλα οδηγούμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην εμπέδωση ότι μόνο αν πάρει κάποιος την κατάσταση στα χέρια του, θα υπάρξει δικαιοσύνη. Οδηγούμαστε δηλαδή σε μια κοινωνία-ζούγκλα.

Και μέσα σε όλα ήρθε και η κυρία Βόζενμπεργκ, η οποία από την άνεση των Βρυξελλών (όπου βέβαια την έστειλε ο ελληνικός λαός) τολμά και κουνάει το δάκτυλο στην κυρία Καρυστιανού γιατί τολμάει και συνεχίζει να ζητάει δικαιοσύνη για τους αδικοχαμένους των Τεμπών. Θα ήταν πιο εύκολο βέβαια για την κυρία Βόζενμπεργκ και το υπόλοιπο σύστημα που παρασιτεί εις βάρος όλων μας, αν η κυρία Καρυστιανού το είχε βουλώσει και έκανε απλώς τα μνημόσυνα για το παιδί της. Αλλά όμως όχι. Η τελευταία έχει τσαγανό και συνεχίζει νόμιμα, να ζητάει το δίκιο της, στη μνήμη των αδικοχαμένων. Και μακάρι να συνεχίζει να βρίσκει τη δύναμη να το κάνει μέχρι τέλους. Γιατί οι απορίες από την τραγωδία των Τεμπών παραμένουν αναπάντητες - και πρέπει κάποιος επιτέλους να τις λύσει...

Γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος σχετικά στο News24:

"Όταν συνέβη το έγκλημα των Τεμπών, (28/02/2023 για να μην μπερδεύεται η κα Βόζεμπεργκ), ο μηχανισμός προπαγάνδας της κυβέρνησης βραχυκύκλωσε για λίγες μέρες μπροστά στην οργή του λαού και τη θλίψη για τους 57 νεκρούς και τους δεκάδες τραυματίες. Στη συνέχεια παίχθηκε το έργο “διαχρονικές ευθύνες” και μετά, με τη συνδρομή καλοταϊσμένων δημοσιογραφικών παπαγάλων, που ο οχετός τους δεν γνωρίζει νεκρά παιδιά και απαρηγόρητους συγγενείς, ξεκίνησε η επιχείρηση συσκότισης, συγκάλυψης και μονταζιέρας.

Μάλιστα η επιχείρηση αυτή, ενδύθηκε τον μανδύα του… σεβασμού στους νεκρούς. Έπρεπε οι γονείς να θρηνούν βουβά για να μην ενοχλούν.

Έπρεπε να κρατούν τα δάκρυά τους, να εμπιστευθούν την ελληνική δικαιοσύνη και να δεχθούν βρε αδερφέ ότι αυτό το κράτος (επιτελικό εδώ και 5 χρόνια), ίσως χρειάζεται και καμιά θυσία για να φτιάξουν τα πράγματα. Θυσιάζονται βέβαια τα παιδιά του λαού, γιατί το παιδί του παπαγάλου και του πολιτικού εντολέα του παπαγάλου θα πάρει αεροπλάνο, θα έχει αυτοκίνητο για δώρο αποφοίτησης ή ακόμα καλύτερα αυτοκίνητο με σοφέρ.

“Τι θα λέγαν αν στο τρένο ήταν μέσα τα παιδιά τους;”. Απορίες κοινών θνητών Τα παιδιά του λαού, θα μπαίνουν στα τρένα του θανάτου και οι γονείς τους θα πρέπει να το βουλώνουν για να μην προσβληθεί η κυβέρνηση, το έθνος και η πατρίδα. Όταν ξεκινάς με την απαίτηση για “βουβό” και “μη ενοχλητικό” πόνο, είναι βέβαιο ότι θα καταλήξεις σε ξεδιάντροπες επιθέσεις προς όσους γονείς δεν αντέχουν να κλαίνε ήσυχα για να μην ενοχληθεί η κυβέρνηση. Η χυδαιότητα είναι μια κατηφόρα που δεν έχει τέλος. Μετά τη στοχοποίηση διαρκείας της Μαρίας Καρυστιανού και την οργανωμένη κατασυκοφάντηση της συναυλίας για τα Τέμπη, ήρθε η ώρα με τον πιο επίσημο τρόπο να γίνει επίθεση από τη Νέα Δημοκρατία σε όποιον γονέα δεν κάθεται ήσυχα. Η ευρωβουλευτής του κόμματος, Ελίζα Βόζεμπεργκ, ουσιαστικά κατηγόρησε την κα Καρυστιανού ότι εργαλειοποιεί τον θάνατο της κόρης της και συμμετέχει σε επιχείρηση δυσφήμισης της Ελλάδας.

Στη συνέχεια και μετά τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν, αντί να επιλέξει τη σιωπή, είπε να βάλει και λίγη πατρίδα στη σούπα της χυδαιότητας γράφοντας στο Χ το εξής: “Μια κ μόνη διαφορά έχουμε κυρια @mkaristianou. Εγώ εμπιστεύομαι τη Δικαιοσύνη της πατρίδας μας, εσείς οχι”. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο κ. Μητσοτάκης, είχε μεγάλο δίκιο, όταν είπε πριν λίγες μέρες στη Βουλή ότι “ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των αχρείων”. Η κα Βόζεμπεργκ έσπευσε να μπει στο καταφύγιο. Να σημειώσουμε ότι μιας και η ευρωβουλευτής ανήκει στη δεξιά παράταξη, άρα ομνύει στην πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια και το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας, θα έπρεπε να ξέρει ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, έδειχναν ιδιαίτερο σεβασμό στους νεκρούς τους και τους απέδιδαν μεγάλες τιμές. Επεφύλασσαν μάλιστα σκληρές τιμωρίες σε όσους δεν τους σέβονταν, όσο ισχυροί και αν ήταν.

Μπορούμε επομένως να υποστηρίξουμε βάσιμα ότι όποιος δεν σέβεται τους νεκρούς, είναι ανελλήνιστος και ξεφτιλίζει την πατρίδα ΜΑΣ, για να μιλήσουμε και στη διαδικτυακή γλώσσα της κας Βόζενμπεργκ. Πέρα όμως από την Αρχαία Ελλάδα, δεν είναι παράλογο να θεωρεί κανείς ότι τη σύγχρονη και τη μελλοντική Ελλάδα δεν τη δυσφημίζουν οι νεκροί της, ούτε οι γονείς τους, είναι όμως άκρως δυσφημιστικό να σκοτώνονται παιδιά επειδή πήραν το τρένο σε ένα “επιτελικό κράτος”, που καμώνεται πως το ζηλεύουν μέχρι και στην Ιαπωνία. Είναι άκρως δυσφημιστικό να μη νιώθει ο πολίτης, ακόμα και σήμερα, ασφαλής να πάρει το τρένο, παρά τις τόσες διαβεβαιώσεις από τα πιο επίσημα χείλη.

Αυτό είναι ντροπή και ύβρις προς νεκρούς και ζωντανούς στην Ελλάδα. Και οι μόνοι που (κάνουν ότι) δεν το καταλαβαίνουν είναι οι εργολάβοι του επικοινωνιακού μπαζώματος των Τεμπών, που δεν θα θυσίαζαν ποτέ τον παρασιτικό τους εναγκαλισμό με την εξουσία, για ένα “παλιοτρένο”."

Η κόρη του Τέως, η "Δραπετσώνα" και ο πίθηκος που ήθελε να γίνει βασιλιάς

 Λέει ο μύθος του Αισώπου...

"Μια φορά κι έναν καιρό, το γέρικο λιοντάρι, που ήταν ο βασιλιάς της ζούγκλας πέθανε και τα ζώα συγκεντρώθηκαν για να διαλέξουν τον καινούργιο βασιλιά τους. Μα δεν ήταν καθόλου εύκολο, γιατί όλα τα ζώα ήθελαν να πάρουν τη θέση του βασιλιά. 

- Ακούστε! είπε η τίγρη. Πέθανε το λιοντάρι, µα τη θέση του µπορώ να την πάρω εγώ. Είµαι δυνατή και έξυπνη και µου ταιριάζει να γίνω βασιλιάς σας. 

- Μπα; έκανε ο ελέφαντας. Εγώ πρέπει να γίνω βασιλιάς σας, γιατί είµαι το πιο µεγάλο ζώο της γης! 

- Μπορεί να είσαι µεγάλο, αλλά δεν µπορείς να τρέξεις όπως τρέχω εγώ, του είπε ο ρινόκερος. 

- Σταµατήστε να καυγαδίζετε! πήρε το λόγο η καµηλοπάρδαλη. Μπορεί εσείς να είσαστε δυνατά και άγρια, µα εγώ είµαι το πιο ευγενικό ζώο της ζούγκλας. Εµένα πρέπει να κάνετε βασιλιά σας! 

- Να γίνω εγώ βασιλιάς! είπε ο γορίλας και άφησε µια κραυγή που ακούστηκε σε όλη τη ζούγκλα. 

- Η κορώνα ταιριάζει σε µένα! είπε και ο ιπποπόταµος. 

Έτσι συνέχισαν και τα υπόλοιπα ζώα, άλλα έλεγαν ότι ήταν τα πιο δυνατά, άλλα τα πιο έξυπνα, ώσπου σηκώθηκε και ο πίθηκος και χόρεψε πολύ όμορφα. Όλα τα ζώα χειροκρότησαν, πήρε τα πρωτεία κι ανακηρύχθηκε βασιλιάς. Κι ο πίθηκος από τη χαρά του. άρχισε να παίζει µε την κορώνα, κάνοντας τ' άλλα ζώα να γελούν.

Όµως στην αλεπού κακοφάνηκε που έγινε ο πίθηκος βασιλιάς και για να τον γελοιοποιήσει µπροστά στα άλλα ζώα, του είπε: 

- Ξέρω ένα µέρος όπου υπάρχει ένας θησαυρός. Πάµε να σου τον δείξω; Ο πίθηκος την ακολούθησε πρόθυµα και η πονηρή αλεπού τον πήγε κατευθείαν σε µια παγίδα όπου είχαν φτιάξει οι άνθρωποι για τα ζώα. 

Κι όταν ο πίθηκος έπεσε στην παγίδα, φώναξε η πονηρή Μαριώ στα ζώα που έτρεξαν να δουν: 

- Να ποιον διαλέξαµε για βασιλιά µας! Έναν κουτό! 

- Και τώρα τι θα κάνουµε; ρώτησε ένα ελάφι. 

- Τίποτα, είπε η αλεπού. ∆ε θα φορέσει κανένα µας την κορώνα για να µη ζηλεύουν τα άλλα. Και από την ηµέρα εκείνη τα ζώα του µεγάλου δάσους έζησαν χωρίς βασιλιά."

Πριν μερικές μέρες παντρεύτηκε η κόρη του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, Θεοδώρα τον αγαπημένο της στην Αθήνα. Και αντί να έρθει το βανάκι της αστυνομίας να τους μαζέψει όλους για παράνομη χρήση τίτλων ευγενείας πράγμα που απαγορεύεται, μιας που η μαμά της Θεοδώρας υπέγραφε τις προσκλήσεις στα γαλλικά, ως κάτι που μεταφράζεται περίπου σαν "Μεγαλειοτάτη της Ελλάδας" και εκείνη ως "Πριγκήπισσα", η κυρία Μενδώνη (για την οποία υπάρχουν πολλά ράμματα για τη γούνα της και με τα οποία θ' ασχοληθούμε εκτενώς εν καιρώ) της νοίκιασε και το Βυζαντινό Μουσείο (και την ανέφερε, το νούμερο, ως Τέως Βασίλισσα της Ελλάδας στην "Διαύγεια"), να κάνει αυτό που λένε στην Κρήτη "πρόγαμο". Και βέβαια η κοπέλα δεν το πήρε τζάμπα - πλήρωσε, αλλά πόσοι έχουν κάνει αίτηση για χρήση τέτοιων χώρων και αυτή έχει γίνει δεκτή; Κανείς. 

Και μιας και που το νοίκιασαν, και πλήρωσαν και 15 ολόκληρα χιλιάρικα (την "έγδυσαν" που λένε) είπαν να τα δώσου όλα. Έτσι έφαγαν τον αγλέουρα, ήπιαν τον άμπακο και ως "γνήσιοι" Ελληναράδες, "απόγονοι" του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (του τελευταίου Έλληνα αυτοκράτορα που έδωσε τη ζωή του για την χώρα του παρεπιπτόντως), μεράκλωσαν και άρχισαν να χορεύουν. Αυτό δεν είναι κακό, ούτε τόσο αστείο ώστε να μας θυμίσει το μύθο του Αισώπου με τον πίθηκο που ήθελε να γίνει βασιλιάς της ζούγκλας. Το αστείο όμως είναι το τι χόρεψαν - την "Δραπετσώνα" του Μίκη. Ναι, ρε σεις. Η παρέα της "πριγκήπισσας" Θεοδώρας, χόρεψε "παρ' το στεφάνι μας, παρ' το γεράνι μας, στην Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή". Και τρίξανε τα κόκκαλα του Λειδαβίτη, του Μίκη και του Μπιθηκώτση και το τρίξιμο ακούστηκε μέχρι την Δανία (την πατρίδα της Θοδωρούλας)...

Γι' αυτό και μόνο, έπρεπε να τους χρεώσουν παραπάνω...

Άντε παιδιά με το καλό και στα βαφτίσια, για τα οποία υπάρχουν και το "Βρέχει στην Φτωχογειτονιά" και το "Εφτά νομά σ' ένα δωμά"...Να ευχαριστηθεί και η ψυχούλα του Άκη Πάνου...

(Και για όσους ενδιαφέρονται για λίγη πολιτική ιστορία, το άρθρο μας στον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ).

Μια ιστορία με ένα πανό, έναν Τούρκο προπονητή και τον μπασκετικό Παναθηναϊκό...

Δέκα λεπτά περίπου πριν από το τέλος του αγώνα Μακάμπι - Παναθηναϊκός, στα πλαίσια διεθνούς τουρνουά μπάσκετ στην Κύπρο, και ενώ ο Παναθηναϊκός βρισκόταν πίσω στο σκορ, έγινε το μεγάλο μπαμ. Ο Τούρκος τεχνικός του Παναθηναϊκού, άρχισε να κάνει χειρονομίες προς τους διαιτητές και εκείνοι μετά από τις σχετικές συστάσεις τον απέβαλαν αφού αυτός δεν ηρεμούσε. Στην αρχή το γεγονός συνδυάστηκε με ότι στην αμέσως προηγούμενη φάση, οι διαιτητές χρέωσαν με βήματα τον (Τούρκο) αθλητή του συλλόγου Οσμάν (ο οποίος πάντως όντως είχε κάνει παράβαση). Σύντομα όμως μαθεύτηκε η αλήθεια: ο λόγος για τις χειρονομίες και για την έκρηξη του προπονητή ήταν η ανάρτηση ενός πανό που αναφερόταν στα 50 χρόνια τουρκικής κατοχής του βόρειου τμήματος του νησίου. 

Το γεγονός πάντως είχε και συνέχεια. Ο Αταμάν (όντας προπονητής της εθνικής Τουρκίας) έκανε σειρά δηλώσεων, έκανε παράπονα στο σύλλογο και κατάφερε την έκδοση της παρακάτω ανακοίνωσης από την ομάδα:

"Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός AKTOR έχει επί χρόνια αποδείξει ότι αποτελεί μια γνήσια πατριωτική ομάδα, μια αδιαμφισβήτητη πρέσβειρα του ελληνικού αθλητισμού παγκοσμίως, η οποία πορεύεται με γνώμονα το εθνικό συμφέρον στηρίζοντας αδιάλειπτα τους Έλληνες αθλητές, αποτελώντας το βασικό κορμό της Εθνικής ομάδας και μεταλαμπαδεύοντας σε κάθε τόπο του πλανήτη τις ελληνικές αξίες και αρχές. (Σημείωση: το ίδιο κάνει για όλους τους διεθνείς που έχει, σε οποιαδήποτε χώρα και αν αυτοί συμμετέχουν). Δεν ελληνοποιεί, όπως χωρίς μέτρο πράττουν άλλοι αποπροσανατολίζοντας εκ των υστέρων με ιδιοτελή κίνητρα, δεν προσβάλλει τη χώρα της με ενέργειες που στοχεύουν σε εφήμερο κέρδος, δεν καπηλεύεται την εθνική μας ταυτότητα χρησιμοποιώντας την κατά το δοκούν (Ερώτηση: Σε τι αναφέρεται;). Με περηφάνια και ιδιαίτερο ηθικό χρέος εδώ και δεκαετίες, η οικογένειά μας φιλοξενεί παίκτες και προπονητές από κάθε χώρα, από κάθε υπηκοότητα και φυλή. Καθένας μας έχει το αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα να πιστεύει σε ό,τι θέλει, να πρεσβεύει οποιαδήποτε πολιτικοκοινωνική αντίληψη και θέση, να πορεύεται με το δικό του αξιακό κώδικα και τις προσωπικές του αντιλήψεις, αλλά με κάθε τρόπο και αφορμή θα τονίζουμε ότι η ομάδα είναι πέρα και πάνω από καθετί ατομικό, κάθε προσωπική θέση και άποψη, η ομάδα είναι πέρα και πάνω από όλους μας. Παράγοντες, παίκτες, προπονητές, φίλαθλοι οφείλουμε να υπηρετούμε το αθλητικό ιδεώδες και μόνο. Ο αθλητισμός ενώνει, δεν διχάζει και όλοι έχουμε ηθική υποχρέωση στην ιστορία και το μέλλον μας να παραμένουμε πιστοί στο αθλητικό πνεύμα και τα ιδανικά του.

Ως ο ιστορικότερος καλαθοσφαιρικός σύλλογος στην Ελλάδα και την Ευρώπη πιστεύουμε ότι ο αθλητισμός είναι και πρέπει να παραμείνει μια κοινωνία που προωθεί τη συνύπαρξη, την επικοινωνία, την αδερφοσύνη. Δεν ανεχόμαστε το παραμικρό περιθώριο παρέκκλισης από αυτό. Η ΟΜΑΔΑ, ο προπονητής μας, οι οπαδοί μας και όλοι εμείς είμαστε ενωμένοι σαν γροθιά και δεν μπορεί να μας κουνήσει τίποτα. Ουδείς μπορεί να διαταράξει τη σχέση αυτή".

Η ανακοίνωση είναι επιεικώς "άρες-μάρες-κουκουνάρες". Πέραν από το λανθασμένο αυτο-χαρακτηρισμό (ιστορικότερος καλαθοσφαιρικός σύλλογος στην Ελλάδα δεν είναι ο ΠΑΟ, αλλά η ΑΕΚ που είναι η πρώτη ομάδα που έφερε ευρωπαϊκό τρόπαιο στην χώρα), υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες δηλώσεις. Για παράδειγμα, από την μία λέει ότι ο "Παναθηναϊκός αποτελεί γνήσια πατριωτική ομάδα" και το ότι ο "καθένας πιστεύει σε ό,τι θέλει", αλλά από την άλλη καταδικάζει ένα πανό το οποίο αναφέρεται σε ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός που έχει αφήσει ανοιχτή πληγή στον ελληνισμό και το οποίο δεν κρύβεται: οι Τούρκοι πριν από 50 χρόνια έκαναν εισβολή στην Κύπρο, βίασαν, σκότωσαν και κατέχουν (ακόμα και σήμερα) ΠΑΡΑΝΟΜΑ το 33% του κυπριακού εδάφους. 

Επομένως, εκείνος που θα έπρεπε να καταδικαστεί από τον "πατριωτικό" Παναθηναϊκό, θα έπρεπε να είναι ο προπονητής του, που αντί να σεβαστεί (κατά το ιδεώδες του συλλόγου στον οποίο ανήκει) το ότι υπάρχουν φίλαθλοι της ομάδας του που έχουν χάσει σπίτια, συγγενείς και περιουσίες από την τουρκική εισβολή, λειτούργησε προβοκατόρικα και απαίτησε να κατέβει το πανό, κάνοντας μια άνευ λόγου φασαρία. Ποιο "αθλητικό ιδεώδες" υπηρέτησε ο κύριος Άταμαν όταν άρχισε να βρίζει και να φωνάζει (προφανώς χωρίς να υπηρετεί καμία "επικοινωνία" και "αδερφοσύνη") όταν κατάλαβε τι έλεγε το πανό; Για να μη  θυμήσουμε τα ατυχή και δεικτικά σχόλια του κυρίου Αταμάν για το γεγονός ότι ο (σημερινός) αθλητής του συλλόγου του, κύριος Κώστας Σλούκας, όταν αγωνιζόταν στην Φενέρμπαξε δεν απέτεισε φόρο τιμής στο πανό του Κεμάλ (το οποίο γελοιωδώς υποχρεώνονται να κάνουν όλοι οι μπασκετμπολίστες των τουρκικών ομάδων μπαίνοντας στο γήπεδο πριν τους αγώνες). Τότε μάλλον δεν υπήρχε σεβασμός στη διαφορετικότητα των απόψεων - η μάλλον αυτά ισχύουν μόνο για τους Έλληνες. Οι Τούρκοι είναι "μάγκες", απαιτούν και πετυχαίνουν αυτό που θέλουν.

Η δε ακόμα μεγαλύτερη γελοιότητα είναι ότι ο πρόεδρος του συλλόγου κύριος Γιαννακόπουλος, απαίτησε και πέτυχε να τηλεφωνήσουν οι οργανωμένοι οπαδοί στον κύριο Άταμαν και να ζητήσουν "συγγνώμη" (!!!) για το πανό εκ μέρους αυτών που το ανέβασαν. Για την ηθική υπόσταση αυτών που του τηλεφώνησαν δε θα σχολιάσουμε. Δεν μπορούμε να πούμε κάτι για την παντελή έλλειψη πατριωτισμού και την προφανή ιστορική άγνοια που τους περιβάλει. Σ' αυτό πρέπει να προσθέσουμε και την αναξιοπρέπεια και την έλλειψη θάρρους για να υπερασπιστούν τους συν-οπαδούς τους. Αλλά όταν μιλάει ο αρχηγός, τα στρατιωτάκια σιωπούν...Και σιωπούν εκκωφαντικά, καταπίνοντας το γεγονός ότι υπάρχει τουρκική κατοχή στην Κύπρο εδώ και 50 χρόνια...

Εμείς και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού...

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες τελείωσαν και η "Team Hellas" επέστρεψε στα πάτρια (όσοι εξ αυτών ζουν στην Ελλάδα τουλάχιστον), ξεκινώντας από χθες έναν ακόμα ολυμπιακό κύκλο. Σε μια Ελλάδα που καίγεται τόσο κυριολεκτικά (από σειρά πυρκαγιών εντός της Αττικής) όσο και μεταφορικά (από την τεράστια ακρίβεια) ίσως είναι υπερβολή να ασχολούμαστε με τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό, αλλά η αλήθεια παραμένει μία: Ως χώρα ψάχνουμε τις καλές ειδήσεις και η αθλητική δραστηριότητα είναι ένα από τα λίγα πράγματα που μπορούν να τις προσφέρουν...

Οι φετεινοί αγώνες εξελίχθηκαν θετικά για την ελληνική αποστολή από πλευράς μεταλλίων. Φτάσαμε τον αριθμό (8) των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα (1996), και έχοντας συνολικά καλύτερα πλασαρίσματα απ' όλους τους Αγώνες (ξεχωριστά πάντα) των τελευταίων 20 χρόνων.

Το μοναδικό χρυσό που μπήκε σε ελληνικές αποσκευές ήταν σε εκείνου που όλοι περίμεναν. Ο Μίλτος Τεντόγλου επιβεβαίωσε την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του στο μήκος (σ. μόνο σε έναν αγώνα την τελευταία τριετία δεν πήρε το χρυσό, μένοντας 2ος) και έγινε ο μοναδικός Έλληνας, στα χρονικά του στίβου, με δύο «κολλητά» χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Εξάλλου ο άλτης μας -πρώτος μετά τον τετράκις χρυσό Καρλ Λιούις, είναι ο μόνος Έλληνας, τον τρέχοντα αιώνα, που ανέβηκε σε διαδοχικές Ολυμπιάδες στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου! Πλην του «κουλ» Γρεβενιώτη, ρεκόρ έκανε και ο Λευτέρης Πετρούνιας που με το χάλκινο μετάλλιό του έγινε ο μόνος, στην 100ετή πορεία των κρίκων στο Ολυμπιακό πρόγραμμα, με τρία μετάλλια (σ. είχαν προηγηθεί χρυσό στο Ρίο και χάλκινο στο Τόκιο)! Και αν οι προαναφερθέντες ήξεραν ήδη τα… κατατόπια, αλησμόνητη θα μείνει η ανεπανάληπτη χαρά των έξι υπόλοιπων μεταλλιούχων μας, βιώνοντας την καταξίωση. Του Απόστολου Χρήστου, που έφερε το ασημένιο στα 200μ. ύπτιο (σ. δίχως να είναι το αγώνισμά του) κι αφού είχε χάσει το χάλκινο «για μια χεριά», δηλώνοντας ότι δεν θέλει να ξαναβουτήξει! Ήταν το πρώτο μετάλλιο στην κολύμβηση μετά το 1896 και παρθενικό σε πισίνα (τότε η κολύμβηση διεξήχθη στη Mαρίνα Ζέας)! Του «χάλκινου» Εμμανουήλ Καραλή που… πέταξε στα 5.90μ. φέρνοντας δεύτερο μετάλλιο στο στίβο και πιο συγκεκριμένα στο επί κοντώ (όπου το χρυσό ήταν καπαρωμένο, από τον …εξωγήινο Ντουπλάντις, ο οποίος έκανε παγκόσμιο ρεκόρ με 6,25μ.). Μάλιστα ο «Μανόλο» το παρέλαβε δια χειρός Σεργκέι Μπούμπκα, του αθλητή συνώνυμου του αθλήματος, δηλαδή! Δύο χάλκινα μετάλλια είχαμε και στην κωπηλασία (πρώτη φορά στα χρονικά!) με τα κουπιά των πληρωμάτων Παπακωνσταντίνου/Γκαϊδατζή (διπλό σκιφ ελαφρών βαρών ανδρών) και Κοντού/Φίτσιου (διπλό σκιφ ελαφρών βαρών γυναικών). Από το ίδιο υλικό και τα μετάλλια του Θοδωρή Τσελίδη, στο τζούντο (90κ.), που έσυρε το …χορό και του Νταουρέν Κουρουγκλίεφ (86 κ. ελευθέρας πάλης) που τον έκλεισε. Αμφότερα ήρθαν μέσω της δεύτερης ευκαιρίας του ρεπεσάζ. Μετάλλιο δεν πήρε ο πινγκπονίστας Παναγιώτης Γκιώνης, αλλά του αξίζει εύφημος μνεία αφού στα 44 του έγινε ο 4ος Έλληνας με έξι συμμετοχές στους Ολυμπιακούς αγώνες και σχεδιάζει να αγωνιστεί στους 7ους ώστε να έχει αποκλειστικά εκείνος το ρεκόρ παρουσιών!

Αξίζουν οι πανηγυρισμοί; Σε ατομικό επίπεδο φυσικά ναι. Η συμμετοχή και μόνο στους Αγώνες είναι (και παραμένει) τεράστια επιτυχία, πόσο μάλλον η είσοδος στην 8άδα ή η κατάκτηση του Ολυμπιακού μεταλλίου. Οι παθογένειες όμως του συστήματος και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες αθλητές κατά την προ-ολυμπιακή τους προετοιμασία παραμένουν τα ίδια, όπως αυτά τα είχαμε επισημάνει πριν 8 χρόνια, στην μετα-ολυμπιακή μας ανάρτηση για τους Ολυμπιακούς του Ρίο (όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι πλέον είναι μεγαλύτερη η συμμετοχή ιδιωτών χορηγών στην όλη διαδικασία και στο ότι η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (ΕΟΕ) κάνει μια (σχετικά) πιο διαφανή μοιρασιά στα κονδύλια που διαχειρίζεται, τόσο μέσω της ΔΟΕ (για την ανάπτυξη συγκεκριμένων αθλημάτων) όσο και της κρατικής επιχορήγησης.

Τόσα χρόνια μετά η πρόσβαση σε αθλητικές εγκαταστάσεις βαίνει μειούμενη, αρκετοί από τους "ελίτ" αθλητές μας κάνουν και άλλες δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, ενώ τα χρήματα που μοιράζονται είναι όλο και λιγότερα.

Το μέλλον δεν είναι ευοίωνο. Ακόμα και αν είχαμε καλύτερη αντιμετώπιση από τους διαιτητές ή τους κριτές ή περισσότερη τύχη, τα επιπλέον μετάλλια απλώς θα έκρυβαν την αλήθεια: τα ελληνόπουλα δεν αθλούνται, δεν υπάρχουν κατάλληλοι και προσβάσιμοι χώροι και αν ένας λαός δεν αθλείται δεν θα δημιουργήσει ποτέ και πρωταθλητές.

Και αυτό δεν πρόκειται ν' αλλάξει, αν δεν αλλάξει η προσέγγιση της πολιτικής εξουσίας στο ζήτημα "αθλητισμός". Οι φωτογραφίες και τα συγχαρητήρια στο Twitter δεν πρόκειται να φτιάξουν τα πράγματα...

Το κλείσιμο της "Αυγής" και η σκληρή αλήθεια για το μέλλον του τύπου στην Ελλάδα

 Η αλήθεια είναι ότι για χρόνια στην χώρα μας κυκλοφορούσαν υπερβολικά πάρα πολλές εφημερίδες - διαφόρων τύπων (από αθλητικές και πολιτικές μέχρι και εφημερίδες ενώσεων συνταξιούχων και τοπικών συλλόγων) και στοχεύσεων. Από τις εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας ξεχώριζαν πάντα οι καθαρά πολιτικές - αυτές που περίμεναν πως και πως οι λαθραναγνώστες των περιπτέρων, για να ρίξουν μια ματιά στα πρωτοσέλιδά τους, κάθε μεσημέρι όταν τις αναρτούσαν στα μανταλάκια, οι περιπτεράδες.

