Αναρτήσεις
Η χρήση παιδιών σε προεκλογικά σποτ, αφίσες και διαφημίσεις δεν είναι καινούργια. Είναι παρούσα από την δεκαετία του '70 και του '80 όπου μικρά παιδιά ήταν στο κεντρικό πλάνο των προεκλογικών εκστρατειών - άλλοτε επιτυχημένων και άλλοτε όχι.
Αυτό που συμβαίνει όμως σ' αυτές τις εκλογές είναι κάτι το διαφορετικό αφού για πρώτη φόρα έχουμε το φαινόμενο να παρουσιάζεται τόσο εκτεταμένο και η αλληλεπίδραση μεταξύ "αρχηγών" και παιδιών να είναι τόσο άμεση και έντονη.
Το θέμα καυτηριάζει εύστοχα ο Ηλίας Αναστασιάδης στο Oneman, απ' όπου και αντιγράφουμε: "Εν αναμονή του σποτ της ΔΗΜΑΡ, του Σταύρου Θεοδωράκη και του καινούργιου ΓΑΠ, η σούμα δείχνει ότι από τα πέντε σποτ μόνο τα δύο είναι προσωποκεντρικά (Σαμαράς-Καμμένος). Η ουσία είναι πως τα δύο σποτ που έβαλαν τον αρχηγό τους σε πρώτο πλάνο καταπιάνονται με παιδιά. Το κόλπο φυσικά και δεν είναι καινούργιο.
Νομίζω πως η πολιτική μας συνειδητότητα δεν έχει ξεμείνει στα 90s ή στις ξένοιαστες αρχές των 00s που όλοι -και οι πιο αντιδραστικοί και οι πιο πειθήνιοι- βολευόμασταν με τον προσωπικό μας αγώνα(;). Αν τα σποτ του Σαμαρά ή του Καμμένου παίζονταν δέκα χρόνια πριν, ο όποιος σαματάς θα τέλειωνε νωρίς.
Οι μισοί θα έλεγαν ότι “αυτά τα γλυκανάλατα με τα παιδάκια και τα χαμόγελα της Κρεστ δεν τα χάφτουμε” και οι άλλοι μισοί θα ένιωθαν μια ζεστασιά μέσα τους που ο πρόεδρος αγαπάει τα παιδιά και ξημεροβραδιάζεται στα γραφεία του κόμματος δουλεύοντας για το μέλλον τους.
Σήμερα, μετά από κάθε νέα χρονιά που κάνει την προηγούμενη να φαντάζει παράδεισος, έχουμε γίνει περισσότερο κυνικοί και λιγότεροι ανεκτικοί στην εικόνα πολιτικών αρχηγών αγκαλιά με παιδιά ή περικυκλωμένα απ' αυτά. Προφανώς το προφίλ του Σαμαρά είναι πιο φθαρμένο κι απ' το κόκκινο μακό του Αλέφαντου, γεγονός που τον κάνει ακόμη πιο εκτεθειμένο στην κριτική ενός 'κομματικού σποτ με παιδιά', αλλά η δική μου κριτική για το 'κομματικό σποτ με παιδιά' είναι λίγο πιο 'γιούνισεξ'.
Εξάλλου, έχουμε δώδεκα γεμάτες μέρες μέχρι την κάλπη. Αύριο μπορεί να βγει σποτ του ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη να παίζει 3 on 3 στον Φωκιανό. Δεν θα μου χτυπούσε το ίδιο άσχημα (παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για τα πάντα, συνεχίζει να μην έχει κυβερνήσει ποτέ), αλλά δεν θα μου χτυπούσε και ωραία.
Είναι δεδομένο ότι οι επικοινωνιολόγοι των κομμάτων εξουσίας ξέρουν καλύτερα από εμένα τη δουλειά τους χωρίς αυτό να προεξοφλεί ότι την κάνουν σωστά ή ότι την κάνουν λάθος. Οι επικοινωνιακές ομάδες της ΝΔ και των ΑΝΕΛ (οφείλουν να) βρίσκουν περίφημες τις διαφημίσεις με τον Νικόλα και τον Αλέξη (“ξεκόλλα!”) αντίστοιχα. Εγώ οφείλω να τις βρω απελπιστικά άστοχες στη συγκεκριμένη Ελλάδα του συγκεκριμένου μήνα και του συγκεκριμένου έτους.
