Ένα σχόλιο για το (καινούργιο) εργασιακό νομοσχέδιο

 Και σα να μην έφτανε μια 10ετία μνημονίων και "επιτήρησης" που ξεχαρβάλωσε τις εργασιακές σχέσεις χωρίς ουσιαστικά να προσφέρει ΤΙΠΟΤΑ στην ελληνική οικονομία, ήρθε η πανδημία να δώσει μια "χρυσή" ευκαιρία στην κυβέρνηση να ολοκληρώσει το έργο των μνημονίων και "τελειώσει" μια και καλή με συνδικαλισμό, συλλογικές συμβάσεις εργασίας και 8ωρο. 

Βέβαια αν διαβάσει κανείς τις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών θα νομίζει κανείς ότι τα πράγματα θα γίνουν ιδανικά για τους εργαζομένους, σε σημείο που σε κάνει να σκέφτεσαι: "βρε τους μπαγάσηδες, τέτοιο νομοσχέδιο ούτε το ΚΚΕ δε θα το σκεφτόταν". Τι "ψηφιακή κάρτα εργασίας" ακούμε, τι servers που μετά από μια ορισμένη ώρα θα "πέφτουν", τι ευελιξία ωραρίου που θα δίνει το δικαιώμα στον εργαζόμενο "να δουλεύει 4ήμερο" -μέχρι που διαβάσαμε και για "τις ελιές" που θα μπορούμε να τις μαζεύουμε χωρίς να παίρνουμε άδεια "άνευ αποδοχών". Μόνο που το όνειρο τελειώνει γρήγορα και το όλο θέμα φαντάζει αυτό που πραγματικά είναι: μια φαντασίωση, η οποία θα περιορίσει τις πληρωμένες υπερωρίες, θα οδηγήσει σε πλήρη επικράτηση των ατομικών συμβάσεων (και άρα θα μηδενίσει τον ελάχιστο μισθό και τις ετήσιες αυξήσεις/επιδόματα), ενώ προφανώς τα ανεφάρμοστα μέτρα των "servers που θα πέφτουν" και της "ψηφιακής κάρτας εργασίας", θα λειτουργήσουν ως δικαιολογία για το τελειωτικό ξεχαρβάλωμα στον εργασιακό τομέα.

Τα όσα γράφει ο Γ. Διαμαντής στο (μη αριστερό) in.gr είναι νομίζουμε εύλογα: "Σε κάθε είδους σχέση η ευελιξία μπορεί να είναι ευεργετική. Δίνει, ανάμεσα στα δύο μέρη, χώρο για ελευθερία, και εντός ορίων ανεξαρτησία και εν τέλει τη δυνατότητα για μεγαλύτερη ικανοποίηση και των αμοιβαίων και των ατομικών αναγκών.Όλα αυτά όμως συμβαίνουν όταν τα δύο μέρη είναι ισότιμα. Αν κάποιος από τους δύο έχει το πάνω χέρι, πολύ γρήγορα η ευελιξία θα αποτελέσει προνόμιο του ισχυρού και ένας ακόμα τρόπος καταπίεσης του ανίσχυρου.Μοιραία, αυτός που έχει περισσότερο ανάγκη τον άλλον θα υποχωρεί σε όλο και περισσότερες προτάσεις ευέλικτης μεν, άνισης δε, συνύπαρξης και συνεργασίας.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι, έτσι κι αλλιώς, ανησυχητικά μεγάλος αριθμός εργοδοτών παρουσιάζει ιδιαίτερη ευρηματικότητα στη δημιουργία ενός ευέλικτου εργασιακού περιβάλλοντος που ικανοποιεί απόλυτα τα συμφέροντά τους ακόμα και εκεί που, στα χαρτιά τουλάχιστον, ο νόμος δεν επιτρέπει την παραμικρή παρέκκλιση.Για παράδειγμα, επειδή, ως γνωστόν, η μη καταβολή δώρου προς τους εργαζόμενους συνιστά για τον εργοδότη ποινικό αδίκημα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που αφού καταθέσουν κανονικά το προβλεπόμενο ποσό στους τραπεζικούς λογαριασμούς των υπαλλήλων τους, δίνουν μαζί τους ραντεβού έξω από τα ΑΤΜ και παίρνουν τα λεφτά πίσω. Κόλλησαν στον κρόταφο του εργαζόμενου περίστροφο; Ασφαλώς και όχι. Ποιος όμως είπε ότι κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο; Η πίεση, που ασκείται στους εργαζόμενους προκειμένου να σώσουν τη θέση τους, φτάνει και περισσεύει ώστε να αποδεχτούν οποιονδήποτε όρο σκαρφιστεί ο εργοδότης, πάντα φυσικά υπό την ιερή σκέπη του «Βάζουμε πλάτη».

Ο Κωστής Χατηδάκης τόνισε ότι προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το ευέλικτο 4ημερο, η «διευθέτηση χρόνου» όπως την αποκάλεσε, είναι η ύπαρξη συλλογικής συμφωνίας ή σχετικού αιτήματος του εργαζομένου. Όταν λοιπόν έρθει το τέλος της τέταρτης ημέρας, που ο εργαζόμενος έχει συμφωνήσει να δουλέψει για 10 ώρες προκειμένου να πάρει ρεπό τις επόμενες τρεις ημέρες, και ο εργοδότης του τελικά τον «παρακαλέσει» να βάλει πλάτη και να δουλέψει και 5η ημέρα, γιατί προέκυψε μια σωτήρια παραγγελία, πόσο πραγματική είναι η δυνατότητα του εργαζόμενου να αρνηθεί, επικαλούμενος τη συμφωνία για 4ημέρη – 10ωρη εργασία;"

Η απάντηση νομίζουμε ότι είναι εύλογη - ακόμα και για το οποιοδήποτε κυβερνητικό στέλεχος...(Μια επιπλέον ενδιαφέρουσα και τεκμηριωμένη άποψη για το θέμα μπορείτε να βρείτε εδώ).