Αρκετοί από τους σπουδαίους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου έκαναν δεύτερη (ή και τρίτη) καριέρα στην μικρή οθόνη είτε στα πρώτα χρόνια της ελληνικής κρατικής τηλεόρασης είτε στα πρώτα βήματα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Κάποιοι απ' αυτούς είχαν μικρή συμμετοχή λόγω ηλικίας ή αντίληψης για το μέσο, ενώ κάποιοι άλλοι έδειξαν ένα μέρος του μεγάλου ταλέντου τους, παρά τα όποια προβλήματα είχαν οι σειρές που συμμετείχαν....
α) Γεωργία Βασιλειάδου
Η Γεωργία Βασιλειάδου είχε πολύ μικρή συμμετοχή στην τηλεόραση, έχοντας γεννηθεί στα 1897, ήταν ήδη αρκετά μεγάλη στα πρώτα χρόνια της τηλεόρασης στην χώρα μας, έχοντας ήδη αποσυρθεί από το σινεμά από το 1970 (με τον τελευταίο ρόλο της να είναι ένα σύντομο πέρασμα στην ταινία "1-1-4" στα 1977). Βέβαια αυτό είναι περισσότερο απ' τη μηδενική συμμετοχή που είχαν άλλοι μεγάλοι κωμικοί (όπως ο Βασίλης Αυλωνίτης ή ο Γιώργος Λογοθετίδης) που "έφυγαν από τη ζωή" πριν αρχίσει η μεγάλη παραγωγή τηλεοπτικών σειρών. Οι τηλεοπτικοί της ρόλοι περιορίζονται στη συμμετοχή της στην σειρά "Το παλιό το κατοστάρι" που προβλήθηκε από την ΥΕΝΕΔ σε 45 επεισόδια το 1974 (και στην οποία συμμετείχαν σπουδαίοι πρωταγωνιστές του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, όπως ο Νίκος Σταυρίδης, ο Φραγκίσκος Μανέλης,ο Τάσος Γιαννόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Κώστας Χατζηχρήστος), από την οποία δεν υπάρχουν σωζόμενα απόσπάσματα, καθώς και στη συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά "Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται", στην οποία έπαιξε σε 8 επεισόδια ως "Μανταλενιά".Η Γεωργία Βασιλειάδου έφυγε από τη ζωή στις 12 του Φλεβάρη του 1980, ξεχασμένη από τους περισσότερους συναδέλφους της και τους παλιούς θαυμαστές της...
β) Γιάννης Γκιωνάκης
Ο Γιάννης Γκιωνάκης αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση. Παρότι ηλικιακά και από πλευράς δημοφιλίας, θα μπορούσε να έχει μεγάλη συμμετοχή στα τηλεοπτικά πράγματα, αυτή ήταν περιορισμένη. Για τους λόγους που αυτό συνέβει πολλά μπορούν να υποτεθούν αλλά ελάχιστα αποπνέουν σιγουριά. Το σίγουρο είναι ότι την ίδια εποχή ο μεγάλος αυτός πρωταγωνιστής του θεάτρου και του σινεμά, έκανε πολλές "αρπαχτές" στο βίντεο - παίζοντας ρόλους "guest" σε παραγωγές χαμηλού επιπέδου. Η συμμετοχή του περιορίζεται σε ορισμένες τηλε-ταινίες (που προβλήθηκαν στον ΑΝΤ1), σε τηλεοπτικές θεατρικές παραγωγές (όπως το "θέατρο της Δευτέρας" ή τη "Βραδιά Θεάτρου" - παίζοντας ρόλους που τον είχαν καθιερώσει στο σανίδι όπως αυτή που έχουμε συμπεριλάβει σ' αυτό το αφιέρωμά μας) και σε μια έκτακτη συμμετοχή σε δύο επεισόδια στην τηλεοπτική σειρά "Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης" στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Θανάσης Βέγγος.
("Το Στραβόξυλο" - "Θέατρο της Δευτέρας" - ΕΡΤ)
("Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης"- επεισόδιο 44ο)
Ο Γιάννης Γκιωνάκης έφυγε από τη ζωή στις 25 Αυγούστου του 2002 σε ηλικία 80 ετών.
γ) Νίκος Σταυρίδης
Ο Νίκος Σταυρίδης αποτελεί μια περίπτωση παρόμοια μ' αυτή της Γεωργίας Βασιλειάδου. Αποσύρθηκε από το σινεμά σχετικά νωρίς στα 1972- αν και έπαιξε σε περίπου 120 ταινίες), έχοντας κάνει μια πολύ μεγάλη καριέρα στο θέατρο.Στο τέλος της κινηματογραφικής του καριέρας πρωταγωνίστησε σε ταινίες, σεναριακά αδύναμες: γι΄αυτό ίσως θέλησε να φύγει από την σκηνή (και το σινεμά) πριν ξεθωριάσει η εικόνα του. Όπως είπε πήρε την απόφαση της αποχώρησης για να μην ακούσει την έκφραση «ο καημένος»...
