Τατσοπουλιάδα ή πως ήρθε το τέλος(;) στη σχέση ΣΥΡΙΖΑ - Τατσόπουλου

Ο Πέτρος Τατσόπουλος αποτέλεσε από την αρχή της εμφάνισής του στο κοινωνικό προσκήνιο μια ιδιάζουσα περίπτωση. Σα συγγραφέας έγινε γνωστός από το "Παιχνίδι των τεσσάρων" (το οποίο συνέγραψε με τους Μουρσελά, Σουρούνη και Σκούρτη), το οποίο του έδωσε μια ευρύτερη αναγνωρισιμότητα. Από κει και πέρα, πολλές φορές τα βιβλία του Ρεθυμνιώτη στην καταγωγή αλλά ουσιαστικά Αθηναίου, συγγραφέα αποτέλεσαν αντικείμενο συζήτησης στους βιβλιοφιλικούς κύκλους, αφού ήταν αρκούντος ιδιαίτερα, προκαλώντας εκ διαμέτρου αντίθετα σχόλια και αντιπαραθέσεις, όχι τόσο όσο αφορά τη θεματολογία τους αλλά κυρίως ως προς τον τρόπο γραφής τους. Αυτό όμως που τον έκανε γνωστό ακόμα και σε ανθρώπους που δεν έχουν ανοίξει ποτέ τους βιβλίο εκτός σχολείου ήταν η απαράδεκτη σειρά του Σκαϊ για τους επανάσταση του 1821, στην οποία επιχειρήθηκε η μεγαλύτερη αποδόμηση που έχει γίνει στο εσωτερικό μιας χώρας για προσπάθεια αντίστασης και επανάστασης εναντίον ξένων κατακτητών. Ο τρόπος και οι χαρακτηρισμοί του για μορφές και περιστατικά της επανάστασης, έβγαλαν "εκτός εαυτού" ακόμα και μη συντηρητικούς κύκλους, που σε πολλές περιπτώσεις μέχρι τότε ήταν ιδιαίτερα ανεκτικοί σε "αιρετικές" απόψεις.

Ο ίδιος συνέχισε να δίνει λαβές για σχόλια, χρησιμοποιώντας ατυχείς χαρακτηρισμούς στα κοινωνικά δίκτυα, τα οποία αποτέλεσαν εξαρχής το βασικότερο τρόπο "συνομιλίας" του με τον υπόλοιπο κόσμο. Η παρουσία του στο ΣΥΡΙΖΑ πάντως, παρότι ξένισε μια μερίδα της κομματικής βάσης και ένα μέρος από τις συνιστώσες του, δεν αποτέλεσε έκπληξη, αν και ο ίδιος δε φαινόταν στην αρχή ως ιδιαίτερα "θετικός" για εμπλοκή στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ο Μάιος του 2012 όμως ήταν η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ στελέχωνε τα ψηφοδέλτια του με όρους και σκεπτικό του 4% (και όχι του 28% ή αξιωματικής αντιπολίτευσης) και "Τατσόπουλοι" όχι μόνο ήταν καλοδεχούμενοι αλλά αποτελούσαν και μίνι-"πολυτέλειες" λόγω της αναγνωρισιμότητάς τους.

Η εκλογή του είναι αλήθεια ότι παραξένεψε ακόμα και τους "συντρόφους" του αν και δε θα έπρεπε: ας μην ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην Β' Αθηνών εκτοξεύτηκε από τις 75 χιλιάδες ψήφους στις 223 και από τις 3 έδρες στις 9. Ήταν φυσιολογικό και αναμενόμενο με τόσους "άγνωστους" υποψηφίους (καταξιωμένων ίσως στο μικρόκοσμο των συνιστωσών τους ή σε διάφορες κοινωνικές ομάδες αλλά μη αναγνωρίσιμους στην ευρύτερη μάζα των νέων ψηφοφόρων του κόμματος) να "σταυρωθούν" οι πλέον αναγνωρίσιμοι, επιβεβαιώντας την παλιά ρήση "καλύτερα να μιλάνε για σένα άσχημα, παρά να μην μιλούν καθόλου". Έτσι οι 17 χιλιάδες ψήφοι ήρθαν φυσιολογικά και ο Πέτρος Τατσόπουλος έγινε βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου.

