Αναρτήσεις
Η σημερινή μας ανάρτηση σχετίζεται με την αγορά ενέργειας στην χώρα μας. Περιγράφει το πως η απελευθέρωση της αγοράς, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, απέδειξε ότι το πρόβλημα στην χώρα μας δεν είναι ο Δημόσιος τομέας αλλά ο τρόπος που ορισμένοι - εντός και εκτός Δημοσίου - λειτουργούν όταν δεν υπάρχει έλεγχος και μέτρο. Η συνέχεια θα είναι ιδιαίτερα μελανή αν δε ληφθούν μέτρα και κυρίως αν δεν προστατευθεί ο καταναλωτής:
"To ενεργειακό θρίλερ των τελευταίων εβδομάδων, που απειλεί με κατάρρευση και γενικευμένες διακοπές ρεύματος αποκάλυψε το φιάσκο της απελευθέρωσης της αγοράς ηλεκτρισμού στην Ελλάδα. Ιδιωτικές εταιρείες εμπορίας ηλεκτρικού ρεύματος κλείνουν ή μία μετά την άλλη, η ΔΕΠΑ ψάχνει έκτακτη χρηματοδότηση από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων για να πληρώσει τους προμηθευτές της, αφού δεν την πληρώνουν οι πελάτες της και κυρίως οι ιδιωτικές εταιρείες ηλεκτροπαραγωγής που με τη σειρά τους δεν έχουν πληρωθεί από το Λειτουργό της Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας ( ΛΑΓΗΕ) και η ΔΕΗ καταρρέει κάτω από το βάρος των απλήρωτων λογαριασμών, που στο τέλος του πρώτου τριμήνου είχαν σωρευτικά ξεπεράσει το 1 δισ. ευρώ. Για τη «μαύρη τρύπα», των 400 και πλέον εκατομμυρίων ευρώ στην αγορά ενέργειας, δεν φταίει μόνον η κρίση. Μεγαλύτερες ίσως ευθύνες έχει το μοντέλο της απελευθέρωσης της αγοράς ηλεκτρισμού που εφήρμοσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούσε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στην κατάρρευση.
Η απελευθέρωση
Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, που εφαρμόστηκε η απελευθέρωση βάσει σχετικής οδηγίας της Ε.Ε., το ελληνικό μοντέλο στηρίχθηκε σε λάθος παραδοχές. Το πρώτο και το σημαντικότερο ήταν ότι στην «ελληνική περίπτωση» η απελευθέρωση οδηγούσε σε αύξηση των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος, αφού, κάτω από την πίεση της συνθήκης του Κιότο και των «καθαρών» καυσίμων, οι κυβερνήσεις αποφάσισαν να υποκαταστήσουν τον εγχώριο, φθηνό, λιγνίτη που χρησιμοποιεί η ΔΕΗ ως καύσιμο, με εισαγόμενο φυσικό αέριο, το οποίο υπόκειται στο ρίσκο των διεθνών τιμών του πετρελαίου. Όλες οι ιδιωτικές ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες που δημιουργήθηκαν την τελευταία δεκαετία χρησιμοποιούν φυσικό αέριο και εκ των πραγμάτων έχουν υψηλότερο λειτουργικό κόστος από τη ΔΕΗ, που διαθέτει μείγμα καυσίμων με άφθονο λιγνίτη και νερό στους μεγάλους υδροηλεκτρικούς σταθμούς της. Το αποτέλεσμα είναι καμία ιδιωτική εταιρεία να μην μπορεί να ανταγωνιστεί τη ΔΕΗ στο κόστος παραγωγής ηλεκτρισμού τελικές και εφόσον, οι κυβερνήσεις αρνούνταν να αυξήσουν τα τιμολόγια ρεύματος σε επίπεδα ικανά να καλύψουν και το κόστος των ιδιωτικών μονάδων φυσικού αερίου, η μόνη λύση ήταν να εφευρίσκονται διάφορα τεχνάσματα για να στηριχθεί η «απελευθερωμένη αγορά». Ανάμεσα σε αυτά και το εγγυημένο έσοδο στους ηλεκτροπαραγωγούς, ένα ποσό που πληρώνεται σε όλες τις μονάδες, ανεξαρτήτως αν αυτές παράγουν ενέργεια ή όχι. Πρόκειται για ένα σημαντικό τμήμα του χρέους που έχει σωρευτεί προς τους ιδιώτες παραγωγούς και το οποίο σήμερα καλείται να καλύψει ο ΛΑΓΗΕ , προκειμένου να μην καταρρεύσει η αγορά.