Η τηλεόραση τον άφησε αδιάφορο, και με εξαίρεση τη συμμετοχή του στις χαμένες σειρές "Το παλιό το κατοστάρι" και "Η Θέμις έχει κέφια", και μια συμμετοχή στην "Βραδιά Επιθεώρτησης" του 1984, στην οποία συμμετείχε παίζοντας τον "Λιγνό", ένα επιθεωρησιακό ρόλο απ' αυτούς που τον καθιέρωσαν στο είδος. έμεινε μακρυά από το είδος. Ο Νίκος Σταυρίδης έφυγε από τη ζωή τον Δεκέμβριο του 1987, στην αγαπημένη του Σάμο, στην οποία περνούσε το περισσότερο διάστημα των τελευταίων χρόνων της ζωής του.
δ) Σωτήρης Μουστάκας
Ο Σωτήρης Μουστάκας αποτέλει έναν από τους πλέον "άτυχους" Έλληνες κωμικούς. Γεννημένος το 1940 ήταν πολύ νέος για να προλάβει την "χρυσή εποχή" του ελληνικού σινεμά, με αποτέλεσμα να παλέψει (με τον Στάθη Ψάλτη) χωρίς την απαραίτητη σεναριακή υποστήριξη να κρατήσει ψηλά τον εμπορικό ελληνικό κινηματογράφο στις τελευταίες του μέρες. Έχοντας υψηλή δημοφιλία έπαιξε σε δεκάδες βιντεοταινίες, επαναλαμβάνοντας ρόλους και χαρακτήρες, αποτελώντας όαση συχνά μέσα σ' ένα σκηνοθετικό και σεναριακό χάος. Στην τηλεόραση είχε και αυτός λίγες συμμετοχές, πράγμα το οποίο αποτελεί παράδοξο, αφού την ίδια εποχή η προβολή αμφιβόλου ποιότητας επιθεωρήσεων στις οποίες συμμετείχε από τον ANT1 και το STAR πήγαιναν πολύ καλά από πλευράς τηλεθέασης. Η πρώτη του συμμετοχή έγινε στα 1972, στην χαμένη τηλεοπτική σειρά "Χαρούμενη Κυριακή", με τη συνέχεια να γίνεται σε επεισόδια της σειράς "Τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα" των Τάκη Χριστόπουλου και Μεγακλή Βιντιάδη:
Μετά απ' αυτό θα έχουμε αρκετές συμμετοχές σε επεισόδια δημοφιλών σειρών της ιδιωτικής τηλεόρασης (π.χ. "Δις Εξαμαρτείν", "Απαράδεκτοι"):
Ακολούθησε μια εκτεταμένη συμμετοχή σε μια σειρά της ΕΡΤ2, "Τα χαϊδεμένα παιδιά", το 2001, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή, στην οποία πρωταγιστούσε ο Γιάννης Μπέζος. Η σειρά είχε πολύ μικρή απήχηση, και σεναριακά δεν είναι του επιπέδου των συντελεστών της, αλλά ο Σωτήρης Μουστάκας, ξεχωρίζει στο ρόλο του παππού Νικηφόρου:
Η τελευταία του τηλεοπτική συμμετοχή έγινε το 2006 σε επεισόδιο της σειράς "Το κόκκινο δωμάτιο". Ο Σωτήρης Μουστάκας απεβίωσε, νικημένος από τον καρκίνο το 2007, σε ηλικία 67 ετών.
ε) Μίμης Φωτόπουλος
Ο Μίμης Φωτόπουλος γεννήθηκε στα 1913 στην Ζατούνα Γορτυνίας, και έφυγε στην Αθήνα στα 1986. Λόγω του σχετικά πρόωρου θανάτου, δεν μπόρεσε τον ερχομό της ιδιωτικής τηλεόρασης, και έτσι παρά το ότι ήταν ενεργός θεατρικά και κινηματογραφικά μέχρι το τέλος της ζωής του (συμμετέχοντας σε πολλές ταινιές της τελευταίας περιόδου του εμπορικού ελληνικού σινεμά), δεν έχουμε πολλά αποσπάσματα από τις τηλεοπτικές συμμετοχές του, που ήταν αρκετές, κυρίως την περίοδο 1972-1982. Ξεχωριστές είναι οι συμμετοχές του στις σειρές "Το 24ωρο ενός παλιατζή" (1972- χαμένη), "Εύθυμες Ιστορίες" (1977), "Τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα" (1980) και την παιδική σειρά "Ο κήπος με τ' αγάλματα" (1980), όπου έπαιξε αριστοτεχνικά το ρόλο του "Μπάρμπα-Κυριάκου":
Εκεί που έλαμψε όμως ήταν στο "Θέατρο της Δευτέρας" όπου έλαμψε σε δύο ρόλους - του "Πελοπίδα" στο δικό του έργο "Πελοπίδας ο καλός πολίτης" και στο "Δον Καμίλο" του Σωτήρη Πατατζή:
Τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση, στα 1984, ήταν στην τηλεοπτική σειρά "Ο Θείος μας ο Μίμης", στην οποία πρωταγωνιστούσαν μαζί του η Καίτη Λαμπροπούλου, ο Σπύρος Καλογήρου και η Ευαγγελία Σαμιωτάκη:
(στο 2ο μέρος του αφιερώματος στην τηλεοπτική παρουσία των Ελλήνων κωμικών θα ασχοληθούμε με την Ρένα Βλαχοπούλου, τον Γιώργο Παπαζήση, τον Νίκο Ρίζο, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και την Δέσποινα Στυλιανοπούλου).