Θα περίμενε κανείς όμως ότι η είσοδός του στην Βουλή θα τον έφερνε (όπως και άλλους) προ των ευθυνών του και θα τον έκανε να επικεντρωθεί στο κοινοβουλευτικό του έργο. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ: συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, και δίνοντας την εντύπωση ότι περνάει περισσότερη ώρα στο Facebook από οποιοδήποτε άλλο Έλληνα πολιτικό (εξαιρουμένων του διδύμου Μουρούτη - Κεδίκογλου της ΝΔ που κατέχουν το σχετικό ρεκόρ), συνέχισε να σχολιάζει τα πάντα και να πετάει ατάκες (άσχετες με την πολιτική τις περισσότερες φορές), θεωρώντας προφανώς ότι "βγάζει το ψωμί του" με αυτό τον τρόπο. η παρουσία του και η "διαδικτυακή" του συμπεριφορά (πολλές φορές προσβλητική για τους συνοδοιπόρους του στον ΣΥΡΙΖΑ) προκάλεσε πολλές φορές πονοκέφαλο στην Κουμουνδούρου. Δεν είναι τυχαίο ότι βρέθηκε αρκετές φορές στα πρόθυρα της εξόδου από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, γλυτώνοντας κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Το "ανεκτικό" κλίμα που επικρατεί (λόγω σχετικής παράδοσης) στην αριστερά και η άποψη των Τσίπρα -  Βίτσα ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν λόγο ύπαρξης και πρόσωπα με αιρετικό λόγο, του έδωσε μια ιδιότυπη ασυλία, περίπου σα να ήταν "ο τρελός του χωριού".

Ήταν όμως θέμα χρόνου να μπει ένα τέλος σε όλα αυτά. Αν και έξυπνος άνθρωπος, δεν έδειξε να έχει μάθει από την περίπτωση Διαμαντόπουλου (θυμηθείτε εδώ τι συνέβει) και την παραδοσιακή ροπή της κυβέρνησης προς το μοντάζ δηλώσεων των αντιπάλων της (διαβάστε εδώ σειρά περιστατικών). Έτσι συνέχισε και σε πρόσφατη συνέντευξη του αναφέρθηκε στην "απόδραση" Ξηρού και την "ανεκτικότητα" μελών του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην 17Ν. Οι δηλώσεις του παραφράστηκαν εύκολα και δημιούργησαν θέμα σε μια περίοδο που δε χρειαζόταν και όπου το ενδιαφέρον θα έπρεπε να είναι αλλού. Ο ίδιος κατανοώντας το μπάχαλο που δημιούργησε έθεσε την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ στη διάθεση του Αλέξη Τσίπρα. Πιθανότατα θα προσδοκούσε μια ακόμα επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης του τελευταίου στο πρόσωπό του, περισσότερο ως απόδειξη της "πολυφωνίας" που υπάρχει στην αξιωματική αντιπολίτευση παρά ως συμφωνίας με τα λεγόμενά του. Αυτό όμως δεν ήρθε - προς έκπληξη του ίδιου και πολλών άλλων.

Στην πραγματικότητα όμως η αποπομπή Τατσόπουλου (έστω και με "ήρεμο" τρόπο) ήταν ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες εντός και εκτός του κόμματος. Στους μεν μέσα, ήταν μια ένδειξη ότι το "πάρτυ τελείωσε" και ότι κάποιοι θα πρέπει να σκέφτονται δύο και τρεις φορές πριν μιλήσουν (πράγμα έτσι κι αλλιώς απαραίτητο για την μετάβαση του κόμματος στην εξουσία). Στους δε έξω είναι μια ένδειξη ότι το κόμμα δεν επιτρέπει τις υπερβολές και επομένως η αντιπαράθεση θα πρέπει να γίνεται με πολιτικούς όρους και όχι βάση κάποιων παραφράσεων. Μένει να δούμε το αν αυτή η στάση θα πετύχει ή όχι...