Μείγμα καυσίμων
Η κατάσταση θα μπορούσε να είχε εξομαλυνθεί αν οι κυβερνήσεις είχαν εξασφαλίσει για τις ιδιωτικές εταίρειες, τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν μείγμα καυσίμων ανάλογο με αυτό της ΔΕΗ. Όμως, το άνοιγμα νέων λιγντικών μονάδων και μεγάλων υδροηλεκτρικών σταθμών από ιδιώτες είχε πρακτικά αποκλειστεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα, σήμερα, κάτω από την πίεση της Ε.Ε. και της τρόικας, να πρέπει η ΔΕΗ να πουλήσει λιγνιτικές μονάδες για να συμμορφωθεί με τους κανόνες της πραγματικής απελευθέρωσης. Και όλα αυτά σε συνθήκες συρρίκνωσης της αγοράς ηλεκτρισμού, αφού η ζήτηση ρεύματος, λόγω της οικονομικής κρίσης, μειώνεται συνεχώς. Το προβληματικό τοπίο επέτεινε η αθρόα αύξηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Οι ΑΠΕ μπορεί να είναι «καθαρές» όσον αφορά τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακος, έχουν όμως το μειονέκτημα να είναι ασταθείς πηγές ηλεκτρισμού και να έχουν ακριβό κόστος παραγωγής ρεύματος. Γι 'αυτό αποζημιώνονται με εγγυημένες τιμές, πολλαπλάσιες όχι μόνον του κόστους των άλλων καυσίμων αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και της λιανικής τιμής του ρεύματος. Έως τώρα, για προφανείς λόγους, δεν έχει αυξηθεί το τέλος υπέρ του λογαριασμού ΑΠΕ προκειμένου να εξισορροπήσει τη διαφορά τιμής ανάμεσα, όχι μόνον στη χονδρική αλλά και στη λιανική τιμή ηλεκτρισμού και το ύψος των εγγυημένων τιμών ΑΠΕ, με αποτέλεσμα ο ΛΑΓΗΕ να συσσωρεύει χρέη. Στο τέλος του 2011 το έλλειμμα του ΛΑΓΗΕ από τις ΑΠΕ έφθανε στα 200 εκατ. ευρώ και έκτοτε κάθε μήνα αυξάνεται με ρυθμούς της τάξης των 25-30 εκατ. ευρώ.
Στη δομικές ανισορροπίες της αγοράς ενέργειας προστέθηκε η οικονομική κρίση. Η δραστική μείωση της ρευστότητας της ΔΕΗ, η οποία στο παρελθόν τροφοδοτούσε το σύστημα ακόμα και αγοράζοντας ρεύμα στη χονδρική σε τιμές υψηλότερες απ' ότι πουλούσε στη λιανική αγορά, επέτεινε το πρόβλημα. Από τον Σεπτέμβριο η ΔΕΗ, αντί να πληρώνει, συμψηφίζει τις οφειλές της στον ΛΑΓΗΕ για την προμήθεια ρεύματος με τα έσοδα που έχει να εισπράττει ως παραγωγός, με αποτέλεσμα να περιοριστεί δραστικά η ρευστότητα του Λειτουργού.
Δάνεια
Κάτω από τις συνθήκες αυτές, οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων μοιάζουν με το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Τα δάνεια, μπορεί να δώσουν προσωρινές ανάσες, αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα. Η τρόικα πιέζει για αύξηση των τιμών λιανικής, στο επίπεδο που να καλύπτουν το κόστος στη χονδρική αγορά αλλά και για μείωση στις εγγυημένες τιμές των ΑΠΕ."
Eίναι προφανές βέβαια ότι η λύση δεν είναι η "δημιουργία" υδροϋλεκτρικών σταθμών αφού κάτι τέτοιο θα έδινε δικαιώματα σε ιδιώτες στα ελάχιστα (δημόσια) ποτάμια τα οποία μπορούν να υπάρξουν αυτά - και όπως καταλαβαίνουμε όλοι μας κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό. Είναι επίσης πολύ δύσκολη η αύξηση της τιμής του ρεύματος, αφού καθώς αυτό είναι δημόσιο αγαθό και η οικονομική συγκυρία αρνητική, θ' αποκλειόταν σχεδόν αυτόματα ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων και θα γυρίζαμε στα χρόνια της λάμπας πετρελαίου και του σπαρματσέτου.