Οι εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά τον τελευταίο καιρό είναι εξαιρετικά αρνητικές. Δεν είναι μόνο οι βόλτες των τουρκικών πολεμικών σκαφών στα ελληνικά και κυπριακά ύδατα (στα οποία υπάρχει σχετική παρεμπόδιση μόνο ότι αφορά την ελληνική πλευρά, αφού η Κύπρος δεν έχει τις δυνάμεις ν' αντιδράσει), αλλά κυρίως το ότι η Ελλάδα σύρεται σε διάλογο με την Τουρκία από τους συμμάχους της, χωρίς να υπάρχει πλήρης κάλυψη του μοναδικού προαπαιτούμενου που είχε ζητήσει δηλ. το να σταματήσει να προβαίνει η Τουρκία σε προκλητικές ενέργειες και με μια ατζέντα που είναι σίγουρο ότι θα βγει χαμένη. Ο λόγος είναι πρόφανής - αν δεν υπάρχει πρόοδος και έναρξη διαλόγου με την Τουρκία, στην επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά μέτρα εναντίον της, κάτι που η Γερμανία και οι δορυφόροι της δε θέλουν να συμβεί για οποιαδήποτε λόγο. Η πίεση είναι τόσο μεγάλη που ακόμα και ο λαλίστατος μέχρι πριν μερικές μέρες Μακρόν έχει υποχωρήσει, ενώ και η χώρα μας δείχνει να κατεβάζει τους τόνους αφήνοντας τον Πρόεδρο της Κύπρου να κρατάει τη σημαία ψηλά (κάνοντας μια συγκλονιστική ομιλία στην ολομέλεια του ΟΗΕ), προσπαθώντας ν' αποφύγει την εξόφθαλμη επιβουλή των Τούρκων στα ζωτικά της συμφέροντα. Αυτή η στάση προφανώς και δεν τιμάει την χώρα μας: πέραν του ότι η Κύπρος είναι κομμάτι του ελληνισμού το οποίο η χώρα μας έχει Συνταγματική υποχρέωση να προστατεύει, είναι και το ότι δεν μπορούμε να επικαλούμαστε την αλληλλεγγύη μεταξύ μελών της Ε.Ε., αλλά να μην τη δίνουμε όταν αυτή μας ζητείται.
Τις τελευταίες μέρες, βλέπουμε και ακούμε απίστευτα πράγματα: για συνόδους κορυφής που ακυρώνονται λόγω κορωναϊού (λες και όλους τους προηγούμενους μήνες δε γίνονταν τηλεδιασκέψεις), για χάρτες της Ε.Ε. που δεν "αποτελούν νομικά έγγραφα", για βέτο (των Κυπρίων) που προσπαθούν να παρακαμφούν και για αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών (που θα οδηγήσει σε γκριζάρισμα όλου του Αιγαίου)! Η δε Τουρκία συνεχώς μιλάει για τήρηση της συνθήκης της Λωζάνης αλλά παράλληλα θέλει να την παραβιάσει ζητώντας από την Ελλάδα να μετονομάσει την μουσουλμανική μειονότητα σε τουρκική. Εμείς από την άλλη δε ζητάμε - και δε ζητήσαμε ποτέ - από εκείνη να την τηρήσει και να δούμε π.χ. Έλληνα διοικητή και αστυνομικό διευθυντή στην ϊμβρο και στην Τένεδο. Το άλλο ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι με ορισμένες λίγες εξαιρέσεις (π.χ. "Το Παρόν", "Το Ποντίκι") ελάχιστα άλλα ΜΜΕ παρουσιάζουν όλες τις πλευρές του ζητήματος, μένοντας μόνο στην παρουσίαση του αξιόμαχου των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Τα όσα αναφέρονται στο παρακάτω άρθρο της εφημερίδας "Το Ποντίκι" είναι αποκαλυπτικά - κυρίως για το ρόλο των Αμερικανών στο συγκεκριμένο ζήτημα:
"Σύμφωνα με τη γλαφυρή διατύπωση έμπειρου Ελληνα διπλωμάτη «οι Αμερικανοί θέλουν να γυαλίσουν τα παπούτσια του Ερντογάν με τη γλώσσα μας». Για τον σκοπό αυτό ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο θα σπεύσει τις επόμενες μέρες στην Αθήνα με το «αίτημα» της απόσυρσης, από τα ελληνικά νησιά, αμερικανικών οπλικών συστημάτων (πυραύλων που πρόσφατα αναβαθμίστηκαν οι δυνατότητές τους με τον διπλασιασμό του βεληνεκούς τους) τα οποία απειλούν τις επιχειρησιακές δυνατότητες των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων…
Όπως έχει γράψει το "Ποντίκι" το θέμα τις «μερικής αποστρατιωτικοποίησης» των ελληνικών νησιών βρίσκεται στο επίκεντρο μια συζήτησης για τη δημιουργία των προϋποθέσεων έναρξης ενός νέου γύρου ελληνοτουρκικών συνομιλιών.
