Ένα ναυάγιο με νεκρούς - μερικές σκέψεις για το μαύρο μας το χάλι...

Διαβάζουμε στο ρεπορτάζ για την υπόθεση του ναυαγίου στο Φαρμακονήσι με θύματα αρκετούς μετανάστες: "Οι πρόσφυγες προχώρησαν σε τρομακτικές καταγγελίες διαψεύδοντας το ελληνικό κράτος. Όπως καταγγέλλουν, το λιμενικό προσπάθησε να τους ρυμουλκήσει προς την Τουρκία και λόγω της θαλασσοταραχής και του πανικού που επικράτησε, άρχισαν άνθρωποι να πέφτουν στη θάλασσα. Τα δύο σκάφη συγκρούστηκαν και άνδρες του λιμενικού πυροβόλησαν στον αέρα.
Καταγγέλλουν ακόμα ότι τους έβαλαν τα όπλα στο λαιμό και τους έσπρωχναν να μην ανέβουν στο σκάφος. Αφού τους έβγαλαν στη στεριά, τους πήγαν σε εστιατόριο, για τα μάτια του κόσμου και στη συνέχεια τους έβαλαν σε κρατητήριο με βρεγμένα. Οι πρόσφυγες προκαλούν το κράτος να φέρουν, ειδικούς να τους εξετάσουν αν λένε ψέματα και αναρωτιούνται ποιον θα πιστέψετε "τον υπουργό που δεν ήταν εκεί ή εμάς που ήμασταν;"

Οι καταγγελίες αυτές δεν μας εκπλήσσουν δυστυχώς. Τα σώματα ασφαλείας έχουν αποδείξει εδώ και χρόνια ότι η ανθρωπιά και η καλοσύνη έχουν εξαφανιστεί εδώ και χρόνια από τις τάξεις τους και αυτό - για να είμαστε ειλικρινείς και δίκαιοι - δεν έχει να κάνει με το αν απέναντί τους είναι μετανάστες ή Έλληνες. Το ίδιο χάλια τους αντιμετωπίζουν όλους. Και για να είμαστε πολιτικώς ορθοί να κάνουμε μια αρχική τοποθέτηση: δεν είναι όλοι οι υπηρετούντες στα σώματα ασφαλείας "απάνθρωποι" ούτε όλοι "αδιάφοροι" στο δράμα που αντιμετωπίζουν εκείνοι που είναι απέναντί τους. Δουλεύουν σε απίστευτα κακές συνθήκες (καιρικές και μη), έχουν ν' αντιμετωπίσουν αδίστακτους δουλέμπορους που δε σταματούν πουθενά. Ούτε επίσης είναι όλοι οι μετανάστες αθώα θύματα πολέμου ή διώξεων. Αλλά...Υπάρχει ένα αλλά...

Το αλλά είναι απλό: από τη στιγμή που έχουν στα χέρια τους κάποιους ανθρώπους, έχουν υποχρέωση να τους φερθούν σωστά. Τα όσα περιγράφονται αποτελούν πάγια στάση στις περισσότερες περιπτώσεις, αφού οι άνθρωποι δεν αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι, αλλά ως νούμερα σε μια στατιστική που περιγράφει ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης.

Και θα αναρωτηθείτε σωστά: "μα καλά, αυτοί οι κακομοίρηδες δεν ξέρουν τι γίνεται στην Ελλάδα;" - η απάντηση σ' αυτό είναι απλή. Μπορεί ναι - μπορεί όχι. Αν ξέρουν θεωρούν ότι η δική μας κακομοιριά είναι καλύτερη από τη δική τους. Αν δεν το γνωρίζουν είναι γιατί απλά δεν τους ενδιαφέρει: η Ελλάδα γι' αυτούς είναι ένας σταθμός πριν μια Γερμανία και μια Σουηδία που τα πράγματα μοιάζουν καλύτερα και υπάρχει ένα σύστημα υποδοχής ανεκτικότερο. Η Ελλάδα δεν τους απασχολεί: όπως πέρασαν από την Τουρκία, ελπίζουν να περάσουν από την Ελλάδα.

Γιατί; Γιατί δε γνωρίζουν τις ευρωπαϊκές συμβάσεις. Γιατί γι' αυτούς η όλη υπόθεση είναι ένα ρίσκο ούτως ή άλλως: αν πιαστούν την πάτησαν, αν όχι όλα καλά. Γιατί θεωρούν ότι αυτό που αφήνουν πίσω τους είναι κάτι που δεν μπορεί να συνεχιστεί, και αν θέλουν να ζήσουν ένα καλύτερο αύριο θα πρέπει να πάνε στην Ευρώπη. Το τι θα κάνουν εκεί (αν τους δεχτούν), το αν είναι διαθετημένοι να προσαρμοστούν κ.λπ. είναι ζητήματα δευτερεύοντα που βέβαια θα έπρεπε να μας απασχολούν όλους, αλλά που στο τέλος δεν απασχολούν κανένα...

Τα χρειαζόμαστε τα Φαρμακονήσια; Δεν το νομίζω. Θα είχαν αξία αν άλλαζαν τα πράγματα. Αν έκαναν την χώρα μας να προσέχει το πως φέρεται στους μετανάστες. Θα είχαν αξία αν έκαναν τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών να δουν που έχουν φέρει τα πράγματα με τη στάση τους και τις συνθήκες που επιβάλλουν. Θα είχαν νόημα αν έδιναν παράδειγμα στα θύματα της υπόθεσης να ξανασκεφτούν το αν θέλουν να πεθάνουν στ' ανοιχτά μιας βραχονησίδας στο Αιγαίο ή εκεί που γεννήθηκαν.

Μέχρι τότε απλώς θα συμβαίνουν και τίποτα δε θ' αλλάζει...