Αν βέβαια η Ελλάδα άρχιζε να εκμεταλλεύεται τα κοιτάσματα της για τα οποία έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν (σε καμία 8ετία ίσως), υπήρχε ενεργοποίηση των αγωγών στους οποίους θεωρητικά συμμετέχουμε και υπήρχαν σταθερές συμφωνίες για την εισαγωγή φυσικού αερίου τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα.
Όπως και να έχει το έργο της κυβέρνησης είναι πολύ δύσκολο. Γι' αρχή πάντως θα πρέπει να σταματήσει η πριμοδότηση συγκεκριμένων επιχειρηματιών (δείτε εδώ την περίπτωση Μυτιληναίου) και τα σχέδια τα οποία μιλούν για "γερμανική ενέργεια παραγόμενη στην Ελλάδα".
Και για να μην ξεχνιόμαστε... Γράφει ο Στάθης στην Real News για τον Σόιμπλε και τα κόμματα του Μνημονίου στην χώρα μας: "Όταν η προπαγάνδα παραλογίζεται γίνεται ακόμα πιο αποτελεσματική. Απόδειξη: τα μνημονιακά κόμματα κέρδισαν (στο βαθμό που κέρδισαν) αυτές τις εκλογές με αντιμνημονιακή ρητορική – ότι δηλαδή, θα επεδίωκαν επαναδιαπραγμάτευση, αλλαγές και βελτιώσεις όσων είχαν ήδη αποδεχθεί και φορτώσει στο σβέρκο μας.
Παράλογον ένα: μνημονιακοί με αντιμνημονιακή ρητορική.
Παράλογον δύο: διαπραγματευτές εκ νέου εκείνα που μας έλεγαν ότι το Μνημόνιο ήταν αδιαπραγμάτευτο «παρ’ το ή ασ’ το». Κι ακόμα περισσότερο, διαπραγματευτές εκ νέου εκείνοι που μας έλεγαν ότι το Μνημόνιο ήταν «επιτυχία» (μάλιστα προσωπική του Μπενύτο) και «ευτυχία». Όμως, τα παράλογα συνεχίζονται.
Σχημάτισαν κυβέρνηση από κοινού οι τρεις κι εμφανίζονται από κοινού με πρόγραμμα διαπραγματεύσεων όταν ο ένας έλεγε για τον άλλον ότι:
«Δεν συγκυβερνώ με το ΠΑΣΟΚ που μας οδήγησε στη χρεοκοπία», ο κ. Σαμαράς, «δεν συγκυβερνώ με τη δεξιά» ο κ. Βενιζέλος και «δεν γίνομαι αριστερό άλλοθι μιας μνημονιακής διακυβέρνησης», ο κ. Κουβέλης.
Τελικώς έπραξαν ότι εξόρκιζαν, σε ένα κρεσέντο...λογικής, αξιοπιστίας και ήθους. Υπερέβησαν σε κωλοτουμπισμό κάθε Καρατζαφέρη από κτίσεως Ρώμης.
Όμως το παράλογο δεν σταματά εδώ. Συνεχίζεται.
Έως την προτεραία των εκλογών, το σύστημα μέσω των εξωνημένων μίντια έσκουζε ότι η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση – όχι τί κυβέρνηση, αλλά κυβέρνηση. Και με τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα και με τη μάνα του Νταβέλη άμα λάχει. Την επόμενη των εκλογών, όταν πλέον κυβέρνηση χάριν της Διαπλοκής είχε εξασφαλισθεί, το σύστημα συνέχισε να σκληρίζει μέσω των εξωνημένων μίντια ότι η χώρα δεν χρειάζεται αξιωματική αντιπολίτευση. Όλοι οι ιμάντες της προπαγάνδας της Διαπλοκής υπαγορεύουν στα κόμματα της αντιπολίτευσης, τη «σωστή» αντιπολίτευση, την πρέπουσα, τη χρήσιμη, τη συμμορφωμένη προς τας υποδείξεις.