Η «μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος» σε κρίσιμες περιοχές της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, δηλαδή σε περιοχές ελληνικής επικράτειας τις οποίες η Τουρκία έχει βάλει στο μάτι, φαίνεται ότι αποτελεί στόχο και απαίτηση, τόσο των Γερμανών Εταίρων όσο και των Αμερικανών «φίλων» και «συμμάχων».Στο πλαίσιο αυτό άλλωστε, εξελίσσονται και οι συνομιλίες «τεχνικού» χαρακτήρα στο ΝΑΤΟ μεταξύ Ελλάδα και Τουρκίας οι οποίες συνεχίζονται και σήμερα, σύμφωνα με την πληροφόρηση που έχουμε από τον Τούρκο υπουργό άμυνας!Κατ αυτόν τον τρόπο, οι φίλτατοι σύμμαχοι και εταίροι ζητούν από την πρόθυμη ελληνική κυβέρνηση να προσέλθει αφοπλισμένη στο τραπέζι του διαλόγου με την Τουρκία όπου, προφανώς, το θέμα της υφαλοκρηπίδας θα είναι ένα μόνο από τα ζητήματα που θα συζητηθούν.
Αυτό που επίσης φαίνεται, από τις πληροφορίες ότι οι ελληνοτουρκικές διερευνητικές συνομιλίες ξανα-αρχίζουν, είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει να ικανοποιήσει τις εν λόγω απαιτήσεις…Το «αίτημα» του Πομπέο, για την απόσυρση των αμερικανικής κατασκευής πυραυλικών συστημάτων από κάποια ελληνικά νησιά, τα οποία η Ελλάδα δεν παρέλαβε ως δωρεά αλλά χρυσοπλήρωσε για να τα αποκτήσει την αμερικανική πολεμική βιομηχανία, βασίζεται στο επιχείρημα (αν υποτεθεί ότι οι ΗΠΑ έχουν ανάγκη επιχειρημάτων όταν απευθύνονται σε υποτελείς τους)ότι οι ΗΠΑ έχουν υπογράψει τις Συνθήκες με τις οποίες αποδόθηκαν τα νησιά στου ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα υπό τον όρο να είναι αποστρατιωτικοποιημένα!
Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι η ασφυκτική πίεση που ασκούν οι Αμερικανοί υπέρ των τουρκικών θέσεων εκδηλώνεται αν και οι ελληνικές κυβερνήσεις (ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ) διαπραγματεύτηκαν και υπέγραψαν την περιβόητη νέα ελληνοαμερικανική συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας η οποία υποτίθεται ότι θα διασφάλισε την χώρα από κάθε κίνδυνο αλλά στην ουσία την μετέτρεψε (την χώρα) σε μια απέραντη αμερικανική στρατιωτική βάση. Το γεγονός αυτό εξηγεί και «δικαιολογεί», ως ένα βαθμό, ότι οι Αμερικανοί ψάχνουν ακριβώς εδώ στην Ελλάδα τις πρόθυμες γλώσσες για να γυαλίσουν για λογαριασμό τους τα παπούτσια του Ερντογάν, προκειμένου να τον κρατήσουν κοντά στη δυτική σφαίρα επιρροής."
Η οικογένεια Μητσοτάκη αποτελεί μια κλασική πολιτική οικογένεια, της οποίας τα μέλη μια μερίδα του κόσμου ακολουθεί πιστά, ενώ μια άλλη απεχθάνεται αφόρητα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (ο οποίος για την τήρηση της ιστορικής αλήθειας ΔΕΝ ήταν ο πρώτος πολιτικός στην οικογένεια αλλά ο 2ος, αφού είχε προηγηθεί ο πατέρας του Κυριάκος), κατάφερε να δημιουργήσει πάθη όχι μόνο όσο ήταν εν ζωή αλλά ακόμα και μετά θάνατον (τόσο με το θέμα του δρόμου στα Χανιά, όσο και με την κινηματογραφική ταινία για τη ζωή του) - πράγμα που λέει πολλά για τη διάρκεια καθώς και το τρόπο που καθόρισε το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Η δυναστεία συνεχίζεται με την Ντόρα, τον Κυριάκο καθώς και το γιο της πρώτης τον Κώστα, με τις ίντριγκες όμως μεταξύ τους να φέρνουν περισσότερο σε σικελική μαφιόζικη οικογένεια 3ης γενιάς, παρά σε πολιτική οικογένεια από την Κρήτη. Ο Γιώργος Λακόπουλος εξηγεί το γιατί:
"Μιλώντας για τους Μητσοτάκηδες πρέπει να παίρνουμε υπόψη δυο χαρακτηριστικά τους. Πρώτο: είναι οικογένεια- με την έννοια της «φαμίλιας». Δεύτερο: δεν δέχονται να πειράζουν τα μέλη της οι απέξω, αλλά μεταξύ τους μπορούν να σφαχτούν. Τι μπορούν; Έχουν σφαχτεί ήδη. Πρώτος ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετέφερε τη σχέση του με την αδελφή του σε επίπεδο Κάιν και Άβελ. Δεν την ακολούθησε όταν τη διέγραψε ο οικογενειακός εχθρός Σαμαράς – με τον οποίο ο ίδιος… συμμάχησε -και ενώ προετοιμάζονταν επί δυο δεκαετίες της πήρε το δικαίωμα της δεύτερης ευκαιρίας για την ηγεσία της ΝΔ μέσα από τα χέρια. Καθώς αυτή δίστασε να μεταφέρει το σχήμα «Μίλιμπαντ εναντίον Μίλιμπαντ» στα καθ’ ημάς, μόλις πήρε την ηγεσία, με τη συνδρομή του Σαμαρά, την έβγαλε στο περιθώριο του δημοσίου βίου, δηλώνοντας εξ αρχής ότι δεν πρόκειται να την κάνει υπουργό- και δεν την έκανε.