Καταλαβαίνω ότι από τη μία, το παιδί συμβολίζει την ελπίδα, την προοπτική και το μέλλον μιας χώρας. Δεν χρειάζεται μεταπτυχιακό για να πιάσεις τον συμβολισμό. Από την άλλη όμως, ένα παιδί (ευτυχώς) παραμένει άφθαρτο σαν ύπαρξη. Μπορεί η λιτότητα και τα μέτρα να έχουν ζορίσει και τη δική του οικογένεια, αλλά ένα παιδί δεν έχει ψηφίσει ποτέ, δεν έχει πληρώσει ποτέ, δεν έχει ΑΦΜ, δεν έχει δει το μισθό του να μειώνεται, δεν έχει κατασταλαγμένη πολιτική συνείδηση. Κι επειδή δεν τα 'χουμε χάσει τελείως ακόμα, βλέπουμε ότι ο Σαμαράς μιλάει στο μικρο Νικόλα, αλλά απευθύνεται στον πατέρα του: “Να πεις στον μπαμπά σου μπλα μπλα μπλα”.
Ο δε Καμμένος επικεντρώνεται στον μικρό Αλέξη διδάσκοντας τη σωστή οδήγηση ενός τρένου, αλλά είναι φανερό ότι δε δίνει δεκάρα για τα πρώτα τριάντα δευτερόλεπτα του σποτ και ανυπομονεί για το τσιτάτο των τελευταίων δευτερολέπτων. Είναι μια τακτική κι αυτή.
Ποια είναι η αντιπρόταση; Η προφανής, αλλά δύσκολη. Αντί για Νικόλες και πιτσιρικάδες που (λογικά) ξυπνάνε το πρωί με το μυαλό στο τηλεκατευθυνόμενο ή στην μπάλα και όχι στο χαράτσι ή τον ΕΝΦΙΑ, να δούμε τους κομματάρχες στο ίδιο παγκάκι με άνεργους απόφοιτους ΑΕΙ, με απολυμένες μητέρες, με τον πατέρα μου που παίρνει τη μισή σύνταξη απ' αυτή που δούλεψε πενήντα χρόνια. Να δούμε κομματάρχες δίπλα σε ανθρώπους που τους αμφισβητούν. Και να δούμε αυτούς που τους αμφισβητούν να ακούνε τις υποσχέσεις με επιφυλακτικότητα. Να δούμε την αλήθεια που ζούμε όχι σε ρόλο κομπάρσου που μάλιστα λείπει από τη σκηνή (βλ. Πατέρας του Νικόλα), αλλά σε ρόλο πρωταγωνιστή.
Έχω πλήρη επίγνωση ότι αν αυτή η λογική είναι στον βόρειο πόλο, η λογική των διαφημιστών ή των 'επικοινωνιακών ομάδων' είναι στο νότιο, αλλά τι κατορθώνεις τελικά με την τακτική της ωραιοποίησης και (στην καλύτερη) της μερικής παραδοχής της ευθύνης σου; Ψεύτικες υποσχέσεις, το ελληνικότατο “δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι ή οι προηγούμενοι” που πλέον δεν χαρακτηρίζει μόνο την πολιτική, αλλά και την ηθική μας και η δημοφιλής τελευταία επίδειξη επιλεκτικής αυτοκριτικής “δεν ξέρω τι θα καταφέρουμε εμείς, πάντως οι άλλοι θα τα κάνουν χειρότερα”.
Τα κομματικά σποτ με παιδιά θα ήταν εύστοχα στην ελληνική περίπτωση μόνο αν αύριο μετακομίζαμε σε καινούργιο πλανήτη και ξεκινούσαμε από το μηδέν.