Τα χρόνια όμως πέρασαν. Η άνθηση του ίντερνετ με τα εκατοντάδες "ενημερωτικά" site, έδωσαν ένα ισχυρό χτύπημα στις εφημερίδες. Για χρόνια όμως αυτές συνέχιζαν να συντηρούνται μέσω των προσφορών (CDs αρχικά, όταν οι δισκογραφικές αποφάσισαν να "τελειώσουν" οριστικά με το βινύλιο και ήθελαν να δημιουργήσουν "κοινό" για ένα καινούργιο μέσο, και βιβλία) και εισάγοντας μια καινούργιου τύπου "αποκαλυπτική" δημοσιογραφία. Πάντως η σκληρή αλήθεια είναι ότι οι κυκλοφορίες μειώθηκαν αισθητά και μόνο στην επαρχία (οπού ο τοπικός τύπος εξυπηρετεί άλλου τύπου ανάγκες) και σε κάποιους ειδικούς χώρους (όπως π.χ. ναυτιλία) υπήρξε μια "σχετική" σταθερότητα. Το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε στα χρόνια της κρίσης (όπου ο οικονομικός στραγγαλισμός "έκοψε" την εφημερίδα σε πολλούς φανατικούς του έντυπου τύπου) και του κορωνοϊού (όπου και να κυκλοφορούσαν οι εφημερίδες, δεν κυκλοφορούσε ο κόσμος για να τις αγοράσει).

Η άλλη μεγάλη αλήθεια ότι ανάμεσα στις πολιτικές-κομματικές εφημερίδες, μια απ' αυτές που ξεχώριζαν ήταν η "Αυγή". Μπορεί ποτέ να μην είχε μεγάλη κυκλοφορία αλλά είχε μια αρκετά ποιοτική αρθρογραφία, εξυπηρετώντας όμως πάντα το κομματικό συμφέρον της "Ανανεωτικής Αριστεράς" (αρχικά) και του ΣΥΡΙΖΑ (στο τέλος). Επειδή ήταν εφημερίδα "ειδικού σκοπού", δε λάμβανε μεγάλη "κρατικοδίαιτη" διαφήμιση (παρότι όλο και κάτι ερχόταν και προς το μέρος της) και έτσι πάντα η κύρια πηγή οικονομικής στήριξής της ήταν το ταμείο του κόμματος (ΚΚΕ εσωτερικού αρχικά, Συνασπισμός στη συνέχεια και ΣΥΡΙΖΑ στο τέλος), ειδικά αφού η κυκλοφορία της τα τελευταία χρόνια ήταν σταθερά κάτω από τα 1000 φύλλα - πανελλαδικά. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε από πάνω από 1 εκατομμύριο ψηφοφόρους στις προηγούμενες εθνικές εκλογές, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπήρχε στήριξη προς την "Αυγή" - ούτε καν από το σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του κόμματος, που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι αυτοί που ψήφισαν στις σχετικά πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη προέδρου.

Λαμβάνοντας υπόψιν τη μεγάλη μείωση που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κρατική επιχορήγηση μετά τις περσινές εθνικές εκλογές, καταλαβαίνει κανείς ότι ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα χτυπούσε η κουδούνα και για την "Αυγή". Ειδικά από τη στιγμή που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, διέκρινε μια ιδιαίτερα κριτική στάση κατά καιρούς προς τις επιλογές του, από διάφορους αρθρογράφους της εφημερίδας. Για να είμαστε δίκαιοι πάντως είναι γνωστό ότι υπήρχαν και στο παρελθόν (δηλαδή επί Τσίπρα) σκέψεις για αλλαγές στην εφημερίδα, οι οποίες συμπεριλάμβαναν και το κλείσιμο του καθημερινού φύλλου. Οι ευαίσθητες εσωκομματικές ισορροπίες όμως (και η παρατεταμένη εκλογική περίοδος πέρσυ) καθυστέρησαν τις όποιες αποφάσεις.

Οι αντιδράσεις μεγάλου μέρους του ενεργού ιντερνετικά "αριστερού" ακροατηρίου, προφανώς δεν μπορούν να προκαλούν έκπληξη. Συναισθηματικά και μόνο, το κλείσιμο της τελευταίας καθημερινής,  φιλικής προς τον ΣΥΡΙΖΑ, εφημερίδας δημιουργεί ένα κενό που στα μάτια του κόσμου δεν καλύπτεται από μια "ενισχυμένη" avgi.gr.  Βέβαια τα hashtags και οι μεγαλοστομίες δε λύνουν το οικονομικό πρόβλημα της Αυγής. Η καθημερινή αγορά του φύλλου θα το έκανε όμως. Όσοι αντιδρούν λοιπόν, έχουν την ευκαιρία τους: Ας ξεκινήσουν ν' αγοράζουν το κυριακάτικο φύλλο που θα μείνει ανοιχτό, μέχρι να κλείσει και αυτό, μπας και το σώσουν...Και το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις άλλες, καθημερινές ή μη εφημερίδες. Το τέλος δε θα είναι μακριά ούτε και γι' αυτές...

Εφτά ενδιαφέροντα συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε από τις πρόσφατες ευρωεκλογές...

 Έχουμε πει και στο παρελθόν ότι η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι ιδιαίτερα σοβαρή υπόθεση, για να μην τη ρίχνουμε στις κάλπες... Για τρίτη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση όμως, η συμμετοχή μειώθηκε, με το κλασικό τηλεοπτικό ρεπορτάζ "της παραλίας" να παρουσιάζεται σε όλα σχεδόν τα τηλεοπτικά κανάλια, και όσους απέφυγαν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, να εμφανίζονται περίπου ως "cool". "Cool" βέβαια δεν είναι το να μην ψηφίζεις - είναι "κουλό". 

Όπως και να έχει όμως, τα αποτελέσματα των εκλογών και η προεκλογική περίοδος, είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον και μας οδήγησαν στο να εξάγουμε εφτά ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Τα παρουσιάζουμε...

Συμπέρασμα 1ο: "Στην Ελλάδα, όλοι είναι ευχαριστημένοι από το εκλογικό αποτέλεσμα".

Το πως γίνεται τα ποσοστά όλων σχεδόν των μεγάλων κομμάτων (πλην ΚΚΕ και Ελληνικής Λύσης) να μειώνονται, οι εκλογικοί στόχοι να έχουν χαθεί και όλοι να είναι χαρούμενοι, είναι ένα ελληνικό φαινόμενο, που θα πρέπει να μας απασχολήσει όλους: κυρίως για το πόσο σχέση έχουν οι ηγέτες της χώρας με την αλήθεια και την πραγματικότητα...

Συμπέρασμα 2ο: "Στα χωριά της Ροδόπης και της Ξάνθης το ΚΙΕΦ παραμένει ισχυρό".

Για το μειονοτικό και υποκινούμενο από το τουρκικό προξενείο, κόμμα που κατεβαίνει εδώ και τρείς ευρωεκλογικές αναμετρήσεις στις εκλογές, έχουμε γράψει στο παρελθόν, έχοντας αναλύσει ξεχωριστά τους λόγους που είναι επιτυχημένο εδώ. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές παρέμεινε ακμαίο και ισχυρό, αλλά η ισχύς του βαίνει μειούμενη. Δεν είναι τυχαίο ότι τα λεωφορεία με τους ψηφοφόρους από την Τουρκία ήταν σαφέστατα λιγότερα (φέρανε καμία 1000ριά σε αυτές τις εκλογές - σε προηγούμενες αναμετρήσεις ήταν 5πλάσια), πράγμα που είχε να κάνει κυρίως με την έλλειψη ενδιαφέροντος και όχι αυτή της προσφοράς. Επίσης αυτή τη φορά είχαμε και άνοιγμα προς τους "Μακεδόνες" του "Ουράνιου Τόξου" της Φλώρινας (που οδήγησε στο να συμπεριληφθεί για πρώτη φορά, μη μουσουλμάνος στο ψηφοδέλτιο), με εξίσου τρανταχτή αποτυχία. Οι ψήφοι προς το κόμμα αυτό, που διαπνέεται από τη "Φιλία και την Ειρήνη" ήταν κυρίως από τις ορεινές και αγροτικές περιοχές των δύο νομών, πράγμα που δείχνει το πόσο η έλλειψη συμβίωσης με μη μουσουλμάνους σε αυτές τις περιοχές, οδηγεί σε έλεγχο αυτών των περιοχών από το προξενείο. Η δε δήλωση των ηγετών του κόμματος ότι "όποιος μας ψήφισε δηλώνει Τούρκος" λέει πολλά...

Συμπέρασμα 3ο: "Στην Ελλάδα δεν ξέρουμε ποιους ψηφίζουμε". 

Τον πρώην αρχηγό ΓΕΕΘΑ Φραγκούλη Φράγκο τον γνωρίζουν πάρα πολλοί και πολλοί τον έχουν σε εκτίμηση. Πολλοί απ' αυτούς ψηφίζουν στα άκρα και επομένως όταν είδαν στο ψηφοδέλτιο της Ελληνικής Λύσης το όνομα "Εμμανουήλ Φράγκος (Φραγκούλης)" νόμιζαν ότι ήταν το ίδιο πρόσωπο και τον σταύρωσαν. Το ίδιο είχαν πράξει και στις προηγούμενες ευρωεκλογές, αλλά τότε δεν είχε γίνει θέμα...Αυτή τη φορά όμως έγινε και το έκανε ο ίδιος ο επίτιμος Αρχηγός ΓΕΣ, Φραγκούλης Φράγκος. Συγκεκριμένα, σε σχετική ανάρτησή του στο Facebook, το βράδυ της Κυριακής (09/06), ο επίτιμος Αρχηγός του ΓΕΣ ξεκαθάρισε την κατάσταση, γράφοντας: «Δέχομαι αναρίθμητα τηλέφωνα και μηνύματα τόσο εγώ όσο και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου, με τα οποία με συγχαίρουν για τη δήθεν εκλογή μου με το κόμμα της Ελληνικής Λύσης. Υποψήφιος με το όνομα Φράγκος Εμμανουήλ έχει βάλει σε παρένθεση το όνομα Φραγκούλης, καθότι είναι ένα πολύ συνηθισμένο όνομα (sic). Δεν ήμουν υποψήφιος, δεν υπήρξα ποτέ και παρακαλώ θερμά, όλη αυτή η παρωδία να σταματήσει εδώ. Συγχαρητήρια σε όλους τους επιτυχόντες και εύχομαι να αντιληφθούν το μέγεθος της ευθύνης που τους αναλογεί εκπροσωπώντας την πατρίδα μας στο Ευρωκοινοβούλιο».

Ο κύριος Φράγκος βέβαια (ο κτηνίατρος-ευρωβουλευτής) δεν έκανε κάποια απάτη - μια μικρή "πονηριά" όμως σίγουρα την έκανε. Με βάση τον εκλογικό νόμο δικαιούται να βάζει δίπλα στο όνομά του κάποιο υποκοριστικό ή παρατσούκλι με το οποίο είναι γνωστό. Έτσι έκανε τη σχετική "πονηριά", για να τσιμπήσει σταυρούς...

Συμπέρασμα 4ο: "Τα τραπεζώματα δε φέρνουν πια ψήφους".

Τα παλιά χρόνια οι υποψήφιοι έκαναν μεγάλες συγκεντρώσεις-γλέντια στα οποία με ένα μικρό αντίτιμο-ενίσχυση φίλοι, συγγενείς και εν δυνάμει ψηφοφόροι άκουγαν τον υποψήφιο και με την παρουσία τους έδειχναν μια δυναμική. Υπήρχαν (και υπάρχουν ακόμα) αρκετοί γαλαντόμοι υποψήφιοι που κάλυπταν εξ ολοκλήρου το κόστος από τη τσέπη τους. Αυτές οι μεγάλες συγκεντρώσεις έχουν σχεδόν εξαφανιστεί στα μεγάλα αστικά κέντρα - αλλά όχι τελείως. Ψάχνοντας προεκλογικά τις αναρτήσεις των μικρότερων κομμάτων στα κοινωνικά δίκτυα, είδαμε μαζικές συγκεντρώσεις-τραπέζια συγκεκριμένων υποψηφίων σε ένα-δύο από αυτά. Με ενδιαφέρον ψάξαμε τα αποτελέσματα γι' αυτούς: Το αποτέλεσμα, για να το πούμε κομψά, ήταν μάλλον απογοητευτικό, θυμίζοντας λίγο σκηνικό από την ταινία "Θανασάκης, ο πολιτευόμενος", αφού δεν πρέπει ούτε οι μισοί απο τους παρευρισκομένους να τους ψήφισαν...

Συμπέρασμα 5ο: "Στην Ελλάδα μπορείς να είσαι και ΠΑΣΟΚ, αλλά παράλληλα να υποστηρίζεις και τη ΝΔ".

Η λεβεντογέννα Κρήτη δείχνει το δρόμο, όσο αφορά το παραπάνω συμπέρασμα που κρύβει μια διπολική, πολιτική συμπεριφορά. Κατά την προεκλογική του εκστρατεία ο Κυριάκος Μητσοτάκης (της ΝΔ) κατέβηκε και στα Χανιά. Εκεί έκανε μια μίνι-συγκεντρωσούλα στον Δημοτικό Κήπο της πόλης, όπου τον προλόγισε ο αντιπεριφερειάρχης του νομού και γνωστός ΠΑΣΟΚατζής, Νίκος Καλογερής. Το γεγονός οδήγησε σε εκτεταμένη κάλυψη και ανάλογο "κράξιμο". Ο κύριος Καλογερής, ο οποίος έχει δώσει μεγάλο βάρος στην άμεση επαφή με τους κατοίκους του νομού στον οποίο προϊσταται συμμετέχοντας άοκνα σε όλα τα πανηγύρια και τραπεζώματα της περιφέρειας Χανίων, απάντησε λέγοντας ότι "ο πρωθυπουργός είναι ο κορυφαίος παράγοντας που μπορεί να ξεκλειδώνει προβλήματα και εμπόδια που συνεχώς αναφύονται σαν Λερναία Ύδρα στην πρόοδο των έργων και τον στηρίζουμε αποφασιστικά ως Περιφέρεια Κρήτης σε αυτό το θέμα" προσθέτοντας ότι "κρίνω σκόπιμο να υπενθυμίσω ότι ως περιφερειακή αρχή, εκτός της στήριξης του ΠΑΣΟΚ είχαμε και τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας, με την οποία συνεργαζόμαστε ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια για την προώθηση και επίλυση πολλών σοβαρών θεμάτων για τον τόπο μας" και κλείνοντας τόνισε ότι "οσον αφορά στην κομματική μου ιδιότητα δεν έχω να κρύψω το παραμικρό. Άλλωστε ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν στήριξε Αρναουτάκη χωρίς κανένα προαπαιτούμενο έδειξε, προς τιμήν του, ότι πρωτίστως τον ενδιαφέρει η συναίνεση και η πρόοδος του νησιού μας και όχι η κομματική προτίμηση του Περιφερειάρχη και των συνεργατών του. Επομένως παραμένω ενεργός στον κομματικό μου χώρο από τον οποίο δεν μετακινήθηκα ποτέ μέχρι σήμερα και αγωνίζομαι ώστε η άνοδος του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ν. Ανδρουλάκη στις ευρωεκλογές να επικυρώσει τον ρόλο του ως δυνατή και υπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση, που τόσο πολύ την έχει ανάγκη ο τόπος".