Για μια υποψήφια της Α’ Αθηνών, ήτοι μια πολιτευόμενη εν μέσω υποψήφιων υπουργών, αυτό ήταν εκτέλεση εν ψυχρώ. Ιδίως αν υπολογιστεί ότι η Ντόρα ήταν πολιτικό μέγεθος μεγαλύτερο από τον μικρό αδελφό της. Την εξόρισε στα Χανιά, όπου από το 2018 δεν έχει καν πρόσβαση στο εμβληματικό σπίτι της οικογένειας και απλώς επέτρεψε στον γιο της να είναι υποψήφιος δήμαρχος στην Αθήνα εν γνώσει του ότι κατασκευάζει έναν δελφίνο. Τα τελευταία χρόνια η πρώην υπουργός του Καραμανλή κρατάει τις αποστάσεις της. Άλλωστε και να ήθελε να πλησιάσει περισσότερο δεν θα της το επέτρεπαν. Αλλά όσοι την ξέρουν καλά, είναι σίγουροι ότι ζει για την ώρα που θα δαγκώσει το σύστημα που την παραγκώνισε, αδιαφορώντας και για τους δεσμούς αίματος. Η Μπακογιάννη είναι όπως έλεγε η αμερικάνικα ηθοποιός Ρίτα Γουέστ: » Όταν είμαι καλή, είμαι πολύ–πολύ καλή. Όταν είμαι κακιά, είμαι καλύτερη. Ένας Θεός ξέρει πώς κατάφερε ως τώρα να μην βγάλει τον κακό – καλύτερό εαυτό της, όταν βλέπει στα υπουργεία παλιούς νεροκουβαλητές της. Για την ίδια ούτε πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας, δεν έστερξε ο αδελφός της να γίνει και έδωσε τη δουλειά στον Κώστα Γκιουλέκα, αν και ήταν κομμένη και ραμμένη γι’ αυτήν. Ποιος άλλος στη ΝΔ έχει καλύτερη διεθνή κυκλοφορία και περισσότερες επαφές εκτός Ελλάδας; Η Ντόρα αρχίζει πλέον να χάνει την υπομονή της. Το τελευταίο διάστημα χτύπησε διαδοχικά σε τρεις περιπτώσεις χωρίς έλεος: Για τις μάσκες, το νόμο του Αυγενάκη και την Μόρια. Για να μη μιλήσουμε για το θέμα των ταξιδιών την περίοδο του Πάσχα... Ήταν εμφανής αναβάθμιση των εχθρικών διαθέσεων της αφού ως τώρα είχε περιοριστεί στον Άδωνι, τον Κυρανάκη και τον Μπογδάνο, αφήνοντας έξω από τις ασκήσεις τοξοβολίας της τον πυρήνα της πρωθυπουργικής ευθύνης.Όσο ξεθυμαίνει το άρωμα της επιτυχίας του Κυριάκου να πάρει αυτό για το οποίο η οικογένεια προόριζε την ίδια, τόσο γίνονται πιο αισθητές οι αναθυμιάσεις της οργής της για τον άδικο παροπλισμό της. Τώρα χτύπησε σε τρία θέματα που πονάνε την κυβέρνηση. Ίσως και ως αντίδραση για την μιντιακή κινητοποίηση του Μεγάρου Μαξίμου κατά του Κ. Μπακογιάννη -αλλά και εναντίον του συζύγου της- χοντραίνει το παιχνίδι.
Την επόμενη φορά θα σημαδέψει πιο ψηλά. Τώρα που μπήκε στο χορό δεν πρόκειται να σταματήσει. Δεν είναι ακριβώς θέμα πολιτικής. Για οικογενειακές διευθετήσεις πρόκειται. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντα «αιματηρές»."
Τον τελευταίο καιρό - και μετά το ουσιαστικό τέλος της τουριστικής σεζόν αφού είναι εμφανές ότι ούτε ο Σεπτέμβρης αλλά ούτε ο Οκτώβρης θα μπορούσαν να σώσουν οικονομικά την χρονιά- η κυβέρνηση ανακοινώνει συνεχώς καινούργια μέτρα για τη μείωση των κρουσμάτων COVID-19 στην χώρα μας. Έτσι, μετά το φιάσκο με τις μάσκες στα σχολεία (που ανεξάρτητα με το αν βγήκαν τεραστίων διαστάσεων, είναι προφανώς δύσκολο να επιβληθούν και προφανέστατα ακόμα δυσκολότερο να "αστυνομευτεί" η σωστή χρήση τους), είχαμε και την προαναγγελία μέτρων περιορισμού κυκλοφορίας, συναθροίσεων και εκδηλώσεων. Για πρώτη φορά, μετά το γενικό lockdown, μέσα στις περιοχές που στοχεύτηκαν, ήταν και η Αττική. Αυτό ήταν αναμενόμενο αφού εδώ και αρκετό καιρό η μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας ήταν εκείνη με τα περισσότερα κρούσματα και κυρίως εκείνη στην οποία υπήρχαν οι περισσότερες εγγενείς δυσκολίες επιβολής οποιοδήποτε μέτρων.