Με έναν λόγο: προεκλογικώς μας έλεγαν τί κυβέρνηση χρειαζόμαστε, μετεκλογικώς μας λένε τί αντιπολίτευση δεν χρειαζόμαστε. Η συστημική αθλιότης υπήρξε συστηματική. Κατόρθωσε να βγάλει εκτός ζήτησης κατά την προεκλογική περίοδο τα μέτρα που απαιτεί η Τρόικα να εφαρμοσθούν καθώς και τους εφαρμοστικούς νόμους, επιβάλλοντας στη θέση τους μια ακατάσχετη κινδυνολογία περί εξόδου της χώρας απ’ το ευρώ και μία ασύστολη μπαρουφολογία περί παντός του επιστητού.
Ως δια μαγείας, όμως, αμέσως μετά τις εκλογές τα μέτρα επανήλθαν στο προσκήνιο, διότι ακριβώς μετά τις εκλογές τα μέτρα αυτά θα πρέπει να εφαρμοσθούν. Αμέσως επίσης μετά το εκλογικό αποτέλεσμα άλλαξαν το χαβά τους κι όσοι απ’ τους Ευρωπαίους ιθύνοντες, τρομοκρατημένοι ή προβληματισμένοι απ’ το πρώτο εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, είχαν χαμηλώσει τους τόνους κι έδειχναν έτοιμοι να επαναδιαπραγματευτούν. Θρίχες! Μόλις οι καθ’ ημάς εντολοδόχοι τους νίκησαν, οι εφ’ ημάς εντολείς τους (ξανα) σκλήρηναν τη στάση τους. Ομοθυμαδόν. Γιουνκέρ και Σόιμπλε. Ολάντ και Μέρκελ.
Κι έτσι: αυτοί που μας έβαλαν στο Μνημόνιο 1 (ΠΑΣΟΚ) μαζί με αυτούς που μας έχωσαν στο Μνημόνιο 2 (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) ετοιμάζονται τώρα, οι ίδιοι, με ολίγον έγκυον από κοντά τους τη ΔΗΜΑΡ, να μας αποξεκάνουν με το Μνημόνιο 3. Οι μέρες μπροστά μας είναι ανοιχτές. Αυτή η κυβέρνηση θα τα δώσει όλα (όχι σε προσπάθεια, αλλά όλα όσα της ζητήσουν) και θα τα χάσει όλα. Εως τότε όμως, θα μας έχει πάρει όλους στο λαιμό της και, δεν ξέρω, τι θα είναι ανατάξιμο και πως..."
Πηγή ειδήσεων: "Real News", "Ημερησία" / Διαβάστε εδώ πως πουλήθηκε σε μια μέρα ολόκληρη η Δημόσια περιουσία...
"To ενεργειακό θρίλερ των τελευταίων εβδομάδων, που απειλεί με κατάρρευση και γενικευμένες διακοπές ρεύματος αποκάλυψε το φιάσκο της απελευθέρωσης της αγοράς ηλεκτρισμού στην Ελλάδα. Ιδιωτικές εταιρείες εμπορίας ηλεκτρικού ρεύματος κλείνουν ή μία μετά την άλλη, η ΔΕΠΑ ψάχνει έκτακτη χρηματοδότηση από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων για να πληρώσει τους προμηθευτές της, αφού δεν την πληρώνουν οι πελάτες της και κυρίως οι ιδιωτικές εταιρείες ηλεκτροπαραγωγής που με τη σειρά τους δεν έχουν πληρωθεί από το Λειτουργό της Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας ( ΛΑΓΗΕ) και η ΔΕΗ καταρρέει κάτω από το βάρος των απλήρωτων λογαριασμών, που στο τέλος του πρώτου τριμήνου είχαν σωρευτικά ξεπεράσει το 1 δισ. ευρώ. Για τη «μαύρη τρύπα», των 400 και πλέον εκατομμυρίων ευρώ στην αγορά ενέργειας, δεν φταίει μόνον η κρίση. Μεγαλύτερες ίσως ευθύνες έχει το μοντέλο της απελευθέρωσης της αγοράς ηλεκτρισμού που εφήρμοσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούσε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στην κατάρρευση.
