Να το πως ένα τυρί αποδεικνύει το μέγεθος της ξεφτίλας μας ως χώρα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Σωτήρης Μουστάκας πρωταγωνίστησε σε μια ταινία με τίτλο "Ο Μήτσος ο ρεζίλης". Σ' αυτή την ταινία (που κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους με μεγάλη επιτυχία και στην οποία συμπρωταγωνιστούσε και ο μεγάλος Μίμης Φωτόπουλος) υποδυόταν τον Μήτσο, ένα από τους τελευταίους "μάγκες" της Αθήνας, ο οποίος ξεφτιλιζόταν στην κυριολεξία από έναν άλλο μάγκα (τον Νίκο Ρίζο), στην προσπάθεια του ν' αποδείξει την μαγκιά του.

Γιατί αναφέρουμε τον "Μήτσο τον ρεζίλη"; Γιατί πολύ απλά η κατάσταση που ζούμε στην χώρα μας, θυμίζει πολύ τον κακομοίρη τον Μήτσο, μετά το ρεζιλίκι πάνω στην πίστα του νυχτερινού κέντρου, που ήθελε να "προστατέψει". Η Ελλάδα έχει καταντήσει μια χώρα παντελώς απαξιωμένη απ' όλους - με γείτονες, συμμάχους και εχθρούς να παίζουν παιχνίδια πίσω από την πλάτη της και μετά να της παρουσιάζουν τις αποφάσεις τους ως τετελεσμένες.

Το ξήλωμα του συμβουλίου του Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας από τους δανειστές, ο "κόφτης", το Ελληνικό, το λιμάνι του Πειραιά, το καινούργιο "Ταμείο Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας", οι διεκδικήσεις της Αλβανίας, η "Μακεδονία" των Ευρωπαίων, το 3ο Μνημόνιο κ.ο.κ. αποτελούν μια μικρή μόνο λίστα όλων εκείνων που αποδεικνύουν το πόσο απαξιωμένοι - και πλήρως ξεφτιλισμένοι - είμαστε, με πολιτικούς που αποτελούν περιοδεύοντες θιάσους και δεν μπορούν ούτε να κάνουν μια επίσημη επίσκεψη ως ομάδα όταν ταξιδεύουν εκπροσωπώντας την χώρα στο εξωτερικό (αναφερόμαστε στο πρόσφατο ταξίδι στην Κίνα). 

Η κατάσταση βέβαια δε δημιουργήθηκε επί Τσίπρα. Ήταν έτσι από την εποχή του Καραμανλή του νεώτερου, εξελισσόμενη προς το χειρότερο από το Μνημόνιο και ύστερα. 

Η κορύφωση όμως του δράματος επιτελέστηκε με την πρόσφατη εμπορική συμφωνία μεταξύ Καναδά και Ε.Ε. (ευρύτερα γνωστή ως CETA), η οποία θα κατατεθεί σύντομα προς ψήφιση στα Ευρωπαϊκά κοινοβούλια (παρά την αντίθετη άποψη της Κομισιόν η οποία ήθελε να την περάσει εν κρυπτώ) και στην οποία είναι ξεκάθαρο ότι από τα ευρέως γνωστά εθνικά τυριά, το μόνο που μένει εκτός προστασίας είναι η φέτα. Την ίδια στιγμή η Γαλλία, η Ολλανδία, η Μ.Βρετανία και οι περισσότερες μεγάλες χώρες προστάτεψαν τα δικά τους προϊόντα - τρόφιμα και ποτά - ενώ η χώρα μας δεν κατάφερε να κάνει το ίδιο όχι μόνο την φέτα αλλά ούτε και τις ελιές Καλαμών (!!!). Και ο λόγος που αυτό δε συνέβει είναι προφανής: αντί η χώρα μας να θέσει βέτο - όπως και έπρεπε όταν γίνονταν οι συνομιλίες - παρακολουθούσε απαθώς αφού κανείς από τους αρμόδιους υπουργούς στην μακρόχρονη διαδικασία δε σκέφτηκε να ζητήσει εξαιρέσεις. Έτσι για άλλη μια φορά το συμφέρον της χώρα μας (που στο κάτω-κάτω έχει ελάχιστα διεθνώς αναγνωρισμένα και ευρέως διαθέσιμα προϊόντα) θυσιάζεται ως Ιφιγένεια για να περάσει μια συμφωνία από την οποία ως χώρα έχουμε ελάχιστα να κερδίσουμε. 

Ο δε εκνευρισμός γίνεται οργή αν μάθει κανείς ότι όταν πήγε (καθυστερημένα) ο κ. Αποστόλου (ως αρμόδιος υπουργός) στον αρμόδιο επίτροπο εκείνος του ζήτησε "συγγνώμη" και του υποσχέθηκε να δει το θέμα ΑΦΟΥ υπογραφεί η συμφωνία, αφού είναι "πλέον αργά". Και εκείνος έσκυψε το κεφάλι, να φάει τη λεκτική φάπα και επέστρεψε προφανώς ικανοποιημένος από την προσπάθειά του. Το αν η χώρα μας θα χάσει μερικά "brand names", αν χάσουν μερικοί άνθρωποι τις δουλειές τους ακόμα δεν πειράζει. Τι είχαμε-τι χάσαμε στο κάτω-κάτω; Έχουμε την μαγκιά μας (σαν τον Μήτσο) και θα ανεβάσουμε και ένα tweet ή ένα post στο Facebook, δηλώνοντας τη στεναχώρια μας και την αγανάκτησή μας. Η ιστορία βέβαια δεν είναι καινούργια (διαβάστε εδώ το πως ξεκίνησε η ιστορία σχεδόν τρία χρόνια πριν) αλλά αυτό δε μειώνει τις ευθύνες κανενός.

Βέβαια ακόμα και σήμερα υπάρχει τρόπος ν' αλλάξουν τα πράγματα. Ποιος είναι αυτός; Να καταψηφιστεί η συμφωνία στο κοινοβούλιο. Αν δεν κυρωθεί εκεί, δεν πρόκειται να εφαρμοστεί και θα μπορεί ν' αλλαχθεί. 

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν λοιπόν για τους πατέρες του έθνους. Αλλά οι Πολάκηδες, οι Θεοχάρηδες και οι Μητσοτάκηδες που μας κυβερνούν θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, έστω και για την τιμή της φέτας;