Όμως ο κύβος ερρίφθη και έτσι έγιναν οι σχετικές ανακοινώσεις. Επειδή όμως οι κρατούντες φαίνεται να βιώνουν μια "τρικυμία εν κρανίω", μετά από αλλεπάλληλες συσκέψεις αποφάσισαν - και χωρίς πρώτα να δουν αν τα μέτρα που έλαβαν μόλις μερικές μέρες πριν έχουν αποτέλεσμα ή όχι - να εφαρμόσουν καινούργια μέτρα, "καίγοντας και τα χλωρά μαζί με τα ξερά".
Τα νέα μέτρα είναι τόσο γενικευμένα που φτάνουν σε βαθμό ανοησίας και εξηγούμαστε: η διασπορά του ιού γίνεται σε μέρη που υπάρχει συνωστισμός και κυρίως συγχρωτισμός, χωρίς να τηρούνται μετρα αποτροπής τους. Γι' αυτό εξάλλου και πλέον δεν έχουμε κρούσματα π.χ. στα Χανιά ή στην Πάρο ή στον Πόρο: η τουριστική σεζόν τελείωσε, οι συναθροίσεις είναι ελάχιστες και πλέον τηρούνται τα μέτρα ασφαλείας -ενώ ο καιρός είναι καλός και ο κόσμος αποφεύγει τους κλειστούς χώρους Γι' αυτό και έχουμε πλέον τόσα κρούσματα στην Αθήνα (κατά πρώτον) και στην Θεσσαλονίκη κατά δεύτερον ή στην Πέλλα και την Ημαθία, κατά τρίτον. Στις δύο πρώτες περιοχές έχουμε αναγκαιότητα χρήσης των ΜΜΜ για να πάει ο κόσμος στις δουλειές του, ενώ στην τρίτη είχαμε διασπορά του ιού σε χώρους εργασίας που προφανώς τα μέτρα δεν τηρούνταν σωστά. Η λύση σ' αυτή την περίπτωση δεν είναι να κόψεις τις π'εντε συναυλίες που θα γίνουν μέχρι τον Οκτώβρη ή να κλείσεις τα σινεμά ή ν' αναγκάσεις τους ανθρώπους που έχουν κανονίσει ήδη το γάμο τους με 50 ανθρώπους να "ξεκαλέσουν" τους 41. Η προφανής λύση-μέτρο είναι η αύξηση στα δρομολόγια των ΜΜΜ, τις ώρες αιχμής και ο περιορισμός στις μετακινήσεις, μέσω ΠΡΟΣΩΡΙΝΩΝ κινήτρων για τηλεργασία στο Δημόσιο (αρχικά) και στις υπόλοιπες εταιρείες που λειτουργούν μέσα σε γραφεία. Οτιδήποτε άλλο μέτρο λαμβάνεται γίνεται για λόγους εντυπωσιασμού και τ' αρνητικά είναι περισσότερο από τα θετικά π.χ. Στα θεάματα και τις εκδηλώσεις πλέον τα μέτρα τηρούνται απαρρέγκλητα και έτσι με το κλείσιμο τους, θα μείνουν ΑΔΙΚΩΣ άνθρωποι άνεργοι. Παράλληλα με το κλείσιμο των μέτρων εστίασης στις 11 δεν κερδίζει κανείς κάτι (ο κορωναϊός κολλάει και πριν τις 11 το βράδυ) αφού έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι τρώνε σε τραπέζια, καθισμένοι και δεν κάνουν "αγκαλίτσες" έναν-έναν τους σερβιτόρους και τους άλλους θαμώνες των εστιατορίων. Από τη στιγμή δε που η πολιτεία αδυνατεί ν' αστυνομεύει τις πλατείες και "διαλύει" τις "αυθόρμητες" συγκεντρώσεις εκεί, τότε το μόνο που θα συμβαίνει είναι οι άνθρωποι να χάνουν αδίκως μεροκάματα και ώρες εργασίας (τις οποίες δε θα τους πληρώσει κανείς - όπως δεν πληρώνει κανείς τη μείωση των ενοικίων στους ιδιοκτήτες που σε πολλές περιοχές της Ελλάδας αλλά και στην Αττική έχουν μεγαλές μειώσεις στα έσοδά τους λόγω της κρίσης με ίδια πάγια έξοδα), χωρίς να ωφελήθεί το κοινωνικό σύνολο.
Όμως ούτε αυξήσεις στα δρομολόγια των ΜΜΜ είδαμε (και δε θα δούμε βέβαια), ούτε πραγματικά κίνητρα για την τηλεργασία στο Δημόσιο (τουλάχιστον - πέραν της "ενθάρρυνσης"). Όπως δεν είδαμε και καινούργιες αίθουσες για τα σχολεία και προσλήψεις - έστω και ορισμένου χρόνου - για δασκάλους, νηπιαγωγούς και καθηγητές. Και αντί να "χαλαρώνουν" τα μέτρα στις περιοχές που πλέον δεν υπάρχουν κρούσματα, έχουμε διατήρησή τους.