Μέχρι να δω τέτοια υπόσχεση στα σποτ των επόμενων ημερών, θα συνεχίσω να τα βρίσκω εκτός τόπου και χρόνου..."
Αυτό που συμβαίνει όμως σ' αυτές τις εκλογές είναι κάτι το διαφορετικό αφού για πρώτη φόρα έχουμε το φαινόμενο να παρουσιάζεται τόσο εκτεταμένο και η αλληλεπίδραση μεταξύ "αρχηγών" και παιδιών να είναι τόσο άμεση και έντονη.
Το θέμα καυτηριάζει εύστοχα ο Ηλίας Αναστασιάδης στο Oneman, απ' όπου και αντιγράφουμε: "Εν αναμονή του σποτ της ΔΗΜΑΡ, του Σταύρου Θεοδωράκη και του καινούργιου ΓΑΠ, η σούμα δείχνει ότι από τα πέντε σποτ μόνο τα δύο είναι προσωποκεντρικά (Σαμαράς-Καμμένος). Η ουσία είναι πως τα δύο σποτ που έβαλαν τον αρχηγό τους σε πρώτο πλάνο καταπιάνονται με παιδιά. Το κόλπο φυσικά και δεν είναι καινούργιο.
Νομίζω πως η πολιτική μας συνειδητότητα δεν έχει ξεμείνει στα 90s ή στις ξένοιαστες αρχές των 00s που όλοι -και οι πιο αντιδραστικοί και οι πιο πειθήνιοι- βολευόμασταν με τον προσωπικό μας αγώνα(;). Αν τα σποτ του Σαμαρά ή του Καμμένου παίζονταν δέκα χρόνια πριν, ο όποιος σαματάς θα τέλειωνε νωρίς.
Οι μισοί θα έλεγαν ότι “αυτά τα γλυκανάλατα με τα παιδάκια και τα χαμόγελα της Κρεστ δεν τα χάφτουμε” και οι άλλοι μισοί θα ένιωθαν μια ζεστασιά μέσα τους που ο πρόεδρος αγαπάει τα παιδιά και ξημεροβραδιάζεται στα γραφεία του κόμματος δουλεύοντας για το μέλλον τους.
Σήμερα, μετά από κάθε νέα χρονιά που κάνει την προηγούμενη να φαντάζει παράδεισος, έχουμε γίνει περισσότερο κυνικοί και λιγότεροι ανεκτικοί στην εικόνα πολιτικών αρχηγών αγκαλιά με παιδιά ή περικυκλωμένα απ' αυτά. Προφανώς το προφίλ του Σαμαρά είναι πιο φθαρμένο κι απ' το κόκκινο μακό του Αλέφαντου, γεγονός που τον κάνει ακόμη πιο εκτεθειμένο στην κριτική ενός 'κομματικού σποτ με παιδιά', αλλά η δική μου κριτική για το 'κομματικό σποτ με παιδιά' είναι λίγο πιο 'γιούνισεξ'.
Εξάλλου, έχουμε δώδεκα γεμάτες μέρες μέχρι την κάλπη. Αύριο μπορεί να βγει σποτ του ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη να παίζει 3 on 3 στον Φωκιανό. Δεν θα μου χτυπούσε το ίδιο άσχημα (παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για τα πάντα, συνεχίζει να μην έχει κυβερνήσει ποτέ), αλλά δεν θα μου χτυπούσε και ωραία.
Είναι δεδομένο ότι οι επικοινωνιολόγοι των κομμάτων εξουσίας ξέρουν καλύτερα από εμένα τη δουλειά τους χωρίς αυτό να προεξοφλεί ότι την κάνουν σωστά ή ότι την κάνουν λάθος. Οι επικοινωνιακές ομάδες της ΝΔ και των ΑΝΕΛ (οφείλουν να) βρίσκουν περίφημες τις διαφημίσεις με τον Νικόλα και τον Αλέξη (“ξεκόλλα!”) αντίστοιχα. Εγώ οφείλω να τις βρω απελπιστικά άστοχες στη συγκεκριμένη Ελλάδα του συγκεκριμένου μήνα και του συγκεκριμένου έτους.