Συμπέρασμα 6ο: "Οι ψηφοφόροι πλέον δεν ακολουθούν τους προβεβλημένους αν πάνε σε άλλο κόμμα".

Τον Πύρρο Δήμα τον αγαπήσαμε ως αρσιβαρίστα, τον Θοδωρή Ζαγοράκη τον θαυμάσαμε ως αρχηγό της εθνικής ποδοσφαίρο στην πορεία προς την κατάκτηση του EURO 2004. Τον Στέλιο Κούλογλου τον παρακολουθήσαμε ως δημοσιογράφο και ντοκυμαντερίστα. Όλους αυτούς τους ψηφίσαμε ή τους στηρίξαμε ως βουλευτές του εθνικού ή του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Όταν αυτοί όμως άλλαξαν κόμμα, η υποστήριξη αυτή χάθηκε και οι ψήφοι δε μετακινήθηκαν μαζί τους...Σημεία των καιρών ή μια ένδειξη ενηλικίωσης του εκλογικού σώματος;

Συμπέρασμα 7ο: "Αν δε σε θέλει ο λαός, δεν φτάνει να σε θέλει ο αρχηγός".

Ο Ανδρέας Σπυρόπουλος είναι γραμματέας του ΠΑΣΟΚ από το 2022 και προσωπική επιλογή του προέδρου του Κινήματος, Νίκου Ανδρουλάκη. Αλληλοστηρίζονται σε τεράστιο βαθμό και δεν είναι τυχαίο ότι πήρε το "χρίσμα" για τις ευρωεκλογές, περίπου ένα εξάμηνο πριν από οποιονδήποτε άλλο υποψήφιο. Με τη διπλή ιδιότητα του γραμματέα-υποψηφίου, όργωσε την Ελλάδα, ψάχνοντας υποστήριξη από μικρά, μεσαία και μεγάλα στελέχη του Κινήματος, έχοντας την υποστήριξη του Προέδρου. 

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών όμως δεν ήταν τα ανάλογα. Απέτυχε πανηγυρικά να εκλεγεί και μάλιστα είναι 4ος αναπληρωματικός  - αφού εκτός των εκλεγέντων, τον ξεπέρασαν ο Φίλιππος Σαχινίδης, ο Λευτέρης Καρχιμάκης (γιος του πρώην βουλευτή Λασηθίου), και ο Θοδωρής Ζαγοράκης που αποτελεί σαφέστατη ένδείξη του ότι κάποιες φορές το να σε θέλει ο αρχηγός, δεν αρκεί...

Έλλειψη σεβασμού στο δημόσιο χρήμα - το παράδειγμα του Ελληνικού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΟΦ)

Θα περίμενε κανείς ότι η επιλογή ενός καθηγητή Φαρμακολογίας, ως προέδρου του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΟΦ) θα έφερνε έναν αέρα αλλαγής σ' ένα ιδιαίτερα σημαντικό οργανισμό, ο οποίος προϊσταται ενός χώρου που αναμένεται ν' αποτελέσει προμετωπίδα της εξαγωγικής δραστηριότητας της χώρας τα επόμενα χρόνια.

Δυστυχώς όμως αντί γι' αυτό παρουσιάζονται τα γνωστά, για δημόσιους οργανισμούς, φαινόμενα όπου το ταμείο του οργανισμού αντιμετωπίζονται ως προέκταση του οικογενειακού τραπεζικού λογαριασμού. Και εξηγούμαστε...

Όπως αναφέρει η εφημερίδα "Δημοκρατία"ο γνωστός και διακεκριμένος καθηγητής Φαρμακολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Αλεξανδρούπολης (ο οποίος έχει παράλληλα τη θέση του διευθυντή του τμήματος Κλινικής Φαρμακολογίας του Ακαδημαϊκού Γενικού Νοσοκομείου της ίδιας πόλης), διορίστηκε επίσημα στη θέση του προέδρου του ΕΟΦ στις 8 Νοεμβρίου του 2023. Στις 21 του ίδιου μήνα όμως εγκρίθηκε δαπάνη 190 ευρώ για να μεταβεί στην Αλεξανδρούπολη για "υπηρεσιακούς λόγους". Έτσι ο κύριος καθηγητής απουσίασε από τις 21 εώς τις 28 του μήνα. Χωρίς να υπάρχει άμεσο στρατηγικό παράρτημα/γραφείο του οργανισμού στη συγκεκριμένη πόλη, η μετάβαση αυτή μπορεί μόνο να προκαλέσει εύλογες απορίες. Όχι όμως τόσο μεγάλες όσο η 2η απόφαση ανάληψης οικονομικής υποχρέωσης από τον ΕΟΦ, ύψους 250 ευρώ αυτή τη φορά, με ημερομηνία έκδοσης την 1η του Δεκέμβρη (3 μέρες μετά δηλαδή από την επιστροφή του από το προηγούμενο ταξίδι), η οποία αφορούσε μετάβαση στην ίδια πόλη για το διάστημα μεταξύ 1ης και 5ης του Δεκέμβρη. Το ίδιο συνέβει με συνεχόμενες αποφάσεις (και πάντα επικαλούνταν "υπηρεσιακούς λόγους") για 250 ευρώ (12 - 18 Δεκέμβρη), 150 ευρώ (7-8 Ιανουαρίου) και 400 ευρώ (12-17 Ιανουαρίου). Συνολικά στο πρώτο τρίμηνο προεδρίας του ο κύριος Μανωλόπουλος έλειψε περίπου ένα ολόκληρο μήνα, πάντα στην Αλεξανδρούπολη και πάντα για τους γνωστούς "υπηρεσιακούς λόγους". 

Μπορεί κανείς να υποθέσει πολλά, αλλά νομίζουμε είναι εύλογο το ερώτημα, μήπως τελικά αυτοί οι λόγοι δεν έχουν σχέση με τον ΕΟΦ αλλά με το γεγονός ότι ο κύριος Μανωλόπουλος έχει προσωπικές και επαγγελματικές υποθέσεις στην πόλη (όπου μάλλον διατηρεί ακόμα κατοικία). Προφανώς και στα 2024, υπάρχουν δυνατότητες για εξ' αποστάσεως εργασία, αλλά προφανέστερα δεν είναι σωστό τα έξοδα μετακίνησης προς την κατοικία του προέδρου ενός οργανισμού, να καλύπτονται από το δημόσιο ταμείο, χρησιμοποιώντας την καραμέλα των "υπηρεσιακών υποθέσεων". Αυτά μπορούν να καλύπτονται από το μισθό του, ειδικά εφόσον η μετάβαση στο μέρος μόνιμης κατοικίας και η ανάληψη καθηκόντων σε μια άλλη πόλη αποτελούν προσωπικές επιλογές του ωφελουμένου.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον (όπως αναφέρει η δημοσιογράφος Μαρία Παναγιώτου που έβγαλε την υπόθεση στην επιφάνεια) είναι το γεγονός ότι ο κύριος Μανωλόπουλος αναφέρεται στο διορισμό του ως "προσωρινός" πρόεδρος του ΕΟΦ, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με την πομπώδη ανακοίνωση της πρόσληψης του, στην οποία αναφερόταν ως "νέος". Το δημοσίευμα αναφέρει ότι πιθανή εξήγηση αποτελεί το γεγονός ότι μέχρι να γίνει επίσημος ο διορισμός είχε τεθεί σε ισχύ ο νόμος Κεραμέως, ο οποίο μέσα στα πολλά θέτει ως προϋπόθεση τη πρόσληψη προέδρων οργανισμών μέσω ΑΣΕΠ. Ο χαρακτηρισμός επομένως της προεδρίας του ως "προσωρινής" (χωρίς παράλληλα να υπάρχει ένα όριο στην προσωρινότητα αυτή), ξεπερνάει το νομικό σκόπελο, επιτρέποντας την ανάληψη της προεδρίας του οργανισμού από τον κύριο καθηγητή...

Να το πως έφτασε στο κλείσιμο η "Γιούλα", η τελευταία μεγάλη ελληνική υαλουργία.

Tο κλείσιμο της εταιρείας "Γιούλα", της τελευταίας υαλουργίας στην Ελλάδα, φαίνεται πως δεν έχει επιστροφή. Τόσο η ανακοίνωση της πορτογαλικής εταιρείας μητρικής εταιρείας BA Glass (που αναφέρεται σε δυσθεώρητο ενεργειακό κόστος) όσο και η αδυναμία της κυβέρνησης να παρέμβει για να κρατήσει το εργοστάσιο στο Αιγάλεω ανοιχτό (πράγμα καθόλου παράδοξο δεδομένου ότι παραδοσιακά οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία 20 χρόνια ΔΕΝ παρεμβαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις όπως εξάλλου συνέβη και με τις εταιρείες "Πίτσος" και "Sprider"), επιβεβαιώνουν το οριστικό λουκέτο. Η δε "Ελαϊς" τελευταία στιγμή γλύτωσε το "φούντο", λόγω εξαγοράς.

Το παράδοξο με την ξαφνική απόφαση του μητρικού ομίλου είναι ότι στο τελευταίο δημοσιευμένο οικονομικό report επισημαίνεται πως το 2022 υπήρξε «σημαντική βελτίωση» στη λειτουργία του ελληνικού εργοστασίου, ενώ δεν γίνεται καμιά αναφορά σε ζημιές. Με βάση τον ισολογισμό της Γιούλα, επισήμως ΒΑ Υαλουργία Ελλάδας Μονοπρόσωπη Ανώνυμη Εταιρεία, η εταιρεία είχε το 2022 κύκλο εργασιών 60,795 εκατ. ευρώ, αυξημένο κατά 45,5% σε σχέση το 2021 (41,768 εκατ. ευρώ), ενώ στην τελευταία γραμμή «έγραψε» ζημιές προ φόρων 239 χιλ. ευρώ, από ζημιές 2,163 εκατ. ευρώ. Οι συσσωρευμένες της ζημιές στις 7 χρήσεις από τη σύστασή της, δηλαδή από το 2016 που άλλαξε χέρια, είχαν φτάσει τα 7,47 εκατ. ευρώ. Παράλληλα η εταιρεία εμφάνιζε αρνητικά ίδια κεφάλαια ύψους 562 χιλ. ευρώ. Κάτι που επισημαίνει και ο ορκωτός ελεγκτής (ΕΥ). Ωστόσο, σύμφωνα πάντα με όσα αναφέρονται στις οικονομικές καταστάσεις, η διοίκηση της ΒΑ Υαλουργία Ελλάδας διαβεβαίωνε ότι είχε λάβει δέσμευση από τον μητρικό για οικονομική ενίσχυση μέσα στους επόμενους 12 μήνες, ενώ δήλωνε συγκρατημένα αισιόδοξη για το 2023. Προφανώς ο πορτογαλικός κολοσσός - ιδιοκτήτης της εταιρείας προτίμησε να ΜΗΝ πληρώσει και να κλείσει την εταιρεία. 

«Μάλιστα, για να προχωρήσει γρήγορα στην εκκαθάριση, πρότεινε στους εργαζομένους τη διπλάσια αποζημίωση από τη νόμιμη, ώστε να υπογράψουν οικειοθελείς αποχωρήσεις, μένοντας όμως εκτός ταμείου ανεργίας» αναφέρεται στην ανακοίνωση της ΓΣΕΕ.

Η "Γιούλα" πάντως εξαφανίζεται, παίρνοντας μαζί της μια μεγάλη ιστορία... Ενας μικρός φούρνος και η παραδοσιακή «μαστοριά» δύο αδελφών, του Κυριάκου και του Γιάννη Βουλγαράκη, αυτό ήταν η "Γιούλα" πριν από 77 χρόνια όταν ιδρύθηκε στη Νίκαια, παίρνοντας το όνομα της μητέρας των δύο ιδιοκτητών. Τότε η "Γιούλα" ήταν μια από τις 50 (!!!) συνολικά επιχειρήσεις που ασχολούνταν με την παραγωγή χειροποίητου φυσητού γυαλιού στην Ελλάδα. Για να εξελιχθεί σε ένα από τα βαριά ονόματα της παραδοσιακής ελληνικής βιομηχανίας χρειάστηκαν περίπου 40 χρόνια και αρκετές επενδύσεις σε τεχνολογικό εξοπλισμό. Ακριβώς μισό αιώνα από την ίδρυση της εταιρείας και αφού η οικογένεια Βουλγαράκη είχε εξαγοράσει την υαλουργία Κρόνος, γνωστή για τα ποτήρια και τα τασάκια της, η "Γιούλα" επεκτείνεται στα Βαλκάνια. Πρώτα εξαγοράζει τη βουλγαρική εταιρεία STIND AD το 1997 και έναν χρόνο μετά το εργοστάσιο DRUJBA AD που εδρεύει στη Φιλιππούπολη. Το 2000 στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας εισέρχεται η Global Finance, ενώ το 2003 πραγματοποιείται η εξαγορά της STIROM SA στη Ρουμανία, με ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια παραγωγής γυαλιού στην περιοχή. Το 2005 εξαγοράζεται η ουκρανική BIOMEDSKLO που ειδικεύεται στην παραγωγή γυάλινων περιεκτών αλλά και φαρμακευτικού γυαλιού, ενώ λίγους μήνες μετά αποκτάται η επίσης ουκρανική BUCHA GLASSWORKS. Λίγο πριν από την πώλησή της το 2016 στους Πορτογάλους, η "Γιούλα" διέθετε 6 εταιρείες σε Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία και Ουκρανία, 7 μονάδες παραγωγής με 15 κλιβάνους τήξεως γυαλιού και 49 γραμμές σχηματοδότησης προϊόντων οι οποίες παρήγαγαν ετησίως πάνω από 2 δισ. τεμάχια προϊόντων συσκευασίας, 125 εκατ. τεμάχια επιτραπέζιων προϊόντων, 52.000 τόνους φαρμακευτικό γυαλί και 650.000 τ.μ. διακοσμητικό γυαλί. 

Εκεί κάπου άρχισαν τα προβλήματα με τους ιδιοκτήτες να κρατούν το εργοστάσιο της Ουκρανίας και να συνεχίζουν να δραστηριοποίηση τους εκεί και τους Πορτογάλους να συνεχίζουν (με τα σημερινά αποτελέσματα)...

