Το κλείσιμο της "Αυγής" και η σκληρή αλήθεια για το μέλλον του τύπου στην Ελλάδα

 Η αλήθεια είναι ότι για χρόνια στην χώρα μας κυκλοφορούσαν υπερβολικά πάρα πολλές εφημερίδες - διαφόρων τύπων (από αθλητικές και πολιτικές μέχρι και εφημερίδες ενώσεων συνταξιούχων και τοπικών συλλόγων) και στοχεύσεων. Από τις εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας ξεχώριζαν πάντα οι καθαρά πολιτικές - αυτές που περίμεναν πως και πως οι λαθραναγνώστες των περιπτέρων, για να ρίξουν μια ματιά στα πρωτοσέλιδά τους, κάθε μεσημέρι όταν τις αναρτούσαν στα μανταλάκια, οι περιπτεράδες.

Τα χρόνια όμως πέρασαν. Η άνθηση του ίντερνετ με τα εκατοντάδες "ενημερωτικά" site, έδωσαν ένα ισχυρό χτύπημα στις εφημερίδες. Για χρόνια όμως αυτές συνέχιζαν να συντηρούνται μέσω των προσφορών (CDs αρχικά, όταν οι δισκογραφικές αποφάσισαν να "τελειώσουν" οριστικά με το βινύλιο και ήθελαν να δημιουργήσουν "κοινό" για ένα καινούργιο μέσο, και βιβλία) και εισάγοντας μια καινούργιου τύπου "αποκαλυπτική" δημοσιογραφία. Πάντως η σκληρή αλήθεια είναι ότι οι κυκλοφορίες μειώθηκαν αισθητά και μόνο στην επαρχία (οπού ο τοπικός τύπος εξυπηρετεί άλλου τύπου ανάγκες) και σε κάποιους ειδικούς χώρους (όπως π.χ. ναυτιλία) υπήρξε μια "σχετική" σταθερότητα. Το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε στα χρόνια της κρίσης (όπου ο οικονομικός στραγγαλισμός "έκοψε" την εφημερίδα σε πολλούς φανατικούς του έντυπου τύπου) και του κορωνοϊού (όπου και να κυκλοφορούσαν οι εφημερίδες, δεν κυκλοφορούσε ο κόσμος για να τις αγοράσει).

Η άλλη μεγάλη αλήθεια ότι ανάμεσα στις πολιτικές-κομματικές εφημερίδες, μια απ' αυτές που ξεχώριζαν ήταν η "Αυγή". Μπορεί ποτέ να μην είχε μεγάλη κυκλοφορία αλλά είχε μια αρκετά ποιοτική αρθρογραφία, εξυπηρετώντας όμως πάντα το κομματικό συμφέρον της "Ανανεωτικής Αριστεράς" (αρχικά) και του ΣΥΡΙΖΑ (στο τέλος). Επειδή ήταν εφημερίδα "ειδικού σκοπού", δε λάμβανε μεγάλη "κρατικοδίαιτη" διαφήμιση (παρότι όλο και κάτι ερχόταν και προς το μέρος της) και έτσι πάντα η κύρια πηγή οικονομικής στήριξής της ήταν το ταμείο του κόμματος (ΚΚΕ εσωτερικού αρχικά, Συνασπισμός στη συνέχεια και ΣΥΡΙΖΑ στο τέλος), ειδικά αφού η κυκλοφορία της τα τελευταία χρόνια ήταν σταθερά κάτω από τα 1000 φύλλα - πανελλαδικά. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε από πάνω από 1 εκατομμύριο ψηφοφόρους στις προηγούμενες εθνικές εκλογές, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπήρχε στήριξη προς την "Αυγή" - ούτε καν από το σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του κόμματος, που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι αυτοί που ψήφισαν στις σχετικά πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη προέδρου.

Λαμβάνοντας υπόψιν τη μεγάλη μείωση που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κρατική επιχορήγηση μετά τις περσινές εθνικές εκλογές, καταλαβαίνει κανείς ότι ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα χτυπούσε η κουδούνα και για την "Αυγή". Ειδικά από τη στιγμή που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, διέκρινε μια ιδιαίτερα κριτική στάση κατά καιρούς προς τις επιλογές του, από διάφορους αρθρογράφους της εφημερίδας. Για να είμαστε δίκαιοι πάντως είναι γνωστό ότι υπήρχαν και στο παρελθόν (δηλαδή επί Τσίπρα) σκέψεις για αλλαγές στην εφημερίδα, οι οποίες συμπεριλάμβαναν και το κλείσιμο του καθημερινού φύλλου. Οι ευαίσθητες εσωκομματικές ισορροπίες όμως (και η παρατεταμένη εκλογική περίοδος πέρσυ) καθυστέρησαν τις όποιες αποφάσεις.

Οι αντιδράσεις μεγάλου μέρους του ενεργού ιντερνετικά "αριστερού" ακροατηρίου, προφανώς δεν μπορούν να προκαλούν έκπληξη. Συναισθηματικά και μόνο, το κλείσιμο της τελευταίας καθημερινής,  φιλικής προς τον ΣΥΡΙΖΑ, εφημερίδας δημιουργεί ένα κενό που στα μάτια του κόσμου δεν καλύπτεται από μια "ενισχυμένη" avgi.gr.  Βέβαια τα hashtags και οι μεγαλοστομίες δε λύνουν το οικονομικό πρόβλημα της Αυγής. Η καθημερινή αγορά του φύλλου θα το έκανε όμως. Όσοι αντιδρούν λοιπόν, έχουν την ευκαιρία τους: Ας ξεκινήσουν ν' αγοράζουν το κυριακάτικο φύλλο που θα μείνει ανοιχτό, μέχρι να κλείσει και αυτό, μπας και το σώσουν...Και το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις άλλες, καθημερινές ή μη εφημερίδες. Το τέλος δε θα είναι μακριά ούτε και γι' αυτές...