Οι πολιτικές επιστρατεύσεις στην Ελλάδα (γιατί οι καθηγητές δεν είναι οι πρώτοι) / Έρχονται και νέα μέτρα (από την Κομισιόν)

Με αφορμή την προληπτική (!!!) επιστράτευση των καθηγητών εν όψη των πανελληνίων (άλλη μια πρωτοτυπία που θα πρέπει να γραφεί στην "Βίβλο" του Σαμαρά όταν αποχωρήσει από την κυβέρνηση και πάει να βρει τον πολιτικό του μέντορα Κ.Μητσοτάκη στην αποστρατεία), πριν καν ξεκινήσει η απεργία τους, διαβάζουμε στην "Ελευθεροτυπία" για την πολιτική επιστράτευση και κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στις μεταπολιτευτικές πολιτικές επιστρατεύσεις...Το συμπέρασμα; Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει "ξεσαλώσει" και δεν έχει αφήσει κλάδο για κλάδο ήσυχο. Ούτε (κανονικό) πόλεμο να είχαμε...
"Τι ακριβώς είναι η επιστράτευση; Ο όρος χρησιμοποιείται και σαν μέσο καταστολής συνεχιζόμενης απεργίας  κάποιου κλάδου που θίγει το δημόσιο συμφέρον και διατάσσεται με απόφαση υπουργού. Οι νομαρχίες μοιράζουν στους επιστρατευόμενους «φύλλα ατομικής προσκλήσεως πολιτικής επιστράτευσης», «φύλλα πορείας» κοινώς. Όσοι αρνούνται να υπακούσουν, με εισαγγελική παρέμβαση συλλαμβάνονται και δικάζονται στο Αυτόφωρο.

Πολιτική επιστράτευση είναι η υποχρεωτική παροχή των προσωπικών υπηρεσιών όσων επιτάσσονται, αλλά και των πόρων και μέσων που είναι απαραίτητα για την παροχή αυτών των υπηρεσιών και κηρύσσεται με βάση το Νομοθετικό Διάταγμα 17/1974 «Περί Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης», το άρθρο 18 του οποίου επιτρέπει την πολιτική επιστράτευση στην περίπτωση "πολιτικής κινητοποίησης". Αναφέρει συγκεκριμένα πως «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης είναι κάθε αιφνίδια κατάσταση προκαλούμενη είτε από φυσικά ή από άλλα γεγονότα ή από ανωμαλίες κάθε φύσης και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την παρακώλυση και τη διατάραξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας».
Το 1979, επί κυβέρνησης ΝΔ, επιστρατεύονται οι τραπεζικοί υπάλληλοι, καθώς θεωρήθηκε πως με την απεργία τους είχαν "παραλύσει" οι τράπεζες. Η επίσημη τότε ανακοίνωση έλεγε πως «η κυβέρνηση δέχθηκε εισήγηση των διοικητών των Τραπεζών και προχώρησε στην επιστράτευση η οποία κατέστη αναγκαία, γιατί όλες οι άλλες προσπάθειες που κατεβλήθησαν για να επιτευχθεί η ομαλή λειτουργία των Τραπεζών απέβησαν άκαρπες και η παράταση της απεργίας έθετε σε κίνδυνο τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας και του λαού». Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έλεγε τότε πως είναι ένα «βαρύτατο ολίσθημα. Καταργείται το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα απεργίας».
Μετά από δύο χρόνια διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, το 1983 έγινε επιστράτευση των οδηγών - ιδιοκτητών βυτιοφόρων εξαιτίας της παρατεταμένης απεργίας τους. Παράλληλα, είχε κηρυχθεί και επίταξη των βυτιοφόρων αυτοκινήτων υγρών καυσίμων δημόσιας χρήσης και πολιτική επιστράτευση των οδηγών - απεργών. Το ΣτΕ, το οποίο εξέτασε την προσφυγή των απεργών, δικαίωσε την απόφαση της διοίκησης, συνδέοντας την παρατεταμένη απεργία με το μεγάλο κύμα κακοκαιρίας και την έλλειψη καυσίμων σε νοσοκομεία.
Το 1986 είχαμε την επιστράτευση των χειριστών και ιπτάμενων μηχανικών της Ολυμπιακής Αεροπορίας, έπειτα από απεργία αρκετών ημερών, και το 1994 την επίταξη των λεωφορείων πολιτών που είχαν συμβληθεί με τον ΟΑΣΑ.
Το 2002 έγινε η πολιτική επιστράτευση των απεργών ναυτεργατών, με το αιτιολογικό των σοβαρών προβλημάτων αποκλεισμού της νησιωτικής Ελλάδας, εξαιτίας της παρατεταμένης απεργίας της ΠΝΟ.
Το 2006 επί κυβέρνησης ΝΔ, έγινε και πάλι πολιτική επιστράτευση των απεργών ναυτεργατών. Τότε, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ναυτεργατών (ΠΝΟ) κατέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) αμφισβητώντας την ισχύ του Ν.Δ. 17/1974, αφού αυτό είχε εκδοθεί με βάση το παλιότερο Σύνταγμα του 1952. Το ΣτΕ δεν αποφάσισε ποτέ επί του θέματος, και η Κυβέρνηση απέσυρε την απόφαση της επίταξης.Παρ' όλο που η απεργία κρίθηκε νόμιμη από το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά, ο τότε πρωθυπουργός έλεγε πως «τα αιτήματα του ενός, όσο δίκαια κι αν είναι, δεν μπορεί να διεκδικούνται με τρόπο που δημιουργεί κινδύνους για τη ζωή ή την περιουσία των άλλων...».
Τα τελευταία τρία χρόνια, επιτάχθηκαν το 2010 οι ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτίων ,με απόφαση του πρωθυπουργού, Γιώργου Α. Παπανδρέου, μετά από σχετική εισήγηση του υπουργού Μεταφορών Δ. Ρέππα, και οι ναυτεργάτες, οι οποίοι συνέχισαν την απεργία τους και μετά την απόφαση για πολιτική επιστράτευση κι έλαβαν δεύτερη φορά φύλλο πορείας μετά την απόφαση για 48ωρη απεργία.
Το 2011 οι υπάλληλοι καθαριότητας των δήμων (ΟΤΑ), ενώ φέτος, το 2013, σημειώθηκε ρεκόρ επιτάξεων, ξεκινώντας με τους εργαζόμενους στο Μετρό, και μάλιστα με εντολή του Μεγάρου Μαξίμου και με επεισόδια, και την αντίδραση σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Ακολούθως με τους ναυτεργάτες με συνδικάτα, κοινωνία και κόμματα να κάνουν λόγο για "κυβερνητικό αυταρχισμό' .
Και τώρα με τους καθηγητές μέσης εκπαίδευσης, με το τελεσίγραφο της επίταξης να δίδεται πριν την ώρα του, αφού οι τοπικές ΕΛΜΕ δεν έχουν αποφασίσει ακόμα την υλοποίηση της απεργίας που έχει ζητήσει η ΟΛΜΕ."