Είναι κρίμα που η εταιρεία δεν τα κατάφερε, σε αντίθεση με τις παρακάτω εταιρείες στις οποίες δόθηκε, έστω και την τελευταία στιγμή, μια δεύτερη ευκαιρία: 

Creta Farms 

H Creta Farms βρέθηκε να κλυδωνίζεται το 2019 από σοβαρά οικονομικά προβλήματα αλλά και τη σφοδρή διαμάχη μεταξύ των δύο τότε μεγαλομετόχων της, των αδελφών Κωνσταντίνου και Μάνου Δομαζάκη. Με τον ενδοοικογενειακό εμφύλιο να μαίνεται, η Creta Farms βρέθηκε πολύ κοντά στο σημείο μηδέν. Η παραγωγή συρρικνωνόταν κάθε εβδομάδα που περνούσε  και τα αποθέματα τελείωναν. Σε συνέντευξη τύπου τότε, ο Κωνσταντίνος Δομαζάκης είχε εκτιμήσει  μάλιστα ότι «η Creta Farms δεν θα μπορούσε να αντέξει για περισσότερο από 15 ημέρες καθώς ήδη γινόταν ορατή η έλλειψη επώνυμων προϊόντων στα σούπερ μάρκετ αλλά και κρέατος που προμήθευε η εταιρεία στις τουριστικές περιοχές της Κρήτης. To 2020, η Creta Farms περνάει στα χέρια του Δημήτρη Βιτζηλαίου μέσω του oμίλου Bella Bulgaria και της Ιmpala  Invest σε μια προσπάθεια η κρητική βιομηχανία  να γλιτώσει από τον αλληλοσπαραγμό των αδελφών Δομαζάκη. Στη νέα εποχή που ξεκίνησε τότε, η εταιρεία όχι μόνο κατάφερε να ξαναβρεί τον βηματισμό της αλλά σήμερα να έχει επιστρέψει στις πρώτες θέσεις της αγοράς αλλαντικών.

Η ΗΒΗ

Το εργοστάσιο της Pepsico HBH στο Λουτράκι κατέβασε ρολά τον Ιανουάριο του 2013, λόγω των σημαντικών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπισε η αμερικανική πολυεθνική στην ελληνική αγορά, απολύοντας και τους τελευταίους εργαζομένους. Mετά το λουκέτο είχαν κατατεθεί διάφορες επενδυτικές προτάσεις που αφορούσαν κυρίως την μετατροπή του κτιρίου σε εμπορικό κέντρο. Το εργοστάσιο στο Λουτράκι Κορινθίας εμφιάλωνε το φυσικό μεταλλικό νερό ΗΒΗ-Λουτράκι και θεωρούνταν μια από τις πιο σύγχρονες μονάδες εμφιάλωσης στην Ελλάδα. Πέρασαν 10 ολόκληρα χρόνια αδράνειας, για να πάρουν  ξανά μπρος οι μηχανές του εμβληματικού εργοστασίου εμφιάλωσης της PepsiCo στο Λουτράκι. Η παραγωγική μονάδα στο Λουτράκι, απέκτησε ξανά ζωή μετά τη στρατηγική συνεργασία της PepsiCo Hellas με τη N.U. AQUA. Βασικός πυρήνας της συνεργασίας ήταν η επαναλειτουργία της μονάδας παραγωγής και εμφιάλωσης φυσικού μεταλλικού νερού Λουτρακίου Κορινθίας, σε μια επένδυση ύψους 20 εκατ. ευρώ, η οποία στην πλήρη ανάπτυξή της θα ξεπεράσει τα 55 εκατ. ευρώ.

Το οινοποιείο Μπουτάρης 

Η οινοποιία Μπουτάρη  ταλαιπωρούνταν την προηγούμενη δεκαετία από τα ανυπέρβλητα οικονομικά προβλήματα.Δεν ήταν λίγες οι φορές, που περιουσιακά στοιχεία της βορειοελλαδίτικης εταιρείας με την ιστορία των 140 ετών βρέθηκαν στη πόρτα του πλειστηριασμού και σώθηκαν την τελευταία στιγμή.  Το 2022 ήρθε η διάσωση της ιστορικής οινοποιίας Μπουτάρης Α.Ε., η οποία μέχρι την εμφάνιση  των Ελληνοσουηδών επιχειρηματιών του Ηλία και Θωμά Γεωργιάδη, βρισκόταν μεταξύ σφύρας και άκμονος. Ο οινοποιός – επιχειρηματίας Κωνσταντίνος Μπουτάρης έχει πλέον την τιμητική θέση συμβούλου στη νέα εταιρεία και την επιχείρηση την τρέχει ο Θωμάς Γεωργιάδης, ως πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος. Υπενθυμίζεται πως σε υλοποίηση της από 22/8/2022 δικαστικής απόφασης επικύρωσης συμφωνίας εξυγίανσης για την Μπουτάρης καθώς και για την θυγατρική της «Ι. Μπουτάρης & Υιός Οινοποιητκή Α.Ε.» η ιδιοκτησία των πέντε οινοποιείων εμβαδού 15.660 τ.μ., καθώς και των πέντε αμπελώνων, έκτασης 633 στρεμμάτων έχει περάσει στην Premia Properties, η οποία εκμισθώνει τις εγκαταστάσεις στη νεοϊδρυθείσα εταιρεία Μπουτάρη Οινοποιητική.

Η ΑΓΝΟ 

Από το 1950 στη Θεσσαλονίκη έως και το 1999, οπότε και τέθηκε υπό καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης – η Αγνό ήταν μια από τις εταιρείες που κατείχε σημαντική θέση στον κλάδο του γάλακτος Το 1997 η εταιρεία  είχε πωλήσεις 19 δισ. δραχμών και χρέη ύψους 23 δισ. δραχμών προς την Αγροτική Τράπεζα. Έτσι, δύο χρόνια μετά μπήκε υπό καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης. Η εταιρεία περνά στα χέρια της Αγροτικής Τράπεζας το 2000 και το 2003 ύστερα από έναν περιπετειώδη διαγωνισμό, η εταιρεία έρχεται στα χέρια  της εταιρείας Κολιός  Α.Ε. Η διάσωση της ΑΓΝΟ όμως δεν είχε την πορεία που αναμενόταν .Από τον Αύγουστο του 2012 η ΑΓΝΟ άρχισε να μην ανταποκρίνεται στις οικονομικές της υποχρεώσεις έναντι των πιστωτών της. Ήταν Δεκέμβριος του 2014, όταν η ΑΓΝΟ έβαλε τελικά λουκέτο. Έκτοτε επιχειρήθηκε αρκετές φορές η εκποίηση των εγκαταστάσεων και των σημάτων της. Στην τελευταία προσπάθεια, οι εγκαταστάσεις της ΑΓΝΟ καθώς και το σύνολο των εμπορικών σημάτων της αποκτήθηκαν από τον Όμιλο Ελληνικά Γαλακτοκομεία με το τίμημα να φτάνει περίπου τα 7,7 εκατ. ευρώ.

Η ελληνική στεγαστική κρίση, η "Χρυσή Βίζα" και το Airbnb

Η στεγαστική κρίση αποτελεί μαζί με την ακρίβεια, την κατάρρευση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας και το δημογραφικό αποτελεί ένα από τα πέντε σημαντικότερα προβλήματα της χώρας - έχοντας μάλιστα σημαντική σύνδεση με το δημογραφικό. Τα αίτια της στεγαστικής κρίσης δεν είναι απλά αν και η βασική πηγή του προβλήματος είναι η "χρυσή βίζα", ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια και η εισαγωγή του στην ελληνική νομοθεσία, συνδέθηκε με την άνοδο του βραχυχρόνιας μίσθωσης - αλλά όχι μόνο: Όταν το ενοίκιο για ένα 3άρι πλέον κοστίζει 900 ευρώ το μήνα στις τουριστικές επαρχιακές πόλεις, τα αίτια είναι σίγουρα βαθύτερα. Ο καθηγητής Κώστας Λαπαβίτσας γράφει αναλυτικά για το φαινόμενο:

Οι στεγαστικές κρίσεις είναι χαρακτηριστικό του χρηματιστικοποιημένου καπιταλισμού. Μόλις την περασμένη εβδομάδα οι Ταϊμς της Νέας Υόρκης ανέφεραν ότι η πόλη αντιμετωπίζει τη χειρότερη στεγαστική κρίση των τελευταίων 50 ετών, με το ποσοστό των διαθέσιμων ενοικιαζομένων ακινήτων να πέφτει στο εξαιρετικά χαμηλό 1,4% το 2023. Αναπόφευκτα τα ενοίκια και οι τιμές των κατοικιών έχουν σκαρφαλώσει σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα. Στο Λονδίνο τα πράγματα είναι μάλλον χειρότερα και η κατάσταση δεν είναι πολύ καλύτερη στο Παρίσι.

Προφανώς υπάρχουν κοινά αίτια που αντανακλούν τη χρηματιστικοποίηση της στέγασης στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες. Συγκεκριμένα, τα σπίτια έχουν μετατραπεί σε χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία που προσελκύουν τράπεζες και άλλους χρηματοπιστωτικούς φορείς, οι οποίοι ενισχύουν τη στεγαστική κερδοσκοπία κυρίως μέσα στη μεσαία τάξη. Το κράτος, εν τω μεταξύ, αποχωρεί από την παροχή δημόσιας κατοικίας. Αλλά η κατοικία δεν είναι ένα κανονικό εμπόρευμα. Πρώτον, η πλειονότητα των εργαζομένων αναζητά συνήθως μια στέγη πάνω από το κεφάλι της και όχι κέρδη. Δεύτερον, η αγορά κατοικία αφορά κυρίως το υπάρχον απόθεμα και όχι τη ροή νεόδμητων κατοικιών. Κατά συνέπεια, η αγορά κατοικίας είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στους κανονισμούς, τους νόμους και τις παραδοσιακές πρακτικές κάθε χώρας. Με την ίδια λογική, η χρηµατιστικοποίηση της στέγασης διαφέρει πολύ από χώρα σε χώρα.

Η Ελλάδα αποτελεί ένα πρωτοφανές πρόσφατο παράδειγμα στεγαστικής κρίσης. Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, κατά τα τρία πρώτα τρίμηνα του 2023 οι τιμές των νέων διαμερισμάτων (κάτω των 5 ετών) στην Αθήνα αυξήθηκαν κατά 13% σε σχέση με το 2022. Οι τιμές των παλαιότερων διαμερισμάτων (άνω των 5 ετών) αυξήθηκαν κατά 16%. Τα ποσοστά ήταν ακόμη υψηλότερα στη Θεσσαλονίκη: 16% για τα νέα και 17% για τα παλαιότερα διαμερίσματα. Οι αυξήσεις αυτές ήρθαν να προστεθούν στη σημαντική άνοδο κάθε χρόνο από το 2018. Ο κοινωνικός αντίκτυπος είναι τεράστιος και καταστροφικός. Η Ελλάδα έχει σήμερα τη χειρότερη οικονομική προσβασιμότητα σε κατοικίες στην ΕΕ: Το 32,4% του ελληνικού αστικού πληθυσμού ζει σε κατοικίες που κοστίζουν περισσότερο από το 40% του διαθέσιμου εισοδήματος. Και μόνο οι αριθμοί αυτοί συνιστούν απόδειξη της εκτεταμένης (και συχνά σιωπηλής) φτώχειας στη χώρα.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι συνθλίβονται μεταξύ των εξαιρετικά υψηλών τιμών των κατοικιών, από τη μια, και του δεύτερου χαμηλότερου ακαθάριστου διαθέσιμου εισοδήματος στην ΕΕ (λίγο πάνω από τη Σλοβακία), από την άλλη. Το ποσοστό των νοικοκυριών που ζουν σε νοικοκυριά με καθυστερήσεις στις πληρωμές στεγαστικών δανείων, ενοικίων και λογαριασμών κοινής ωφέλειας είναι το υψηλότερο στην ΕΕ, δηλαδή 36,4%. Οι επιπτώσεις είναι δραματικές για τους νέους, οι οποίοι δεν είναι σε θέση να αποκτήσουν σπίτι, πόσο μάλλον να δημιουργήσουν οικογένεια. Η χρηματιστικοποίηση της στέγασης έφτασε στην Ελλάδα, όπως και η αναπόφευκτη κρίση. Αλλά εδώ σταματούν οι ομοιότητες με τις χώρες του πυρήνα της ΕΕ. Η ελληνική χρηματιστικοποίηση είναι υποτελής, επειδή η κύρια κινητήρια δύναμή της είναι κεφάλαια που προέρχονται από το εξωτερικό.

Η τυπική πορεία μιας στεγαστικής φούσκας είναι να μπαίνει επιθετικά στη αγορά ακινήτων το εγχώριο τραπεζικό σύστημα και να προκαλεί την άνοδο των τιμών παρέχοντας φθηνή πίστωση. Αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα. Το ενυπόθηκο χρέος μειώνεται σταθερά από το 2010 και η ροή νέων στεγαστικών δανείων είναι ουσιαστικά στάσιμη από το 2015. Οι τάσεις αυτές συμβαδίζουν απολύτως με τα υψηλά επιτόκια από το δεύτερο εξάμηνο του 2021, προφανώς για να χτυπηθεί ο πληθωρισμός. Η σημερινή ελληνική φούσκα ακινήτων δεν προκαλείται από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Ο κύριος ένοχος δεν είναι δύσκολο να βρεθεί: Είναι οι άμεσες ξένες επενδύσεις (ΑΞΕ). Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, το 2022, οι συνολικές ΑΞΕ ανήλθαν σε 7,9 δισ. ευρώ, ποσό ρεκόρ. Από αυτές, τα 2,5 δισ. κατευθύνθηκαν σε χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες και ασφάλειες και τα 0,8 δισ. σε ακίνητα. Οι δύο αυτές ροές αποτέλεσαν την κύρια πηγή κεφαλαίων για τη φούσκα των ακινήτων. Συγκρίνετε αυτά τα ποσά με το χαμηλό 1,5 δισ. που πιθανώς πήγε στη μεταποίηση (το πόσο πραγματικά πήγε είναι συζητήσιμο). Ο θόρυβος που συνεχώς κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη σχετικά με τις επιτυχίες της στις ΑΞΕ είναι ντροπή.

Η πραγματικότητα είναι ότι η άνοδος των ΑΞΕ για τη στέγαση ξεκίνησε γύρω στο 2017 και η κύρια αιτία της ήταν η κυνική και διεφθαρμένη πρακτική της Χρυσής Βίζας. Μέχρι το 2023 η Ελλάδα είχε δεχθεί 31000 αιτήσεις και από αυτές περισσότερες από 21000 είχαν κατατεθεί μετά το 2021. Τα δύο τρίτα των αγοραστών ήταν Κινέζοι, ενώ υπήρχαν σημαντικά ποσοστά Τούρκων, Λιβανέζων, πολιτών του Ηνωμένου Βασιλείου κ.ά. Αγόρασαν σε μεγάλο βαθμό το υπάρχον απόθεμα κατοικιών, καθώς ο κατασκευαστικός τομέας μετά βίας προσπαθεί να ανακάμψει από την καταστροφή της προηγούμενης δεκαετίας. Η εισροή των ΑΞΕ συνοδεύτηκε από την εκτίναξη του Airbnb στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και αλλού. Ο μετασχηματισμός που έχει προκληθεί στον τουρισμό είναι ιδιαίτερα εμφανής στα αστικά κέντρα, όπως και ο αντίκτυπος στην αγορά κατοικίας. Στο πλαίσιο αυτό, υπήρξαν και εγχώριοι παράγοντες που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη φούσκα των κατοικιών. Μεγάλα τμήματα της μεσαίας τάξης ενεπλάκησαν, καθώς η διαδικασία απαιτεί ελάχιστη προσωπική επένδυση και μπορεί να αποφέρει σημαντικές αποδόσεις για να συμπληρώσει το χαμηλό εισόδημα.