Η απελευθέρωση
Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, που εφαρμόστηκε η απελευθέρωση βάσει σχετικής οδηγίας της Ε.Ε., το ελληνικό μοντέλο στηρίχθηκε σε λάθος παραδοχές. Το πρώτο και το σημαντικότερο ήταν ότι στην «ελληνική περίπτωση» η απελευθέρωση οδηγούσε σε αύξηση των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος, αφού, κάτω από την πίεση της συνθήκης του Κιότο και των «καθαρών» καυσίμων, οι κυβερνήσεις αποφάσισαν να υποκαταστήσουν τον εγχώριο, φθηνό, λιγνίτη που χρησιμοποιεί η ΔΕΗ ως καύσιμο, με εισαγόμενο φυσικό αέριο, το οποίο υπόκειται στο ρίσκο των διεθνών τιμών του πετρελαίου. Όλες οι ιδιωτικές ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες που δημιουργήθηκαν την τελευταία δεκαετία χρησιμοποιούν φυσικό αέριο και εκ των πραγμάτων έχουν υψηλότερο λειτουργικό κόστος από τη ΔΕΗ, που διαθέτει μείγμα καυσίμων με άφθονο λιγνίτη και νερό στους μεγάλους υδροηλεκτρικούς σταθμούς της. Το αποτέλεσμα είναι καμία ιδιωτική εταιρεία να μην μπορεί να ανταγωνιστεί τη ΔΕΗ στο κόστος παραγωγής ηλεκτρισμού τελικές και εφόσον, οι κυβερνήσεις αρνούνταν να αυξήσουν τα τιμολόγια ρεύματος σε επίπεδα ικανά να καλύψουν και το κόστος των ιδιωτικών μονάδων φυσικού αερίου, η μόνη λύση ήταν να εφευρίσκονται διάφορα τεχνάσματα για να στηριχθεί η «απελευθερωμένη αγορά». Ανάμεσα σε αυτά και το εγγυημένο έσοδο στους ηλεκτροπαραγωγούς, ένα ποσό που πληρώνεται σε όλες τις μονάδες, ανεξαρτήτως αν αυτές παράγουν ενέργεια ή όχι. Πρόκειται για ένα σημαντικό τμήμα του χρέους που έχει σωρευτεί προς τους ιδιώτες παραγωγούς και το οποίο σήμερα καλείται να καλύψει ο ΛΑΓΗΕ , προκειμένου να μην καταρρεύσει η αγορά.
Μείγμα καυσίμων
Η κατάσταση θα μπορούσε να είχε εξομαλυνθεί αν οι κυβερνήσεις είχαν εξασφαλίσει για τις ιδιωτικές εταίρειες, τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν μείγμα καυσίμων ανάλογο με αυτό της ΔΕΗ. Όμως, το άνοιγμα νέων λιγντικών μονάδων και μεγάλων υδροηλεκτρικών σταθμών από ιδιώτες είχε πρακτικά αποκλειστεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα, σήμερα, κάτω από την πίεση της Ε.Ε. και της τρόικας, να πρέπει η ΔΕΗ να πουλήσει λιγνιτικές μονάδες για να συμμορφωθεί με τους κανόνες της πραγματικής απελευθέρωσης. Και όλα αυτά σε συνθήκες συρρίκνωσης της αγοράς ηλεκτρισμού, αφού η ζήτηση ρεύματος, λόγω της οικονομικής κρίσης, μειώνεται συνεχώς. Το προβληματικό τοπίο επέτεινε η αθρόα αύξηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Οι ΑΠΕ μπορεί να είναι «καθαρές» όσον αφορά τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακος, έχουν όμως το μειονέκτημα να είναι ασταθείς πηγές ηλεκτρισμού και να έχουν ακριβό κόστος παραγωγής ρεύματος. Γι 'αυτό αποζημιώνονται με εγγυημένες τιμές, πολλαπλάσιες όχι μόνον του κόστους των άλλων καυσίμων αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και της λιανικής τιμής του ρεύματος. Έως τώρα, για προφανείς λόγους, δεν έχει αυξηθεί το τέλος υπέρ του λογαριασμού ΑΠΕ προκειμένου να εξισορροπήσει τη διαφορά τιμής ανάμεσα, όχι μόνον στη χονδρική αλλά και στη λιανική τιμή ηλεκτρισμού και το ύψος των εγγυημένων τιμών ΑΠΕ, με αποτέλεσμα ο ΛΑΓΗΕ να συσσωρεύει χρέη. Στο τέλος του 2011 το έλλειμμα του ΛΑΓΗΕ από τις ΑΠΕ έφθανε στα 200 εκατ. ευρώ και έκτοτε κάθε μήνα αυξάνεται με ρυθμούς της τάξης των 25-30 εκατ. ευρώ.