Για να μην πούμε την άλλη μεγάλη πληγή των μέτρων - την έλλειψη στήριξης του ΕΣΥ. Το τελευταίο είναι πραγματικά μια πονεμένη ιστορία: Το κράτος είχε 6 μήνες να προετοιμαστεί για το 2ο κύμα της πανδημίες. Έξι μήνες για να μαζέψει μηχανήματα, να βρει γιατρούς (όχι επικουρικούς για 3 μήνες κανονικούς) και νοσηλευτές. Έξι μήνες για να βρει χώρους στα ΔΗΜΟΣΙΑ νοσοκομεία ή κτίρια για να στεγάσει ΜΕΘ και χώρους πρωτοβάθμιας υγιεινομικής περίθαλψης, κάνοντας δηλαδή μια επένδυση που ήταν αναγκαία ούτως ή άλλως και η οποία θα οφελήσει τους πολίτες της χώρας μακροπρόθεσμα. Αντ' αυτού το κράτος πλήρωσε ιδιωτικά θεραπευτήρια για κρεβάτια ΜΕΘ που δεν υπήρχαν και δε θα χρειάζονταν την περίοδο που πληρώθηκαν, και αντί να προσλάβει υγιεινομικό προσωπικό, ΣΥΣΤΗΣΕ θέσεις γι' αυτούς. Η διαφορά είναι τεράστια: αναγνώρισε τις ανάγκες αλλά δεν προσέλαβε νέο υγιεινομικό προσωπικό, κι έτσι τώρα που το 2ο κύμα ξεκίνησε, οι γιατροί είναι πάνω-κάτω οι ίδιοι αριθμητικά με αυτούς που ήταν και τον Μάρτιο.
Αλλά παρόλα αυτά η κυβέρνηση συνεχίζει την μπαρουφολογία περί "συστήματος υγείας που αντέχει" (αν και ήδη βρίσκεται στο 70% της κάλυψης του, χωρίς καν να είμαστε στον Οκτώβρη, να έχουμε το δίδυμο COVID-19 και γρίπης, και με τον καιρό να είναι ακόμα καλός). Οι προοπτικές δεν είναι καθόλου θετικές και επομένως είναι δύσκολο να στηριχθεί το αφήγημα της "ατομικής ευθύνης" που είναι η μια πλευρά μόνο της εξίσωσης (και για την οποία έχουμε γράψει αναλυτικά εδώ). Υπάρχει και "κρατική ευθύνη"και αυτή δεν περιορίζεται στο κράτος ν' απαγορεύσει π.χ. στην Μαρία και τον Κώστα να παντρευτούν ή ν' ακυρώσει τη συναυλία των Αφών Κατσάμπα στην Μεταμόρφωση.
Και το χειρότερο; Αντί ο κόσμος ν' αντιδράει για όλα αυτά τα παράπανω, κάνει "αντι-μασκικές" συγκεντρώσεις και χορεύει ζεϊμπέκικα καίγοντας μάσκες, κάνοντας σε ν' αναρωτιέσαι αν μπορεί να υπάρξει σωτηρία...
(οι γελοιογραφίες προέρχονται από τις εφημερίδες "Ποντίκι" και "Εφημερίδα των Συντακτών").
Η φωτιά στην Μόρια ήρθε να προσθέσει ένα ακόμα πρόβλημα που χρήζει άμεσης λύσης, στα τόσα που έχει η χώρα μας τον τελευταίο καιρό..
Βέβαια για όσους μένουν στο νησί ή ενημερώνονται από ΜΜΕ του νησιού (και δεν υπόκεινται στο φίλτρο από το οποίο περνάνε οι ειδήσεις των μεγάλων ΜΜΕ της χώρας) θα γνωρίζουν ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο εδώ και καιρό. Οι μετανάστες μένουν σε άθλιες συνθήκες - στοιβαγμένοι με τρόπο που προσβάλλει την ανθρωπότητα, στην περιοχή των καταυλισμών δεν έχει μείνει δέντρο όρθιο, οι κλοπές είναι φαινόμενο καθημερινό, ενώ η εκμετάλλευση των προσφύγων από πρόσφυγες έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Για τίποτα από τα παραπάνω κανείς δεν κάνει ή δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Είναι επίσης πλέον γεγονός ότι οι περισσότεροι κάτοικοι του καταυλισμού είναι οικονομικοί μετανάστες και δεν πρόκειται να πάρουν εύκολα άσυλο και τα (όποια) οφέλη που δίνει το καθεστώς του πρόσφυγα.
Από την άλλη οι κάτοικοι του νησιού είναι χωρισμένοι στα δύο. Από την μία είναι εκείνοι που πουλάνε τις περιουσίες τους όσο-όσο για να επεκταθούν ή να δημιουργηθούν οι δομές "φιλοξενίας" και από την άλλοι είναι εκείνοι που βλέπουν την αθλιότητα και την κεντρική αδιαφορία και αντιδρούν με όποιο τρόπο (σωστό ή λανθασμένο - συνήθως το δεύτερο) μπορούν να σκεφτούν. Επικρατούν δηλαδή συνθήκες "Άγριας Δύσης", από την οποία ο νόμος και η τάξη απουσιάζουν.
Ο ανθρωπισμός και η προσφορά στο συνάνθρωπό συνολικά έχει πάει εδώ και καιρό περίπατο.