Η υποτελής χρηματιστικοποίηση της κατοικίας στην Ελλάδα δίνει μια πραγματική εικόνα της οικονομίας που έχει δημιουργηθεί στη χώρα μετά τα πακέτα διάσωσης της προηγούμενης δεκαετίας. Χαρακτηρίζεται από αδύναμες επενδύσεις και χαμηλή παραγωγή, βασίζεται σε χαμηλούς μισθούς και χαμηλό διαθέσιμο εισόδημα, ευνοεί την άκρατη κερδοσκοπία στον τομέα των ακινήτων και των χρηματοπιστωτικών στοιχείων, ιδίως μέσω του αυξανόμενου τουρισμού. Η οικονομία της οποίας προΐσταται ο Μητσοτάκης έχει ήδη φέρει μια κρίση στέγασης χωρίς προηγούμενο, ιδίως για τους νέους. Στο μέλλον θα φέρει και ευρύτερη κρίση χωρίς προηγούμενο, γιατί αναπόφευκτα θα καταρρεύσει.

Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο σχετικά με τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να αντιμετωπιστεί η ελληνική στεγαστική κρίση. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να σταματήσουν οι τεράστιες κερδοσκοπικές εισροές ΑΞΕ. Η αύξηση του ορίου της Χρυσής Βίζας στα 500.000 ευρώ, την οποία έκανε ο Μητσοτάκης, δεν θα πετύχει πολλά. Η Χρυσή Βίζα φέρνει μόνο προβλήματα στην ελληνική κοινωνία και πρέπει να καταργηθεί εντελώς. Στη συνέχεια θα πρέπει να ληφθούν αυστηρά διοικητικά μέτρα για τη ρύθμιση τόσο του κόστους στέγασης όσο και του τομέα του Airbnb. Πάνω απ’ όλα, η χώρα χρειάζεται επειγόντως εκτεταμένο πρόγραμμα κατασκευής αξιοπρεπών δημόσιων κατοικιών, ειδικά για τους νέους. Αυτά που απαιτούνται είναι ξεκάθαρα. Αυτό που λείπει είναι η συνεκτική δημόσια φωνή που θα τα διεκδικήσει. Τίποτε δεν θα γίνει αν δεν υπάρξει αυτενέργεια και δράση από αυτούς που σηκώνουν το μεγάλο βάρος της κρίσης.

Περί της ίδρυσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων στην χώρα μας... (Η συνέχεια)...

Συνεχίζουμε τη συζήτηση για ένα από τα μείζονα ζητήματα των ημερών - το νομοσχέδιο για την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων στην χώρα μας. Ένα θέμα που έχει διχάσει τόσο την κοινή γνώμη όσο και τους Συνταγματολόγους (δείτε εδώ την κοινή επιστολή 8 εξ αυτών που εκφράζει ρητά την άποψη ότι η "παράκαμψη" του Συντάγματος δε δικαιολογείται και δε στηρίζεται νομικά).

Η δημοσιοποίηση του σχεδίου νόμου του υπουργείου Παιδείας, επιβεβαίωσε τις ανησυχίες για τον τρόπο που μεθοδεύεται η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, και τις οποίες είχαμε εκφράσει σε προηγούμενη ανάρτησή μας εδώ. 

Και αυτό γιατί η ανάρτηση στη δημόσια διαβούλευση του σχετικού σχεδίου νόμου περιλαμβάνει αρκετά σημεία που δείχνουν ότι ότι αυτό που θα έχουμε θα είναι απλώς μια προσφορά εμπορευματοποιημένης και όχι απαραίτητα υψηλού επιπέδου «ανώτατης εκπαίδευσης» και των αντίστοιχων τίτλων που πλέον θα αναγνωρίζονται αυτόματα. Στα πλαίσια της παρουσίασης του ζητήματος αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη από το in.gr:

Βασική πλευρά της κυβερνητικής ρητορικής μέχρι τώρα ήταν θα έλθουν μεγάλου κύρους αναγνωρισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού και θα ιδρύσουν δικά τους παραρτήματα στην Ελλάδα, μεταφέροντας και το ανάλογο κύρος, όπως και ότι αυτό είναι διαφορετικό από τις διάφορες συμφωνίες συνεργασίας που έχουν ήδη διάφορα κολέγια. Όμως, ο τρόπος με τον οποίο ορίζεται στο νομοσχέδιο το Νομικό Πρόσωπο Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης είναι κάπως διαφορετικός. Στο άρθρο 129, παράγραφος β’ ορίζεται ως εξής: ««Νομικό Πρόσωπο Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης (Ν.Π.Π.Ε.)»: νομικό πρόσωπο ειδικού σκοπού μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ρυθμιζόμενο με τις διατάξεις του παρόντος, με αποκλειστικό σκοπό την παροχή υπηρεσιών ανώτατης εκπαίδευσης, το οποίο συνδέεται απευθείας με το μητρικό ίδρυμα, και αποτελεί παράρτημά του στην Ελλάδα, με βάση απόφαση του αρμοδίου οργάνου του μητρικού ιδρύματος που προσδιορίζει λεπτομερώς την εσωτερική μεταξύ τους σχέση και αντανακλάται επί του κεφαλαίου ή με βάση συμφωνίες πιστοποίησης (validation) ή δικαιόχρησης (franchising), οι οποίες διασφαλίζουν ουσιωδώς την ορθή τήρηση των ακαδημαϊκών προτύπων του μητρικού ιδρύματος.» Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι όταν μιλάμε για συμφωνίες πιστοποίησης (validation) ή δικαιόχρησης (franchising) δεν μιλάμε για κάτι που απέχει πολύ από τη σημερινή κατάσταση όπου τα Κολέγια προσφέρουν προγράμματα πιστοποιημένα από το μητρικό, ενώ αντίστοιχα και η έννοια του franchise είναι αρκετά διαφορετική από την έννοια του «έρχεται το ξένο πανεπιστήμιο». Και παρότι η κυβέρνηση υποστήριζε σε ένα προηγούμενο διάστημα ότι έβαλε φραγμό στις διαθέσεις των Κολεγίων να γίνουν πανεπιστήμια, φαίνεται ότι τους ανοίγει έναν δρόμο, να μετατρέψουν την ισχύουσα σχέση τους με ένα Πανεπιστήμιο του εξωτερικού σε μια μορφή «μη κερδοσκοπικού» ΝΠΠΕ και να αποκτήσουν χαρακτήρα μη κρατικού πανεπιστημίου. Να σημειώσουμε εδώ ότι μη κερδοσκοπικό δεν σημαίνει μη κερδοφόρο, απλώς ότι δεν διανέμονται τα κέρδη στους μετόχους, αλλά επανεπενδύονται. Μόνο που είναι πολύ εύκολο να φτιαχτεί ένα πλέγμα συναλλαγών που θα επιτρέπουν σε όποιον επενδύει να αποκομίζει το σχετικό κέρδος. Το όλο θέμα θυμίζει "ΜΚΟ", το καθεστώς των οποίων δημιουργήθηκε για το κοινό καλό, αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι δεκάδες φτιάχτηκαν με σκοπό να αποκομίζουν οι "ηγέτες" τους οικονομικά οφέλη και μόνο.

Ένα άλλο ερώτημα ήταν πως θα υπήρχε έλεγχος ώστε να είναι όντως υψηλού επιπέδου πανεπιστημιακά ιδρύματα. Ως προς αυτό υποτίθεται ότι θα υπήρχαν τα αυστηρά κριτήρια που θα θέτει και θα ελέγχει η ΕΘΑΑΕ. Όμως, μια ματιά στις διατυπώσεις του σχεδίου νόμου δείχνει ότι σε κρίσιμα ζητήματα δεν είναι η ΕΘΑΑΕ που πιστοποιεί αλλά το μητρικό ίδρυμα. Και αυτό γιατί μπορεί η ΕΘΑΑΕ να ελέγχει εάν υπάρχουν οι κατάλληλες κτιριακές εγκαταστάσεις, όμως ως προς τα προγράμματα σπουδών αυτό που ελέγχει είναι εάν «διαθέτει την αξιολόγηση και πιστοποίηση από το μητρικό ίδρυμα για τα προσφερόμενα προγράμματα σπουδών του». Εάν είναι πιστοποιημένο από το μητρικό ίδρυμα, τότε το πιστοποιεί και η ΕΘΑΑΕ και στην συνέχεια αυτό το πρόγραμμα σπουδών δίνει τίτλο σπουδών που αναγνωρίζεται «αυτόματα» ως τίτλος του μητρικού ιδρύματος, χωρίς τη διαδικασία του ΔΟΑΤΑΠ. Αυτή η μεταφορά της αρμοδιότητας στο μητρικό ίδρυμα αποτυπώνεται και στο πως ορίζεται το διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι στον μέχρι τώρα διάλογο η κυβέρνηση επέμεινε στο ότι θα υπάρχουν τουλάχιστο 30 διδάσκοντες με διδακτορικό. Τώρα, οι διατυπώσεις του νόμου παραπέμπουν απλώς στο ότι θα είναι «κάτοχοι διδακτορικού σε θέμα συναφές με το αντικείμενο της διδασκαλίας τους και διαθέτει τα ουσιαστικά προσόντα, που απαιτούνται για την κατοχή θέσης διδακτικού προσωπικού αντίστοιχης βαθμίδας, καθώς και ειδικό διδακτικό προσωπικό με προσόντα, τρόπους επιλογής και όρους υπηρεσίας, αντίστοιχους με εκείνους του μητρικού ιδρύματος.» 

Όμως, η έννοια του διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού μέχρι σήμερα δεν σήμαινε απλά την κατοχή διδακτορικού και μια αντιστοιχία με το «μητρικό ίδρυμα». Στη χώρα μας σήμαινε κατοχή διδακτορικού, ερευνητικό έργο και προϋπηρεσία και διαδικασία εκλογής από ένα εκλεκτορικό σώμα της αυτής ή ανώτερης βαθμίδας στη βάση του ερευνητικού έργου, με ταυτόχρονη περιγραφή των απαιτήσεων για κάθε βαθμίδα. Αυτό είναι διαφορετικό από την πρακτική ορισμένων ιδιωτικών πανεπιστημίων του εξωτερικού όπου είναι κατά βάση απόφαση της διοίκησης η πρόσληψη του διδακτικού προσωπικού. Ούτε αποτελεί εγγύηση η γενική αναφορά ότι «τα κριτήρια εκλογής και εξέλιξης εγκρίνονται από το μητρικό ίδρυμα και τηρούν τις αρχές της διαφάνειας, της λογοδοσίας, της αξιοκρατίας, της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της ποιοτικής παροχής υπηρεσιών ανώτατης εκπαίδευσης». Η έννοια του πανεπιστημίου δεν ταυτίζεται με αυτή του εκπαιδευτήριου. Ένα πανεπιστήμιο είναι ένας σύνθετος εκπαιδευτικός, μορφωτικός και ερευνητικός οργανισμός. Γι’ αυτό και διαμορφώθηκε μια μεγάλη παράδοση, που στην Ελλάδα αποτυπώθηκε διαχρονικά στη νομοθεσία για τα δημόσια πανεπιστήμια αλλά και στη σχετική συνταγματική πρόβλεψη, αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων. 

Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την αυτονομία ως προς την απόφαση, αλλά και με το ότι τα όργανα που απαρτίζονται από το ακαδημαϊκό προσωπικό (και όχι π.χ. το τμήμα μάρκετινγκ ή τον οικονομικό διευθυντή) είναι αυτά που πρέπει κατεξοχήν να έχουν την ευθύνη των βασικών αποφάσεων για την κατεύθυνση των ιδρυμάτων. Αυτό σημαίνει ένα πανεπιστήμιο πρέπει να έχει αποφασιστικά όργανα όπως είναι οι Συνελεύσεις των Τμημάτων ή η Σύγκλητος. Στα ΝΠΠΕ το ακαδημαϊκό όργανο θα έχει μόνο συμβουλευτικό χαρακτήρα και όχι αποφασιστικό. Όπως αναφέρει το άρθρο 148, παράγραφος 1: «Σε κάθε Ν.Π.Π.Ε. λειτουργεί ακαδημαϊκό όργανο, το οποίο απαρτίζεται από μέλη του εκπαιδευτικού προσωπικού του, που εκπροσωπούν τις Σχολές του και λειτουργεί ως συμβουλευτικό όργανο, προτείνοντας στρατηγικές που σχετίζονται με την ερευνητική και εκπαιδευτική αποστολή του». Αυτό σημαίνει αποφάσεις πραγματικές θα παίρνει το μάνατζμεντ. Μόνο που αυτό δεν παραπέμπει ακριβώς σε… ακαδημαϊκότητα. 

Ένα βασικό πεδίο αντιπαράθεσης εξαρχής γύρω από τα μη κρατικά πανεπιστήμια ήταν το ενδεχόμενο να διαμορφωθούν δύο δρόμοι εισόδου στην ανώτατη εκπαίδευση, συμπεριλαμβανομένων των σχολών υψηλής ζήτησης όπως είναι οι ιατρικές ή νομικές σχολές: ένας που θα περνάει μέσα από τις πανελλήνιες και την ανάγκη υψηλών σχολικών επιδόσεων και ένας που θα περνάει από την ικανότητα καταβολής των διδάκτρων. Η κυβέρνηση είχε προσπαθήσει να υποστηρίξει ότι όλα αυτά θα λύνονταν μέσα από τη θεσμοθέτηση υψηλών ακαδημαϊκών κριτηρίων. Όμως, το σχέδιο νόμου προβλέπει απλώς να πετύχει ο φοιτητής την μικρότερη δυνατή ελάχιστη βάση εισαγωγής, δηλαδή τον χαμηλότερο μέσο όσο ανά πεδίο και αυτόν πολλαπλασιασμένο με τον συντελεστή 0,8. Όπως αναφέρει το σχέδιο νόμου: «με ελάχιστη βάση εισαγωγής (ΕΒΕ), η οποία προκύπτει από τον μικρότερο εκ των μέσων όρων των βαθμολογιών του συνόλου των εξεταζομένων ανά επιστημονικό πεδίο, πολλαπλασιαζόμενο με τον συντελεστή 0,8». Και όπως το διευκρινίζει το υπουργείο Παιδεία στο κείμενο ερωταπαντήσεων που έδωσε: «Η βάση αυτή θα είναι μία, και θα προκύπτει από τον μικρότερο εκ των μέσων όρων των βαθμολογιών του συνόλου των εξεταζόμενων ανά επιστημονικό πεδίο πολλαπλασιαζόμενο με συντελεστή 0.8». 

Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό ας δούμε τους φετινούς μέσους όρους των πανελλαδικώς εξεταζομένων μαθημάτων ανά επιστημονικό πεδίο, πολλαπλασιασμένους με συντελεστή 0,8. 

1o ΠΕΔΙΟ Μέσος Όρος Πεδίου    11,78Χ 0,80=9,42 

2ο ΠΕΔΙΟ Μέσος Όρος Πεδίου    12,34Χ0,80=9,87 

3ο ΠΕΔΙΟ Μέσος Όρος Πεδίου    11,64 Χ0,80=9,31 

4ο ΠΕΔΙΟ Μέσος Όρος Πεδίου    10,43Χ0,80=8,34.

 Όπως βλέπουμε ο χαμηλότερος μέσος όρος είναι στο τέταρτο πεδίο και με συντελεστή 0,8 μας δίνει μια βάση 8,34/20 ακόμη και για τη μη κρατική Ιατρική Σχολή, όταν π.χ. η Ιατρική Αθηνών είχε φέτος μια βάση που αντιστοιχούσε με μέσο όρο 19. Όλα αυτά καταλήγουν σε ένα κρίσιμο ερώτημα που είναι εάν όλη αυτή η συζήτηση ήταν προδιαγεγραμμένη να καταλήξει κάπου εδώ, δηλαδή στη νομιμοποίηση ιδρυμάτων που κατά βάση θα πάνε να καλύψουν μια ζήτηση εκπαιδευτικών υπηρεσιών κυρίως παρά να συμβάλουν σε μια συνολικότερη αναβάθμιση του ακαδημαϊκού τοπίου στη χώρα. 

Γιατί στην Ελλάδα πολλές φορές παρουσιάστηκε μια εξιδανικευμένη εικόνα των «ιδιωτικών πανεπιστημίων». Αυτό γινόταν με την προβολή διάσημων ιδρυμάτων, ιδρυμένων αιώνες πριν και σε χώρες όπου η έννοια του κρατικού πανεπιστημίου ήρθε αργότερα και τα οποία λόγω της ιστορίας τους είχαν υψηλά ερευνητικά και ακαδημαϊκά κριτήρια και παράδοση αυτοδιοίκητου (αν και πρόσφατα έχουν και αυτά προβλήματα ως προς αυτή τη διάσταση με τους χορηγούς να απαιτούν π.χ. απόλυση προέδρων με τις απόψεις των οποίων για το Παλαιστινιακό διαφωνούν). Όμως, στην πράξη αυτοί που πραγματικά προωθούσαν την ίδρυση τέτοιων ιδρυμάτων δεν απείχαν πολύ από τη λογική των ιδρυμάτων που κυρίως θα διεκδικούσαν μερίδιο μιας υπαρκτής «αγοράς», ιδρύματα πιο κοντά στη λογική των “private for profit” ακόμη και τύποις «μη κερδοσκοπικών». Δεν ήρθαν οι σύγχρονοι «ευεργέτες». 

Τα πράγματα κάνει χειρότερα, η επιλογή να μην συζητηθούν όλα αυτά εντός μιας συνταγματικής αναθεώρησης που θα μπορούσε να εξετάσει πολύ πιο αυστηρά και τα κριτήρια και τους όρους υπό τους οποίους θα μπορούσαν αυτά να λειτουργήσουν, πέραν προφανώς του να συζητήσει πολύ πιο ουσιαστικά την πραγματική σκοπιμότητα και αναγκαιότητα μιας τέτοιας κίνησης. Γιατί η παράκαμψη της συνταγματικής αναθεώρησης δεν είναι απλώς η παράκαμψη μιας πιο «χρονοβόρας» διαδικασίας. Είναι η άρνηση της αναγκαίας θεσμικής αυστηρότητας που θα κατοχύρωνε πολύ περισσότερο την όποια επιλογή και σε τελική ανάλυση θα την νομιμοποιούσε ουσιαστικά με τις ασφαλιστικές δικλείδες της διπλής κοινοβουλευτικής έγκρισης. Και τα αποτελέσματα αυτής της θεσμικής σπουδής είναι εμφανή ήδη από το σχέδιο νόμου...

Μερικές σκληρές αλήθειες για το δημογραφικό...

Στα 2016 γράψαμε ένα άρθρο με τίτλο που ρωτούσε αν βρισκόμαστε λίγο πριν το τέλος του ελληνισμού, με αφορμή το δημογραφικό. Το άρθρο είχε ξεσηκώσει αντιδράσεις, αφού πολλοί αναγνώστες του blog θεωρούσαν ότι ήμασταν υπερβολικοί. Σχεδόν 8 χρόνια αργότερα το θέμα έχει φτάσει στο κέντρο του ενδιαφέροντος, με την κυβέρνηση να εκμεταλλεύεται μια σκληρή πραγματικότητα για να κοπάσει το μεγάλο θόρυβο που προκαλεί το νομοσχέδιο για τους γάμους των ομοφυλοφίλων. 

Είναι τραγικό, κάποιοι να εκμεταλλεύονται ένα τόσο σοβαρό θέμα (και το οποίο στην πραγματικότητα αφορά το θεσμό της οικογένειας, που από την αρχή της μνημονιακής περιόδου έχει χτυπηθεί όσο κανένας άλλος θεσμός) και να το χρησιμοποιούν ως αντιπερισπασμό του αποτυχημένου τους χειρισμού σε σειρά θεμάτων, αλλά ίσως είναι μια ευκαιρία να πούμε μερικές αλήθειες - ώστε να μπορέσουμε να σώσουμε, ως χώρα, οτιδήποτε σώζεται...

Καταρχήν, όπως αναφέραμε και τότε, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό και δεν είναι πρόσφατο. Απλώς από το 2009 και μετά η μετανάστευση κοντά ενός εκατομμυρίου νέων ανθρώπων από την χώρα μας, ανθρώπων που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία στους οποίους η χώρα και οι οικογένειές τους είχαν επενδύσει για το μέλλον, δημιούργησε ένα κενό το οποίο, με τους χαμηλούς αναπαραγωγικούς δείχτες που είχε η χώρα ούτως ή άλλως, δεν ήταν δυνατόν να καλυφθεί. Δηλαδή, κάτι το οποίο με τους ρυθμούς που πηγαίναμε θα συνέβαινε ούτως ή άλλως, συνέβει ταχύτερα. Η περίοδος μεταξύ του 2000 και του 2008, κατά την οποία μεγάλος αριθμός Ελλήνων μεταναστών επέστρεψε στην χώρα, ενώ μετανάστες από άλλες χώρες ήρθαν στην Ελλάδα για ένα καλύτερο αύριο, βρίσκοντας ευκαιρίες και έχοντας διάθεση να ενσωματωθούν, είχε δημιουργήσει μια πλασματική εικόνα για το μέλλον. 

Η περίοδος των μνημονίων όμως μας ξαναγύρισε στην πρότερη κατάσταση, μιας και έφυγε από την χώρα η επόμενη γενιά επιστημόνων, ενώ παράλληλα χάθηκε μεγάλο ποσοστό του εκπαιδευμένου εργατικού δυναμικού της χώρας προς όφελος των ευρωπαϊκών χωρών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Αυτές οι χώρες πήραν τα καλύτερα μυαλά και τους καλύτερους τεχνίτες της Νότιας Ευρώπης, καταφέρνοντας έτσι να καλύψουν, χωρίς σοβαρή πολιτισμική αλλοίωση, το δικό τους δημογραφικό πρόβλημα. 

Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: Η σκληρή πραγματικότητα, η οποία φαίνεται στην καθημερινότητα όλων των μεγάλων πολυ-πολιτισμικών χωρών, είναι ότι για να υπάρχει αρμονία στο εσωτερικό μιας χώρας, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τεράστιες εισροές στο εσωτερικό της από πληθυσμούς που διαφέρουν θρησκευτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά. Και αυτό γιατί οι δομές του κράτους στον Δυτικό κόσμο πλέον δεν μπορούν να ενσωματώσουν ούτε εκπαιδευτικά, ούτε κοινωνικά τους νέους πληθυσμούς - ειδικά πληθυσμούς που δεν ήρθαν με διάθεση να ενσωματωθούν. Και όταν δεν υπάρχει ενσωμάτωση, δημιουργούνται γκέτο και ανισότητες, ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που οι θεσμοί από το 2009 και μετά έχουν καταρρεύσει συνολικά.  Η ζοφερή πραγματικότητα στα κέντρα των μεγάλων πόλεων της χώρας μας (και όχι μόνο) μιλάει από μόνη της.  

Η κυβέρνηση έχοντας σηκώσει ψηλά τα χέρια στο ζήτημα της ακρίβειας που ταλανίζει την χώρα, θεωρεί ότι μπορεί να κάνει μια πολιτική ρελάνς χρησιμοποιώντας το δημογραφικό και φέρνοντας σειρά από μέτρα που πιστεύει ότι θα δημιουργήσουν την εντύπωση ότι θέλει να αυξηθούν τις γεννήσεις και να ενισχυθεί ο θεσμός της οικογένειας. Έτσι αυξάνει τα επιδόματα γεννήσεων, αυξάνει τον αριθμό των vouchers για βρεφονηπιακούς σταθμούς, δημιουργεί κοινωνικά τιμολόγια για την ενέργεια και παρουσιάζει μια σειρά μέτρων για τη δημιουργία κέντρων απασχόλησης και παιδικών σταθμών σε μεγάλες επιχειρήσεις. 

Όλα αυτά είναι καλά και ενδιαφέροντα, αλλά δεν αρκούν. Πρώτον γιατί ένα υποθετικό ζευγάρι (ας τους ονομάσουμε "Μαρία και  Γιώργο"), δεν πρόκειται να κάνουν παιδί για να πάρουν 400 ευρώ παραπάνω στη γέννα. Καλό είναι ως bonus αλλά δεν αρκεί. Η "Μαρία και ο Γιώργος" δεν κάνουν οικογένεια και παιδιά γιατί οι εποχές έχουν αλλάξει και το να έχει κανείς οικογένεια δεν είναι πλέον σκοπός ζωής. Αλλά ακόμα και αν θα ήθελαν να το κάνουν, δυσκολεύονται γιατι δεν αισθάνονται ασφάλεια στη δουλειά τους, γιατί ξέρουν ότι και 9μηνο να γίνει η άδεια μητρότητας με πλήρη μισθό η πίεση θα είναι τεράστια για να γυρίσει νωρίτερα στην εργασία με φόβο απόλυσης (της Μαρίας) στην πρώτη ευκαιρία. Η "Μαρία και ο Γιώργος" ξέρουν ότι πολλοί σταθμοί δε δέχονται voucher (άρα και να το έχουν δεν πρόκειται να πάρουν θέση), και όταν δέχονται ζητούν έξτρα χρήματα για "δραστηριότητες". Ξέρουν ότι τα κέντρα απασχόλησης είναι μακρυά από το μέρος που διαμένουν και σε αυτά πάνε παιδιά με τα οποία (για τους δικούς τους λόγους το ζευγάρι) δεν θα ήθελε τα παιδιά τους να έκαναν παρέα. Γιατί ξέρουν ότι τα κέντρα απασχόλησης είναι απλώς (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) κέντρα παρκαρίσματος και οι υπάλληλοι είναι κακοπληρωμένοι και δεν έχουν κίνητρα προσφοράς. Ξέρουν ότι αν αρρωστήσει το παιδί τους δε θα υπάρχει κανείς να τους βοηθήσει (και το αφεντικό θα γκρινιάζει που θα χάνουν μέρες για να προσέχουν το παιδί και θα συχτιρίζει την "καλοσύνη" του που δεν έδιωξε την Μαρία όταν γύρισε από την εγκυμοσύνη) ενώ και η επίσκεψη στον παιδίατρο θα κοστίζει ένα 50άρικο χωρίς τα φάρμακα, αφού ο παιδίατρος του ΕΟΠΥΥ δεν έχει ραντεβού γι' αυτούς σε αυτή τη ζωή. Ξέρουν επίσης ότι για ένα φροντιστήριο, ένα μάθημα αγγλικών συν ένα άθλημα την εβδομάδα, θα χρειάζονται όλο το μηνιάτικο που περισσεύει από το ενοίκιο (αν είναι τυχεροί και βρουν σπίτι!) ή το υπερφουσκωμένο δάνειο και το σούπερμαρκετ. Ξέρουν ότι με βάση τα έξοδά τους θα χρειάζονται να έχουν τους γονείς τους να "τσοντάρουν" κάθε μήνα για τα εγγόνια τους. Επίσης ξέρουν ότι σχεδόν καμία επιχείρηση δε θα φτιάξει παιδικό σταθμό στις εγκαταστάσεις. Όχι μόνο γιατί γενικά οι μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα βλέπουν τους εργαζόμενους τους ως γαϊδάρους του 700άρικου, αλλά και γιατί στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες δουλεύουν σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δεν μπορούν για ποικίλους λόγους να επενδύσουν σε τέτοια εγχειρήματα.

Όλα αυτά τα ξέρει βέβαια ο κύριος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ. Αλλά είναι ζορισμένος και πρέπει να δείξει ότι ενδιαφέρεται (το οποίο σε προσωπικό επίπεδο μπορεί και να το κάνει, αλλά σε πολιτικό ούτε λόγος - τον πιέζει να μη χάσει την εξουσία). Ξέρει ότι η μόνη γρήγορη λύση για το δημογραφικό είναι οι μετανάστες. Και γι' αυτούς η λύση είναι μία: Όλοι οι μετανάστες που έρχονται να δηλώνονται κανονικά, να δουλεύουν για 500 ευρώ για να κάνουν τους εργάτες, τους οικοδόμους, τους αγρότες και τους σερβιτόρους στα τουριστικά καταλύμματα που χτίζονται και θα χτιστούν τα επόμενα χρόνια (ή για τις ανάγκες αυτών) και να μαζεύουν το ελαιόλαδο-χρυσάφι της χώρας. Θα είναι καλοδεχούμενοι ανεξαιρέτως θρησκείας, πολιτιστικής ταυτότητας και κουλτούρας. Και ας μην ενσωματωθούν ποτέ οι ίδιοι και ας δημιουργηθούν καινούργια γκέτο και καινούργιοι "κοινωνικά αποκλεισμένοι". Μια στο τόσο θα έχουμε ένα καινούργιο "Γιάννη" ή ένα νέο "Νέγρο του Μωριά" ή κάποιο φωτεινό μυαλό με γονείς μετανάστες που θα ξεπηδήσει από την ανέχεια και θα ανοίξει το δρόμο σε κάτι πρωτοποριακό - και θα χαιρόμαστε όλοι για την επιτυχία τους. Αλλά αυτοί θα είναι λίγοι  - οι περισσότεροι, θα ζουν σε γκέτο στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την Πάτρα. Αυτοί λοιπόν θα δώσουν τη λύση, με λίγη εσάνς "ψηφιακών νομάδων" των οποίων ο πληθυσμός, παρεπιπτόντως, είναι σε παγκόσμια μείωση, αφού οι μεγάλες εταιρείες πλέον ζητούν τους εργαζομένους "στα γραφεία τους". Αλλά και αυτοί πόσο θα έμεναν στην χώρα; Η τάση έτσι κι αλλιώς είναι να μένουν για λίγους μήνες σε διάφορα μέρη - και να κάνουν stories παραπόνων στο Instagram για το κακό "εσπρέσσο" της καφετέριας στο νησί που μένουν.

