Τι είναι αλήθεια "ελληνικό" και ποιός είναι "Έλληνας"; / Πως η εκποίηση ακινήτων του Δημοσίου στο εξωτερικό κατέληξε σε φάρσα...

Με αφορμή τις όλο και πιο συχνές επιθέσεις ακροδεξιών σε μετανάστες, την αντιπαράθεση μεταξύ ΠΑΜΕ και άλλων οργανώσεων περί «ελληνικότητας» της επανάστασης του 1821, δεν μπορεί κανείς παρά ν’ αναρωτηθεί, τι είναι αλήθεια «ελληνικό» και τι όχι, καθώς και το πως μπαίνουν σε πρόσωπα, πράγματα, ιδέες και έννοιες, ταμπέλες «ελληνικότητας», χωρίς να ληφθούν υπόψιν άλλες παράμετροι, που πολλές φορές ξεπερνούν τα απλοϊκά στεγανά που κάποιοι – ανιστόρητοι και μη – επιβάλλουν προκειμένου να καλύψουν τα ιδεολογικά τους πιστεύω.

Παρόλο που το «έθνος» ως κοινωνιολογική έννοια είναι σχετικά πρόσφατο δημιούργημα, και επομένως είναι λάθος να κρίνουμε με τα μέτρα του 21^ουαιώνα κάτι που συνέβει 2500, 1000 ή ακόμα και 250 χρόνια πριν,  αξίζει να δούμε ορισμένα παραδείγματα τα οποία καταρρίπτουν τους μύθους του χρώματος, της καταγωγής, του τόπου γέννησης ή ακόμα και της γλώσσας και βάζουν τα πράγματα στη βάση που θα πρέπει να ήταν εξαρχής: «Έλληνας» είναι αυτός που συνειδητά θεωρεί τον εαυτό του ως φορέα της κοινής μας ιστοριάς και πολιτισμού και που είναι διαθετιμένος να χάσει κομμάτι της προσωπικής του «βολής» για να διατηρήσουμε την «εθνική» μας κυριαρχία και ταυτότητα ανέπαφα για τις ε

Αλήθεια λοιπόν είναι Έλληνας κάποιος (αδερφός πρώην Πρωθυπουργού παρεπιπτόντως) που γεννήθηκε και ανδρώθηκε στην Ελλάδα αλλά αναφέρεται σε συζητήσεις στους κατοίκους της χώρας μας ως «εσείς οι Έλληνες» μιλώντας στα Γερμανικά και δεν είναι Έλληνας κάποιο παιδί (που οι γονείς του είναι Αλβανοί) που ζώντας σε μια άλλη χώρα πια, μιλάει Ελληνικά στους γονείς του, πηγαίνει σε ελληνικό μειονοτικό σχολείο (εκτός κανονικού σχολικού ωραρίου) και συμμετέχει στις (ελληνικές) εθνικές εορτές με όρεξη, ενώ άλλα «ελληνάκια» βαριούνται και γκρινιάζουν όταν έρχεται η ώρα να μάθουν ένα ποίημα δύο στροφών 3 φορές τον χρόνο;  Είναι Έλληνας εκείνος που γεννημένος στην Ελλάδα, βρέθηκε σε μια άλλη χώρα λόγω (κρατικής) θέσης των γονιών του και επιλέγει να συμμετέχει στην μεγαλύτερη αθλητική γιορτή του πλανήτη (τους Ολυμπιακούς) με τα χρώματα της άλλης χώρας και δεν είναι εκείνο το παιδί που γεννήθηκε και μεγάλωσε από (αφρικανούς) γονείς στην χώρα μας, έχοντας πλήρη συνείδηση και ταύτιση με αυτό που ονομάζουμε «ελληνική κληρονομιά» και αυτοπροσδιορίζεται ως Έλληνας παντού;  Είναι  Έλληνας αλήθεια εκείνος ο μετανάστης στην Αγγλία ή την Γερμανία, που δυσφορεί και αντιδράει με τις διαδηλώσεις στην Ελλάδα ενάντια στο Μνημόνιο, γιατί το φέρνει σε δύσκολη θέση απέναντι στους (ξένους) φίλους του, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της πολιτικής της τρόικας στον μέσο Έλληνα και δεν είναι εκείνος που βγαίνει στους δρόμους της Μαδρίτης λέγοντας «είμαστε όλοι Έλληνες»;  Είναι αλήθεια Έλληνας εκείνος ο πρέσβης που δηλώνει ότι «ντρέπεται που εκπροσωπεί την Ελλάδα» κρατώντας ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι σε μια δεξίωση στο Παρίσι, ενώ δεν είναι εκείνος ο Έλληνας (αυτός που λέμε «Ρωσοπόντιος») που οι παππούδες του εξορίστηκαν στην Σιβηρία γιατί απλά μιλούσαν Ελληνικά (Ποντιακά);  Ήταν αλήθεια Έλληνες οι «προσκυνημένοι» πρόκριτοι της Πελλοπονήσου κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 και δεν ήταν οι (μη γνωρίζοντες την ελληνική γλώσσα) αρβανίτες οπλαρχηγοί ή οι φιλέλληνες που έδωσαν τη ζωή τους και την περιουσία τους για την ελευθερία της χώρας μας; Και αν πάμε και πιο πριν, ήταν Έλληνες αυτοί οι μισθοφόροι που βρήκε απέναντί του ο Μ.Αλέξανδρος στα Γαυγάμηλα και δεν ήταν ο Μυθριδάτης, ο (μη Έλληνας στην καταγωγή) βασιλιάς του Πόντου που είχε επιβάλλει την ελληνική γλώσσα στους υπηκόους του, λάτρευε και προστάτευε τον ελληνικό πολιτισμό ή ο Ιουστινιάνης που παρόλο που γνώριζε ότι η Κωνσταντινούπολη θα πέσει έμεινε μέχρι τέλους δίπλα στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο;  