Οι εποχές που οι κάτοικοι του νησιού ήταν δικαιολογημένα υποψήφιοι για Νόμπελ Ειρήνης (το οποίο βέβαια δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να πάρουν όπως είχαμε γράψει την περίοδο εκείνη) έχουν παρέλθει προ-πολλού. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι η διάθεση της Ε.Ε. να κάνει μόνιμη "αποθήκη ψυχών" την χώρα μας (χωρίς φυσικά να ρωτήσει τους ιθαγενείς κατοίκους της), τα διάφορα "παιχνίδια" που παίζουν πολλές ΜΚΟ στη Λέσβο και στα υπόλοιπα νησιά της περιοχής και οι συνεχείς μεταναστευτικές ροές.
Σ' αυτό το σκηνικό ήρθε να προστεθεί και το σκηνικό της καταστροφής του καταυλισμού.
Οι ενδείξεις για τη φωτιά κλίνουν προς τη θεωρία του οργανωμένου σχεδίου. Το αν από πίσω είναι η Τουρκία (που ελέγχει τις ροές και αριθμό μεταναστών στον καταυλισμό), συλλογικότητες ή ΜΚΟ (για να πιέσουν προς την παροχή ασύλου ή μεταφορά στην κυρίως Ελλάδα όπου η "εξαφάνιση" είναι πιο εύκολη υπόθεση) ή εθνοτικές ομάδες μεταναστών έχει πραγματικά μικρή σημασία. Είναι παράλληλα γεγονός ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα αλλά και ούτε η διάθεση εξιχνίαση των αιτίων και η εύρεση των πρωταίτιων: ας μη γελιόμαστε - αν η κυβέρνηση είχε διάθεση ή δυνατότητα να βρει τους υπαίτιους θα είχε εμποδίσει και την καταστροφή. Και ας ζητάει ο Άδωνις Γεωργιάδης - μιλώντας εκ του ασφαλούς - απέλαση για όσους συμμετείχαν στην πρόκληση της φωτιάς.
Το γιατί υπάρχει η Μόρια, ως ιδέα και εφαρμογή έχει την εξήγησή του: Το μήνυμα που θέλει να εκπέμπψει η Ευρώπη σε όσους ετοιμάζονται να κάνουν το ταξίδι είναι ότι σε αντίθετα με όσα τους λένε οι διακινητές, η Ευρώπη δεν τους θέλει, δε θα τους δώσει εύκολα άσυλο ή άδεια εργασίας και για όσο καιρό περιμένουν να βγει η απόφαση γι' αυτό οι συνθήκες διαβίωσης θα είναι άθλιες.
Αλλά όμως, όπως γράψαμε και στον τίτλο του άρθρου, η φωτιά έφερε μαζί με την καταστροφή και την ώρα των μεγάλων αποφάσεων.
Μόριες δεν μπορούν να υπάρχουν και η κυβέρνηση θα πρέπει να πάρει θέση και να πράξει: είτε θα πάει με αυτό που ζητάει η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας που ζητούν πραγματικό έλεγχο στις ροές (δηλ. περιπολίες αποτροπής και όχι περισυλλογής, φράχτες, κλειστές ελεγχόμενες δομές με ταχεία διαικπεραίωση των αιτήσεων ασύλου και ταυτόχρονες μαζικές απελάσεις) είτε θα πάει με αυτό που επιτάσει η λογική της ανοιχτής κοινωνίας (δηλ. ανοιχτές δομές, προγράμματα ενσωμάτωσης). Σε κάθε περίπτωση βέβαια πρέπει να προκληθεί παράλληλη πίεση προς την Ε.Ε. ώστε να κρατήσει τα χρήματα της και να μοιράσει τους πρόσφυγες με το τρόπο που αναλογεί σε κάθε χώρα. Και στα δύο ενδεχόμενα θα πρέπει να υπάρχει κάτι που δεν έγινε στο πρόσφατο παρελθόν - δηλαδή η ειλικρίνεια απέναντι στους Έλληνες με εξήγηση του γιατί λήφθηκε η όποια απόφαση, καθώς και παρουσίαση για το όποιο πλάνο υπάρχει για το μέλλον.Το τελευταίο κρίνεται απαραίτητο, γιατί η ενσωμάτωση ανθρώπων από διαφορετικούς πολιτισμούς στις δυτικές κοινωνίες δεν πέτυχε πραγματικά πουθενά πλην της περίπτωσης των ΗΠΑ και της Αυστραλίας- και αυτό ισχύει ακόμα και για τις χώρες εκείνες που παρέδωσαν πλήρως το παρελθόν τους στην πολυπολιτισμικότητα.
Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να έχουμε από την μία ανθρώπους χαρακτηρισμένους ως "πρόσφυγες" να κοιμούνται στο δρόμο και στις πλατείες και να γίνονται θύματα επιηδείων, και από την άλλη φωνές διαμαρτυρίας για το "ότι βρίσκουν λεφτά για τους μετανάστες αλλά όχι για το μισό εκατομμύριο Έλληνες που έφυγαν από την Ελλάδα την περίοδο της κρίσης".
Η ώρα της κρίσης και των αποφάσεων ήρθε και δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής...
Αναρτήσεις