Και για να μην ξεχνιόμαστε... Καταντάει πραγματικά κωμικοτραγικό, αλλά κάθε φορά τα μέτρα που λαμβάνονται είναι "τα τελευταία", αλλά κάθε φορά έρχονται και νέα. Ο προπομπός τους αυτή τη φορά έρχεται κατευθείαν από την Κομισιόν, που στην πρόσφατη έκθεσή της (και μετά τ' αναμενόμενα ευχολόγια), αναφέρει ότι "Στο πλαίσιο της σημερινής οικονομικής συγκυρίας πρόσθετα μέτρα που θα αναλογούν στο 1,8% του ΑΕΠ το 2015 και στο 2,2% του ΑΕΠ το 2016, θα απαιτηθούν ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι του πρωτογενούς πλεονάσματος" - κοινώς ετοιμαστείτε για νέα "νέα μέτρα" - για να καταλήξει στο συγκλονιστικό "ως εκ τούτου, το δημόσιο χρέος προβλέπεται να είναι σε πτωτική πορεία από το 2014 και να μειωθεί κάτω από το 160% το 2016, υπό την προϋπόθεση ότι το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής θα εφαρμόζεται πιστά." Δηλαδή μετά από 7 χρόνια σκληρής λιτότητας (και άλλα 3 προηγουμένως "μαλακής") θα βρεθούμε πιο πάνω από εκεί που ήμασταν πριν μπούμε στο Μνημόνιο. Συγκλονιστική "επιτυχία" των Μνημονιακών κυβερνήσεων - γι' αυτό και μόνο αξίζει να τους (ξανα)ψηφίσει κανείς... Στα παραπάνω θα αντιπαραθέσουμε την άποψη του καθηγητή Μηλιού ο οποίος πολύ σωστά αναφέρει ότι "η Επιτροπή παραδέχεται ότι η δημοσιονομική σταθερότητα από το 2014 και μετά, εξαρτάται απόλυτα από την ανάκαμψη της οικονομίας που τη συνδέει, με τη γνωστή ιδεοληψία της, με τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Αυτή η πολιτική όμως έχει βαθύνει τη σημερινή ύφεση! Αυτό είναι εντελώς αδιάφορο για την Επιτροπή, όπως εντελώς αδιάφορη της είναι η φτώχεια της πλειοψηφίας των ανθρώπων που ζουν στην Ελλάδα, η άνευ προηγουμένου ανεργία, η καταστροφή που έχει επιφέρει η λιτότητα". Το έχουμε ξαναπεί: τόσο για την Κομισιόν όσο και για την κυβέρνηση οι Έλληνες είναι απλώς νούμερα σ' ένα λογιστικό φύλλο του Excel. Τίποτα παραπάνω...