Για το "brain drain" και για την επιστροφή των Ελλήνων ούτε λόγος. Ή μάλλον λόγος γίνεται αλλά σε θεωρητικό επίπεδο. Για να επιστρέψουν όλοι αυτοί που έφυγαν πρέπει να υπάρχει οικονομική σταθερότητα, ικανοποιητικοί μισθοί και ένα περιβάλλον που θα προσελκύει. Θα πρέπει η χώρα να έχει δείξει ενδιαφέρον για όλους αυτούς τους Έλληνες τα χρόνια που έχουν μεταναστεύσει το εξωτερικό. Δυστυχώς τίποτε απ' όλα αυτά δε συμβαίνει. 

Και κάτι ακόμα: Οι Έλληνες που μετανάστευαν από τις αρχές μέχρι τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, το έκαναν ως κάτι "προσωρινό". Δημιουργούσαν συλλόγους, πήγαιναν στις εκκλησίες και τις κοινότητες, έστελναν τα παιδιά τους στο "ελληνικό" σχολείο. Μιλούσαν στα παιδιά τους ελληνικά και με τα χρήματα που έβγαζαν έχτιζαν σπίτια και αγόραζαν χωράφια στην Ελλάδα. Αυτό κράτησε ζωντανές τις κοινότητες των Ελλήνων στο εξωτερικό. 
Το ποσοστό των Ελλήνων που έφυγαν στα χρόνια της κρίσης και κάνει κάτι από τα παραπάνω είναι ελάχιστο. Η δεύτερη γενιά, ειδικά για τα παιδιά που είναι γεννημένα στο εξωτερικό, δεν έχει γνώση της γλώσσας, η επαφή τους με άλλους Έλληνες περιορίζεται σε φόρουμ στο Facebook και η Ελλάδα είναι μια χώρα διακοπών και μόνο.       

Αυτοί οι Έλληνες δε θα γυρίσουν ποτέ, αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά. Ευκαιρία λοιπόν για το ελληνικό πολιτικό σύστημα να το κάνει. Αλλιώς αυτό που λέγαμε πριν έξι χρόνια θα συμβεί σίγουρα: Θα έρθει το τέλος του ελληνισμού και θα συμβεί στην εποχή μας.

Περί της ίδρυσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων στην χώρα μας...

 Η ιστορία της δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων στην χώρα μας, δια της πλαγίας οδού δεν είναι καινούργια. Η πρώτη προσπάθεια έγινε στα 2011 (διαβάστε σχετικά εδώ), με την τελική προσπάθεια να μένει ημιτελής λόγω των τεραστίων αντιδράσεων που δημιούργησαν οι τότε προσπάθειες. Η κυβέρνηση όμως του Κυριάκου Μητσοτάκη, "αφουγκραζόμενη την κοινωνία" (την οποία σε άλλες περιπτώσεις αγνοεί επιδεικτικά) και έχοντας ως σύμμαχο την ανυπαρξία αξιωματικής αντιπολίτευσης, προχωράει ακάθεκτη, γράφοντας το Σύνταγμα της χώρας (το οποίο ως γνωστόν έχει πολύ συγκεκριμένους ορισμούς για το ποιος μπορεί να είναι φορέας πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στην χώρα μας) εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή. Το νομοσχέδιο με τον κατ’ ευφημισμό τίτλο "Ελεύθερο Πανεπιστήμιο" συνιστά στο σύνολό του μια οργανωμένη προσπάθεια εξαπάτησης της κοινής γνώμης. 

Πρώτα γιατί είναι ψευδεπίγραφο, αφού αποκαλεί "ελεύθερα" τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ακριβώς όπως αποκαλούν "ελεύθερη" την ανεξέλεγκτη και… δήθεν αυτορρυθμιζόμενη αγορά, την οποία ρυθμίζουν βέβαια κατά το δοκούν οι κερδοσκόποι. Το κερδοφόρο για τους κερδοσκόπους και καταστροφικό για το λαό μοντέλο της ελεύθερης, έως ασυδοσίας ενεργειακής αγοράς, θα εφαρμοστεί τώρα και στα πανεπιστήμια. Με τις ίδιες ολέθριες συνέπειες όσον αφορά στα δίδακτρα που οι επιχειρηματίες θα εκτινάξουν, προφανώς, στα ύψη. Αφού θα είναι ελεύθεροι να κερδίζουν όσα θέλουν, εμπορευματοποιώντας την επιστημονική γνώση και πουλώντας στην «ελεύθερη» αγορά πανεπιστημιακές σπουδές. 

Το δεύτερο στοιχείο εξαπάτησης στο νομοσχέδιο για τις ιδιωτικές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις είναι ότι για να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη, αποφεύγουν να τα αποκαλέσουν με το πραγματικό τους όνομα. Έτσι, αποκαλώντας τα δημόσια πανεπιστήμια κρατικά, βαφτίζουν σε αντιδιαστολή τα ιδιωτικά σαν δήθεν μη κρατικά. Μόνο που τα ελληνικά, όπως άλλωστε και τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, δεν είναι κρατικά. Και συνεπώς δεν είναι ανελεύθερα, όπως ατεκμηρίωτα ισχυρίζονται. Κρατικά πανεπιστήμια υπάρχουν μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως στη Βόρεια Κορέα. Την οποία επικαλείται η κυβέρνηση σαν πρότυπο κράτους που ακόμη κι αυτή, λέει, έχει ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τα κρατικά πανεπιστήμια δεν είναι δημόσια, δεν είναι δηλαδή ΝΠΔΔ και δεν είναι αυτοδιοικούμενα. Οι διοικήσεις τους διορίζονται από το κράτος και δεν εκλέγονται σε ελεύθερες εκλογές από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Οι καθηγητές τους δεν είναι δημόσιοι λειτουργοί, όπως στην Ελλάδα, αλλά κρατικοί υπάλληλοι. Όσο για την προς διδασκαλία ακαδημαϊκή ύλη, αυτή δε διαμορφώνεται ελεύθερα από το ακαδημαϊκό προσωπικό, αλλά περνά από την οδό της κρατικής λογοκρισίας. Καμία σχέση δηλαδή με ό,τι συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Εφόσον, λοιπόν, τα πανεπιστήμια εδώ είναι δημόσια και αυτοδιοικούμενα, η έννοια του αντίθετου, δηλαδή του μη κρατικού πανεπιστημίου, δεν υφίσταται. Το αντίθετο του δημόσιου και αυτοδιοικούμενου πανεπιστημίου είναι το ιδιωτικό και απολύτως κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο. Ποιος, άλλωστε, πιστεύει ότι υπάρχουν επιχειρηματίες οι οποίοι θα επενδύσουν εκατομμύρια ευρώ στις ιδιωτικές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις, μια και η εκπαίδευση είναι ένα πολύ ακριβό σπορ, χωρίς να έχουν σαν σκοπό τους το κέρδος; 

Το τρίτο στοιχείο εξαπάτησης στο νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αφορά στο ότι θα έρθουν, δήθεν, στη χώρα μας, μέσω επιχειρηματικών ομίλων, μεγάλα και εμβληματικά πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Τα μεγάλα πανεπιστήμια όπως το Harvard, to Yale ή το MIT δεν έχουν κανένα λόγο να έρθουν στη μικρή «αγορά» της Ελλάδας σαν ιδιωτικές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί λόγω του περιορισμένου μεγέθους της… αγοράς, δεν περιμένουν να κερδίσουν απολύτως τίποτε. Αλλά κι ακόμη, γιατί δεν είναι πρόθυμα, μέσω των συνεργασιών με ιδιώτες, να διακυβεύσουν το καλό τους όνομα. Άλλωστε τα πανεπιστήμια αυτά, αν ενδιαφέρονταν πράγματι να έρθουν στην Ελλάδα, θα προτιμούσαν να το κάνουν με συνεργασίες με τα υψηλού κύρους δημόσια πανεπιστήμια. Και όχι με αγοραίες συνεργασίες με επιχειρηματίες που δεν έχουν ιδέα από ανώτατη εκπαίδευση. Κομίζει, άλλωστε, γλαύκα στην Αθήνα η κυβέρνηση, όταν υποστηρίζει ότι με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα μας έρθουν τα φώτα από τη Δύση. Αφού η κυβέρνηση που εμπορευματοποιεί την Ανώτατη Εκπαίδευση φαίνεται να μην γνωρίζει ότι τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, εδώ και χρόνια, έχουν συνάψει εκατοντάδες συμφωνίες ανταλλαγής φοιτητών και προσωπικού με μεγάλα και εμβληματικά διεθνή πανεπιστήμια. Υπάρχει, άλλωστε, και το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Erasmus, μέσω του οποίου χιλιάδες φοιτητές και καθηγητές, κάθε χρόνο, παρακολουθούν μέρος των σπουδών τους και διδάσκουν σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. 

Το τέταρτο ζήτημα εξαπάτησης της κοινής γνώμης στην υπόθεση της νομιμοποίησης των ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, έχει να κάνει με τον μύθο ότι, δήθεν, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα καλύψουν το κενό που άφησε η επί τούτοις φτωχοποίηση, η συρρίκνωση, η υποχρηματοδότηση και η υποστελέχωση των δημόσιων πανεπιστημίων από την κυβέρνηση. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να υποστηρίζουν ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα αναγκάσουν, δήθεν, τα δημόσια, δια του ανταγωνισμού, να βελτιωθούν. Η ευρωπαϊκή εμπειρία, όμως, διαψεύδει κάθε παρόμοιο επιχείρημα. Στη Γερμανία, στα 83 μικρά ιδιωτικά πανεπιστήμια που έχουν ιδρυθεί και λειτουργούν, σπουδάζει μόλις το 1% του φοιτητικού πληθυσμού. Το ίδιο συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου τα δημόσια πανεπιστήμια εξακολουθούν να καλύπτουν το συντριπτικό 90% ή και ακόμη περισσότερο των συνολικών εκπαιδευτικών αναγκών. Μύθος, λοιπόν, ότι θα έρθουν στην Ελλάδα σοβαρές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις, εκπροσωπώντας μεγάλα διεθνή πανεπιστήμια. Όπως μύθος, επίσης, είναι ότι αυτά θα έχουν μεγάλη συμβολή στη διαμόρφωση της «εκπαιδευτικής αγοράς». Η μόνη συμβολή που θα έχουν θα είναι στα κέρδη των επιχειρηματιών που θα πιάσουν την ευκαιρία. 

Η πέμπτη εξαπάτηση τα κοινής γνώμης αφορά στον μύθο ότι, δήθεν, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα επαναφέρουν τους 40.000 Έλληνες φοιτητές που σπουδάζουν στο εξωτερικό. Πρώτα γιατί πολλοί από αυτούς πήγαν στο εξωτερικό όχι εξ ανάγκης, αλλά συνειδητά, για να σπουδάσουν εκεί. Δεύτερον γιατί οι περισσότεροι φοιτητές φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν καλή δουλειά, σχετική με το επιστημονικό τους αντικείμενο. Κι αυτό δεν είναι εκπαιδευτικό ζήτημα, αλλά ζήτημα που αφορά στην κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Η οποία αν δεν βελτιωθεί, η αιμορραγία επιστημονικού δυναμικού δεν πρόκειται να σταματήσει. Και τέλος, η κυβέρνηση χύνει κροκοδείλια δάκρυα, σαν τον πατροκτόνο. Που πρώτα σκότωσε τον πατέρα του και μετά παραπονείται για την ορφάνια του. Αφού η ίδια διώχνει 20.000 φοιτητές κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια, με το δήθεν αξιοκρατικό εφεύρημα της Ελάχιστης Βαθμολογικής Βάσης από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ενώ υπήρχαν θέσεις σε αυτά - αυτοί οι 20000 υποψήφιοι θα είναι οι πρώτοι ενδιαφερόμενοι για τα "καινούργια" ιδιωτικά πανεπιστήμια. 

Η έκτη εξαπάτηση στην επιχείρηση νομιμοποίησης και λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, αφορά στην πλάνη ότι πρόκειται, δήθεν, για πανεπιστήμια. Για να είναι ένας εκπαιδευτικός οργανισμός πανεπιστήμιο, πρέπει να μην είναι μόνο διδακτήριο. Αλλά και να παράγει ένα μέρος της επιστημονικής γνώσης που μεταδίδει. Η επιστημονική έρευνα δηλαδή, βασική και εφαρμοσμένη, είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για να είναι ένας εκπαιδευτικός οργανισμός πανεπιστήμιο. Και αυτές οι μικρές ιδιωτικές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις στις οποίες αφορά το νομοσχέδιο, είναι απλά διδακτήρια. Η επιστημονική έρευνα χρειάζεται μεγάλες επενδύσεις σε υποδομές, σε εξειδικευμένο ακαδημαϊκό και τεχνικό προσωπικό, καθώς και σε εργαστήρια και σε εξοπλισμούς. Τις οποίες οι επιχειρηματίες που θα ωφεληθούν από τη λειτουργία των ιδιωτικών εκπαιδευτικών επιχειρήσεων δεν θα κάνουν ποτέ, καθώς αυτές δεν είναι ανταποδοτικές. Συνεπώς όχι μόνο δεν πρόκειται για μη κρατικά και μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια, αλλά στην ουσία πρόκειται για εκπαιδευτικές επιχειρήσεις που παρέχουν σχεδόν αποκλειστικά υπηρεσίες διδασκαλίας. Που σημαίνει ότι αυτοί οι οργανισμοί, χάριν των οποίων καταρρακώνουν σήμερα το Σύνταγμα, αλλά και καταστρέφουν τα δημόσια πανεπιστήμια για να ανοίξουν τον δρόμο στα ιδιωτικά, είναι στην ουσία "μη πανεπιστήμια". Το παράδειγμα της Κύπρου (και της Βουλγαρίας), όπου το ερευνητικό έργο των ιδιωτικών πανεπιστημίων προσεγγίζει το μηδέν, είναι χαρακτηριστικό. 

Η τελευταία εξαπάτηση έχει να κάνει με τις "μηδενικές" αρνητικές επιπτώσεις που θα έχει η ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, στα υπάρχοντα δημόσια πανεπιστήμια. Ποιος μπορεί να σιγουρέψει ότι στο τέλος δε θα προσπαθήσουν οι ιδιώτες να έχουν πρόσβαση στον κρατικό κορβανά, για να χρηματοδοτηθούν τόσο για το ερευνητικό όσο και το διδακτικό τους έργο; Ποιος δεν αποκλείει την επίκληση του Συντάγματος ώστε οι φοιτητές και οι διδάσκοντες να έχουν ίση πρόσβαση σε χρηματοδοτήσεις; 

Αλλά όλα τα παραπάνω προφανώς ελάχιστα απασχολούν τους κυβερνώντες. Εξάλλου τι είναι μερικές λεπτομέρειες μπροστά στην πρόοδο;