Παραδείγματα χιλιάδες από την ιστορία μας  που μας διδάσκουν ένα: το αν είναι κάποιος «Έλληνας» δεν είναι κληρονομικό δικαίωμα μόνο, κερδίζετε - σαν τίτλος τιμής που είναι – καθημερινά, μέσα στη ζωή και με τις πράξεις μας, ανεξάρτητα από χρώμα, γλώσσα και θρησκεία. Γιατί τώρα αν κάποιοι προτιμούν να χαρακτηρίζουν ως  «Έλληνες» εκείνους που σε καιρούς Μνημονίου προτιμούν την καφετέρια αντί την προσπάθεια αλλαγής, πάνε στην εκκλησία Μεγάλο Σάββατο 5’ πριν το «Χριστός Ανέστη» και φεύγουν αμέσως μετά, δεν ξέρουν αν το 1821 αντισταθήκαμε στους Πέρσες ή στους Τούρκους και αγνοούν αν το «υπάρχω» γράφετε με «υ» ή με «η» - τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά – με αυτούς και όχι με μας...

Και για να μην ξεχνιόμαστε... Σε σκληρή δικαστική διαμάχη έχουν εισέλθει το ελληνικό Δημόσιο και η Μονή Κύκκου για ακίνητο στη Λευκωσία που πωλήθηκε μέσω των διαδικασιών του ΤΑΙΠΕΔ. Η Μονή Κύκκου έχει εξασφαλίσει δικαστικό διάταγμα που απαγορεύει την πώληση του ακινήτου, ενώ διεκδικεί την επιστροφή του και το ελληνικό Δημόσιο έχει προσφύγει στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, σε μια προσπάθεια να ακυρώσει το απαγορευτικό διάταγμα. Η Μονή, με αγωγή που κατέθεσε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, καταγγέλλει παραβίαση όρου που έθεσε στο πωλητήριο έγγραφο, όταν μεταβίβασε το εν λόγω ακίνητο, το 1998, στο ελληνικό Δημόσιο, και ο ηγούμενος της Μονής, Μητροπολίτης Κύκκου Νικηφόρος, διεκδικεί την επιστροφή του ακινήτου, που βρίσκεται στην ακριβότερη περιοχή της Λευκωσίας και συγκεκριμένα απέναντι από το Μετόχι του Κύκκου.Ο σαφέστατος όρος, απέκλειε την πώληση του ακινήτου μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, πράγμα που δικαιολογούσε το χαμηλό τίμημα (για την περιοχή) με το οποίο το ελληνικό Δημόσιο αγόρασε το ακίνητο.

Βέβαια τα τζιμάνια του Υπουργείου Οικονομικών και του ΤΑΙΠΕΔ, απέφυγαν ν' ασχοληθούν με κάτι τόσο "μικρό και ποταπό" όπως το συμβόλαιο αγοράς. Κι έτσι ούτε ακίνητο θα πουληθεί ενώ υπάρχει και φόβος επιστροφής του ακινήτου λόγου παραβίασης των όρων πώλησης. Και εις ανώτερα...