Στη δομικές ανισορροπίες της αγοράς ενέργειας προστέθηκε η οικονομική κρίση. Η δραστική μείωση της ρευστότητας της ΔΕΗ, η οποία στο παρελθόν τροφοδοτούσε το σύστημα ακόμα και αγοράζοντας ρεύμα στη χονδρική σε τιμές υψηλότερες απ' ότι πουλούσε στη λιανική αγορά, επέτεινε το πρόβλημα. Από τον Σεπτέμβριο η ΔΕΗ, αντί να πληρώνει, συμψηφίζει τις οφειλές της στον ΛΑΓΗΕ για την προμήθεια ρεύματος με τα έσοδα που έχει να εισπράττει ως παραγωγός, με αποτέλεσμα να περιοριστεί δραστικά η ρευστότητα του Λειτουργού.
Δάνεια
Κάτω από τις συνθήκες αυτές, οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων μοιάζουν με το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Τα δάνεια, μπορεί να δώσουν προσωρινές ανάσες, αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα. Η τρόικα πιέζει για αύξηση των τιμών λιανικής, στο επίπεδο που να καλύπτουν το κόστος στη χονδρική αγορά αλλά και για μείωση στις εγγυημένες τιμές των ΑΠΕ."
Eίναι προφανές βέβαια ότι η λύση δεν είναι η "δημιουργία" υδροϋλεκτρικών σταθμών αφού κάτι τέτοιο θα έδινε δικαιώματα σε ιδιώτες στα ελάχιστα (δημόσια) ποτάμια τα οποία μπορούν να υπάρξουν αυτά - και όπως καταλαβαίνουμε όλοι μας κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό. Είναι επίσης πολύ δύσκολη η αύξηση της τιμής του ρεύματος, αφού καθώς αυτό είναι δημόσιο αγαθό και η οικονομική συγκυρία αρνητική, θ' αποκλειόταν σχεδόν αυτόματα ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων και θα γυρίζαμε στα χρόνια της λάμπας πετρελαίου και του σπαρματσέτου.
Αν βέβαια η Ελλάδα άρχιζε να εκμεταλλεύεται τα κοιτάσματα της για τα οποία έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν (σε καμία 8ετία ίσως), υπήρχε ενεργοποίηση των αγωγών στους οποίους θεωρητικά συμμετέχουμε και υπήρχαν σταθερές συμφωνίες για την εισαγωγή φυσικού αερίου τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα.
Όπως και να έχει το έργο της κυβέρνησης είναι πολύ δύσκολο. Γι' αρχή πάντως θα πρέπει να σταματήσει η πριμοδότηση συγκεκριμένων επιχειρηματιών (δείτε εδώ την περίπτωση Μυτιληναίου) και τα σχέδια τα οποία μιλούν για "γερμανική ενέργεια παραγόμενη στην Ελλάδα".
Και για να μην ξεχνιόμαστε... Γράφει ο Στάθης στην Real News για τον Σόιμπλε και τα κόμματα του Μνημονίου στην χώρα μας: "Όταν η προπαγάνδα παραλογίζεται γίνεται ακόμα πιο αποτελεσματική. Απόδειξη: τα μνημονιακά κόμματα κέρδισαν (στο βαθμό που κέρδισαν) αυτές τις εκλογές με αντιμνημονιακή ρητορική – ότι δηλαδή, θα επεδίωκαν επαναδιαπραγμάτευση, αλλαγές και βελτιώσεις όσων είχαν ήδη αποδεχθεί και φορτώσει στο σβέρκο μας.
Παράλογον ένα: μνημονιακοί με αντιμνημονιακή ρητορική.
Παράλογον δύο: διαπραγματευτές εκ νέου εκείνα που μας έλεγαν ότι το Μνημόνιο ήταν αδιαπραγμάτευτο «παρ’ το ή ασ’ το». Κι ακόμα περισσότερο, διαπραγματευτές εκ νέου εκείνοι που μας έλεγαν ότι το Μνημόνιο ήταν «επιτυχία» (μάλιστα προσωπική του Μπενύτο) και «ευτυχία». Όμως, τα παράλογα συνεχίζονται.