Καταλαβαίνω ότι από τη μία, το παιδί συμβολίζει την ελπίδα, την προοπτική και το μέλλον μιας χώρας. Δεν χρειάζεται μεταπτυχιακό για να πιάσεις τον συμβολισμό. Από την άλλη όμως, ένα παιδί (ευτυχώς) παραμένει άφθαρτο σαν ύπαρξη. Μπορεί η λιτότητα και τα μέτρα να έχουν ζορίσει και τη δική του οικογένεια, αλλά ένα παιδί δεν έχει ψηφίσει ποτέ, δεν έχει πληρώσει ποτέ, δεν έχει ΑΦΜ, δεν έχει δει το μισθό του να μειώνεται, δεν έχει κατασταλαγμένη πολιτική συνείδηση. Κι επειδή δεν τα 'χουμε χάσει τελείως ακόμα, βλέπουμε ότι ο Σαμαράς μιλάει στο μικρο Νικόλα, αλλά απευθύνεται στον πατέρα του: “Να πεις στον μπαμπά σου μπλα μπλα μπλα”.
Ο δε Καμμένος επικεντρώνεται στον μικρό Αλέξη διδάσκοντας τη σωστή οδήγηση ενός τρένου, αλλά είναι φανερό ότι δε δίνει δεκάρα για τα πρώτα τριάντα δευτερόλεπτα του σποτ και ανυπομονεί για το τσιτάτο των τελευταίων δευτερολέπτων. Είναι μια τακτική κι αυτή.
Ποια είναι η αντιπρόταση; Η προφανής, αλλά δύσκολη. Αντί για Νικόλες και πιτσιρικάδες που (λογικά) ξυπνάνε το πρωί με το μυαλό στο τηλεκατευθυνόμενο ή στην μπάλα και όχι στο χαράτσι ή τον ΕΝΦΙΑ, να δούμε τους κομματάρχες στο ίδιο παγκάκι με άνεργους απόφοιτους ΑΕΙ, με απολυμένες μητέρες, με τον πατέρα μου που παίρνει τη μισή σύνταξη απ' αυτή που δούλεψε πενήντα χρόνια. Να δούμε κομματάρχες δίπλα σε ανθρώπους που τους αμφισβητούν. Και να δούμε αυτούς που τους αμφισβητούν να ακούνε τις υποσχέσεις με επιφυλακτικότητα. Να δούμε την αλήθεια που ζούμε όχι σε ρόλο κομπάρσου που μάλιστα λείπει από τη σκηνή (βλ. Πατέρας του Νικόλα), αλλά σε ρόλο πρωταγωνιστή.
Έχω πλήρη επίγνωση ότι αν αυτή η λογική είναι στον βόρειο πόλο, η λογική των διαφημιστών ή των 'επικοινωνιακών ομάδων' είναι στο νότιο, αλλά τι κατορθώνεις τελικά με την τακτική της ωραιοποίησης και (στην καλύτερη) της μερικής παραδοχής της ευθύνης σου; Ψεύτικες υποσχέσεις, το ελληνικότατο “δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι ή οι προηγούμενοι” που πλέον δεν χαρακτηρίζει μόνο την πολιτική, αλλά και την ηθική μας και η δημοφιλής τελευταία επίδειξη επιλεκτικής αυτοκριτικής “δεν ξέρω τι θα καταφέρουμε εμείς, πάντως οι άλλοι θα τα κάνουν χειρότερα”.
Τα κομματικά σποτ με παιδιά θα ήταν εύστοχα στην ελληνική περίπτωση μόνο αν αύριο μετακομίζαμε σε καινούργιο πλανήτη και ξεκινούσαμε από το μηδέν.
Μέχρι να δω τέτοια υπόσχεση στα σποτ των επόμενων ημερών, θα συνεχίσω να τα βρίσκω εκτός τόπου και χρόνου..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου