Συμφωνία γι' απολύσεις στο Δημόσιο - σχόλια και παρατηρήσεις / Αλλαγές στη λειτουργία της Ε.Ε. - Βήμα 1ο.

Οι αλλαγές στο δημόσιο τομέα είναι το ζητούμενο από το πρώτο Μνημόνιο, με το Δημόσιο να μπαίνει στο στόχαστρο σε όλες του τις εκφάνσεις. Οι σχετικές αναλύσεις του σχεδίου των αλλαγών συρρίκνωσής του, όπως αυτές εφαρμόζονται έχουν παρουσιαστεί εδώ, ενώ στο πρώτο σχέδιο εφεδρείας είχαμε κάνει πλήρη αναφορά σε προηγούμενή μας ανάρτηση.

H πρόσφατη συμφωνία του "Μνημονιακού Τρίο" (με μια ακόμα μεγάλη κωλοτούμπα από πλευράς Κουβέλη που κάνει τα πάντα για την Προεδρία της Δημοκρατίας - στο τέλος θα βάλει και τη γυναίκα του να τραγουδάει το "μαντήλι καλαματιανό" στα γενέθλια του Σαμαρά), που μιλάει για 15000 "αποχωρήσεις" χωρίς να μας εξηγεί το πως, αποτελεί την πλέον ενδιαφέρουσα εξέλιξη των τελευταίων ημερών. Βέβαια οι 3 αρχηγοί για να χρυσώσουν το χάπι, μίλησαν για "προσλήψεις 15000 νέων παιδιών", χωρίς να μας εξηγούν όμως το πως θα συμφωνήσει η τρόικα σ' αυτό, δεδομένου ότι αυτή δεν την ενδιαφέρει το αν ο υπάλληλος είναι 20 ή 50 χρονών. Την ενδιαφέρει να μην μείνει κανείς στο Δημόσιο και να έχει η Ελλάδα 5 εκ. ανέργους και όσοι εργάζονται να παίρνουν 300 ευρώ και να είναι ευχαριστημένοι. Αλλά και να συμφωνούσε δεν καταλάβαμε - η ανεργία θα λυθεί με "εκ περιτροπής" εργασία; Βέβαια το μυστικό είναι αλλού. Οι 15000 που θα φύγουν παίρνουν 1500 ευρώ και είναι "μόνιμοι" ενώ αυτοί που θα έρθουν θα παίρνουν 600 και θα είναι ορισμένου χρόνου. Ό,τι κάνει δηλ. ο κάθε μεγαλοβιομήχανος και το βρίζουν ως "αδίστακτο".

Όπως είναι φυσικό μια τέτοια ανατροπή έχει εξεγείρει τα πάθη και από τις δύο πλευρές. Οι μέν υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα θεωρούν ότι η ευθύνη βρίσκεται στο Δημόσιο τομέα (ξεχνόντας μάλλον το πως η είσοδος στο Δημόσιο αποτέλεσε όνειρο γενεών για τους Έλληνες), οι δε του Δημοσίου θεωρούν ότι υπάρχει στοχοποίηση (έχοντας μάλλον δίκιο) ξεχνώντας όμως παράλληλα ότι η ατιμωρησία του "κακού δημοσίου υπαλλήλου" δεν βοηθάει στη δημιουργία ενός κλίματος υποστήριξης υπέρ τους.

Η επιχειρηματολογία των δύο πλευρών είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και σίγουρα την έχετε διαβάσει. Εμείς θεωρούμε εξαρχής ότι γίνεται σε λάθος βάση: το Δημόσιο είναι υποχρεωμένο και πρέπει να προσφέρει συγκεκριμένες υπηρεσίες. Παιδεία, αστυνόμευση, υγεία, παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, βασικά αγαθά (όπως το νερό και το ηλεκτρικό) πρέπει να παρέχονται τουλάχιστον ΚΑΙ από το Δημόσιο όσοι να υπάρχει άμεση πρόσβαση σε αυτά απ' όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης και καταγωγής - παράλληλα δε έτσι θα παρέχονται αυτές οι υπηρεσίες είτε δωρεάν είτε με τιμολόγια προσιτά προς όλους. Γι' αυτό εξάλλου π.χ. τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς στις περισσότερες χώρες του κόσμου είτε είναι δημόσιες, είτε το κράτος παρέχει μεγάλα ποσά ώστε αυτές να είναι οικονομικές (ποσά που πάντως θ' αντιστοιχούσαν στο συνολικός τους κόστος, αν αυτές ήταν υπό Δημόσιο έλεγχο).

Από κει και πέρα υπό δημόσιο έλεγχο πρέπει να είναι οι υποδομές της χώρας (λιμάνια, δρόμοι, αεροδρόμια) - και ο λόγος γι' αυτόν απλός: είναι η βασική γραμμή αρχής της άμυνας της χώρας σε περίπτωση επιβουλής, ενώ η κατοχή της υπό δημόσιο έλεγχο, δίνει δυνατότητα δημιουργίας αναπτυξιακής πολιτικής και προστασίας του δημοσίου συμφέροντος...

Στα παραπάνω έχουμε τους ελεγκτικούς μηχανισμούς - φορολογικούς, οικοδομικούς, περιβαλλοντικούς - που επίσης πρέπει να υπάρχουν υπό τον έλεγχο του κράτους ώστε να γίνεται έλεγχος αν υπάρχει η τήρηση του δημοσίου συμφέροντος, των νόμων και των δικλείδων ασφαλείας, που χρειάζονται σ' ένα ευνομούμενο κράτος. Επίσης το κράτος πρέπει να είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε όλα τα παραπάνω να είναι προσβάσιμα απ' όλους τους πολίτες, ώστε να υπάρχει σεβασμός για την αρχή της ισότητας και ισοπολιτείας.

Που θέλουμε να καταλήξουμε; Για να συμβούν και να λειτουργήσουν όλα τα παραπάνω χρειάζονται δημόσιοι υπάλληλοι. Η έκθεση (την οποία πλήρωσε το ελληνικό κράτος) τονίζει ξεκάθαρα ότι δεν τίθεται θέμα "μεγάλου" Δημοσίου. Μπορεί το Δημόσιο να είναι κακο-οργανωμένο, αντι-λειτουργικό αλλά δεν είναι μεγάλο.

Έλα όμως που τα παραπάνω δεν ακούγονται όμορφα στ' αυτιά της τρόικας και των υποστηρικτών τους. Δεν αρέσουν επίσης σε όλους εκείνους τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα, που έχοντας πάθει το "Σύνδρομο της Στοκχόλμης" θεωρούν ευκολότερο να ταυτιστούν με τους "απαγωγείς των μισθών τους" παρά με τους άλλους συμπολίτες τους και θεωρούν τους τελευταίους υπεύθυνους.

Βέβαια οι απολύσεις στο Δημόσιο δεν θα είναι εύκολες. Θα υπάρξουν προσφυγές που θα γίνουν δεκτές, υπάλληλοι θα διωχθούν και θα επιστρέψουν κ.ο.κ. Η κυβέρνηση όμως θα τους χρησιμοποιήσει ως "Ιφιγένειες" για να κατευνάσει την τρόικα και τους υποστηρικτές των απολύσεων στο εσωτερικό της χώρας.

Τώρα το τι θα γίνει με τους ανθρώπους αυτούς που θα βρεθούν στο δρόμο (μαζί με 1,5 εκατομμύριο ακόμα ανέργους) λίγο τους νοιάζει...Ούτε το ότι το κράτος έχει υπαλλήλους 20-30 χρόνια και δεν τους έχει δώσει την ευκαιρία να μετεκπαιδευτούν, ν' αποκτήσουν νέα προσόντα και γνώσεις...Και τώρα θέλει αυτούς να τους βγάλει στο δρόμο...

Και κάτι ακόμα: ο Αντώνης Σαμαράς είναι Πρωθυπουργός και θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικός. Τη χαζομάρα που είπε ο Πάγκαλος περί "απομάκρυνσης δημοσίων υπαλλήλων μέσω κατάργησης θέσεων" την υιοθετεί απερίσκεπτα και θα κοστίσει. Όχι σ' αυτόν αλλά στο Δημόσιο (δε θα βγουν χρήματα από τη τσέπη του, ευτυχώς γι' αυτόν): χρειάζεται μόνο ένας καλός εργατολόγος και μια προσφυγή σ' ένα ανώτατο δικαστήριο της χώρας για ν' αναγκαστεί το Δημόσιο να πάρει πίσω τον οποιοδήποτε υπάλληλο του οποίου η θέση καταργήθηκε και έμεινε στο δρόμο ή να τον χρυσοπληρώσει. Το επιχείρημα απλό: "εγώ είχα μόνιμη σύμβαση, θέσεις άνοιξαν ενώ η θέση μου καταργήθηκε, δεν μου δόθηκε να μετεκπαιδευτώ και να πάω σε καινούργια θέση".
Άλλες ειδήσεις... Έχουμε γράψει στο παρελθόν ότι η Ευρώπη αλλάζει - προς το χειρότερο, αφού η γραφειοκρατία των Βρυξελλών αποζητά ν' αποκτήσει σταδιακά μεγαλύτερο έλεγχο στις εθνικές κυβερνήσεις. Το πρώτο βήμα γίνεται σιγά-σιγά και αξίζει να διαβάσετε γι' αυτό εδώ.