Σχημάτισαν κυβέρνηση από κοινού οι τρεις κι εμφανίζονται από κοινού με πρόγραμμα διαπραγματεύσεων όταν ο ένας έλεγε για τον άλλον ότι:
«Δεν συγκυβερνώ με το ΠΑΣΟΚ που μας οδήγησε στη χρεοκοπία», ο κ. Σαμαράς, «δεν συγκυβερνώ με τη δεξιά» ο κ. Βενιζέλος και «δεν γίνομαι αριστερό άλλοθι μιας μνημονιακής διακυβέρνησης», ο κ. Κουβέλης.
Τελικώς έπραξαν ότι εξόρκιζαν, σε ένα κρεσέντο...λογικής, αξιοπιστίας και ήθους. Υπερέβησαν σε κωλοτουμπισμό κάθε Καρατζαφέρη από κτίσεως Ρώμης.
Όμως το παράλογο δεν σταματά εδώ. Συνεχίζεται.
Έως την προτεραία των εκλογών, το σύστημα μέσω των εξωνημένων μίντια έσκουζε ότι η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση – όχι τί κυβέρνηση, αλλά κυβέρνηση. Και με τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα και με τη μάνα του Νταβέλη άμα λάχει. Την επόμενη των εκλογών, όταν πλέον κυβέρνηση χάριν της Διαπλοκής είχε εξασφαλισθεί, το σύστημα συνέχισε να σκληρίζει μέσω των εξωνημένων μίντια ότι η χώρα δεν χρειάζεται αξιωματική αντιπολίτευση. Όλοι οι ιμάντες της προπαγάνδας της Διαπλοκής υπαγορεύουν στα κόμματα της αντιπολίτευσης, τη «σωστή» αντιπολίτευση, την πρέπουσα, τη χρήσιμη, τη συμμορφωμένη προς τας υποδείξεις.
Με έναν λόγο: προεκλογικώς μας έλεγαν τί κυβέρνηση χρειαζόμαστε, μετεκλογικώς μας λένε τί αντιπολίτευση δεν χρειαζόμαστε. Η συστημική αθλιότης υπήρξε συστηματική. Κατόρθωσε να βγάλει εκτός ζήτησης κατά την προεκλογική περίοδο τα μέτρα που απαιτεί η Τρόικα να εφαρμοσθούν καθώς και τους εφαρμοστικούς νόμους, επιβάλλοντας στη θέση τους μια ακατάσχετη κινδυνολογία περί εξόδου της χώρας απ’ το ευρώ και μία ασύστολη μπαρουφολογία περί παντός του επιστητού.
Ως δια μαγείας, όμως, αμέσως μετά τις εκλογές τα μέτρα επανήλθαν στο προσκήνιο, διότι ακριβώς μετά τις εκλογές τα μέτρα αυτά θα πρέπει να εφαρμοσθούν. Αμέσως επίσης μετά το εκλογικό αποτέλεσμα άλλαξαν το χαβά τους κι όσοι απ’ τους Ευρωπαίους ιθύνοντες, τρομοκρατημένοι ή προβληματισμένοι απ’ το πρώτο εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, είχαν χαμηλώσει τους τόνους κι έδειχναν έτοιμοι να επαναδιαπραγματευτούν. Θρίχες! Μόλις οι καθ’ ημάς εντολοδόχοι τους νίκησαν, οι εφ’ ημάς εντολείς τους (ξανα) σκλήρηναν τη στάση τους. Ομοθυμαδόν. Γιουνκέρ και Σόιμπλε. Ολάντ και Μέρκελ.
Κι έτσι: αυτοί που μας έβαλαν στο Μνημόνιο 1 (ΠΑΣΟΚ) μαζί με αυτούς που μας έχωσαν στο Μνημόνιο 2 (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) ετοιμάζονται τώρα, οι ίδιοι, με ολίγον έγκυον από κοντά τους τη ΔΗΜΑΡ, να μας αποξεκάνουν με το Μνημόνιο 3. Οι μέρες μπροστά μας είναι ανοιχτές. Αυτή η κυβέρνηση θα τα δώσει όλα (όχι σε προσπάθεια, αλλά όλα όσα της ζητήσουν) και θα τα χάσει όλα. Εως τότε όμως, θα μας έχει πάρει όλους στο λαιμό της και, δεν ξέρω, τι θα είναι ανατάξιμο και πως..."
Πηγή ειδήσεων: "Real News", "Ημερησία" / Διαβάστε εδώ πως πουλήθηκε σε μια μέρα ολόκληρη η Δημόσια περιουσία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου