Τι σημαίνει η αποτυχία του πραξικοπήματος στην Τουρκία

Με το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, κλείνει μάλλον οριστικά ο κύκλος του κοσμικού, δυτικοφανούς κράτους στη γειτονική μας χώρα. Η αποτυχία των Ενόπλων Δυνάμεων να κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους την χώρα (παρά τη γρήγορη κατάληψη αεροδρομίου, τηλεοπτικών σταθμών, κοινοβουλίου κ.ο.κ.) και η γρήγορη κατάρρευση του (με μαζικές παραδόσεις) εδραιώνει τον Ερντογάν στην εξουσία και οδηγεί προς την κατεύθυνση που αυτός ήθελε εδώ και καιρό, δηλαδή τη "σουλτανοποίηση" του πολιτεύματος. Παράλληλα του δίνει ένα μοναδικό δικαίωμα να οδηγήσει σε μαζικές εκκαθαρίσεις τις Ένοπλες Δυνάμεις (τον ένα από τους δύο φορείς που επιμένουν ακόμα στο δρόμο που χάραξε ο Κεμάλ, δηλαδή την ύπαρξη κοσμικού κράτους - με τον άλλο να είναι η ανώτατη δικαιοσύνη) και ν' ανοίξει το δρόμο στον πλήρη έλεγχό τους από τον ίδιο. Οι πρώτες κινήσεις - με λιντσαρίσματα, "αγανακτισμένους πολίτες" και εν ψυχρώ εκτελέσεις των κατώτερων πραξικοπηματιών δείχνει το δρόμο που θ' ακολουθηθεί. Επιπροσθέτως, η ταχύτητα με την οποία οδηγούνται σε καθαίρεση και τιμωρία πάνω από 1000 δικαστικοί δείχνει ότι οι λίστες προγραφών ήταν έτοιμες από καιρό - ανεξαρτήτως πραξικοπήματος. Απλά τώρα παρουσιάστηκε η ευκαιρία...
Παράλληλα δε με τις εκκαθαρίσεις στο στρατό και τη δικαιοσύνη, το πραξικόπημα δίνει μια μοναδική ευκαιρία να ξεκινήσει ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το μεγάλο του αντίπαλο, Φ. Γκιουλέν, ο οποίος αν και καταδίκασε σχετικά γρήγορα το πραξικόπημα (δηλώνοντας ότι είναι «κατά κάθε στρατιωτικής επέμβασης») θα δει μεγάλο αριθμό στελεχών της κρατικής μηχανής που βρίσκονται υπό την επιρροή του, να πληρώνουν το μάρμαρο. Έτσι ο Ερντογάν θα παραμείνει μόνος κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής στην Τουρκία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τόσο για την χώρα του όσο και για την περιοχή.
Βέβαια πρέπει εδώ κάπου να πούμε το προφανές: ο Ερντογάν ήταν εκλεγμένος ηγέτης και οποιαδήποτε προσπάθεια ανατροπή του - εκτός της συνταγματικά προβλεπομένης διαδικασίας είναι καταδικαστέα. Όσο αφορά τη δημοκρατία - που λειτουργεί κατ' επίφαση στη γείτονα χώρα εδώ και αρκετές δεκαετίες - η κατάρρευση του πραξικοπήματος είναι νίκη, έστω και Πύρρειος.
Τα όσα ανέφεραν οι πραξικοπηματίες στο διάγγελμά τους (περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διατήρησης κοσμικού κράτους, αυταρχικής διακυβέρνησης, ανάγκης διατήρησης της δημοκρατίας) είναι υπαρκτά προβλήματα για την Τουρκία. Αλλά η λύση δεν είναι ποτέ η χρήση των όπλων. Και ιδιαίτερα για το στρατό της Τουρκίας (που διατηρεί υπό το καθεστώς τρομοκρατίας εδώ και δεκαετίες ολόκληρες επαρχίες της Τουρκίας και σηκώνει το βάρος γενοκτονιών και εισβολών) το να μιλάει περί "δημοκρατίας" και "σεβασμού της ελευθερίας των πολιτών ανεξαρτήτως θρησκείας, εθνικότητας, γλώσσας" είναι μάλλον σουρεαλιστικό...
Η προστασία όλων αυτών πρέπει να γίνει μόνο από το λαό και τους ηγέτες του. Όχι από το στρατό και τους ύποπτους μηχανισμούς που τον υποκινούν...

ΥΓ. Ηταν προφανές ότι κάποια στιγμή θα εμπλεκόταν και η χώρα μας στην όλη υπόθεση. Το αίτημα ασύλου από πραξικοπηματίες που διέφυγαν στην χώρα μας, δημιουργεί πολλά προβλήματα στον Τσίπρα. Το πως θα χειριστεί την υπόθεση είναι άγνωστό, αλλά πρέπει να θυμήσουμε δύο ρήσεις του θυμόσοφου ελληνικού λαού: η πρώτη λέει ότι "πρέπει να προσέχουμε που φτύνουμε γιατί μετά μπορεί να χρειαστεί να γλύψουμε" και η δεύτερη λέει ότι "η κατάρα είναι γαϊδάρα και γυρίζει στον αφέντη της". Η αριστερά του κυρίου Τσίπρα επί χρόνια κατηγορούσε τον κύριο Σημίτη για εθνική προδοσία στην περίπτωση της παράδοσης του Οτσαλάν, καταριόμενη τη στάση του. Προσοχή λοιπόν στον Τσίπρα να μη φτάσει λόγω της πρώτης ρήσης στη δεύτερη...